menu

Hier kun je zien welke berichten Roxy6 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

ABBA - Voyage (2021)

5,0
VOYAGE is ABBA’s epic finale, gevuld met afwisselende, goed gecomponeerde en prachtig gezongen nummers. Een waardig Farewell voor een groep die een MAJOR footprint heeft achtergelaten in de moderne muziekgeschiedenis.

I Still Have Faith In You - Hier is al veel over geschreven, een prachtig comeback nummer waarin de ABBA leden elkaar toezingen. Het opent bijna a-capella met een geweldig zingende Frida, die bij het refrein ondersteuning krijgt van Agnetha. Mondiaal heeft het nummer talloze emotionele reacties opgeroepen van de vele oude, maar ook relatief nieuwe fans die ontroert raakten door de stemmen en samenzang van de beide zangeressen voor het eerst in bijna 40 jaar. In de clip wordt de finale gevormd door een snapshot van de ABBAtars, heel mooi vorm gegeven.

When You Danced With Me - de opening is ‘de oude ABBA’, Ierse invloeden met veel blazers, zo te horen met Frida in The Lead later hoor je Agnetha beter. Een folk-achtig vrolijk nummer. Roept herinnering op aan the Piper

Little Things - Kalm piano intro, waarna Agnetha en Frida perfect in harmony zingen. Een lief liedje met een fraaie melodie lijn. Het kinderkoor a la I have a dream wordt ook nog even naar voren geschoven aan het eind.

Don't Shut Me Down - Dit is ABBA Grand Cru, Hier zing ABBA de fans en volgers toe. Agnetha heeft aan helderheid en het vermogen om een song een emotionele lading te geven nog niets ingeboet. Subtiel wordt Dancing Queen gememoreerd en tevens roept dit nummer qua zang herinneringen op aan The Day before you Came. Moderne componisten hebben de compositie technisch bezien al bejubeld, een couplet met meerdere lagen dat meandert naar het refrein toe. Een absolute evergreen!

Just A Notion - Duidelijk een nummer uit de “oude Doos” wel een echte oorwurm, die na enige luisterbeurten zijn werk goed doet. ABBA maakt hier een trip down memory lane. Een groeier!

I Can Be That Woman - Sober intro, Agnetha zet prachtig in, gevoelig met soms het begin van een snik in haar stem, subtiele en sobere backing bestaande uit strijkers en piano. Frida valt haar later ook erg mooi bij. Eerder las ik ergens dat dit een country nummer zou zijn, maar ik vind het zelf totaal geen country sfeer hebben. Eerder een perfecte ballad.

Keep An Eye On Dan - synthesizer intro, dit had een Visitors-nummer kunnen zijn qua sfeer. Agnetha en Frida zingen afwisselend en samen. Een verhalende song over een moeder en haar zoon.
Dit is een groeinummer dat meerdere luisterbeurten nodig heeft.
Hier hoor je wel dat de stemmen van beide zangeressen iets lager zijn geworden in de loop der jaren. Mooie koorwerkjes wel..in het laatste akkoord herken je het SOS akkoord

Bumblebee - Hier aan het begin lijkt het een vergelijkbaar Fernando akkoord. Frida heeft de lead partij. Mooie strijkers in een sfeervol nummer en geweldig gezongen. In de tweede helft valt Agnetha subtiel in. Het heeft ook iets van een traditional.

No Doubt About It - Agnetha en Frida openen samen dit up-tempo nummer. Ook dit nummer is typisch ABBA, maar toont al zijn aspecten pas na diverse luisterbeurten. Frida heeft een paar solo partijen die mooi zijn.

Ode To Freedom - Strijkers openen de finale, gedragen muziek, perfecte harmony zang door het hele nummer. Dit nummer doet denken aan sommige delen van Chess. Mooie afsluiter.

All over is het helaas geen lang album en ook jammer dat de twee niet afgemaakte songs niet ook een plaats hebben gekregen. Nog een sprankelende Agnetha song had er best bij gekund.
De eerste indruk is er een van een fraaie ingetogen plaat. Wat ook past bij de leeftijden. Maar na diverse luisterbeurten zullen de songs ongetwijfeld nog groeien, zoals altijd bij ABBA.

Alice - Falsi Allarmi (1983)

3,5
Mijn eerste kennismaking met deze Italiaanse mezzo sopraan in 1984, een kennismaking die verstrekkende gevolgen zou hebben, in de vele jaren daarna heeft ze muzikaal gezien een hoofdrol gekregen in mijn verzameling en er gaat geen jaar voorbij waarin veel van haar werk wordt gedraaid.
en het verveelt NOOIT.

Ten tijde van dit album bezocht Alice ons land voor een optreden op het Edison gala, uit handen van Willem Nijholt ontving zij ook een Edison voor dit album.

Niet lang daarna veroverde zij samen met Franco Battiato alle muziekharten van mensen die last hebben van een goede smaak met het -nog steeds- prachtige Il Treni di Tozeur, op het Eurovisie Songfestival van 1984.

Ieder voor zich werkte gestaag aan een enorm groot en indrukwekkend oeuvre, samen zag ik hun ook wel een beetje als de Italiaanse Ramses en Liesbeth. Alhoewel hun muziek veel internationaler georiënteerd is.

Franco Battiato waar ze altijd mee is blijven werken -en ook vaak samen concerten mee heeft gegeven- is dit jaar mei helaas veel te vroeg overleden. Zijn stem en muziek leven denk ik en verwacht ik eeuwig voort.
Voor mensen die er nieuwsgierig naar worden zeg ik: luister op you tube naar La Cura en je hoort de mooiste, gevoelige en emotionele mannenstem in een prachtig nummer.

Ik vind het verbazingwekkend hoe weinig mensen Alice en Battiato kennen, ik vraag mij ook altijd af of mensen als Kate Bush, Bowie en andere grootheden hun muziek kent, ik vermoed van wel, ook omdat er vaak grote internationale musici meespelen. ( Tony Levin, Phil Manzanera om enkele te noemen).

Ik zal nog wel wat aantekeningen maken bij verschillende albums van Alice.
Haar laatste album "weekend" is nu reeds vijf jaar oudoom hoog tijd om de followers weer te verblijden.

Alice - Gioielli Rubati (1985)

5,0
De mensheid was nog net aan het bijkomen van het prachtige Il Treni di Tozeur, de Italiaanse bijdrage aan het ESF en de door mij by far meest gedraaide single ooit in die tijd (gemiddeld 30 keer per week, het hele jaar door)... toen Beiden in 1985 met nieuw solowerk kwamen.

Alice met dit super album (in het Nederlands gestolen juwelen) en Battiato met het prachtige fysiognomica.
Op dit album staan vrijwel alleen maar Battiato composities.
De arrangementen zullen sommige kritische luisteraars bestempelen als typisch jaren tachtig, dat zal, maar neemt niet weg dat het nog immer zeer genietbaar is.

De stem van Alice is warm en zwoel, maar als mezzo sopraan ook helder. Dat is goed te horen op opener Prospettiva Nevski, waarin het lijkt of ze een duet zingt met zich zelf.
Summer on a solitary beach is een geweldig feestnummer en Luna Indiana is van een ongekende schoonheid.

Luisteren mensen en er gaat een wereld voor je open.

Alice - Il Sole Nella Pioggia (1989)

5,0
Net terug uit het altijd adembenemende Italie wordt het tijd om hier een mening te geven over dit onvolprezen album. Eigenlijk schandalig dat gezien het feit dat ik de cd al kocht op de dag van de release.

Het hele album ademt de typische Alice Visconti sfeer. Knap hoe deze zangeres jarenlang gestaag aan een buitengewoon indrukwekkend oeuvre werkt. Haar hele werk zou ik persoonlijk als tijdloos willen bestempelen, in die zin, dat ik al haar werk ( en dat van haar grote Maestro Battiato) altijd -en vaak- blijf draaien, al vele jaren lang.

Il sole nella Pioggia, alleen de titel is prachtig: de zon schijnt door de regen heen.

Er staan mooie, sfeervolle nummers op dit album met oogstrelende melodien, zoals: Visioni, Anin a gris en Tempo senza tempo.

Maar wat meer bijzonder is, is dat Alice op dit album verder gaat met enigszins experimentele nummers (waar ze op voorganger Park Hotel al mee begon) een ontwikkeling die zich in de albums hierna voortzet.

Het meest treffende voorbeeld vind ik hier Le Baccanti wat ik ongelofelijk knap gemaakt vind.
Het is een sober nummer maar met een grandioze melodielijn waarover Alice als mezzo sopraan met haar twee bekende toonhoogten zingt (Alt en sopraan).

Het nummer roept bij mij altijd Kate Bush-achtige vergelijkingen op. Beide zangeressen beschikken over een prachtige stem, die van Alice is onmiskenbaar zwaarder. En beiden hebben een uitgesproken visie op hun werk en hoe dat moet klinken.

Ook L'era del Mito mag niet onbenoemd blijven, een parel!

All over is het een van de meest toegankelijke albums van Alice, zeker vergeleken met later werk, waar de experimenteerdrift meer de overhand nam.

Het laatste album Weekend is alweer vijf jaar oud, hoog tijd dus voor nieuw werk.

Alice - Mezzogiorno Sulle Alpi (1992)

4,5
Ook dit album van Alice verdient het om bejubeld te worden.
Ik ben verbaasd dat hier nog niets stond. In de tijd dat dit album uitkwam begin 1992 verwaardigde muziekkrant Oor (zo werd het blad toen nog genoemd) zich tot het plaatsen van ene recensie.
Men kwam superlatieven tekort en eindigde mer de zin: Mezzogiorno sully Alpi is een album om verliefd op te worden en heel lang te blijven....

En zo is het maar net......ik ben het al bij bijna 30 jaar :--). Middaguur op de Alpen....

Alice citeert uit werk van de grote meesters o.a. Passolini, en schrijft ook in samenwerking met anderen zelf prachtige teksten.
Muzikaal is het ook allemaal weer dik in orde!
Passani gli anni, het tweede nummer is van een tijdloze schoonheid, tegen het einde komen hier ook weer Gregoriaanse invloeden naar voren. Maar ook Japanse invloeden in Neve D' Aprile.

Maar de grootste indruk op mij maken de nummers 7 (Tim) voor een overleden vriend gecomponeerd dat naadloos overgaat in 8 (Lungo Ritorno a Casa), dit nummer behoort tot het mooiste dat Alice ooit heeft uitgebracht. Het intro roept vergelijkingen op met Bowie (Scary Monsters) maar de kakofonie aan het begin gaat al snel over in een klanktapijt waarin blazers, strijkers en Spaanse gitaar naadloos door elkaar klinken en Alice geweldig zingt.....

Diepe buiging voor deze Italiaanse zangeres!

Alice - Park Hotel (1986)

5,0
Alice heeft met dit album een enorme groeispurt doorgemaakt.

Muzikaal is het bijna onvergelijkbaar met het vorige synthesizer gestuurde album.
Ze heeft een keur aan internationale grote namen om zich heen verzameld en heeft grondig aan dit wonderschone album gewerkt.

Enkele nummers verdienen meerdere luistermomenten om langzaam hun volle schoonheid te laten horen.
Nomadi is een compositie van Franco Battiato, de versie van Alice is echter persoonlijk en geweldig!

Hoogtepunt voor mij is het bijzonder tijdloze en theatrale Luci Lontane, wat op gehoor Gregoriaanse invloeden lijkt te hebben. Het refrein met imposant orgel is echt smashing.

Een album wat nooit verveeld en de tand des tijds ruimschoots heeft doorstaan.

Alison Moyet - Essex (1994)

5,0
Hele vaak is dit het album dat ik kies wanneer ik Alison Moyet wil horen.

Onvoorstelbaar dat dit bijna 30 jaar oud is. Alison heeft hier duidelijk nog een iets jonger en misschien sprankelende geluid dan op haar latere albums (die andere kenmerken hebben die de albums bijzonder maken)

Het opent met het Catchy Falling, subtiele swing, koortjes in een onversneden Alison-song.

And I know, is een uptempo nummer dat terug doet denken aan Raindancing, Alison's tweede soloalbum.
Ze gooit hier ook de stembanden wijdt open, het nummer heeft een lekkere drive.

Whispering your name, een van de singles van dit album is ook Alison zo als we haar graag horen, hier horen we diverse stijlen uit haar verleden zowel van Yazoo als Raindancing. In de refreinen gaat ze lekker los.

Getting into something heeft een lekkere donkere onderlaag, een stevige bass en percussie, maar Alison weeft er een prachtig klanktapijt overheen, in een relaxt gezongen nummer met prachtige koortjes.

Dan een van mijn favoriete: So Am I, een prachtige muzikale opening, waarna de muziek in de versnelling gaat, een buitengewoon oorspronkelijk nummer met een geweldige Alison-drive, de manier waarop dit refrein wordt gezongen is typisch haar signature. Heerlijk!

Satelite zorgt voor het rustpunt, een nummer waarin Alison terugschakelt van 5e naar de 2e versnelling, prachtige begeleiding van diverse instrumenten, in de refreinen gaat ze wel weer even los....

Ode to boy is een remake van het Yazoo nummer uit haar periode met Vice Clarke, waar het op de Yazoo uitvoering subtiel in een synthesizer versie (en langzamer) werd gezongen, krijgt het hier een akoestische behandeling, Alison zingt het gedreven begeleid door akoestisch gitaar.

Mijn tweede favoriet, Het Folk-achtige Dorothy, prachtige opening en een heerlijk zingende Alison maken dit nummer Tot een ware evergreen. Alison zingt het uitbundig!

Another living day, is rijk gevuld, Alison pur sang. en de opvolger Boy's own is weer Alison zoals ze klonk in haar Yazoo tijd, stevig intro dat werkt naar een stevig refrein een dance track.

Take on me sluit dit prachtige album op heel subtiele, kalme en fraaie manier af.

Alison is onmiskenbaar een van Engeland grootste zangeressen, met een eigen signature en een stijl die niet te kopiëren is. Dat maakt haar heel bijzonder en tijdloos.
Een album om te koesteren en heel vaak te draaien...

Alison Moyet - Hometime (2002)

4,5
Vandaag dit fenomenale album van Alison Moyet weer eens uit de kast getrokken.

Wat heeft die vrouw al een indrukwekkende staat van dienst!
Helaas moeten we regelmatig vel jaren wachten tussen de pracht uitgaven.

Eind 2002 (bijna 20 jaar geleden) verscheen Hometime, een album met songs die gelaagd zijn en veel diverse sferen in zich herbergen.

Het album heeft absoluut een jazzy inslag maar ook trip hop, easy listening en soms folk (Mary, Don't keep me waiting) en mellow invloeden.
Maar bovenal ademt het hele Album: Alison Moyet, die een stijl heeft die soms niet in een kader te vatten is
(Say it en Ski).

De opener Yesterday's flame, zet direct de toon. Op bijna hypnotiserende wijze zingt Alison dit nummer, ondersteund door subtiele percussie en koortjes.

Should I feel That it's over, begint prachtig gezongen met elektrische gitaarbegeleiding, tot de muziek bij het refrein invalt dat Alison loepzuiver ten gehore brengt.

Bij More is het moeilijk stilzitten... daarna gevolgd door de titeltrack, een late evening nummer, waarbij het lijkt alsof Alison door een trechter zingt, Portishead invloeden, subtiele koortjes, vreemde blazers zijn hier de kenmerken.

En dan het prachtige -Brel-achtige- If you' don't come back to me. Dit zingt ze met zoveel gevoel dat het een monument op zichzelf is.

Do you ever wonder begint subtiel met een klavecimbel om vervolgens in een volstrekt andere sfeer verder te gaan. Een dwingend nummer met prachtige strijkers.

The Train I ride is vintage Alison, dit nummer had ook zo op HOODOO kunnen staan.
Prachtige subtiele onderhuidse swing met een vol palet qua arrangementen.

You don't have to go heeft een Talk Talk-achtig begin, qua instrumentarium en zang.
Ook als later het orgel invalt, dit is een mooi voorbeeld van de Mark Hollis-school.
Alison zet al haar registers open in deze afsluiter.

Het album laat zijn ware schoonheid pas na diverse luisterbeurten kennen, het is een tijdloos monument van een heel grote zangeres.

Zet op luid volume en geniet!

Alison Moyet - Other (2017)

4,5
Op 7 december 2017 had ik het voorrecht om Alison Moyet live te zien in een overvol Paradiso waar ze grote delen van dit onovertroffen album ten gehore bracht.

Het concert opende in het donker met rookflarden op het lege podium terwijl Alisson's stem April10th van het laatste album declameerde. Spannend!
Pas daarna ging de sobere verlichting aan en werd het publiek getrakteerd op een groot deel van "Other".

Live maakt ze het HELEMAAL waar.
Maar terug naar het album: de opening I Germinate zet gelijk de toon, spannende maar sober gebruik van synthesizers met daarover de krachtige stem van Alison, in het refrein ondersteund door zware orgelklanken.

Lover go, een prachtig en geraffineerd gecomponeerd lied, met een aan een clavercimbel gelijkend geluid onder de zware basstonen mee dartelt. Alison voert de toon!

The English U, sluit naadloos aan op de voorgaande nummers met dit verschil dat het een stuk lichter van toon is. ook dit nummer is uiterst spannend gecomponeerd.

The Rarest Birds, opent met een cello, waarna Alison prachtig inzet, ondersteund door meerdere strijkers.
Hier zingt ze werkelijk zuiver en mooi en ook de oude power komt naar voren in het geweldige refrein.
Haar stem is er een uit duizenden en dat wordt in dit nummer goed duidelijk.

Beautiful Gun, met de suggestieve tekst zette Paradiso op zijn kop, swingend met armgebaren als een dirigent zette Alison de hele kerk naar haar hand....
Om daarna tijdens het rumoer om volledige stilte te vragen om zich goed te kunnen concentreren op het voor het volgende nummer, wat het intens mooie Other was, in een waanzinnig gave uitvoering, kristalhelder.... een lange ovatie volgde!

Reassuring Pinches met een dwingende synthesizer als basis laat ook horen dat haar stem zeker NIET aan kracht heeft ingeboet.

Happy Giddy grijpt terug naar de oude Yazoo periode, qua opbouw, instumentgebruik en zang en valt daardoor een beetje buiten dit album.

Het slotnummer Alive sluit weer naadloos aan op de krachtige, maar moeilijke composities op dit album.

Wat duidelijk is, is dat dit Muziek is met de grote M, waar je moeite voor moet doen om het in al zijn schoonheid te ervaren. Dus een aantal keren draaien op behoorlijk volume en het ondergaan....

Ik vind het knap dat Alison het heeft aangedurfd om zo'n persoonlijk muzikaal statement af te leveren.
Een evergreen voor de liefhebber van de soort, zullen we maar zeggen.
Ik zal het nog vaak draaien!

Alison Moyet - The Minutes (2013)

4,5
De voorloper van 'Other" , maar de schaduw wordt in diverse composities al naar voren geworpen zoals in Horizon Flam en in Changeling. welke qua spanning zo op het album had gepast.

Al snel wordt duidelijk dat Alison nog perfect bij stem is! Dat wordt helemaal bewezen in de onovertroffen single 'When I was your girl', wat een krachtig geluid produceert ze hier... ondersteund door een superband bewijst Alison dat ze hier een van Engeland beste - zo niet de beste- pop zangeres is.

'Apple kisses' is weer een vreemd eendje in de bijt....beetje jazzy, lazy sundayafternoon-achtig, haar stem blijkt hier van elastiek....

'Right As rain' dirigeert iedereen richting dancefloor, een wrange tekst wordt gepresenteerd op een superswingend ritme zodat dit de eerste floorfillqr is op dit album, een dwingend Erasure-achtig synthesizer toontje is de oorwurm .

'Remind yourself', inderdaad hierboven mooi verwezen naar Brel, ik onderschrijf dat, vooral in de coupletten...in de refreinen neemt de synthesizer weer een walsende rol aan.

'Love reign supreme', zou een goede single kandidaat geweest zijn. lekker popnummer zoals Alison er legio gemaakt heeft in de loop der jaren.

'A place to stay' is samen met 'when I was..." mijn favoriet. Weer een spannende ongewone compositie met een zwaar orgel begin, Alison zingt dit moeilijke nummer in diverse toonsoorten, de refreinen zijn buitengewoon oorstrelend, en dan die tekst.......!

'Filigree' is weer een verwijzing naar haar begin jaren qua opzet en zang, dit is een crossover tussen Yazoo en Alison solo. Een sfeervol en mooi nummer....

'All Signs of Life" is weer de nieuwe Alison State of the Art, ze heeft de nummers op dit album goed afgewisseld. Het refrein ademt weer Other, een groeibriljant.....

'Rung by the Tide' , wat een magistrale opening heeft deze afsluiter, Klok/bel geluiden met een zwaar mannenkoor die sonoor de toon zetten, Alison komt daar kalm bij in wederom een bijzonder aparte en fraaie compositie.

De teksten van dit album kunnen we rustig als literair beschrijven, ook met dit album heeft Alison een visitekaartje van formaat afgeleverd.

Wart jammer dat haar followers iedere keer jaren moeten wachten op het volgende product. mijn hoop is gevestigd op de lange corona periode....hoop dat ze die ook creatief heeft gebruikt.