menu

Hier kun je zien welke berichten reptile71 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

B-Movie - BBC Radio Sessions 1981-1984 (2001)

Op dit album zet B-Movie zeker een heel aardig geluid neer. Hier en daar vind ik het nog het beste vergelijkbaar met Joy Division door de strakke statische drums en de manier van zingen, nou ja..., op een aantal nummers in elk geval. Alle ingrediënten voor een lekker new wave album zijn hier in principe aanwezig, met naast voornoemde ook een goed evenwicht tussen synth en gitaar en een lekker basgeluid. De composities van de nummers vind ik over het algemeen niet echt bijzonder, waardoor het naar mijn mening voornamelijk de produktie is die dit album goed doet klinken. Wie die producer daar ook was bij de BBC, het was iemand die goed werk wist af te leveren in elk geval. Het heeft een album opgeleverd dat zeker de moeite waard is om in je new wave collectie op te nemen. Wel begint het me ergens voorbij de helft een ietsje te vervelen; misschien teveel om in een keer achter elkaar te draaien, maar ik denk dat ik de eerste helft ook wat sterker vind.

Basic Scream - Tales of Intoxication (1986)

Redelijk duistere post-punk, of misschien eerder goth rock, met een zangeres. Hierdoor gaat de vergelijking al snel wat richting vroege Siouxsie & The Banshees. Dit is alleen wat vager en hier en daar wat duister dus. Het is vrij rauw ook qua productie, ik denk vrijwel live opgenomen en zo op vinyl geperst. Niks meer verder te vinden over deze Nederlandse band, maar het album is wel in zijn geheel te beluisteren op youtube: Basic Scream - Tales Of Intoxication (Full Album) - YouTube

Belgrado - Obraz (2016)

Als je dit luistert en naar de songtitels kijkt, denk je, is dit wel een Spaanse band? Ja, dat is het zeker, de band is opgericht in Spanje, maar de zangeres is Pools. Op vorige albums wisselde ze Pools nog af met Engels, maar op deze plaat zingt ze alle nummers in haar moedertaal (voor zover ik hoor in elk geval).

Is dat vervelend? Ik vind van niet. Ik kan Pools heel goed hebben, beter dan Engels met een apart accentje. Dat ik er niks van versta boeit me niets. Ik had dat al toen ik Made in Poland ontdekte.

Deze band maakt zeer aanstekelijke post-punk. De sound is herkenbaar, maar het klinkt fris doordat ze niet proberen op een bekende band van de eerste lichting te lijken. Al kan ik het Pools goed hebben, vind ik de zang niet het allersterkste punt. Maar het is ook niet zo zwak dat het me stoort. Vooral muzikaal gezien zit het allemaal heel goed in elkaar. Het klinkt strak, niet overgeproduceerd, wat hedendaagse post-punk bands nog wel eens kunnen hebben, en weet nog verrassend en spannend te zijn.

Geen dertien in een dozijn plaat dus, maar eentje die je eruit pikt en opzij zet om beter te leren kennen. Eentje die je gaat willen hebben, ik althans wel.

Hun vorige twee albums heb ik alleen even vluchtig doorgenomen via youtube, maar die hebben, op het eerste gehoor in elk geval, niet de charme die dit album heeft. Ze zijn wat teveel dichtgemetseld naar mijn zin. Less is more, komt op Obraz beter tot zijn recht. We krijgen lucht en dat is heerlijk.

In de notes staat (overgenomen van discogs): Obraz is a deconstruction of reality to its basic forms and most primitive elements. The starting point after maximum destruction.
A reconstruction towards a new reality. The world of images and a thousand spectacles, fragmented, dismantled and reassembled. Dynamism, rhythm, energy and movement. Creative sense over technique. Reality is a construction that we ourselves create.

Ik denk daarom dat dit album voor de band ook een soort nieuwe start was.

Benjamin Zephaniah - Free South Afrika / Stop de War (1986)

Twee zalige reggae nummers met van elk de DUB versie erachter. Lekker hoor, rasta in volle glorie. Opgedragen aan Nelson Mandela. De ritmesectie op deze EP bestaat uit leden van de originele band van Bob Marley: Aston "Family Man" Barrett op bas en Carlton Barrett op drums. Laatstgenoemde is het jaar daarop trouwens dood geschoten, dus dit was een van zijn laatste projecten. Schijnt dat zijn vrouw een huurmoordenaar had gehuurd.

Beverley Craven - Love Scenes (1993)

Ooit (ik denk in 1993) zag ik deze dame bij een of andere tv-programma Love Scenes spelen. Volgens mij zat ze achter een vleugel. Ik was onder de indruk van dit wonderschone nummer en heb de cd volgens mij voor mijn verjaardag gevraagd. Er staan een aantal wonderschone liedjes op, zoals natuurlijk het prachtige Love Scenes, maar ook Lost Without You is een prachtige ballad en Mollie's Song, wat natuurlijk over haar dochtertje gaat. Ook Hope hoort in het rijtje thuis, met op het eind een uithaal die door merg en been gaat. Wat mij betreft heb je dan een paar echte kippevelnummers bij elkaar, toch tenminste 4 echte topnummers. Daarnaast heb je nog een aantal nummers die ook heel mooi zijn, maar net een niveautje minder zoals Love Is the Light, In Those Days en Feels Like the First Time.
Look No Further en Blind Faith vind ik de wat mindere nummers. The Winner Takes It All is een aardige cover.

Al met al een heel behoorlijk album als je in de stemming bent voor een aantal gevoelige popballads.

Black Poets - Innocents and Thieves (2009)

Ik vind het verbazingwekkend dat dit album nog door niemand hier opgemerkt is. Iedereen kent Interpol en Editors, White Lies is gelanceerd als de next big thing en Black Poets? Het bleef stil... tot nog toe. (Ok, ik begrijp het wel, het ligt niet in de winkels, maar dan nog, wel in de mijne. )

En dat terwijl ik, toen ik het album voor het eerst hoorde, direct dacht dat dit wel een flinke mediaboost zou krijgen en de band binnen de kortste keren flink in de picture zou staan. Conclusie is dat ik minder commercieel inzicht heb dan ik dacht, maar ook mezelf minder goed ken dan ik dacht. Ik vond het album in eerste instantie namelijk maar een soort na-aperij van de bekende bestaande nu-wave acts. Dat was een beetje mijn allereerste indruk.

Maar wat gebeurde er... ik gaf het een kans. Ik bleef het zo nu en dan draaien, het ging mee op een weekendje Ardennen en het groeide. Wat ik ontdekte is dat er gevoel in zit, meer gevoel dan ik bij de meeste bekendere nu-wave bands opvang.
De zanger heeft een vrij donkere stem, maar zingt melodieus en met gevoel. De nummers dragen een sombere sfeer, maar zijn niet gitzwart of gemaakt donker of overgeproduceerd met als gevolg dat ik steeds meer het idee heb naar iets mooi puurs te luisteren en dat doet me goed.

In vogelvlucht:
Mistakes is als hapklare brokken, een leuke opener (na het weinigzeggende piano-introotje) om de massa mee te krijgen, maar krijgt me niet echt mee.
Een nummer als Point of View begint me steeds meer in zijn greep te krijgen met het pakkende refrein en loopt uit in het prachtige kippevelmoment: "And I don't want to feel... anything at all, anything at all..."”
Naivity, Joy Division invloeden komen om de hoek kijken.
Paris 1932 wordt voornamelijk gedragen door de heerlijke uithaal: "Would you take off your face when the lights go out?"”
Amnesty is geen onaardig nummer maar springt er niet echt uit. Ik moet even aan R.E.M. denken bij sommige stukjes.
Innocents and Thieves is mooi en duidelijk een nummer dat wat tijd nodig heeft om te groeien. Zo’n nummer dat je af en toe even los van het album moet luisteren, omdat het wat extra aandacht nodig heeft.
You Fade Away begint met een lekker basloopje gedompeld in een onheilspellend sfeergeluidje. Ik vind de zang wat gehaast klinken. Het stukje dat begint op 1:54 vind ik erg mooi en is een welkome afwisseling die ze van mij wat verder hadden mogen uitbouwen.
Op dit punt van het album aanbeland merk ik goed wat voor sombere sfeer dit album heeft. Het is geen plaat die je even flierefluitend wegluistert.
Mogelijk dat Low Level Clouds daarom net even te veel van het goede (of van hetzelfde) lijkt te worden, hoewel het helemaal geen slecht nummer is; mooie stukje: "Something's got to give..., my love..."
Modern Movement bevat een zwevend synthgeluid en op sommige stukken een Curish gitaarsoundje. Halverwege worden we verrast en komen we op een instrumentaal stukje dat me sterk doet denken aan hoe November Rain (G 'n R) de finale inluidt, alleen dan in een noisy vorm.
Irene, een zeer waardige afsluiter van het album die begint met een piano-intro dat wordt overgenomen door de gitaar en opbouwt tot een prachtige gevoelige ballad die kippevelmomenten oplevert: "How does it feel when you're in love, how does feel when you're alone? Irene..."

Ik vind dit een plaat die zeker de moeite waard is om wat meer aandacht te krijgen en ik weet ook zeker dat er hier wel liefhebbers voor zijn. Op hun Myspace zijn een aantal nummers te beluisteren waaronder het prachtige Irene.

Blackout - 1 (1979)

Deze plaat ontdekt door dit topic: Nederwave, Ultra, etc. (new wave en post-punk in Nederland)
Uit nieuwsgierigheid de LP gekocht, want nergens was iets te beluisteren.

Of je het echt new wave moet noemen betwijfel ik, maar gezien het jaar 1979 en de stromingen van die tijd, gooien we het maar in dat hokje. Hoewel ik het niet zozeer een goed album vind, heeft het wel zijn charmes. Het heeft iets luchtigs en onschuldigs over zich. Soms doet het wat denken aan Gruppo Sportivo, maar er zijn wel diverse invloeden te horen van jaren 70 bands/artiesten. Colour Vision doet me bijvoorbeeld denken aan Vicious van Lou Reed en soms moet ik wat denken aan Blondie, Roxy Music of zelfs Bowie.

Het was duidelijk een band die gewoon leuke popliedjes wilde maken zonder zich specifiek aan te sluiten bij een vastomlijnde stroming. In dat opzicht is het best goed gelukt en is dit een geslaagde plaat. Ben je op zoek naar een goed new wave album, dan zal het je mogelijk wat teleurstellen.

Bleib Modern - Antagonism (2017)

N.a.v. hun album All Is Fair in Love and War deze ook maar eens gaan luisteren. Beide platen passen wel in het hokje goth rock, met het duidelijke verschil dat bij dit album de nadruk meer ligt op rock. All Is Fair in Love and War zou ik eerder darkwave noemen, waar deze plaat meer in de buurt komt van een band als Fields of the Nephilim. Zeker ook het stemgeluid, erg donker!

Bob Marley - B Is for Bob (2009)

Leuk projectje van Bob's oudste zoon Ziggy met als doel een Bob Marley album te maken speciaal voor kinderen. Hij heef de originele nummers bewerkt. Zo is Three Little Birds bijv. een prachtige akoestische versie geworden, hoor je in Redemption Song Bob's stem wat dichterbij in de mix en is Jamming een compleet ander nummer geworden met lekkere percussie. Een paar nummers zijn volgens mij (helemaal of vrijwel) ongewijzigd gebleven zoals One Love / People Get Ready en Lively Up Yourself.
Mijn meiden gingen in elk geval spontaan dansen toen dit album opstond. Zeker een leuk alternatief voor K3 en absoluut niet alleen voor kinderen. Ik krijg zelf nooit genoeg van Bob Marley dus deze gaat er ook prima in.

Bob Marley & The Wailers - Live Forever (2011)

Alternatieve titel: September 23, 1980 * Stanley Theater * Pittsburgh, PA

Dit album is een musthave voor elke Bob Marley fan. Uitgebracht in een prachtig vormgegeven hoes die openklapt als een boek, welke 3 lp's bevat, 2 cd's en een boekje met vnl. foto's. Ondanks dat Bob Marley enkele dagen voor dit optreden in elkaar was gezakt tijdens het joggen en het tot de dag van het optreden onzeker was of hij kon optreden, zet hij een spetterende set neer waarin hij alles geeft wat hij op dat moment nog in huis heeft. Het zou zijn allerlaatste optreden ooit blijken. Dat maakt dit een enorm bijzonder en uniek document met een grote emotionele waarde. Geen opname die je moet gaan vergelijken met zijn andere live-albums, maar eentje die je moet koesteren en die je moet luisteren als die van een grootmeester die zijn laatste krachten eruit perst voor zijn fans. Als liefhebber zal dit album je dan alleen maar kunnen ontroeren.

Betreft de kwaliteit van de laatste 2 nummers vond ik de volgende info: de reel-2-reel tape gebruikt voor de opname van het concert was te kort waardoor de laatste 2 nummers er niet meer op pasten. Men is jaren op zoek geweest naar opnames van de laatste 2 nummers en deze zijn gevonden, maar in een stuk mindere kwaliteit. We mogen dus überhaupt blij zijn dat de laatste 2 nummers aanwezig zijn op deze release.

Bob Marley and The Wailers - Legend Remixed (2013)

Ik heb ook veel liever de originelen, maar de Marley familie is druk bezig hun erfgoed op alle mogelijke manieren in leven te houden en de boodschap van de reggae grootmeester aan mensen van diverse leeftijden, uit allerlei bevolkingslagen, culturen, klassen etc. over te brengen. Het is hun missie en tevens natuurlijk bron van inkomen. Op zich niks mis mee. Marley had zelf ook vaak meerdere versies van nummers. Het moderne jasje zal vast een bepaalde groep aanspreken: mission accomplished.

Breathless - Between Happiness and Heartache (1991)

Dit album van Breathless staat vol met pakkende liedjes, voornamelijk balladachtige nummers, gezongen en gespeeld met veel gevoel. Dat alles overigens zonder dat het tè softe muziek wordt. Het heeft iets dromerigs, bevat mooi melodieus gitaarspel, hier en daar aangevuld door een stevige slaggitaar.
Eigenlijk maakt dit alles bij elkaar het een unieke combinatie van indie rock, new wave en dreampop. Het is niet te vangen in één genre.

Eigenlijk onbegrijpelijk dat deze band niet een veel groter publiek heeft getrokken, maar misschien heeft dat ook wel te maken met het feit dat hun albums nooit op een groot label zijn uitgebracht, maar ze alles zelf hebben gereleased op hun eigen Tenor Vossa label.

Breathless - Three Times and Waving (1987)

Nog even en ik heb alle... jawel alle cd's van Breathless in huis (en in de shop uiteraard). Ik kon het echter niet laten alvast wat rond te zoeken om er al wat meer van te kunnen luisteren. Deze vond ik alvast en heb ik maar ff van het net geplukt..... En.... dat was geen teleurstelling. Momenteel zit ik vol verbijstering te luisteren mezelf afvragend waarom ik deze band nu pas voor het eerst leer kennen. Dit is echt een wreed goed album! Ik heb het dan niet over (ik weet inmiddels waar ik mee geïdentificeerd word ) een 'gewoon' new wave of post-punk album. Dit gaat een hele flinke poep verder. Een post-punk sound is er hier en daar wel in te herkennen en de liefhebbers van dat genre zullen hier ook zeker wel van houden maar dit schiet werkelijke alle kanten op. Het heeft zweverige psychedelische elementen en rockt er af en toe aardig op los, het bevat geweldig lekker gitaarspel, maar ook lekkere ritme's en drumpartijen. Wat voor genre is dit eigenlijk?? Vanaf nu in elk geval noem ik het maar prog. post-punkshoewavespacerock o.i.d.

CD (mp3's) afgelopen, gelijk nog een keer! Maar nu met koptelefoon

edit: Dit is niet normaal... dit is als trippen zonder dope... wow... Mogwai meets The Cure meets This Mortal Coil meets... Schudden voor gebruik. Kan de rijvaardigheid beïnvloeden....

Brendan Perry - Songs of Disenchantment (2020)

Alternatieve titel: Songs from the Greek Underground

Ik ontving een aankondiging van deze release in de Dead Can Dance nieuwsbrief en was uiteraard verheugd om een nieuw album van Brendan Perry. Ik wilde bijna blind een pre-order doen van het vinyl, maar aangezien hij te beluisteren is op zijn bandcamp heb ik dat eerst maar gedaan.

Toen de eerste noten door mijn speakers galmden en ik Brendans stem weer hoorde, kreeg ik lichtelijk kippenvel. Dat klonk toch weer als vanouds heel goed en hij is nog steeds goed bij stem. Zoals we gewend zijn van Dead Can Dance heeft Perry zich ook hier weer laten inspireren door wereldmuziek. Voor dit album heeft hij zich verdiept in Griekse Rebetiko muziek.

Nu hou ik over het algemeen wel van de diversiteit die Dead Can Dance in haar muziek kan brengen, maar na enkele nummers alleen maar Griekse Rebetiko en niet altijd even aantrekkelijke zangpartijen, begon het me toch tegen te staan. Dit is even leuk, maar voor mij geen heel album lang. Helaas ben ik bang dat er niet veel draaibeurten meer gaan komen en het vinyl laat ik ook voor wat het is. Toch een beetje een teleurstelling dus, net als de laatste DCD dat voor mij was.