menu

Hier kun je zien welke berichten Reint als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

C86 (1986)

2,5
Primal Scream - "Velocity Girl"
Veelbelovende start. Typische janglepop, maar welgoedgespeeld en de zang is ook erg aangenaam. Wat opvalt is hoe kort het is (80 seconden), maar dat het desondanks toch compleet aanvoelt.

The Mighty Lemon Drops - "Happy Head"
Dit nummer heeft precies het drumwerk van Elvis Costello's Angry. Ook heeft het wel wat weg van Oasis' Up In the Sky.
Echt goed is het alleen niet.

The Soup Dragons - "Pleasantly Surprised"
Wat simplistisch nummer. Heel rechtoe-rechtaan rock. Een beetje als die skatepop van Blink 182 eigenlijk. Tekstueel klopt dit nummer ook van geen kant geloof ik.

The Wolfhounds - "Feeling So Strange Again"
Ja, dit gaat dus compleet aan mij voorbij. Iets onbeduidends met twee akkoorden en een bridge.

The Bodines - "Therese"
Het intro klinkt als Chic on speed (vat je hem?). Het intro klinkt nog best leuk. Vervolgens wordt er echter niets aan toegevoegd. Ja, behalve een zanger die er wat monotoon overheen zweeft. Oh, en een tekstuele herhaling moet als refrein dienen ofzo (''It's scares the health out of me'').

Mighty Mighty - "Law"
Beweeglijk baslijntje, funky highlife-gitaar eroverheen... Vervolgens begint Morrissey te zingen. Wie, Morrissey? Ja, of ten minste die klinkt alsof hij hem onbewust parodieert. Muzikaal is hier geen reet aan trouwens. Ik had alleen nooit verwacht dat er iemand was die zo dicht bij het stemgeluid van Morrissey komt.

Buffalo - "Stump"
Oh, wat heb ik hier een gigantische hekel aan. Van dat zogenaamde grappige postpunkgedreutel. ''We zijn indie, dus dan horen we zo te klinken, toch?'' Een Talking Heads 'throwaway song', maar dan met een David Byrne zonder humor. De tekst van dit nummer is zo quasi-intellectueel dat het niet meer leuk is.

Bogshed - "Run to the Temple"
Een nummer met een opzwepend tempo maar verder niets. De zanger roept er maar wat teksten overheen. En dan niet zoals Gang of Four dat doet, met venijnige en sexy gitaren, maar precies zoals post-punk nooit bedoeld kan zijn.

A Witness - "Sharpened Sticks"
Al net zo saai als het vorige nummer. De riff belooft nog een Fall-kopie, maar maakt die belofte nergens waar. En dat dan 2 en een halve minuut lang, die minstens als diens dubbele lengte voelen.

The Pastels - "Breaking Lines"
Dit nummer is wat bedachtzamer. De gitaren spelen hier meer voor 'ringy' arpeggios's dan eenzijdige riffs, wat voor een welkome afwisseling zorgt. Dit is iets wat Sebadoh had kunnen schrijven, als ze daar de rust voor hadden gehad. Niet geweldig, maar alles klinkt goed na die troep hiervoor en het nummer straalt een soort hemelse sfeer uit.

Age of Chance - "From Now On, This Will Be Your God"
Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee, ik krijg hiervan gewoon neiging om de boxen in te slaan omdat er zo'n troep uitkomt. Kanonsdrums maar met de vaardigheid van een kleuter, heel veel fuzz en dat allemaal op 1 akkoord. Het nummer duurt 3:18 te lang.

The Shop Assistants - "It's Up to You"
Een vrouw! Godzijdank, want met die zogenaamd 'eigenwijze' mannen heb ik het wel weer gehad. Het nummer klinkt droomachtig, loom. En eindelijk, dit klinkt ook echt als een ' liedje'.

Close Lobsters - "Firestation Towers"
Dit klinkt precies als The Wedding Present eigenlijk. Nou ben ik al niet zo gek van die band, maar dit is weer minder. Het klinkt niet als de 'real deal'.

Miaow - "Sport Most Royal"
Weer een vrouw! Een beetje rockabilly-achtig sfeertje, en dat klinkt heerlijk fris na al dat gejangle, gefuzz en gepriegel.

Half Man Half Biscuit - "I Hate Nerys Hughes (From The Heart)"
Het enige nummer wat ik al van te voren kende. Dit nummer is perfectie, maar nog niet eens het beste van het album waar het op staat.
Deze band heeft, in tegenstelling tot al deze andere C86-bands, enorm veel zelfspot, en Nigel Blackwell zet hier expres een belachelijke strot op en het rockt nog als een tierelier ook. Daarbij is de climax van dit nummer hilarisch. NME heeft er nog in durven knippen ook.
Iedereen die dit leest, ga verdorie NU Back in the D.H.S.S. kopen!

The Servants - "Transparent"
Aardig (door de akoestische gitaar en het slide-spel) opzwepend nummer, dat zich zonder pretentie presenteert en daardoor een van de aangenamere nummers van deze cassette is.

The Mackenzies - "Big Jim (There's no pubs in Heaven)"
Verdomme, ze zijn er weer. 'Hip' post-punk-gespriegel, inclusief de meest belachelijke overgangen, die totaal niet op elkaar aansluiten.

Big Flame - "New Way (Quick Wash And Brush Up With Liberation Theology)"
We zijn nog niet klaar met die achterlijke troep. Waar zit de skip-knop?

Fuzzbox - "Console Me"
De derde vrouw van deze compilatie, en wederom een nummer dat eruit springt. Het nummer klinkt als een spacy horrornacht, en valt compleet buiten de boot op deze verzameling liedjes. Maar het zal je vast niet verbazen dat ik dat ik dat in dit geval niet erg vind.

McCarthy - "Celestial City"
Dromerig nummer wat niet echt ergens naartoe drijft, maar gelukkig ook niet erg opdringerig klinkt, wat wel zo prettig is.

The Shrubs - "Bullfighter's Bones"
Wat ben ik blij dat we aan het eind van deze compilatie zijn aangekomen. Maar blijkbaar niet zonder dat ik nog maar eens lastig wordt gevallen met onnodige muzikale drukte. Valt onder noemer ''zinloos post-punkgepriegel''. Valt ook onder noemer ''weggooien die troep.'' Wat willen dit soort bands hiermee bereiken? Het is niet grappig en het is niet goed.

The Wedding Present - "This Boy Can Wait"
Het tempo en het akkoordenschema van een punkband, een zanger eroverheen die klinkt als Ian Curtis die daadwerkelijk kan zingen. Wat heb ik dit gemist zeg, een echt liedje. Niet zo gek ook dat deze band het wel tot een groter publiek heeft geschopt.

Wat mij opviel is dat tegen mijn verwachting een band als Talking Heads veel meer een inspiratie lijkt te zijn op deze cassette dan The Smiths. Verder staat het album vol met alternatieve rommel die vaak
saai, ongeinspireerd en overbodig klinkt, hoe (letterlijk:) hard de bands ook hun best doen. Vrijwel elke band klinkt verschrikkelijk gedateerd door de productie, maar ook door de ideeen van de bands zelf. Veel van deze bands vergeten gewoon liedjes te schrijven. Of ze kunnen het niet, dat kan ook. Het evrbaast me ook neit dat dat PruimaL Scream niet geassicoeerd wilde worden met deze beweging. "[t]hey can't play their instruments and they can't write songs." En op een paar uitzonderingen (The Pastels, The Shop Assistants, Miaow, Half Man Half Biscuit, The Servants, Fuzzbox, McCarthy) ben ik het grondig met hem eens.

Camera Obscura - My Maudlin Career (2009)

4,0
Heerlijke hedendaagse 60's pop. De combinatie van die heldere gitaren, de sheet of sound en gouden stembanden zijn een genot voor het oor. In zekere zin hoeft Camera Obscura helemaal geen goede songs te schrijven om goed te klinken, zo krijg ik het idee.

Cerrone - Supernature (1977)

Alternatieve titel: Cerrone 3

3,5
Ben niet zo van de uitbundige straight-forward discomuziek, die four to the floor en euforische vibes gaan me snel tegenstaan. Maar kant A van deze plaat is erg goed en atypisch. Een lang uitgesponnen intro, dat uitmondt in een intermezzo met studiogeluiden (echo's, reverb) en wilde drums , dat vervolgens verder gaat in een ingetogen en gevoelige synth-instrumental.

Daarna (kant B) kan ik er wat minder mee, maar toch wel benieuwd geworden naar de andere Cerrone-platen, duidelijk is dat er veel zorg in de arrangementen zit.

Charli XCX - how i'm feeling now (2020)

4,0
Hierboven is al wat gezegd over de quarantaine-sound van deze plaat, en dat klopt helemaal wat mij betreft. Normaal gesproken is de hyperpop van Charli lekker exuberant en out-going, maar los van de opener en de laatste twee nummers heeft veel van wat je hier hoort een zekere onderkoelde manie, het soort dat je krijgt als je wel naar buiten wil, maar het niet mag. De (seks)feestjes waarover wordt gezongen zijn allemaal via de zoom of met de partner die in je huis rondwandelt.

Charli kan net zo goed over feesten, seks als intieme gevoelens zingen en dat hoor je hier perfect terug. Niet elk nummer zit (nog) op het niveau waar ik op hoop, maar man man man wat zijn nummers als Detonate, Forever en C2.0 fijn voor de horen.

Jammer dat haar opvolger het tegenovergestelde is en voor mij overslaat in kitsch en overdaad.

Charli XCX - Pop 2 (2017)

4,5
Eerste Charli XCX-plaat die ik helemaal hoor. Superfijne introductie! Ik weet niet of dit allemaal PC Music-producties zijn, maar hier weet Charli voor mij de juiste balans te vinden tussen avontuurlijke synthetische instrumentatie en popmelodieën waar je niet omheen kan.

Favorieten zijn de directe pop van Unlock It, Backseat, Femmebot en Out Of My Head, de trap-pop van Lucky en de meer introspectieve momenten Track10, Lucky en Porsche. Ja, bijna het hele project dus.

Christian Death - Only Theatre of Pain (1982)

4,0
Ik ben momenteel een korte ontdekkingstocht door de goth-subcultuur aan het maken, waarbij deze plaats als ground zero van de Amerikaanse goth rock wordt aangeduid (45 Grave en The Cramps waren inderdaad van een andere orde). Het is inderdaad een behoorlijk singuliere plaat. Erg agressief, met een bizarre balans tussen agressieve en oorverdovende sludge riffs en sfeermakerij door middel van echo, kerkklokken en spookachtige orgels. Alles wordt bij elkaar gehouden door de aanwezigheid van Rozz Williams.

Niet echt mijn ding, maar ik kan horen dat dit een behoorlijk artistieke bedoening is in een genre wat af en kan verzanden in kitsch en drama.

Chumbawamba - Pictures of Starving Children Sell Records (1986)

4,0
Zoals Lukas hierboven zegt is de hit Tubthumping slecht een verwarrende schim van hoe deze band ooit begon (wat de carrière van deze band misschien des te interessanter maakt).

Ik kende deze band verder niet, en het is een aangename kennismaking. Mede door het hooligan-achtige karakter van de eerdergenoemde 90s hit verwachtte ik its in de hoek van de humorloze puristenpunk van Crass, maar het tegendeel is waar.

Ja, er is flink wat sloganeering zoals de songtitels doen vermoeden, maar ongezellig wordt het nooit.

De band doet wat mij betreft iets knaps; het balanceert enerzijds lieflijke, gevarieerde popmuziek met het DIY-karakter van punk (soms in hetzelfde nummer). De houding tegenover het opnameproces is net zo anarchistisch als de politieke filosofie: denk aan hergecontexualiseerde samples van reclames en radio-shows, of nummers die abrupt eindigen met het geluid van een veranderende frequentie. Invloeden zijn (natuurlijk) boze Oi!-punk, maar nog meer Ierse folk-ballads, reggae, bossanova, ska, wat polka en vrolijke jump-jazz.

De band is melodisch ijzersterk, en het punkethos gaat dan ook nooit ten koste van de muziek zelf. Je zou nummers als More Whitewashing op een feestje op de achtergrond kunnen opzetten zonder dat mensen per sé vermoeden over het subversieve karakter van de band.

Het album is thematisch gefocust op de uitwassen van het imperialistisch-kapitalisme, zeker dat wat die voor de gewone burger van welvarende landen als Groot-Brittannië aan het oog onttrokken worden. Denk aan gerommel met soevereine democratische landen door intelligentiediensten als de CIA, consumptiemaatschappij en de onmenselijke productieprocessen die daarmee gepaard gaan, en bekrompen ideeën over andere culturen dan de 'witte norm', en de discutabele zelfpromotie van de ooit o zo counterculturele rockbands die zich laafden aan de onbetaalbare pr van Live Aid.

Verder is veel van de genietbaarheid van de plaat is te danken aan het sympathieke stemgeluid van (ik denk?) Danbert Nobacon en Alice Nutter. Het zorgt ervoor dat de Nobacons agressieve state of the nation-punk (nu weer terug te horen bij bijvoorbeeld Yard Act) niet verzinkt in negativiteit. Nutters schoolzangvocalen doet denken aan Kirsty MacColl, dus dan heb je mij ook al snel.

De band heet flink wat muziek uitgebracht, dus het zal niet het laatste zijn wat ik over de band schrijf.

Clear Light - Clear Light (1967)

3,0
Hier gekomen door Mr. Blue (dat weer naar aanleiding van wat forumberichten onder PiLs Flowers of Romance over The Doors' basloze bandsituatie (zoals hierboven ook al wordt besproken speelde Clear Light-bassist Doug Lubahn op veel Doors-materiaal).

Mr. Blue is een rare cover van het zorgeloze nummer van Tom Paxton, dat uitmondt in een distortion-kakafonie. Ik verwacht hier dan ook niet heel van, hier mijn ervaring.

Pluspunten: de liedjes, begeleidt door coole orgel- en gitaarriffjes zoals op 'Black Roses' (doet mij denken aan 'Madman Running Thru the Fields' van Dantalian's Chariot), 'Sand' en het carnavalesque 'The Ballad of Freddie & Larry'. Verder zijn leuk: de country-esque 'With All In Mind', de sunshine-pop van 'She's Ready to Be Free' en 'They Who Have Nothing'.
En de korte lengtes van alle nummers (op Mr. Blue na natuurlijk) zijn ook prettig.

Minpunten: ongetwijfeld de zang. Geen idee of het steeds dezelfde zanger is; soms is het eerbiedig/prekerig, dan weer irritant bulderend. En de lompe aanpak op de gitaren is ook niet altijd even fijn om te horen.

Verder doet de akkoordprogressie van afsluiter 'Nights Sound Loud' me in de verte wel denken aan 'The Birthday Seat'.

Kortom, het is jammer dat in dit freak/hardrock/psychedelica-genre dit soort dramatische zang gangbaar was, want daardoor klinkt het automatisch gedateerd.

PS: het lief kijkende tweede bandlid van links, volgens mij zanger/gitarist Bob Seal, heeft een zeer cool jasje aan.

Curtis Knight - Down in the Village (1970)

4,0
Curtis Knight is met name bekend vanwege zijn associatie met Jimi Hendrix, die in zijn begeleidingsband The Squires speelde. Dat was nog soulmuziek met een rauw randje, maar nog wel erg binnen de lijntjes. Dat in de periode '65-'70 in de rockmuziek qua volume en losbandigheid veel is gebeurd, wordt wel duidelijk op Down in the Village. De plaat sluit aan op de smerigheid van The Stooges ten tijde van Funhouse, vroege Parliament en de MC5. En natuurlijk The Jimi Hendrix Experience, van wie op sommige momenten het gitaarspel terugkomt.

Hoewel de productie van de plaat over de algehele lijn wat low-budget is en een paar nummers wat minder blijven hangen, zijn er een paar momenten waar de muziek van het vinyl spat: de eerste minuten van de opener, tranentrekker en confessional murderballad Friedman Hill en de totaal opgeblazen Give You Plenty Lovin'. Goodbye Cruel World is ook te gek, maar ik weet niet of die bij de originele tracklist hoort.

Underground soulmuziek die direct uit de garage lijkt te zijn getrokken. Zeker de moeite waard!