menu

Hier kun je zien welke berichten Roxy6 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Siouxsie - Mantaray (2007)

4,0
Vandaag heb ik dit bijzondere album weer een keer goed over de AirPods beluisterd.
Ik kocht het op de dag van de release en was er toen erg van onder de indruk, wegens de mooie "volle" productie, die toch helder en toegankelijk is.

Het valt mij op dat dit album hier door sommige mede MM schrijvers wordt neergesabeld en dat vind ik eigenlijk wel onterecht.

Het is een mooi afwisselend en prachtig geproduceerd album, het enige commentaar dat ik heb is dat ik de nummer volgorde wat anders had gedaan. Nu zit het meeste stevige werk aan het begin van het album.
De Stem van Siouxsie is herkenbaar uit duizenden en heeft totaal niet ingeboet in vergelijking met haar oudere werk. In wezen vind ik dat ze op dit album beter zingt dan voorheen, neem de afsluiter Heaven en Alchemy, toonvast, prachtig nummer met mooie opbouw.

De arrangementen zijn heel divers in al de nummers en zorgen daardoor ook voor goede afwisseling.
Maar het palet aan stijlen vind ik toch de grote kracht van dit album.

De openingstrack die met mechanische geluiden begint, tot Siouxsie bezwerend inzet....'I feel a force I've never felt before....' een stuwende percussie maken dit nummer compleet.

In about to happen zet ze een onvervalste rocksong neer in minder dan 3 minuten, met een fijnsynthesizer riedeltje tussen de bonkende gitaren en drums door.

De heerlijke bombast van Here comes the day, met een super intro, de pauken en de violen waarboven de opperpriesteres haar teksten begint.....'Oh here comes that day........'

Loveless is ogenschijnlijk het eerste rustpunt op het album, maar schijn bedriegt na een begin van ijle strijkers valt Siouxsie binnen, fraai instrument gebruik van violen met xylofoon met mechanische gitaargeluiden, een stuwend nummer met vage Scarry Monster Supercreeps invloeden.

If it doesn't kill you is ondanks de gitaar wel het eerste -mooie- rustpunt. Het wordt prachtig gezongen met een weelde aan -niet voor de hand liggende- instrumenten die de zang begeleiden.
Dit nummer bewijst de grote klasse van Siouxsie, zeker als je bedenkt dat ze vrijwel alles voor dit album zonder haar vaste bandleden heeft geschreven en opgenomen.

One mile below beschouw ik als een onschuldige maar degelijk gemaakte opvullen, zal het tijdens concerten wel goed doen...

Drone zone is een vaudeville, jazzy-achtig nummer, knap en apart. het wordt ook op een cabaretesque manier voorgedragen waarbij Siouxie haar stem op diverse manieren gebruikt. Contrabass, piano en blazers spelen een navenante rol.

Sea of Tranquility (titletrack) zou een oud SatB nummer kunnen zijn, (there are kore stars in the sky than grains of sand'. Mooie opbouw, wederom met diverse instrumenten. het album is zo prachtig vol geproduceerd dat het af en toe lijkt of er tien personen aan het musiceren zijn.

They follow you herinnert mij qua opening aan Peepshow, accordeon en roffelende trommels en ook hier komt de xylofoon weer om de hoek kijken.....Wederom prachtig gezongen met haar elastische stem...een rijk gevuld nummer.

De afsluiter waar ik in het begin van deze recensie al naar verwees opent met een rustige piano en Siouxsie in ballad vorm, een mooi theatraal nummer.

Nee het is geen post punk en ook geen Siouxsie and the Banshees album maar ik vind het een geweldige staalkaart van kunnen en mogelijkheden van deze gelouterde zangeres.
Een album waar ze zich zeker niet voor hoeft te schamen, integendeel: mijn goed gaat af bij een diepe buiging.

Sparks - Angst in My Pants (1982)

4,0
Na Whomp That Sucker kwam Sparks in 1982 opnieuw met een voortreffelijk album.

Het opent met de titel track Angst In My Pants en die klinkt als een left over van Indiscreet.
Een stuwende beat waarop Russel verhalend zingt, met mooie koorwerkjes en een langgerekt gezongen refrein, mooi begin!

I predict een door Russell Dwingend gezongen nummer met catchy arrangement, hiervan staat op YouTube een geweldige clip waarin dit keer Ron volledig uit zijn comfort zone komt in een Cabaret-achtige striptease. Je ziet hem daarin van een heel andere kant.

Sextown USA is ook een typische Sparks nummer met referenties naar Kimono My House.
Enkel is hier de muzikale ondersteuning wat rommeliger dan op KMH.
Maar de melodielijn is weer briljant!

Sherlock Holmes - een Sparks ballad met een rollende percussie. Russel zingt kalm en weloverwogen.

Nicotina doet mij altijd denken aan de tracks op Big Beat met een gitaar gedreven onderbouwing.
Maar het Sparks logo staat hier ook moddervet op! Vijf goede songs op een rij….

Mickey Mouse, een uptempo song, aardig maar niet wereldschokken.

Moustache (mijn hoog gewaardeerde MM RonaldJk schreef het hierboven al) is qua opening direct al een perfecte cross-over tussen Sparks en Blondie, twee van mijn all time favoriete bands, waarvan ik zeker weet dat ze elkaar waarderen, omdat ze beiden beschikken over de toque in cheek humor. Dit zou zo een Chris Stein compositie kunnen zijn. Super nummer!

Instant Weight Loss, is een uitermate vreemd nummer, met een lekkere drive en zou het in de sportschool goed doen vermoed ik. Hoewel het een midtempo song is.

Trazan and Jane, is een opvullertje, niet slecht maar het kabbelt voort als de trein tussen Hilversum en Utrecht.

The decline and fall of me, is wel weer een typisch apart Sparks nummer, mooie melodielijn en ook hier een stuwende beat die een duidelijke hoofdrol heeft op dit album, een van de betere songs.

Eaten By The Monster Of Love, ja dames en heren al vanaf het begin af aan mijn absolute favoriet op dit geweldige album. Het begint zo catchy en het heeft een enthousiast makende drive het zou zo in een polonaise door de stad kunnen gaan.

Sparks waren met dit album zeker Back on Track! De hoes verdient ook weer een speciale vermelding, hoe ze iedere keer weer zo’n gimmick kunnen presenteren is al extra bonuspunten waard.

Laat u verrassen door dit fraaie album!

Sparks - Balls (2000)

4,0
Sparks - Balls, het eerste album van de Meal Brothers in de nieuwe eeuw.

Het album opent met de stevige dancetrack en tevens het titelnummer Balls, ik moest er aan wennen, omdat het zich veel herhaalt, maar ging het later wel meer waarderen.

Track twee, More Than A Sex Machine, begint echt Mega vet met een orkestraal intro dat bij mij herinneringen oproept aan La Dolce Vita van peter Gabriel, dit is het soort Euro- dance muziek waar de broers ook op het fenomenale album Gratuitous Sax & Senseless Violins al in grossierde. Dit nummer had daar feilloos tussen gepast. Persoonlijk vind ik het meer swingen dan Balls.
Scheherazade begint subtiel met een synthesizer tapijt waar de drums overheen komen golven, toch blijft het een ballad-achtige track met een typische hypnotiserende Sparks melodielijn, mooi!

Aeroflot is een stamper die ik weinig creatief vind, het dramt maar door, iets te veel van het goede.
The Calm Before the Storm daarentegen begint direct een stuk spannender, Sparks zoals ik ze graag hoor, na het gezongen intro komt er weer een Euro-deun om de hoek kijken, maar ik vind dat in dit geval niet storend, het paste echt in die tijdgeest. Blazers op een dance tapijt met flink wat trom geroffel in the back….de manier waarop Russell zingt is wel heel kenmerkend voor hem.

How to Get Your Ass Kicked is weer een heel vreemd nummer met een voor Sparks doen extreem rustig begin. Het kabbelt rustig voort, echt een middenmoter qua kwaliteit, niet meer, niet minder.
Daarna komt de Bullet Train het station binnenstormen, dwingend en stuwend, dit doet mij ook echt aan het songmateriaal denken uit die tijd met inderdaad een groep als The Prodigy als referentiekader, zelf vind ik het vermoeiend luisteren en na drie van dit soort nummers ben ik dan ook wel klaar.

It's a Knockoff, is more my cup of tea. De melodielijn is al typisch vintage Sparks. Mooi kalm eiland in deze woelige zee.
Irreplaceable, is ook fraai met een goede melodielijn, maar hier komen ook de drum’n bass invloeden de boel weer enigszins verstoren, past ergens totaal niet in dit nummer, echt een bizarre keuze. It's Educational , is eigenlijk van hetzelfde laken een pak, veel drum ’n bass wat we ook hier weer voorgeschoteld krijgen . Ik hoor hierbij veel van Bowie’ s Earthling-herinneringen op mijn trommelvlies, en laat dit nu mijn minst favoriete Bowie album zijn….

The Angels, weer een rustig nummer, echter wel overvol geproduceerd.
Dat is jammer want het is beslist niet nodig. In dit geval zou less more zijn.
De melodielijn op zichzelf biedt al meer dan genoeg mooie afwisseling.

In mijn herinnering stond dit album hoog in de Sparks discografie, maar na enkele luisterbeurten moet ik toch bekennen dat Balls het aflegt tegen voorganger Gratuitous Sax & Senseless Violins, (auto-recover album Plagiarism niet meegeteld) dat zit zeker wat geraffineerder in elkaar.

Na deze fase keren de broers terug naar de topkwaliteit van de midden jaren zeventig. Met meer classic-vintage Sparks originals, briljante teksten op ingenieuze melodiën en dito arrangementen. Een stijl die ze beter past dan het modische drum’n bass genre.

Maar de megalomane opening van More Than A Sex Machine bezorgt dit album tocheen volle ster meer. Daarmee uitkomend op een 4 ****

Sparks - Big Beat (1976)

4,0
In 1976 kwamen de Sparks ineens met een gitar-driven album op de proppen na het overtuigende Sparks album Indiscreet.

Sfeer, lay-out van de cover alles was een stap in de Amerikaanse richting.
Waar Indiscreet nog een oorspronkelijk Sparks album was vol met catchy songs die qua sfeer werkelijk alle kanten op vlogen; van cabaret, naar synthesizer pop naar ballads en alles daartussen in...
Ook de hoes had weer een typische Sparks sfeer, een klein vliegtuigje dat gecrasht was voorop en een typisch Californisch tafereel achterop met Russel op een paard.

Big Beat slaat direct een andere toon aan, alsof de broers hun followers even willen wakker schudden.
Een album met voornamelijk up tempo, AOR georiënteerde nummers. Het was beslist even wennen dat geef ik gelijk toe.

Ik volgde de band vanaf hun Europese doorbraak album Kimono My House, met daarop de onovertroffen hit: This Town Ain't Big Wnough For The Both Of Us. Dat hele albums is overigens Grand Cru!

Terug naar Big Beat, de eerste weken ben ik de lp (cd's waren nog verre toekomstmuziek) stug blijven draaien totdat al de oorwurmen zich in en tussen mijn oren hadden genesteld en een nummer sprong er direct bovenuit: I Bought the Mississippi River . Wat een super track, dramatisch rijk gevuld, een enorme drive... alle andere tracks staken hierbij flets af.

De andere 'rustige' nummers Confusion en White Women kon ik over het algemeen ook beter waarderen.

Toch is het album als totaal mij in die vele jaren daarna toch dierbaar geworden, het is een telg uit het grote Sparks nageslacht die ik zeker nog wel wil horen zo nu en dan.
Maar de eerlijkheid gebied mij ook te zeggen dat er vele telgen zijn die het in de schaduw stellen.

In mei komt het nieuwe Sparks album uit, ik ben zeer benieuwd..... en 14 juni zie ik ze weer in het Tivoli Vredenburg... iets om naar uit te kijken.

Sparks - Gratuitous Sax & Senseless Violins (1994)

4,5
Sparks - Gratuitous Sax & Senseless Violins het 16e Sparks album dat de broers Meal in 1994 uitbrachten
(6 jaar na Interior Design) kunnen we rustig bestempelen als Sparks Grand Cru!
Het past in het grote en illusteren rijtje van Kimono My House, The Nr. 1 Song in Heaven en Indiscreet.

Vooral in Duitsland sloeg het album goed aan door de techno-electrobeat invloeden, drie singles van het album bereikte daar de hitparade. Maar dat is het niet alleen natuurlijk , de composities zijn van hoge klasse en Russell zingt over het hele album geweldig goed.

Het begint met een kort Acappela intro, waarna de eerste single ‘When Do I Get to Sing "My Way” groots opent met een prachtig intro van langzaam aanzwellende muziek waarover Russell prachtig de toon van het album zet. De dance synthesizers spelen hier ook een overduidelijke rol, het is naar mijn smaak een van Sparks allerbeste nummers uit hun oeuvre.
-(When I Kiss You) I Hear Charlie Parker Playing) open met een door Russell rappend couplet, met een snelheid die je gerust aan hem kunt overlaten. Maar het refrein is onvervalst Sparks, zoals we ze al sinds de jaren ’70 kennen, ook hier domineert de dance-techno beat, een energie gevend nummer.

-Frankly, Scarlett, I Don't Give a Damn, opent geraffineerd met een repeterend synth-melodielijntje, Russell zing / declameert een tekst op een melodielijn met tempowisseling, een heel knappe compositie, die groeit naarmate je deze meer hoort.

-I Thought I Told You to Wait in the Car, een stuwend dancenummer, waarop er ook meer gesproken wordt dan gezongen. Een stevig en dwingend begin waarin de titel herhaald wordt, dan vraagt Russell zich af “what is she doing now?”.. Een vreemd en apart nummer.

-Sea No Evil, See No Evil, Speak No Evil, mijn tweede grote favoriet van dit album, begint kalm met een prachtig arrangement, Russell opent met zijn kopstem, maar niet op de hem bekende nerveuze manier. Het refrein -in dit geval minder sterk dan de coupletten- wordt gezongen door een vrouw waarover Russell spreekt. De muziek golft voort, een beetje een hypnotiserend nummer.

Now That I Own the BBC, is een uptempo nummer met een duidelijk Pet Shop Boys intro, een dance track met een duidelijk piano ondersteuning, Ron ramt hier buitengewoon stevig op het toetsenbord:-)

Tsui Hark, heeft een apart intro met Japanese invloeden, Russell presenteert zich als een filmdirector. Het kabbelt naar mijn idee wat te lang door maar het idee is wel aardig.

The Ghost of Liberace, weer een ritmisch uptempo nummer met synths en violen. Russell is ook hier weer op een verhalende manier aan het zingen, een boeiende tekst. Hier wordt een lans gebroken voor de vreemde paradijsvogel die Liberace was. Een van de betere songs. Wel een mooie opbouw met een typisch refrein.

Let's Go Surfing, de volgende up-beat dance track, met een duidelijk couplet en refrein, typische Sparks, veel beter dan de songs p Terminal Jive en het heeft referenties naar het Beat The Clocktijdperk.

Sensless Violins, de aparte wat atonale finale, ook nog geen minuut lang waarop Russell een herhalende tekst declameert.

Als bonus staat er op de 2019 versie: She's an Anchorman, een demo uit de opname sessies, het is geen gemis dat deze track het album niet gehaald heeft.

In 2019 kwam er een 25th aniversaryversie uit met drie cd’s, waarop een aantal demo’s, remixen en tracks die bleven liggen, een buitenkansje voor de liefhebbers! De hoes laat de broers weer zien in een beetje vreemde foto collage.

DIt is een van de Sparks albums die ik altijd zal blijven koesteren.

Sparks - Hippopotamus (2017)

5,0
Dit album is een feest voor de oude maar ook voor de Sparks liefhebbers die in een later stadium zijn aangehaakt. Al ruim 40 jaren weten de heren muziekliefhebbers te verrassen met hun hoogst persoonlijke, verfrissende, originele, goed doordachte en immer-hippe songs.
Heel erg knap hoe ze in de loop der jaren met diverse stijlen toch altijd weten te boeien en hun muziek altijd van het overduidelijke Sparks signatuur weten te voorzien.
Ik werd fan toen This town ain't big enough....de Europese hitparades bestormde en ben het altijd gebleven.
Met nu bijna 25 albums op de teller kunnen ze terug kijken op een waanzinnig interessant en mooi oeuvre.
Toch hoop ik dat ze nog een aantal jaren door zullen gaan...
Op dit album ook weer prachtige composities met geweldige arrangementen, diversiteit en afwisseling zorgen voor een goede spanningsboog.
Mijn favorieten: Missionary position, Edith Piaf, when your a French director en Life with the Macbeths.
Ook thumbs up voor weer een geweldige hoes!

Sparks - In Outer Space (1983)

3,5
Sparks - In Outer Space, het 12e album van de originele en veelzijdige groep kwam uit in 1983, een jaar na het bijna briljante Angst In M Pants. Het zou moeilijk zijn om dat album te overtreffen en dat is hier dan ook niet gebeurd.

Het bleek echter wel het meest succesvolle album in de US waar het op nr. 88 piekte in de Billboard album charts, Cool Places de eerste single werd er ook een -bescheiden- hit. Wellicht mede omdat Jane Wiedlin van de toen populaire Go-Go’s meezong op het nummer.

All over mis ik op dit album (meer dan op het voorgaande AIMP) wel de brille van de Meal brothers om met goede tonque in cheek teksten en songtitels aangevuld met geweldige melodielijnen voorzien van refreinen als oorwurmen tevoorschijn te komen.

Naar mijn mening wordt in dit de tijdsgewricht de absolute superklasse van het zeventiger jaren trio (Kimono My House, Propaganda en Indiscreet) bij lange na niet gehaald.

Maar desalniettemin valt er een hoop te genieten want we hebben het hier tenslotte wel over The Sparks!

Cool places: opent met het typische tachtiger jaren synthesizer geluid waar veel acts in die tijd hun muziek mee opsierde of verkrachtte, naar gelang uw smaak.

Popularity: met een fraaie melodielijn

Prayin’ For a party: Lekker vet intro, bijna rappend gezongen met een stuwend refrein

All You Ever Think About Is Sex, -waarvan ik het intro wel wat langgerekt vind- maar verder een lekker muzikaal opgetuigd floorfillertje

Please Baby Please; opent lekker en tenminste niet zo nerveus, mooi gezongen Russell in duet met zichzelf met een lekker refrein, catchy!

Rockin Girls: een Vreemde eend in de bijt, rockend maar ook weer niet..

I Wish I Looked a Little Better: een zenuwennummer met hysterisch orgeltje, not my cup of tea…

Lucky Me Lucky You: altijd al een van mijn favorieten, oorwurm intro en ook hier doet Jane Wiedlin dapper mee om dit tot een van de beste nummers op het album te maken…

A Fun Bunch Of Guys From Outer Space: heeft een beetje een Beatelesque sfeer, door de manier waarop Russell het zingt…vreemd nummer, voor de liefhebber van de soort denk ik maar…

Dance Godammit: een keyboard gedreven nummer waarop Russell de luisteraar vooral op draagt de voetjes van de vloer te krijgen, niet de briljante afsluiter die ze vaak hebben.

Het is zeker een dikke voldoende dit album, behorend bij de grote goede middenmoot van het oeuvre…

Gelukkig komen de broers in de jaren daarna nog met grote muzikale verrassingen maar nu loop ik voor de muziek uit.

Wederom krijgt de hoes weer bonuspunten, het is heel creatief hoe ze iedere keer weer bizarre of opmerkelijke beelden weten te combineren met hun uiterst originele muziek.

Sparks - Indiscreet (1975)

5,0
Hierboven zegt iemand: Hyper ADHD album.... laat ik dat hier nu echt niet vind, zeker niet in vergelijking met de twee voorgangers uit 1974.

Dit album dat een klein jaar na Propaganda uitkwam vond ik van een totaal andere stijl er staan veel meer slow nummers op en vele diverse stijlen terwijl het geheel toch een coherente indruk maakt.
kortom een razend knap album. Ik moest er aan wennen en er moeite voor doen, maar heb het na enige luisterbeurten in mijn hart gesloten en draai het nog regelmatig.

De opener; Hospitality on parade, is een evergreen, Russel zingt langzamer en heel verstaanbaar. dat is wel eens anders geweest fraaie koorwerkjes en een fraaie opbouw.
Nummer twee had zo op de voorgangers kunnen staan, de typische snelle Sparks drive, de gejaagde zang, die blijft boeien en een refrein waar andere groepen van dromen. Prachtige effecten en er gebeurd hier zoveel in drie minuten....

En dan belanden we ineens in een heel andere sfeer, het zou een nummer uit het begin van de vorige eeuw kunnen zijn Parijs 1920. maar het misstaat hier zeker niet.
Om vervolgens in het speelse en vrolijke Get in the swing over te gaan, een nummer met tempowisselingen wat ook uit de oude doos lijkt...

Hetzelfde telt voor Under the table with her.... ook hier lijkt het "oude muziek" in een nieuw jasje, net als het Looks Looks Looks heeft het een cabaret-achtige inslag.

Dan een van mijn favorieten : How are you getting home, mooie opening, maar ook hier schakelt Russel van de tweede in een keer door naar de vijfde versnelling, maar neemt ook weer gas terug...
Ook op kant twee vinden we enkele nummers die uit een andere tijd lijken t komen maar wel een fris nieuw jasje aan hebben, en Russel zingt ook hier fantastisch, met name in It ain't 1918....

The lady is lingering is weer even een rustmoment, om even op adem te komen...
Maar het slechts 2:13 durende nummer zet u gelijk weer op scherp, voor sommige mensen is dit "too much" maar ik kan het wel hebben....

Daarna komt Looks Looks Looks een ballroom kraker, die het op de klassieke dansvloer ook goed zou doen, en ook hier is de zang weer voortreffelijk.

Miss the start, Miss the end, alsof Russel ene duet met zichzelf zingt is ook heel erg mooi...
Wederom dus een prachtige afsluiter van een plaat die boeit, groeit en ook weer tijdloos is.

Razendknap gecomponeerd en uitgevoerd!

Sparks - Interior Design (1988)

Alternatieve titel: Just Got Back from Heaven

4,5
In de zomer van 1988 verraste Sparks vriend en misschien ook wel vijand door out of the blue met een nieuw album op de proppen te komen: Interior Design. Hun vijftiende worp.
Het bijzondere aan dit album was al duidelijk nog voordat er een noot gehoord was: de Broers stonden niet zelf op de hoes. Wat maar zelden voor kwam (enkel bij Kimono My House en The Nr. 1 Song in Heaven). De hoes toont een late jaren zestig -begin jaren zeventig foto van een vrouw die in een soort hotelkamer een koffer aan het pakken is met naast zich een man die al een volgende koffer in zijn hand houdt. Vreemde hoes, lijkt wel een foto uit een hotel prospectus.

Bij het opzetten viel mij gelijk -tot mijn vreugde- op dat de dominante synthesizer sfeer het veld had geruimd voor een meer acceptabel en ruimtelijker geluid.

Het album opent met So important, een prachtig stuwend en origineel Sparks nummer, een evergreen die niet snel verveelt.

Just Got Back from Heaven, ook een lekker uptempo nummer

Lot’s of Reasons, Russell zing op zijn urgente wijze dit nummer dat wel een left over lijkt van de Big Beat sessies, een oorwurm a la Sparks.

You Got a Hold of My Heart, prachtig rustig intro en op die manier wordt het nummer ook gezongen,
Mooi nummer met een heel fraai refrein, ook een evergreen.

Love-O-Rama, Sparks neem hier met een stuwende opening een soort voorschot op Nederland beweegt, of ze nemen het stokje over van Diana Ross met Work that Body, het swingt en is leuk als floorfiller, maar minder als luistertrack.

The Toughest Girl in Town, een dwingend intro, waarna Russell kalm begint te zingen op een wederom fraaie melodielijn, apart en mooi nummer.

Let's Make Love, ook weer een fraaie Sparks song structuur, Russell zingt met diverse tempowisselingen die niet nerveus aan doet, weer een Sparks classic!

Stop Me If You've Heard This Before, brengt herinneringen terug aan het trio albums eerder uit dat decennium, uptempo met een tachtiger jaren beat.

A Walk Down Memory Lane, begint met pompende percussie, waarbij Russell wederom kalm inzet, het lijkt bijna het thema van dit album, dat hij veel rustiger zingt, vergelijkbaar met zijn zang op Introducing Sparks. Het nummer wordt opgebouwd met blazers.

Madonna, een soort van aubade aan La Ciccone, (Madonna die op dat moment net het punt had bereikt van real Stardom, True Blue had alle records gebroken met diverse nummer 1 hits en Like A Prayer stond op punt van uitkomen)
Het is een rustig nummer, “Madonna is that reallly you…. Feelings only you can have”
Deels gedeclameerd (coupletten) en deels gezongen (refrein).
Een heel apart nummer in de Sparks Canon, aangezien de broers het blijkbaar zelf ook bijzonder vonden (of om al de mondiale Madonna fans te pleasen ) werd het nummer maar direct liefst vier keer achter elkaar op het album gezet, naast de Engelse ook de Franse, Duitse en Spaanse versie). Waarschijnlijk een marketing move.

Het valt wel op hoe goed Russells Frans is (na bijna een jaa zin Parijs te hebben gewoond).

Als Bonus The Big Brass Ring, een instrumental en een extended remix van So Important die vet is en erg lekker klinkt.

Op de een of andere manier passen alle nummers op het album goed bij elkaar, met de nodige afwisseling. Ik had het lang niet gehoord maar vind het -nog- beter dan ik mij herinnerde.

Sparks - Introducing Sparks (1977)

4,5
Nadat de Sparks een bak vol kritieken te verwerken kregen na de release van Big Beat in 1976 hebben de broers zich terug getrokken om zicht te bezinnen op hun muzikale toekomst.
Daar waar ik persoonlijk Big Beat vele uren airplay heb gegeven waren er ook followers die het na 1 keer genoeg gehoord hadden.

In de interviews die gegeven werden door de Meals in 1977 bleek dat ze zeer doordacht te werk waren gegaan, ze wilden als het ware met een schone lei beginnen. Het nieuwe album kreeg dus ook de veelzeggende titel Introducing Sparks mee. De broers waren met een band de studio ingedoken en hebben met verve dit album tot stand gebracht.

Er werd geschreven en geschaafd tot ze een album klaar hadden met nummers die duidelijk het Sparks vignet / keurmerk droegen maar ook veel minder vinnig klonk dan Big Beat.
Daarbij was muziek van de Amerikaanse West Coast voor een deel ook maatgevend, wat goed terug te horen is in Over the Summer en het intro van Ladies.

Het album gaat van start met het kalme A Big Surprise, een typisch Sparks nummer met diverse koorwerkjes en een Beach Boys inslag.
Gevolgd door Occupation, ook onvervalst Sparks, een nummer dat zo op Kimono My Hpuse of Propaganda had kunnen staan. Gedreven, urgent en ook hier gelardeerd met fijne oehoe koortjes.
Ladies word enigszins snerpend gezongen, wat de sfeer mede bepaald.
I'm Not is een drammerig tussendoortje welk snel; geslipt kan worden, beetje stamperig....
De laatste track van de oude vinyl LP kant A is Forever Young, niet te verwarren met het nummer van Oom Bob, dit nummer is meer uptempo en heeft nu wel een fijne drive. Mooi vol geluid van de band. Russell zingt het met de nodige power wat ondersteund wordt door prima gitaarwerk, de band is duidelijk op dreef.

Kant B opent met viool: Goofing Off, wanneer de piano opvalt krijg ik een weemoedige herinnering aan Indiscreet, het album dat vol stond met dit soort fraaie songs. Sparks Grand Cru. ook in dit nummer wordt er weer top-gemusiceerd met een prachtige gitaarsolo tegen het eind. Het eind heeft een Kozakkensfeertje.
Girls on the Brain is een nummer met een totaal andere sfeer en tempo, een beetje een bluesy inslag wat niet direct my cup of tea is..
Over the Summer, dat daarna komt is echter een van mijn favorieten, heerlijk zomer nummer met een Beach Boys intro, Russell zingt dit op een geweldig positieve manier waarbij iedereen direct de zomerkriebels krijgt. Een betoverend mooie melodielijn, koorwerkjes die het perfect ondersteunen, wat wil een mens nog meer?

En als finale weer een typische Sparks outro-song, Those Mysteries, Kalm begin waarin Russell de grote levensvragen even snel de Revu laat passeren om vervolgens over te gaan naar een gedragen refrein, Those Mysteries....tomorrow I find out all I should know....Prachtig!

Nu ik het album na lange tijd weer gehoord heb vind ik het nog veel beter dan in het jaar waarin het uitkwam, ik moest toen schakelen na het brute Big Beat, maar nu vind ik dit een beduidend beter album. Ik hoor nu heel goed wat de broers voor ogen stond bij het presenteren van deze muziek, terug naar de oude Sparks waarden. En daar zijn ze naar mijn idee heel goed in geslaagd. Ik gooi er nog een halve ster bovenop.

En ik maak een diepe buiging voor the Meal Family.

Ps: ook een prachtige hoes met de broers ieder op een kant van de hoes!

Sparks - Kimono My House (1974)

5,0
in 1974 stond ik voor de platenzaak te wachten om dit album op de dag van de release aan te schaffen, De beroemde single This town......had ik intussen al helemaal grijsgedraaid.

De Amerikaanse broers hadden al het nodige achter de rug, eerst als de band Halfnelson, in The States, daar kregen ze geen voet aan de grond, dus werd het geluk in de UK gezocht -en gevonden-
De single maakte een stormachtige opkomst in Europa, en hun derde album onder de naam Sparks werd hun eerste echte klapper.

Lovende recensies in alle bladen en volkomen terecht. Deze band heeft zo'n eigen, charismatische, geraffineerde en toch oorspronkelijke stijl dat er daar beslist geen tweede van is.
Ze hebben als inspiratie en voorbeeld van velen - en niet de minsten als bijvoorbeeld Morrissey- gediend.
40 jaar bedienen ze hun volgelingen met vrijwel altijd hoogstaande albums die vol staan met inventieve vondsten en volledig appelleren aan hun eigen stijl.
Deze maand kwam hun 24e album uit A steady drip drip drip (eigenlijk het 25e als je hun samenwerkingsalbum met Franz Ferdinand ook meetelt) en ook nu weer een feest der herkenning....

Maar even terug naar hun doorbraakalbum Kimono my house alleen de titel verdiend al een medaille!
Dit album is een classic tussen de grote classics. Er staat werkelijk geen enkele zwakke song op!
De waanzinnige opener, bij iedereen bekend zet de boel meteen op scherp, direct gevolgd door de tweede -ook fantastische single- Amateur hour, ook dit nummer heeft ene gedrevenheid als een witte tornado.

De tegenstelling tussen de broers had niet groter kunnen zijn, Ron; het muzikale brein die stoïcijns achter zijn orgeltje blijft zitten, gevangen in een krampachtige houding, Russel die de energie van 10 ADHD mensen in een persoon meetorst in zijn drukke bewegingen en met zijn hoge falsetstem- toch heel zuiver- razendsnel de meest ingenieuze teksten de wereld inslingert.
En het werkt!!!!

nummer drie is het mooie Falling in love with myself again (wat een intro!!!)
Nummer vier; het volgende super nummer: Here in Heaven
en zou kunnen we doorgaan, De arrangementen zijn rijk en gekleurd en geven ieder nummer een goed gedoseerde meerwaarde.

Nog wat uitschieters: Talent is een asset, blijf maar eens stilzitten tijdens dit nummer....
En dan de grandioze afsluiter Equator, een heerlijk vreemd nummer, Russel zing op de toppen van zijn kunnen, hoger kan haast niet, een prachtige melodie lijn met een zalvend vrouwenkoortje en een grillige sax als ondersteuning..... Het einde is subliem... wat een finale..

Mensen die is edelkitsch van het allerhoogste niveau met eeuwigheidswaarde!
Genieten!!!

Sparks - Lil' Beethoven (2002)

4,5
Waar de Sparks voorheen zes jaar lieten vallen tussen twee reguliere albums werd Lil’ Beethoven het 19e Sparks album al twee jaar na Balls gereleased.

De broers waren volledig klaar met Euro- dancepop, Drum ’n Bass en andere muzikale modegrillen en hebben zich eens stevig achter de oren gekrabd om vervolgens terug te komen met dat waarin ze het beste zijn, originele muziek, songs met ingewikkelde structuren die met geen enkele groep te vergelijken zijn.

De internationale muziek critici struikelden over elkaar heen om met superlatieven dit album te recenseren. En het moet gezegd het is/was op da tmoment hun Piece de Resistence.

Ik moest er zelf wel stevig aan wennen, niet dat ik het matig vond maar zelfs als goed doorgevoerde Sparks follower koste het mij de nodige luisterbeurten om de enorme schoonheid van dit werkstuk ten volle tot mij door te laten dringen.
Maar toen dat eenmaal zover was, werd het ieder keer optimaal genieten.

En tot aan de dag van vandaag hoor ik iedere keer nieuwe elementen, zeker wanneer ik het door de ear pods hoor. Ik durf na verschijnen van dit album te beweren dat de broers (en dan met name Ron Meal) zich echt tot de grootste componisten in de moderne muziekwereld mag rekenen naar mijn bescheiden mening.

Dan het gebodene op dit bijzondere album: het is een serie songs die het vooral moeten hebben van de over elkaar gestapelde stemmen, koorwerkjes met de stemmen veelvuldig door elkaar gevlochten, dit alles op prachtige klassieke muzikale arrangementen met vooral strijkers, piano en hier en daar blazers (zoals in I Married Myself wat een aparte nachtclub sfeer oplevert.) en dan die tekst: I’m very happy together….. hoe gek wil je het hebben…

Het begint subtiel met de The Rythm Thief, niet enkel diverse koorwerkjes, maar ook diverse maneieren van zingen, sereen, gedreven, stuwend, swingend of juist heel rustig. En dit alles wisselt in elk nummer. In deze opener zijn diverse refreinen te herleiden met een prachtig gejaagd stijkers ensemble aangevuld met koperwerk.
Een uitermate knappe song.

How do I Get To Carnegie Hall, Russell met een van zijn vreemde stemmetjes opent op een hoekige en gedreven piano van Ron. Koor: Practice man, Practice…..
Het refrein is ook weer betoverend….

Zo heeft ieder nummer toch weer diverse hoeken en angles, vreemde voice decoder geluiden. Ride Em Cowboy, met ene zekere gejaagdheid die weer wordt ondersteund door klavecimbel geluiden. Ook hier weer reteknappe koortjes die ook vervreemdend werken.

My Baby’s taking me home, ook weer zo een bizar nummer, de stemmen vormen hier bijna al de instrumenten in het begin. Een hypnotiserende eerwurm.

Your call is very important to us, alleen de idiote titel al is geweldig. Maar ook het draaien pianoloopje, en het marketing koortje en de nabootsing van telefoon gesprekken is uniek.

Ugly Guys with Beautiful Girls, begint kalm klassiek en rustig, tot een stevige gitaar en rock stem de boel even komt opschudden…het meest elektronische en uptempo nummer van het album. Russell verteld over een stevig arrangement heen.

Suburban Homeboy, brengt de plaatselijke fanfare even voor het voetlicht, een beetje cabaret achtige song…het begint eenvoudig maar beschikt over een heel ingenieuze songstructuur. Hier heeft Ron ook heel wat uurtjes componeerwerk in zitten.

Dit album beste mensen is niets meer of minder dan een Masterpiece!
Een evergreen dat ook na jaren nog geheimen prijsgeeft.

Het was de start van een nieuwe Sparks periode waarin er nog veel prachtige albums volgden met knetter geraffineerde en fantastische songs.

Go Get It.

Sparks - Music That You Can Dance To (1986)

Alternatieve titel: The Best Of

3,0
Sparks- Music That You Can Dance To, behoort samen met Terminal Jive tot mijn minst favoriete Sparks albums.

Slecht is het zeker niet, en het is overtuigend Sparks, maar daar waar de zeventiger en de negentiger jaren minder tijdloos klonken zijn met name deze twee albums overgoten met die typische nerveuze tachtigjarige synthesizer sounds. EN ik kan dat maar tijdelijk verdragen

Gelukkig valt er hier en daar toch ook nog wel wat te genieten en hetgeen mij toen staat is dus echt de synthesizer in sommige nummers.

Het album opent met de titeltrack, de titel doet wat het belooft (net als al de HG schoonmaakproducten) het is een dance track die aan al de wetten van die tijd voldoet. Maar het kan voor mij niet in de schaduw staan van alle nummers van het onovertroffen The Number One Song in Heaven.

De tweede track raakt mij meer, Rosebud is typisch Sparks, ook hier weer de all om tegenwoordige synthesizer a la eighties, maar hier stoort het niet, omdat de melodielijn goed is, Russell zijn Typische Sparks signature er op zet en er ook andere synth-geluiden tot ons komen. Een van de beste nummers.

Fingertips is daarentegen een van de minst favorieten, dit begint met een jengelig geluid, overgoten door de falset van Russell, u begrijpt het al een een skip nummer.

Change daarna levert de broodnodige rust, Russell wisselt het declameren af met zingen, een nogal statig nummer, door het dominante orgelgeluid, en de heftige instrumentale delen maar zeker niet behorend tot de minste.

Armies of the Night kan ik zeker waarderen, het begint heel erg volgens het tachtiger jaren stramien, (hoe komt het toch dat veel grote namen: Rod Stewart - Elton John - Peter Cetera etc.etc. allemaal deze blauwdruk toepaste in hun muziek uit die jaren).
Maar al met al een mooi verhalend nummer, wel weer omringd door een overvol arrangement, het refrein maakt echter een hoop goed.

The Scene, begint met een soort Phantom of the Opera-intro dat weer over gaat in het staccato synth geweld wat ik niet graag zou horen voor een examen, maar misschien stimuleert dit anderen wel tot grote prestaties. He tis ook weer een ultra gedreven en nerveus nummer, zelfs voor Sparks begrippen...

Shopping Mall of Love, voor de afwisseling begint het met een monoloog van Ron over een drum computer, waarna Russel invalt. Een vreemd nummer, dat bij mij inde ondercategorie valt.

Modesty Playes is een onvervalst nummer, zou ook zo op de voorgaande albums hebben kunnen staan. In dit nummer vind ik het geheel ook beter aan te horen.

Let's get Funky, hier kan ik kort over zijn: liever niet

Vijf redelijk tot goede songs en vier matig, dat maakt het voor de Sparks tot een 3.0 score.

Laten we het houden op een aardige poging die de tand des tijds niet zonder kleerscheuren heeft doorstaan.

Sparks - No 1. in Heaven (1979)

5,0
Deze week dit weergaloos, spetterende en alle wetten van optimaal genot tartende album weer ruim baan gegeven en ook na 44 jaar komen de lampen nog net niet naar beneden...

Als ik nu bedenk hoe waanzinnig ingenieus en inventief de Meal brothers in die tijd waren dan kan ik enkel maar meer bewondering voor ze krijgen. Ieder jaar een nieuw album en iedere keer met een top inbreng.

In 1977 waren de broers na een bezinningsperiode terug gekomen met een op de Amerikaanse leest geschoeid album Introducing Sparks, opgenomen met een band in de studio. Een prachtige plaat die helaas niet de airplay en het succes kreeg dat het verdiende. Een volgens change of style werd gezocht en gevonden! En hoe....de band bleef thuis en enkel synthesizers kregen flink ruimte.

De elektronische staalkaart die ze in hun muziek hier op de mensheid loslaten vormde een grote inspiratiebron voor groepen als Depeche Mode, Erasure, Soft Cell Yazoo en The Pet Shop Boys.

Tryouts For The Human Race vind ik nog steeds fenomenaal en staat op dezelfde hoogte als I feel Love van Donna Summer. Ik kan mij herinneren dat in de zomer van 1979 in Utrecht de Salty Dog (toen een van de hipste zaken in de stad) hun pui pandbreed open hadden en dit hele geweldige Sparks album door de halve binnenstad te horen was.

Iedereen kent Beat The Clock, maar ook de titeltrack verdient een extra vermelding : The Number One Song in Heaven.

Dit album markeert een bijzondere plaats in het Sparks Oeuvre, de broers maakten hierna nog een album Met Giorgio Moroder en ene Duitse Producer Harold Faltermeyer, op dat album kwamen er wel weer gitaren, maar helaas was het materiaal minder aansprekend en stunning dan op dit meesterwerk.

Dit album koester ik tot mijn laatste uur.

Sparks - Plagiarism (1997)

4,5
Sparks - Plagiarism (1997), het album dat drie jaar na Gratuitous Sax & Senseless Violins (1994) verschijnt is eigenlijk geen nieuw regulier album maar een make-over van een aantal songs, een soort director’s cut, zoals o.a. Kate Bush later ook toepaste op een aantal van haar nummers.

Alle tracks op dit album hebben een behandeling ondergaan waardoor ze soms totaal anders klinken en in andere gevallen is er materiaal toegevoegd.

- The nr. 1 Song in Heaven (part two), krijgt hier een fraaie violen-en-koor bewerking waarbij de broers ook een prachtige zwart witte clip hebben opgenomen van de track: mensen komen met een ticket in een reuzenrad, Russell - in het wit gekleed ontvangt ze in de cabines, op het hoogste punt komen ze in een stralend licht, op enig moment kot Ron ook aan boord met een ticket met nummer 666
De andere versie op het album met Jimmy Sommerville is erg ook aangenaam en bereikte de 70ste plaats in de Britse charts.

- Angst in My Pants, is ook opnieuw opgenomen, een langere versie met een stuwende en stevige dancebeats. Ook hiervoor hebben de broers een nieuwe video clip opgenomen.
- Change, heeft een mooi kalm intro, maar ontaard ook tussendoor in een kakofonie. waarschijnlijk artistiek verantwoord, maar voor mij wel even wennen dus.
- Propaganda, duurt hier ook langer dan bij het origineel en is met enkele klassieke geschoolde heren-en- dames stemmen opgefleurd. Het is daardoor een totaal andere versie geworden.
- Funny Face, heeft ook een volledige make-over ondergaan, het klinkt nu een heel stuk rustiger en kabbelt zelfs wat voort, een rust punt ook tussen het soms muzikale geweld van de andere tracks.
- When I’m With You, is veel meer een dance track geworden, een overvol geproduceerd nummer waarbij het gaspedaal flink wordt ingetrapt, een aantal maten sneller dan het origineel.

- This Town Ain’t big Enough For The Both Of Us, begint en blijft gedurende het hele nummers met enkel strijkers in het arrangement, Russell zingt daarover de bekende tekst, zoals op de eerste versie.
- Amateur Hour, de single die er vlak achteraan kwam heeft wel een nieuwe synthesizer opbouw , maar deze versie legt het duidelijk af tegen de hypnotiserend goede originele versie, een beetje slap kopje thee dit.
- Popularity, is ook in de versnelling gegaan, qua tempo en ook de arrangementen zijn wat in de adhd sfeer getrokken. Ook hier veer ik niet op….maar druk de forward knop in.
- Something For The Girl With Everything, is net als This Town voorzien van strijkers, Russell zingt het echt gelijk als het origineel, maar de mensen die van het origineel bijna een nervous breakdown nabij waren kunnen gerust gaan luisteren, deze Pleegzuster Bloedwijnversie is beter voor de zenuwen…

- When Do I Get To Sing My Way, begint met een a-capella koortje, waarna het doorgaat als een afspiegeling van het origineel, met een toegevoegde drumcomputer, ik ben het met mijn MM collega Ronald eens, dat dit een overbodige toevoeging is. Het blijft verder een betoverend mooi nummer.
- Beat The Clock, nog net zo uptempo als het origineel, echter met een dwingend zaag-achtig geluid in het intro. Weinig andere toevoeging dan een ander synthesizer patroon, zang is vrijwel gelijk en dan prefereer ik het origineel, maar deze is ook goed uit te houden.
- Pulling Rabbits Out Of A Hat, dit betreft een meer orkestrale versie, meer strijkers en ook een langzamer tempo, bij het refrein is het koorwerk duidelijker. Mooie versie!
- Big Brass Ring, klinkt hier totaal anders dan op Interior Design, meer mellow. Het kabbelt ook lekker door maar had wat mij betreft iets korter gemogen.
- Never Turn your Back On Mother Earth, altijd een van mijn all time favoriete Sparks Classics, krijgt ook de classic touch behandeling, mooie strijkers en Russell zingt het gelukkig zoals top de originele uitgave, fraaie uitvoering met prachtig koorwerk!

De coverfoto van de hoes is wederom hilarisch, alsof de broers jaren in de Gym hebben gezeten, pump-up-the-volume. Leuk voor de liefhebbers!

Sparks - Profile (1991)

Alternatieve titel: The Ultimate Collection

5,0
Deze Sparks - Profile verzamel cd bestaat uit twee delen:

1- Keep left
2- Keep right

hier staat dus eigenlijk alleen deel 1, dat is een behoorlijk omissie aangezien deze twee delen onomstotelijk bij elkaar horen.

Deel twee bevat de periode vanaf The Nr. 1 song in Heaven tot aan Interior Design. met 18 nummers
(totaal bestaat Profile dus uit 40 nummers)

Het bijzondere is dat er bij beide cd's een uitgebreid boekje (16 pg) zit met diverse foto's, de teksten en heel veel. liner notes en cursieve beschrijvingen over het hoe en waarom van het betreffende nummer, met vele toque in cheek humor, zoals we dat van de familie Meal gewend zijn.

Ik vind dit het beste verzamel overzicht van het Sparks werk uit de vorige eeuw!

Sparks - Propaganda (1974)

5,0
En weer flikten de broers het : in hetzelfde jaar waarop hun onvolprezen Kimono my house het daglicht zag komen ze met een album dat daar absoluut niet voor onder doet, integendeel!

Ook hier verdiend de hoes een vermelding, geweldig de gimmicks die ze iedere keer weten te verzinnen...voorop worden ze ontvoerd per speedboot, achterop gekneveld in een auto...

En dan de muziek, die is in een woord PRACHTIG. Onvoorstelbaar gave teksten, originele vondsten, prachtige opbouw van de nummers, frisse en heldere coupletten en zeer catchy refreinen die na enkele luisterbeurten je hoofd niet meer uitwillen.

Russel zing beheerst en kalmer dan op KMH, alhoewel bij spetterende opener en Something for the girl with everything.....lijkt hij in acute ademnood te komen. Ik heb nog nooit eerder iemand zo snel horen zingen....

Uitschieters: de accapella opener met direct daaraan vastgeplakt At Home at work At play, dit nummer heb ik in 1974 ongelofelijk vaak gedraaid en het verveeld mij tot op de dag van vandaag nog steeds niet.

Thanks nut no thanks, er wordt hier mooi "door" gezongen .
Don't leave me alone with her, wat een super refrein heeft dit nummer, Russel zet hier de toon.

En dan het moment suprême: Never turn your back on mother earth (een titel om in te lijsten) het meest rustige nummer dat Sparks ooit heeft opgenomen en wat een beauty, luister en huiver!

Gevolgd door het nerveuze Something for the girl..... ik moest wennen maar na enkel draaidbeurten schreeuwden mijn broers en zus en ik het allemaal vrolijk mee. Op het einde wanneer Russel nog even een keer echtra de hoogte in gaat, is het vocaal trapezewerk....

En ook op dit album een prachtige afsluiter: Bon Voyage.
Ook het gebruik van de drums wil ik hier nog noemen, die nemen een prominente plaats in...

Een album om een leven lang van te houden!

Sparks - Pulling Rabbits Out of a Hat (1984)

3,5
Zes jaar achter elkaar brengen The Sparks jaarlijks een nieuw album uit, een prestatie van formaat om zo veel jaren achter elkaar met albums te komen die zo inventief, origineel en goed zijn.

De rij werd in 1979 geopende -door het beste album van de zes- The Nr. 1 Song in Heaven en de zesde op jaarlijkse rij in 1984 is dit Pulling Rabbits Out Of A Hat.

Waar ik voorheen steeds mee afsloot zeg ik nu aan het begin; de hoes is weer om te smullen! Een Norman Rockwell-achtige painting van Ron geschilderd in een vijtiger jaren sfeer die Russel als poppenkastpop over zijn rechter hand omhoog houdt.die zou ik best op posterformaar willen

Eigenlijk vormt dit album -naar mijn smaak en idee- een soort trio met Angst in My Pants en Sparks In Outer Space. Op eenzelfde manier zie ik de albums uit de mid zeventiger jaren (Kimono My House, Propaganda en Indiscreet ook als een trio.

Ik kocht de lp’s vrijwel op de dag van de release (keek er naar uit) en deze drie albums hebben voor mijn gevoel eenzelfde sfeer en ook de invloeden van de jaren 80 zijn op deze albums royaal vertegenwoordigd. De albums zijn alle drie gevuld met pittige, spitse, scherpzinnige en heel originele songs zoals eigenlijk enkel de Sparks ze kunnen brengen, het is hun handelskenmerk geworden.

Ook hier openen ze met de titel track Pulling Rabbits Out of A Hat, een catchy en lekker nummer met een stevige en harde drum.Love Scenes, de volgende track is ook een heerlijk Sparks nummer, Russel zingt ingetogen over stuwende synthesizers.
Pretending TO Be Drunk, begint met een orgel en uptempo drums, maar wordt op een cabaret achtige manier gezongen.

Progress, open erg eighties, snerpend en fel, ik vind het wat too much en wat drammerig.
De rust keert terug bij het volgende nummer With All My Might, prachtig gezongen door Russell, maar ook hier een overduidelijke tjdsgebonden muzikale omlijsting, de Sparks signature en Russell’s stem maken het echter tot een goede song.

Sparks in tHe Dark (part One) is haarschijn lijk een ‘opwarmertje’ voor part two, duurt nog geen halve minuut en gaat over in Everybody Move, het heeft daarin wel direct het Sparks stempel te pakken. Gedreven en met de bekende koortjes.

Dan volgt een van mijn favorieten A Song That SIng’s Itself, mooi theatrale opening en Russel zingt kalm met zijn Alt-Bariton, een prachtig nummer dat mij nooit verveelt met een ingenieuze melodielijn.

Sisters dat volgt heeft een volstrekt andere sfeer, een nummer met stuwende coupletten dat in een totaal harmonieus refrein overgaat. Met dames in het achtergrond koor.

Kiss Me Quick heeft een spannend en apart intro, wat dat betreft toont Ron zich ene tovenaar wat hij allemaal qua sfeer uit zijn synthesizers en keyboards tevoorschijn laat komen.
Een bijzonder nummer met ook hier aparte tempowisselingen, Russel gebruikt ook diverse kanten van zijn stem, en het refrein verdient bonuspunten! Mooi!

Sparks In The Dark (Part Two), begint direct weer een stuk ‘drukker’ met blaas-achtige geluiden en blijkt een instrumentaal. Outro te zijn van dit gevarieerde album.

Het album staat naar mijn idee, ondanks de soms weet gedateerde 80-er jaren sound nog steeds overeind als een huis.

- Op cd staan nog een aantal instrumentale remixen / clubmixen, die ik zelf nooit afspeel.

Sparks - Terminal Jive (1980)

3,0
Na het onverwachte succes van het voorgaande album, The Number One Song in Heaven, ( Beat the Clock was the snelst verkopende hitsingle in de geschiedenis van Virgin records) hebben de Broers nog een album opgenomen met Giorgio Moroder, nu geassisteerd door zijn assistent Harold Faltermeyer

De rol van Ron Meal werd gemarginaliseerd wat de songs en productie dit keer zeker niet ten goede kwamen. De echte killers ontbreken daardoor op dit album en in sommige nummers dreint het allemaal maar voort.

De opener When I'm With You werd echter wel een nummer 1 hit in Frankrijk, waardoor de broers bijna een jaar in Parijs verbleven en Russell zijn Frans flink kon opvijzelen.

Ook de Meal Brothers zelf waren achteraf niet onverdeeld tevreden over het resultaat en zien dit als een van hun mindere albums....Het is echt niet allemaal kommer en kwel wat er over ons wordt uitgestort, maar na het cum laude album van hiervoor is dit een rapport vol vijven en zesjes, daar worden de ouders over het algemeen niet echt blij van... Af en toe geef ik het nog een draaibeurt, maar meer als luisterbehang...

Sparks - Whomp That Sucker (1981)

4,0
Met Whomp That Sucker kwam er een einde aan het kortstondige disco-synthesizer avontuur van de Meal Brothers. Het was terug naar de oude tekentafel en voortborduren op datgene waar ze het beste en meest onderscheidend in zijn: catchy songs met vreemde teksten en rare melodie wisselingen, malle koortjes, en stevige ritme sectie.

Dat resulteerde in deze dappere poging om weer aansluiting te vinden met de albums uit 1974-75.
Daar zijn ze voor een groot deel in geslaagd, je hoort dat op productioneel gebied de tijd voort is geschreden, de nummers (en dan heb ik het niet over de composities of arrangementen) klinken vlot en fris.
De drums knallen en er is evenwicht in al het gebruikte instrumentarium.

Maar de songs zijn wel duidelijk van een iets ander kaliber, zeker niet slecht maar toch mist het net die geniale hook die bijna al het materiaal op Kimono My House, Propaganda en Indiscreet wel had.
natuurlijk kunnen we het beste van dit album weg strepen met het mindere van die albums (alhoewel dat lijstje erg kort is maar dan blijft onder de streep toch een lagere score over.
De eerlijk gebied mij ook te zeggen dat ik het op Amerikaanse west-coast geïnspireerde Introducing Sparks ook een fractie beter vind.

Dan de nummers: De opener Tips for Teens is old school Sparks, nerveus en vrolijk opgejaagd zetten ze de toon.

Funny face, de tweede track is een van mijn favorieten en verdient wel een dikke 8. E~en mooie melodie lijn en de compositie is ook in balans.

Where's my girl (toch altijd weer vreemd om Russel daarnaar te horen roepen heeft ook een onvervalste Sparks opbouw en het gejaagde up tempo deel zou zo van Propaganda kunnen komen.

Upstairs begint met een uptempo beat ( zwakkere variant dan Talent is an Asset) maar het dreunt een beetje door.

I Married a Martian, vind ik wel origineel en mooi opgenomen, het is duidelijk een plaatkant afsluiter, zoals ook Bon Voyage en Equator.

The Willy's (op de Lp opener van kant twee) laat in het refrein een andere stem variant horen van Russel, het is een vrolijk niemendalletje, opvulmateriaal.

Don't shoot me met de stevige gitaren refereert weer een beetje naar Big Beat. goede track.

Suzie Safety komt van de Indiscreet staalkaart, een rustpunt tussen al het vocale geweld dat Russel voortbrengt, een mooi nummer.

That's not Nasstasia, dit is niet iets om te draaien wanneer je een nervous breakdown nabij bent, want dat zal dan averechts werken ben ik bang en je trekt voor je het weet het behang van de muur.
Voor de liefhebber van de soort zullen we maar denken....

En dan afsluiter Wacky Woman, nou wacky zijn ze, godallemachtig wat een hysterisch geweld schotelen de broers ons hier voor. Ik denk dat ze het opgenomen hebben voor een headbangers party van een net afgestudeerd neefje (of nichtje of X). Het klinkt mij fijn woke in de oren ....

Maar die laatste twee tracks vind ik zelfs als oude Sparks corrifee een beetje too much.
Het trekt de score wat naar beneden naar een vier, anders was het gelijk geëindigd als Introducing Sparks.

Maar al met al ook zeer veel te genieten op deze schijf. en de hoes verdient ook weer een speciale vermelding, want wat de broers daar iedere keer weer voor verzinnen draagt zeker bij aan het totaal concept van een heerlijke, bizarre en vreemde eend in de muziekwereld.

Supertramp - Crime of the Century (1974)

4,5
Crime of the Century is een van de vel voorbeelden dat de jaren 70 een verpletterend goed muziek decennium was. Heel veel van het werk uit die tijd is mij nog immer erg dierbaar en behoort ook bij de diverse groepen/zangers/zangeressen tot het beste uit hun oeuvre.

War Supertramp deelde met groepen als het ELO, Roxy Music en Queen was de volstrekt unieke signature die de band gedurende zijn bestaan wist te ontwikkelen. Onmiskenbaar herkenbaar tussen honderden andere groepen. Een van de succestroeven die daaraan bijdroeg was de markante combinatie van stemmen van Rodger Hodgson en Rick Davies. Een tenor en een bass waar bij het componeren van ingenieuze songs dankbaar gebruik werd gemaakt. De afwisseling in het songmateriaal werd pregnant duidelijk na het vertrek van Hodgson. Beider werk (Hodgson solo en Davies nog in Supertramp) miste de input van de ander.

Terug naar Crime of the Century, menig schoolfeest in de zeventiger jaren werd opgeleukt met School en Dreamer. De band kreeg met dit album ook een enorme groep volgers.
Een ander kenmerk - en dat hoor/zie je bij heel veel acts uit dat decennium- inde afwisseling tussen kortere en langere tracks. waarbij in de langere tracks vaak een fraaie opbouw wordt gemaakt.

Hide in Your Shell is hier -nog steeds- mijn favoriet, de dramatische opbouw doet het nog steeds goed en Hodgson is bij uitstek de zanger om dit nummer de emotionele lading mee te geven die het heeft. Het werd ook een beetje zijn handelsmerk.
Rick Davies was meer lay down, back to earth, basic. In zijn zang en in zijn composities.

Al met al een weergaloos album dat volledig overeind is gebleven in de bijna 50 jaar!
Er werd met dit album ook een verwachting geschapen naar het latere werk. menigeen vond de opvolger Crisis what Crisis echter tegenvallen. Ik niet ! Ook dat album laat wat mij betreft een groeispurt zien en heeft in A Soapbox Opera, een absolute diamant in zijn tracklist staan.

Maar Crime of the Century is Supertramp in de overtreffende trap.