menu

Hier kun je zien welke berichten Justinx als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Aaron Freeman - Marvelous Clouds (2012)

Ween bestaat niet meer en dus gaat Aaron Freeman (ook bekend als Gene Ween) alleen verder. Ik betreur het nieuws zeker, maar als ik mijn ogen sluit en Marvelous Clouds op zet dan hoor ik in de verte ook Mickey Melchiondo (Dean Ween) - al is hij uiteindelijk niet aanwezig geweest bij de opnames.

Op Marvelous Clouds wordt er echter nooit buiten de lijntjes gekleurd, zeker niet in vergelijking met de gemiddelde Ween-plaat: lekker gek, druk en toch gestroomlijnd. Dit solodebuut is te gepolijst, te doordacht en gladjes om te beklijven. Ongetwijfeld steekt Marvelous Clouds instrumentaal gezien beter in elkaar, maar daar zit ik niet op te wachten. Er staan nog genoeg andere artiesten in de rij die dit voor elkaar kunnen krijgen. Chaos en hysterie is wat ik verwacht van post-Ween-projecten!

Air - Pocket Symphony (2007)

4,0
Review: Air - Pocket Symphony

Bijna drie jaar na het laatste album Talkie Walkie in 2004 verschijnt dan eindelijk Air's vierde album Pocket symphony. Zal Air wederom weten te verrassen?

Ik wist niet wat ik moest denken van het nieuwe album Pocket Symphony van het Franse duo Air. Na het overweldigende Talkie Walkie uit 2004 had ik hoge verwachtingen van dit nieuwe plaatje. Misschien wel te hoge verwachtingen, want overtreffen zal Pocket Symphony zijn voorganger nooit. Na enkele malen de cd beluisterd te hebben wisten veel nummers me veelal niet of weinig te boeien. Echter, de innerlijke schoonheid van een plaat als deze geeft zich niet zo snel bloot. Na wat meer luisterbeurten moest ik mijn mening toch enigszins bijschaven. Dit is eigenlijk hoe we Air kennen. Verborgen innerlijke schoonheid, kunstmatige geluiden, vreemd stemgebruik en de altijd aanwezige diversiteit; het wijkt weinig af van Air's vorige platen. Alleen de uitwerking ervan is uiteraard anders. Minder, wel te stellen. De nummers nodigen naar mijn zeggen niet uit om de plaat verder te beluisteren, maar dat doe ik nochtans wel. Een beredenering die misschien wat scheef is, maar Air's nieuwe plaat doet dit toch wel. Pocket Symphony houdt je vast tot het bittere einde van de cd. Het album verzorgt een prachtige tour langs het Mer Du Japon, laat je kennismaken met de schepper van de ruimte en weet een hell of a party te creëren.

Conclusie:
Vooral in het begin heb ik zeker even moeten wennen aan dit nieuwe album. Ik was nogal sceptisch over het feit dat Air zijn vorige albums niet zou weten te overtreffen met Pocket Symphony. En inderdaad, dat is ze ook niet gelukt. Maar dat zegt iets over de vorige albums, en niet zozeer over Pocket Symphony. De heren leveren wederom een prachtplaat af die niemand onberoerd zal laten.

Akron/Family - Meek Warrior (2006)

Review: Akron/Family - Meek...

Het derde album van Akron/Family is alweer op komst. Ik was zeker aangenaam verrast door hun vorige gelijknamige album, dus ik ben erg benieuwd hoe dit nieuwe album zal gaan klinken.

Psychologische alternatieve rock, heb ik volgens mij Akron/Family ooit genoemd. Eigenlijk is dat ook de beste omschrijving voor de ietwat vreemde muziek die de vier Amerikaanse heren maken. Ook hun binnenkort uitkomen-
de album Meek Warrior zit weer bordenvol aparte cult-rocknummers. Misschien is bordenvol toch niet helemaal het goede woord, want eigenlijk bevat de cd maar zeven nummers van bij elkaar nog geen 40 minuten. Veel
nummers die je kunt overslaan zijn er dus niet, want voor je het weet zit je al weer tegen het einde van de cd aan. En om meteen maar met de deur in huis te vallen; de cd is nou niet één van de geweldigste van de heren. Nummers als Blessing Force (9:29) en The Rider (7:17) blijven gewoon niet tot het einde boeien en dat snoept al snel wat minuten van de totale cd af. Hoewel Akron/Family een tijd geleden nog erg onderscheid maakte van andere bandjes die dit genre maken, lijkt nu dat hele onderscheid te zijn vervaagd. Geweldige nummers als Running, Returning vinden we dus niet meer op Meek Warrior. In plaats daarvan krijgen we Gone Beyond die wel erg veel weg heeft van Elbow's album A Cast Of Thousand.

Conclusie
De nieuwe 'creatie' van Akron/Family is toch niet helemaal wat ik verwacht had. Meek Warrior wijkt sterk af van bijvoorbeeld hun vorige album en dit pakt niet erg geweldig uit. Zo is de lengte aardig wat ingekort, is er naar mijn mening weinig geëxperimenteerd en wordt er te
veel afgekeken van andere artiesten. Akron/Family zou weer terug moeten vallen op hun gerespecteerde 'roots', want die is op dit album ver te zoeken.

Alcest - Les Voyages de l'Âme (2012)

3,0
kobe bryant fan schreef:
Erg mooie cd, de sfeer is nogal donker en de riffs zijn erg goed.
De afwisseling tussen gewone zang en het schreeuwen zorgt heel wat afwisseling al is het wel jammer dat de vocals zo stil zijn gemixed. Het is alvast een erg mooi begin voor mij van 2012.

Vocals zijn inderdaad stil gemixed, die kunnen best wat naar voren. Mja, misschien expres gedaan omdat hij wellicht niet de beste zanger is. Toch een leuke plaat Les Voyages de L'Âme, mijn eerste kennismaking met Alcest. Vooral opener Autre Temps doet het 'm. De gitaren klinken even als het begin van een Jeff Buckley-song, maar laten vervolgens een snoeiharde rocksound horen. Het feit dat hij zingt en het lage tempo van de meeste nummers, zorgen ervoor dat ik nog wel kan leven met het label 'metal'. Normaal luister ik niet naar metal, af en toe maak ik een uitzondering als er goede vocals in de nummers aanwezig zijn (Killswitch Engage) of als de riffs gewoon ijzersterk zijn (Enslaved).

Dat schreeuwen hoeft van mij niet zo. Ik snap het ook niet, omdat deze jongen prima kan zingen. Je krijgt het idee dat hij moeite had de nummers af te schrijven, wat hem frustreert en waardoor hij gewoon keihard begint te krijsen. Ieder z'n ding.

De eerste vier nummers zijn erg sterk, de rest wil nog niet blijven hangen. Wordt vervolgd.

Amr Diab - Banadeek Ta'ala (2011)

4,5
Inmiddels in de beoordeling gestegen tot 4,5. Wat een geweldig album is dit. Lekker zomers, goed geproduceerd met stevige dancebeats en traditionele instrumenten. Hier en daar wat foute randjes, maar dat maakt de muziek stiekem ook weer erg dansbaar en pakkend. Voor mij is dit absoluut dé ontdekking van 2011 en zeker ook het beste album van het afgelopen jaar. Nog boven de nummer 2 van mijn top 10, Jonathan Wilsons Gentle Spirit.

Banadeek Ta'ala is de eerste plaat die ik via iTunes ontdekte van Amr Diab en niet veel maanden later heb ik ook zijn vorige plaat Wayah aangeschaft. Beide platen zijn een aanrader.

Anathallo - Floating World (2006)

3,0
Dit lijkt me een heel aangenaam plaatje. Ik vond onlangs het nummer Hanasakajijii (Four: A Great Wind, More Ash) en ik was aangenaam (lees: heeel erg) verrast door deze Amerikaanse groep uit Illinoise. Het nummer klinkt erg herkenbaar - maar waarvan ik dit liedje/melodietje ken daar kan ik tot op heden mijn vinger niet op leggen. Iemand een idee? Het ligt op het randje van mijn tong. Hoe dan ook ben ik ook op zoek gegaan naar meer materiaal van de band en toen kwam ik uit bij nog een ander lekker nummer By Number, een van de weinige nummers met een vrij normale titel. Ook dit nummer is alles behalve normaal te noemen. Het komt in de buurt van vrolijke pop met belletjes en 'extraatjes' maar precies kan ik dit niet beschrijven. Deze band heeft veel weg van Architecture In Helsinki en dat soort bands, maar iets volwassener. Erg aangenaam om naar te luisteren en is echt een tip van mij om dit eens op te gaan zoeken. Overigens moet ik dat zelf ook nog doen. Zodra ik wat meer nummers heb verschaard kan ik mijn beoordeling geven. Die zal denk ik tussen de 3* en 3,5* liggen - maar je weet het nooit.

Andrew Bird - Armchair Apocrypha (2007)

4,0
Eindelijk... Het wilden niet vlotten met het beluisteren van deze Armchair Apocrypha. Waar Andrew Bird's vorige album the Mysterious Production of Eggs nog erg uitnodigend was, had ik dat veel minder bij dit album. Allereerst omdat Bird naar mijn mening de vrolijke en zomerse klanken van het Glockenspiel (bij mij herkenbaar als ''de onderwaterklanken'') en het pizzicato bespelen van de viool, die nog veelvuldig aanwezig waren op the Mysterious Production of Eggs, achterwegen heeft gelaten. Dat vind ik jammer, maar daardoor is het plaatje lang niet gedoemd; het opent juist meerdere deuren die we niet eerder bij Bird hebben zien opengaan. Zo krijgen we een rockkant te horen in het nummer Field Crash en Dark Matter. Even lijkt Bird's herkenbare stijltje te zijn verdwenen, maar die gedachte lijkt al snel niet van toepassing bij het nummer Imitosis. Voor mij staat dit nummer het dichtst bij de sound van the Mysterious Production of Eggs. Het is dan ook ongetwijfeld mijn favoriete nummer van dit album. Duidelijk mag wel zijn dat Bird grenzen blijft verlengen met Armchair Apocrypha. We zien een nieuwe kant van de man, maar altijd herkenbaar aan de Andrew Bird-sound. Denk aan het velen fluiten en de andere electrische indie/folk geluiden die ik zo even niet goed kan beschrijven. Het plaatje bevat ook prachtige instrumentale interludes als Yawny at the Apocalypse en The Supine, waarin we als het ware een rondleiding krijgen langs het interessante instrumentarium dat Bird op zijn plaatjes gebruikt. Klassiek en uiterst interessant. Er valt zo veel te ontdekken aan een plaatje als dit, dat het tijd nodig heeft om echt te rijpen - om echt de avonturen en verrassingen te ontdekken die Andrew Bird in dit plaatje heeft gestopt. En hoewel de cover donker en grauw lijkt - is de muziek dat allesbehalve. Zoals ik zei een groeiplaatje, dus ik begin met 3,5*. Kijken waar ik uitkom.

Andrew Bird - Noble Beast (2009)

4,5
'Toegankelijkheid'. Dat is het motto van Andrew Bird's in 2007 versche-
nen album 'Armchair Apocrypha'. Het album kenmerkte zich door aan-
stekelijke pop/rock songs - bijna top 40 waardig - verweven met ui-
teraard het handelsmerk van Andrew Bird; veel strijkers en gefluit.
Armchair Apocrypha is het donkerste album tot nu toe en staat fel in
contrast met eerdere zomerse albums als pakweg The Mysterious Pro-
duction of Eggs, die mij in de eerste instantie verliefd maakte op An-
drew Bird. Met zijn nieuw verschenen Noble Beast gaat hij weer de
muzikale strijd aan met zichzelf, hunkerend naar een nieuw geluid en
de geduldigheid van de afnemer.

Vooral dat laatste vergt de nodige inspanning van de luisteraar. Waar
voorgaande albums met een enkele luisterbeurt te doorgronden waren,
is er voor Noble Beast een hele andere attitude nodig. Dagen, zo niet
weken zijn nodig om de schoonheid achter dit plaatje te ondervinden.
Pas dan wordt de techniek blootgelegd - de formule - die alles op zijn
plaats zet: de strijkarrangementen, het gefluit van Bird en de korte
intermezzo's van nog geen minuut vallen allemaal op zijn plaats. Maar
ook aan degenen die slechts melodische popnummers willen, is ge-
dacht. Zo is er 'Anonimal', die naar het einde toe een beetje weg
heeft van Jens Lekman en 'The Privateers', een dromerig popnummer
die de melancholie van het debuut laat herbeleven.

Andrew Bird levert met Noble Beast een technisch hoogstaande plaat
af, die overigens wordt vergezeld van een instrumentale cd wanneer
men de deluxe versie koopt. Ook meesterwerk is zeker de moeite
waard en bevestigt nog maar eens hoe Bird in de jaren is gegroeid
van timide muzikant tot technische muziekwetenschapper.

www.mp3blog.punt.nl

Apes & Androids - Blood Moon (2008)

4,5
Blood Moon
Apes & Androids
Genre: Pop, Electronic | Release: 19/01/08
Score: 3.5*

Ze worden vergeleken met Queen en David Bowie. Ik wil ze een volwassen versie van de Scissor Sisters noemen; Apes & Androids. Onlangs brachten ze hun lang verwachte debuutalbum Blood Moon uit.

Al bij het eerste nummer van Blood Moon weten we dat we hier niet te maken hebben met een hedendaags popbandje. In het openingsnummer horen we het ruimteschip van Apes & Androids landen. De rustige natuurgeluiden moeten plaatsmaken voor het dalende schip als het zijn poten op de grond zet en zijn deuren opent. Pas na het intro weet je het zeker: Dit is het begin van een 55 minuten durend episch avontuur. De toon wordt gezet met het daarna volgende nummer Make Forever Last Forever waarin de formule van deze Amerikaanse band duidelijk wordt: stevige pop- rocknummers gecombineerd met een dosis electronic en erg hoge stemmen. Ook mag de band graag wat experimenteren met andere genres en muziekstijlen. Zo vinden we in Golden Prize resten van R&B en zelfs hiphop terug en horen we de folky kant van Blood Moon in het nummer Riverside, waarin een arsenaal aan instrumenten uit de kast is gehaald. Trompetten, bellen en strijkers doen vermoeden dat we naar de nieuwe plaat van Sufjan Stevens aan het luisteren zijn. Dit is nog maar een kleine beschrijving van wat Blood Moon te bieden heeft. Het achttien nummers tellende album bevat naast alle nieuwe nummers ook vijf oudere nummers, zij het in een licht aangepaste versie. Het gaat hier onder andere om de allereerste single Radio en het ijzersterke Nights Of The Week, een nummer dat staat op sterke gitaarsolo's en een pakkend refrein. Blood Moon bevat daarnaast een aantal korte - instrumentale - intermezzo's van twee minuten gemiddeld, waarin we als het ware moeten bekomen van al die stevige epische nummers. In deze nummers horen we Apes & Androids nog verder experimenteren, al vallen sommige van deze intermezzo's een beetje dood. Nummers als Trank en Bad Kind Of Wettness, waar rustig ambient en absurde bliepjes samenkomen, had men best achterwege kunnen laten - al is het maar om Blood Moon iets scherper te maken van de ruwe kantjes die het bevat.

Conclusie:
Met het lang verwachte debuut brengt Apes & Androids een episch sprookje de woonkamer in. De nummers vertellen allemaal een op zich zelf staand verhaal en vormen de basis van een groot verhaal: Blood Moon. Op de wat saaie intermezzo's na bevat het album genoeg sterke nummers om de wintermaanden mee door te komen.

De fijne combinatie van pop- en rockmuziek gecombineerd met stevige elektronische beats en bliepjes zorgt voor een verfrissende invalshoek die Apes & Androids met Blood Moon leuk weet te benaderen. Het is nog maar de vraag of de band in Nederland een beetje wil doorbreken, maar ik wil in ieder geval bij deze de hype laten starten .

Arcade Fire - Neon Bible (2007)

3,0
Nee, het is niet helemaal mijn ding geworden deze cd. Ik vind hem op vele fronten toch wat tegenvallen. Het kan mij niet stimuleren om het hele album verder af te luisteren. Ik blijf dan ook meestal hangen bij ongeveer nummer vijf/zes. Dan heb ik het ook wel weer gehad met deze Neon Bible. Ik zeg zeker niet dat Neon Bible een slecht album is, maar hij valt voor mij een beetje tegen. Toch heeft het album zeker wel zijn mooie hoogstandjes waaronder de prachtige Keep The Car Running en ook Intervention kan mij wel aanspreken. Mijn standpunt blijft erbij dat Arcade Fire meer kan bieden dan we op Neon Bible horen. Desnietaltemin kan ik het niet over mijn hart halen dit album een onvoldoende te geven, dus ik blijf voorlopig op 3*.