menu

Radiohead - The King of Limbs (2011)

mijn stem
3,63 (1196)
1196 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Electronic
Uitgebracht in eigen beheer

  1. Bloom (5:15)
  2. Morning Mr. Magpie (4:41)
  3. Little by Little (4:27)
  4. Feral (3:13)
  5. Lotus Flower (5:00)
  6. Codex (4:47)
  7. Give Up the Ghost (4:50)
  8. Separator (5:20)
totale tijdsduur: 37:33
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Marco dB schreef:
Album is uit. Ben benieuwd naar de eerste reacties!

O ja, de nieuwe Radiohead is uit. Is dat nog een nieuwtje?

Mijn hemel: Radiohead lijkt onderhand een religie geworden onder de muziekfanaten onder ons.
Ja, ik ben een liefhebber van de band. The Bends verpletterde me indertijd en OK Computer..... dat was toen een release om nooit te vergeten. Daarna werd het voor mij al snel minder. Niet slecht, maar mijn enorme enthousiasme werd toch wel minder. Ik zal dus wel zo'n Radiohead-oude-stempel-purist genoemd worden.
Neemt niet weg dat ik elke keer weer erg nieuwsgierig ben naar waar ze nu weer mee uitkomen.
De hoop op een zelfde gevoel als indertijd bij OK Computer ben ik allang kwijt en het koste mij ook niet zoveel moeite om relaxed te blijven i.t.t. een hoop anderen, wereldwijd.

Het lijkt me dan ook niet mogelijk om nog wat toe te voegen aan alles wat je op het www voorbij ziet komen en ook niet hier op musicmeter.

Een Bloomlezing dan maar?

TvO schreef:
Wat een hysterie. Is daar geen Radiohead fanclub voor?

Dit soort opmerkingen kan ik wel begrijpen ja. Er zijn toch wel meer bijzondere bandjes? Wat is dat dan toch met deze band?

Albert Filth schreef:
Kortste album van Radiohead tot nu toe...

Voor mij nooit zo'n drama. Liever een kort en goed album dan een langdradig waar je je aandacht na verloop van tijd verliest.

De Klever schreef:
Ontoegankelijk? Misschien.

Ik weet het niet. Veel luisteraars zijn wel wat gewend, en Radiohead liefhebbers weten onderhand ook wel wat ze kunnen verwachten denk ik zo. Is dit echt zo verrassend allemaal? Zo ontoegankelijk? Toch zeker niet veel meer dan hun laatste albums?! Nee, het is geen hap-snap, maar dat is het al jaren niet meer. Misschien daarom ook wel zo bijzonder dat ze zo'n groot publiek weten aan te spreken.

bloempje24 schreef:
veel teleurgestelde reacties van de gitaarliefhebbers.

Denk het ook. Ik weet niet goed waar ik mezelf hier moet plaatsen. Ik denk dat ik het juist wel okay vind dat ze niet met een gitaarplaat komen. Toch merk ik ook wel dat ik Radiohead een beetje beu begin te raken. De zang van Yorke stoort me vaker en de muziek raakt me minder. Maar boeien doet het me wel degelijk en daar valt heel veel voor te zeggen. Ik heb andere favorieten die me weten te raken en ik ontdek nog steeds nieuwe artiesten die dat doen.
In dat opzicht doet Radiohead het heel slim: ze zijn spannend, opwindend en weten heel veel stof te doen opwaaien en dat fascineert me. Fascinatie naast ergernis..... een mooi iets. Een band die prikkelt is altijd nog interessant te noemen en daar slaagt Radiohead volledig in.

Chameleon Day schreef:
Tja 'Codex'.........ik word er stil van.

En daar sluit ik me volledig bij aan. Een absoluut hoogtepunt op dit album en zal ongetwijfeld tot mijn favoriete Radiohead-nummers kunnen gaan behoren.

Nic27 schreef:
Zoals gezegd, het album moet rijpen. Denk dat veel mensen zich hier wel in zullen herkennen?

Het zal ongetwijfeld. Ik geloof niet dat ik dat nu nog hoef ook al zal ik nog genoeg dingen ontdekken. Toen Kid A verscheen verliep dat wennen heel erg moeizaam. Het heeft me echt wat jaartjes gekost. Zelden zo teleurgesteld geweest in de opvolger van een klassieker als toen, en nu is Kid A zelf ook wel een klassieker te noemen. Niet voor mij persoonlijk, maar ik kan er in elk geval van genieten.

Of ik kan genieten van The King of Limbs? Ja best wel, maar niet veel meer of minder dan alles sinds Kid A. Het is dan ook wel frappant dat ik kan aan- en afsluiten met een quote van Rhythm & Poetry (ook al ben ik wat positiever denk ik):

Rhythm & Poetry schreef:
Zeker niet het betere werk van de groep, maar een acceptabel album is het wel geworden.


O ja:
niels94 schreef:
Ik ga hier overigens de komende tijd echt geen cijfer aan kunnen verbinden, geen idee hoe sommige mensen dat zo snel doen...

Moet je ook niet over willen nadenken.... ik heb er niet zo veel moeite mee en er is altijd nog de aanpasknop (zal hier hooguit om een halfje omhoog of omlaag gaan)

avatar van Korreltje Zout
1,5
Teleurstelling overheerst. Na enkele luisterbeurten kan ik echt niet meer dan 1,5 ster toekennen. Bloedarmoede is het woord dat m.i. het probleem van de plaat het beste dekt. Veel groenten, maar vooral vlees noch visch. Van de eerste vijf nummers worden er vier compleet overheerst door het getik en geratel van de drumcomputer, en bij het eerste nummer werkt dat al zwaar op de zenuwen. Om horendol van te worden. Het lijkt erop dat Radiohead de computer een rateltje laat maken en daar allerlei klanken bij verzint die e.a. 'interessant' moet laten klinken. Echte composities, echte ideeen mis ik op deze plaat. Ze lijken letterlijk op de automatische piloot te staan. Jammer. Want ik hou erg van In Rainbows en Hail to the Thief. OK Computer staat in mijn persoonlijke top 10. Ik kan het waarderen als een band iets nieuws probeert, en als dat lukt is het helemaal prima, maar het lijkt of ze in dit geval niet echt hun best hebben gedaan. Codex is het enige nummer dat me iets doet. Wellicht dat na meer geluister mijnerzijds ik het geheel nog een extra half of heel sterretje kan toekennen. Wellicht.

avatar van Paalhaas
2,5
Het is volgens mij alweer tien jaar geleden dat Radiohead nog eens een fatsoenlijk album afleverde en toch weten ze ook nu nog in een oogwenk 30 pagina's vol te krijgen. Dat dwingt zowel respect als verwondering af, want ook The king of limbs is weer een behoorlijk halfbakken album geworden. Ik krijg van deze vreemde collectie sterk de indruk dat ze (eigenlijk al sinds OK Computer) weliswaar proberen om experimenteel en vernieuwend te klinken (m.a.w. hun status waar te maken), maar geen flauw idee hebben hoe dat nu eigenlijk in zijn werk gaat. Het resultaat is nu al drie albums lang hetzelfde: een setje onwaarschijnlijke creaties die noch uit esthetisch noch uit creatief oogpunt weten te beklijven. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het meest recht-toe-recht-aan nummer van het stel ("Little by little") het beste uit de verf komt.

avatar van Gajarigon
2,5
"Waar komen we vandaan? Wie zijn we? Waar gaan we heen?" Paul Gauguin vroeg het zich al af, en Radiohead heeft het er nu ook eindelijk over nagedacht. Met OK Computer hadden ze al het hoogste bereikt qua waardering van de fans én critici, en in hetzelfde genre verder gaan zou noodgedwongen zijn geëindigd in zoutloze herhaling. De keuze om verder te evolueren en nieuwe muzikale wegen te betreden was er dus een die ze noodgedwongen moesten maken, maar helaas was hun drang naar experiment op zijn minst gezegd nogal wisselvallig qua resultaat. Hoewel er op al hun albums sinds OK Computer wel een paar leuke nummers stonden (op In Rainbows zelfs heel wat) stonden er ook tal van matige tussen, en zelfs enkele regelrechte draken. Het leek wel alsof ze twijfelden of ze nu wel of niet voluit de kaart moesten trekken van de elektronica. Dat hebben ze nu uiteindelijk dan toch gedaan, en los van het feit of ik het een goede keuze vind of niet, heb ik respect voor hun keuze. Dit is niet de populaire beslissing; al heeft Radiohead natuurlijk wel een erg trouwe en uitgebreide hoop fans.

De hype rond The King of Limbs was dan ook ronduit indrukwekkend; alsof alle speculatie en opgeklopte verwachtingen die normaal gezien gespreid worden over een paar maanden nu in een enkele week moesten worden gepropt. Het is natuurlijk Radiohead, en dan zijn de meningen al snel gepolariseerd, dan worden de discussies verhit, de theorieën rond geheime albums duiken als paddenstoelen uit de grond en zodoende wordt je tegen wil en dank meegesleurd in de hetse. Nu was In Rainbows voor mij dus een erg aangename verrassing, want Kid A en Hail to the Thief vond ik ondermaats - zeker voor een band met zoveel potentieel als Radiohead. Bijgevolg had ik dus wel hoge verwachtingen voor deze plaat, want in 4 jaar moeten ze toch met iets leuks op de proppen zijn kunnen komen?

Het antwoord op die vraag is tweezijdig. Enerzijds is dit wel 'leuk'; Radiohead experimenteert duidelijk weer wat meer met elektronica - drums uit Fruity Loops, drone-achtige synths die voor een verfijnd weefpatroon zorgen met de vaak rijkelijk gemaskeerde gitaren - maar doet dat deze keer wel coherenter dan voorheen. Het album voelt als een geheel aan en de nummers gaan ook vlot in elkaar over, iets waar bijvoorbeeld Hail to the Thief erg onder leed. Instrumentaal is er ook wel wat lekkers te horen, vooral de baslijnen zijn helemaal out there. Bijvoorbeeld de opener Bloom, dat opgebouwd is uit een ogenschijnlijk tegendraads drumritme, hypnotische klanken uit synths en gitaren, en de typische feeërieke zang van Thom Yorke. Die laatste zuigt nog meer dan anders alle aandacht naar zich toe, al kan dit ook het effect zijn van het meer ingetogen gebruik van de andere instrumenten. Het spijtige is dat die drumtrack echt nergens naar klinkt, en dat Yorke op zijn zeurderigst bezig is. Het geluidsmuurtje dat de andere instrumenten creëren is wel best aardig, maar als nummer op zich valt dit toch wel magertjes uit.

Morning Mr Magpie gaat verder op eenzelfde elan, met een nerveus drumriffje dat nogal goedkoop klinkt. Waarom toch die elektronische drumbeat? Als het toch zo'n simpele riffs zijn kan je toch evengoed de drummer het laten inspelen. Het gitaarspel van de Greenwoods is ook hier wel weer erg fijn.Little By Little doet van bij de eerste noot al meteen een belletje rinkelen - een Morning Bell - want dit doet sterk denken aan Amnesiac en Kid A. Wederom is het een drukke geluidscollage, met een overvloed aan achterwaarts afgespeelde gitaarlicks, een combinatie van traditionele en elektronische percussie en nog een hele zooi samples. Een bevreemdend nummer, maar nogal langdradig en richtingloos.

Misschien dat Feral wel het meest bediscussieerde nummer is - een drukke beat die wordt opgeluisterd met korte onsamenhangende fragmenten van vocalen. Hier en daar nog wat extra instrumentatie in de vorm van een brommend baslijntje of een sample; ook dit is een nummer zonder enige houvast. Dit lijkt ook zo van een cd van Burial te komen trouwens, al staan daar wel boeiendere tracks op. Feral voelt vooral aan als een filler, en op een kort album als dit is dat wel spijtig.

Het tweede deel van het album is toegankelijker. Lotus Flower (met een grappige clip waar Thom Yorke laat zien dat hij best wel gevoel voor ritme in zijn heupen heeft zitten) is een vrij standaard radioheadnummer, dat sterk in het verlengde van In Rainbows ligt. Daar had het niet misstaan, maar het had er ook zeker niet uitgesprongen. Idem voor Codex eigenlijk, een rustig pianonummer dat niet echt blijft plakken.

Give Up the Ghost is een rustig, intiem nummer met iets te veel herhaling. Ook hier trekt Thom Yorke weer alle aandacht naar zich toe, met meerdere zanglijnen door elkaar heen. Wel een mooi nummer, maar wat naar de saaie kant. De afsluiter Separator vind ik het beste nummer van het album. Een hoger tempo, een kaler geluid en weer een lekker baslijntje om de boel wat leven in te blazen. Samen met Lotus Flower ook het meest toegankelijke nummer.

Een voorlopig eindoordeel dan: Ik vind The Kings of Limbs duidelijk minder dan In Rainbows; voornamelijk door de sterkere invloed van de elektronica die ikzelf niet zo leuk vind klinken. Verders modderen veel nummers maar wat aan, zonder enige richting - het lijkt wel alsof Radiohead het vertikt om nog nummers met climaxen te maken (à la Exit Music). Het geheel is nog wel te pruimen, maar afzonderlijk zijn de nummers te licht, ik hoor hierop geen enkele track die ik apart liever zou opzetten dan pakweg Nude van In Rainbows.

avatar van Eveningguard
2,5
Toen ik amper een jaar gelden Radiohead ontdekte d.m.v. In Rainbows was ik behoorlijk verkocht. Niet voor niets is die plaat nog altijd mijn meest gedraaide cd ooit. Dezelfde kwaliteit kon ik terug vinden in OK Computer en later ook in The Bends. Net toen het leek of ik een beetje Radiohead-moe werd kwam er een nieuwe plaat uit. Jammie!

Opener 'Bloom' is een prettig elektronisch soepje met fijne geluidjes en een goed zingende Yorke. Doet me een beetje denken aan Packed Like Sardines in a Crushd Tin Box, maar dan extremer. 'Morning Mr Magpie' is van een heel ander kaliber. Muzikaal een stuk minder intressant dan de opener, maar tekstueel gezien dan wel weer wat sterker. 'Little By Little' is wat minder elektronisch en wat meer Radiohead. Vind het een beetje erg veel op Go To Sleep van HTTT lijken. Jammer maar helaas, maar 'Feral' is niets meer dan een filler. Ik vind het niet kunnen op een album met acht tracks. Deze band moet niet denken dat we zomaar alles van ze aannemen. Tot nu toe ging dat goed, maar uiteindelijk gaan ze hier toch op hun plaat.

Gelukkig ben ik over de tweede helft van het album wat meer te spreken. 'Lotus Flower' is een heerlijk catchy nummer met tof gebruik van elektronica. Behoorlijk dansbaar ook. En dan komen we aan bij het mooiste nummer van deze plaat. Het enige nummer wat zich mag aansluiten bij Karma Police, Reckoner en You And Whose Army? 'Codex' begint met een wondermooi piano riedeltje, en zodra Thom zijn eerste zinnetjes zingt zijn de tranen moeilijk te bedwingen. Echt geweldig goed. In 'Give Up The Ghost' is er eindelijk een gitaartje te horen. Een verademing als je het mij vraagt. Mooi nummertje, maar geen meesterwerk. 'Seperator' is een goede afsluiter. Mooie tekst, fraaie geluidjes en misschien een verborgen boodschap?

Radiohead is echt een band die vaak wil vernieuwen, maar met The King of Limbs is dat ze niet gelukt. Het solo project van Yorke ken ik niet, maar ik hoor hier amper het andeel van de andere bandleden in. Daarnaast is de eerste helft van de plaat gewoon ondermaats. De tweede helft is gelukkig stukken beter...

Maar echt bij de leurven pakken doet het niet.

avatar van Don Cappuccino
3,5
Wat keken er toch zoveel mensen uit naar het nieuwe album van Radiohead. Het was al bekend dat het album dit jaar zou uitkomen maar ineens werd er op 14 februari bekend gemaakt dat het nieuwe album op zaterdag te downloaden is op hun website. En toen was er opeens op vrijdag al het album.

Iets wat ik erg gaaf vind is dat de journalisten hem niet eerder hebben gehoord. Je hebt heel vaak dat je enorm benieuwd bent naar een album en dat je een review leest terwijl het album pas een maand later uitkomt. Nu is dat niet het geval.

Het nieuwe album begint met Bloom wat gelijk een enorme verrassing is. Dit klinkt net alsof Aphex Twin Thom Yorke als gastartiest vroeg om een nummer in te zingen. Morning Mr. Magpie klinkt ook heerlijk met zijn zenuwachtige drumritme en gitaar. Het is duidelijk dat Thom Yorke een hele grote rol heeft op dit album en dat vind ik helemaal niet erg.

Little by Little is echt de eerste positieve uitschieter en ook het eerste nummer waar ik echt gitaar op hoorde. Als je het album via de koptelefoon luistert hoor je wel genoeg gitaar, maar dat zit flink verborgen onder de galm. Je kan niet echt akoestische drums horen, ik denk dat Phillip Selway alles op elektronische drums heeft ingespeeld, er zitten af en toe geweldige ritmes tussen.

Feral is misschien wel het interessantste en creatiefste nummer van het album. Hier wordt de stem van Thom Yorke als een instrument gebruikt en dat klinkt als een geweldig eindresultaat. Wel een nummer wat je een aantal keer moet draaien voordat je het waardeert.

Lotus Flower heb je misschien al gehoord en gezien op ons blog. Hier heeft de bas een grote rol en toch is het het minst opvallende nummer op het album, niet dat het slecht is, integendeel. Gewoon een mooi sfeervol nummer.

Codex, het enige nummer wat piano en daardoor gaan mensen het vergelijken met Pyramid Song terwijl het daar compleet niet op lijkt. Zang blijft heel spaarzaam en het is echt enorm mooi. Geluiden van vogels hoor je daarna en hoor je hele aparte zang van Yorke en een akoestische gitaar en dat klinkt heel mooi. Het nummer Give Up the Ghost is begonnen, misschien wel het mooiste nummer van het album.

Separator. Die drums klinken eerlijk gezegd als de drummachine die op een heel oud keyboard zit die wij thuis hebben, een beetje goedkoop dus. Maar de zang is weer geweldig en daar onder zit ook weer zang, geweldig! En het nummer eindigt niet echt, dus misschien komt er wel een vervolg.

Gewoon weer een heel goed album van Radiohead, weer vrij experimenteel wat helemaal niet erg is aangezien het ook saai wordt als je heel de tijd hetzelfde album maakt. Pas over een jaar weet ik of ik deze bij de beste albums van de band schaar.

4,5
Laat ik allereerst mijn serieuze twijfels uiten over het gerucht dat er een tweede, ofwel "echt", album zit aan te komen. Dit album voelt af en ook de volgorde van de nummers voelt logisch. (Alleen al hoe Codex overgaat in Give Up The Ghost is fenomenaal!) Al het gezeik over ordernummers en andere aanwijzingen daargelaten, zijn er ook mensen die denken dat "If you think this is over, then you're wrong" in Seperator zou moeten duiden op een tweeluik.
Mensen, denk even na, waarom zou je in je muziek willen verwijzen naar zoiets? Om vervolgens, als dit lied na enkele jaren begint te ademen, telkens geconfronteerd te worden met het feit dat TKOL uit 2 albums bestond? Jullie vergeten dat er in een lied (ook in Seperator) een bepaald thema aanwezig is, en dit is heus niet het "verwijzen naar een tweede album" is. Luister eerst naar de rest van de lyrics en trek dan je conclusies.

Als er al werk in de pijplijn zit zal dit denk ik op een Kid A - Amnesiac manier gebeuren. Jaartje wachten dus.
Aan alle mensen die hunkeren naar een eventueel "echt" album dat vandaag, dan wel in de nabije toekomst, zou moeten uitkomen, wil ik vragen bewust te worden van de parel die al voor hun neus ligt.

Want een parel, dat is The King Of Limbs wel. Althans vooralsnog vooral de tweede helft van de 8.

Bloom vat me nog niet zo. Ik kan er nog niks zinnigs over zeggen. Alleen dat ik het piano loopje uit de eerste 5 seconde gruwlijk mooi vind en het jammer is dat dit zo'n kort leven beschoren is. Ik heb ergens gelezen dat iemand zei dat het album als het ware ontwaakt met bloom. Dat is nog de beste omschrijving. Wel het minste lied van het album.
Morning Mr Magpie is zuiver, in al haar zenuwachtigheid. Little By Little vindt ik vervolgens ook weer een stuk minder. Maar deze vereist net als Bloom misschien meer tijd.
Met Feral wordt er een genialiteit ingezet die tot het eind wordt vastgehouden.
Wat een onwaarschijnlijk mooie experimentele plaat, welke als geen ander een sfeer weet neer te zetten. De bewerkte loop van Yorke's stem op 0:41 wekte een vervreemd gevoel bij me op. Het lijkt uit een niet bestaande moderne remake van Close Encounters Of The Third Kind te komen; het geluid van de zojuist gelande UFO die wil communiceren.
Lotus Flower is uitermate sexy. Zou zomaar op In Rainbows kunnen staan. Vind het eigenlijk het enige nummer dat niet vernieuwend is en waar je een Radiohead hoort wat je gewend bent.
Codex en het daar onwaarschijnlijk mooi op volgend Give Up The Ghost vormen wat mij betreft samen het hoogtepunt van het album. Ze zijn gedrenkt in schoonheid.
Seperator is het, prachtig naar zijn hoogtepunt toewerkend, dromerig slot van dit album.

Nog nooit zo snel na de release een Radiohead album kunnen waarderen.
Vraag me af wat dit in de toekomst gaat brengen.

avatar van midnight boom
5,0
De nieuwe Radiohead is nu al de bijzonderste release van het jaar. Er gingen al vaag de geruchte de ronde dat er ergens in 2011 een nieuw album aanzat te komen, maar opeens was daar maandag het bericht dat Zaterdag King Of Limbs te downloaden was op internet. Om de fans te belonen voor het wachten zetten Radiohead echter het nieuwe album vrijdag al online.

Radioheads voorgaande album, In rainbows werd ook al online gezet en de downloader mocht zelf bepalen wat hij voor het album wilde betalen. Nu flikken ze het gewoon weer, opeens sprak heel de muziekwereld weer over Radiohead.
Met In rainbows maakt de band (voor Radiohead begrippen) een toegankelijk album. Niet veel nieuws onder de zon, maar wel van een ongekend hoog niveau. Als je hoopt op een In Rainbows 2 kom je bedrogen uit. The king of limbs put toch uit een totaal ander vaatje. Het album klinkt vrij experimenteel en elektronisch, en is vrij ontoegankelijk. Het album bestaat maar uit 8 nummers. En duurt 38 minuten. Opener Bloom is geniaal. Een spastisch dansnummer dat een beetje een kruising is tussen The Eraser van Thom York en Alphex Twin, Een nieuw Radiohead geluid, maar ergens ook een beetje vertrouwd.
Het niveau wordt met gemak de hele plaat volgehouden. Er volgen nog vele minstens net zulke goede nummers. Morning Mr. Magpie, Little by Little en Feral gaan moeiteloos in op wat de opener op aarde heeft neergezet. Voor je het weet zijn we al halverwege het album. En weet je wat het bijzondere is? de tweede helft is eigelijk gewoon net zo onwijs goed. Singel Lotus Flower opent de tweede helft van de plaat en is simpel gezegd helemaal te gek, veel kans dat deze hoog in mijn eindejaarslijstje van beste songs van 2011 komt. GENIAAL!

Na vijf overheerlijke danstracks te hebben gehoord is er even een rustpuntje. Maar niet getreurt, dit rustpuntje is ook meer dan prachtig. Hij heet Codex, Piano wordt afgewisseld met elektronica. De sfeer? Kippenvel, over heel mijn lichaam.
Give up the ghost is ook weer een rustpuntje. Ik vind het nummer een typisch Radiohead nummer. Maar dat maakt het ook weer heel mooi en dromerig. De afsluiter is het mooiste nummer van het album, en doet de naam ‘afsluiter’ eer aan. Het nummer is ook weer dromerig en heel mooi. Het gitaartje dat invalt in 2:30 is gewoon meesterlijk goed getimed en zorgt voor een nog (ja, het is wonderbaarlijk mogelijk) bijzonderder gevoel.

Dit album is geweldig! ik heb zo veel respect voor deze band, ze hadden zo een tweede In Rainbows kunnen maken en een veilig pad kunnen bewandelen maar ze kiezen er juist voor om het roer om te gooien.
Weet je nog: in 2000 toen kwam er een band na een ongelofelijk goed album met opeens een heel experimenteel album. Sommige waardeerden hem vele ook niet. Maar toen opeens een aantal jaar later werd het album echt op waarde geschat. Ik heb het over Kid A. Het album werd zelfs een van de (vaak ook gewoon het) Album van de afgelopen decennium. Ik heb het gevoel dat dit ook gaat gebeuren met The King of Limbs. Sta niet raar te kijken als deze nieuwe Radiohead zo nu en dan wordt afgekraakt, het is namelijk een ander album dan het succesvolle In rainbows. Maar eigelijk is deze nog beter. De meningen zullen erg uiteen lopen, verwacht ik, maar... ik vind hem nu al legendarisch. Er is maar een band die dit kan, zo speciaal, zo mooi, zo verassend, zo goed, zo perfect!

Ik ga 5 sterren geven, want dat is er echt alleen voor dit soort albums: Voor een echt meesterwerk!

van: http://daanmuziek.blogspot....

avatar van jellecomicgek72
3,0
Ook maar eens een wat uitgebreide mening van mijn kant aangezien ik The King Of Limbs op dit moment helemaal grijs draai. Wat ook grappig was was dat dit album echt opeens aangekondigd werd. Het grappige was ook dat ik een week daarvoor (op maandag nog wel) nog zat te denken: Wanneer komt Radiohead nou weer met een album? En boem! Daar verscheen de cover van The King Of Limbs op internet met het nieuws dat het album vrijdag gedownload kon worden, mijn week kon niet meer stuk, zou dit 1 van de muziek hoogtepunten van dit jaar gaan worden?

Toen ik het album eenmaal 1x beluisterd had, was ik niet heel enthousiast, misschien wel lichtelijk teleurgesteld. Hebben we hier nou bijna 4 jaar lang op gewacht? Op 8 tracks? Had meer gehoopt dat Radiohead nog een keer zo'n rockend album zou maken als OK Computer of In Rainbows. The King Of Limbs gaat toch meer in de richting van Amnesiac met een wat dromerige vibe in het album. Het beginnummer Bloom was wel een nummer waar ik echt even aan moest wennen en ik dacht ook even dat dit een echte skipper zou gaan worden op dit album. Niet veel gitaarwerk in dat nummer en een wat zeurderige zang erdoorheen met veel elektronische geluiden, niet een nummer dat me de eerste keer greep maar die ik na 4x luisteren toch kon appreciëren. Morning Mr Magpie heeft een beetje The Eraser vibe om zich heen hangen, dit nummer had zo op dat album kunnen staan, klinkt verder goed. In Little By Little is de zang af en toe onverstaanbaar, vind het 1 van de mindere nummers op het album. Feral Mooi instrumentaal nummer, zorgt voor een mooie overgang naar de 2e helft van het album. Goed nummer. En dan hét hoogtepunt van het album... Lotus Flower! Dit nummer komt ook vast en zeker heel hoog in mijn eindjaarslijst van beste nummers van 2011! Ik zou bijna durfen te zeggen, 1 van Radiohead's beste nummers. Tekst is ook heel mooi en het nummer is ook het meest verslavendst op het album want ik blijf het maar draaien. De clip erbij is ook leuk bedacht. Yorke met bolhoed op.

There's an empty space inside my heart
Where the wings take root
So now I'll set you free
I'll set you free
There's an empty space inside my heart
And it won't take root
Tonight I'll set you free
I'll set you free


Codex Het op 1 na beste nummer van het album, mooi rustig nummer, mooi lyrics ook weer. Samen met Lotus Flower m'n favoriet op dit album. Give Up The Ghost was het eerste nummer wat ik van The King Of Limbs hoorde op 3FM. Deed me in het begin niet zoveel maar het past prima in de vibe van het album.

Don't haunt me
Don't haunt me...


Separator Een nummer dat pas echt goed wordt wanneer de gitaar eraan te pas komt. En de afsluitende tekst is ook erg mooi vind ik.

When I Ask You Again, Wake Me Up
When I Ask You Again, Wake Me Up


Dat was hem dan. De nieuwe Radiohead plaat. De vraag is alleen of ie de voorganger In Rainbows heeft overtroffen? Tot nu toe vind ik die laatstgenoemde toch muzikaal sterker en intressanter. Maar wie weet gaat dit album nog groeien. Al blijf ik er wel bij dat ik 8 tracks nog steeds te weinig vind voor een album als je er 3 jaar lang op hebt zitten wachten. Maargoed, eerst dit album nog veel vaker gaan luisteren en kijken hoe de score blijft en wie weet is dit album over 10 jaar ook wel een klassieker? Wie zal het zeggen? Voor nu een 4* maar weet bijna wel zeker dat ik op een 4,5* ga uitkomen.

avatar van west
4,0
herman schreef:
Laat ik in het gekkenhuis van deze discussiepagina's ook maar mijn eerste indrukken plaatsen. Ik volg Radiohead al vrij lang en heb ze altijd tot mijn favoriete bands gerekend.... al was mijn liefde wel wat weggezakt ten tijde van Amnesiac en Hail to the Thief. Maar In Rainbows was dan weer een return to form en misschien wel hun beste plaat. Een perfect evenwicht tussen songs en experiment.


Ook ik had lang het geweldige the Bends in mijn top 10 staan en vind de eerste drie albums van Radiohead erg sterk tot fantastisch. Maar het overdreven experiment van de albums erna deed mijn enthousiasme flink luwen. De balans tussen songs en experiment - zoals Herman het zo mooi zegt - was vaak ver te zoeken op die albums. Gelukkig was daar weer In Rainbows, hoewel ik dat album weer enigzins vond doorslaan naar meer eenvoudige maar wel mooie poprocksongs.

Daarom ben ik aangenaam verrast door dit The King of Limbs. Dit is wat minder toegankelijk dan In Rainbows wat op den duur toch wat ging vervelen. Het experiment valt op zich ook wel weer mee. Radiohead grijpt net als zo vele bands tegenwoordig terug op de electronica uit de jaren '80 en '90, waar drum 'n bass de basis vormen voor dit album. Het wordt gelardeerd met de zeurderige stem van Tom York, allerlei electronische effecten en andere instrumenten, zoals gitaren en piano. Dit alles leidt samen tot een prachtige sfeer die je door het hele album heen hoort. Het vormt de basis van dit mooie The King Of Limbs. Ik merk ook dat het mij minder interesseert naar welk nummer ik zit te luisteren: het gaat om het geheel met die bepaalde sfeer en aankleding van ruim 37 minuten.

Die sfeer, dit basale gebruik van electronica, doet me ook wel wat denken aan het laatste tussendoortje van The Gorillaz: The Fall. Een album, wat eigenlijk geen album was. Het was in 32 dagen in elkaar gezet tijdens de Amerikaanse tour. Ook dit The King of Limbs zou je enigzins zo kunnen beschouwen. Een mooi bij elkaar geflanst electronisch geheel met lardering, een samenraapsel van mooie klanken die bij elkaar passen.
En als het af is, dan is het te downloaden van hun eigen website (in beide gevallen). Revolutie in muziekland!

avatar van bloempje24
4,0
Inmiddels heb ik de nieuwe cd van Radiohead een stuk of 5-6x volledig beluisterd. Toch tijd voor een 'eerste' impressie. Wat direct opvalt is de piekfijne en zuivere productie. Rauwe randjes zijn eigenlijk niet te bekennen en aan iedere seconde is aandacht besteed.

Bloom: het album begint veelbelovend met een bijna klassiek aandoende pianomelodie. Deze melodie wordt vervormd en blijft de hele track op de achtergrond aanwezig. Er komen extra geluiden bij, zoals een overstuurde drum en een diepe bass. Vervolgens zingt Yorke licht en zuiver zijn falsetto. Op de helft van de track vormen zich lange klanttappijten en hoor je iets wat lijkt op blazers en een viool. Dit gemengd met meerdere lagen stemmen van Yorke geeft sfeer en weet de volle track echt te boeien. Het nummer gaat maar door, op het eind hoor je druppels vallen en loopt Bloom op een natuurlijke manier over naar track 2.

Morning Mr. Magpie is op zich niet verkeerd, maar het lijkt hoorbaar dat een nummer van 10 jaar geleden in een elektronisch jasje is gegoten. De track heeft op momenten veel weg van 'The Gloaming' en zou zo een left-over kunnen zijn van Hail To The Thief.

Little by Little heeft dan weer de sound van Kid A (In Limbo) en geeft de gitaren een kans om zich te profileren. Het nummer kabbelt rustig voort met de inmiddels bekende overstuurde beat. Niets mis mee, maar geen topper in het oeuvre, wel een live favoriet.

Feral is interessant, een donkere en diepe bass. Vele lagen van Yorke's stem en een soort van Pull/Pulk, maar dan beter. Echter is ook hier 'The Gloaming' niet ver weg en na 7 jaar mag je iets meer variatie of een ander (geevolueerd) geluid verwachten.

Evolutie komt wel op Lotus Flower. Alle ingredienten die de elektronbische Radiohead kenmerken worden hier mooi verpakt in een luchtig en catchy nummer.

Codex is uiteraard een nummer in de trand van Pyramid Song, Sail To The Moon en Videotape. De ingredienten gaan door de blender en er komt iets acceptabels uit, zonder te verrassen of te vernieuwen. Het niveau van Pyramid Song wordt niet overtroffen, noch worden en nieuwe wegen bewandeld. Ondanks de positieve geluiden vind ik dit nummer, om die redenen, overbodig.

Give Up The Ghost is op zich een leuk nummer, zeker voor de fans van het eerste uur, maar past qua stijl en uitvoering niet op deze plaat.

Seperator gaat weer terug naar de basis van dit album: elektronica met de herkenbare Radiohead sound. Een mooie bass met daaraan vast een gekke tokkel die ik niet kan plaatsen. De track bouwt mooi op met gitaren, extra lagen stemmen, elektrische piano's. Net als de rest van dit album komt het zo veel beter tot z'n recht met een kwaliteits geluidsinstallatie. Dit is geen muggenziften maar bijna een vereiste om de nuance op de achtergrond te kunnen horen.

Bij mij overheerst op dit moment een Hail To The Thief gevoel. Een veelbelovend en uitstekend begin, maar gaandeweg het album wordt, ondanks de korte speelduur, de sound van het album overboord gegooid en ontstaat er jammer genoeg een losse verzameling van liedjes. De meeste nummers voldoen aan de minimale eisen, maar buiten Bloom wordt er te vaak in de oude doos gezocht.

Op dit moment geef ik 3,5*

avatar van orbit
3,5
Interessant plaatje van Yorke en zijn mannen.. heeft inderdaad invloeden van sommige electronic in zich, overigens niet helemaal mijn type electronic, maar hoe het hier verwerkt is bevalt me wel. Flying Lotus ken ik slechts wat enkele tracks van en ik hoor de overeenkomsten wel, maar ook met stuff van Subconcious Records e.a., maar wel dusdanig in een nieuw vormpje gegoten dat het niet verveelt of oudbakken klinkt. Yorke heeft ook soms een zeer fris stemgeluid en stuurt de nummers meer dan op veel matige composities op Amnesiac bijvoorbeeld. Lotus Flowers is daarvan een goed voorbeeld, mooi nummer ook.. soort electronic soulmuziek. Codex komt daarna als een soort berusting, weer een mooi nummer met die blazers. Yorke zijn stem bevalt me hier weer erg goed, helder en niet zo jeukerig en zeikerig als op eerdere releases. Give Up The Ghost.. hmm, minpuntje, beetje ome Neil-achtig kampvuur gebazel, maar dan dus weer met zo'n zeikerig sfeertje. Separator klinkt dan weer als een soort lekker funky nummer met een bijna beatles-esque stem van Yorke, hier zou ik de associatie Beatles nog het meest bij zoeken, alsof ze in een tijdmachine zijn gezet een paar decennia later.
De eerste 4 nummers zijn wat hectischer en jazzier qua geluid, meer electronic-invloeden ook, maar enorm geschakeerd qua overgangen en details. Bloom doet me aan veel van Radiohead denken, zeker ook weer Kid A en Amnesiac, maar hoor hier nog meer The Eraser in terug (alhoewel ik die maar eenmaal heb gehoord). Mr. Magpie ook een typisch RH-nummer, eerste Beatle-invloeden hoor ik hier ook in terug, maar puur in het rustige psychedelische van het nummer.. het ritme is onvervalste uptempo jazzy electronic. Prima nummer! Nummer 3 is ook een lekker uptempo nummer, veel typischer Radiohead nu weer, dit had op Amnesiac kunnen staan, Yorke zeurt er zo nu en dan ook welig op los. Maar meer uptempo dan dat album gelukkig. Feral is eigenlijk het enige echte electronic nummer op deze plaat.. heerlijke drive en iets oosters/ bezwerends. Als dit Radiohead 2.0 is, zou ik ze aanraden hier meer van op hun platen te zetten, meer van dit soort tracks zou echt ten goede komen aan de hele luistertoer, al mogen ze qua tempo dan wel verschillen.

avatar van Svendra
3,5
Als Radiohead je favoriete band is, zijn de verwachtingen hoog. Wordt het een overrompelende ervaring zoals bij Kid A? Of een toegankelijker maar meesterlijk album zoals In Rainbows?

De start is prima. Bloom heeft een eigenzinnig ritme dat doet denken aan een intercity op oude rails. Psychedelische trompetklanken in het tweede deel. Dit is de Radiohead waarvan ik houd.

Morning Mr. Magpie geeft een dipje. Zeker niet slecht, maar voor mijn gevoel een iets te gemakkelijk nummer.

Gelukkig is daar Little by Little, waarop de gitaren meer van zich doen spreken. Duistere baslijn, spannend duet tussen gitaar en zang, wending halverwege. Een juweeltje, het mooiste nummer van het album.

De sfeer blijft er goed in met het experimentele Feral. Goede test voor de lage tonen weergave.

Na tientallen luisterbeurten moet ik zeggen dat Lotus Flower de zwakste schakel is. Vijf minuten gebeurt er eigenlijk niet zo veel. Yorke bedient zich vooral van zijn kopstem (waar ik niet kapot van ben) en tot overmaat van ramp staat dat mallotige dansje op mijn netvlies gebrand.

Het is terecht dat Codex op deze site goed wordt gewaardeerd. Wonderschoon, die meerstemmige blazersklanken halverwege.

Give up the Ghost komt langzaam op gang, wordt steeds gelaagder en daardoor spannend.

Over Separator had ik in eerste instantie twijfels - het lijkt nogal basic - maar het is intussen uitgegroeid tot een fijne afsluiter.

Conclusie: The King of Limbs is geen meesterwerk geworden maar bevat genoeg moois om van het album te houden.

avatar van Kaaasgaaf
4,5
In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik vandaag dit album besproken, beluister het hier.

avatar van DirkM
4,0
The King Of Limbs: een blauwe schimmelkaas

Misschien een wat aparte titel van een recensie, maar het raakt wel aan wat ik over The King Of Limbs wil zeggen. Evenals een blauwe kaas moet je TKOL niet te vaak proeven. Zo nu en dan is het heerlijk, maar het moet er wel de gelegenheid voor zijn. Een schimmelkaas eet je niet bij het ontbijt. Bij welke gelegenheid dan wel?

Het is wat later op de avond en al een tijdje donker. Je zit op de bank met een wijntje of iets anders alcoholisch en hebt alle aandacht voor hetgeen je proeft. Dat verdient dit album ook, dat je er de volle tijd en aandacht voor neemt. Het is geen tussendoortje dat je even hap-slik-weg eet. Daarom zeg ik het nog maar eens: een goede koptelefoon of installatie is voor TKOL essentieel. Dat komt omdat de muziek zeer gelaagd is. Er gebeurt van alles in de muziek en om dat goed op te pikken helpt goede apparatuur een boel. Mensen die stellen dat dit een saai album is, hebben wat mij betreft niet goed genoeg geluisterd. Zelf luister ik vrij aandachtig, en toch hoor ik telkens nieuwe geluiden of instrumenten. Soms valt de bas me op, dan weer een viool, blaasinstrument of een of andere sample.

Bij nader inzien vind ik The King Of Limbs helemaal niet zo'n raar vervolg van In Rainbows als ik eerst wel dacht. Er zijn meer overeenkomsten dan verschillen; ik zou het eerder het zwaardere broertje van In Rainbows willen noemen. Uiteraard horen we meer electronic en is Radiohead weer geïnspireerd door andere invloeden, maar van een echte breuk is geen sprake. Radiohead heeft op In Rainbows zijn perfecte geluid gevonden. Op The King Of Limbs horen we diezelfde perfectie weer, maar nu op een andere manier.

Bloom opent met ontzettend mooie eerste klanken, ik heb er zin in als ik dit hoor. De achtergrondpiano zorgt voor een atmosferisch geluid en de bas is bepalend voor het nummer, zoals vaker op TKOL. Thom Yorke's zang is lekker vaag.
Morning Mr. Magpie is een nummer waarin het drijvende gitaarsample zo lekker duwt. Ook de vogelgeluiden op het eind zijn leuk gevonden. Een nummer als dit, waarin het tempo wat hoger ligt, zou ik nog wel meer willen horen op TKOL.
Gelukkig kan ik door met Little by Little. Het lijkt wel alsof deze al begint voordat het begonnen is. Dat heeft te maken met de inzet van de eerste drumslag waarna alles meteen van start gaat in plaats van rustig op te bouwen. Hier horen we prima gitaarwerk en wat vage geluiden die doen denken aan Tomorrow Never Knows van The Beatles.
Feral dan is het meest electronische en experimentele nummer van het album. Even wennen, maar ook dit is na een paar keer erg tof. Vooral de zware bas bevalt goed.

Met Lotus Flower begint het tweede deel, dat toegankelijker is, maar daardoor ook minder uitdagend. Lotus Flower bouwt goed op. Leuk dat handgeklap. Verder leunt het nummer meer op de zang. De zang staat dan ook meer op de voorgrond, zoals in het hele tweede deel.
Radiohead heeft van alles in huis en met Codex krijgen we weer een piano-nummer a la Pyramid Song. Dit nummer heeft een krachtige, bijna sacrale sfeer. De blazers die halverwege inzetten passen goed in het geheel en zijn vooral erg mooi. Aangekomen bij het eind van het nummer weet ik het zeker: het leven is niet altijd leuk, maar het komt wel goed. Ook hier wederom vogelgeluiden, mooi thema. The King Of Limbs is een boom. En wat is het geluid van een boom, behalve de wind door de takken en blaadjes? Juist: fluitende vogels!
Give Up the Ghost: als je niet van herhaling houdt kan dit nummer een beetje vervelend zijn. Ik heb er geen moeite mee, schoonheid blijft namelijk boeien. Aan het eind verbaas ik me steeds dat ik 5 minuten verder ben.
Ten slotte Separator. De drums klinken een beetje als op In Rainbows, de bas is (weer) erg fijn. Ik vind afsluiters altijd erg belangrijk om een album met een goed gevoel te eindigen. Separator begint wat 'gewoontjes', maar wordt steeds beter : als rond 2.30 de gitaar invalt weet ik dat het goed komt met dit nummer. Separator is dan ook een waardige afsluiter en na het 'wake me up'-deel wil ik nog maar één ding: nog een keer.

Wat dat betreft snap ik de 'er komt nog een tweede deel-hype' wel, want het album vraagt gewoon om meer. Vanwege de korte speelduur ben ik nog niet helemaal voldaan als het afgelopen is. Het album is iets te vluchtig, heeft te weinig body. Dat maakt het echter niet minder goed: The King Of Limbs ligt weer dicht tegen de onderhand zo gewoon lijkende Radiohead-perfectie aan. 4,5*

avatar van Tegid.mzk
3,5
Het wachten tot het kwartje valt, houdt natuurlijk een keer op. Muziek waar eerst een kwartje voor moet vallen, is vaak de beste. Alleen als het blijkbaar heel erg lang moet duren, krijg ik argwaan. In dat geval zouden er nog heel wat artiesten zijn die wellicht gewoon tot in den treure gedraaid zouden moeten worden (wie weet gaat er bij Frans Bauer dan ook nog een keer een kwartje vallen) Soms moet je constateren dat het kwartje al gevallen is, maar dat je meer van dat vallende kwartje had verwacht.

Dat heb ik bij dit album een beetje. Ik herken inderdaad dat het album is gaan groeien, dat het op het ene moment beter werkt dan op het andere moment, dat je meer details gaat ontdekken, etc. Maar toch... 'Morning Mr Magpie' en 'Little by Little' zijn in mijn oren gewoon matig gebleven. Dan blijven er slechts zes nummers over (ja, ook ik vind dit album net iets aan de te korte kant). Feral vind ik goed, maar blijft niet hangen en zie ik toch als een soort overgangsnummer (en ik ben wel een Four Tet-liefhebber!). De ander vijf nummers zijn goed. Erg goed zelfs. Het laatste nummer is een pluspunt. Mooi gitaarwerk en het blijft gewoon erg fijn in mijn hoofd hangen.

Maar toch... ik heb het gevoel dat er iets mist. De klik die ik met ander Radioheadalbums heb, ontbreekt. Misschien komt het door de paar matige nummers of door de wat korte duur. Ik weet het niet. De vraag is of het heel erg is. De Radiohoofden zijn ook gewoon mensen. Ze moeten vooral hun ding blijven doen en hun tijd daarvoor nemen. Vier jaar wachten voor een goed volwaardig album vind ik overigens niet te lang.

Voorlopig stop ik even met wachten op het kwartje. Jawel, ik zal dit album nog wel regelmatig draaien. Mocht er nog een kwartje zijn, wordt het vanzelf wel duidelijk.

avatar van AOVV
3,0
Voor veel mensen is dit het album van 2011, en zal geen enkele plaat dit nog gaan overtreffen dit jaar, al is het nog maar maart. Radiohead is waarschijnlijk de populairste band op deze site, en wereldwijd staat ie toch ook zeker ergens bovenaan. Persoonlijk ben ik geen gigantische fan van Radiohead, dat wil zeggen, ik volg ze niet op de voet, maar ik kan ze wel meer dan waarderen. Zo zijn ‘The Bends’ en ‘OK Computer’ toch wel twee mijlpalen in de muziekgeschiedenis, volgestouwd met juweeltjes als ‘Paranoid Android’, ‘Street Spirit’ en ‘Karma Police’. Na ‘OK Computer’ zijn ze een andere weg ingeslagen, met het experimentele ‘Kid A’, steeds meer naar de elektronische kant van de muziek. En met ‘The King Of Limbs’ is dat niet anders; het klinkt helemaal niet meer zoals in de beginjaren. Beetje spijtig misschien, maar ik vind het toch prijzenswaardig dat Radiohead koppig een geheel eigen koers blijft varen.

De plaat telt 8 nummers, goed voor een kleine 40 minuten. Velen vonden dit genoeg materiaal om te gaan speculeren op een tweede deel, dat dan later dit jaar zou moeten uitgebracht worden. Allemaal goed en wel, ik zou er zeker niet rouwig om zijn, maar voorlopig geloof ik daar niet al te veel van. Ik heb momenteel genoeg aan deze plaat, die ik na de eerste beluistering nog geen voldoende zou gegeven hebben.

Inmiddels is ie al flink gegroeid, en komt hij zelfs in aanmerking voor 4 sterren. Vooral de laatste drie songs wisten me reeds van bij het begin te bekoren (‘Codex’ is een prachtig, warm nummer), en de waardering voor de resterende nummers groeit gestaag. ‘Bloom’ is in ieder geval een gepaste opener, op z’n geheel eigen manier toch wel spannend, en ‘Morning Mr. Magpie’ is broeierig, terwijl de zang me een beetje aan die van Bono doet denken (vreemd, vreemd). Gitaarwerk is duidelijk wel terug te vinden op deze plaat, je moet er misschien wel een tijdje naar zoeken. ‘Little By Little’ is daar een treffend voorbeeld van; op het eerste gehoor een standaard elektronisch nummer, maar het wordt met de luisterbeurt spannender, de gitaar lijkt wel een rafelige sliert uit Morricone’s werk. In het midden van het nummer doet het me zelfs vaag denken aan ‘Paranoid Android’ nu!

‘Feral’ is een tussendoortje, van het soort dat er altijd wel in gaat, maar dat nooit op je lijstje zou belanden mocht iemand je vragen wat je favoriete tussendoortjes zijn. Zwakste nummer op de plaat, maar dat wil nog niet zeggen dat dit een zwak nummer is. Een beetje een aanmodderend nummer, dat wel. Ongetwijfeld zijn er mensen die hier heel wat meer in horen dan ik, maar goed. ‘Lotus Flower’ is een nummer dat stilaan uit z’n groeifase komt gekropen, en nu toch helemaal open bloeit. Het is vooral dankzij de zang van Yorke, die minder ijl klinkt als vroeger, maar toch nog altijd erg straf is. Bovendien is dit tekstueel ook vrij goed, al vind ik het moeilijk om me op de teksten te concentreren bij dit album.

‘Codex’ vind ik het mooiste nummer op de hele plaat. Die piano klinkt zo warm, en biedt eens wat tegengewicht voor de elektronica. Als ik eerlijk moet zijn, hoor ik Radiohead veel liever bezig op deze manier. De stem van Yorke past gewoonweg veel beter bij dit soort nummers. Kippenvelmoment van de plaat voor mij. ‘Give Up The Ghost’ zet de trend die met ‘Codex’ is ingezet een beetje voort, al speelt hier akoestische gitaar een zekere rol. Wederom een erg fraai nummer, dat me niet zelden weet mee te voeren naar dromenland. Met open ogen, welteverstaan. Afsluiter ‘Separator’ heeft in vergelijking met bijvoorbeeld ‘Lotus Flower’ de tegenovergestelde weg afgelegd; aanvankelijk één van mijn favorieten, nu toch net dat ietsje minder beklijvend. Al bij al een degelijk slotnummer.

Radiohead toont met dit album toch nog altijd relevant te zijn, en ik zie hen in de toekomst nog wel eens een echte topplaat maken. Of het nog ooit even baanbrekend zal zijn als vroeger, valt te betwijfelen, maar deze plaat geeft me een goed gevoel; Radiohead is still standing.

3,5 sterren

avatar van Sandokan-veld
3,5
The water's clear/ and innocent

'We kunnen het niet meer aan om nog een plaat te maken,' zei Yorke een hele tijd geleden. Desondanks: eerder dit jaar een nieuwe verzameling van 8 nummers door de knuffelbeertjes van de muziekpers. In een paar recensies werd Radiohead, inhakend op de uitspraken van hun frontman, er al van beschuldigd de kantjes ervanaf te lopen. Het zou allemaal niet zo nodig meer hoeven.

Zit misschien wat in, hoewel de betrekkelijk ontspannen klank van The King Of Limbs en het gebrek aan emo-interviews volgens het 'we hebben zo moeten lijden om deze plaat te maken'-stramien ook wel een verademing zijn, in vergelijking met eerdere releases van de band.

Toch heeft dit album op mij ook zeker niet de impact van hun vorige werk. Dat heeft op zich niets te maken met de elektronische productie, waarbij vooral de baslijntjes tot het beste behoren dat de band ooit opnam. De gemiddelde kwaliteit van de liedjes ligt echter volgens mij toch wel een stuk lager dan we gewend zijn van Radiohead.

'Lotus Flower' steekt er wel bovenuit: voor het eerst slaagt Radiohead erin bijna sexy te klinken, met vocalen van Yorke die heerlijk over de beats heen schuiven. Ook 'Give Up The Ghost' en 'Separator' lijken over meerdere luisterbeurten te blijven intrigeren en overtuigen.

De rest doet daar toch wel ernstig voor onder. De plaat begint slaapverwekkend met het richtingloze 'Bloom', gevolgd door het matige 'Morning Mr Magpie', dat van mij wel op de plank had mogen blijven liggen. 'Little By Little' en 'Codex' zijn aardige doorslagjes van eerder en beter werk, nummers die Radiohead inmiddels met twee vingers in de neus kan schrijven. 'Feral', met zijn dubstep-beats en Yorke die toonladders maakt, is een fijne, hippe track, maar zal het album niet meer naar de buitencategorie tillen.

De uitstekende single 'Supercollider/ The Butcher' bewijst dat Radiohead nog wel dingen op de plank had liggen die beter zijn dan sommige nummers die dit album wel hebben gehaald. Misschien is het inderdaad zo dat Radiohead rust heeft gevonden en niet meer zo nodig Grote Meesterwerken hoeft te maken. Ze zullen er dan ook niet van wakkerliggen dat trouwe fans zoals ikzelf hun waardering daar vervolgens op aanpassen.

avatar van Zandkuiken
3,5
In Rainbows vond ik meteen érg goed, de plaat bleef verder groeien en geldt nu als mijn favoriete Radiohead. Zo sterk kon deze The King Of Limbs toch niet worden?

Tot ze doodleuk komen aanzetten met een song als Lotus Flower... Een klapper zoals er in het oeuvre van Thom & Co geen 5 te vinden zijn. Meest sexy streepje muziek dat ze al uit hun hoed hebben getoverd, als je 't mij vraagt.

Jammer genoeg creëerde de vooruitgeschoven single onrealistische verwachtingen door er toch een klein beetje bovenuit te steken. De 7 andere nummers mogen er stuk voor stuk zijn, maar missen de star quality van Idioteque, There There en andere Reckoners om er echt van ondersteboven te zijn. En daar ligt 'm het verschil met hun vorige, want In Rainbows grossiérde in de juweeltjes.

Niettemin weer een meer dan prima plaat. 4*

avatar van niels94
3,5
2011 zou het jaar worden dat er een nieuwe Radiohead uit zou komen. Eén van mijn favoriete bands, dus ik keek er al reikhalzend naar uit voor er ook maar íets over een releasedatum bekend was. Toen ineens, zomaar uit het niets op de dag na de grammy's, was er de aankondiging: een nieuwe Radiohead! Binnen een week! Ik was uiteraard zeer benieuwd.

Toen was het zo ver, een dag eerder dan was aangekondigd, het nieuwe album, The King of Limbs, was te beluisteren. Ik wist niet zo goed wat ik er van moest denken en vond er niet echt veel aan aan het begin. Maar wat wil je, het is Radiohead. Voor al hun albums heb ik flink mijn tijd moeten nemen, dus voor deze was ik dat ook van plan.

De reacties waren toch vrij negatief voor een Radiohead album. Ook ik was aan het hele begin lichtelijk teleurgesteld. Maar na een tijdje begon dit album toch te groeien. Aan het begin leek het één langdradige elektronische brij, na een tijdje hoorde ik steeds meer dat het toch echt de hele band was, steeds meer instrumenten gingen me opvallen. Ik hoorde steeds meer, dit album zit vol details dus er viel van alles te ontdekken. Na een tijdje vond ik hem geweldig! In de tussentijd is deze nog meer gegroeid, niet in de laatste plaats omdat ik hem nu op CD heb en hij dan toch echt nog stukken beter klinkt dan een mp3'tje.

Nummers die er echt bovenuit steken of duidelijk minder zijn heeft dit album wat mij betreft niet, het niveau is verrassend constant. Het is ook een ontzettend goed geheel. Voor een kleine 40 minuten creëert Radiohead genuanceerd een prachtige atmosfeer met dit album, die als een warme deken over je heen valt. Verontrustende muziek is dit allerminst, al zou je dit haast denken bij de albumcover. Nee, in tegenstelling tot wat ik dacht toen ik dit voor het eerst hoorde is dit de lieflijkste Radiohead plaat, die ik als warm en fijn ervaar. De sfeer is weer totaal anders dan op de vorige Radiohead albums. Ik kom er ook elke keer weer moeiteloos doorheen.

Zoals gezegd zit de magie van The King of Limbs hem vooral in de nuance. Dit album zit vol details. Waar dit is eerst anders leek is de band juist prominent aanwezig. Let maar eens op de basgitaar, die bijna elk nummer als ijzersterke vaste waarde aanwezig is, het geweldige drumwerk, het lieflijke, wonderschone gitaartje aan het einde van Separator, de prachtige blazers aan het einde van Codex die mij elke keer weer kippenvel bezorgen en nog veel meer. Dan is er Thom Yorke, wiens zang meer dan ooit één lijkt te zijn met de rest van de muziek. Zijn stem wordt zelfs regelmatig als instrument gebruikt in bijvoorbeeld Give up the Ghost, Separator en het geweldige Feral, die ik instrumentaal zou willen noemen. Zang en instrumentatie passen perfect bij elkaar op dit album.

Al met al dus weer een zeer geslaagd album van Radiohead, die een prachtige sfeer neerzet. Ze trekken weer hun eigen plan en vernieuwen zichzelf hier wederom mee. Waarom mensen hier minder enthousiast over zijn kan ik goed begrijpen, maar ik kan hier ontzettend van genieten en dat is voor mij toch het belangrijkste. De perfecte wegdroommuziek.

4,5*

4,5
Wat is het weer mooi om te horen zo'n nieuwe plaat van Radiohead, alles is zoals ik gewend ben tot in de puntjes uitgewerkt. De gehele sfeer om de plaat heen is weer zoals normaal en er zijn weer lekker veel speculaties over wat er nog zou moeten komen. Kortom, Radiohead is er weer in geslaagd om naast wat muziek een heel verhaal te schrijven. Een verhaal dat over dezelfde boom gaat als de boom waar U2 een klassiek album naar vernoemd heeft: The Joshua Tree, ofwel, The King of Limbs.

Toen ik het album voor het eerst instartte, met dezelfde spanning die ik had bij de release van In Rainbows, was het me al duidelijk. Dit gaat de elektronische kant op. De stem van Yorke is weer net zo zeurderig en irritant als normaal (gelukkig) en bepaalt voor een groot deel mijn mening over Bloom. Een nummer waar ik op het eerste gehoor niet zoveel mee op had, m'n eerste reactie was misschien zelfs wat teleurgesteld. Maar zoals altijd bij Radiohead, verdwijnt dit gevoel na een tijdje nadenken en helemaal niets luisteren. Bloom is goed, het is mooi en het typeert Radiohead anno 2011. Tegendraads zoals altijd.
Morning Mr Magpie gaat op de stroom van Bloom mee en zorgt voor de flow die het album kenmerkt, een beetje duister, wat zangerig. In tegenstelling tot veel anderen vind ik dit het beste nummer van de eerste helft. Met name omdat Little by Little weer wat minder is en niet weet te pakken. Het blijft wat voortkabbelen en wordt niet echt leuk. Het blijft echter wel de spanning in het album houden. Het album tot nu toe geeft namelijk een gevoel dat er iets opgebouwd wordt, misschien zit er wel iets van een klapper aan het einde?
De klapper is in ieder geval niet Feral dat me eigenlijk nog iets meer tegenvalt dan Little By Little. De percussie is wel leuk, maar de verschillende tonen en rariteiten die in het nummer verwerkt zitten hebben niet een al te beste uitwerking op me. Het past echter weer wel in de sfeer van het album tot nu toe. Als de baslijn dan invalt lijkt er weer enige spanning te zijn teruggekeerd. Het wordt allemaal wat donkerder maar niet bepaald specialer.
Gelukkig is Lotus Flower weer wat lichter, wat beter te doorgronden en eisen de vocalen weer een wat grotere rol op, iets wat bij dit nummer een absolute meerwaarde geeft. Met recht was Lotus Flower de eerste single van het album, het is wat mij betreft goed visitekaartje voor het album.
Met Codex echter begint het album pas echt. De hobbels en bobbels die de af en toe irritante geluidjes in de voorgaande nummers vormden zijn gladgestreken in dit nummer. De piano en de hoge vocalen zorgen voor een soort gedeeltelijke inlossing van een belofte die de band in de eerste helft van het album heeft gedaan, er komt een soort van climax. Ingehouden welliswaar, maar de sfeer en ingetogenheid van dit nummer is werkelijk waar betoverend.
De sfeer uit Codex wordt gelukkig vastgehouden in Give Up the Ghost. In plaats van piano neemt de gitaar een veel prominentere plaats in. De hoge uithalen in dit nummer vind ik verder prachtig. De betovering uit Codex blijft werken, iets wat het album toch naar een hoger niveau tilt.
Dat niveau moet dan wel vastgehouden worden door het laatste nummer: Separator. Separator is simpelweg het beste nummer van het album. Het nummer zorgt er echter wel voor dat ik aan het einde met lege handen sta. Er is niets van de belofte van een climax waarover ik eerder sprak ingelost. Yorke zingt: If you think it is over, you're wrong. Tja, ik denk niet dat het voorbij is, maar dat is het wel. Het album heeft kortgezegd geen afsluiter. Separator is heel mooi, maar het maakt het album niet af.
Dat is ook mijn eindoordeel, het album is heel mooi, vooral de tweede helft, maar het is niet af.

avatar van Chronos85
4,5
In tegenstelling tot de trend, doe ik er toch weer een halfje bovenop. Motivatie?

Ten eerste heb ik dit album, volgens mijn Lastfm statistieken als geheel meer dan 40 keer geluisterd, wat betekent dat ik er toch weer op terugkom. Gevolg hiervan is dat ik ook de laatste nummers langzaamaan ben gaan waarderen. Ze zullen waarschijnlijk geen favorieten zijn/worden voor lijstjes maar ze zijn wel enorm vanzelfsprekend geworden.

Ten tweede zijn vooral Morning Mr. Magpie, Little by Little en Lotus Flower zulke geweldige nummers. Tekstueel gezien is Morning Mr. Magpie een niemendalletje, wat betreft sfeer zeer afstandelijk maar het ritme en de fantastische opbouw gecombineerd met een prachtige krautrock (Can) aandoende productie hebben ervoor gezorgd dat eerste twee 'minpunten' als sneeuw voor de zon verdwenen.

Little By Little liet ik laatst aan een vriend horen die al een tijdje geen Radiohead meer had geluisterd en bovendien tKoL niet kende. Voor hem was dit nummer een instant-Radiohead classic. Hem bekroop het gevoel dit nummer al veel langer te kennen, en dan niet met een connotatie van plagiaat. Het zo'n vanzelfsprekend nummer en heeft heel veel wat Radiohead voor mij zo goed maakt.

Lotus Flower is een dansnummer dat hiphop, rock en elecroliefhebbers bijeenbrengt en zou in een ander sterrenstelsel of een ander tijdperk een Top 10 hit kunnen zijn. De clip met een idioot dansende Thom Yorke maakt het plaatje compleet.

Verder is Bloom spannend en experimenteel en Feral een zeer prettig tussendoortje.

Inmiddels ben ik er over uit dat dit album geen enkel zwak nummer kent. Naar mijn/onze maatstaven van Radiohead mag het dan geen top notch zijn maar naar mijn bescheiden mening heel ver zit het daar niet ver vandaan.

avatar van laserdief
4,0
Erg mooie plaat van Radiohead. Het overtreft natuurlijk niet In Rainbows of OK Computer, maar ze hebben hier toch echt iets mooi van gemaakt! Ik denk juist dat het beperkt aantal nummers een verstandige keuze is geweest wegens hun vorige succes met In Rainbows, als er meer op hadden gestaan had het misschien geleken alsof ze In Rainbows wouden overtreffen. Terwijl (zoals andere ookal in dit forum zeggen) het een mooie opvolger is van In Rainbows.

avatar van Maartenn
4,5
Maartenn (crew)
Een onderschatte plaat in het oeuvre van Radiohead.

Hoewel de lengte van de plaat bijna doet vermoeden dat we hier met een EP te maken, zie ik het juist liever als een album waarbij heel selectief is omgegaan met de selectie van de nummers; er staat geen track teveel op, het verveelt geen moment.

De elektronische signatuur die we inmiddels van de band kennen, wordt op deze plaat doeltreffend ingezet. Verwacht geen elektrobombastiek a la Idotique, maar ingetogen nummers. Opener Bloom hakt er misschien nog het meeste in. De ritmesectie, die live door twee personen moet worden uitgevoerd, draagt het nummer.

Via stuk voor stuk sterke tracks wordt daarna langzaam opgebouwd naar de climax, Lotus Flowers. Een prachtig complexe track die bovenal buitengewoon goed dansbaar is.

Via twee prachtige ballads waar Thom Yorke zijn falsettostem schitterend begeleid door de piano wordt toegewerkt naar de tweede climax van het album. Ja, de gitaar is spaarzaam. De liefhebbers van Johnny Greenwood zijn gitaarklanken moeten geduldig wachten. In het laatste nummer komt de gitaar pas echt prominent aan bod. De tweede climax Separator wordt op treffende wijze kracht bijgezet door een heerlijk laidback gitaargeluid. Spaarzaam, maar o zo doeltreffende. Tom York zijn 'Wake me up!' komt nog wanhopiger over. Schitterend.

Mensen hadden er wat anders van verwacht. Een In Rainbows deel II wellicht. Een terugkeer naar de dampende techno op Hail To The Thief. Maar Radiohead blijft Radiohead. Ze doen waar ze zin in hebben. Finally I'm free of all this weight I've been carrying. Zo is het Thom.

4,5*

avatar van otherfool
1,5
Door dat ontzettende irritante Bloom (wát een kutnummer is me dat, zeg) als opener in te zetten, heeft Radiohead me jaren ver van deze plaat kunnen houden. Zo nu en dan even wat nummertjes geluisterd, daarna weer snel The Bends, OK Computer of In Rainbows uit de kast getrokken. Moet ook wel zeggen dat ik dit decennium een stuk minder 'nieuwe' muziek heb geluisterd dan tijdens de zeroes. De groeiende desinteresse zal begonnen zijn met Bloom, zeker. Misschien op dit vlak maar weer wat actiever worden tijdens de twenties.

Als voorproefje daarvan 2x de volledige King of Limbs afgeluisterd. Dan blijkt de kwaliteits-drop soms gelukkig nog een klein beetje mee te vallen (zonder dat het ooit geweldig wordt, dat dan weer niet). Na de hemeltergende openingstrack staan er namelijk best wel wat aardige nummers op, ik denk dan met name aan Little by Little en het stemmige Codex. Voor de rest zou ik echter toch graag zien dat Yorke dit soort geneuzel voor zijn soloplaten bewaard.

avatar van TornadoEF5
3,0
Dit vind ik een beetje een onderschat album, al begrijp ik het wel, want het is geen makkelijk album, maar dat is geen enkele Radiohead-album en al zeker AMSP niet, ondanks dat die meer gelauwerd wordt. Ik vind dit vrij hard lijken op AMSP maar die laatste is iets meer akoestisch. Dit is net iets meer elektronisch, maar het is tevens heel rustig en introvert. Slechte nummers staan er eigenlijk niet op, en je moet wel enorm in de stemming zijn voor dit album. Dat is misschien een beetje het nadeel. Ook de herkenbaarheid - buiten de typische stem van Thom Yorke die ik eerst niet kon uitstaan, en nu gewoon zo lief heb - is misschien wat minder dan bij andere albums, maar dat is misschien ook omdat het nog moet groeien. Dat heb ik ook wel met AMSP en in mindere mate IR. Als ik aan Radiohead, denk ik toch eerder aan vooral Kid A eigenlijk, gevolgd door OKC en Amnesiac, maar niet toevallig die albums het meest beluisterd, dus daar ligt dat ook wel aan.

Dat gezegd zijnde, een beetje een overlooked album van hun. Het heeft zeker zijn schoonheid en zijn kwaliteiten.

Sterretjes voorlopig voor Feral en Separator.

avatar van Ignaas1965
4,0
Seperator, prachtig. Album is lust voor het oor. Wat een ervaring. Mooi hoor ….

avatar van SilverGun
3,5
Deze kwam als herinnering voorbij op Facebook, van precies dertien jaar geleden. Had ik hier blijkbaar nog nooit geplaatst:

Radiohead is waarschijnlijk de enige nog bestaande Grote Band die slechts vijf dagen van tevoren, zonder enige uitlek vooraf, een nieuw album kan aankondigen. De hype liep sinds afgelopen maandag dan ook enorm hoog op. Alsof alle opgeklopte verwachtingen die normaal gesproken over enkele maanden uitgesmeerd zijn nu in een kleine week moesten worden gepropt. Het fijne aan zo'n gelijktijdige release wereldwijd is dat het een bepaalde saamhorigheid veroorzaakt. Miljoenen fans
horen tegelijkertijd dezelfde muziek.

Vandaag kon ie dan eindelijk worden binnengehaald. De sonische details vliegen je vanaf de eerste track om de oren en zijn ook na vier luisterbeurten nog niet allemaal te ontcijferen, maar voelen nergens misplaatst. De gitaren zijn zeker niet definitief overboord gegooid maar wel vakkundig weggemoffeld in het geluidspallet. Alle bandleden zijn nog aanwezig, je moet alleen iets harder je best doen om ze te horen. Dit is een erg rijke, gelaagde plaat.

The King Of Limbs is meer ingetogen en broeierig dan voorganger In Rainbows, ook weer meer een organisch klinkend geheel zoals mijlpalen OK Computer en Kid A dat waren. Toch heeft elk nummer een eigenheid die het onderscheidt van de rest. Mooi om te horen dat de elektronica en het experimenteren bij Radiohead nog altijd in dienst staan van de liedjes. Het is nooit moeilijk doen zonder functie om maar vernieuwend te zijn en het akoestische botst nergens met het elektronische. Er borrelt continue iets aan de oppervlakte waardoor het van begin tot eind spannend blijft. Verder valt het op dat Thom Yorke inspiratie heeft opgedaan bij Flying Lotus na zijn gastrol op diens laatste album, vooral te horen aan de percussie in enkele nummers.

Na acht nummers en een kleine 40 minuten zit het er alweer op en dat is eigenlijk precies lang genoeg. Het is erg knap hoe kundig Radiohead invloeden van hedendaagse elektronica als Flying Lotus en Four Tet in duidelijk gestructureerde liedjes heeft gegoten. Desondanks is de muziek tegenwoordig nauwelijks nog met de band te associeren die in 1995 The Bends uitbracht. De plaat is inmiddels voor de vijfde keer langsgekomen en dat is zeker niet de laatste keer. Gaat hoog op de eindlijstjes van 2011 eindigen.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:40 uur

geplaatst: vandaag om 11:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.