menu

Hier kun je zien welke berichten Reint als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Wah! - Nah = Poo - The Art of Bluff (1981)

3,5
Inderdaad, een claustrofobische plaat. Met uitgerekte Gang of Four-achtige gitaarpartijen, ronkende bas, oerdrums, en Wylie's stem die daar luid overheen keelt.

Toch zit het muzikaal allemaal goed in elkaar; dit is goed te horen op The Wind-Up, Mission Impossible, Somesay, The Seven Thousand Names of Wah en afsluiter The Death of Wah! (die outro!). En dan is er nog de single Seven Minutes to Midnight.

Voor liefhebbers van andere schreeuwen-rondom-de-vulkaan-muziek, en voor liefhebbers van The Teardrops Explodes en Echo & The Bunnymen, al waren die beiden een stuk subtieler in hun instrumentatie.

Westside Connection - Bow Down (1996)

3,5
Ik kwam per toeval bij dit album terecht. Blijkbaar nam Ice Cube's solo-momentum af en besloot hij de handen ineen te slaan met Mack 10 en WC voor deze ubergangstaplaat. Het is wel een erg clichématige vorm van gangstarap, die weinig weg heeft van de intensiteit van bijvoorbeeld The Chronic of Dogg Food Wat helemaal afwezig is, is Cube's maatschappijkritiek en oprechte woede - los van All the Critics in New York dan.

Op basis van de oppervlakkige raps (en van Cube weet je dat ie beter kan), de overdadige westcoast-branding (lijkt wel een precursor voor Dre's 2001, en de soms zelfs wat puberale toon vermoed ik dat hier sprake was van een lekker gefocus-grouped album: tieners. The Score van de gangstarap?

Neemt niet weg dat de productie er niet om liegt. De beats van Bangin' (WSCG Style) , Gangstas Make the World Go Round, Do You Like Criminals, Bow Down, All the Critics in New York, The Gangsta, the Killa and the Dope Deala, Westward Ho zijn indrukwekkend. Een soort van gemuteerde versie van de G-Funk die zich in de eerdere jaren van de jaren 90 in California heeft ontwikkeld. Experimenteel en commercieel tegelijk.

Westside Gunn - Hitler on Steroids (2017)

3,5
Behoorlijk gave mixtape. Zoals de meesten waarschijnlijk weten is Westside Gunn de minst getalenteerde rapper van Griselda, maar hij heeft wel een belangrijk aandeel in de visie en sound van de crew.

Dat is hier te horen, en WG rapt met zijn unieke a-technische stop en start-flow over verschillende soorten beats: van glorieuze boombap (Eric B, Rayfuls Plug, Shower Shoe Lords), hallucinant (Nasty, Hi Top Ricky Freestyle, Eggz), tot relaxed en gevoelig (Summer Slam 88, Dudley Boyz, Lookin Like The Greatest, Mr. T, Laura, Gustavo Poem). Toegegeven, het is wel een welkome afwisseling als Conway, Benny of Roc het stokje even van WG overnemen.

Pissy Work en Rex Ryan ken ik volgens mij allebei van Earl Sweathirts RBMA-podcast. Allebei moderne klassiekers als je het mij vraagt.

Westside Gunn x Conway the Machine x The Alchemist - Hall & Nash 2 (2023)

Alternatieve titel: The Original Version

3,5
Inderdaad een beetje filteren hier; favorieten zijn het desoriënterende Introduction, de 80s Miami funk van Fork in the Pot, 94 Ghost Shit, de sombere nacht-sfeer van Ray Mysterio en Pete vs Andre (denk Air Holez, Rex Ryan, dat soort werk) en de grimmige onrust van Judas.

94 Ghost Shit heb ik volgens mij al jaren geleden gehoord; met zijn driftig rollende piano-loopje, op de achtergrond aangevuld met mistige fluiten, is het waarschijnlijk het meest urgente nummer op deze plaat. Als ik Yestsida's verhaal lees verbaast het me niet als er al meerdere tracks al langer in omloop zijn.

Houden we nog drie tracks over die op mij weinig impact hebben: Michaelangelo heeft zo'n typische beat die lichte elementen (piano, windklok) vertraagt tot iets sinisters, maar inderdaad heb je dat trucje al vaker en vooral beter gehoord. Fuck & Get High bestaat uit een droge boombap&drum aangevuld met spaarzame free(bar)jazz-akkoorden, en dat gebrek aan variatie kunnen Conway en WestsideGunn niet echt redden hier. Afsluiter Hall & Nash 2 drijft op een smerige bluesy gitaarbend afgewisseld met een kaal baslijntje, maar echt donker wil het niet worden.

Op tweederde van dit half uur durende plaatje heb ik weinig aan te merken, dus al met al kan ik dit Griselda-liefhebber wel aanraden (zeker voor de old schoolers die de opgeblazen trap-beats en het maximalisme van WestsideGunns And Then You Pray For Me eerder dit jaar slecht trokken.

Ik herken wel de Conway-moeheid die Yestsida hier beschrijft; zeker op de meer minimale tracks kun je soms wel met je ogen gaan rollen als je voor de zoveelste keer zijn zelfingenomen flow hoort en de bars niet hitten.

WestsideGunn heeft dit probleem voor mij een stuk minder, doordat hij zichzelf een stuk minder serieus neemt, een hoop goedmaakt met zijn attitude en zijn soms middelmatige lines in ieder geval compenseert met honderd ad-libs.

De afwisseling tussen de twee rappers werkt trouwens wel prima!

PS: shoutout naar ScHoolboy Q inderdaad, klinkt weer top hier.

Wu-Chronicles (1999)

2,5
Weet niet helemaal wat de geschiedenis van deze verzamelaar is. Het lijkt een combinatie van een of twee klassiekers, een paar gastverses van Wu-Tang rappers van die uiteenlopen in kwaliteit, een paar tracks van Wu-affiliates en twee demo's.

Absolute hoogtepunten zijn: Cold World [RZA Mix], Tragedy, Black Trump. Verder vind ik Latunza Hit Young Godz en '96 Recreation goede tracks, en zijn de laatste tracks echte aanraders voor wie RZA's keyboardproducties op Wu-Tang Forever waardeert.

Wu-Tang Clan - A Better Tomorrow (2014)

3,0
Oei.

RZA is al jaren de weg kwijt, en daar lijdt elk Wu-project onder. De man is duidelijk een creatief en origineel muzikaal denker, maar zijn radar voor wat er in één track past of waar zijn groepsleden behoefte aan hebben is duidelijk off. Neemt niet weg dat veel van zijn mederappers ook al jaren niet meer op oud niveau zitten.

Dat zorgt ervoor dat een hele hoop nummers potentie hebben (voor mij zijn dat Never Let Go, Mistaken Identity, Hold the Heater, Crushed Egos, Keep Watch) maar de mist in gaan door houterige flows, lelijke gladgestreken r&b-zang of houterige gitaar/drum-riffs. RZA gaat voor soul, maar komt uit op de Black Keys zonder visie.

Op A Better Tomorrow en Wu-Tang Reunion weet hij wel de juiste snaar te raken, en vallen de visie van de muziek en de hoes samen: een soort van volwassen en conscious state of the nation adress terwijl de Obama-periode tegen zijn einde loopt.

De echte Wu-Tang weirdness waarvoor we The Wu allemaal zo hoog hebben zitten komt voor mij alleen terug op het surrealistische met ODB-vocalen behangen Pioneer the Frontier, de geslaagde twangy country-banger Preacher's Daughter (ik vergeef ze het refrein), en de zware jungle noir Necklace.

Wu-Tang Killa Bees: The Swarm, Volume 1 (1998)

3,5
In mijn herinnering was dit een beetje een belachelijk project met anonieme rappers en middelmatige RZA-beats. Moet ik toch op terugkomen; de producties zijn niet van RZA's hogekwaliteitsperiode ('94-'96), maar zijn lekker grimy en rommelig gemixt en hebben allemaal wel iets waardoor je je oren spitst.

De keyboardbeats van RZA's kamp doen denken aan albums Bobby Digital in Stereo, Ironman en Wu-Tang Forever. Die productie-aanpak heeft niet altíjd de meest memorabele resultaten; doordat dezelfde geluiden vaak worden gebruikt worden ze soms eentonig. Toch lukt het door middel van de komische The Swarm-dialoogskits deze plaat om een sfeertje te creëren, onder andere met producties van Mathematics, DJ Devastator, Bolo Gah, The Blaquesmiths, Darkim Be Allah, en one-offs van rappers Inspectah Deck en Remedy.

En die anonieme rappers... het is niet alsof we deze Wu-affiliates de geschiedenisboeken in zullen gaan, maar ze klinken allemaal wel heel hongerig en weten allemaal wel hoe je een microfoon sloopt. En in tegenstelling tot wat je misschien verwacht is er inhoudelijk ook echt wat te genieten, zeker tegen het eind van de plaat. Er staan meerdere onverwachts goeie tracks op, zoals opener Intro / The Legacy, Punishment, Bronx War Stories, Defendant, On the Strength, Where Was Heaven en holocaust-track Never Again.

Neemt niet weg dat de hoogtepunten toch van de usual suspects komen: Execute Them, And Justice for All, Cobra Clutch en '97 Mentality.