menu

Hier kun je zien welke berichten Justinx als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Feathers - Feathers (2005)

3,5
Ik heb altijd al een zwak gehad voor de freaky-folk-scene. De muzikanten zijn vaak zo bedreven en geven echt alles voor hun muziek. Binnenkort mogen we alweer het vijfde album verwachten van onze ''opperfreak'' Devendra Banhart - waarschijnlijk onder
de titel ''Smokey'' en met een dvd (!) - maar voordat het zover is moeten we het nog even doen met ouder werk. En vanaf vandaag ook met de folkgroep Feathers. Het heeft wat weg van Banhart's hobbybandje Vetiver, maar het is wel degelijk andere muziek. De uit Vermont komende vrienden hebben onlangs hun titelloze album heruitgegeven (het origineel is uitgebracht op vinyl) onder Gnomonsong - het label van Devendra Banhart. Dat de sound tussen Feathers en Banhart dan ook niet zoveel van elkaar verschilt, mag duidelijk zijn. De dames en heren van Feathers hebben zelfs een bijdrage geleverd aan het Cripple Crow album van Banhart. Dat ik helemaal gek ben van dat album, mag bij deze bevestigt zijn. Ik kon dan ook niet wachten op het heruitgebrachte album van Feathers - gezien ik geen platenspeler in bezit heb. Het album is opgenomen in de slaapkamer van Feathers-lid Kyle Thomas. Dat reflecteert duidelijk op dit prachtige album. Zo is de sound minimaal gebleven; veel akoestische instrumenten en een groot saamhorigheidsgevoel zijn de belangrijkste elementen van dit plaatje. Je hoort hoeveel pret ze hebben gehad bij het opnemen en hoe gezellig het moet zijn geweest in die slaapkamer. Stel het je voor: acht man in een piepklein slaapkamertje, samen met veel instrumenten en een vrolijke sfeer die duidelijk naar voren wordt gebracht. Het is geweldig om als luisteraar zo met de muziek betrokken te zijn. Dat maakt de muziek van Feathers - evenals alle andere leden van de ''freakfolk-cult'' - zo mooi, zo aandoenlijk en vooral ook zo emotioneel. Als je naar deze muziek luistert ben je altijd onder vrienden - ook al luister je dit album in je eentje.

Mooi en ingetogen, bijna om sentimenteel van te worden. Het is jammer dat het album weinig aanzien heeft hier op MuMe, maar dat kan je enigszins ook niemand verwijten gezien het album in beperkt opgave is uitgegeven. Toch wens ik iedereen sterk toe dit plaatje eens te beluisteren. Het heeft mij in ieder geval erg blij gemaakt. Ik begin met een in de eerste instantie laag cijfer, maar dat zal hopelijk snel uitgroeien tot een hooggewaardeerd album. Voor nu dus een 3,5*. En daarbij wil ik natuurlijk Bob (Bubbachups) ook nog even bedanken voor zijn sterke (kleine) recensie over dit album. Hierdoor ben ik toch op zoek gegaan naar het hele plaatje.

Field Music - Tones of Town (2007)

3,0
Ik draai dit nieuwe album van Field Music toch best wel vaak op mijn i-pod, maar ik heb er tot dusver nog niet mijn mening over gegeven. De ideale plek om mijn mening te geven lijkt mij dus hier. Tones Of Town, wat zal ik er eens over concluderen. Het plaatje komt ontzettend spontaan over bij de eerste luisterbeurt, maar blijkt veel meer diepgang te bevatten dan dat je in de eerste instantie zou denken van deze Field Music plaat. Het klinkt allemaal lekker vrolijk en het album bevat vrolijke, aanstekelijke riedeltjes. Hier en daar worden deze riedeltjes nog eens extra vertegenwoordigt of geaccentueerd door een prachtige vioolpartij, maar het is voornamelijk die piano die Tones Of Town naar een hoger niveau weet te tillen. Zoals je misschien wel weet heb ik sowieso een zwak voor violen, maar buiten dat gelaten blijft dit gewoon een prima album. Let wel; prima. Dit album zal nooit een 5* niveau kunnen halen. Dit zal echter niet aan vernieuwing liggen (in tegendeel), maar voornamelijk zal de houdbaarheid ervoor zorgen dat dit album niet zo lang kan blijven boeien. Naast dat hadden de nummers misschien hier en daar wat beter afgewerkt kunnen worden. Al met al blijft Tones Of Town een prima album, maar ondanks de paar minpuntjes blijft mijn eindbeoordeling rond de 3* á 3,5* hangen.

Fields - Everything Last Winter (2007)

4,0
Alweer zo'n lekker bandje gevonden! We mogen deze week zeker niet klagen. Het nummer Song For The Fields van de Britse indie en electronic rock band Fields zwierf al een tijd lang door mijn mediabibliotheek, maar het was gister dat het nummer me in een keer bij mijn strot greep. De ijzersterke opener en tevens single van het album Everything Last Winter voorspelt een heel lekker album. Omdat de heren en dame van Fields nog bekendheid moeten verscharen is deze band nog lekker fris en onbezorgd. Het debuutalbum van Fields is in april van dit jaar uitgebracht onder zowel Atlantic Records als onder Black Lab Records. De sound is lekker stevig met veel rockelementen, maar ook elektronische elementen zijn de basis van deze geweldige groep. Fields bestaat overigens uit oprichter Nick Peill die zorgt voor de vocalen, de akoestische gitaar en de keyboards. Daarnaast hebben we de IJslandse Þórunn Antonía die de zang en het keyboard voor haar rekening neemt, Henry Spenner eveneens een vocalist en zorgt voor de drumpartijen, bassist Matty Derham en tot slot Jamie Putnam achter de elektrische gitaar. Een selectief groepje die heel wat geluid krijgt uit een beperkt aantal instrumenten. Soms is het een beetje trashy, op andere momenten is het dan weer een mooi samenspel waar geen speld lijkt tussen te kunnen komen. Vooral de soms krijsende elektronische geluiden weten een bepaalde sfeer te creëren die alleen Fields kan voort produceren. Daar bovenop komen natuurlijk nog de aanstekelijk vocalen van voornamelijk de enige dame uit het stel, Þórunn Antonía. Nu nog een beetje meer bekendheid verscharen en we vinden Fields terug op de grotere radio- en tv programma's. Of toch maar gewoon voor jezelf houden en in het geheim genieten van deze mooie muziek?

Ja, dit plaatje gaat alle kanten op. Van harde trashy klinkende electronic tot rustige pop en rock nummers. Even wennen is het wel. Sommige nummers als Song For The Fields en Charming The Flames liggen na een luisterbeurt al lekker in het gehoor, maar het merendeel heeft wat tijd nodig. Ik kan dan ook vanaf dit punt dit album nog niet hoger beoordelen dan 3*. Ik merk dat ik Everything Last Winter nog vaak moet gaan draaien, want Fields is niet zomaar een bandje. Mijn beoordeling zal dus vast nog wel omhoog gaan. Tijd zal het zeggen.

Florent Pagny - Ma Liberté de Chanter (2012)

Alternatieve titel: Live Acoustique

3,0
Heerlijk, de eerste samples zijn te beluisteren op iTunes en klinken veelbelovend. Pagny heeft met het album Pagny Chante Brel al bewezen dat hij op zijn eigen fantastische wijze nieuw leven kan blazen in het repertoire van mogelijk de bekendste Belgische zanger ooit, Jacques Brel. Nu neemt hij ook het repertoire van (andere) Franstalige grootheden als Piaf, Nougaro, Brel, Aznavour, Trenet, Barbara, Bécaud en Ferré op zich. Ook zijn 'grooste successen' (hoewel C'est Comme Ca enigszins een vreemde eend in de bijt is) speelt hij live. Dit keer zijn de nummers in een akoestisch jasje gestoken, waardoor het geheel lekker jazzy klinkt.

Het resultaat is bijna twee uur lang fijne Franse varieté. Pagny's stem verveeld in die tijd gelukkig nooit. Erg vervelend is wel het uitbundig klappen en joelen van het publiek, waardoor een deel van de charme verloren gaat. De zwoele Franse nachtclub verandert soms in een bar of zelfs een arena, wanneer iedereen wild wordt tijdens het spelen van een aantal Franse klassiekertjes. Ook de opera-nummers had Pagny achterwege mogen laten.

Toch mag dit plaatje niet ontbreken in de platenkast van iedereen met een voorliefde voor het Franse levenslied. Hulde voor deze man, die nog altijd zeer ondergewaardeerd is hier op MuMe.

Franco Battiato - Il Vuoto (2007)

3,0
Ja, wat moet ik hier nu over gaan zeggen. Franco Battiato is al een oud gediende in het vak en ik kende de man vooral van de twee nummers Bandera Blanca en Yo Quiero Verte Danzar - twee geweldige nummers die ondanks de gedateerde sound toch lekker wegluisteren. Na die twee nummers ben ik op zoek gegaan naar wat recenter werk van de man. En zo ben ik gekomen op Il Vuoto, de onlangs uitgebrachte plaat van deze Italiaanse popmuziekant, die overigens in de jaren 80 en 90 werd gezien als '' de vernieuwer '' van de Italiaanse popscene. Mijn verwachtingen waren daarom ook hooggespannen bij deze Il Vuoto, al wist ik helemaal niet wat mij te wachten stond. Allereerst wordt duidelijk dat alle nummers op The Game Of Love na gezongen worden in het Italiaans. Houd je niet van deze taal dan kan je meteen maar afhaken. Ik echter zie er wel wat in. Dat Italiaanse is toch de kracht van Battiato - en is altijd zo geweest natuurlijk. Toch is het leuk om te zien dat het plaatje ook een Engels nummer bevat - The Game Of Love. Ondanks het barslechte accent heeft dit nummer toch wel iets. Met op de achtergrond wat monniken-gejammer, geeft dit nummer een Oost-indisch sfeer af die mij zeker wel kan bekoren.
Maar over op de rest van de nummers - waar de cd echt om draait. Helaas zijn die naar mijn mening wat minder. Het stelt me allemaal toch een beetje teleur. Het leuke is dat Battiato klassiek, pop en electronic met elkaar combineert. Zo hoor je electronische beats en klassiek vioolspel in het merendeel van de nummers. Prima uitgewerkt, maar voor mij werken ze minder catcy als de eerder genoemde Bandera Blanca en Yo Quiero Verte Danzar. Toch bevat het album zeker wel hoogtepunten als Stati Di Gioia en I Giorni Della Monotonia, maar ook dieptepunten als Io Chi Sono? die helaas de hoogtepunten niet kunnen bedekken. Dat brengt voor mij dit album op een '' middel-matigje'' . De charmes zijn nog steeds aanwezig, maar toch niet genoeg om van dit plaatje een 5*-album te maken. Voornu mijn stem dus op de middenmoter van 3*.

Freeman - Freeman (2014)

Toch jammer dat hier beperkte aandacht voor is. De man achter Freeman is namelijk Aaron Freeman, beter bekend als Gene Ween van het duo Ween. Deze plaat ligt naar mijn mening zeker in het verlengde van de muziek van Ween. Je zou zelfs kunnen zeggen dat de Freeman van Aaron het Quebec van Ween is, maar zonder de vreemde elektronische experimenten als Zoloft, Happy Colored Marbles en Hey There Fancypants. Toegegeven, dat soort nummers maakt Ween leuk, maar evengoed ook wisselvallig.

Freeman is een stuk minder wisselvallig, maar tegelijk is de humor er niet uit. Twaalf nummers lang krijg je ruige blues, rock en pop, met af en toe een spiritueel en psychedelisch tintje. De nodige solo's worden ook niet onder stoelen of banken geschoven.

Voor velen een aanrader, voor Ween-liefhebbers een must.

I'm your trophy boy, get the fuck out my face.