menu

Hier kun je zien welke berichten henrie9 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Off the Cross - Enjoy It While It Lasts (2021)

4,5
Met OTC hoor je weer een Belgische metal-stérgroep in wording en jongens, wat klinkt dit dampend goed! Goed omringd met ervaren lieden uit o.m. Ayreon, Epica en Eluveitie, pakt dit nieuw talent direct uit met een energiek deinende wall of sound en een vernuftig gevarieerde playlist. Zang, instrumentarium, songs : een bont muzikaal jongleren en globaal toch altijd harmonisch evenwicht houden. Met die metalmaturiteit oogst je hier respect van begin tot einde. Hun podium op Graspop ga je niet meer voorbij!

Old Crow Medicine Show - Paint This Town (2022)

4,0
Met 'Paint This Town' van Old Crow Medicine Show kom je in een heuse revival van alt-country terecht. Robuuste extraverte americana vol geestdrift en hectiek. Countryzang, banjo, harmonica, strijkers en drums, ja, The Old Crows zijn zuiderse mannen met karakter die duidelijk hun stiel kennen.
Ze doen nu wel swingend en opgewekt, maar misschien is het ook wel om de pijn van de ziel van frontmant-songschrijver Ketch Secor en bij uitbreiding die van ons te verzachten. Want op dit album zijn, naast de liefde, politieke stellingnames à la Springsteen en donkere gedachten allerhande absoluut niet veraf. Zie het als een plaat voor veler gebruik, je kan er zwetend op uit de bol gaan, rondspringen en dansen, maar tegelijk zit er voor het huidige gepolariseerde Amerika, met zijn brede sociale en raciale kloofgebieden, best genoeg in om even over te bezinnen. Of zoals ze het dan zelf zeggen, 'eerst proberen we, als op straat, wat van je dolllars in onze gitaarkoffer te krijgen, eens we je aandacht hebben zullen we over milieu, oversterfte door verslaving en alle moeilijke dingen in de wereld zingen, met het dansje erbij.'

Het begint al met het aanstekelijke 'Paint This Town', anthemische lofzang bijna over verveling bij het opgroeien in vergeten elementaire plaatsjes in de Amerikaanse middle of nowhere, stoemelingse ruigheid à la John Mellencamp, geestesgenoot van Springsteen. In de luchtige rockabilly-bluegrasser 'Bombs Away' diept Secor een groot lied over relatiebreuk en scheiding op, niettemin: luid en op speed. 'Gloryland', koortsdromen over een wereld waarin alles vierkant draait, aantrekkelijke deuntjes trekken je nauwer bij de les. De boogieër 'Lord Willing and the Creek Don't Rise', met stevige pianopartij, een ouderwetse ravotter voor de feestvarkens. 'Honey Chile', fraaie vioolballade over liefdesverdriet. 'Reasons to Run', over de existentiële vermoeidheid van de eenzame lonesome cowboy. De pijlsnelle bluegrass en rock&roll van 'Painkiller' dan weer, over de ontberingen in Amerkaanse steden veroorzaakt door drugsverslaving. 'Used to Be a Mountain', over klimaatverandering.

Als een oude dronkemansdans is 'Deford Rides Again' een energieboost aangeblazen vanop de mondharmonica. Tribute voor de talentvolle zwarte harmonicaspeler DeFord Bailey uit de twenties van de vorige eeuw, die door puur racisme toch uit Nashville geweerd werd. Het tragere 'New Mississippi Flag' is een bezinnende pianoballade voor de staat Mississippi, vanuit een 'ze hebben toch ook veel om trots op te zijn'-perspectief, in de deprimerende achtergrond van de BLM- beweging en het Trumpisme. 'John Brown's Dream' gaat over John Brown, slavernijbestrijder, geëxecuteerd omwille van z'n aanval in 1859 op een wapenarsenaal.
'Hillbilly Boy' is tenslotte de in vreugde afsluitende meezinger.

Dit is een album vol drumbeat en harmonieën, blijkbaar met ontzettend veel plezier en energie gemaakt, dermate dat je zelf met evenveel genoegen meehost in de maalstroom. Dit is volksmuziek in een aangepast jasje, met een diepe bodem, voor al wie leeft in de 21ste eeuw.

Olivia Rodrigo - SOUR (2021)

4,0
Met wel bijna evenveel sterren op haar gezicht als het Vlaamse sterrenmeisje valt ze op deze eerste plaat bewust brutaal binnen. Ja, naast crazy popsongs à la 'Drivers Licence' en 'Deja Vu' houdt een deel van deze net meerderjarige zangeres/actrice onderwijl ook van punkrock en ander stevigs, dus pin haar maar nergens op vast! Hoe dan ook, vooral gepolijste pop, uitstekende pop brengt ze op dit debuut aan de man, als volleerde diva al en met de flair van voorbeeld Taylor Swift. Hoe goed ze hierbij vanaf liedje één zit getuigen de ongelooflijk vele miljoenen fans die haar zijn gevolgd en haar aan de lippen hangen voor alles wat ze nu uitbrengt. Gegroeid uit wat ze al was als kind- televisiester, gaat de evolutie nu gewoon zingend verder, heen en weer, naar volwassenheid. Ze heeft het over liefde, jeugdig tobben over relaties, verloren liefjes, over bedrog, weemoed, dooreengegooide identiteiten en façade, versies van jezelf, omgaan met persoonlijke verandering... Ze weet dit alles in verduiveld aansprekende songs af te leveren of ze doet dit samen met producer Dan Nigro. Vroegrijpe, talentrijke dame, Olivia Rodrigo, iemand om mee rekening te houden. Neen, '1 step forward, 3 steps back', da's wel voorbij nu!

Once Human - Scar Weaver (2022)

4,0
Hier komt een straf kwintet uit L.A. dat je met ongeziene felheid meedogenloze groove- metal/progressieve deathmetal serveert. Once Human’s ‘Scar Weaver’ is het adembenemende liefdeskunstwerk van z’n twee stichters, gitarist Logan Mader (ex-Machine Head) en de even bevallige als verpletterende Australische zangeres Lauren Hart. Samen met Dillon Trollope op drums, Damien Rainaud op bas en Max Karon als nieuwe gitarist en hoogst inventieve riffschrijver, ontbolstert Once Human zich met dit schokkend derde album als een beest van een groep dat met z’n metal voluit op alle cilinders doorpompt. We krijgen destructief, brutale maar tegelijk toch toegankelijke, zelfs melodieuze metal. Fenomenale frontvrouwe Hart met de veelzijdige stem is nu eens een in haar gutturaal geschreeuw exploderende she-devil, een andere keer dan weer de bekoorlijk cleane zang producerende engel.

Once Human opent progressief met een razend Eidolon. Kletterend djentig kluwen van ritmische, riffende gitaren, niets ontziend drumwerk en – behoudens die ene flard cleanzang –  een portie divers giftige, rauwe brulgrunts er altijd pal middenin. Verschroeiende headbanger bij uitstek, met felle groove, is het sublieme Deadlock, met drie riffs pompende gitaristen in synchroon op en neer  buigende choreografie van wervelende dreadlocks en andere lange manen. Politiek militant ook, in dodelijke houtgreep houdende leiders creëren volgzame kuddes en sociale impasse. Met gewaardeerde medewerking van co-producer-frontman Robb Flynn van Machine Head bovendien, wiens gastoptreden ‘Deadlock’ hertekent in een jumpend, niets ontziend rap-metalcorefest. Dan ook nog een waar metal-‘Paradise By The Dashboard Light’, want hier met duet par excellence fulminerend op orkaankracht, in perfecte wisselwerking, Flynn tegenover Hart.

De iets tragere donkere deathmetal van titelnummer Scar Weaver is niettemin hels metalcatchy, intense drums, prachtig gitaarwerk, groove van een eindeloos doorstuiterende zware bas en die altijd meeslepende, glasscherpe riffs van Max Karon. Het duivelse Bottom Feeder is van meerdere markten thuis. Ondanks het horrorsfeertje is het behoorlijk proggy aandoend. Waarbinnen Hart met ook haar cleane vocals evengoed als een vis in het water doorheen de draaikolken van riffs, solo’s, ijzeren basprikken en laag ratelende drums laveert.

Monsterlijk melodische moshpitsong Where The Bones Lie gaat dan in midtempo verder. Het nummer verschiet in stijlen en in die mélange van bonkende gitaren en drums, overheerst als rots in de branding de woest brandende passie van een brullend en tierende sirene. Erasure, verbleekte schedels en karkassen, Hart als zwarte weduwe over desolate graafputten, gedreven nummer over de blood diamandsindustrie, start krachtig en traag ritmisch vanuit duistere diepten om uiteindelijk in te stappen voor een weer dolle vernietigingsrit.

Deserted is ietwat proggy, samen met messcherpe, muurslopende riffs, grootse bas en flexibel van stem wisselende Hart. Eerst starten de melodieën van Karon en dan, zoals zo vaak, gaan gespierde vocals er complementerend overheen. Het opgejaagde We Ride, kortste nummer, is een in compleet extreme groovemetal omgeturnde coversong van Devin Townsend’s brutale Strapping Young Lad. Spek voor de bek van een door de flitsende leadgitaarsolo en wild doorslaande drums weer ontketende Hart.

Slotsongs Cold Arrival en Only In Death verbergen de ziel van een plotseling overleden gezamenlijke vriend. Cold Arrival, met industrial opstart, is schokkend melodische deathmetal, van meetaf aan getrokken door queen of the show Hart en haar switchende sleep van clean tot duivels grollende woede. Claustrofobische headbanger Only In Death dan, in droefenis jankende gitaren, stomende band in algemene verbittering en boosheid, clean versus laag grommende vocalen, bevat in haar smart ook de diepste persoonlijke ontboezemingen van Hart.

Na twee eerdere under-the-radar-albums is met dit Scar Weaver dus overduidelijk uitstekend doorgewerkt. Zoals de band het nu ook zelf volwassen en zelfzeker uitstraalt, na de tonnen energie, het steeds verder uitpurende perfectionisme dat ze er dankzij de lockdown in konden investeren, overvalt hier finaal dit beresterk modern metalalbum van Once Human, supergetalenteerd vijftal intussen. Creatief, vooruitstrevend, intelligent, goed geproduceerd, technisch hoogstaand, vol originele arrangementen. Het Once Human anno 2022 is kolossaal geworden, agressief, niet aflatend in brute kracht, verwoestend in z’n rauwe sound. Met Lauren Hart hebben ze ook een van de beste vrouwelijke growlers in huis, die bovendien met haar flexibiliteit evengoed de in heesheid cleane passages perfect in balans brengt.

Een Once Human bijgevolg hier dat indrukwekkend diepe lidtekens nalaat. Eerste grote metalplaat van 2022, als je ‘t ons vraagt!

Oscar and the Wolf - The Shimmer (2021)

4,0
2017. In enkel volle zalen omarmt de wereld de unieke sound van Oscar And the Wolf, hun internationale krakers uit Entity en Infinity en daarbij heel Max Colombie's extravaganza. 2021, ook tijdens de lockdown blijft Max zoekend naar de perfecte song. Hij gaat verder zijn eigen weg, besluit resoluut betreden paden te verlaten, besluit als volwassen queer-noir-singer-songwriter in alle eerlijkheid alleen voor zichzelf te kiezen. Goed, er is nog het geil spokende 'Nostalgic Bitch', dat met stevig aanhoudende groove bij de oude Oscar thuishoort. Hij blijft ook onverkort kiezen voor r&b en electropop, vol electronics voor de nachtelijke uren waar verleidelijke outfits kunnen schitteren. En toch, de evolutie van dit 'The Shimmer' gaat bewust minder naar de verwachte discotheekhits, maar naar des te meer donkere intieme songs die tot bij Bon Iver aanschurken. Alle zijn ze bijna huiselijk in elkaar gezet en zo sfeervol mystiek en verheven. Altijd drijven ze op 's mans nostalgie, melancholie, diepe hunkering en onuitputtelijke liefdesbeleving.

Max heeft nu ook een kasteel gekocht, bomen, bloemen, kleuren eromheen. Voelt hij daar de vlinders fladderen in zijn buik, dan komt instinctief de hoogst kwetsbare soulpop naar boven. Maar 'The Shimmer', dat leven tussen zon en maan, in licht zowel als duisternis, tussen iets heel mooi of juist beangstigend, tussen schichtigheid en mega, dat is zijn creatie van een hoogst eigen droomlandschap, zijn persoonlijkheid daar in de schemerzone, wentelend, kerend of juist troebel. 'The Shimmer' is zijn muzikale sprokkeltocht van magisch opgeroepen wisselende stemmingen, hijgende verlangens, het weemoedig tastbaar maken van vage werelden. Met donkere zanglijnen groeien ze uit tot helende songs, de therapie voor Max' complexe emoties.

Oscar And The Wolf's betoverende etherische sound vol beats, echo's, ritmes, heldere gitaren en hese falsetto, is als een vertrouwde warme deken overeind gebleven, al zijn de Infinity-electronics nu doelbewust afgezwakt. We krijgen nu songs als 'Oliver', ogenschijnlijk lieflijk vakantienummer over hartstochtelijk samenzijn en liefde die tenonder gaat, het eerste dat zich binnen het nieuwe creatieve liefdesnest ontbolsterde. Of het timide 'James', droef, sensueel dansrocknummer. We krijgen het introspectieve, verlegen akoestische 'Ghost of You', Max' lieveling, over hopeloos stapel worden. We krijgen een dromerig euforisch 'Livestream'. We krijgen 'Ocean City' met Max als dwalende casanova. En nog van die uitvergrotingen van zijn meervoudige persoonlijkheid. Of de dromerig experimentele soundscape van tropische vakantiesong, de instrumental 'P.I.C.' (People In Charge).

Met de keuze voor deze zonder meer sfeervolle, romantische derde heeft de wolf in hem brutaal risico's genomen, laat dit de aard zijn van het beestje. Maar het totaal relaxt, ontspannend, harmonieus 'The Shimmer' bevestigt Max Colombie evenwel, zoals ie het zelf ook zingt in 'Lifestream', als 'night life superstar'. Hier ligt een groeidiamant van een authentieke band met een frontman die, tussen alle uitersten in, ultieme popstar is. En blijft.