menu

Hier kun je zien welke berichten midnight boom als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Hallo Venray - Show (2014)

4,0
Het waren eind jaren '90 Nederlandse gitaarbands als Daryll-Ann, Bettie Serveert en Hallo Venray die het muzieklandschap kleur gaven. Toch is die laatste naam, ondanks ruim 25 jaar speelervaring, bij jongere muziekliefhebbers enigszins in de vergetelheid geraakt. Dikke kans dat daar met hun dertiende plaat Show weer verandering in gaat komen. De Haagse band heeft een nieuw jasje aangetrokken en zichzelf opnieuw uitgevonden. Het resultaat is een catchy rockplaat met een rauw randje, gebracht met jeugdig enthousiasme. Soms klinkt Hallo Venray fel en strak als The Stooges of Wire in het met venijn gebrachte 'Buildings' en in het springerige 'Simple', dan weer poëtisch en sfeervol als Lou Reed in het coole 'Two Feet' of 'Drunken People'. Het hoogtepunt is er een uit onverwachte hoek: een cover van Prince-klassieker 'Controversy', in een haast onherkenbare, sobere en onheilspellende versie van dik zes minuten. We willen er zelfs de term 'monumentaal' voor uit de kast halen. Show is een onverwacht sterke en gevarieerde Hallo Venray plaat met 3/4 steengoede liedjes. De laatste drie liedjes komen een beetje als mosterd na de maaltijd. Het zij zo. Show is een plaat waar je hart voorzichtig een sprongetje van maakt.

Van: Daans Muziek Blog

Herbert - The Shakes (2015)

4,0
Matthew Herbert is zonder twijfel een van de meest interessante personen in wat we gemakshalve maar de elektronische dansmuziek zullen noemen. Het is alleen jammer dat hij doorgaans interessant gevonden wordt om de verkeerde redenen. Bijvoorbeeld omdat hij op een unieke manier met samples omgaat. Sinds een jaar of 15 maakt hij alleen nog gebruik van zelfgemaakte drumpatronen en samples. Vaak hebben die samples ook een diepere, politieke lading, zoals op het uit 2010 stammende One Pig, dat bijna volledig opgebouwd is rond geluidssamples uit het leven van een varken, inclusief slacht-, kook- en smakgeluiden. Een intrigerend concept, maar laten we eerlijk zijn: het levert geen fijne luistermuziek op, en er valt al helemaal niet op de dansen.

One Pig werd uitgebracht door Matthew Herbert, terwijl The Shakes een album van Herbert is. Dat lijkt een onbetekenend detail, maar niets is minder waar. Herbert is de naam waaronder Matthew Herbert zijn beste en meest innovatieve danswerk heeft uitgebracht, grofweg tussen 1996 (100lbs) en 2006 (Scale). In maart 2013 verscheen een fantastische digitalebox set (Herbert Complete, 130 tracks!) met alle albums die Herbert als Herbert in die periode uitbracht, aangevuld met alle remixes (inclusief de inmiddels legendarische van DJ Koze). En met als bonus alle EPs (Parts 1-5) die Herbert midden jaren ’90 uitbracht — EPs vol vrolijke, briljante minimal (micro/glitch) house: de ware reden waarom Herbert interessant gevonden zou moeten worden.

Met Herbert Complete scheen het Herbert-boek definitief gesloten, en leek het erop dat we vanaf nu alleen nog conceptuele kunstwerken mochten verwachten. Maar toen verschenen in 2014 ineens 3 nieuwe EPs (Part 6, 7 en 8 ) en nu is daar The Shakes. Het album wordt gepresenteerd als een vervolg op Bodily Functions (2001), één van de meest geslaagde platen uit het rijke oeuvre van Matthew Herbert, omdat hij hier een min of meer perfecte balans tussen fijne muziek en experimenteerdrift had gevonden. Die lijn wordt op The Shakes succesvol doorgetrokken.

Bij een eerste luisterbeurt vallen twee dingen meteen op. De composities zijn bedrieglijk simpel. En worden deels gezongen door een man (Ade Omotayo). De plaat heeft grofweg dezelfde opbouw als Bodily Functions, en wordt dus gaandeweg steeds introverter. Maar terwijl de ballads op laatstgenoemde plaat verbluffend mooi waren in al hun jazziness, zijn ze hier wat minder betoverend (al komt ‘Even’ in de buurt). Dat is dan ook meteen het enige minpunt van The Shakes, want er valt gelukkig veel te genieten.

Neem ‘Smart’ dat begint met een oude, licht dissonante piano, die een ritme speelt dat in een steel drum band niet zou misstaan. Vervolgens komt de lichte vrouwenstem van Rahel Debebe-Dessalegne erbij, en breekt het geheel open met fonkelende blazers. Nog fraaier is ‘Stop’, dat opent met een typisch Herbert-ritme (God weet wat hij hier weer voor gesampled heeft), waarna de herhaalde zinnen van Ade Omotayo (“Dont’t Stop”) een mooi contrapunt vormen met een vrouwenkoor en blazers — dit is jubelende minimal music die nog het meest doet denken aan het uitbundigere werk van Steve Reich en (vooral) John Adams.

Ook in de andere nummers gebeurt van alles; welke andere producer kan een technoritme met een kerkorgel combineren, en er nog mee wegkomen ook ('Bed', 'Peak')? The Shakes is niet vrij van pretentie, maar gelukkig heeft de muziek weer de overhand gekregen. De beste momenten hier kunnen zich eenvoudig meten met de beste momenten van eerdere Herbertplaten als Bodily Function en Scale, en wie had dat nog durven hopen?

Van: Daans Muziek Blog

Herrek - A M (2013)

3,5
Herrek ontpopte zich afgelopen jaar als het nieuwste snoepje uit de Utrechtse Snowstar-stal. De eenmansband rondom de Groninger Gerrit van der Scheer maakte indruk met het persoonlijke debuutalbum Waktu Dulu, dat in het teken stond van zijn jeugdjaren met zijn ouders in het verre Indonesië. Dat was één trip, maar Herrek heeft er meerdere in petto. Zijn tweede trip verscheen op de valreep van 2013 en is nog wat minimaler en donkerder. Als het holst van de nacht, als AM.

AM dus. Het geadviseerde tijdstip om deze nieuwe Herrek-EP te beluisteren. Volgens eigen zeggen is AM gebaseerd op dromen in de stilte van de nacht en in de roes van rode wijn. Muzikaal gezien klinkt deze collectie van vijf liefjes nog wat onheilspellender dan het debuut. Met weinig middelen wordt er op AM een sterk staaltje gedoseerde slowcore ten gehore gebracht. Het begint direct bij het bloedjemooie 'Fading Waves'. Een klein, haast verstild indieliedje met een trage opbouw en de lage en diepe stem van van der Scheer. Een dromerig en mysterieus geluid dat je doet doorluisteren.

De aandacht wordt voor ruim negentien minuten vastgehouden. De kleine en minimale liedjes laten een bij vlagen intens geluid horen waarbij de kunst van het weglaten het meeste indruk maakt. Zo doet de hypnotiserende akoestische gitaar in 'Waking' een beetje aan José Gonzales denken en volgen er na een kleine minuut delicate strijkers. Het zorgt voor een soort trance. 'Waste' klinkt wat luchtiger en in 'Flood' domineert orgel. Opnieuw uiterst subtiel. Herrek bevestigd met AM dat hij de gave bezit om subtiele en toch veelzeggende liedjes te maken die je even naar een andere wereld lijken te brengen. Knap werk.

Van: Daans Muziek Blog

Holy Other - Held (2012)

3,5
Holy Other heeft iets mysterieus. Altijd als hij op het podium verschijnt staat hij in het pikkedonker mét een kap voor zijn hoofd. Een verschijning die ook perfect bij zijn muziek past. Op debuutalbum Held bewandeld de producer uit Manchester de bekende dubstep paden, maar wijkt hij net wat van het pad af. Het maakt Held een bijzonder album.

Nee, dit Holy Other debuut is geen vrolijke plaat geworden. Op dit album zoekt hij de zwaarst voelbare bassen uit en tovert daar dromerige liedjes uit. Er gebeurt over de gehele linie vrij weinig. Dat is jammer. Held moet het echt van de grootse en duistere sfeer hebben, want na het beluisteren van de nummers op zijn debuut ben je zo ook weer snel kwijt. Niet dat dit erg is hoor. De vreemde percussie en lome soul sampels zorgen voor een eigen geluid. Vergelijkingen met Burial zijn onmiskenbaar, maar niet onterecht. Held is dan ook een absolute aanrader voor de mensen die de muziek van Burial kunnen waarderen. Bij deze; tip.

Hoe ironisch ook. De titel van het album doet al vermoeden, Holy Other is een held. Maar wil hij echt een superheld worden, dan moet hij nog even een tandje bijstellen. Voor nu is dit een prima debuut.

van: http://daanmuziek.blogspot....

Hunting the Robot - Celebration Moderation (2014)

4,0
Amper zestien waren de heren van Hunting The Robot toen ze in 2011 met hun debuut-EP Our Ocean Is Illuminated op de proppen kwamen. Inmiddels is het experimentele indiegezelschap (jong)volwassen, vele optredens verder en zijn de afros enkel groter gegroeid. Maar veel belangrijker: het langverwachte, door fondswerving gerealiseerde, debuutalbum is eindelijk daar. En wat voor één. Celebration Moderation is een veelzijdige plaat geworden waarbij genres als jazz en funk fuseren met indie, en dat op artistieke wijze gecombineerd met Afrikaanse ritmes.

Wat meteen opvalt: Hunting The Robot heeft zich door de jaren heen hoorbaar ontwikkelt. Klonk de band in 2011 nog wat zoekend naar een eigen geluid, inmiddels is deze gevonden in een mix van swingende en hoekige indie-pop waarin veel nadruk wordt gelegd op Afrikaanse drumritmes en wiskundig uitgemeten gitaarloopjes. Denk aan Foals en Yeasayer maar ook Wereld-sterren als Fela Kuti, Tony Allen en Ebo Taylor. Gelaagde nummers als 'Don't Break The Boy' en 'Trip The Light Fantastic' zorgen meteen voor een opvallende feestvreugde. Hetgeen enkel wordt versterkt door de toevoeging van blazers in bijvoorbeeld 'Rigor Mortis' en 'Night With The Wolf'.

Celebration Moderation is een plaat die nergens heel commercieel klinkt, maar toch ligt het geheel ook nergens moeilijk in het gehoor. In een dikke veertig minuten vliegen de ritmische grooves, onverwachte wendingen en knap gevonden samenzang je om de oren. Zo horen we diepe bassen en soundscapes in 'Pur Gris' en wordt er in het meer ingetogene 'Herion' en 'Day In The Whale' een aan Bloc Party-verwante sfeer gecreëerd. Hoe creatief en eigenzinnig de arrangementen soms ook mogen klinken, alles blijft in dienst van het liedje. Bij vlagen, zoals in de aanstekelijke single 'In The Morning' en de eerder genoemde albumopener 'Night With The Wolf' nodigt Hunting The Robot uit om te dansen. Al met al een ingenieus in elkaar gestoken liedjesplaat die doet vermoeden dat Hunting The Robot een mooie toekomst tegemoet gaat.

Van: Daans Muziek Blog