menu

Hier kun je zien welke berichten Angelo als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Valerie Simpson - Valerie Simpson (1972)

3,5
Samen met haar man Nickolas Ashford is deze dame verantwoordelijk voor vele grote Motown-hits waaronder 'Ain't no mountain high enough'. Vanaf 1973 nam ze een aantal albums op met Nickolas onder de naam 'Ashford & Simpson', maar in de jaren daarvoor heeft ze bij Motown twee studioalbums mogen opnemen, die overigens beiden flopten en vrijwel geen bekendheid genoten. Op zich is dat ook niet zo verwonderlijk, want het materiaal op deze plaat is toch wat minder dan een aantal 'evergreens' die van haar hand zijn. Als geheel is dit een ingetogen plaat die eigenlijk niet een Motown-stempel heeft. Toch staan er wat mooie nummers op: 'Drink the wine' is echt een pareltje, 'Could've been sweeter' is leuk, maar ook de nummers 'Genius I & II' zijn wat mij betreft de moeite waard. De overige nummers zijn niet slecht, maar niet bepaald memorabel genoeg om bij te blijven.

Van Hunt - On the Jungle Floor (2006)

2,0
Ik ken dit album een stuk langer dan zijn debuut, maar het is me in al die jaren nog nooit gelukt om On the Jungle Floor in één keer te beluisteren. Vandaag maar weer 'ns uit de kast gevist en voor het eerst helemaal uitgeluisterd en niet in gedeeltes, maar ik kan hier gewoon niks mee. Daar waar zijn debuut enkele uitschieters bevat, vind ik op dit album alles gewoon te veel op elkaar lijken. Ik kan de nummers met moeite uit elkaar houden, of beter gezegd: ik kan deze nummers niet uit elkaar houden. Tel daarbij op dat het gebruik van zijn stem me ook behoorlijk irriteert, en je hebt de twee - voornaamste - redenen waarom deze plaat mij niet bevalt. Terwijl zijn debuut vrij natuurlijk aandeed, vind ik alles hier erg glad en tot op zekere hoogte zelfs geforceerd aandoen. Met name de balladachtige liedjes. De associaties met namen als Sly Stone, Lenny Kravitz of Prince die veel genoemd werden tijdens de release van zijn debuut, vind ik niet meer van toepassing. Daarvoor ontbreekt het sterke songmateriaal en overtuiging.

Van Hunt - Van Hunt (2004)

3,5
Tja, wanneer er vergelijkingen worden gemaakt met Prince, Curtis Mayfield en Lenny Kravitz dan schept het album dan wel de artiest nogal wat verwachtingen. Ook invloeden van Sly Stone, Stevie Wonder en Marvin Gaye zijn goed hoorbaar. Ondanks de link naar deze grootheden in de soul en rock scène, en dat het album garant staat voor kwaliteit, ben ik niet omver geblazen door hetgeen ik heb gehoord. Muzikaal is het erg verfrissend voor het neo-soul genre, ook anno 2011 is dat nog steeds het geval, maar het gevoel om terug te grijpen naar een album van bijvoorbeeld Prince (Sign ‘o’ the times), of naar één van Lenny Kravitz (Let love rule) is sterker aanwezig dan nog een keertje dit -op zich prima- debuut van Van Hunt op te zetten. Als geheel vind ik het album te weinig "sprankelen" of uitblinken.

Aangename momenten op dit album vind ik Hello goodbye, Anything, Highlights en Down here with you. Vooral de stevige, duidelijk aanwezige bas (en het fluitje in het laatstgenoemde nummer) zorgt voor redelijk aanstekelijke deuntjes; iets wat ik helaas bij de overige nummers mis. Een eenvoudig nummer als What can I say? vind ik bij vlagen ook best genietbaar; vooral vanwege de bescheiden instrumentatie, want op tekstueel gebied is het beduidend minder interessant. Tekstueel is het wat voorspelbaar, gladjes en soms zelfs afgezaagd, de instrumentatie daarentegen vind ik erg subtiel en gedetaileerd (en dus prima). Een doorbraak is er nooit van gekomen en enigszins kan ik wel begrijpen waarom. Hetgeen wat een Prince of een Lenny zo bijzonder maakt(e), hoor ik hier (helaas) niet terug…

Vernon Burch - When I Get Back Home (1976)

4,0
Dat Vernon Burch groot liefhebber was van de muziek van Stevie Wonder is al snel duidelijk. Een aantal van de nummers die we op dit album aantreffen doen mij namelijk aan Wonder denken. Vernon Burch mag dan wel geen bekende soulzanger zijn, maar hij staat zeker zijn mannetje, en heeft hij een heel divers stemgeluid zoals te horen valt op dit album. Zo kan ik bijvoorbeeld geen heel album van Wonder uitzitten omdat ik zijn zangtechniek (maniertjes e.d.) moeilijk kan vedragen, maar dit album is meer dan een uitstekende vervanger (en bovendien ook nog eens in een soortgelijke/afgeleide stijl).

Sexasonic doet mij bij vlagen denken aan Superstition van, jawel, Stevie Wonder, alleen dan van mindere kwaliteit. Mindere kwaliteit betekent overigens niet slecht. Integendeel. Dit nummer is wellicht al gelijk het hoogtepunt op When I get back home. De baslijn en de stevige algehele instrumentatie zorgen voor een fraai funknummer. Mr. Sin valt weer onder een hele andere categorie. Latin, jazz en soul komen samen en zijn verwerkt in een mooie ballad met een fijne losse sfeer. Die stijl wordt voortgezet met het net zo mooie Paradise. Mede door de prettige instrumentatie hebben de nummers een erg zomerse vibe. Zijn stem doet me, vooral in dit nummer, denken aan die van John Legend. Good to me is een geweldig ritmisch funknummer, het volle arrangement en de elektrische gitaar maken het nummer helemaal af.

Dan zakt het album iets in en volgt de titeltrack. When I get back home is voor mij tot dan toe het minste nummer. ’t Is best een oké disconummer, maar in vergelijking met hetgeen al geweest is, is dit een ietwat niemanddalletje dat, naar mate het nummer eindigt, als het ware transformeert tot een jazz-fusionachtig nummer. Leaving you is killing me haalt het ook niet bij de eerdere nummers, al is hij vooralsnog niet slecht te noemen. Soul/pop/boogie vormen de basis voor dat nummer. To make you stay tapt uit hetzelfde vaatje als de titeltrack. Niet slecht, maar wel een niemanddalletje op deze plaat. Leave your spirit behind maakt alles weer goed. Echt een heerlijk jazzy nummer met een dromerige, soms zelfs mystieke sfeer. Bye bye baby brengt ons (wedrom) wat Zuiderse sferen. Heerlijk latin / wereld nummer met een portie soul die, net als een aantal andere tracks op dit album, een zomerse vibe opwekt. Afsluiter Ghetto penthouse is ook dijk van een nummer met een fijn aanstekelijk deuntje.

Leuk album met zeven toppers en drie wat mindere nummers (al zijn ze ab-so-luut niet slecht). Zo'n grootheid als Stevie Wonder is de beste man helaas nooit geworden, maar dat kwaliteit niet altijd succes betekent ,wordt met When I get back home wél duidelijk. Zeer genietbare en veelzijdige plaat.