menu

Hier kun je zien welke berichten midnight boom als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Yeasayer - Fragrant World (2012)

4,0
Woensdag lanceerde Yeasayer een digitale speurtocht naar het nieuwe album Fragrant World. Alle nummers van de plaat werden online gezet, de vraag was alleen: waar? Fans moesten de nummer zelf maar zien te vinden. Een keuze die uitstekend bij Yeasayer past: avontuurlijk en onvoorspelbaar. Yeasayer kiest namelijk nooit voor de voorspelbare weg (én nee, ook niet op het derde album Fragrant World).

'Fragrant World' is de opvolger van het onderschatte album 'Odd Blood' uit 2010. Een prachtige plaat waarop de band een geheel nieuw pad insloeg. Indieparels werden popliedjes en kleine zalen werden ingeruild voor grotere. Ondanks het succes van de voorgangers, kiest Yeasayer op hun derde plaat toch weer voor een andere weg. En het is inderdaad die 'gedementeerde R&B plaat' geworden die de drie psychedelische hipsters uit Brooklyn hadden beloofd. Een album waarop het experiment centraal staat. De exotische sfeer die de 'nieuwe Yeasayer' weet te creëren is gelijk aanwezig in de mooie opener 'Fingers Never Bleed'. Het geluid is meer op de clubs gericht. Vreemde dansbare stukken als de fantastische single 'Longevity' en het nerveuze 'Blue Paper' zijn er in overvloed. Hoewel een nummer als 'Reagan's Skeleton' best eens net zo'n bescheidde hitje zou kunnen worden als 'O.N.E.' of 'Ambling Alp'. Net als het prachtige 'Henrietta', dat inmiddels als een van beste Yeasayer nummers mag gelden.

Toch is Fragrant World een plaat geworden die het meer van de sfeer dan van de sterke popliedjes moet hebben. In vage nummers als 'Devil and the Dead', het spacende 'No Bones' of 'Damaged Goods' is de logica soms ver te zoeken. We horen soms gewoon een chaos bestaande uit een wirwar van geluiden met zangpartijen die veelal leunen op autotune (Glass Of The Microscope). Alsof de band zwaar aan de drugs was tijdens de opnames. Dit gaat dan ook ongetwijfeld lijden tot verdeeldheid onder de Yeasayer fans van het eerste uur. Je kunt er van zeggen wat je wil, maar het maakt Yeasayer wel uniek. De soms wereldvreemde stukken muziek maken Fragrant World tot een avontuurlijke luisterbeurt. Een trippende plaat die hier de komende tijd nog veel op zal staan.

Fragrant World heeft wat tijd nodig. Dan zul je vanzelf horen dat dit het derde geslaagde hoofdstuk is uit het Yeasayer boek. Toffe plaat met veel verslavende elementen.

van: http://daanmuziek.blogspot....

Yo La Tengo - Fade (2013)

4,0
Het nieuwe jaar is amper begonnen of de eerste prachtrelease is al binnen. Het zestiende (!) studioalbum van Yo La Tengo mag dan niet heel vooruitstrevend zijn, maar met een voet in het verleden hebben de indie-veteranen een behoorlijk sterk album gemaakt. Een opvallend opgewekte plaat ook. Wie de moeite neemt Fade te beluisteren hoort Yo La Tengo op zijn best. Het album bevat namelijk louter sterke indiesongs.

Wat een opening! In het experimentele, bijna zes minuten durende 'Ohm' horen we aangenaam gitaargefreak, mysterieuze geluiden en krautrock invloeden. Inclusief heerlijke fuzzy gitaarsolo nog wel. De opener blijkt ook meteen het meest experimentele nummer van Fade te zijn, dat verder vooral veel lieflijke popliedjes bevat. Jawel, popliedjes met een opvallend optimistische boventoon. Luister maar eens naar het vrolijke 'Well You Better' of het prachtige 'I'll Be Around'. We horen luchtige strijkers, blazers en een aangename lo-fi sfeer, die gedurende het hele album vastgehouden wordt. Vocaal gezien doet Fade soms denken aan Lou Reed ten tijden van the Velvet Underground. De liedjes uit de pen van Ira Kaplan zitten nog steeds knap in elkaar en zijn verre van standaard. Het trio (twee mannen en een vrouwelijke drummer) maakt rijke liedjes vol muzikale details, die niet snel gaan vervelen.

Met het ingetogen 'The Point of It' en het mooi aangeklede 'Before We Run' komt er een ontspannen einde aan aan dit nieuwe Yo La Tengo album. Misschien komt het wel doordat Yo La Tengo eens niet werkte met vaste producer Roger Moutenot (die sinds 1993 al hun albums produceerde), maar met John McEntire in zee ging. Feit is dat Yo La Tengo met Fade terugkeert naar het niveau van de klassiekers And Then Nothing Turned Itself Inside-Out (2000) en I Can Hear The Heart Beating As One (1997). De carrière van de band uit New Jersey bestrijkt inmiddels alweer 29 jaar, maar blijkt met Fade nog hartstikke relevant te zijn. Hulde.

van: [Album-Review] Yo La Tengo ...

Young Magic - Melt (2012)

4,0
In 2010 ging Isaac Emmanuel samen met zijn opnameapparatuur op wereldreis. Thuisbasis Australië werd verlaten en ingeruild voor Europa. De volgende halte was Brooklyn, New York, waar met twee vrienden een band werd gesticht, om vervolgens ook nog Mexico aan te doen. Alles wat ook maar een beetje als muziek klonk werd opgenomen. Afijn, inmiddels is Emmanuel weer veilig teruggekeerd, en hij heeft een souvenir voor ons meegenomen: zijn debuutalbum Melt.

Melt is een divers en lekker album geworden. Vreemd is dit niet, samples uit tien verschillende landen werden verwerkt op Melt. De elektronische indiepop bevat dan ook veel invloeden: soul, dubstep, hipop, surfpop, psychedelica en Afrikaanse ritmes horen we meerdere keren voorbij komen. Hoe klinkt dat? Als een soort Yeasayer. De Brooklynse band had geen wereldreis gemaakt voor 'Odd Blood', maar gek genoeg klinkt het allemaal, lullig genoeg, heel vertrouwd. Je leest het goed, maar het is geen reden om Melt links te laten liggen. Totaal geen reden zelfs. Young Magic mag dan wel net zo hip als Yeasayer klinken, de grenzeloze muziek zit behoorlijk knap in elkaar en brengt een warme sfeer, dromerige sfeer met zich mee. Door de mooie lome repetitieve melodieën en tegendraadse ritmes zijn de elf liedjes net zo bezwerend als de mooie albumhoes. Als luisteraar raak je in hogere sferen een soort trance. Het afkick middel voor elke drugsverslaafde zou je bijna zeggen. De eerste luisterbeurt is eigenaardig, zeker, maar gun Melt wat tijd, dan komt het helemaal goed. Het debuutalbum bevat simpelweg elf geslaagde tracks met het onwijs fijne 'Night In The Ocean' (hieronder te beluisteren) en single 'Sparkly' als hoogtepunt. En wie ben ik dan, met zo'n debuutplaat, om te zeuren over Yeasayer, het is ze vergeven.

Dit hippe album is voor fans van Yeasayer, Flying Lotus, Cant, Animal Collective, Washed Out, Local Natives, The Weeknd en Grizzly Bear, een dikke aanrader. Knap werk van Young Magic, die vanaf nu in een adem genoemd mag worden met de crème de la crème van de indiewereld.
34 minuten ontzettend genieten!

van: http://daanmuziek.blogspot....

Yuck - Glow & Behold (2013)

4,0
Stel: Thom Yorke verlaat Radiohead of Kevin Shields laat My Bloody Valentine voor wat het is. Is er nog leven in de brouwerij als zo'n geluidsbepalend persoon de band verlaat? Iets soortgelijks overkwam de Britse indierockband Yuck. Na hun doorbraakdebuut Yuck, verliet frontman Daniel Blumberg de band om een solo-carrière te starten. Gitarist Max Blom nam het stokje over en Yuck maakte met Glow & Behold een doorstart. Maar werkt die net zo goed?

We gaan de spoiler gewoon meteen weggeven: ja, dat werkt zeker net zo goed. Het rauwe randje van het debuut is grotendeels verdwenen, en een meer uitgebalanceerd en dromerig geluid kwam er voor in de plaats. Op Glow & Behold krijgen we te maken met echte luisterliedjes die soms bijna tegen het gladde aan zitten. Gedragen indie-songs met rijke arrangementen, waarbij strijkers en blazers voor extra sfeer niet gemeden worden. 'Out Of Time' en 'Memorial Fields' zijn daar de beste voorbeelden van. Fantastisch in elkaar gestoken liedjes met een flink dromerig sausje. Het is goed om te horen dat de stem van Blom hier bij uitstek geschikt voor lijkt. Zijn rustgevende, wat hese stemgeluid geeft de liedjes een intieme sfeer mee.

Tegenover die echte luisterliedjes staan ook de stevigere singles. Qua geluid ligt het rockende 'Middle Sea' het meest in het verlengde van het debuut. Het mysterieuze, uit gitaarlagen opgebouwde 'Rebirth' doet echter weer denken aan de shoegaze die My Bloody Valentine begin jaren '90 de wereld in hielp. Het verslavende 'Lose My Breath' roept diezelfde shoegaze-veteranen in herinnering, maar geeft het geheel meer melodie mee. Het intense, stemmige en meeslepende 'Somewhere' is het aansteker-momentje van de plaat. Een hoogtepunt dat zorgt voor kippenvel.

Helaas volgen naar het einde toe een aantal nummers die niet behoren tot de hoogtepunten van de plaat. Met het semi-akoustische 'Nothing New' wordt de plank misgeslagen. De bijna Johan-achtige ballad 'How Does It Feel' mist ook veel aan de benodigde spanning. Met 'Twilight In Maple Shade' en de titeltrack herpakt Yuck zich vervolgens aardig maar het hoge niveau van het eerste half uur van de plaat wordt niet meer bereikt. Toch mag dat de pret niet drukken. Yuck 2.0 kan met deze grotendeels geweldige plaat prima voor de dag komen.

Van: Daan's Muziek Blog