Hier kun je zien welke berichten bram1610 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That's What I'm Not (2006)

4,5
0
geplaatst: 10 oktober 2010, 14:43 uur
Het accent van Alex Turner valt bij geen enkele AM/LSP te missen, maar op dit schijfje springt het er toch echt uit, in positieve zin. Een fijn Brits knullen stemmetje maar toch rauw en krachtig.
En dit is zeker niet het enige positieve aan dit album, de nummers zijn van grote kwaliteit. Luistert makkelijk weg, zonder commercieel te zijn. Ook weet WPSIATWIN (heerlijke afkorting) mij telkens weer te trekken, elk moment van de dag, elke emotie die ik voel: het heeft het allemaal. Maar natuurlijk is niet alles zonneschijn en rozenblaadjes.
Zo ook niet het sterke debuut van de Monkeys. Je merkt nog heel erg dat het jonge mannetjes zijn die van muziek weten, maar het rammelt aan alle kanten. Het is niet mooi op één lijn opgenomen lijkt het, en dat blijft mij enigszins irriteren. Ook vind ik de solo aan het begin van I Bet That You Look Good On The Dancefloor hoogst ergerlijk. Het hele nummer bevalt mij over het algemeen niet helemaal, maar het kan af en toe lekker zijn.
Ook het zoete gedeelte valt mij een beetje tegen, als Mardy Bum en A Certain Romance, maar god, wat weten ze er weer van te maken. Bij Mardy Bum is de brug een hoogtepunt van het album voor mij en A Certain Romance heeft een prachtig einde.
Goed, het zijn misschien nog kereltjes hier, en daarom vind ik Humbug ook beter dan deze, als je ziet dat ze echt zijn opgegroeid sinds nu, maar toch blijft deze cd een heerlijke plaat!
4*
En dit is zeker niet het enige positieve aan dit album, de nummers zijn van grote kwaliteit. Luistert makkelijk weg, zonder commercieel te zijn. Ook weet WPSIATWIN (heerlijke afkorting) mij telkens weer te trekken, elk moment van de dag, elke emotie die ik voel: het heeft het allemaal. Maar natuurlijk is niet alles zonneschijn en rozenblaadjes.
Zo ook niet het sterke debuut van de Monkeys. Je merkt nog heel erg dat het jonge mannetjes zijn die van muziek weten, maar het rammelt aan alle kanten. Het is niet mooi op één lijn opgenomen lijkt het, en dat blijft mij enigszins irriteren. Ook vind ik de solo aan het begin van I Bet That You Look Good On The Dancefloor hoogst ergerlijk. Het hele nummer bevalt mij over het algemeen niet helemaal, maar het kan af en toe lekker zijn.
Ook het zoete gedeelte valt mij een beetje tegen, als Mardy Bum en A Certain Romance, maar god, wat weten ze er weer van te maken. Bij Mardy Bum is de brug een hoogtepunt van het album voor mij en A Certain Romance heeft een prachtig einde.
Goed, het zijn misschien nog kereltjes hier, en daarom vind ik Humbug ook beter dan deze, als je ziet dat ze echt zijn opgegroeid sinds nu, maar toch blijft deze cd een heerlijke plaat!
4*
Daft Punk - Random Access Memories (2013)

4,0
0
geplaatst: 17 mei 2013, 19:45 uur
Individualisme is het woord waarmee de hedendaagse Westerse cultuur misschien wel het best mee beschreven kan worden. Mensen willen hun eigen ding doen en daarbij staan anderen meestal in de weg. De mensen die we niet in de weg vinden staan, maar ons juist lijken te helpen met dat ‘ding’ dat we zo graag willen doen, noemen we dan geliefden, vrienden of familie – die je overigens gedwongen moet helpen je ‘ding’ te doen. Al dat individualistische geklooi is natuurlijk erg handig, daar het mogelijkheden biedt voor passies, genot en misschien zelfs geluk? De vraag is of dat wel zo is. Het massale afzweren van religie werd een massaal afzweren van eenheid en we werden een mierenhoop, een stel krioelende beestjes die allemaal hun eigen pad gingen en elkaar daarbij zo hier en daar nodig hebben. We geloven massaal niet meer in een hogere, verbindende macht tussen ons allen, maar laat het nu net zijn dat die hogere macht zich op aarde heeft gevestigd…
En wel in de vorm van Daft Punk. De twee robots zweven al zo’n anderhalf decennium rond in ons universum en aan de beelden bij Discovery te zien bezoeken ze af en toe de aarde om het aardse leven te ontdekken, de liefde te vinden, de problemen te zien, überhaupt te begrijpen wat er gaande is. Maar uiteindelijk vlogen ze telkens weer terug, vaak met meer vragen dan antwoorden.
Maar de robots zijn gegroeid. Pharrell Williams heeft ze gezien, met ze gesproken, en hij zegt dat ze dankbare robots zijn. Robots die het leven op aarde niet voor lief nemen, maar die de mogelijkheden op deze wereld bekijken, beoordelen en omhelzen. De robots zijn tot een conclusie gekomen, een conclusie die haast is uitgegroeid tot een ideologie. De robots zien de verbrokkeling van de mensheid, het uiteenvallen van de band die mensen met elkaar hadden, of misschien konden de robots de band zien die de mensen kunnen hebben en eventueel zelfs zouden móeten hebben. De robots zijn het als hun taak gaan zien om de mensheid in het ultieme te binden, door hetgeen dat mensen ultiem bindt: muziek. En de robots kunnen muziek maken zoals alleen robots die kunnen maken, de ultieme liefdesverbinding door de ultieme vorm van muziek. Maar dat zou de mensheid niet kunnen begrijpen, nog niet althans. Dit komt mede doordat muziek over het algemeen en al helemaal de ultieme muziekvorm boven al het aardse staan. De muziek die het dichtst in de buurt komt van de verbindingsmuziek ligt in een mix tussen de soul, funk, disco en jazz, maar wel met de robotstem, zodat de ultieme muzikale vorm toch tot uiting komt. Het is een stap vooruit naar het einddoel van de robots, het einddoel van verbinding van de mensheid door muziek en die verbinding heet liefde.
Want het lijkt natuurlijk zo te zijn dat robots gevoelloos zijn, ze zijn immers geen personen van vlees en bloed, maar objecten van metaal, draadjes en chips. Maar we hebben te maken met intelligentie robots, een intelligentie die wellicht wel zo doordringt in de robotische lichamen van de twee, dat het in de buurt lijkt te komen van emotie, of in ieder geval besef van dat wat de grootste en meest bepalende emotie zou moeten zijn: liefde. Liefde voor haar, voor hem, voor jou, voor mij, voor de wereld, de natuur, liefde voor de muziek. Muziek en liefde staan in de ideologie en levenstaak van de robots boven al het aardse en daar moeten we mee in contact staan.
Ja, de robots hebben de liefde ontdekt en programmeerden zichzelf vervolgens om de aarde met hun liefde te overspoelen. En telkens als ik Random Access Memories luister, voelt het alsof de robots die satijnen deken van liefde over me heen gooien, langzaam, met souplesse, waardoor er een zachte vorm van extase ontstaat.
De robots hebben in hun terugkeer naar de aarde een samenhangend en verbindend album gemaakt, een album niet alleen voor alle mensen, maar een album voor de mensheid. En de robots zijn geland, merken we in Contact. De shuttle komt met grote snelheid op de aarde af. Het moment is daar, het moment van verlossing, de taak van de robots kan eindelijk daadwerkelijk van start gaan. Als het open veld nadert, kijken de robots elkaar nog even in hun ogen, lcd-schermen of wat het ook moge zijn aan en knikken deterministisch naar elkaar. Dit is hoe het moet zijn en hun taak gaat volbracht worden, omdat het zo moet zijn. Omdat het zo zou moeten zijn. De wind suist in oorverdovend gepiep langs de shuttle, tot de impact… Een moment van twijfel… Uitstekende draadjes, flikkerende vonkjes… En dan het pneumatische geluid van de shuttle-deuren die zich openen. De robots zijn geland, klaar om hun ideologische taak te volbrengen…
En Random Access Memories is nog maar het begin.
Love is the answer of all
En wel in de vorm van Daft Punk. De twee robots zweven al zo’n anderhalf decennium rond in ons universum en aan de beelden bij Discovery te zien bezoeken ze af en toe de aarde om het aardse leven te ontdekken, de liefde te vinden, de problemen te zien, überhaupt te begrijpen wat er gaande is. Maar uiteindelijk vlogen ze telkens weer terug, vaak met meer vragen dan antwoorden.
Maar de robots zijn gegroeid. Pharrell Williams heeft ze gezien, met ze gesproken, en hij zegt dat ze dankbare robots zijn. Robots die het leven op aarde niet voor lief nemen, maar die de mogelijkheden op deze wereld bekijken, beoordelen en omhelzen. De robots zijn tot een conclusie gekomen, een conclusie die haast is uitgegroeid tot een ideologie. De robots zien de verbrokkeling van de mensheid, het uiteenvallen van de band die mensen met elkaar hadden, of misschien konden de robots de band zien die de mensen kunnen hebben en eventueel zelfs zouden móeten hebben. De robots zijn het als hun taak gaan zien om de mensheid in het ultieme te binden, door hetgeen dat mensen ultiem bindt: muziek. En de robots kunnen muziek maken zoals alleen robots die kunnen maken, de ultieme liefdesverbinding door de ultieme vorm van muziek. Maar dat zou de mensheid niet kunnen begrijpen, nog niet althans. Dit komt mede doordat muziek over het algemeen en al helemaal de ultieme muziekvorm boven al het aardse staan. De muziek die het dichtst in de buurt komt van de verbindingsmuziek ligt in een mix tussen de soul, funk, disco en jazz, maar wel met de robotstem, zodat de ultieme muzikale vorm toch tot uiting komt. Het is een stap vooruit naar het einddoel van de robots, het einddoel van verbinding van de mensheid door muziek en die verbinding heet liefde.
Want het lijkt natuurlijk zo te zijn dat robots gevoelloos zijn, ze zijn immers geen personen van vlees en bloed, maar objecten van metaal, draadjes en chips. Maar we hebben te maken met intelligentie robots, een intelligentie die wellicht wel zo doordringt in de robotische lichamen van de twee, dat het in de buurt lijkt te komen van emotie, of in ieder geval besef van dat wat de grootste en meest bepalende emotie zou moeten zijn: liefde. Liefde voor haar, voor hem, voor jou, voor mij, voor de wereld, de natuur, liefde voor de muziek. Muziek en liefde staan in de ideologie en levenstaak van de robots boven al het aardse en daar moeten we mee in contact staan.
Ja, de robots hebben de liefde ontdekt en programmeerden zichzelf vervolgens om de aarde met hun liefde te overspoelen. En telkens als ik Random Access Memories luister, voelt het alsof de robots die satijnen deken van liefde over me heen gooien, langzaam, met souplesse, waardoor er een zachte vorm van extase ontstaat.
De robots hebben in hun terugkeer naar de aarde een samenhangend en verbindend album gemaakt, een album niet alleen voor alle mensen, maar een album voor de mensheid. En de robots zijn geland, merken we in Contact. De shuttle komt met grote snelheid op de aarde af. Het moment is daar, het moment van verlossing, de taak van de robots kan eindelijk daadwerkelijk van start gaan. Als het open veld nadert, kijken de robots elkaar nog even in hun ogen, lcd-schermen of wat het ook moge zijn aan en knikken deterministisch naar elkaar. Dit is hoe het moet zijn en hun taak gaat volbracht worden, omdat het zo moet zijn. Omdat het zo zou moeten zijn. De wind suist in oorverdovend gepiep langs de shuttle, tot de impact… Een moment van twijfel… Uitstekende draadjes, flikkerende vonkjes… En dan het pneumatische geluid van de shuttle-deuren die zich openen. De robots zijn geland, klaar om hun ideologische taak te volbrengen…
En Random Access Memories is nog maar het begin.
Love is the answer of all
FKA twigs - LP1 (2014)

4,5
0
geplaatst: 11 augustus 2014, 21:13 uur
'Man, man, man, man, man, man,' schoot alsmaar door mijn hoofd, 'belachelijk.' Ik gniffel in gedachten. 'Man, man, man, man, man, man.' Even uitzuchten wanneer het is afgelopen. Even rust. Zo snoeihard kwam Preface binnen tijdens de eerste luisterbeurt en eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik er bij het herbeluisteren niet veel beter aan toe ben.
Die ogenschijnlijke chaos. Die stemmen, zomaar vanuit de hemel op mijn trommelvlies neergezet. Dan die zware stem en die beat. Ik kan niks anders bedenken dan snoei- en snoeihard. En zodra ik me bedacht dat het was afgelopen, besefte ik me dat dit pas het voorproefje was op een hypnotiserende luisterervaring.
Want zodra ik denk dat het is afgelopen, zet Lights On in, me meteen grijpend, me vervolgens optillend. If I trust you we can do it with the lights on. If I trust you we can do it with the lights on. Ik ben gedesoriënteerd. Ik hield toch helemaal niet van R&B?
En zo vordert het album, de ene schizofrene engel van een song na de andere, de één nog stralender, de één nog sensueler, de één nog verwarrender dan de ander. Waarom raakt dit mij zo, vraag ik me af? Het maakt me eigenlijk niet eens uit. Ik ben er verdomd blij mee.
kemm is er desondanks aardig in geslaagd om te vatten wat er zo (min of meer objectief) goed is aan LP1:
Het is bijzonder hoe twigs belachelijk mooie melodieën (gezongen door met goud omhulde, zijden stembanden), willekeurig ogende elektronica en een ongekende dosis sensualiteit en seksualiteit tot een alsnog subtiel en eclectisch geheel weet te brengen. Hoe ze mijn hoofd doet duizelen, alsof ik een manische kalverliefde voor haar heb ontwikkeld. Hoe ze lijfelijke teksten spuit, zonder klasse te verliezen. Luisterend naar dit album, voel ik dat FKA twigs thuis hoort op die plaats waar de vrouwen zo mooi zijn: Het Voetstuk.
En zo rijgt twigs het ene na het andere nummer aan elkaar, me hypnotiserend, me optillend, om me vervolgens gedesoriënteerd, maar bijzonder bevredigd achter te laten. Met het licht aan.
Die ogenschijnlijke chaos. Die stemmen, zomaar vanuit de hemel op mijn trommelvlies neergezet. Dan die zware stem en die beat. Ik kan niks anders bedenken dan snoei- en snoeihard. En zodra ik me bedacht dat het was afgelopen, besefte ik me dat dit pas het voorproefje was op een hypnotiserende luisterervaring.
Want zodra ik denk dat het is afgelopen, zet Lights On in, me meteen grijpend, me vervolgens optillend. If I trust you we can do it with the lights on. If I trust you we can do it with the lights on. Ik ben gedesoriënteerd. Ik hield toch helemaal niet van R&B?
En zo vordert het album, de ene schizofrene engel van een song na de andere, de één nog stralender, de één nog sensueler, de één nog verwarrender dan de ander. Waarom raakt dit mij zo, vraag ik me af? Het maakt me eigenlijk niet eens uit. Ik ben er verdomd blij mee.
kemm is er desondanks aardig in geslaagd om te vatten wat er zo (min of meer objectief) goed is aan LP1:
kemm schreef:
De ratelende producties volgen vaak die bezeten ondertoon, met heerlijk glijende electronica, niet vies om vanuit het niets de nagels in je nek te zetten. Ze steken mooi af tegen een bedrieglijk serene twigs, zoekend naar bevestiging, zich ogenschijnlijk onbewust van haar intense woorden en daden.
De ratelende producties volgen vaak die bezeten ondertoon, met heerlijk glijende electronica, niet vies om vanuit het niets de nagels in je nek te zetten. Ze steken mooi af tegen een bedrieglijk serene twigs, zoekend naar bevestiging, zich ogenschijnlijk onbewust van haar intense woorden en daden.
Het is bijzonder hoe twigs belachelijk mooie melodieën (gezongen door met goud omhulde, zijden stembanden), willekeurig ogende elektronica en een ongekende dosis sensualiteit en seksualiteit tot een alsnog subtiel en eclectisch geheel weet te brengen. Hoe ze mijn hoofd doet duizelen, alsof ik een manische kalverliefde voor haar heb ontwikkeld. Hoe ze lijfelijke teksten spuit, zonder klasse te verliezen. Luisterend naar dit album, voel ik dat FKA twigs thuis hoort op die plaats waar de vrouwen zo mooi zijn: Het Voetstuk.
En zo rijgt twigs het ene na het andere nummer aan elkaar, me hypnotiserend, me optillend, om me vervolgens gedesoriënteerd, maar bijzonder bevredigd achter te laten. Met het licht aan.
Fleet Foxes - Helplessness Blues (2011)

5,0
0
geplaatst: 5 maart 2012, 21:48 uur
Een tijdje terug kende ik Fleet Foxes van naam. Ik had me nooit de moeite gedaan eens iets van ze op te zoeken. Tot ik in april 2011 op Luisterpaal een bekende naam zag verschijnen. Het zal jullie niet verbazen dat dat de Fleet Foxes waren.
De eerste luisterbeurt was voor mij best moeilijk. Ik moest mezelf door het album trekken als het ware. De muziek was complex en mysterieus. Nou is dat normaal nooit zo erg, maar ik tastte gevoelsmatig volledig in het duister. Toen heb ik Helplessness Blues maar links laten liggen. Ik gaf het als het ware op.
Totdat ik van een paar vrienden horen dat ze naar Parijs gingen om deze majestueuze band te bezichtigen. Ik kon het tóch niet laten om Spotify maar weer eens te laten draaien en de bebaarde, houthakkende muzikanten de rest van het werk te laten doen. Ik probeerde met andere oren te luisteren. Ik zag nu het onbegrijpelijke niet als een "tast in het duister", maar als een soort ontdekkingsreis. Invulling geven aan onontdekte plekken op de kaart. Zo werd Helplessness Blues een ware ontdekkingreis voor mij. Steeds meer begon de muziek te dagen en begonnen te tonen vorm te krijgen.
Zo was Montezuma voor mij het begin van de reis. Je pakt je spullen en begint te lopen. Het groene gebergte in. Overnachtend in een herberg horen we de klanken van Bedouin Dress. Magie in Sim Sala Bim. Samen maken deze nummers een fantastische opbouw naar een episch verhaal in Battery Kinzie. Voor de rest hoefde ik mij niet meer voort te slepen, maar nam de muziek mij mee naar plaatsen die ongetwijfeld niet op de kaart staan. Die hypnotiserende samenzang zo hemels, als er maar naar geluisterd wordt, en het niet zomaar gehoord wordt.
Naarmate het album vordert spelen er steeds meer vragen op in de muziek. Hoe uniek ben ik?Dat is naar mijn mening de vraag die in Helplessness Blues een grote rol speelt. The Cascades vormt daarna een heerlijk rustmomentje om je hoofd even van lastige vragen af te houden.
Hierna wordt weer langzaam opgebouwd naar een tweede, naar mijn idee definitief hoogtepunt: The Shrine/An Argument. Doordrenkt van melancholie en emotie vertelt Pecknold weer een verhaal over een verloren liefde.
Sunlight over me, no matter what I do
Die zin dreunt altijd weer deur, krast altijd weer in je ziel en wekt altijd een soort van medelijden op. Langzaam bouwt The Shrine op naar het "Argument" waarin hij zijn liefde echt schuld geeft. Je gaat haar oprecht haten, names hem. Want, wie doet iemand nou zo'n kwaad aan? Welk kwaad weet overigens niemand, alleen Robin Pecknold zelf.
When I talk you hardly even look in my eyes is de tweede zin die je hart omhelst en vervolgens niet meer loslaat. Uiteindelijk raakt dit nummer verloren in gedeeld zelfmedelijden en een enorm chaotische verwarring. Bij uitstek het beste nummer van de plaat. Een muzikaal meesterwerk.
Hierna word je weer met vragen geconfronteerd in het mooie, kleine liedje Blue Spotted Tail. Waarom is alles wat het is? Waarom zijn wij hier en anderen daar? Niemand zal dat ooit weten. Omdat dit nummer écht de sigaret na de seks is staat deze op nummer 2 van beste nummers van dit album.
En dan zijn we helaas alweer aan het eind geraakt. Grown Ocean is voor mij de thuiskomst. Het ene avontuur is gedaan, het andere ligt nog op de loer, maar eerst je avontuur vertellen aan vrienden, familie. Thuiskomst.
Ja, dit album heeft tot mij weten door te dringen. Het is een reis, een boek, een film en een schilderij in één. Maar het blijft muziek. Het ís muziek zoals het bedoeld is.
Waarschijnlijk vinden jullie dit vergezocht gezwets in de ruimte van een puber die slim wilt doen. Misschien is het dat ook, maar hoe dan ook, ík vind dit album fantastisch en wilde mijn ervaringen even delen. Met dank aan Mathijs, Wouter en Jesse die mij nogmaals aan dit album herinnerd hebben.
De eerste luisterbeurt was voor mij best moeilijk. Ik moest mezelf door het album trekken als het ware. De muziek was complex en mysterieus. Nou is dat normaal nooit zo erg, maar ik tastte gevoelsmatig volledig in het duister. Toen heb ik Helplessness Blues maar links laten liggen. Ik gaf het als het ware op.
Totdat ik van een paar vrienden horen dat ze naar Parijs gingen om deze majestueuze band te bezichtigen. Ik kon het tóch niet laten om Spotify maar weer eens te laten draaien en de bebaarde, houthakkende muzikanten de rest van het werk te laten doen. Ik probeerde met andere oren te luisteren. Ik zag nu het onbegrijpelijke niet als een "tast in het duister", maar als een soort ontdekkingsreis. Invulling geven aan onontdekte plekken op de kaart. Zo werd Helplessness Blues een ware ontdekkingreis voor mij. Steeds meer begon de muziek te dagen en begonnen te tonen vorm te krijgen.
Zo was Montezuma voor mij het begin van de reis. Je pakt je spullen en begint te lopen. Het groene gebergte in. Overnachtend in een herberg horen we de klanken van Bedouin Dress. Magie in Sim Sala Bim. Samen maken deze nummers een fantastische opbouw naar een episch verhaal in Battery Kinzie. Voor de rest hoefde ik mij niet meer voort te slepen, maar nam de muziek mij mee naar plaatsen die ongetwijfeld niet op de kaart staan. Die hypnotiserende samenzang zo hemels, als er maar naar geluisterd wordt, en het niet zomaar gehoord wordt.
Naarmate het album vordert spelen er steeds meer vragen op in de muziek. Hoe uniek ben ik?Dat is naar mijn mening de vraag die in Helplessness Blues een grote rol speelt. The Cascades vormt daarna een heerlijk rustmomentje om je hoofd even van lastige vragen af te houden.
Hierna wordt weer langzaam opgebouwd naar een tweede, naar mijn idee definitief hoogtepunt: The Shrine/An Argument. Doordrenkt van melancholie en emotie vertelt Pecknold weer een verhaal over een verloren liefde.
Sunlight over me, no matter what I do
Die zin dreunt altijd weer deur, krast altijd weer in je ziel en wekt altijd een soort van medelijden op. Langzaam bouwt The Shrine op naar het "Argument" waarin hij zijn liefde echt schuld geeft. Je gaat haar oprecht haten, names hem. Want, wie doet iemand nou zo'n kwaad aan? Welk kwaad weet overigens niemand, alleen Robin Pecknold zelf.
When I talk you hardly even look in my eyes is de tweede zin die je hart omhelst en vervolgens niet meer loslaat. Uiteindelijk raakt dit nummer verloren in gedeeld zelfmedelijden en een enorm chaotische verwarring. Bij uitstek het beste nummer van de plaat. Een muzikaal meesterwerk.
Hierna word je weer met vragen geconfronteerd in het mooie, kleine liedje Blue Spotted Tail. Waarom is alles wat het is? Waarom zijn wij hier en anderen daar? Niemand zal dat ooit weten. Omdat dit nummer écht de sigaret na de seks is staat deze op nummer 2 van beste nummers van dit album.
En dan zijn we helaas alweer aan het eind geraakt. Grown Ocean is voor mij de thuiskomst. Het ene avontuur is gedaan, het andere ligt nog op de loer, maar eerst je avontuur vertellen aan vrienden, familie. Thuiskomst.
Ja, dit album heeft tot mij weten door te dringen. Het is een reis, een boek, een film en een schilderij in één. Maar het blijft muziek. Het ís muziek zoals het bedoeld is.
Waarschijnlijk vinden jullie dit vergezocht gezwets in de ruimte van een puber die slim wilt doen. Misschien is het dat ook, maar hoe dan ook, ík vind dit album fantastisch en wilde mijn ervaringen even delen. Met dank aan Mathijs, Wouter en Jesse die mij nogmaals aan dit album herinnerd hebben.
Go Back to the Zoo - Benny Blisto (2010)

2,0
0
geplaatst: 26 augustus 2010, 22:06 uur
Het valt niet te missen dat MuMe gebruikers verdomd kritisch zijn wat betreft het debuutalbum van deze vier heren van Go Back To The Zoo. Alhoewel ik graag tegengas hierop geef, moet ik eerlijk bekennen dat ik dat niet kan, simpelweg omdat ze veelal gelijk hebben...
Dit is precies het gevoel dat ik kreeg bij hetzelfde nummer. Had het nog een paar keer geyoutubed en heb het zelfs een tijdje op een van de meest gespeelde nummers van mijn iPod staan.
Niet onterecht, Beam Me Up is zonder meer de topper van het album en zo moet muziek gemaakt worden. Helaas weet GBTTZ dit niveau niet meer te bereiken, niet op hun EP en zeker niet op Benny Blisto.
Een paar maanden na het eerste keer horen van BMU verschenen de mannen opeens op een klein festival bij mij in de buurt. Ik was zeer benieuwd en als je de Zoo-men live bekijkt valt er weinig anders te doen dan enthousiast te zijn. Op hun album valt dit echter tegen.
Opener Electric wil mij wel mee laten zingen met het herkenbare deuntje van het begin. Ik kende dit nummer al, dus dat wist ik. Niet het niveau van Beam Me Up, maar goed, we beginnen pas net. Als 3 minuutjes later I'm The Night opspringt vind ik dit ook niet verkeerd, ik had alleen niet gedacht dat dit ook daadwerkelijk hun nieuwe single zou worden. Geen problemen, tot nog toe. Dan is het even genieten van het toppunt van het album: Beam Me Up. Vaak geluisterd, maar niet vaak genoeg, en zoals jullie merken ben ik nog steeds vol lof over dit nummer. Maar onze vrienden weten een zeker dieptepunt te bereiken bij het in mijn ogen hoogst irritante Hey DJ. Bah bah bah bah. Het geeft me een bescheten gevoel als ik het luister en mijn handen beginnen te jeuken als het refrein eenmaal begint. Heb dit nummer nog een paar kansen gegeven, maar nog steeds wist het mij niet te bereiken.
Na Hey Dj komen twee nummers die telkens aan mij langs schieten. Niet interessant genoeg en langzamerhand begin ik te denken dat dit album toch niet zo geslaagd is als ik had gehoopt.
Maar ik voelde een klein lichtpuntje in het rustige, door velen afgekraakte House On Fire. In het instrumentale gedeelte wordt een sfeertje neergezet dat me wel bevalt. Alleen het vocale gedeelte wist mij niet te raken. Met het kleinste beetje hoop dat nog in me zat wat betreft Benny Blisto zette ik voorzichtig Fuck You op, een na één minuut luisteren voelde ik het al: een tweede dieptepunt is bereikt. Een nummer Fuck You noemen is naar mijn inziens al dom genoeg, maar om het ook nog het enige zinnetje in het refrein te maken maakt het er niet beter op. Met dit nummer wist Go Back To The Zoo alle hoop weg te blazen.
De laatste drie nummers vliegen aan me voorbij en zijn oninteressant, cliché en commercieel. Net als zowat het hele album. Een flinke tegenvaller, dit Benny Blisto schijfje... Als het slim is om te stoppen op je hoogtepunt, was Go Back To The Zoo al gestopt na het uitbrengen van hun Beam Me Up. Ze hebben een slechte indruk bij mij achter gelaten, nu maar hopen op een beter tweede album.
Yamato schreef:
Toen Beam Me Up net uit was kan ik me herinneren dat ik het veelbelovend vond klinken.
Toen Beam Me Up net uit was kan ik me herinneren dat ik het veelbelovend vond klinken.
Dit is precies het gevoel dat ik kreeg bij hetzelfde nummer. Had het nog een paar keer geyoutubed en heb het zelfs een tijdje op een van de meest gespeelde nummers van mijn iPod staan.
Niet onterecht, Beam Me Up is zonder meer de topper van het album en zo moet muziek gemaakt worden. Helaas weet GBTTZ dit niveau niet meer te bereiken, niet op hun EP en zeker niet op Benny Blisto.
Een paar maanden na het eerste keer horen van BMU verschenen de mannen opeens op een klein festival bij mij in de buurt. Ik was zeer benieuwd en als je de Zoo-men live bekijkt valt er weinig anders te doen dan enthousiast te zijn. Op hun album valt dit echter tegen.
Opener Electric wil mij wel mee laten zingen met het herkenbare deuntje van het begin. Ik kende dit nummer al, dus dat wist ik. Niet het niveau van Beam Me Up, maar goed, we beginnen pas net. Als 3 minuutjes later I'm The Night opspringt vind ik dit ook niet verkeerd, ik had alleen niet gedacht dat dit ook daadwerkelijk hun nieuwe single zou worden. Geen problemen, tot nog toe. Dan is het even genieten van het toppunt van het album: Beam Me Up. Vaak geluisterd, maar niet vaak genoeg, en zoals jullie merken ben ik nog steeds vol lof over dit nummer. Maar onze vrienden weten een zeker dieptepunt te bereiken bij het in mijn ogen hoogst irritante Hey DJ. Bah bah bah bah. Het geeft me een bescheten gevoel als ik het luister en mijn handen beginnen te jeuken als het refrein eenmaal begint. Heb dit nummer nog een paar kansen gegeven, maar nog steeds wist het mij niet te bereiken.
Na Hey Dj komen twee nummers die telkens aan mij langs schieten. Niet interessant genoeg en langzamerhand begin ik te denken dat dit album toch niet zo geslaagd is als ik had gehoopt.
Maar ik voelde een klein lichtpuntje in het rustige, door velen afgekraakte House On Fire. In het instrumentale gedeelte wordt een sfeertje neergezet dat me wel bevalt. Alleen het vocale gedeelte wist mij niet te raken. Met het kleinste beetje hoop dat nog in me zat wat betreft Benny Blisto zette ik voorzichtig Fuck You op, een na één minuut luisteren voelde ik het al: een tweede dieptepunt is bereikt. Een nummer Fuck You noemen is naar mijn inziens al dom genoeg, maar om het ook nog het enige zinnetje in het refrein te maken maakt het er niet beter op. Met dit nummer wist Go Back To The Zoo alle hoop weg te blazen.
De laatste drie nummers vliegen aan me voorbij en zijn oninteressant, cliché en commercieel. Net als zowat het hele album. Een flinke tegenvaller, dit Benny Blisto schijfje... Als het slim is om te stoppen op je hoogtepunt, was Go Back To The Zoo al gestopt na het uitbrengen van hun Beam Me Up. Ze hebben een slechte indruk bij mij achter gelaten, nu maar hopen op een beter tweede album.
James Blake - Overgrown (2013)

4,0
1
geplaatst: 9 april 2013, 12:28 uur
2011. Ik sta in zwart keukengerei af te wassen in de keuken van een lokale brasserie. 3FM beheerst de radio, zo een waar je in groep 8 de blits mee had kunnen maken. Ik luisterde al weken niet meer naar die radio, aangezien Katy Perry al weken zat te jodelen over meisjes uit Californië of zoiets dergelijks. Tot ik op een gegeven moment een piano hoor. Een soulvolle stem, waar ik ter plekke verliefd op werd. Ik wilde die man zijn die achter een gammele, donkerbruine piano zat te mijmeren. Het kan zelfs zijn dat ik een bord of twee heb gemold bij het eerste gehoor van James Blake's poort naar succes dat Limit To Your Love heet. Ik was onder de indruk en gelukkig was Michiel Veenstra schappelijk genoeg om ook eens daadwerkelijk de titel van het nummer en de naam van de artiest te noemen. Eenmaal veel te laat thuis gekomen heb ik Limit To Your Love nog een paar keer gedraaid voordat ik vredig in slaap viel.
Ik bleek ik even te moeten wennen aan de overvloed aan elektronica in Blake's debuut, maar uiteindelijk wist hij me te grijpen met zijn vakmanschap op het gebied van productie en zijn gevoel voor schoonheid. Limit To Your Love werd uiteindelijk mijn minst favoriete track van het debuut. De rest van het album - voornamelijk dat geluid van die synthesizer, dat is nog steeds genieten telkens als het invalt - had me compleet overspoeld, in haar greep, als een warm bed in de ochtend, en de synths waren mijn dekens.
Dat was toen. Het had twee weken geleden kunnen zijn, maar het was twee jaar. Toen ik een tijd terug hoorde dat James Blake in 2013 zijn tweede langspeler uit zou brengen was ik benieuwd, zelfs opgewonden, als een kind in afwachting naar Sinterklaas. Een tijdje later mocht ik Retrograde horen, de eerste single en het eerste voorproefje. En die viel tegen. Eigenlijk was in één klap mijn hoop op een terugkeer van de Blake waar ik zo van hield van de aardbodem verdwenen. Ik hield mezelf telkens voor dat het nog wel goed zou komen, dat hij nog wel betere nummers in zijn tweede langspeler zou droppen. Digital Lion en Voyeur kwamen als volgende om de hoek kijken en ik was al van plan om mijn huidige liefde voor James Blake te begraven in de achtertuin, weliswaar met ceremonie en alles.
Maar niet veel later daarna was "Overgrown" al te beluisteren op Spotify. En ik was alweer opgewonden, inderdaad dezelfde opwinding als een kind in afwachting van Sinterklaas, en nu ik erover schrijf stroomt datzelfde enthousiasme weer als adrenaline door mijn aders. Ik zette het titelnummer op en begon bewust te luisteren.
De onderhuidse spanning waar men het zo vaak over heeft bij de muziek van James Blake... Hij was direct terug. Een prachtige zangmelodie met een kale beat op de achtergrond, nauwelijks tonen. Geluiden hier en daar. Lopen door een verlaten stad. Alles gebeurt, maar het gebeurt ver bij je vandaan. Tot spanning van de 'strijkers', langzaam oplopend tot een openbaring, als een licht waar je naartoe loopt dat steeds feller wordt. Dat licht maakt Overgrown zo'n prachtig openingsnummer. Het doek valt, het luik naar de wereld van de tweede LP van James Blake is geopend.
I Am Sold, een typerende, schone zangmelodie, gegoochel met productie, effecten op van alles en nog wat - wat precies weet niemand: we speculate what we feel. Dan valt Blake in een soort spiraal van grime. Mijn angst voor de val van James Blake wordt groter. 'Dat had je niet moeten doen', denkt mijn hoofd, maar ik merk dat ik gewoon blijf genieten van de afstandelijke beats en de zang die zo mooi contrasterend uitsteekt, je geruststellend en dreigend tegelijkertijd in je oor fluistert.
Derde track Life Round Here is niet subtiel, zoals we van Blake gewend zijn en het gevoel 'dat had je nu echt niet moeten doen'/'maar het is zo lekker' blijft spelen. De beat doet me denken aan 'Unluck', met die wazige triolen en de zanglijn is haast perfect. Everything feels like touchdown on a rainy day.
Het valt me op dat Blake anders bezig is dan op zijn debuut, vooral op het gebied van kleur. Die kleur ontbreekt namelijk nogal op "Overgrown" en al helemaal op de bekritiseerde track met RZA, Take A Fall For Me. Maar mensen, wat is het een parel. RZA, in een kamertje, een klaagzang over verloren liefde. Wanhopig: I need you, like I need satisfaction, don't carry him to paradise en what will become of me if I can't show my love to thee? terwijl Blake met beats, vocal samples en effecten schildert als de kunstenaar die hij is.
Dan valt hij in. Retrograde. De angst, de val van de oude Blake. Maar juist uit deze track merk je dat de oude Blake niet weg is. Het geneurie is nieuw, maar de inval van de synths die nog enigszins lijken op het gelukzalige geluid van het debuut zorgen voor een vertrouwd gevoel en wederom een openbaring: de hemel breekt open. En het is prachtig. Suddenly I'm hit.
DLM wordt de 'filler' genoemd en is een kort, soulvol liedje. Een beetje meerstemmigheid komt weer eens om de hoek kijken en dat voelt goed. Het is een kaal, jammerend nummer, een beetje à la 'Enough Thunder' of 'Give Me My Month'. Het mag dan wel een filler zijn, maar zo'n fillers mogen er wel vaker zijn wat mij betreft. Een soort rustmoment, een zucht en een ademhaling, zo zuiver als wat.
Dan de andere twee voorproefjes: Digital Lion en Voyeur. Tja. Ik heb die eerste altijd wel prima gevonden en ook nu is dat niet heel anders. 'Prima', als een pasta in een restaurant: het is wel lekker, maar je had net zo goed thuis kunnen blijven eten. Voyeur, echter, is een vreemde eend in de bijt. Het is haast techno. Het kwartje kan in de context wat mij betreft niet vallen. Vandaar dat er met andere oren naar geluisterd moet worden, dan is hij nog te behappen. Maar dat wil je juist niet bij een album, dus is Voyeur voor mij de eerste daadwerkelijk rotte plek op de appel. Ook is hij op zich niet vreselijk, hij is prima voor een avondje op de dansvloer of iets dergelijks, maar niet op "Overgrown".
Gelukkig is niet alles verloren. Eerst een synth, die klinkt alsof er een vrolijke Surinamer elk moment van achter elke willekeurige palmboom vandaan kan springen om de rumba met je te doen. Opvallend. Maar dan, weer zo'n typerende zangmelodie. To The Last, een hoogtepunt voor mij. Subtiel schetst Blake het beeld van een eenzame strandwandeling, jij en ik zijn voorbij. Langzaam, tegen het eind van het nummer laat hij golven op het strand neerslaan, meeuwen krassen, terwijl je melancholisch in gedachten verzonken bent. Het is genieten van de eenzaamheid, die zo puur is.
We zijn al bij het eind. Our Love Comes Back is een prachtig, rustige pianoballad met een positief bericht. Je bent weg, maar wij zijn niet verloren. Zo laat Blake zijn tweede plaat in rust uitlopen. In rust, maar in pracht.
Ja, het tweede album van Blake was even schrikken, voordat het uitkwam, maar man, wat heb ik lopen genieten. 40 minuten lang, telkens weer. Zelfs Voyeur kan me niet deren, het is goed zo. Het is mooi en het is duister. Het is Blake die zijn kunsten vertoond, met geweldig vakmanschap. Blake is een professional en blijft bewijzen dat hij het kan. Nee, ik lig niet in een warm bed van "Overgrown", daarom is hij ook iets minder dan het debuut. Maar ik loop eenzaam over het strand, genietend van kale melancholie en verrassingen hier en daar. Want er gebeurt zoveel, dat móet wel blijven verrassen.
4,5*
Ik bleek ik even te moeten wennen aan de overvloed aan elektronica in Blake's debuut, maar uiteindelijk wist hij me te grijpen met zijn vakmanschap op het gebied van productie en zijn gevoel voor schoonheid. Limit To Your Love werd uiteindelijk mijn minst favoriete track van het debuut. De rest van het album - voornamelijk dat geluid van die synthesizer, dat is nog steeds genieten telkens als het invalt - had me compleet overspoeld, in haar greep, als een warm bed in de ochtend, en de synths waren mijn dekens.
Dat was toen. Het had twee weken geleden kunnen zijn, maar het was twee jaar. Toen ik een tijd terug hoorde dat James Blake in 2013 zijn tweede langspeler uit zou brengen was ik benieuwd, zelfs opgewonden, als een kind in afwachting naar Sinterklaas. Een tijdje later mocht ik Retrograde horen, de eerste single en het eerste voorproefje. En die viel tegen. Eigenlijk was in één klap mijn hoop op een terugkeer van de Blake waar ik zo van hield van de aardbodem verdwenen. Ik hield mezelf telkens voor dat het nog wel goed zou komen, dat hij nog wel betere nummers in zijn tweede langspeler zou droppen. Digital Lion en Voyeur kwamen als volgende om de hoek kijken en ik was al van plan om mijn huidige liefde voor James Blake te begraven in de achtertuin, weliswaar met ceremonie en alles.
Maar niet veel later daarna was "Overgrown" al te beluisteren op Spotify. En ik was alweer opgewonden, inderdaad dezelfde opwinding als een kind in afwachting van Sinterklaas, en nu ik erover schrijf stroomt datzelfde enthousiasme weer als adrenaline door mijn aders. Ik zette het titelnummer op en begon bewust te luisteren.
De onderhuidse spanning waar men het zo vaak over heeft bij de muziek van James Blake... Hij was direct terug. Een prachtige zangmelodie met een kale beat op de achtergrond, nauwelijks tonen. Geluiden hier en daar. Lopen door een verlaten stad. Alles gebeurt, maar het gebeurt ver bij je vandaan. Tot spanning van de 'strijkers', langzaam oplopend tot een openbaring, als een licht waar je naartoe loopt dat steeds feller wordt. Dat licht maakt Overgrown zo'n prachtig openingsnummer. Het doek valt, het luik naar de wereld van de tweede LP van James Blake is geopend.
I Am Sold, een typerende, schone zangmelodie, gegoochel met productie, effecten op van alles en nog wat - wat precies weet niemand: we speculate what we feel. Dan valt Blake in een soort spiraal van grime. Mijn angst voor de val van James Blake wordt groter. 'Dat had je niet moeten doen', denkt mijn hoofd, maar ik merk dat ik gewoon blijf genieten van de afstandelijke beats en de zang die zo mooi contrasterend uitsteekt, je geruststellend en dreigend tegelijkertijd in je oor fluistert.
Derde track Life Round Here is niet subtiel, zoals we van Blake gewend zijn en het gevoel 'dat had je nu echt niet moeten doen'/'maar het is zo lekker' blijft spelen. De beat doet me denken aan 'Unluck', met die wazige triolen en de zanglijn is haast perfect. Everything feels like touchdown on a rainy day.
Het valt me op dat Blake anders bezig is dan op zijn debuut, vooral op het gebied van kleur. Die kleur ontbreekt namelijk nogal op "Overgrown" en al helemaal op de bekritiseerde track met RZA, Take A Fall For Me. Maar mensen, wat is het een parel. RZA, in een kamertje, een klaagzang over verloren liefde. Wanhopig: I need you, like I need satisfaction, don't carry him to paradise en what will become of me if I can't show my love to thee? terwijl Blake met beats, vocal samples en effecten schildert als de kunstenaar die hij is.
Dan valt hij in. Retrograde. De angst, de val van de oude Blake. Maar juist uit deze track merk je dat de oude Blake niet weg is. Het geneurie is nieuw, maar de inval van de synths die nog enigszins lijken op het gelukzalige geluid van het debuut zorgen voor een vertrouwd gevoel en wederom een openbaring: de hemel breekt open. En het is prachtig. Suddenly I'm hit.
DLM wordt de 'filler' genoemd en is een kort, soulvol liedje. Een beetje meerstemmigheid komt weer eens om de hoek kijken en dat voelt goed. Het is een kaal, jammerend nummer, een beetje à la 'Enough Thunder' of 'Give Me My Month'. Het mag dan wel een filler zijn, maar zo'n fillers mogen er wel vaker zijn wat mij betreft. Een soort rustmoment, een zucht en een ademhaling, zo zuiver als wat.
Dan de andere twee voorproefjes: Digital Lion en Voyeur. Tja. Ik heb die eerste altijd wel prima gevonden en ook nu is dat niet heel anders. 'Prima', als een pasta in een restaurant: het is wel lekker, maar je had net zo goed thuis kunnen blijven eten. Voyeur, echter, is een vreemde eend in de bijt. Het is haast techno. Het kwartje kan in de context wat mij betreft niet vallen. Vandaar dat er met andere oren naar geluisterd moet worden, dan is hij nog te behappen. Maar dat wil je juist niet bij een album, dus is Voyeur voor mij de eerste daadwerkelijk rotte plek op de appel. Ook is hij op zich niet vreselijk, hij is prima voor een avondje op de dansvloer of iets dergelijks, maar niet op "Overgrown".
Gelukkig is niet alles verloren. Eerst een synth, die klinkt alsof er een vrolijke Surinamer elk moment van achter elke willekeurige palmboom vandaan kan springen om de rumba met je te doen. Opvallend. Maar dan, weer zo'n typerende zangmelodie. To The Last, een hoogtepunt voor mij. Subtiel schetst Blake het beeld van een eenzame strandwandeling, jij en ik zijn voorbij. Langzaam, tegen het eind van het nummer laat hij golven op het strand neerslaan, meeuwen krassen, terwijl je melancholisch in gedachten verzonken bent. Het is genieten van de eenzaamheid, die zo puur is.
We zijn al bij het eind. Our Love Comes Back is een prachtig, rustige pianoballad met een positief bericht. Je bent weg, maar wij zijn niet verloren. Zo laat Blake zijn tweede plaat in rust uitlopen. In rust, maar in pracht.
Ja, het tweede album van Blake was even schrikken, voordat het uitkwam, maar man, wat heb ik lopen genieten. 40 minuten lang, telkens weer. Zelfs Voyeur kan me niet deren, het is goed zo. Het is mooi en het is duister. Het is Blake die zijn kunsten vertoond, met geweldig vakmanschap. Blake is een professional en blijft bewijzen dat hij het kan. Nee, ik lig niet in een warm bed van "Overgrown", daarom is hij ook iets minder dan het debuut. Maar ik loop eenzaam over het strand, genietend van kale melancholie en verrassingen hier en daar. Want er gebeurt zoveel, dat móet wel blijven verrassen.
4,5*
Jeff Buckley - Grace (1994)

4,0
0
geplaatst: 30 juni 2010, 23:14 uur
Jeff Buckley – Grace
Na ettelijke malen de naam Jeff Buckley gehoord te hebben, besloot ik me laatst toch maar eens aan Grace te wagen. En Jezus Christus, wat heeft mr. Buckley toch een prachtige stem.
In dit album beschrijft Jeff dromen, dus de conclusie die ik trek is dat hij het album doorleeft als één grote droom. En zo doe ik dat dus ook. Lekker wegdromen en Jeff’s emotie voelen bij het luisteren van Grace…
Mojo Pin: This is a song about a dream Hij begint dus al met dromen in dit nummer, en in dit geval zou hij graag met zijn vader willen dromen die hij nauwelijks heeft gekend en vroeg is verloren, terwijl hij erg deze man opkeek. Het gemis van zijn vader komt terug in "Dream Brother".
Grace: Hij voelt dat hij langzaam vergeten wordt door de mensen om zich heen.
Last Goodbye: verloren liefde, streven naar echte liefde, niet liefde uit medelijden Kiss me, please kiss me
But kiss me out of desire, babe, and not consolation
Lilac Wine: Alleen wijn laat hem de pijn die hij meemaakt vergeten. Dit weet hij heel goed over te brengen.
So Real: Hij droomt weer maar het is een nachtmerrie dit keer, hij is bang voor alles wat hij ziet. Hij leeft een nachtmerrie.
Hallelujah: Prachtige versie van het origineel van Leonard Cohen. Uit zijn emoties weer eens perfect.
Lover, You Should’ve Come Over: Jeff droomt over een verloren persoon. Hiermee geeft hij één ding aan: pure eenzaamheid. Hij voelt alsof hij nooit echte liefde heeft gekend, maar het is nog niet te laat. Soulvol nummer, en de gospel die er in te vinden is vind ik wel mooi.
Corpus Christi Carol: Deze cover doet bar weinig met me en als ik weer eens op de Buckley-tour ga sla ik dit nummer regelmatig over. Pluspunt, respect voor de immens hoge tonen die hij weet te halen.
Eternal Life: Een nummer waar Jeff toch redelijk veel woede in heeft gestopt naar mijn idee. Het klinkt als een wat lichter uitgevoerde Pearl Jam. Heerlijk. Mooi verhaal dat hij hierin vertelt, het verhaal van een man die zogenaamd het eeuwige leven zou hebben gekregen, maar door fouten die hij maakt, zoals haten, wordt dit eeuwige leven hem ontnomen. In dit nummer geeft hij kritiek op de wereld, zoveel oorlog, zoveel pijn.
Dream Brother: Hij wachtte en wachtte op zijn vader, en vertrouwde op dat hij zou terugkeren, maar dat eindigde in een teleurstelling toen zijn vader stierf toen Jeff 9 was.
Jammer dat de dood deze man zo vroeg van ons ontnomen heeft, want wat is dit toch een topalbum.
Na ettelijke malen de naam Jeff Buckley gehoord te hebben, besloot ik me laatst toch maar eens aan Grace te wagen. En Jezus Christus, wat heeft mr. Buckley toch een prachtige stem.
In dit album beschrijft Jeff dromen, dus de conclusie die ik trek is dat hij het album doorleeft als één grote droom. En zo doe ik dat dus ook. Lekker wegdromen en Jeff’s emotie voelen bij het luisteren van Grace…
Mojo Pin: This is a song about a dream Hij begint dus al met dromen in dit nummer, en in dit geval zou hij graag met zijn vader willen dromen die hij nauwelijks heeft gekend en vroeg is verloren, terwijl hij erg deze man opkeek. Het gemis van zijn vader komt terug in "Dream Brother".
Grace: Hij voelt dat hij langzaam vergeten wordt door de mensen om zich heen.
Last Goodbye: verloren liefde, streven naar echte liefde, niet liefde uit medelijden Kiss me, please kiss me
But kiss me out of desire, babe, and not consolation
Lilac Wine: Alleen wijn laat hem de pijn die hij meemaakt vergeten. Dit weet hij heel goed over te brengen.
So Real: Hij droomt weer maar het is een nachtmerrie dit keer, hij is bang voor alles wat hij ziet. Hij leeft een nachtmerrie.
Hallelujah: Prachtige versie van het origineel van Leonard Cohen. Uit zijn emoties weer eens perfect.
Lover, You Should’ve Come Over: Jeff droomt over een verloren persoon. Hiermee geeft hij één ding aan: pure eenzaamheid. Hij voelt alsof hij nooit echte liefde heeft gekend, maar het is nog niet te laat. Soulvol nummer, en de gospel die er in te vinden is vind ik wel mooi.
Corpus Christi Carol: Deze cover doet bar weinig met me en als ik weer eens op de Buckley-tour ga sla ik dit nummer regelmatig over. Pluspunt, respect voor de immens hoge tonen die hij weet te halen.
Eternal Life: Een nummer waar Jeff toch redelijk veel woede in heeft gestopt naar mijn idee. Het klinkt als een wat lichter uitgevoerde Pearl Jam. Heerlijk. Mooi verhaal dat hij hierin vertelt, het verhaal van een man die zogenaamd het eeuwige leven zou hebben gekregen, maar door fouten die hij maakt, zoals haten, wordt dit eeuwige leven hem ontnomen. In dit nummer geeft hij kritiek op de wereld, zoveel oorlog, zoveel pijn.
Dream Brother: Hij wachtte en wachtte op zijn vader, en vertrouwde op dat hij zou terugkeren, maar dat eindigde in een teleurstelling toen zijn vader stierf toen Jeff 9 was.
Jammer dat de dood deze man zo vroeg van ons ontnomen heeft, want wat is dit toch een topalbum.
John Mayer - Battle Studies (2009)

0
geplaatst: 30 juni 2010, 12:25 uur
Toen ik een tijd geleden hoorde dat Mayer in 2009 nog met een album aan zou komen zetten sprong ik een gat in de lucht, hopend dat hij zijn sterke punten van Continuum zou overstijgen. Helaas was dit niet het geval.
Mayer is een virtuoos gitarist, en een geweldige songwriter. Nou wordt een paar reacties onder mij gezegd dat Mayer geen geweldige zanger is. Ik ben het hier niet helemaal mee eens. Mayer heeft niet alleen een prettige stem, hij weet zowel hoge als lage tonen goed te halen, in combinatie met niet altijd even eenvoudig gitaarspel.
Maar goed, dat is Mayer in het algemeen. BS, een album waar ik me op verheugde, maar dat me grandioos tegenviel.
Na een link doorgestuurd te hebben gekregen van Who Says duurde het even voor ik het kon waarderen. Een mooie opvolger van Stop This Train, was het uiteindelijke resultaat. Later kreeg ik nog een link, dit keer van Half Of My Heart. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik geen enorm fan ben van Taylor Swift. Sterker nog, ik moet niks van haar hebben. Maar zelfs zonder haar lijkt dit nummer nooit goed uit de verf te kunnen komen, simpelweg omdat dit weer één nummer tussen miljoenen andere popnummers, en is ook één van de weinige nummers van John waar ik me echt mateloos aan irriteer. Perfectly Lonely is net zo'n nummer. Het verschrikkelijke herhalen van de titel op andere akkoordjes versterkt mijn dan waarschijnlijk nog goede humeur helaas niet.
Dan zijn er nog wat onopvallende popnummertjes, die al met al niet dramatisch slecht zijn, maar zeker niet in mijn top 10 zouden voorkomen. Deze zijn All We Ever Do Is Say Goodbye, War of My Life en Do You Know Me.
Dan is er nog één nummer dat ik verdienstelijk vind, en dit is (ondanks dat het buiten mijn straatje valt) Assassin. Dit nummer heeft iets aparts, ook al lijkt het meer op een R&B-nummer dan een Mayer-nummer. De meerstemmigheid en de mysterieuze sfeer geven dit nummer iets dat mij aanspreekt. Maar zelfs dit nummer zou Continuum niet waardig zijn.
Tot slot nog één nummer waar ik echt boos om kan worden, het totaal verkrachte nummer van Cream: Crossroads. Een gitaar die overstuurd is naar Spirit In The Sky van Norman Greenbaum, wat ik persoonlijk verschrikkelijk vind, de ongepaste meerstemmigheid... het maakt het album er zeker niet beter op. Dit had zelfs nooit op een C-side van een B-side van een onuitgebrachte demo-EP mogen staan.
Friends, Lovers Or Nothing is een nummer dat ik nog wel weet te waarderen in dit album, net als hit Heartbreak Warfare.
Nu vraag je je waarschijnlijk af, waarom toch 3,0*?
Nou, dat is omdat ik veel te hoge verwachtingen had van dit album en die tegenvielen. Daarom kon ik niet fatsoenlijk naar deze nummers luisteren. Daarbij bestaat Battle Studies niet alleen maar uit nummers waar ik me aan erger, maar over het algemeen doen de nummers niet veel met me, maar ze zijn wel goed opgezet.
Als derde punt, het blijft John Mayer, een man die mij tot in het diepste punt van mijn lichaam heeft geïnspireerd wat betreft gitaarspel, zingen en songwriting. Hoe kan ik die man ooit een onvoldoende geven?
Conclusie: Battle Studies is geen slechte plaat, maar is het minste werk van John Mayer tot nu toe, en heeft gewoon een aantal verschrikkelijke nummers. 5 nummers staan er nog van op mijn iPod, en dat is iets wat ik vrijwel nooit doe: halve albums verwijderen. Zonde, Johnny, hopen dat je volgende werk weer genieten wordt!
Mayer is een virtuoos gitarist, en een geweldige songwriter. Nou wordt een paar reacties onder mij gezegd dat Mayer geen geweldige zanger is. Ik ben het hier niet helemaal mee eens. Mayer heeft niet alleen een prettige stem, hij weet zowel hoge als lage tonen goed te halen, in combinatie met niet altijd even eenvoudig gitaarspel.
Maar goed, dat is Mayer in het algemeen. BS, een album waar ik me op verheugde, maar dat me grandioos tegenviel.
Na een link doorgestuurd te hebben gekregen van Who Says duurde het even voor ik het kon waarderen. Een mooie opvolger van Stop This Train, was het uiteindelijke resultaat. Later kreeg ik nog een link, dit keer van Half Of My Heart. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik geen enorm fan ben van Taylor Swift. Sterker nog, ik moet niks van haar hebben. Maar zelfs zonder haar lijkt dit nummer nooit goed uit de verf te kunnen komen, simpelweg omdat dit weer één nummer tussen miljoenen andere popnummers, en is ook één van de weinige nummers van John waar ik me echt mateloos aan irriteer. Perfectly Lonely is net zo'n nummer. Het verschrikkelijke herhalen van de titel op andere akkoordjes versterkt mijn dan waarschijnlijk nog goede humeur helaas niet.
Dan zijn er nog wat onopvallende popnummertjes, die al met al niet dramatisch slecht zijn, maar zeker niet in mijn top 10 zouden voorkomen. Deze zijn All We Ever Do Is Say Goodbye, War of My Life en Do You Know Me.
Dan is er nog één nummer dat ik verdienstelijk vind, en dit is (ondanks dat het buiten mijn straatje valt) Assassin. Dit nummer heeft iets aparts, ook al lijkt het meer op een R&B-nummer dan een Mayer-nummer. De meerstemmigheid en de mysterieuze sfeer geven dit nummer iets dat mij aanspreekt. Maar zelfs dit nummer zou Continuum niet waardig zijn.
Tot slot nog één nummer waar ik echt boos om kan worden, het totaal verkrachte nummer van Cream: Crossroads. Een gitaar die overstuurd is naar Spirit In The Sky van Norman Greenbaum, wat ik persoonlijk verschrikkelijk vind, de ongepaste meerstemmigheid... het maakt het album er zeker niet beter op. Dit had zelfs nooit op een C-side van een B-side van een onuitgebrachte demo-EP mogen staan.
Friends, Lovers Or Nothing is een nummer dat ik nog wel weet te waarderen in dit album, net als hit Heartbreak Warfare.
Nu vraag je je waarschijnlijk af, waarom toch 3,0*?
Nou, dat is omdat ik veel te hoge verwachtingen had van dit album en die tegenvielen. Daarom kon ik niet fatsoenlijk naar deze nummers luisteren. Daarbij bestaat Battle Studies niet alleen maar uit nummers waar ik me aan erger, maar over het algemeen doen de nummers niet veel met me, maar ze zijn wel goed opgezet.
Als derde punt, het blijft John Mayer, een man die mij tot in het diepste punt van mijn lichaam heeft geïnspireerd wat betreft gitaarspel, zingen en songwriting. Hoe kan ik die man ooit een onvoldoende geven?
Conclusie: Battle Studies is geen slechte plaat, maar is het minste werk van John Mayer tot nu toe, en heeft gewoon een aantal verschrikkelijke nummers. 5 nummers staan er nog van op mijn iPod, en dat is iets wat ik vrijwel nooit doe: halve albums verwijderen. Zonde, Johnny, hopen dat je volgende werk weer genieten wordt!
John Mayer - Where the Light Is (2008)
Alternatieve titel: Live in Los Angeles

4,5
0
geplaatst: 30 juni 2010, 11:56 uur
Ahh... Where The Light Is! Een album wat ik inmiddels van binnen en van buiten ken. Prachtige akoestische set om bij weg te dromen, leuke bluesjes goed uitgevoerd door Mayer en Zijn trio (met hoofdletter, ja), met natuurlijk niet alleen prachtig spel door Mayer zelf maar natuurlijk ook door zijn uiterst muzikale kornuiten Pino Palladino en Steve Jordan. Out Of My Mind is geweldig met orgasmatische solo's en een prachtig slot van het deel met het Trio. De band set bestaat gewoon uit prachtige popnummers zoals we John Mayer kennen, maar dan allemaal net wat mooier uitgevoerd op Where The Light Is, met voor mij Gravity als hoogtepunt.
Dit live album is heel erg goed, maar het blijft handig om liefhebber te zijn, anders skip je zo door het trio heen. De akoestische set en de bandset blijven wat toegankelijker.
Misschien wel het album dat ik het afgelopen (school)jaar het meest heb beluisterd.
Dit live album is heel erg goed, maar het blijft handig om liefhebber te zijn, anders skip je zo door het trio heen. De akoestische set en de bandset blijven wat toegankelijker.
Misschien wel het album dat ik het afgelopen (school)jaar het meest heb beluisterd.
Kings of Leon - Because of the Times (2007)

4,0
0
geplaatst: 27 juni 2010, 13:25 uur
Beste KoL tot nog toe! Elk nummer afzonderlijk heeft iets eigen, maar het "probleem" van dit album is dat als ik het aan het luisteren ben, niet het idee heb dat ik naar een album aan het luisteren ben. Meer onafhankelijke nummers, die stuk voor stuk zeker niet slecht zijn. Al met al een goed album, met sterke nummers (ja, ook Charmer. veel mensen zien het als herrie, maar ik zie vooral de emotie in het nummer: hij wordt telkens weer verleid, en hij wordt er gek van). Mooiste nummers: Knocked Up, On Call, en misschien nog wel de mooiste: The Runner.
Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magik (1991)

0
geplaatst: 6 juli 2010, 11:38 uur
Heb dit album al vanaf de zomervakantie zitten beluisteren en er zitten zeker een paar pareltjes op, met voor mij het beste Peppers-nummer bij uitstek Sir Psycho Sexy. Mijn god, dit nummer is ziekelijk geniaal, de immens hoge zang (schreeuwen) van Frusciante en alle heerlijke funk die uitmondt in een van de meest prachtige eindes ooit gemaakt in een nummer, in ieder geval het mooiste einde van de Peppers (ook al komt Wet Sand dicht in de buurt!).
Nou, dat was de ophemeling van SPS, nu over naar de andere nummers, en helaas weten die mij niet allemaal te grijpen. The Greeting Song, Apache Rose Peacock en bijvoorbeeld Mellowship Slinky in B Major doen niks met me. En deze skip ik dan ook met plezier.
Daar tegenover staat wel het heerlijke Funky Monks, de prachtige nummers Under The Bridge en I Could Have Lied en het lekkere, maar toch wel zware nummer My Lovely Man, in nagedachtenis aan Hillel Slovak. Deze nummers zijn dan ook echt van goede kwaliteit in mijn ogen, maar de rest kan me helaas niet heel veel boeien. Toch 3,5* i.v.m. de kwaliteit van de sterke punten op dit album: die zijn héél sterk. Jammer dat dit maar zo'n geringe groep nummers is.
Nou, dat was de ophemeling van SPS, nu over naar de andere nummers, en helaas weten die mij niet allemaal te grijpen. The Greeting Song, Apache Rose Peacock en bijvoorbeeld Mellowship Slinky in B Major doen niks met me. En deze skip ik dan ook met plezier.
Daar tegenover staat wel het heerlijke Funky Monks, de prachtige nummers Under The Bridge en I Could Have Lied en het lekkere, maar toch wel zware nummer My Lovely Man, in nagedachtenis aan Hillel Slovak. Deze nummers zijn dan ook echt van goede kwaliteit in mijn ogen, maar de rest kan me helaas niet heel veel boeien. Toch 3,5* i.v.m. de kwaliteit van de sterke punten op dit album: die zijn héél sterk. Jammer dat dit maar zo'n geringe groep nummers is.
Silversun Pickups - Carnavas (2006)

2,5
0
geplaatst: 3 juli 2010, 13:43 uur
Gelukkig ben ik niet de enige die ooit in aanraking is gekomen met Silversun Pickups door Rock Band/Guitar Hero. Alhoewel ik Lazy Eye het spel niet geheel waardig vind, maakt het nummer en het album toch wel wat goed.
De opening van het album door Melatonin is meteen goed. Geeft direct een bepaalde sfeer mee die in het hele album is terug te horen, en al is het akkoordenschema niet het meest originele ooit gehoord, de sfeer en de originaliteit van de Pickups weten het toch tot een goed nummer te maken. En zoals ik al zei, Carnavas heeft een sfeer, die het hele album hoorbaar is (en ook perfect bij de cover past overigens), maar dit is helaas ook direct een kleine valkuil. De nummers op dit album worden gekenmerkt door een fuzz op de gitaar van de zanger/gitarist. Dat maakt de muziek vaak heel vol, maar soms wat te druk. Als dit nou in één nummer was, allè, maar het hele album is wat aan de drukke kant. Misschien gek, maar in Lazy Eye vind ik wat meer rust, natuurlijk vooral in de rustige stukken. Gelijk vind ik Lazy Eye ook een van de beste nummers van het album, zeker met een climax die redelijk onverwacht komt. Toen ik hem voor de eerste keer hoorde (speelde) schrok ik enorm van de plotselinge schreeuw, maar mijn god, wat is die schreeuw geniaal. Heerlijk om zo'n climax in een nummer te hebben die ook echt wat met je doet!
Nog een geniaal nummer, en in mijn ogen het beste nummer van het album, vind ik niet Rusted Wheel, maar Three Seed. Melodisch vind ik dit nummer echt meesterlijk en is prachtig om bij weg te dromen.
SSPU weten een mooi dromerig album neer te zetten, maar helaas niet elk nummer te raken, en springen maar een paar nummers boven andere alternatieve rock nummers uit, en weten het album helaas af en toe iets te druk te maken, waardoor het niet echt verleidelijk is om het album twee keer achter elkaar te luisteren. Toch zitten de nummers goed in elkaar en zijn ze stuk voor stuk niet slecht.
4,0*
De opening van het album door Melatonin is meteen goed. Geeft direct een bepaalde sfeer mee die in het hele album is terug te horen, en al is het akkoordenschema niet het meest originele ooit gehoord, de sfeer en de originaliteit van de Pickups weten het toch tot een goed nummer te maken. En zoals ik al zei, Carnavas heeft een sfeer, die het hele album hoorbaar is (en ook perfect bij de cover past overigens), maar dit is helaas ook direct een kleine valkuil. De nummers op dit album worden gekenmerkt door een fuzz op de gitaar van de zanger/gitarist. Dat maakt de muziek vaak heel vol, maar soms wat te druk. Als dit nou in één nummer was, allè, maar het hele album is wat aan de drukke kant. Misschien gek, maar in Lazy Eye vind ik wat meer rust, natuurlijk vooral in de rustige stukken. Gelijk vind ik Lazy Eye ook een van de beste nummers van het album, zeker met een climax die redelijk onverwacht komt. Toen ik hem voor de eerste keer hoorde (speelde) schrok ik enorm van de plotselinge schreeuw, maar mijn god, wat is die schreeuw geniaal. Heerlijk om zo'n climax in een nummer te hebben die ook echt wat met je doet!
Nog een geniaal nummer, en in mijn ogen het beste nummer van het album, vind ik niet Rusted Wheel, maar Three Seed. Melodisch vind ik dit nummer echt meesterlijk en is prachtig om bij weg te dromen.
SSPU weten een mooi dromerig album neer te zetten, maar helaas niet elk nummer te raken, en springen maar een paar nummers boven andere alternatieve rock nummers uit, en weten het album helaas af en toe iets te druk te maken, waardoor het niet echt verleidelijk is om het album twee keer achter elkaar te luisteren. Toch zitten de nummers goed in elkaar en zijn ze stuk voor stuk niet slecht.
4,0*
The National - Boxer (2007)

4,0
0
geplaatst: 3 juli 2010, 13:28 uur
Kalmerend is de stem van Matt zeker, en in mijn ogen ligt daar ook de kracht van Boxer: rust. Ook met af en toe redelijk hyperactieve drums weten ze een climax in te houden en, alhoewel ik ontzettend van climaxen hou, dit de nummers alleen maar mooier en rustgevender maken. Wat ik ook prachtig vind aan de zang, is dat er geen losse zinnen gezongen worden. Matt heeft een bepaalde manier van zingen waardoor alles aan elkaar wordt geweven lijkt het wel, en dat maakt de nummers en het album meer als één geheel. Het enige wat mij wel eens kon irriteren is het gebrek aan rijm in de tekst. Ik ben absoluut niet iemand die vindt dat elke zin zou moeten rijmen, want dan krijg je inderdaad losse zinnen en de teksten zijn over het algemeen prachtig, en passen heel goed bij het muzikale gedeelte (zeker Squalor Victoria, prachtig nummer!), maar in bijvoorbeeld een nummer als Mistaken for Strangers: showered and blue-blazered, fill your head with quarters kan ik me hier aan ergeren. Dat zijn kleine punten, maar ik betrap mezelf er vaker op dat ik me er aan irriteer. Dit neemt overigens niet weg dat ik de nummers niet meer zou kunnen luisteren door die miniscule puntjes van irritatie.
Ook een sterk punt van Boxer is dat het lijkt dat de nummers langer duren dat dat ze duren, mede door de soort van loomheid die de nummers meegeven, maar dit betekent voor mij alleen meer dat ik langer van een kalmerend nummer van the National kan genieten.
Kortom, Boxer is een prachtig album, waar rust overheerst, en dat ook goed op de luisteraar (in ieder geval mij) wordt overgebracht.
4,5*
Ook een sterk punt van Boxer is dat het lijkt dat de nummers langer duren dat dat ze duren, mede door de soort van loomheid die de nummers meegeven, maar dit betekent voor mij alleen meer dat ik langer van een kalmerend nummer van the National kan genieten.
Kortom, Boxer is een prachtig album, waar rust overheerst, en dat ook goed op de luisteraar (in ieder geval mij) wordt overgebracht.
4,5*
Two Door Cinema Club - Tourist History (2010)

2,0
0
geplaatst: 6 juli 2010, 23:46 uur
Matig album, weinig vernieuwend. Na een aantal keer luisteren is mij een patroon in de nummers opgevallen.
Het begint altijd met een intro, die meestal dezelfde akkoorden heeft als het refrein, dan een couplet, refrein, lichtelijk aangepast couplet (eventueel een brugje daarna) en een refreintje weer op het einde. Dus als je zo zou kijken, krijg je dit:
A-B-A-B'-(C)-A
Op ongeveer ELK nummer, die ook nog eens stuk voor stuk van korte duur zijn (langste track 3:30!). Jammer, want de muziek is wel erg lekker, ligt makkelijk in het gehoor en heeft zeker hitpotentieel. maar gaan gauw vervelen en zelfs irriteren. Toch zijn 3,0* verdiend, de nummers zijn allemaal namelijk niet slecht, maar weinig steekt echt eruit en gaat zoals eerder gezegd gauw irriteren.
Het begint altijd met een intro, die meestal dezelfde akkoorden heeft als het refrein, dan een couplet, refrein, lichtelijk aangepast couplet (eventueel een brugje daarna) en een refreintje weer op het einde. Dus als je zo zou kijken, krijg je dit:
A-B-A-B'-(C)-A
Op ongeveer ELK nummer, die ook nog eens stuk voor stuk van korte duur zijn (langste track 3:30!). Jammer, want de muziek is wel erg lekker, ligt makkelijk in het gehoor en heeft zeker hitpotentieel. maar gaan gauw vervelen en zelfs irriteren. Toch zijn 3,0* verdiend, de nummers zijn allemaal namelijk niet slecht, maar weinig steekt echt eruit en gaat zoals eerder gezegd gauw irriteren.