menu

Hier kun je zien welke berichten reptile71 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Wallace Collection - Laughing Cavalier (1969)

Daydream is zo ongelofelijk bekend en toch is dit album zo onbekend, best raar. Daydream is wat mij betreft net zo'n kenmerkend sixties nummer als California Dreaming en Hey Jude, het is voor mij gevoelsmatig een soort combi van die 2 nummers.
Verder kende ik Poor Old Sammy ook al volgens mij, vast ook een single geweest.
En het prachtige Peru moet ook zeker even genoemd worden, want dat is een schitterend stukje psychedelische jaren 60 rock.
Als je liefhebber bent van jaren 60 muziek mag deze eigenlijk niet ontbreken in je verzameling.

Wasted Youth - Wild and Wandering (1981)

Echt dik de moeite waard dit album, afkomstig uit het mooie jaar 1981. Post-punk die me soms wat doet denken aan Magazine (Housewife), maar ook hier en daar aan bijv. Joy Division, Echo & The Bunnymen en Psychedelic Furs, om maar een paar richtpunten te noemen. Toch heeft de band een duidelijk eigen geluid. Dit zou best wat meer bekendheid mogen hebben, zeker bij liefhebbers van het genre.

Weekend at Waikiki - Sonar (2018)

Een eigen beheer release van vorig jaar die de meesten niet opgemerkt zullen hebben. Ik kwam ook pas gisteren bij toeval achter het bestaan van deze release. Op 12 mei vorig jaar heeft de band een releaseparty gehouden, waar dit album (als cd) werd gepresenteerd samen met het graphic novel Hannah met daarin artwork van de Friese kunstenaar en Waikiki gitarist Gert-Jan Veenstra.

Van hun website: "Het verhaal van Sonar begon 25 jaar geleden. De Waikiki’s waren onderweg met een boot op de Wolga van Moskou naar de Kaspische Zee. Er werden legendarische concerten gegeven in de deels gesloten steden aan de Wolga. Op 30 juli 2016 speelde Waikiki weer aan de oevers van de machtige Wolga in Nizhny Novgorod, het vroegere Gorki. Voor meer dan 30.000 mensen, waaronder Hannah…"

Het heeft ze in elk geval geïnspireerd om nieuwe nummers te schrijven en op te nemen. En waarom zou ik nou de moeite nemen om dit allemaal op te schrijven? Omdat deze plaat echt zeer de moeite waard is. Wie Weekend at Waikiki uit de jaren 80 van de vorige eeuw kent, zal ze associëren met hoekige new wave. Dit is toch wel andere koek. Mooie melodieuze uitgesponnen knap geproduceerde nummers met naar mijn idee een flinke dosis Bowie-invloed en dan met name Bowie's latere werk herken ik terug in een aantal nummers. Vind ik dat vervelend? Nee! Sterker nog, ik ontvang dat met open armen. Het is een mooi luisteralbum om op weg te dromen geworden.

Tom Holkenborg (Junkie XL), die de productie en gitaarwerk heeft gedaan voor hun vorige album (Sputnik uit 1994) is trouwens niet meer van de partij. Deze plaat klinkt dan ook compleet anders dan Sputnik.

Weekend at Waikiki - Sputnik (1994)

De productie van dit album is in handen van Tom Holkenborg (later bekend als Junkie XL) en dat is duidelijk te horen. De 80's new wave maakt plaats voor stevige alternative rock met gebruikmaking van de nodige electronica en hier en daar een breakbeat sound. Blijkbaar heeft Holkenborg een poging gewaagd om de band op de markt te zetten in de alternative rock scene die in die tijd groots was met bands als Pearl Jam, Nirvana, Soundgarden en Alice in Chains, maar ook Nine Inch Nails en The Prodigy zaten in hun hoogtijdagen. Een mengelmoes van dit alles is het gespreide bedje waar Weekend at Waikiki gebruik van hoopte te maken. Aan het aantal stemmen hier kun je aflezen dat dat niet gelukt is. Zelf zat ik in die tijd middenin de alternative rock, maar Weekend at Waikiki met dit album is compleet aan me voorbij gegaan. En ik vind het ook geen goed album. Er is hard gewerkt aan het creëren van een sound en die is op zich wel prima, maar qua songmateriaal blijft het allemaal nogal nietszeggend naar mijn mening.

Ik hoor dit album nu voor het eerst en dat is na het horen van hun 2018 release Sonar. Deze laatste spreekt me absoluut veel meer aan en zou ik dan zeker ook adviseren te gaan luisteren als je interesse hebt in nieuwer werk van deze band. Hij staat op Spotify.

When the Clouds - The Longed-For Season (2010)

Ergens tussen ambient en post-rock in vind je dit. Echt zalige melancholische sfeervolle muziek (volledig instrumentaal). Klein meesterwerkje dit.

Whipping Boy - Heartworm (1995)

Al inkopend voor mijn tweedehands cd-webshopje kom ik zo nu en dan leuke verrassingen tegen. Ik had hier nooit van gehoord, maar dit is toch zeker wel de moeite waard. Hoewel niet helemaal mijn ding is dit toch een klasse album in het genre. Pakkende melodieuze poprock met hier en daar een wat steviger geluid en op andere momenten weer rustiger met gepast gebruik van strijkers. Invloeden van The Smashing Pumpkins hoor ik er maar sporadisch in, toch kan ik de vergelijking met The Smiths en The Pumpkins wel voorstellen, want als je die twee in een pot zou kunnen stoppen en dan heel hard schudt, zou dit album er weleens uit kunnen rollen als resultaat.

Whispering Sons - Endless Party (2015)

De Belgische band Whisperings Sons bestaat sinds 2013. Vier studenten (Kobe Lijnen, Lander Paesen, Sander Pelsmaekers en Sander Hermans), die samen veelal covers speelden, zochten nog een zanger of zangeres en vonden die in Fenne Kuppens. Fenne was eigenlijk niet bekend met de muziek die de vier muzikanten zo beïnvloedde, maar wat ze speelden sprak haar wel enorm aan. Ze gingen met elkaar oefenen en een nummer dat ze graag samen speelden was Whisperings Sons van de Deense band Moral. Zo was ook de bandnaam ontstaan. Met het schrijven van eigen nummers evalueerde het geluid van de band langzamerhand tot de eigen herkenbare sound die het nu heeft.

Ze hebben in 2014 een demootje met elkaar opgenomen met daarop vier nummers en in 2015 onder eigen beheer een mini-album (Endless Party) opgenomen en uitgebracht op cassette via Wool-E Tapes (en later ook op cd en vinyl). In 2015 deden ze mee met de studentenwedstrijd Rock Race, die ze ook direct wonnen. In 2016 besloten ze ook mee te doen met Humo’s Rock Rally. Eigenlijk hadden ze er geen enkele verwachting van, maar hoopten ze gewoon op die manier wat meer bekendheid te krijgen. Begonnen als underdog wonnen ze de wedstrijd met vlag en wimpel. De geldprijs van 10.000 euro die ze hiermee opstreken, steken ze onder meer in het professioneel opnemen van een album, dat we in het najaar van 2018 kunnen verwachten. Vooralsnog moeten we het nog even doen met dit mini-album en twee singles, waar overigens ook geweldige nummers op staan.

Je hoeft niet lang te twijfelen uit welke hoek deze band haar invloeden haalt als het nummer Shadow je speakers uit komt knallen (deze muziek komt op hoog volume nou eenmaal het best tot zijn recht). De gitaar roept bij mij direct de sfeer op van The Cure’s Last Dance. Gitarist Kobe Lijnen noemt dan ook niet voor niks Robert Smith als invloed op zijn gitaarspel. Als de zang invalt zal een ieder die deze band niet kent de zangstem wel opvallend vinden en denken dat die man wel een apart stemgeluid heeft. Dit is dus de donkere stem van Fenne Kuppens, beïnvloed door zangeressen als Nico (Velvet Underground) en Michelle Gurevich (Chinawoman). De combinatie van roffelende elektronische drums, het gitaargeluid en de synth geven het gevoel alsof je op golven gevormd door muziek drijft. Misschien is de zangstem er eentje die je moet liggen, maar als dat eenmaal zo is, geeft dat precies het stukje magie mee, dat nodig is om een band zich te doen afscheiden van de grijze massa. Dan weet je direct: deze band is iets bijzonders.

Midlife zuigt je mee in een draaikolk gevormd door het vlotte galmende gitaarloopje en de drums. Kuppens heeft zich met haar tekst duidelijk laten inspireren door de muziek. Er is geen ontsnappen aan als je eenmaal in deze spiraal zit: “This is how the party ends….. this is how it all ends.” Qua genre past dit gemakkelijk onder de gothic rock. Overigens muziek waar je ook helemaal los op kan gaan op de dansvloer. Bij live-optredens zie je Fenne Kuppens dat dan ook volledig doen.

Time begint met een mooie opbouw van bas en drum, die worden aangevuld door de gitaar en synth. Een instrumentale opening die zich ontvouwt tot een mooie melodieuze bloem, van waaruit de zangeres haar verslag doet over een worsteling van iemand die opgesloten lijkt te zitten in zijn/haar gedachtenwereld, waaruit vluchten onmogelijk lijkt. De band weet enorm goed dynamiek aan te brengen in het geheel, o.a. door de gitaar op de juiste momenten weg te laten, zoals wanneer de zang begint. Elkaar de ruimte geven en weten hoe je spanning opbouwt en een nummer tot een climax kan laten komen getuigen van ware klasse.

The Night neemt ons mee de nacht in, wat lijkt te staan voor een vlucht uit het dagelijkse bestaan, wat nooit oplevert wat je hoopt, maar je eerder weer in een leegte achter laat, zelfs zonder herinneringen.

In Insight wordt een dikke mist opgetrokken door de band, die een vette wall of sound creëert. Deze sleept zich voort terwijl de zangeres er doorheen waadt, happend naar adem, op zoek naar een plek om tot rust te komen: “No place to lay my head…”. Ook hier weer komt die innerlijke strijd duidelijk naar voren en smelten muziek, zang en tekst weer samen tot een moerasachtige massa waar je jezelf als luisteraar heerlijk in kan nestelen.

Met Wall heeft dit zeer geslaagde mini-album een pakkende afsluiter, die je doet verlangen naar meer. Hypnotiserend gitaarspel, bezwerende zang, een zwevende synth en alles aangedreven door de pulserende drum en bas. En die muur gaat er aan: You built your walls…. I’ll take them down”.

Als we hun EP uit 2014 als demo beschouwen (zelf doen ze dat ook), dan heeft Whispering Sons met dit mini-album een prachtig en indrukwekkend debuut afgeleverd. Op mij heeft de plaat zelfs een verslavende werking. Het is mijn meest gedraaide plaat van dit moment. Ik kijk dan ook werkelijk uit naar hun eerste langspeler. Zelf zeggen ze dat deze weer flink anders klinkt dan deze plaat. Hij zou meer afwisseling hebben in de songstructuren en er zou gebruik gemaakt worden van allerlei andere geluiden. Wat ze daar dan ook precies mee bedoelen weet ik ook niet, maar over een aantal maanden zullen we het weten. Live spelen ze sowieso al veel nummers die nog niet uitgebracht zijn en wat ik daarvan heb gehoord tijdens Wavefest III klonk in mijn oren fantastisch. Voor mij is het in elk geval duidelijk: deze band blijf ik op de voet volgen en alles wat ze uitbrengen wil ik op mijn draaitafel kunnen leggen.

Review afkomstig van mijn site: Whispering Sons | Endless Party – New Wave & Post-Punk Reviews - newwavepostpunkreviews.wordpress.com

White Lies - To Lose My Life... (2009)

Alternatieve titel: To Lose My Life or Lose My Love

Ik vind dit een heel aardig debuut. Het heeft een enorme 80’s sound. Vergelijkingen met een band als Joy Division vind ik totaal niet opgaan. Ik vind dit niet zulke donkere muziek. Het heeft in mijn oren eerder iets van Alphaville e.d. (wsl. ook door het hoge stemgeluid van de zanger), maar dan hier en daar aangevuld met een heavy basgeluid en vette gitaardistortion (en ook lagere zang).
Ook Echo & The Bunnymen moet ik soms wat aan denken, maar als ik het zou moeten vergelijken met Heaven Up Here dan voelt dit toch een stuk lichter en met wat glam besprenkeld, waardoor ik hier en daar ook de vergelijking met Duran Duran goed kan begrijpen. (Tegelijk de reden waarom ik er slecht tegen kan als dit soort bands met Joy Division vergeleken wordt. Dan ben je naar mijn mening ofwel doof of je gevoelskwab is zeer zwaar aangetast. Dit heeft heus wel post-punk invloeden, maar het is niet te ontkennen dat dit ook even flink door een New Romantic badje is gehaald.)

De zanger vind ik goed, hij heeft zowel een goede laag als hoog en zijn stemgeluid past prima in het hele plaatje. Het synthgeluid zit mooi in de sound verwerkt, erg 80's.
Dit alles verpakt in een vrij gladde produktie. Dat moet je maar net aanspreken. Persoonlijk hou ik meestal meer van een wat rauwer geluid. Al met al vind ik het toch wel een aardig album. Voornamelijk omdat het bekend en vertrouwd klinkt (voor de meesten die opgegroeid zijn in de 80's denk ik) en het vrij lichte korst is die lekker wegluistert als ik geen zin heb in 'moeilijke' muziek. Wel ben ik een beetje bang dat ik het album snel zat ga zijn.

Ik moest trouwens even flink mijn best doen om erop te komen waar het gitaarakkoordenreeksje van het einde van Death me aan deed denken, maar ben erachter: Sweet Jane van ome Lou. Niet dat ze dat gejat hebben want het is een totaal ander nummer, maar dat stuk kwam me al direct zo bekend voor.

Wire Train - ...In a Chamber (1984)

Zo gezegd zo gedaan. Zo uit mijn hoofd geen idee wat er allemaal is uitgekomen in 1984, maar beste plaat van het jaar is toch een behoorlijke titel. Dat Bono dat destijds vond kan ik me (als ik me in hem verplaats voor zover dat mogelijk is ) toch wel een beetje indenken. De muziek heeft qua spel van voornamelijk bas en drums hier en daar wel wat weg van de vroege U2, de gitaar iets minder, qua zang vind ik Bono beter en ik vind de oude U2 albums een stuk overtuigender. De nummers op dit album zijn ook een stuk poppier dan U2 destijds was. Niettemin staan er zeker wel een aantal lekkere (lees: 'catchy') nummers op deze plaat, zoals de opener I'll Do You, die me ook wel aan de vroege INXS doet denken, Everything's Turning Up Down Again, Like dat toch wel een echt new wave sfeertje draagt en Chamber of Hellos. Na het zesde nummer stort de boel nogal in. I Gotta Go doet me dan vervolgens denken aan oude Duran Duran nummers en de afsluiter Love Against Me is het absoluut niet waard om een album af te sluiten, maar hadden ze beter gewoon weg kunnen laten.

Al met al geen hele slechte plaat. Er staan zeker wel een paar nummers op die ik pakkend genoeg vind om vaker te draaien, maar het is geen album dat ik vaak in zijn geheel zal draaien. Het is me daarvoor over het algemeen wat te poppy en te gladjes.
Wel ben ik ervan overtuigd dat deze plaat een flink aantal mensen meer zou kunnen boeien dan hij mij doet, althans wat betreft mensen die van jaren 80 pop-rock houden. Dus ga gewoon luisteren. (Voor een 'luisterlinkje' kun je me altijd pm-en )

Op hun myspace staat trouwens UK als land, maar ze zijn volgens mij opgericht in de VS, dus wat hierboven staat klopt wel.