menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van deric raven. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

The Blinders - Beholder (2024) 4,5

afgelopen zondag om 19:01 uur

stem geplaatst

» details  

The Wreckery - Fake Is Forever (2023) 4,0

afgelopen zondag om 16:42 uur

Na de ondergang van The Birthday Party keert Nick Cave in 1983 naar Australië terug om een doorstart met The Bad Seeds te maken. Tussen die eerste lichting muzikanten bevindt zich ook de jonge twintiger Hugo Race. Deze gitarist is gevoelig voor het destructieve karakter van de band en heeft moeite om de verlokkingen van drank en drugs te weerstaan. Nadat hij zijn bijdrage aan de novelty hit From Her to Eternity heeft afgeleverd, kiest hij voor een iets veiligere voortgang van het bestaan en start hij de legendarische alternatieve bluesrockband The Wreckery op.

The Wreckery bestaat verder uit toetsenist Robin Casinader, gitarist Edward Clayton-Jones, bassist Nick Barker, drummer Frank Trobbiani en Charles Todd op saxofoon. The Wreckery heeft het stoere sexy karakter van The Birthday Party, het maniakale croonende van Hugo Race, repeterende gitaarriffs, duistere romantiek en een vleugje honky tonk pianospel. Deze korte vruchtbare periode levert slechts twee albums op; Here At Pains Insistence verschijnt in 1987, Laying Down Law komt een jaar later uit. Bang dat The Wreckery hetzelfde lot als The Birthday Party te wachten staat en geveld door de nodige gezondheidsproblemen, zetten ze er vervolgens een punt achter.

Door die geconserveerde mythische cultstatus grijpt Hugo Race de mogelijkheid aan om zijn geluk in Europa te beproeven. Hugo Race and the True Spirit is niet echt een succesverhaal, op kleinschalig vlak blijven de aanhangers hem echter wel trouw. Toch zet hij uiteindelijk zijn zinnen op het thuisfront en reanimeert hij samen met Robin Casinader The Wreckery. De verlokkingen van de wereld overwonnen en met de nodige levenservaringen trappen ze met Smack Me Down af. Fake is Forever gaat op de plek verder waar Laying Down Law punten liet liggen. Daar waar de gezonde spanning in een ziekelijk slopend proces overgaat. Ondanks het feit dat ze al vanaf 2008 voorzichtig optreden, duur het nog zeker vijftien jaar voordat Fake is Forever verschijnt. Het nieuwe nu waar nepnieuws regeert en botox domineert.

De uptempo Smack Me Down heeft door de in passie gegoten swingende soulsaxofoon partijen een stoere jaren vijftig vibe. Het is de wederkomst van de verloren zoon, die als een kamikazepiloot direct het gevaar opzoekt. Nog steeds staan roekeloze songs over de zelfkant van het bestaan centraal. Het romantische The Devil In You handelt over een verboden liefde met een minderjarige vrouw. Deze femme fatale jaagt op de begeerte van Hugo Race. Eeuwige liefde is niet aan leeftijd gebonden, slechts aan een gevoel. Het uptempo Stole It From Alpha Ray ademt vintage The Wreckery en heeft het slepende van een murder ballad. Het staat stil bij de moord op John F. Kennedy; het bekende Kill Your Idols verhaal. Het met subtiele pianotoetsen opgesierde Whistle Clean en ook Garbage Juice maken schoon schip en begraven de geesten uit het verleden. De verlokkingen liggen niet langer op de loer, maar verstoffen in de hoeken van hotel Nostalgia.

Get A Name heeft dezelfde gejaagdheid als Smack Me Down en functioneert hier als psychedelische zustertrack. Het is een aanklacht tegen de Amerikaanse droom, het hoop scheppen uit het geloof en het nutteloos achter de kudde aansjokken. Het beangstigende Evil Eye is filmisch donker, een spokende Big Brother Is Watching You aanklacht tegen de gestoordheid van de maatschappij. Uiteindelijk zijn we allemaal slachtoffers van een gecontroleerd bestaan. Hugo Race betreedt hier de verbale nalatenschap van Mark Lanagan. Hij is net wat minder brommerig, verder is de vergelijking wel kloppend.

Als je ego te hoog vliegt, dan heb je een grotere kans om te verbranden. Dragon Fly offert deze schoonheid op en is als een kansloze hoogmoedsvlucht van Icarus om de zon te trotseren. Young People proberen te overleven door hun neus vol cocaïne te stoppen. Het ideaalbeeld versterkt door kunstmatig egocentrisme. Daar achter gaat een wereld van twijfel, onvrede en onzekerheid schuil. Het is de bewustwording dat leeftijdsgenoten sneuvelen en niet het maximale uit het leven halen. Ondanks de geslaagde doorstart voelt Fake is Forever ook zo aan. Het mist die maniakale duivelse blues gekte en het dwarse van het oudere werk. Hugo Race laat nog niet het achterste van zijn tong zien. Het vat is half leeg, de kater zal snel volgen. Fake is Forever levert vooral voor de zanger voldoening op.

The Wreckery – Fake Is Forever | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Subterranean Street Society - Bleep (2024) 3,5

afgelopen zondag om 02:32 uur

De Deense zanger en gitarist Louis Puggaard-Müller heeft al de nodige straatmuzikantjaren op zijn naam staan voordat hij zich definitief in Amsterdam vestigt. Hij ervaart de zelfkant van het bestaan van dichtbij en draagt die ervaringen vervolgens met zijn leven mee. Als hij in bassist Ivo Joan Schot en drummer Joost Koevoets zijn gelijke vindt, voelt de vocalist zich genoodzaakt om zijn vroegere kameraden te ondersteunen. Na het amper opgepakte I’ll Leave Me Before You Do stelt hij een idealistisch Twelve Steps stappenplan op om alcoholisten van hun verslaving af te helpen. Een naïeve actie, maar met dit oprechte einddoel trekt Subterranean Street Society wel de aandacht van de schrijvende pers en ook het aansluitende Saudade wordt breder opgepakt.

De misleidende Bleep error disinformatie is een aanklacht tegen de monddood makende censuurmaatschappij en de harde maatregelen die muzikanten tijdens de pandemie treffen. Bleep grijpt naar de Unmute Us acties terug, waar kunstenaars hun onvrede uiten en het live performen terugeisen. De stilte pakt vooral de cultuursector die financieel van het publiek afhankelijk is aan. Subsidies zijn allang uit den boze en nu ook de grote zalen kritischer naar het aanbod kijken, hangt er een donkere wolk over het voortbestaan van verschillende bands. Saudade verschijnt op de vooravond van De Nacht van 12 februari 2022 waarin de getroffenen hun onvrede uiten. Vervolgens gebeurt er bijna niks en benut Subterranean Street Society de verspilde tijd op om aan de opvolger te werken.

Het donkere psychedelische Society Is a Cult meditatie heeft de zoetigheid van retro hippie folk, maar wordt door harde dreigende drumslagen aangestuurd, waarna een verontrustende praatstem van de stand van zaken verslag doet, en die is alles behalve rooskleurig. De maatschappij verkeerd in een wereldwijde depressie met werkeloosheid, het wantrouwen van grote geldschieters en de bezorgdheid om te falen. Ondertussen stapelen we onze huizen met primaire luxe artikelen vol, belanden afdankertjes in de plasticsoep en torenhoge bergen van vuilnisbelten. De mensheid isoleert zichzelf tussen deze opeen geprakte veiligheid en durft amper het thuisfront te verlaten. Clubs schreeuwen om aandacht, zalen gaan aan deze wanhoop ten onder. We creëren een bedriegende imaginaire Sunshine Island romantiek, waarin alles mogelijk is, elke wensen bevredigend zijn.

De Society Is a Cult noodkreet pakt slechts het leven terug, voor de invulling daarvan ben je zelf verantwoordelijk. Het is bekend dat we in een volgzame vredelievende Stray Dog underdog positie verkeren, het is je eigen keuze om daaruit te stappen. Bleep is een ouderwetse protestplaat met een veelvoud aan jaren negentig indierock en grunge invloeden. Focus On The Melody, richt je aandacht op de muziek, de angst, de vijand, de wereldleiders en de gelukszoekers. Waag een dansje, leef je uit en ga weer gewoon helemaal los. God Couldn’t Save The Queen is een heerlijke eerlijke track volgens het MTV Unplugged principe en stelt het nut van het koningshuis aan de kaak. Uiteindelijk zijn we allemaal sterfelijk en sluiten we netjes in een rijtje bij de hemelpoort aan. Iedereen is daar gelijk en misschien is het zinvol om niet meer geld in dat rijkelijke kapitaal te stoppen.

Stop Trying ontvlucht de grote steden om een kleinere op zichzelf staande eutopische leefgemeenschap te stichten. Ook hier heerst het gezamenlijke linkse commune denken. Logisch dus dat de sexy Killing For Fun bluesrock zich tegen de veramerikanisering richt. De verdoemde Smartphone Pinky Fingers spiritualiteit heeft verder geen uitleg nodig. Ons hele sociale netwerk is gedigitaliseerd, we plannen een planning om onze afspraken te plannen. Na de kortsluiting volgt het bezielde aardse Worried About rustpunt. Hook Of Holland staat voor de kortzichtigheid, het idee dat de wereld daar ophoudt en dat we geneigd zijn om over die rand te vallen. We begrenzen onze verwachtingen en durven de storm niet te trotseren. Met het jazzy croonende The Jab, The Judge, The Jury zijn we weer terug bij af. De bekrompenheid van het in regeltjes denken neemt die laatste hang naar vrijheid over. Normalisatie en degelijkheid.

Subterranean Street Society - Bleep | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Boeckner - Boeckner! (2024) 4,0

21 maart, 19:38 uur

Na het verschijnen van de laatste Wolf Parade plaat Thin Mind sluit Dan Boeckner zich min of meer genoodzaakt bij Arcade Fire aan. Dit gezelschap moet de vrijgekomen plaats van Will Butler opvullen en omdat Dan Boeckner daar met zijn jaren tachtig new wave geluid de meest geschikte kandidaat voor is, valt het oog op deze veelzijdige artiest. Wolf Parade belandt tijdelijk voor een afkoelingsperiode in de koelkast en als zijn maatje Spencer Krug de aandacht op zijn oude vriendenproject Sunset Rubdown richt is het niet vreemd dat ook Dan Boeckner de vleugels uitslaat en zijn zinnen op zijn eerste soloplaat zet.

Zorgt Spencer Krug bij Wolf Parade voornamelijk voor de keyboardpartijen, hier waagt Dan Boeckner zich aan het toetsenwerk. Hij verliest zichzelf in het tekstueel heftige Lose Space Age Love Song liefdesdrama waar de synthpop deze tekortkoming neutraliseert. Maar misschien geeft hij toenmalige Handsome Furs partner in crime Alexei Perry nog een forse trap na. De sound is net een tikkeltje minder gabber minded, en mist de overstuurde uitspattingen. Verder haalt hij met deze openingstrack niet alleen relationele misstanden op, maar memoreert ook het geluid aan die persoonlijke heftige periode. Vervreemd in zijn spiegellabyrint zoekt Dan Boeckner naar de juiste doorgang om zijn leven, welke uit ingewikkelde keuzes bestaat, te vervolgen. Die eighties vibe krijgt navolging in het vluchtige trompetterende olifantengeschal van de saxofonist die zich uitbundig uitleeft.

Ook de aansluitende Ghost in the Mirror vervaging werkt zich door deze paranoia en pijnlijke herinneringen heen. De zanger distantieert zich van de uiteenspattende dromen en beseft dat het nog jaren duurt voordat de wereld zich herstelt. Het Yin Yang effect tussen een realistische denkwijze en hoopvol naar de toekomst kijken. Dan Boeckner legt vooral de zwaarte op de weegschaal, de positieve uitvoering hecht zich aan zijn licht neurotische wankelende voordracht. Een heerlijke vroeg jaren tachtig punkrocker waarmee hij zich geslaagd in het vaarwater van Elvis Costello waagt. Dan Boeckner gaat de confrontatie niet aan, en kiest ook bij Wrong voor de veilige middenweg. Door zijn wereld te verkleinen blijft deze overzichtelijk. Logisch dus dat hij zich met de nostalgische zekerheid uit zijn jeugd bewapend.

Nadat hij de persoonlijke omstandigheden via het hart gelucht heeft en op die kwijtschelding van zijn problemen aast, richt hij zich op de maatschappelijke omstandigheden van de wereld. Dan Boeckner verlangt naar de Don’t Worry Baby onbezorgdheid. Elke dag is een feestje, een spannende ontdekkingstocht. We overleven de veranderingen en bouwen een nieuwe geschiedenis op. Dead Tourists in vergaande Polaroid ansichtkaarten vastgelegd. Zelfs het verleden vervaagd en verliest hierbij kleur en zeggingskracht. De krachtige emotionele beeldende gitaarlijnen domineren en drukken de keyboard in een dienende rol op de achtergrond terug.

Hij gebruikt het elektronische toetseninstrument wel om de Return to Life kilte te verantwoorden. Ook daar herplaatst hij de jaren tachtig klimaatproblematiek in het heden. Ontwaken in een neergaande spiraal, zonder begin en zonder einde, zonder zekerheid en zonder toekomstperspectief. We doorlopen de leegte van de steden en vullen deze in gedachte tot een rijkelijk Euphoria. We plukken de sterren uit de hemel om het paradijs te verwarmen, te verlichten. Met het profetische Holy Is the Night benadrukt hij nogmaals dat we voorzichtig met dit heiligdom moeten omgaan en geeft hij een optimistische twist aan het geheel. Vanwege het persoonlijke karakter is de rol van Dan Boeckner in paradepaardje Wolf Parade hier bij Boeckner! niet relevant, het is zijn relaas, zijn worsteling en stiekem hoop je op meer misstanden die zijn leven kruizen. Een fraaie retro sound, en dat uitroepteken staat precies op de juiste plek, Boeckner! verdient meer aandacht.

Boeckner - Boeckner! | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

The Bevis Frond - Focus on Nature (2024) 4,0

19 maart, 19:40 uur

Nick Saloman blijft een einzelgänger die zich gemakkelijk van de buitenwereld afsluit om in alle rust liedjes te schrijven. Maar als deze kenmerkende manier van componeren een noodzaak wordt, zorgt dat voor de nodige onrust in zijn hoofd. Normaal krijgen de The Bevis Frond nummers een herziening van zijn maatje Paul Simmons die er nog wat aan schaaft en schuurt. Een soort van vier ogen beleid, bij goedkeuring verlaten de songs de studio en belanden ze in de handen van de luisteraars.

Dit verhaal gaat echter niet op voor het tijdens de pandemie tot stand gekomen Little Eden. Het werkterrein beperkt zich tot de huiselijke sfeer waar de plaat tot stand komt. Het kleine paradijs in de boze tot stilstand gekomen dwaze wereld waar wij ons op dat moment in bevinden. Het leven neemt letterlijk in de I Can’t Breathe gitaarballad wendingen die niet te plannen zijn. Maybe We Got It Wrong en zien we het allemaal verkeerd en kijken we positiever tegen de toekomst aan.

Dus gelukkig hebben we deze ongemakkelijke periode reeds afgesloten en maakt Nick Saloman weer aangenaam gebruik van de mogelijkheden die een bredere bandsamenstelling hem biedt. Niet alleen gitaristen Paul Simmons en Bari Watts maar ook bassist Louis Wigett en drummer Dave Pearce zijn weer van de partij en dochterlief Debbie Saloman verzorgt de achtergrondzang. Een rijkelijk voorrecht dat je vooral in het speelplezier terug hoort. Nick Saloman is een gitaargenie dat het liefste zijn instrument solerend laat spreken.

Een muziekdeskundige die zich in het spel van grootheden als Carlos Santana, Neil Young, Greg Sage en J Mascis verdiept en deze huilerige, eigenzinnige smerige wijze van uitvoeren in zijn eigen spel verwerkt. Op Focus on Nature richt Nick Saloman zijn focus meer dan ooit op gitaargod Jimi Hendrix, en komt daar goed mee weg. Het gezelschap leeft zich heerlijk in de ruim acht minuten durende alternatieve Mr. Fred’s Disco progrocker uit, waardoorheen de psychedelische Pink Floyd adem en door Neil Young geïnspireerde gitaarlijnen voor een verfrissende wind zorgen.

De paardenbloem op de albumhoes symboliseert zijn staat van dienst, de weelderige bloeidagen zijn voorbij maar nog steeds levert hij aangename rocksongs af die zich als stofdeeltjes door de wind laten meevoeren, waaruit weer nieuwe songs ontplooien. De teksten staan zoals altijd bij de waanzin van de dag stil, The Bevis Frond klinkt jeugdiger dan ooit. En dat is bijzonder, zeker met een frontman die inmiddels zijn zeventigste levensjaar gepasseerd is.

Toch blijft Nick Saloman trouw aan de punkrockbasis en zijn de tracks inwisselbaar voor het vroeg jaren negentig tijdsbeeld op het indierock antwoord van het meer toegankelijke Jack Immortal. Net als in het pijnlijke stevige Hung on a Wire en de Hairstreaks sixties staat daarbij de sterfelijkheid centraal al legt die laatste juist het accent op het onvermijdelijke ouder worden. De prachtige Brocadine folk blijft tevens in dit decennium steken en benadrukt nogmaals de veelzijdigheid van The Bevis Frond.

Nick Saloman introduceert de plaat met een heerlijk schurend hardrock intro, waarna hij gelijk zijn ontevredenheid uitschreeuwt. Hij geeft de samenleving direct in Heat een kritische trap na en benadrukt als songsmid dat hij nog steeds dat anarchistische punkhart bezit. De aarde is een oververhitte planeet, niet alleen door de klimaatschommelingen maar vooral vanwege het wanbeleid waarbij het om geld en macht draait. De hulpeloze volgende generatie zit met deze puinhopen opgescheept, het verstopte rioolputje waar de drek als een parasietenvirus uit kruipt.

Hebben we dan niks geleerd? Blijkbaar niet. Het zwarte Happy Wings fastfood tijdsbeeld stelt de bio-industrie en massaproductie aan de kaak. Laaghangende Big Black Sky depressies vervuilen het luchtruim. Pandemie naweeën denderen nog in de emotionele gelatenheid van het uitgestorven Leb Off door. Een bijna intiem vader dochter momentje met de overige bandleden als toeschouwers.

Gelukkig is er ook nog ruimte voor zijn typerende sarcastische zelfspot. De luchtige relativerende Wrong Way Round powerpop geeft inzicht in het dwarse naïeve anders denken. The Hug vraagt om respect voor zijn baanbrekende werk als muzikant. In het mijmerende Vitruvian Man herplaatst hij zich in de perfecte Messias rol van rockidool, al blijft hij voor de omgeving die gevaarlijk uitziende buitenstaander waar in het verleden Nirvana (Smells Like Teen Spirit) en Radiohead (Creep) al over gezongen hebben.

De troosteloosheid van de piano voegt er de nodige neerslachtigheid aan toe. Ook Here for the Other One staat bij die outsider positie stil, het eeuwige voorprogramma waar een enkeling voor komt, al weten deze de naam van die band niet eens te noemen. Een pijnlijke constatering, die helaas vaak wel kloppend is.

We vervoeren ons als een razende grunge garage noise orkaan met reserve brandstof door de Empty tekortkomingen heen. Het Focus on Nature titelstuk benadrukt nogmaals dat we op aarde te gast zijn. We herbouwen ons isolement en bewonen onze veilige aurabubbel. Het pijnlijke Gods’ Gift bevestigt nogmaals dat we geen oog voor de omgeving hebben en slechts blinde zoekers in het paradijs zijn. Zelfs deze confronterende recht in je gezicht rocksong verandert daar niks aan.

In het psychedelische Mirror leeft bassist Louis Wigett zichzelf uit. Nick Saloman identificeert zich niet met de maatschappij, maar houdt deze slechts een spiegel voor. Focus on Nature benoemt de corona nasleep en het aardse verval maar staat tevens bij persoonlijke thema’s als de sterfelijkheid en uitgerangeerde rockartiesten sterrendom stil. Focus on Nature overtreft het meesterlijke Little Eden en geeft treffend aan dat Nick Saloman het beste in groepsverband functioneert.

The Bevis Frond - Focus on Nature | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Adrianne Lenker - Bright Future (2024) 4,5

18 maart, 22:59 uur

Adrianne Lenker verrast vriend en vijand met het kluizenaars Songs & Instrumentals tweeluik, waaraan ze tijdelijk geïsoleerd in een berghut in de natuurlijke omgeving van Massachussetts werkt. Genoodzaakt, dat wel, de pandemie biedt haar niet de mogelijkheid om vrienden op te zoeken, haar inspiratie te delen en daar vanuit verder aan de kristal breekbare songs te werken. Zelf weet ze verrekte goed waar ze toe in staat is: vóór het Big Thief verhaal brengt ze al de twee soloplaten Stages of the Sun en Hours Were the Birds uit en Abysskiss verschijnt tussen de Capacity en U.F.O.F. albums van Big Thief.

De nachtelijke bewustwording van de eenzaamheid levert het volledige bezinnende instrumentale Instrumentals op, waarbij de avondzon een roodbrandende gloed over het geheel legt. Songs gaat dieper op die intense folk ervaring in en geeft die zielsbeleving met uitgesproken woorden kracht. Vervolgens volgt een creatieve periode met Big Thief waarmee ze zich in de bevrijdende sprookjesachtige Dragon New Warm Mountain I Believe in You droomvlucht ruim overtreft. De wereld ademt weer en de band maakt daar gretig gebruik van en levert een vredig in haar onbegrensde eenvoud prachtig eindresultaat af.

De zangeres beseft goed dat ze op de toppen van haar creativiteit functioneert en dat ze genoeg overtuigende zeggingskracht bezit om opnieuw zonder haar Big Thief maatjes de studio in te duiken. Toch voelt het hoopvolle licht therapeutische Bright Future zeker niet als een solo album aan. Ook nu kiest ze ervoor om in een bosrijke omgeving in de geïmproviseerde opnameruimte van Philip Weinrobe aan de plaat te werken, al stelt ze zich als een open minded gastvrouw op, waar iedereen welkom is om aan te sluiten. Mat Davidson van Twain is een oude bekende die zich als veelzijdige muzikant om de piano, gitaar en viool partijen ontfermt. Ook Nick Hakim bezit het vermogen om de arrangementen verder uit te werken en neemt een veelvoud van de backing vocals voor zijn rekening en de klassiek geschoolde Josefin Runsteen laat tevens haar componerende ruimtelijkheid gelden.

Zo voelt het ook wel een beetje, als een amicale jamsessie al laat ze in de nachtelijke fragiele Evol pianotrack de eenzaamheid passeren. Vrienden hebben haar verlaten en in die eenzaamheid werkt ze de tracks uit. Eventjes ervaar je die verlatingsangst, het benauwende dat haar aan het Songs & Instrumentals werkproces memoreert. Het is niet alleen een muzikale ontdekkingstocht, het is tevens een zoektocht naar haar seksuele geaardheid, de invulling van haar verdere leven als jong dertiger en de mogelijk om deze intimiteit te delen, te openbaren. Het mag duidelijk zijn dat Adrianne Lenker hierin heel diep gaat, in stilte graaft om het vervolgens volgens de aan haarzelf opgelegde folk principes in te kleuren. Dat de gasten begrip tonen en zich volledig ondergeschikt aan de zangeres opstellen werkt hierbij zeker in het voordeel. Bright Future verzekert haar toekomst in alle zekerheden, al hangt er een melancholische twijfel over het eindresultaat heen, wat zich vooral in dat kwetsbare opstellen uit.

Toch ligt de oorsprong van Bright Future al voor het Songs & Instrumentals proces, de ideeën worden echter door corona verstoord. Cell Phone Says is de roep naar aandacht in een egocentrische maatschappij, het gehoord willen worden. De piano krijgt het zwaar te verduren in het afsluitende bedroevende Ruined eindspel. Een track welke uit diezelfde periode stamt. De waanzin van het slopende vernietigingsproces, de ondergang die uiteindelijk door de pandemie stilte gered wordt. Het oorspronkelijke uitgangspunt van Bright Future welke onbewust een andere invulling krijgt. Het avondclub jazzy Real House opent kamertjes en sluit deuren. Adrianne Lenker analyseert het leven en documenteert zachte dierbare momenten in spaarzame pianoklanken. Real House verbreedt haar jeugdige speelterrein, haar wereld, haar herinneringen. De magie van de onbezorgde jeugd, waar langzaam nare gebeurtenissen en zwarte bladzijdes binnendringen die een jonge Adrianne Lenker verder vormen. Een normaal ontwikkelingsproces waar ze met gemengde gevoelens op terugblikt.

Het vredelievende Fool bouwt hier letterlijk op voort, een avontuurlijke hang naar gezinsgeluk, veilig in geborgenheid doorgroeien, evalueren, acclimatiseren. No Machine stippelt het pad verder uit. Dat universele karakter biedt tevens die warmte net als Free Treasure waar ze die thuisliefde met het houden van Moeder Aarde vergelijkt. Die stervende planeet houdt zich slechts met liefde staande. Donut Seam benadrukt nogmaals dat diezelfde liefde alles overwint, en de normalisatie van het bestaan in de eenvoud van het samen ervaren bestaansrecht heeft. Met piano en strijkers sluit ze in Evol een overeenkomst met God af om de duivel te verdrijven. De Candleflame tranentrekker, de leegte van het gedoofde vuur waarin de nachtelijke duisternis afdwingt om het geluk te parkeren. Sadness as a Gift, verdriet versterkt je blik. Beschouw de treurviool niet als emotionele beladenheid, maar als een trouwe viervoeter die zachtjes tegen je aankruipt. Grijp de mogelijkheid aan om de pijn te kanaliseren, vragen zonder antwoorden te accepteren. Sadness as a Gift draagt de winterse zwaarte met de lente in het vooruitzicht. Daar moet die hang naar de liefde samenkomen.

Eerst de opruimende Vampire Empire herfst overwinnen, waar dood en verderf heerst. Zonder afronding geen vooruitgang, zonder overgave geen groei. Vampire Empire heeft iets opbeurends, een gemeende positiviteit met huppelende dartelende instrumentatie, dierlijk speels als een puppy. In de Already Lost country houdt de vocalist zichzelf een spiegel voor. Zelfs het groenere gras aan de overkant van de straat wordt op den duur met onkruid overwoekerd, zal zijn kleur verliezen en in de nadagen tot hooi en mos afsterven. Soms ligt de liefde voor het opgrijpen, maar is ons vizier te ver op de horizon gericht. Adrianne Lenker leert om het weer puur intiem te houden. De singer-songwriter overziet haar kansen en blijft bij Bright Future nog steeds dicht bij zichzelf. Een prachtplaat en waardige opvolger van Songs & Instrumentals.

Adrianne Lenker - Bright Future | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Pete Astor - Tall Stories & New Religions (2024) 4,0

16 maart, 18:26 uur

Peter Astor maakt al veertig jaar prachtige gitaarluisterliedjes die minimaal opgepakt worden. Toch kiest hij ervoor om samen met een bescheiden sterrenteam bestaande uit drummer Ian Button, bassist Andy Lewis, gitarist Wilson Neil Scott en toetsenist Sean Read een aantal hiervan nu op Tall Stories & New Religions te bundelen. Niet dat hij hiermee een groot publiek zal bereiken, maar meer vanwege het feit dan deze het verdienen om gedocumenteerd te worden. In het observerende sensueel ritmische On Top Above the Driver belicht hij als buitenstaander het schrijfproces en blikt hier met volle tevredenheid op terug. Hij mag hoe dan ook trots op zijn kindertjes zijn, soms is het koesteren nog mooier dan het loslaten. De Head Over Heels dagdroom verwoordt de bekering tot de rock, de liefde voor de muziek en symboliseert het verlangen naar die onwetende beginperiode.

Hij put zijn inspiratie uit jaren aan werkervaring die ergens in 1980 als The Living Room zijn aftrap vindt. Al snel volgt de The Loft voortzetting waarmee ze in het vizier van het dan hippe Creation label staan. Die underdogpositie levert geen succesverhaal op en met het The Weather Prophets vervolg en het daarop aansluitende The Wisdom of Harry vergaat het ook niet veel beter, waarna hij zich op een solocarrière richt. In 2005 herstelt het contact met de vroegere The Loft bandleden zich en gaan ze serieus met nieuw werk aan de slag. Dit levert Model Village op, de triestheid van uit de grond gestampte modeldorpen. Zelfvoorzienende idealistische woongemeenschappen en huizen die arbeiders dicht bij hun werkplek kluisteren. Deze melancholische en weemoedige song staat bij het verleden stil en symboliseert de positie van de The Loft outsiders binnen het vroegere muziekklimaat. De liveversie ontwikkelt zich langzaam tot een publieksfavoriet die Peter Astor vervolgens bijna standaard in zijn setlist opneemt.

Lichtgewicht She Comes from the Rain had de doorbraaksingle van The Weather Prophets moeten zijn, maar blijft na een veelbelovende start ergens in de onderste regionen van de hitlijsten steken. Het spannende mysterieuze groovende Chinese Cadillac stamt uit de nadagen van The Weather Prophets, waar het als opvulling van de Hollow Heart single dienst doet. De track belicht het feit dat succes relatief is en dat het lastig blijft om die toppositie vast te houden. Het melancholische Ladies And Gentlemen staat bij de uitzichtloze positie van een uitgerangeerde artiest stil, die enkel de plaatselijk toeschouwers vermaakt. Heimelijk hopend op een grotere doorstart, maar diep van binnen beseffend dat dit er niet inzit. Een treurige pessimistische song waarbij de singer-songwriter tot de conclusie komt dat hij geen meerwaarde meer heeft. Het zijn de zwarte nadagen van 1998 als Peter Astor het spelplezier kwijtraakt en met veel moeite zich herpakt. Ondanks de donkere verpakking is Caesar Boots stukken positiever gestemd en roept fijne herinneringen op die memoreren aan de Wisdom Of Harry jaren.

Het veelbelovende nostalgische Emblem kondigt voor de eerste keer zijn solo carrière aan en is het prijsnummer van Submarine. Nancy True Knot zoekt de aansluiting met de landelijke mijmerende sixties folk op. Duistere The Emperor, the Dealer en the Birthday tragiek sluit mooi aan bij de heersende gitaarrock opleving van begin jaren negentig. Het intieme met prachtige broeierige gitaarlijnen ingekleurde Marsh Blues en het sobere Disney Queen laten een meer idealistische zuinige lo-fi kant van de songsmid horen. Tall Stories & New Religions is een fraaie bloemlezing van het zwaar onderschatte Pete Astor werk. Mooi dat Tapete in hem gelooft en deze prachtige trackreeks op Tall Stories & New Religions samenbrengt.

Pete Astor - Tall Stories & New Religions | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Doodseskader - Year Two (2024) 3,5

15 maart, 20:05 uur

stem geplaatst

» details  

Marry Waterson & Adrian Crowley - Cuckoo Storm (2024) 4,0

14 maart, 23:12 uur

Soms heb je de behoefte om het dagelijkse leven te ontvluchten door tijdens een rustige avondwandeling enkel van muziek te genieten. Dit overkomt Adrian Crowley als hij in de winter door Dublin loopt, en gemeend geraakt wordt door Death Had Quicker Wings Than Love van de relatief onbekende folkzangeres Marry Waterson, die wij op Written In Music ook liefdevol omhelzen. Ik kan mij hier wel iets bij voorstellen, de plaat schetst automatisch beelden van het oude Dublin, waarbij de gebouwen elk hun eigen verhaal vertellen en de verlaten straten eenzaamheid, geluk en verdriet met zich meedragen. Ontroert neemt hij in zijn enthousiasme contact met de zangeres op. De gedragen bovenaardse tragiek sluit perfect bij zijn zware bariton bromstem aan. Net als bij Adrian Crowley wekken de liedjes de indruk op dat deze als een toevallige passant voorbij komen waaien, om zich vervolgens in zijn muzikale geheugen te nestelen.

Op zijn The Watchful Eye of the Stars voorganger staat de sterfelijkheid centraal. Samen met zijn broer redt hij op jeugdige leeftijd een gewonde vogel, verzorgen deze liefdevol, maar de dag later vinden ze het diertje dood onder een hek terug. Je kan het leven niet sturen, verlengen of bevriezen. Die melancholische ondertoon heerst ook op het prachtige Cuckoo Storm, waar het tweetal regelmatig het folk pad verlaat en nieuwe toegangswegen opzoekt. Lovers in the Waves is het prijsnummer van de plaat waarbij ze intense donkere postpunk aan soulblazers hechten en het eindresultaat in een orkestraal jaren zestig mengsel onderdompelen. Zalvend liefdevol, met zachte sprekende emoties. Hier is de aanwezigheid van sfeermaker Jim Barr zo bepalend en geeft hij er een filmische twist aan. Onderschat zijn aandeel op de derde experimentele Portishead plaat niet, en ook nu beperkt hij zijn toevoegende waarde in de rol als bassist niet, maar neemt hij naast het tweetal de verantwoording over het eindproduct.

En als je dan toch de mogelijkheid hebt om dat talent van Marry Waterson te gebruiken, buit dit dan ook uit. De bescheidenheid van Adrian Crowley siert het door Marry Waterson geschreven Undear Sphere. Schoonheid in bijna kinderlijke eenvoud met speels uitluidende blazers. Verscholen achter haar piano trekt ze vervolgens ook het overwinnende The Leviathan helemaal naar zich toe. Het kan niet anders dat Adrian Crowley in stilte op de achtergrond meegeniet, en het allemaal maar laat gebeuren. Nou, dan denk je groot, het genot om je weg te cijferen, en goedkeurend toe te kijken. Adrian Crowley is de verhalenverteller welke Watching the Starlings introduceert, en zich hierbij door de prachtstem van Marry Waterson laat hypnotiseren. In gedachte bewandeld hij die straten in Dublin weer, met een bungelende sigaret in de mond, genietend van de harmonieuze spreeuwenzang.

In Kicking Up The Dust staat de vrijheid van het onschuldig liften centraal. Wereldreizigers die zich door de klanken van de songs laten transporteren. Samen onbekende wegen ontdekken, samenkomen en soms een totaal andere richting inslaan om elkaars pad uiteindelijk weer te kruizen. Het lugubere met begrafenis treurblazers geïllustreerde Heavy Wings is een ruim honderd jaar oude verslaglegging van hoe een opgevist vrouwenlichaam respectloos tentoon gesteld wordt. Marry Waterson kruipt in de ziel van de overledene. Heel eventjes opereert ze in de beeldende brekende klaagschaduw van Beth Gibbons, heel eventjes memoreert Jim Barr aan die roemzuchtige periode. In het op doorreis zijnde Lucky Duck For Grown Ups snelt het zangtandem duo in hoog tempo voorbij. Een niemendalletje tussen de hoogwaardige overige songs.

Het traditionele One Foot Of Silver, One Foot Of Gold blikt op de folkbasis terug en is door de moeder van Marry Waterson geschreven. Distant Music ontplooit zich als een lentebloem, die nietsvermoedend haar blaadjes opent om haar innerlijke schoonheid te openbaren. Gevoelig, teer onbevangen als een kinderhart. In het Cuckoo Storm titelstuk dwarrelen de mellotron melodieën neder waarna ze in de golven van het afsluitende The Trembling Cup wegdrijven. Toch kleuren de stempartijen niet de gehele plaat gelijkwaardig samen. Magie en onwennigheid wisselen zich af, het is hierdoor een tikkeltje te geforceerd, waardoor ze juist die natuurbeminnende nomadensound niet altijd waar maken. Adrian Crowley is blijkbaar soms net te erg onder de indruk van de verbale voordracht van Marry Waterson waardoor hij zelf vergeet om te zingen.

Marry Waterson & Adrian Crowley - Cuckoo Storm | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

The Jesus and Mary Chain - Glasgow Eyes (2024) 4,0

14 maart, 23:07 uur

Het unieke Psychocandy geluid zorgt al direct voor een tweedeling binnen het The Jesus and Mary Chain kamp. Bobby Gillespie verlaat de band van de gebroeders Reid en zet de waanzinnige Primal Scream trip op. The Jesus and Mary Chain revancheert zich met het melancholische Darklands, een sfeerplaat welke een nieuw tijdperk inluidt. Primal Scream blijft het avontuur opzoeken, het jongensboek van William en Jim Reid sluit zich met Munki, waarna er plotseling na een stilte van bijna twintig jaar Damage and Joy verschijnt. Een stevige Britpop album met de nodige exploderende gitaren en overstuurde elektronica, waarbij de gastzangeressen voor de aangename afwisseling zorgen. Vervolgens blijft het weer angstvallig stil, en dan verschijnt eind november vrijwel uit het niets de nieuwe Jamcod single.

Met het spacende psychedelische Jamcod wanen we ons weer in 1985. De typerende The Jesus and Mary Chain sound komt dus niet zomaar uit de lucht vallen. Glasgow Eyes herpakt de vroegere jaren tachtig en benadrukt nogmaals dat Psychocandy geen gelukstreffer is maar dat er weldegelijk een doordacht verhaal achter schuilt. Als Psychocandy verschijnt sleutelt Spacemen 3 aan hun eersteling Sound of Confusion, en de sterke Jamcod song heeft veel raakvlakken met dat oorverdovend geluid, maar buiten dat gegeven houden ze ook hun eigen shoegazer erfenis volledig in leven. De pioniersrol van Spacemen 3 staat dus gelijk aan die van The Jesus and Mary Chain, en het is mooi dat ze hier onbewust of misschien juist bewust aan memoreren.

Glasgow Eyes opent met het stoere Venal Joy, een thrashende cyberpunker met de nodige space invloeden, waarmee ze de ingeslagen Jamcod weg vervolgen. Met American Born eren ze de New Yorkse Suicide helden die als rockabilly stadcowboys een antwoord op de statige Duitse krautrock beweging afleveren. Toch blijven de Schotten trouw aan hun roots en is de track gevuld met een schatkist aan nachtduistere Darklands tragiek. Na het met tribal drums versterkte intro en de poëtische Anne Clark verwijzingen in Mediterranean X Film neemt een mellow zingende Jim Reid het over. Een heerlijke old-school postpunk song met breed uitwaaiende uitspattingen. Qua zang zit het wel heel erg op het randje, maar dat vergeef ik Jim Reid.

De Discotheque stamper richt zich op het nachtelijke gothic uitgaanspubliek. De dresscode is zwart, de blik navelstarend. Silver Strings is New Romantics synthpop, Chemical Animal het duistere met drugsdampen gevulde evenbeeld. Het loodzware Pure Poor is lekker aardedonker verwarrend, ouderwets druggy zoals alleen Jim Reid en Bobby Gillespie het kunnen brengen. Bobbie Gillepsie noem ik niet voor niks, zijn spirit draagt de vroegrijpe ideeën van het debuutalbum en als je naar die periode teruggrijpt mag zijn naam zeker niet vergeten worden. De The Jesus and Mary Chain humor zit hem in The Eagles and the Beatles, waar ze I Love Rock ’n Roll van Joan Jett lenen en er juist een Rolling Stones gospelrock twist aan geven.

Laten we stellen dat het afsluitende Second of June, Girl 71 en Hey Lou Reid de beginselen van deze bastaardkinderen van Lou Reed vormen. En die kern ligt in het Velvet Underground rammelende Second of June, het hypnotiserende Hey Lou Reid en de Girl 71 seventies glamrock bubblegum. Glasgow Eyes is een serieuze terugblik welke veel verder dan de horizon reikt. De puzzelstukjes vullen de ontbrekende hiaten in en maken het allemaal passend. Zo overrompelend als op Psychocandy en Darklands klinken ze zeker niet, en dat is verder prima. Glasgow Eyes is verklaarbaar veelzijdig, een boeklezing welke ergens in de onschuldige jeugdjaren van William en Jim zijn oorsprong heeft.

The Jesus and Mary Chain - Glasgow Eyes | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Midas Fall - Cold Waves Divide Us (2024) 4,0

14 maart, 22:40 uur

Cold Waves Divide Us. Een aardsverschuiving drijft ons uiteen. Midas Fall schetst het beeld van een in verval geraakte planeet, die met een oerknal tegen het hemelse paradijs botst. Kilte transformeert de aarde in een winterse bevroren wereld, waar koud contactgestoordheid heerst en egocentrisme de emoties van gevoel zuivert. De Schotse emocore progrockers flikken het om op hun vijfde studioplaat een soundtrack van het hedendaagse nu in elkaar te knutselen.

Zonder de zang van Elizabeth Heaton blijft er een geraffineerd in elkaar geschept muzikaal diepgrijs landschap over. Maar als je dan toch zo’n prachtstem in het bezit hebt, buit deze dan ook uit. Vergeet echter niet dat de vocalist tevens het talent bezit om de plaat van verschillende opbouwende lagen te voorzien. Samen met Rowan Burn draagt ze de verantwoording over het fundament, en de twee multi-instrumentalisten dames krijgen hierbij hulp van mannelijk evenbeeld Michael Hamilton, die met zijn bas de brokstukken aan elkaar lijmt.

Een buitenstaander refereert Midas Fall aan de gothicrock, vooral de sprookjesachtige In This Avalanche en Monsters ballads liggen in het verlengde van het betere Within Temptation en Nightwish werk. Een insider kijkt echter verder dan deze theatrale melancholie en hoort vooral een vernietigend down to earth geluid terug. Cold Waves Divide Us heeft niks optimistisch, het symboliseert de leegte en maakt uit de asresten zandkastelen, welke weer net zo eenvoudig uit elkaar spatten.

Midas Fall, het koninkrijk op de rand van de afgrond. Geluk is niet te koop, winst is niet af te dwingen, slechts de zekerheid van het verlies heerst. Cold Waves Divide Us heeft nog meer zeggenschap dan het eerder werk, is nog breekbaarder, nog goddelijker, met nog meer emotionele diepgang.

Elizabeth Heaton buit haar rol als treurende Moeder Aarde volledig uit, en als geen ander weten de Schotten hun traditionele folkroots in die intense natuurbeleving om te zetten. Want daar ligt de kern, de basis. Het zijn gevoelsdieren, Fish van Marillion, Elizabeth Fraser van Cocteau Twins, Mike Scott van The Waterboys, Sharleen Spiteri van Texas, noem ze maar op. Muzikanten die niet alleen zingen, maar ook hun hart laten spreken.

Voeg daar Elizabeth Heaton maar aan toe. Elizabeth Heaton overstijgt zichzelf door zich niet meer ten gunste van de songs op te stellen. De warme droefenis is bijna menselijk, gemeend ontroerend. Nog steeds gaat ze spaarzaam met woorden om, gebruikt ze korte zinnen op de meest krachtige wijze, betovert ze de luisteraar die met een onbehaaglijk brekend gevoel achterblijft.

Piano en songsmit drums leiden In the Morning We’ll Be Someone Else in, de transformatie tussen nacht en dag. Smekend zoekt Elizabeth Heaton naar een rustpunt, een ijkpunt voor haar onrustige gedachtegang. Een wervelwind aan opeenvolgende climax extases, gevangen in een wervelwind aan shoegazer noise. Het verraderlijke bedrog en twijfel roepen de keerzijde van het bestaan in I Am Wrong op.

Door zelfkennis en de Salt verbittering verrijk je jezelf, kun je vervolgens andere wegen inslaan. I Am Wrong heeft het militante opzwepende van jaren tachtig postpunk, hoopvolle dominante percussie verzacht door dromerige gitaarstructuurlijnen. Het instrumentale Point Of Diminishing Return voegt synthpop echo’s toe en begeeft zich op de rand van de jaren negentig. Het vergevende Salt tranendal biedt vooral troost en vrede.

Het is de kracht van de zangeres om je met het zelf geschepte slachtveld te confronteren. De Cold Waves Divide Us tribal regendans is een rouwende boetedoening voor de vreselijke daden, een schuldbekentenis. De wereld is verscheurd en niet meer te helen. We hongeren onszelf uit en voeden ons niet langer met vertrouwen en liefde. Enkel de Atrophy treurzang heeft die hypnotiserende kracht om te verleiden. Nou, dan mag wel wat positiever. Nee, juist niet, de schoonheid zit hem dus in die beladenheid. Deze zoektocht brengt je uiteindelijk bij de perfect uitgespeelde Little Wooden Boxes onweersbui waarachter een gouden regenboog zich schuilhoudt. Om dan toch nog met de verdovend Mute softpop ruis te eindigen dwingt respect af.

Midas Fall - Cold Waves Divide Us | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

El Perro del Mar - Big Anonymous (2024) 4,5

13 maart, 18:52 uur

De dood, het grote onbekende. Hoe vullen we die leegte vervolgens in. De dood brengt ons samen, maar drijft ons ook uiteen. Sarah Assbring bereidt zich op die grote verandering voor, zoekt antwoorden en gaat de dialoog aan. Als El Perro del Mar haalt ze winst uit het verlies door het verdriet vast te leggen. Ze koestert de overledenen in een tiental donkere songs. De pandemie heeft er hard ingehakt, heeft levens opgeëist, heeft Sarah Assbring met de nodige vragen achtergelaten. In het breekbare Big Anonymous zoekt ze troost, deelt ze troost. Het is allemaal zo fragiel als een winterse glazen sneeuwbol, waarbij de opgeschudde deeltjes langzaam landen.

Zo voelt het sprookjesachtige Big Anonymous aan. Ze haalt de dood uit de taboesfeer, benoemt het net niet letterlijk bij de naam, maar in alles komt die hang naar het sterfelijke einde terug. Thematisch is Big Anonymous het vervolg op de vrolijke soulfolk popliedjes van From the Valley to the Stars waar ze de hemel als een gelukzalig bevredigend toekomstperspectief neerzet. Die nieuwsgierigheid maakt nu voor angst plaats, de toon is dwingend duister, waarmee ze zich tekstueel op het dark metal vlak begeeft en hier een serene gothic twist aan toevoegt. De reis door het niets trapt toepasselijk in het instrumentale Underworld af. Het onwetende, de mijmering in stilte, zonder woorden maar wel met de veelzeggende rondfladderende strijkers die zich aan de krachtige cello hechten.

Die stilte wordt door de ritmische ingezette Suburban Dreams kruistocht vervolgt. Kerkelijke darkwave dreampop, met sprankjes hoop, geloof, liefde, maar ook met twijfel en rusteloosheid. Sarah Assbring wacht op het onvermijdelijke onbekende. De synths dopen de song in eighties nostalgie onder, wringen de laatste druppels eruit en geven er een typische El Perro del Mar aanvulling aan. Iets liefdevols, iets troostends, met gevaarlijke industrial drones die loerend de spelonken van Suburban Dreams bewonen. We zwemmen hulpeloos in de Cold Dark Pond duisternis rond. Een regenval van neoklassieke instrumentatie die de engelenzang van Sarah Assbring diep laat gaan, en die haar vervolgens naar de hoogtes laat reiken. De sterrentocht tussen hemel en aarde, hypnotiserend in glinsterende wenkende klanken, dan weer liefdevol moederlijk, dan weer verraderlijk vijandig.

Tijd is slechts relatief, het is de mens die deze in dagen, uren, secondes documenteert. De In Silence eenzaamheid is de ruimte tussen het tijdsbesef en het universele niets. Slechts fracties van momenten, zwevende in gevoelloosheid en rust. De gedachtes uitgeschakeld, om vervolgens hard in de realiteit te vallen. Welke bovenaardse goddelijke kracht heeft het recht om te kwetsen, te pijnigen, en vervolgens wijselijk de mond te houden. Hier bevindt Sarah Assbring zich tekstueel op de Running Up That Hill (A Deal with God) conversatie van Kate Bush. Ze gaat het gesprek aan, maar krijgt geen antwoord terug.

Na het heftige nadreunende In Silence einde waar onverwachts een verontwaardigde huiveringwekkende mannenstem nederdaalt, zijn deel opeist en het wantrouwen bestraft is de behoefte naar bezinning extra groot. Sarah Assbring werkt zich jammerend wenend door The Truth the Dead Know heen. De definitieve overgave komt in het toegankelijke Between You and Me Nothing meisjesachtige popliedje. De onschuld in het verlangen naar serene vrede, als we in stof vervagen en in stilte verdwijnen. We stellen het laatste afscheid zo lang mogelijk uit. De duistere verdovende van Burt Bacharach Please Stay geleende ruis twijfelt aan die overgave. Het is een bewerking van een vijf jaar oude single, waar de nodige jaren vijftig bubblegum gospel vervreemding aan toegevoegd is.

De begrafenis treurstemming van het rondspokende Wipe Me Off This Earth houdt zich krampachtig aan het laatste vaarwel vast, toch is loslaten hier het sleutelwoord. Het in Scandinavische folk roots doordrenkte One More Time liefdesdrama wordt door de uit Bristol afkomstige elektronica producer Vessel gearrangeerd, die er een kenmerkend avontuurlijk triphop sausje overheen giet. Die achtergrond hoor je misschien nog wel meer in de filmische Kiss of Death nachtmerrie terug, waar Sarah Assbring als een onwetend elfje doorheen huppelt. De dood als iets moois, de afsluiting van een tevreden cyclus. Toch is het overstuurde orkest hier nog niet klaar voor, en gaan ze het onvermijdelijke gevecht met de zich amper staande houdende zangeres aan. Na het slotakkoord wordt letterlijk de stekker eruit getrokken, het is klaar. Het vanuit het hart en ziel gecomponeerde Big Anonymous roept het begrip voor de dood op, een buitenstaander die zich onwenselijk binnendringt.

El Perro del Mar - Big Anonymous | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Roxeanne Hazes - De Tijd Gaat Mooie Dingen Doen (2023) 4,0

12 maart, 21:24 uur

stem geplaatst

» details  

Anja Huwe - Codes (2024) 4,0

9 maart, 16:31 uur

Op het moment dat de coldwave begin jaren negentig in Duitsland haar vruchten plukt, haakt het uit Hamburg afkomstige Xmal Deutschland af. De gothic postpunkers hebben zich jarenlang als vaandeldragers ingezet, maar blijven voor altijd in de schaduw van Siouxsie and the Banshees opereren. Dit stigma drukt vooral sterk op frontvrouw Anja Huwe die de artiestenonzekerheid vaarwel zegt en zich bijna onzichtbaar op de rave scene en haar kleurrijke schilderijen richt.

Het is een kwestie van overleven, zeker als ze vanwege een levensbedreigende kwaal ook nog een jaar geïsoleerd van de buitenwereld gekluisterd in een ziekenhuisbed doorbrengt. Een roerige tijd, in een interview van tien jaar geleden blikt ze hierop terug, al blijft ze vaag over dit lichamelijke ongemak. Het is verder dan ook niet van belang, op Codes presenteert ze zich als een herboren ervaren volwassen vrouw, maar ook als een sterfelijk onzeker persoon.

Toch is Codes zeker geen vervolgstap van het Xmal Deutschland avontuur, daarvoor is er de afgelopen vijfendertig jaar teveel gebeurt. Het is goede vriendin Mona Mur die ze al uit de vroegere anarchistische punkjaren kent die haar motiveert om haar trauma’s therapeutisch van zich af te schrijven. Ook voormalig bandmaatje Manuela Rickers leent haar gitaardiensten uit om dit project in de juiste setting in de juiste banen te leiden.

Codes is echter het verhaal van Anja Huwe, waarbij ze zich laat inspireren door de dagboeken van partizaan Moshe Shnitzki, die als ondergedoken kluizenaar tijdens de tweede wereldoorlog in de bossen van Wit Rusland probeert te overleven. In het geval van Anja Huwe staat dit parallel aan het hemelse paradijs, de eeuwige rust, het schimmige doolhof van het hiernamaals. Hideaway, schuilend op een bedje van wegzwevende futuristische krautwolken.

Het traag melancholische Skuggornas duikt direct de diepte in en heeft raakvlakken met het laat treurende Japan werk waarbij David Sylvian zich voor zijn solo overstap prepareert. Voor Anja Huwe is het de duistere onzekere glans die over haar leven hangt, balancerend op een strak gesponnen zijde draadje, de dood als nachtelijke metgezel. Sleep with One Eye Open, om het ochtendlicht telkens opnieuw te ervaren, te voelen, te ademen. De nachtelijke onrust gevoed door electric body music. Het is tevens de definitieve afsluiting van het Xmal Deutschland verhaal, een pure noodzaak om het bestaan opnieuw op te pakken. Anja Huwe in de rol van ervaren wijsheid deskundige, getekend door het leven.

Rabenschwarz is de bewustwording dat geen enkele zekerheid zeker is. Het heeft de No Future attitude van het vroege Xmal Deutschland punkwerk. Alleen houden we hier aan die onbereikbare dromen vast welke de dagelijkse gang van zaken verstoren. De toekomst is slechts relatief, een vooruitgeschoven begrip zonder zeggingskracht. Als de wereld zich niet druk om het individu maakt, dan moet je zelf ten strijde trekken.

Rabenschwarz is een exorcistische geesten verdrijvende dancetrack, waarbij ze haar deejay verleden volledig uitbeent. Een clubklassieker in wording. Pariah, de vervreemding van je eigen lichaam, de paranoïde kortsluiting in je gedachtegang en ook naar die zwarte bladzijdes en fragiele broosheid te herleiden. De slopende gekte heerst, Anja Huwe kruipt als een gekwelde motvlinder uit haar cocon. Voor altijd veranderd, voor altijd getekend. In datzelfde surrealistische waanbeeld bijt Exit zich vast. Wanhopig, onzeker, eenzaam, onheilspellend, beangstigend.

Overleven volgens je eigen principes. O Wald bouwt kansen op, biedt mogelijkheden, opent geheime deuren. Door de luchtige Eurohouse beats schept het een vleugje positiviteit in de grijsheid. We dansen nog steeds om te vergeten, we dansen om onze woede te kanaliseren, we dansen om de nachten te overleven. Living in the Forest staat voor het individualisme, de vrijheid van het niets, het bedrog van de saamhorigheid.

Slechts het flikkerende discolicht doorbreekt de duisternis, uiteindelijk trotseer je toch weer alleen de maatschappij. Zwischenwelt, het schemergebied tussen hemel en aarde, de zekerheid van de dood, de onzekerheid van het leven. Eigenlijk zonde dat Codes gelijktijdig met de Xmal Deutschland verzamelaar het licht ziet en dat hierdoor vooral de aandacht naar die alternatieve cultband uitgaat.

Anja Huwe - Codes | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Xmal Deutschland - Early Singles 1981-1982 (2024) 3,5

8 maart, 18:33 uur

Dat bands als Bauhaus en Siouxsie and the Banshees aan de oorsprong van de duistere grijze gothic beweging staan zal niemand ontkennen. De tribal oorlogskleuren make-up van Siouxsie Sioux mixt het mystieke van de indianenvolkeren met het eigenzinnige van de punk. Al snel volgt een breed haarlak leger dat voorbeeld en zijn haar vrouwelijke tegenhangers in elke grote in verval rakende stad op straat of in de uitgeleefde kraakpanden terug te vinden. Zo ook in Hamburg waar Anja Huwe het voorbeeld van haar idool volgt en waar de geboorte van alternatieve girlpower band Xmal Deutschland plaatsvindt. Ondanks dat ze minder baanbrekend dan Siouxsie and the Banshees zijn, bouwen ze al snel een cultstatus op, mede door het feit dat gothic rock, darkwave en coldwave in de jaren negentig daar in Duitsland erg groot is. Xmal Deutschland profiteert echter niet van dit succes, in 1990 zitten ze leeg en inspiratieloos in de studio en besluiten ze om de band op te doeken.

Vooral platen als het militante Fetisch en het meer exotische Tocsin hebben hun charme. Dat een label als 4AD in het gezelschap gelooft zegt eigenlijk al meer dan genoeg. Na een stilte van bijna vijfendertig jaar laat frontvrouw Anja Huwe weer van zich horen en brengt haar debuutalbum Codes uit. Het is de ideale gelegenheid om tevens de aandacht op de vroeg rijpe singles uit begin jaren tachtig van Xmal Deutschland te richten. Alleen al vanwege de sterke Incubus Succubus cultsingle is het de moeite waard om Early Singles 1981-1982 aan te schaffen. Anja Huwe klinkt hierop dan wel als een exacte Siouxsie Sioux copie, ze maakt het verschil met haar streng Duitse accent en de aardedonkere krassende begeleiding van gitarist Manuela Rickers, toetsenist Fiona Sangsters, bassist Rita Simonsen en drummer Caro May. Het heeft ook iets schattigs, de dames besteden genoeg aandacht aan hun kleurrijke uiterlijk waardoor ze onderhand ook in een adem met het meer publieksvriendelijke Bananarama genoemd mogen worden.

Het in 1982 verschenen Incubus Succubus verwoordt het kille industriële van het naoorlogse wanhopige Duitsland. Een nachtduivel die zich als een vampier met het bloed van haar slachtoffers voedt. Een exotische kus des doods die het door Bauhaus opgeroepen Dracula personage gespeeld door Béla Lugosi naar de achtergrond verdringt. Het blijft een gemis dat de track het Fetisch debuut niet redt, want laten we eerlijk zijn, dat niveau wordt daarop nergens gehaald. Uiteraard worden het aanvullend B-kant materiaal Zu Jung zu Alt en Blut Ist Liebe niet vergeten. Zu Jung zu Alt is een alternatieve discostamper met een heerlijk repeterende beat en strakke ritmische gitaarpatronen en het gejaagde haperende Blut Ist Liebe speelt erg op het invloedrijke dicht geplamuurde A Forest van The Cure in.

Toch is dit niet het eerste wapenfeit van de band, een jaar eerder droppen ze Schwarze Welt al op de markt. Schwarze Welt leunt nog meer op die laat jaren zeventig postpunk erfenis. Een dreigende track met de nodige donkere krautrock synthpop invloeden. Hier zitten ze nog dichter op die kern, vergeet niet dat het essentiële Faust ook uit Hamburg afkomstig is. Het zweverige Die Wolken en de Großstadtindianer skapunk cabaret knipoog naar de mannelijke stadscowboys laten een band in kinderschoenen horen en vormen het B-kant materiaal van Schwarze Welt. Het opzwepende ritmische Kälbermarsch verschijnt op de Lieber Zuviel Als Zuwenig Zickzack Sommerhits 81 verzamelaar waar tevens vroeg interessant Einstürzende Neubauten, abwärts en Palais Schaumburg werk op staat. Allein wordt live tijdens het Nosferatu Festival in 1982 gespeeld, en verschijnt opgepoetst met indrukwekkende retro tijdsbeeld video als zoethoudertje op single. En dan besef je nogmaals dat dit een erg leuke tijd was.

Xmal Deutschland - Early Singles 1981-1982 | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Kim Gordon - The Collective (2024) 4,0

7 maart, 12:59 uur

Met haar zeventig jaar is Kim Gordon nog steeds een Kool Thing die haar Sonic Youth erfenis nergens misbruikt maar juist verbreedt. Op The Collective perfectioneert ze de aanwezige noisebreaks van voorganger No Home Record tot een duister broeierig geheel. Sterker nog, opener BYE BYE zou niet op het Massive Attack meesterwerk Mezzanine misstaan. Deze verrassend sterke tripgoth track benoemt op cut up wijze de voorbereidingen van een slopende tournee, je pakt de koffer in, zegt afspraken af en je gaat het regellijstje langs. Niks vergeten?

Dan mag de aftrap beginnen. BYE BYE is tevens het geheugensteuntje van beginnende dementie, post-it notities door het hele huis verspreid, op de koelkast, in de badkamer, de voorraadkast, een pijnlijke bewustwording. Je raakt de grip op de realiteit kwijt, waardoor surrealisme de nieuwe waarheid wordt. Het antwoord op het jeugdige Teenage Riot, een mature riot, het rebelse verzet tegen de ouderdom.

Kim Gordon heeft nog steeds dat manische oncontroleerbare in haar overdracht. Nu de jaren gaan tellen komen veranderingen vertraagd binnen. I Don’t Miss My Mind, er ontstaat een error in het hoofd nu alles niet meer zo vanzelfsprekend gaat. The Collective zorgt niet voor regelmaat in de chaos, maar geeft zich juist aan die structuurloze wanorde over. Dit is typisch Kim Gordon, in de gitaarnoise van Sonic Youth zorgt ze ook voor die hysterische zenuwinzinkingen uitspattingen en betovert ze de luisteraar met haar sensualiteit.

Die eigenschap bezit ze nog steeds, en ze maakt er verdomd goed gebruik van. Een wereld van industriële kille vervlakking, een wereld waar machines regeren, je likes controleren en je internetgegevens verzamelen en documenteren. Geen Daydream Nation, maar een voorgeprogrammeerde nachtmerrie. Je kan er simpelweg niet aan ontsnappen, Kim Gordon geeft zich aan deze ruis over en haalt er het beste uit.

Kim Gordon grijpt naar de befaamde Judgement Night Soundtrack terug, het onwaarschijnlijke huwelijk tussen bijna militante hiphop, industrial en eigenzinnige grungerock. Hier wordt in hun samenwerking met Cypress Hill de mellow I Love You Mary Jane cross-over tot in perfectie geherdefinieerd, een mooi uitgangspunt om verder uit te werken.

Met de hulp van producer Justin Raisen en het slim gebruik maken van de auto-tune in de Psychedelic Orgasm geestelijke bewustwording past het helemaal in het individuele heden. De hardheid zit hem in het afsluitende metaal op metaal van het onrustig naar evenwicht zoekende The Believers en de electric body gabberhouse van Dream Dollar.

Het verknipte The Candy House pakt het levensplezier terug, verslaafd aan drugs, verslaafd aan seks, verslaafd aan aandacht, je ego, kortom, Kim Gordon op haar best. Gelukkig verzet ze zich nog steeds tegen de scheve man-vrouw verhoudingen. De androgene complexiteit van I’m A Man benadrukt nogmaals die feministische inslag, maar geeft er een ondergeschikte I Wanna Be Your Dog twist aan. Kim Gordon als boegbeeld voor het sterke geslacht, ze kan het nog steeds.

Trophies, menselijke veroveringen in een afgesloten vitrinekast opgesteld. The Collective staat dus niet alleen voor dat eerder aangegeven geheugensteuntje, het staat tevens voor dat dierlijke instinct om je prooi minachtend te etaleren, de femme fatale op veroveringstocht.

Kim Gordon - The Collective | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Pissed Jeans - Half Divorced (2024) 3,5

29 februari, 15:07 uur

Het is bijzonder dat een band als Pissed Jeans in de tijd dat Donald Trump regeert amper van zich laat horen. Ook geen kritische noot van deze noiserock punkers tijdens de pandemie misvattingen en het fake news internet misbruik. Juist in de periode dat Europese bondgenoten hun onvrede spuien blijft het aan de andere kant van de wereld vanuit Pennsylvania angstvallig stil. De zesde studioplaat Half Divorced is echter een opeenstapeling aan onvrede, dus diep van binnen brand het hardcore hart van Matt Korvette nog steeds, en die opgekropte woede vecht zich nu eindelijk een weg naar buiten.

Bij opener Killing All the Wrong People worden alle chakra blokkades opgeheven en komt er direct al een brok aan energie vrij. Als die motor eenmaal loopt is er geen houden meer aan. De bemoeienis van de Verenigde Staten staat vaak haaks op het vredesoffensief en levert vooral slachtoffers op. Het blijft een politiek slapstick machtsspel zonder winnaars met alleen maar verliezers.

Pissed Jeans is de lol van het muziek maken allang ontgroeit en toont een kritische blik op de lusteloze Anti-Sapio samenleving. Toch bewapenen ze zichzelf nog steeds met de nodige bittere humor waardoor je ze het beste nog met NOFX kan vergelijken toen deze hun woede tegen het wanbeleid van George W. Bush richten, al is het sarcastische NOFX nog net wat scherper in hun opvattingen.

Waarom zijn de geroutineerde veertigers van Pissed Jeans geloofwaardig en voelen ze de huidige jongeren perfect aan. Het antwoord hierop zit in het feit dat ze net het puberale overal tegen aan schoppen fase ontgroeid zijn en met Half Divorced hun meest volwassen plaat afleveren. Misschien is het gemakkelijker om het systeem te ontregelen door hier minachtig de spot mee te drijven. In een surrealistische wereld heerst nou eenmaal het absurdisme. Iedereen is slecht, maar uiteindelijk zijn we allemaal nietszeggende nietsnutten die als makke lammetjes in de rij lopen. Het doel van Pissed Jeans is om de boel te ontwrichten, te saboteren. Als we gewend zijn om onszelf voor de gek te houden, doe dat dan ook goed.

De vergelijkingen met de pre grunge beweging beperken zich niet enkel tot het Sub Pop label. Vergeet niet dat er ook een leven voor de Nirvana en Soundgarden doorbraak was, grunge zichzelf toen nog niet als modeverschijnsel etaleerde, en dat bands als Mudhoney en Green River zonder compromis en beperkingen te werk gingen. In die hoek kan je Pissed Jeans gemakkelijk plaatsen. De band zit nog steeds in die uitzichtloze opgeblazen bubbel vast waaruit het oerbegrip hardcore punk ontstaat en geeft er een hedendaagse twist aan.

De gitaar van Brad Fry kreunt sexy in de moederlijke Helicopter Parent stoner bemoeienis, waar de jeugd bewust beschermd zonder gevaren van buitenaf wordt opgevoed. De snelheid dat de belerende wijsvinger in de fuck you middelvinger veranderd is amper bij te houden. Half Divorced handelt over de vernedering in een schulden maatschappij, waarin met geluk afkoopt en zich zonder veiligheidsgordel te pletter tegen de geluidsmuur rijdt.

We zijn aan de negatieve aandacht verslaafd. Junktime beantwoordt de dreiging waar de hedendaagse postpunk acts als Idles en Gilla Band naam mee maken. Een haperende handgranaat gevuld met haat welke uiteindelijk professioneel tot ontploffing gebracht wordt. Dit is topsport, dit is de gehoopte interactie met loeizware noise en kamikaze gitaren. Het helse doortraptandem van drummer Sean McGuiness en Randy Huth die binnen vijf minuten de finish willen halen, maar daar een halve minuut aan extra tijd voor nodig hebben.

Diezelfde Randy Huth ramt zich met het tempo van een thrash metal bassist door Cling to a Poisoned Dream heen. En zo hoort het ook, een gemiddelde punksong heeft aan minimale werklengte meer dan genoeg, bij een zevental tracks tikken ze niet eens de twee minuten aan. Dat ze weldegelijk het vermogen bezitten om een heuse single te schrijven bewijzen ze met het positieve solerende Moving On wel, niet achterom kijken, maar je op de toekomst richten. Is er dan toch nog hoop? Zeker niet!

Pissed Jeans - Half Divorced | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Kaiser Chiefs - Kaiser Chiefs' Easy Eighth Album (2024) 3,0

29 februari, 00:37 uur

Vroeger was alles beter is natuurlijk een botte opmerking, maar in het geval van Kaiser Chiefs is dat zeker het geval. Met Employment plaatsen de uit Leeds afkomstige happy postpunk rockers zich tussen tijdsgenoten als The Killers, Bloc Party en Franz Ferdinand. Vocalist Ricky Wilson is een showmaster, een enfant terrible, een ongeleid projectiel dat ver over zijn grenzen gaat en dat het publiek in zijn levensgevaarlijke performance meetrekt.

Opvolger Yours Truly, Angry Mob levert de monsterhit Ruby op maar de glans is dan al grotendeels verdwenen. Ricky Wilson gaat er steeds afgetraind gezonder uitzien, verbindt zijn naam aan het commerciële The Voice UK en bewandelt de high society feestjes met celebrity-stylist Grace Zito aan zijn zijde. De keerzijde van de roem levert een saai conservatief bestaan op.

Het is allemaal zo gewoontjes en ook de latere Kaiser Chiefs platen zijn zo gewoontjes. Het opruiende rebelse karakter van het debuut is allang verdwenen, al blijven ze in alles trouw aan dat kenmerkende jaren tachtig geluid. Niet vreemd dus dat ze voor hun nieuwste Kaiser Chiefs’ Easy Eighth Album de hulp van disco icoon Nile Rodgers inschakelen. Hij bezorgt een van hun grote voorbeelden Duran Duran de grote doorbraak, is verantwoordelijk voor het megasucces van David Bowie met Let’s Dance en wordt zo’n dertig jaar later door Daft Punk omarmd.

Het is natuurlijk een droom om met deze producer te werken, maar het neemt tevens dat laatste stukje eigenheid van Kaiser Chiefs weg, en dan blijft er niet echt veel interessants meer over. Gelukkig zorgt Amir Amor van Rudimental nog voor een beetje avontuur, maar zo aanstekelijk als op de Rudimental hit Feel The Love wordt het nergens.

Nee, slecht is het zeker niet. Robbie Williams zou dolgelukkig worden van een track als Feeling Alright. Een aanstekelijk nummer dat zich prima tussen zijn jaren negentig hits zou kunnen mengen. Ricky Wilson houdt zich als liedjesschrijver prima staande, een erfenis die hij verworven heeft in zijn rol als The Voice coach. Het voelt echter niet meer echt als een Kaiser Chiefs track aan, die hyperactieve interactie waar ze ooit voor stonden is nergens meer terug te horen.

Ze leven zich op een Sound and Vision beat uit en de invloed van David Bowie is zeker voelbaar. Een aanstekelijke meezinger met een simpel catchy refreintje, dus de kans is er wel degelijk dat deze song flink gaat scoren, het is wel heel erg veilig en zonder risico. De The Voice draaistoel is nu een kwetsbare schietschijf waar ik dan maar net zo gemakkelijk scorend mijn patronen op richt.

Die uitdaging zit hem wel in de gevoelige Jealousy New Order synthpop en de uptempo new wave van Beautiful Girl, waarin Ricky Wilson zich als een stoere punkzanger presenteert. Het is echter een rollenspel, een stoelendans, de kameleon neemt bij elke song een andere identiteit aan. How 2 Dance voelt als een Daft Punk outtake, alsof Nile Rodgers deze kant en klaar had liggen en net als de wereld verschrikt reageerde toen de Franse dancepioniers plotseling de stekker eruit trokken. Wat doe je dan met zo’n track? Nou, die schenk je aan Kaizers Chiefs. Het funkende The Job Centre Shuffle intro is geweldig, een heerlijke Miles Davis jazz saxofoon eighties solo waarna het vervolgens in dub verdrinkend alle kanten op stuitert. De goedkope blikkerige synths krijgen evenwicht van de diepe baslijnen en zwaar spacende rockgitaren.

Burning in Flames grijpt weer naar die Feeling Alright sound terug, maar voegt daar de nodige futuristische orkestrale filmische diepgang aan toe. Een retro James Bond track in een oversized jasje. Ze eren hier die andere iconische producer uit de jaren tachtig, Trevor Horn. Het is allemaal net wat bombastischer en groter qua opzet. Met de stevige Reasons to Stay Alive glamrocker gaan ze weer een stapje verder terug in de tijd. Natuurlijk is Noel Groove een vette, maar zeker oprecht gemeende knipoog naar Oasis. Kaiser Chiefs heeft die Britpop rivaliteit niet van dichtbij meegemaakt en staat daar dan ook ver boven.

Dat one of the guys gevoel overheerst ook op het afrondende The Lads punk anthem, samen een bandje beginnen, samen cool zijn, samen het succes proeven, de noodlanding steil naar beneden wordt echter genegeerd. Kaiser Chiefs heeft zichzelf opnieuw uitgevonden, voor mij hoeft dat niet, ik was al gelukkig met die oude formule. Daar was het nog een band was en niet een bewieroking van het grote Ricky Wilson ego. Toch is nieuwste Kaiser Chiefs’ Easy Eighth Album zeker een potentiële kandidaat om nieuw zieltjes te winnen, maar niet om de oude fans mee te herwinnen.

Kaiser Chiefs - Kaiser Chiefs' Easy Eighth Album | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Hideous - Hideous (2024) 4,0

29 februari, 00:16 uur

Het Hideous balletje begint al te rollen als de twee Vlaamse bands RHEA en Ramkot hun krachten bundelen en bij Studio Brussel een funkende rockversie van de Rage Against The Machine klassieker Know Your Enemy uitvoeren. Er ontstaat een hechte vriendschap tussen gitarist Guillome Lamont van RHEA en zanger Tim Leyman van Ramkot die in een Gentse kroeg het plan smeden om deze samenwerking te vervolgen. Het als grap uitgebrachte Curse trekt de aandacht van de festival organisaties en als vervolgens het glamrockende Follow Me met heerlijke monsterachtige Ghost riffs verschijnt krijgt het tweetal al gezelschap van Roméo Elvis bassist Victor Defoort en de Kids With Buns drummer Dajo Vlaeminck. Op papier een supergroep maar in de praktijk uit pure noodzaak ontstaan. En dan sta je dus met slechts twee songs in the pocket al op het grote Rock Werchter.

Afgelopen herfst komt daar nog The Ruth bij en een klein half jaar later komt de Hideous EP uit, met slechts twee nieuwe songs; het gelijknamige Hideous en Fashion’s A Lie. Toch heeft hun sound verder vooral raakvlakken met Millionaire van wonderkind Tim Vanhamel en zijn connecties met dEUS en Queens Of The Stone Age. De spierballenrock van Hideous heeft een seventies groove, is sexy maar ook snoeihard. Titeltrack Hideous houdt de energie van hun Know Your Enemy performance vast en voegt daar de nodige explosieve psychedelische postpunk noise en jazzmath ritmes aan toe en ligt muzikaal in het verlengde van het betere Gilla Band en IDLES werk. Een heerlijke moshende festivaltrack met een dreigende opbouw waarmee ze dat festivalsucces en aandacht zeker mee continueren. Veroorzaakt Rage Against The Machine ooit in een grijs verleden op Pinkpop een aardbeving, het is de opzet om met de Hideous single een orkaan in werking te stellen, al is het tot familie uitstapje gedegenereerde Pinkpop daarvoor allang niet meer de meest geschikte plek.

De opzwepende dampende Fashion’s A Lie grunge gekte nestelt zich probleemloos tussen de eerder vrijgegeven tracks en pakt zijn momenten in de combinatie tussen de hogere gitaar screams en de breed uitgemeten diepte akkoorden. Het sociaalkritische The Rut herplaatst zich naar het hedendaagse tijdperk waar misinformatie regeert en het sociale mediagebeuren verziekt. Toch blijft buiten die geweldige Hideous opener de zelfdestructieve Curse debuutsingle ook hier het beste overeind staan, wat een dynamische topsong is dat toch. Hideous staat voor het schaamteloos eren van muziekhelden, en misschien liggen daarom die invloeden er wel zo dik bovenop. Het gaat ook allemaal te snel om een uitgebreid verhaal te presenteren. Een eigen smoel ontbreekt dus nog, de potentie om die te creëren echter niet. Maar dat zal voor de toekomstige festivalbezoeker van wat minder groot belang zijn, die willen vooral rocken. Programmeer ze als opwarmer voor een publieksfavoriet, want daarvoor is Hideous de juiste band.

Hideous - Hideous | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Comet Gain - Radio Sessions (BBC 1996​-​2011) (2024) 3,5

29 februari, 00:15 uur

Het was voor een band een eer als je door deejay John Peel gevraagd werd om in de BBC studio een sessie op te nemen. Hij was het die alle belangrijke Britse muzikanten en bands vaak als eerste oppakte en ze bleef ondersteunen. Van de laat jaren zestig tot begin van de nieuwe eeuw bleef hij de belangrijkste man van de Britse radio (en aangezien de Britse muziekscene de meest belangrijke bands/muzikanten wereldwijd voortbracht is zijn rol nog groter). Als John Peel in 2004 komt te overlijden neemt goede vriend en voormalig The Fall bassist Marc Riley het stokje van hem over om zijn gedachtegoed in ere te houden. Tapete bracht vorig jaar zijn The Monochrome Set BBC sessies al op de markt en nu is dus Comet Gain aan de beurt.

Het is een bijzonder verhaal dat ergens in 1996 begint. Comet Gain is op dat moment nog bezig met de opnames van de opvolger van het Casino Classics debuut. Ze besluiten om zich vooral op nieuw werk te richten. Ze komen wat hulpeloos en slecht voorbereid de studio binnen en hebben totaal geen benul wat er van hen verwacht wordt of wat hen te wachten staat. De band weet dan ook niet of ze hun eigen instrumenten mee moeten nemen of dat ze gebruik mogen maken van de in de studio opgestelde spullen. Het levert een rommelige start op, wat vooral bij de zenuwachtig zingende David Christian hoorbaar is. Het uptempo Say Yes! Kaleidoscope Sound! zou de volgende single worden en het is logisch dat ze hiermee openen.

We leven op dat moment dus in 1996, Britpop is op zijn retour en alle aandacht gaat naar de vete tussen Oasis en Blur. Die touwtrekkerij overschaduwt de hele Britse muziekscene, die wordt zelfs door die publieke ruzie ondergesneeuwd. Dat gedoe drukt de overige bands sterk naar de achtergrond. Comet Gain combineert het mooie van de donkere trage postpunk melancholica met het puntige dansbare van de Madchester scene: de band staat met beide voeten nog in het verleden. Na de wankelende start van David Christian neemt een meer overtuigende Sarah Bleach het met de dromerige popsong Stripped van hem over. Vreemd genoeg verschijnt dat nummer niet op de Sneaky plaat. Eeuwig zonde, want wat zijn ze hier in topvorm. De psychedelische orgelballad Pier Angeli zal daar gelukkig later wel op terecht komen. Hier pakt een overtuigende kaal zingende David Christian zijn moment terug, en mag zijn Comet Gain uiteindelijk toch tevreden op een eerste studiobezoek terugkijken.

De spanningen binnen Comet Gain zijn dus wel degelijk hoorbaar en voelbaar. Als ze vrij vlot voor een tweede sessie gevraagd worden, botert het niet meer tussen de leden. De band overrulet David Christian en laat een totaal andere sound horen. De onvermijdelijke breuk leidt er toe dat de band als Velocette verder gaat en hem een beetje hulpeloos achter laat. Het dansbare, door Sarah Bleach gezongen Strip Poker zal als Strip later ook op het Velocette conto bijgeschreven worden. Samen met gitarist Sam Pluck is ze grotendeels verantwoordelijk voor het nieuwe materiaal en ook op de overduidelijk door de swingende jaren zeventig beïnvloede I Can’t Believe drukken ze hun stempel. Het uit frustraties geboren Chain Smoking is een heuse punkrocksong waarin het lijkt dat Sarah Bleach en David Christian die opgekropte woede publiekelijk samen uitvechten. David Christian pakt zijn moment terug in het net voor de opnames door hem geschreven Love And Hate On The Radio en daarna komt er snel een einde aan de eerste Comet Gain samenstelling.

John Peel blijft echter in David Christian geloven en zo staat hij binnen anderhalf jaar tijd voor de derde keer in de BBC studio. Nog steeds is er bij deze kersverse samenstelling van een plan van aanpak geen sprake.Het voelt in ieder geval wel stukken beter. Rachel Evans is de waardige opvolger van Sarah Bleach en het is vooral toetsenist Kay Ishikawa die zich heerlijk in the picture speelt. Emotion Pictures is een echte dromerige David Christian compositie, waarbij hij Rachel Evans de zangpartijen laat invullen. De recht toe recht aan Tighten Up psychedelica is een voortreffelijk samenspel van het ritmetandem Blair Cowl op bas en drummer Darren Smyth. Kay Ishikawa dirigeert het geheel en is verantwoordelijk voor het superstrakke geluid. David Christian worstelt zich door de vocalen heen en kan het tempo amper bijhouden. Toch hoor je vooral een herboren gezelschap waarbij het speelgenot weer op de voorgrond staat. Het schreeuwerige Young Lions is een fraai duet waar Rachel Evans haar positie naast David Christian opeist en het groovende We Are All Rotten is een punksong in een net typisch Brits gentleman jasje.

Dan volgt er een langere stilte. Het is ondertussen 2011 en de iconische John Peel is al een aantal jaar niet meer in ons midden, maar zoals gezegd, Marc Riley houdt zijn nalatenschap in leven. Comet Gain heeft in de tussentijd vijf albums afgeleverd en gebruikt de laatste sessie om hun nieuwe Howl of the Lonely Crowd plaat te promoten. Marc Riley stelt de band op hun gemak. Zijn bandverleden zal hierbij heus wel meespelen al is The Fall uiteraard net zo legendarisch als John Peel. Op het spannende Working Circle Explosive! heerst de uitgebalanceerde postpunk psychedelica en wordt er ook overtuigend op gitaar gesoleerd. Het accent is dus overduidelijk naar de vroege jaren tachtig verlegd en bij Thee Ecstatic Library domineert de rammelende dromerige lo-fi gitaarrock spirit van The Feelies met een herkenbare Paisley Underground twist. After Midnite, After It’s All Gone Wrong grijpt naar het sfeervolle Darklands geluid van The Jesus and Mary Chain terug. Ook geen verkeerde band om je inspiratie uit te halen. In het luchtige verkapte Saturday Night Facts Of Life liefdesliedje blikt David Christian op de beginjaren van zijn carrière terug en benadrukt nogmaals hoe leuk het is om in een band te spelen.

Na een valse start kost het Comet Gain dus onderhand vijftien jaar om zich met volle overtuiging op het grote publiek te richten. Helaas is de sound dan wat achterhaald, toch houden ze zich tijdens die laatste sessie wel het beste staande. Comet Gain staat voor de underdogs die het helaas net niet redden, maar die wel de kwaliteit bezitten. De BBC Radio Sessions schetsen dit op een voortreffelijke wijze.

Comet Gain - Radio Sessions (BBC 1996​-​2011) | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

MGMT - Loss of Life (2024) 4,5

29 februari, 00:13 uur

Met hun psychedelische mix van glamrock, elektro, pop en onnavolgbare gekte zet MGMT iedereen met Oracular Spectacular op een dwaalspoor. Is dit nou geniaal of een uit de hand gelopen drugsexperiment? In eerste instantie wordt vooral Time To Pretend breed opgepakt, maar groeien Kids en Electric Feel, mede door het gebruik in commercials tot klassiekers uit. Die verworven sterrenstatus verspelen ze een beetje op de ver boven de aarde zwevende regenboog surftrip van Congratulations.

Een commerciële zelfmoord, welke de indierockers van alle contractuele verplichtingen bevrijdt en waarmee ze wel hun eigen pad kunnen vervolgen. Toch blijft het grote Columbia label in het duo geloven, maar na het in 2018 verschenen Little Dark Age komt een einde aan die afhankelijkheid en staan ze er weer alleen voor.

Het mooie van dat nulpunt is dat je vervolgens met een schone lei kan beginnen. Nog zoekende brengen ze in 2019 de In the Afternoon single op hun eigen MGMT label uit, een half jaar later gevolgd door As You Move Through the World. In alle rust werken ze aan nieuw materiaal en kondigen ze begin 2023 aan dat er dat jaar nog een plaat zal verschijnen. Dat dit doel niet haalbaar is, blijkt als de Little Dark Age release uiteindelijk naar eind februari 2024 verschoven wordt. Ondertussen zijn de Mother Nature, Bubblegum Dog en Nothing to Declare singles wel al door hun nieuwe werkgever Mom + Pop Music op de markt gebracht.

Het Mother Nature kampvuurliedje mengt melancholische nostalgische Amerikaanse folk met een flinke dosis aan Britpop nuchterheid en een hoog Oasis gehalte. Zonder de geestverruimende middelen heeft MGMT juist een meer visuele blik op het hier en nu. Het draait niet om de opgewekte fantasieën, het draait om het dagelijks genot, dicht bij huis, niet in een geschepte wereld. Andrew VanWyngarden is de keizer in zijn eigen back to basic keizerrijk. De verloren zoon is teruggekeerd en omarmt het leven. Zo eenvoudig kan het zijn. Ook met opvolger Bubblegum Dog blijven ze in het Verenigde Koninkrijk steken.

Bubblegum Dog heeft een akkoordenschema dat overduidelijk raakvlakken heeft met Just van Radiohead; MGMT voegt er vooral veel seventies glam aan toe. Het is ouderwets lekker vaag, gelukkig hebben ze het niet verleerd, en die gitaaruitbarsting blijft uiteraard een groot genot. Het dromerige Nothing to Declare moet het meer van die folk verfijning hebben en is puur in de basis. Een vergeelde jaren zeventig studentenhuissingle die opeens opgedoken in een nieuw jasje gestopt wordt. Zo worden ze eigenlijk tegenwoordig niet meer geschreven.

MGMT heeft die elektronische psychedelica niet meer nodig, maar stiekem verlang je nog wel naar zo’n Oracular Spectacular banger, waarin absurdistische dwaasheid en genialiteit samenkomen. Die humor zit wel in het feit dat ze met Loss of Life, Pt. 2 openen en met Loss of Life afsluiten. Loss of Life, Pt. 2 heeft het knullige van een foute retro soft erotische liefdesfilm soundtrack, waar iemand anders irritant het poëtische middeleeuwse I Am Taliesin. I Sing Perfect Metre gedicht als een mantra doorheen dramt. Het effect van een ouderwetse televisieantenne die verschillende zenders in elkaar laat overlopen. En jawel, daar zijn gelukkig ook die goedkope keyboardklanken weer. Loss of Life, Pt. 2 is echter meer dan dat, het is een bewustwording van het zijn, en benadrukt nogmaals dat MGMT hun heil tegenwoordig in de spiritualiteit en mindfulness meditatie zoekt en minder naar de drogerende middelen teruggrijpt.

Het Dancing in Babylon duet met Christine and the Queens overstijgt alle verwachtingen. Wat kleuren de mooi in het fluorescerende decor van blikkerige eighties percussie en dito gedateerde powerpop omlijsting mooi samen. Heerlijk theatraal, maar dan wel aan de juiste kant van de streep. Laten we stellen dat People in the Streets de vrijheid viert, laten we stellen dat People in the Streets de ontwaking na de pandemie winterslaap is. Ja, laten we dat vaststellen, dan alleen al raak je in een euforische hoerastemming. Het afgestemd plaatsen van de fretloze bas benadrukt nogmaals de muzikale ontwikkeling van Benjamin Goldwasser en Andrew VanWyngarden.

De zesjarige stilte heeft wel tot een volwassener geluid geleid; doordachter en meer in balans. Waar een sabbatical goed voor is geweest. Als je dan toch groots wil uitpakken, doe het dan ook goed. Nothing Change, en is dit erg? Waarom het conservatisme in een negatief daglicht plaatsen? Misschien moeten we die muzikale nalatenschap juist lekker uitbuiten, heerlijk misbruik van maken. MGMT eert hier duidelijk de Bowie-erfenis, en misschien is daarom de link met God niet eens zo verkeerd. Bowie blijft een van de grootste popvernieuwers, niet als katalysator, maar wel als de motor die deze draaiende houdt.

Liefdesliedje Phradie’s Song vat de intensiteit van het schrijverstalent kort samen. Zelfs de Romeo en Julia serenade heeft zonder muziek geen zeggingskracht. Muziek versterkt de romantiek, verbindt zielen. Sentimenteel? Zeker, maar wel gemeend sentiment. Misschien begrijp je hierdoor de Gangster Of Love verwijzing van Steve Miller Bands The Joker in I Wish I Was Joking beter. Herplaatst Andrew VanWyngarden zich in het dieptrieste Joaquin Phoenix The Joker personage? Het uitschot? De antiheld?

Bij het afsluitende insomniatische Loss of Life drugroes besef je hoe het voelt om van zoveel druk bevrijd te zijn. Columbia biedt MGMT zoveel kansen, uiteindelijk wil je zelf leren lopen. De Loss of Life plaat zet de eerste kleine stapjes, helemaal zelfstandig, niet meer aan de hand van de grote broer. MGMT neemt zichzelf nog steeds niet te serieus, maar levert daardoor wel een serieus topalbum af.

MGMT - Loss of Life | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Colouring - Love to You, Mate (2024) 4,0

27 februari, 21:45 uur

Aan de hand van medemuzikanten gitarist Sean Reilly, bassist Dom Potts en drummer Alex Johnson zet Jack Kenworthy de eerste stappen in Colouring. Deze band brengt de heerlijk swingende elektrowave mini album Symmetry uit, waarna voornamelijk de stilte heerst. Die stilte staat centraal in het vijf jaar later verschijnende sober volwassene Wake. Colouring is ondertussen geen band meer, maar geminimaliseerd tot het eenmansproject van Jack Kenworthy. Tijdens de afronding van Wake krijgt zijn gezin van Jack Kenworthy een zware klap te verwerken als bekend wordt dat zijn zwager kanker heeft. Alle aandacht verlegt zich naar het elkaar ondersteunen, hulp bieden, praten en er vooral dus voor elkaar zijn. Muziek is slechts bijzaak.

Desondanks is het ook een therapeutische manier om deze onrust een plek te geven. De uit Nottingham afkomstige Jack Kenworthy pakt het leven weer op, en in zijn geval bestaat dat uit het liedjes schrijven. Het fragmentarische For You ligt letterlijk en figuurlijk in het verlengde van Wake. Het waakproces waarbij iedereen geleefd wordt, de witte doktersjassen, het nachtlicht, de lange koude ziekenhuisgangen, het ontwaken en de herhaling. De beat als het tempo van de hartslag, de beat als het ritme van het leven. I Don’t Want to See You Like That, uiteindelijk wil je dat het verdriet niet zichtbaar is, dat je partner niet onder de druk en pijn ten onder gaat. De I Don’t Want to See You Like That breakbeat jazz is vrolijke tragiek, een opbeurend nummer, waarbij de vluchtig gezongen zinnen voor het feit symbool staan dat je zo snel mogelijk dit proces wil vergeten, afsluiten, verder leven.

How’d It Get So Real? Het verdovende gevoel als de dagen geleefd worden en je steeds verder van elkaar verwijdert raakt. Het slopende verwerkingsproces is een aanslag op relaties, maar brengt levens ook dichter bij elkaar. Het licht aan het einde van de tunnel is gedoofd, de batterij raakt leeg. De schijnwereld is de realiteit, de realiteit is dat de wereld doordraait, maar hier in een kleine ruimte tot stilstand komt. Een ieder verwerkt het dus op zijn eigen manier. Jack Kenworthy verwoordt zijn liefde in het schrijven van nummers. Over hemzelf, zijn geliefde, zijn zieke stervende zwager, kortom de familiebanden. Je haalt die liefde dus uit je naasten, en als die ketting dreigt te breken pak je alle mogelijkheden op om deze sterk en helend te houden. Uiteindelijk vier je in het afsluitende For Life en Big Boots vooral het leven, een optimistische kijk op de toekomst, waar dierbare herinneringen een glimlach op je gezicht bezorgen.

A Wish & Small Miracles, hoop op beterschap, hoop dat een lijdensweg bespaard blijft, we vervullen de laatste levenswensen en hopen er met een goed gevoel op terug te kijken. Wensen, klein diep uit je hart. Love to You, Mate documenteert de aanloop naar het rouwproces, biedt steun in het rouwproces en is een mooi eerbetoon aan een vroeg overleden kameraad, een goede vriend, een zwager. Het Love to You, Mate titelstuk wordt prachtig gedragen. De lege plek zal tijdens de familiebijeenkomsten nooit opgevuld worden, de boeiende verhalen zijn voor altijd op deze dagen aanwezig. Jack Kenworthy deelt iets kleins intiems met de buitenwereld en doet dit eervol en met respect. Hopelijk biedt Love to You, Mate steun aan mensen die in een soortgelijke situatie verkeren.

Colouring - Love to You, Mate | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Real Estate - Daniel (2024) 3,0

21 februari, 00:56 uur

In een grijze wereld is een band als Real Estate pure noodzaak om deze opnieuw in te kleuren. En hoe pak je dit in de praktijk dan aan? Nou, door een album met zonovergoten beeldende zomermelodieën te vullen. Is het winterse februari dan wel de meest geschikte maand om dat nieuwe werk te presenteren? Blijkbaar wel, de behoefte is nu zo groot dat je er niet langer mee moet wachten, de tijd is er rijp voor.

Martin Courtney zal altijd die dromerige verhalenverteller blijven, welke de pandemie benut om alleen in het donker aan zijn Magic Sign soloplaat te knutselen. De Haunted World speelt zich dus tevens in de nachtelijke leegte van zijn kelderisolement af maar is in dit geval eenvoudig naar de afgesloten maatschappij te projecteren. De wereld slaapt, Martin Courtney is klaarwakker. Een zware bevalling welke vooral zijn duistere kant van zijn bestaan belicht. De behoefte om letterlijk en figuurlijk opnieuw het licht te betreden is blijkbaar zo groot dat hij met zijn medebandleden van Real Estate aan een luchtigere softpop opvolger van het toch wat wisselvallige The Main Thing werkt. Zou de rol van producer Daniel Tashian zo groot zijn dat de Daniel plaat naar hem genoemd wordt. Een amicale knipoog voor het vertrouwen. Misschien bekt het gewoon lekker en moet je er vooral geen diepgang achter zoeken.

Die diepgang is weldegelijk op Daniel aanwezig. We ontvluchten in Flowers het leven, de negatieve gedachtes en maken ons klaar voor een nieuwe lente. Waarom jezelf verzetten in het verleden als de toekomst genoeg kansen aanreikt. Die rol van beroepsoptimist ligt Martin Courtney goed, soms heb je gewoon een klein beetje geluk nodig, bij het gebrek hieraan creëer je zelf die kleine gunfactor geluksmomenten. En daar past die glasheldere productie van Daniel Tashian perfect bij. Hij maakt geen onderscheid tussen de instrumenten en de vocalen en plaatst deze prominent naast elkaar in de mix op de voorgrond. Water Underground mengt nineties indie met eighties Paisley Underground en een mespuntje Velvet Underground. Een herdopen Martin Courtney die een licht evangelische bezieling aan zijn woorden toevoegt.

Het opbeurende Somebody New. Iedereen zit in datzelfde zinkende schuitje en houdt amper zijn hoofd boven water. Hoe fijn is het dat alles weer gewoon zijn gangetje gaat. Dat geldt zeker voor Real Estate. Ze hebben het allemaal al eerder en beter gedaan, maar dit is het normale nu. Geen poespas, gewoon de start van een elftal typische Real Estate tracks. Vreemd genoeg voelt het nog steeds als een Martin Courtney soloproject aan. Dat begrijpen bassist Alex Bleeker en de kersverse drummer Sammi Niss ook, die op de overduidelijk op Nashville grond gecomponeerde Interior deze roestoestand doorbreken en de song eigen maken. Dat gevoel houden ze in het ritmische Freeze Brain vast en ook de slidegitaar country folk van Victoria ademt in alles de nieuwe werkplek uit.

De bescheidenheid in het begin is slechts een moment waarbij de ernst van de situatie echt doordringt. Ook Real Estate ontwaakt en gaat vervolgens op verkenningstocht. Af en toe druppelen de songs neder in stilstaand water en zorgt de Say No More psychedelica en de Airdrop pianoregen voor een licht fris stuwende effect. In het afsluitende You Are Here kruipt Martin Courtney uit zijn schaduw, toch heeft hij hier voor mij net te lang mee gewacht. Daniel is vooral een niks aan de hand plaat. En ook niks aan de hand platen zijn nodig om de dagelijkse gang van zaken weer op te pakken.

Real Estate - Daniel | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

IDLES - TANGK (2024) 4,5

16 februari, 21:14 uur

De IDLES tijdbom is tot ontploffing gebracht, en daarachter schuilt de verlichting. Joe Talbot accepteert het leven, legt zich bij het leven neer en zet op Idea 01 de eerste stap om verder te leven. IDLES is het kortzichtige postpunk hardcore etiket beu en besluit om andere wegen te verkennen. Je kan er niet omheen dat Mark Bowen op Idea 01 zijn liefde voor de Radiohead zachtheid opzoekt en zich klaarmaakt voor een meer experimentele doorstart. De fase om hard en meedogenloos te openen hebben ze achter zich gelaten.

Vraag echter nooit Nigel Godrich als producer. Die zit nog in zijn euforische The Smile trip en ervaart dat alle aan Radiohead verwante muziek in goud verandert. Of zit hier juist een uitgekiend plan achter? Joe Talbot is het gewend om diep te gaan, maar blijft dan altijd dicht bij zichzelf. Nu geeft hij zijn ziel in handen van een andere kunstenaar die deze brok graniet tot een fluweelzachte diamant boetseert.

Ik zeg niet dat dit verkeerd is, het voelt alleen zo anders aan. Met lood in de schoenen wordt afgedwongen om zijn stemkwaliteiten te testen. En het blijkt dus dat Joe Talbot weldegelijk een mooi, zelfs hitgevoelig geluid heeft. Struikelt IDLES over dezelfde valkuil die Bono en Chris Martin in het verleden hun eigen identiteit kostte? Krijgt Joe Talbot een op maat gesneden zwart Metallica kostuum aangemeten dat zijn kenmerkende tatoeages camoufleert? Schijnbaar heeft IDLES grote stappen gezet en blijf ik met de nodige vraagtekens achter.

Het is allemaal slechts schijn, ondanks dat het voor de buitenwereld heel gemakkelijk oogt is Tangk de meest lastige en gedurfde plaat van de Britten. Joe Talbot spot met de verworven sterrenstatus en spuugt deze in het tweede gedeelte van Tangk smerig in je gezicht terug. Hij gaat hier wel heel ver in, het contrast geeft een stimulerend paradoxaal effect aan de plaat. Het harde pantser wordt slechts gepolijst, daaronder is het wel degelijk bittere ernst. Tangk wordt in de wandelgangen al de Kid A van IDLES genoemd, maar heb je het dan wel goed begrepen? Vergelijk het dan eerder met een Zooropa of de opvolger Pop! van U2 waarin ze met de ernst van het rockgebeuren dwepen. IDLES zet de duivel op het zijspoor en geeft er een dansbare disco twist aan. IDLES neemt zichzelf niet te serieus, is het een grote overtreffende grap en openbaart zich hier nu de clou van deze Great Rock ‘n’ Roll Swindle? Een echte ejaculatie blijft uit, het is vaak slechts wat impotent nasputteren, zonder het geschreeuw blijft er vooral kwetsbaar hartzeer over. Kruipt Joe Talbot in de ziel van de soulgrunge waarmee Greg Dulli van The Afghan Whigs zichzelf op de kaart zet?

Het is dus een verhaal van uitersten verkennen, jezelf opnieuw uitvinden, en afgebakende grenzen afbreken. Idea 01 dwarrelt als een betoverende paarse regenval omlaag en legt een bedekkend laagje over de persoonlijke shit van de frontman. Op deze surrogaat ondergrond bouwt Gift Horse een hoog roze luchtkasteel voor een jonge heersende koningin. De ontgoocheling van het vaderschap die elke ruwe bolster breekt. Joe Talbot bewaakt die rol in een voor zijn dochter geschreven liefdesliedje, waarbij de omlijsting wel die ouderwetse IDLES drive kenmerkt. Het spelen met contrasten, het spelen met verbijstering door er een onverwachte My Little Pony twist aan te geven. Ja, je vader heeft een stoer nummer voor je gemaakt, baby, het voelt nog wat onwennig, maar het is gemeend.

Bij Pop Pop Pop mengt hiphop producer Kenny Beats zich in het gezelschap. Zorgt hij op de vorige twee platen nog voor een knetterend breakbeat rave geluid, nu krijgt hij de opdracht om dit in opzwepende seks om te zetten. Toch gaat hij niet geheel compromisloos van start, IDLES legt hem wel degelijk beperkingen op door zelf de nodige duistere gothic postpunkgalmen toe te voegen. Het kleurrijke Roy zet alle concurrentie op een zijspoor. Joe Talbot stelt zich ondergeschikt op aan zijn voormalige partners, maar besodemietert ondertussen de boel. De schoonheid van het liefdesbedrog, het verraad in het rockbedrog met prachtige hoge vocalen, bijna engelensoul getinte uithalen. Het blijft wennen, maar wat zet Joe Talbot hier een verbluffende punk croonende performance neer. De punkzanger overstijgt zichzelf als Messias in het door hem gedragen A Gospel leed. Het is de leerschool na het in Roy uitgesproken bedrog. Het klinkt allemaal zo mooi, zo lief, dan kan er dus niks meer kapot gaan.

Dus wel, alle loze beloftes sneuvelen in Dancer, waarbij die onvermijdelijke vergelijking met een expressief hoererende Bono in zijn MacPhisto personage weer opspeelt. Joe Talbot vervult in deze destructieve discodreun het hulpje van de duivel, houdt ons allemaal een lachspiegel voor met daarin zijn egocentrische zelfbeeld.

Het is de kracht van het dansen, een hulpmiddel om alle ellende weg te filteren. Het heelt de pijn niet, het helpt wel. Het enthousiasme van James Murphy en Nancy Whang van LCD Soundsystem verzorgen de backing vocals. Al gaat die gedachte eerder naar de eerste luisterbeurt van het stevig rockende Hall & Oates uit, waarbij je nog sterker de indruk krijgt dat James Murphy hier aan de wurgtouwtjes trekt. Grace ademt de bigbeat erfenis van Kenny Beats uit, het is echter Nigel Godrich die hier de uitdaging aangrijpt om er een swingend geheel aan te geven. Hij drukt de onafgewerkte ideeën van IDLES naar de achtergrond om met die brokken spierinspanning verder aan de slag te gaan. Een onmogelijke opgave met een oorverdovende climax.

Jungle heeft de energie van een cyberpunk klassieker, al houdt IDLES zich hier echt aan zijn eigen ideologie vast. De herhalende hardrock riffs en de Burundi tribal percussie baden de track in eighties nostalgiek. In Gratitude wordt alleskunner Mark Bowen door Nigel Godrich aangemoedigd om zich in de mogelijkheden van vierkwartbeats te verdiepen. Dit levert de nodige tegenspraak binnen IDLES op die een verwrongen duistere antireactie op het geheel geven.

Vreemd genoeg pakt deze boosaardige attitude prachtig uit, natuurlijk mag de spanning voelbaar zijn, zolang deze het krachtige vermogen van de song maar niet in de weg ligt. Het filmische Oosterse Monolith mag het allemaal dichten. IDLES neemt met Tangk cruciale stappen waarbij het een groot gedeelte van de geharde volgelingen in onbegrip achterlaat. Ze schoppen nog lekker eigenzinnig met de afsluitende saxofoon jazzsolo van Colin Webster na, hoe punk kan je jezelf opstellen? Voor mij is dit een terechte omschakeling in hun sound, anders zullen ze altijd vooral aan die oerknal tracks herinnerd worden. IDLES IS meer dan dat, daarachter schijnt het verblindende, net zo gevaarlijke zonlicht.

IDLES - TANGK | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Zimmerman - Love Songs (2024) 3,5

13 februari, 02:00 uur

De scherpte van Balthazar ligt in het feit dat de bandleden elkaar genoeg ruimte gunnen om dit speelplezier in de nevenprojecten vast te houden. Het is dan ook voor niemand een verrassing dat de Vlamingen na het optreden op Pukkelpop afgelopen zomer ieder hun eigen weg bewandelen. Maarten Devoldere richt zich op Warhaus om een vervolg op de Ha Ha Heartbreak scheidingsplaat te maken terwijl Simon Casier juist op Love Songs de liefde centraal stelt. Toch staat Love Songs los van het volwaardige rockende The Afterglow debuut van Zimmerman en het indrukwekkende treur epos Wish You Were Here waarin hij het vroegtijdige overlijden van zijn broer een plekje probeert te geven.

Door die gebeurtenis uit het verleden staat Simon Casier dichter bij zichzelf en komen emoties veel directer binnen. Liefde en verlies houden elkaar in evenwicht en beiden gaan van het “houden van” principe uit. Love Songs wordt al in september opgenomen, maar de releasedatum is bewust tot 14 februari uitgesteld. Valentijnsdag is de dag van de liefde, waarin geliefdes elkaar nogmaals trouw beloven en elkaar extra verwennen. Love Songs is een geschenk aan de knuffelrock romantici, de dromers die in tederheid en warmte geloven. De verbintenis bezongen in rood pluche liedjes die dat eeuwigdurende gevoel omarmen en delen.

Het alter ego Zimmerman zorgt voor genoeg avontuurlijke wendingen wat zich al gelijk in het seventies getinte How Much I Love You openbaart. Het straalt in alles dat weemoedige verlangen van een The Beatles compositie uit, maar dan met een orkestrale Burt Bacharach aanpak en een gearrangeerd blazerscollectief. Alsof de liefde vroeger veel puurder en intenser was. De Caribische steeldrum percussie wordt nog subtiel toegepast, maar dit tropische instrument krijgt wel een hoofdrol in de volgende Other Plans single toegedeeld en zal uiteindelijk ook op Love Songs dominant heersen. Daar maakt Zimmerman het grote verschil, en deze verfrissende hittegolf mengt zich goed met die typerende bordeauxrode Balthazar broeierigheid. De eerste vrijgegeven tracks lenen zich prima op het zwoele slaapkamerniveau, waarbij alleen het samenzijn geldt, het is de vraag hoe de rest van de plaat zich hiertoe verhoudt.

Noémie begint met een schaamteloze vertolking van de John Miles klassieker Music. Zelfs als een relatie op de klippen loopt blijft de troost en de liefde voor de muziek aanwezig. Noémie is een serenade, een huwelijksaanzoek waarbij minnaar Simon Casier zijn liefde voor voormalige Hooverphonic zangeres Noémie Wolfs bijna gekunsteld toefluistert. Juist door deze puurheid kan iedereen zich hiermee identificeren. Waarom woorden opnieuw uitschrijven als er tevens een mogelijkheid bestaat om deze krachtige zinnen opnieuw te lenen en ze een eigen invulling te geven. Soms kan liefde zo eenvoudig kernachtig zijn, soms ook zo complex onnavolgbaar. Liefde werkt verslavend en daarom passen de lome druggy zangpartijen perfect bij het liefdesliedje, al zorgen de blazers en strijkers voor een overkoepelend filmisch eindspel.

Perfect Guy ligt stilistisch niet eens zo ver van Jealous Guy verwijdert. En eigenlijk moet ik bij de eerste luisterbeurt van How Much I Love You dus al aan John Lennon en zeker Bryan Ferry denken. Je twijfelt aan je eigen zelfbeeld als jaloezie op de loer ligt, je twijfelt aan perfectie als het leven zorgeloos passeert. Deze intense kwetsbaarheid zorgt voor het emotionele breekpunt waarna Noémie Wolfs met haar tweede stem de verstillende twijfel laat wegsmelten. Ja, en dan ontplooit zich hier een van de fraaiste liefdesduetten van de laatste jaren. Het is misschien een cliché uitdrukking, maar dit is toch echt een kippenvel momentje. Als dit geen liefde is, wat is liefde dan wel? Moet dit tweetal ooit nog een album opnemen? Ik denk het niet, het zal alleen het sprookjesachtige effect ontkrachten. Hier komt het mooi samen, binnen zelfs.

Dat de liefdesweg niet alleen met rozen bezaaid is komt in het gemeen stekende The Way to My Heart wel naar voren. Het donkere The Way to My Heart is pure dramatiek, en ook hier schakelt Simon Casier het orkest als hulplijn in. Op de plaat klinkt het aansluitende Other Plans een stuk duisterder dan als losse single. Het liefdesspel blijkt een voortdurende worsteling te zijn waarbij je elkander juist die vrijheid moet bieden om elkaar niet uit het oog te verliezen. Doing Nothing is het sensuele genieten, het verlangen na een langere afwezigheid, momenten bevriezen en documenteren. Een intensiteit welke pas waarde krijgt als je ervaart hoe het is om elkaar weer te vinden, te begrijpen. Hold Me Closer, slechts het vasthouden, meer heb je niet nodig. Na het sfeervolle folky Falling in Love herhaalt de cyclus zich en begint het allemaal weer opnieuw. Love Songs is inderdaad een zwijmelend tussendoor cadeautje voor het liefdesgeluk, dan wel door een roze bril gezien. Er mogen in het vervolg net wat meer barsten zichtbaar zijn. Maar in de uitgespeelde opzet van Love Songs is Zimmerman zeker geslaagd.

Zimmerman - Love Songs | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Future Islands - People Who Aren't There Anymore (2024) 3,5

11 februari, 22:58 uur

Samuel T. Herring documenteert op As Long as You Are zijn jeugdherinneringen, maar heeft dan nog niet het besef dat zijn ruimdenkende blik een indrukwekkend vervolg krijgt. Op People Who Aren’t There Anymore neemt hij zelfs van zijn meest kostbare bezittingen afscheid, een partner die concludeert dat een onoverbrugbare liefdesverbintenis geen bestaansrecht heeft. Maar de plaat is net zo eenvoudig naar het reorganiseren van vriendschappen, het pandemie isolement en het wegvallen van dierbare naasten in het sterfelijke Iris en Peach te herleiden. Het uptempo opbeurende Give Me the Ghost Back, het verdriet van miljoenen als die optimistische spirit slechts een leef omhulsel bewoont. Gelukkig houdt Future Islands wel dat kenmerkende synthpop enthousiasme vast, al is het net weer wat serieuzer, volwassener zelfs.

Bij King of Sweden staat de kracht maar ook de keerzijde van de liefde centraal, geluk en verlies. Tijdens het gelukzalige schrijfproces komt er abrupt een einde aan de relatie van Samuel T. Herring en de Zweedse Julia Ragnarsson. Mooi hoe dit proces in de diepte van zijn stem hoorbaar is. Het is juist die melancholische tragiek waarmee Future Islands zich nog sterker met de jaren tachtig identificeert. Samuel T. Herring heeft een keurige deftige correctheid in zijn stem waardoor hij nog meer naar gentlemen als Bryan Ferry (Roxy Music) en Iva Davies (Icehouse) neigt. Romantici die het tevens bij de vrouwen goed doen, deze betoveren, maar die wel de binding met de serieuze muziekliefhebber houden.

Opeens krijgt die beweeglijke vrolijkheid een andere betekenis. Samuel T. Herring heeft het voorrecht om live die demonen van zich af te dansen, dansen om te vergeten, dansen om te overleven, en eigenlijk moeten we hier allemaal meer gebruik van maken. De stukgelopen langeafstandsrelatie van een langeafstandssprinter die net voor de finish ingehaald wordt. Ook hier is de tekstuele bezieling en de lichamelijke overdracht volledig in evenwicht. Daar draait het dan ook om, muziek als communicatiemiddel, verbaal en non-verbaal. Message In A Bottle boodschappen met het onoverbrugbare tijdsverschil waarbij de een ontwaakt als de ander gaat slapen. Een onmogelijk liefdesverhaal met een trieste afloop. We zijn allemaal slechts kleine Future Islands in een grote oceaan. Individuen die hunkeren naar gebondenheid en vastigheid. The Fight; vasthouden en strijdend verliezen.

Het is de uitschreeuwende Corner of My Eye soul, het herkenbare verdriet wat zoveel empathie oproept. Je raakt de grip op het leven kwijt, het overzicht vervaagt. Het is de donkere blues, verpakt in hitgevoelige new wave discodeuntjes. Niet vreemd dus dat er tussen de live uitvoering van King of Sweden bij Stephen Colbert in 2022 en de People Who Aren’t There Anymore release twee jaar verschil zit. Het is allemaal zo persoonlijk, zo intiem, tegen het introverte aan. Waarschijnlijk twijfelt Samuel T. Herring voor langere tijd om zich zo bloot op te stellen. Een gedurfde koerswijziging, al is het voor mij net te sentimenteel, daar verandert de New Order schaduw in het afsluitende The Garden Wheel niks aan.

Future Islands - People Who Aren't There Anymore | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Hot Garbage - Precious Dream (2024) 4,0

9 februari, 01:58 uur

Waarom onnodig woorden verspillen aan het omschrijven van een sound als een rockband dit zelf treffend weergeeft. Het uit Toronto afkomstige Hot Garbage staat voor een nagloeiende drab aan noisy shoegazer, universele krautrock lichtjaren futurisme, recht toe recht aan garage surf en alle puinhopen die onderweg hun wegen kruizen. Een vuilnisbak in een stadse achterbuurt, afgedankt en vergeten. Alex Carlevaris schuwt daarbij de in extase brengende gitaargolven niet, en brengt je in een hypnotiserende waanvoorstelling waarbij alles mogelijk is. Een hallucinerende trip regelrecht de afgrond in. Ben je een liefhebber van complex in fuzz ondergedompeld gitaarspel, neo-psychedelica trance, nachtelijke postpunk, demente hersenspoelende psychobilly gekte, dan mag je jezelf aan Hot Garbage wagen. Heb je daar niks mee, lees gerust verder, maar dan is Precious Dream waarschijnlijk niks voor jou. Je bent dus gewaarschuwd!

Spelen ze op het Ride debuut nog met de filmische donkere erfenis van David Lynch, op Precious Dream verdwijnt die sfeer dieper op de achtergrond. De huwelijkse verstandhouding staat op springen en Hot Garbage wijkt steeds meer naar onbespeelde kanskaarten en inzetbare boterbriefjes uit. Precious Dream is nog onheilspellender, nog kronkeliger en nog onverwachter. Is voorganger Ride nog met vlagen sensueel, op Precious Dream klinkt het allemaal net wat stoerder, lomper en onverschilliger, mannelijker zelfs. Broer en zus duelleren om die befaamde plek voor de microfoonstandaard, waarna een verslagen Juliana Carlevaris afdruipt.

Ook drummer Mark Henein benut zijn vrijheden en gaat als een macho grondwerker de drilboor gitaarexplosies van Alex Carlevaris te lijf. Juliana Carlevaris blijft ook als bassist dat sexy boegbeeld van de band en een afwachtende toetsenist Dylan Gamble pakt in het tweede gedeelte van de plaat zijn momenten. Het is dus net wat smeriger, grover, directer en confronterender. Alchemist Graham Walsh krijgt net als op voorganger Ride weer die onmogelijke taak om als producer die magie vast te leggen.

Heb je ook zoveel moeite om de dag op te starten, het warme bed te verlaten om het koffiezetapparaat aan te zetten, dan is de neanderthaler Snooze You Lose grotrocker de beste remedie om deze herhalende ochtenddepressie te bestrijden. Het spaghettiwestern Look at My Phone gevaarte spot met het gedigitaliseerde vastleggen van je leven. Een heerlijke woestijnstamper met de nodige postpunk uitvluchten. Het Sarabandit krautrock Utopia verruilt het stadse zelfkant nachtleven voor imaginaire vluchtillusies. Geluidstovenaar Dylan Gamble opent de virtuele nooduitgang van het bestaan, de deur naar de toekomst. Het ademt in alles ook die New Yorkse disco paranoia en Londense New Romantics Blitz clubscene uit de jaren zeventig uit. Luxe flamboyante escapisme. Die nachtelijke romantiek heerst tevens in het zware postpunk gevaarte Tunnel Traps, waar bevreemdende echo’s in een retro sixties kleurenmengsel bad kopje ondergaan.

Lowering trotseert de bovennatuurlijke krachten. “They Said That God Is Dead”, waarom dan de door hem geschepte speeltuin niet de vernieling in werken. Een wervelwind aan huilend exorcisme, donderwolken en riffhypnose, aangestuurd door genadeloze percussieregenbuien en een kwaadaardige doembasgitaar. Hier pakt het rondspokende orgeltje van Dylan Gamble ook zijn eerste momenten om vervolgens niet meer los te laten. Blue Cat is met een beetje fantasie te herleiden tot de alsmaar voortzettende opwarming van de aarde. Een kolkende massa aan hete ritmes, gelanceerde drone aanvallen en een overdosis shoegazer noise. Een gedistilleerde mix aan stijlen waar de genotsmiddelen van afdruipen.

Het realistische militant roffelende Mystery gaat dieper op het gevaar van hallucinerende drugs in. Het niet kunnen ontwaken uit een eeuwigdurende trip en cold turkey afkickverschijnselen. Een dodelijke afloop wacht zijn ingecalculeerd precisiemoment af om de ziel op te eisen. Het is geen Luilekkerland snoepparadijs maar juist het achterste donkere kamertje van de hel. Ver weggestopt, voor het blote oog onzichtbaar, het uitschot van het rampgebied. Een gothic vreugdedansje in het schemerige maanlicht met het spacende muzikale effectenbehang als decor. Het traag psychedelische Traveller / Caravan is dan de volgende stap in de transformatie, de beschermde omgeving ontvluchten en de dagelijkse treursleur betreden. Een druggy stoner oer fossiel. Het negatieve dood en verderf schuldgevoel, Erase My Mind verlos me van deze angsten en stap het licht tegemoet. De verlossing ligt binnen handbereik. Hot Garbage zoekt naar oplossingen maar serveert je eerst een flinke dosis aan realiteitswaanzin voor.

Hot Garbage - Precious Dream | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Pylon Reenactment Society - Magnet Factory (2024) 3,0

7 februari, 19:56 uur

Met hun aanstekelijke mix van punkrock, new wave en funk trekt het uit Athens afkomstige Pylon in 1979 de aandacht van Fred Schneider en Kate Pierson van B-52, welke ze al snel bij de New Yorkse clubscene onder de aandacht brengt. Er staan tournees met Gang Of Four, Talking Heads, R.E.M., en U2 op de planning, dus met die basis zit het wel goed. Het U2 publiek denkt er helaas anders over, en na een teleurstellende ontvangst besluit Pylon na U2’s War concertreeks als support-act om een punt achter hun bestaan te zetten. Aangemoedigd door R.E.M. herstarten ze in 1989 Pylon, er volgt een derde studioplaat, nog een aantal doorstarten, maar als in 2009 gitarist Randall Bewley overlijdt, is het Pylon avontuur definitief over.

Zangeres Vanessa Briscoe Hay houdt het nalatenschap in leven en blijft met leden van The Glands en Casper & the Cookies eerst als onderdeel van het Supercluster project optreden, waarna ze vervolgens de naam in Pylon Reenactment Society veranderen. In eerste instantie als een veredelde revivalband, al distantiëren ze zich later van de beperkingen welke deze haar oplevert en besluiten ze om aan nieuw materiaal te werken. Er volgt een lange weg totdat ze september vorig jaar dan eindelijk hun debuutplaat Magnet Factory aankondigen. Is er in de tussentijd veel aan die Pylon erfenissound veranderd? Feitelijk helemaal niks, Magnet Factory voelt als een nieuwe Pylon plaat, klinkt als een nieuwe Pylon plaat en herplaatst zich in alles in dat tijdsbeeld van 1980. Sterker nog, de aanwezigheid van gastzangeres Kate Pierson van B-52 accentueert dat nostalgische verlangen alleen maar. Toch drukt ze niet prominent haar stempel op de Fix It single, omdat haar stem bijna een identieke klankkleur met het geluid van Vanessa Briscoe Hay heeft.

De kracht van Fix It ligt in het gedeelde enthousiasme van de twee vocalisten, iets wat op de hele Magnet Factory plaat hoorbaar is. Er staan dan ook wel een paar geroutineerde muzikanten in de studio. Onderschat het aandeel van gitarist Jason NeSmith, bassist Kay Stanton en drummer Gregory Sanders niet. Het psychedelische Spiral is een vervreemdende opener welke bijna feilloos in Educate Me overloopt. Hier recyclen Gregory Sanders en Kay Stanton het surfritme en de tangobeats van de Bauhaus klassieker Bela Lugosi’s Dead en geven hier een eigen twist aan. Hou dat vroeg jaren tachtig gevoel vast en voeg daar het smerige punkspel van Jason NeSmith en de praatzang van Vanessa Briscoe Hay aan toe en je waant jezelf weer in de hoogtijdagen van de new wave en de ska punk. Een veelvoud aan magnetische aantrekkingskracht kan ook iets afstotends creëren. Het werkt dus niet altijd, bij het lang uitgerekte Heaven (In Your Eyes) verzwakt de aandacht en duurt het tot het einde tot een hoorbaar opgewonden Vanessa Briscoe Hay zich herpakt.

Pylon Reenactment Society voegt net wat meer indierock aan het geheel toe, waarmee ze overduidelijk ook op de jaren negentig liefhebbers hinten. Vanessa Briscoe Hay bezit dat speelse meisjesachtige ondeugd waardoor je al snel vergeet dat de diva ondertussen 68 jaar oud is. Het heeft iets middelbare school knulligs, Vanessa Briscoe Hay is nog steeds geen geweldige vocalist, je valt vooral voor haar charme en gedrevenheid. Het hoekige gitaarspel en de doemdrums in Messenger herpakken de postpunk scherpte uit het verleden, en hier stelt de zangeres zich dienend, zelfs kwaadaardig schreeuwend aan de song op. Pylon Reenactment Society overstijgt nergens de Pylon sensatie, ze buiten vooral het verleden uit, grabbelen alles bijeen en maken hier een aanstekelijke mix van. Eigenlijk is Magnet Factory de enige waardige opvolger van het in 1983 verschenen Chomp. De missing link tussen het heden en verleden.

Pylon Reenactment Society - Magnet Factory | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Chelsea Wolfe - She Reaches Out to She Reaches Out to She (2024) 4,0

6 februari, 00:26 uur

Hoe krijgt darkwave koningin Chelsea Wolfe het toch klaar om zich van de middenmoot van de hedendaagse singer-songwriters te onderscheiden. Is het de triphop duisternis waarmee we de vorige eeuw afsluiten, de schoonheid van afstotende beats, zuigende elektronica en doorrookte mistvlagen. Is het de gedeelde industrial noise pijn, welke uiteindelijk een exorcistische zalvende werking heeft. Is het de postpunk verbittering, bikkelharde gothicmetal romantiek, de zwarte pandemiedagen in geïsoleerde afgesloten ruimtes. Is het die kenmerkende bijna hulpeloze vrouwelijkheid, waarmee ze zichzelf identificeert. Of speelt haar uiterlijke gitzwarte uitstraling een grote rol, waarmee ze zich als de emo stiefzuster van PJ Harvey presenteert. Het gewicht tussen de bijna gefluisterde zachtheid en de loeizware instrumentatie. Of is het veel meer dan dit, en heeft Chelsea Wolfe het vooral aan het talent en haar hardwerkende houding te danken? Waarschijnlijk is het een combinatie van al deze factoren.

Ondanks dat ze geboren en getogen in California is, liggen haar roots in Europa, en dan veelal in het beboste Scandinavische gebied. Er is echter weinig sprookjesachtigs aan de kille teksten van Chelsea Wolfe te herkennen, ze onderscheidt zich eerder met de treurnis van vergeten sages en legendes. Sterker nog, ze kan met de theatrale kilte zelfs de gemiddelde doommetal band bevriezen. Chelsea Wolfe sluit het occulte bovennatuurlijke wurgend in haar armen en vervaagt de grens tussen fictie en non-fictie in een tiental teisterende mensheid nachtmerries. De maanlichtpoëet gebruikt de zwaarte van het bestaan om haar emoties te ventileren, en misbruikt deze om dit te accenturen.

She Reaches Out to She Reaches Out to She is alweer haar negende verspeelde zwarte kattenleven. Telkens weer vallen en opstaan, telkens weer herboren sterker en wijzer terugkeren. Ze krijgt de soundtrack van 2024 letterlijk in haar schoot geworpen. Chelsea Wolfe voedt zich door die duisternis, dus dit hapje extra zal haar zeker wel smaken. Het is de taak van TV on the Radio gitarist Dave Sitek om die brokstukken te ordenen en te lijmen. De drie misdienaren Ben Chisholm (piano, synths, drumprogrammering), Bryan Tulao (gitaar) en Jess Gowrie (drums, synths) volgen slechts de aanwijzingen van de manipulerende hogepriesteres en de coördinerende poppenspeler op.

Haar mythische, bijna evangelische benadering luidt de Dusk single in. De Apocalyps, de wereld in verval, op de rand van de afgrond. Het koninkrijk bewoont door vampiers en dwazen. Als een engel betreedt ze het vuur om als een onsterfelijke feniks te herrijzen. Door haar vrouwelijke kwetsbaarheid stapt Chelsea Wolfe als hulpeloos elfje het oorverdovende Whispers in the Echo Chamber binnen. Het is allemaal verbitterende ernst, de hartslag van een vermorzelende aarde dreunt hard na. Ze doorbreekt de navelstreng verbintenis met de moederplaneet en staart eenzaam die duisternis in. Het contrast wordt alleen maar groter als dienende gitaarexplosies de song abrupt beëindigen.

Het einde is het begin van het einde. We zitten in een vicieuze She Reaches Out to She Reaches Out to She cirkel verwikkeld. De angst dat het verleden zich in de toekomst herhaalt. Een vastgeroeste ketting met een veelvoud aan zichtbaar lidtekenweefsel. De scheidingsplaat in het destructieve Nine Inch Nails en Portishead huwelijk. She Reaches Out to She Reaches Out to She verwoest alles wat zich voor langere tijd staande heeft gehouden. De bloedrode horizon prepareert zich op de nacht verduisterende transformatie. We zijn gewend geraakt aan de zonlicht arme dagen, het liefdeloze verlangen, de valse beloftes. We likken met gezouten tranen onze wonden dicht. We leven in een omgekeerde wereld waar de zandloper zich met persoonlijk leed vult, totdat deze in kleine kristalkorrels uiteenspat. Het is slechts een kwestie van tijd.

Chelsea Wolfe - She Reaches Out to She Reaches Out to She | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

The Last Dinner Party - Prelude to Ecstasy (2024) 3,5

3 februari, 15:07 uur

Houdt het zeer gehypte The Last Dinner Party tegenover het overheersende gitaargeweld stand. Het uit Londen afkomstige vijftal is theatraler, bombastischer, zachter, vrouwelijker dan alles wat op dit moment op alternatief gebied uitkomt. Logisch, want in The Last Dinner Party is geen ruimte voor mannen, maar om hier over een feministische girlpowerband te spreken gaat mij net te ver. Zangeres Abigail Morris, bassist Georgia Davies, toetsenist Aurora Nishevci en de twee gitaristen Lizzie Mayland en Emily Roberts tekenen al bij het grote Island records voordat debuutsingle Nothing Matters verschijnt. Dan moet het vertrouwen wel erg groot zijn. Ze bouwen met verschillende drummers een indrukwekkende live reputatie op, al ziet het er naar uit dat Rebekah Rayner zich definitief bij het gezelschap voegt.

Wat maakt Nothing Matters dan zo’n geweldig nummer, of is het niet eens zo’n geweldig nummer? Zijn het de kwaadwillige woede uitbarstingen die de mierzoetigheid doorkruizen? Is het de bijna geschoold klinkende musicalstem van Abigail Morris? De hitgevoelige tegendraadsheid? Het geflirt met het ABBA nalatenschap? Of heeft men gewoon behoefte aan een goed uitziende stoere vrouwenband, het lang verwachte antwoord op The Spice Girls? Net als bij Lana Del Rey heeft het gevloek iets sensueels opwindends. Och, het is typisch Brits om de zoveelste belofte de hemel in te prijzen, en misschien moet ik ook overstag gaan voor deze barok met een hoog jaren zeventig glamrock en foute solerende rockgitaren gehalte. Valt bij Prelude to Ecstasy dan alles op zijn plek?

Prelude to Ecstasy staat tevens voor het gelijknamige The Nights Of The Proms achtige rijkelijk opgezette ouverture intro. Een kleine amuse om de smaakpapillen te stimuleren, waarna je vervolgens het hoofdgerecht voorgeschoteld krijgt. Prelude to Ecstasy is een klassiek muzikaal schilderij, welke door de moderne technieken herziend van kleur wordt voorzien. We poetsen het verleden weg en plamuren deze met een nieuwe dikke verflaag. Prelude to Ecstasy is een rockopera met de nodige sentimentele ballads over vrouwelijke bewustwording, liefdesverdriet, familiebanden en vriendschap. Een satijnzacht Victoriaans verkleedpartijtje met sprookjesachtige allure. Een opzet die ze tevens groot in de musical videoclip van Caesar on a TV Screen delen.

De kracht ligt in de eenheid van de girlpower samenzang waarbij al het vrouwelijke samenkomt. Eigenlijk begint het allemaal met de gothic track Burn Alive waar Abigail Morris de pijn van het overlijden van haar vader van zich afzingt. Pijn bestrijden door jezelf te pijnigen. Het zelf kastijdende Burn Alive is het eerste nummer wat The Last Dinner Party gezamenlijk uitwerkt, en waarin dus de basis van de band ligt. Deze gebeurtenis versterkt de band met haar moeder, iets waar ze zich in The Feminine Urge zeer bewust van is. The Last Dinner Party heeft tevens iets literairs evangelisch waarin de zeven hoofdzondes jaloezie, hoogmoed, onmatigheid, hebzucht, wellust, woede, luiheid samenkomen.

Caesar On A TV Screen bewapend zich met soulblazers en opwindende All Saints getinte vocalen. Op haar beste momenten pakt Abigail Morris je als een cabareteske Amanda Palmer van The Dresden Dolls in. Juist de meeste overtuiging hoor ik als ze kaal kwetsbaar On Your Side inzet. Een sprookjesachtige beladen song met sprankelende paarse regen pianopartijen. Bijzonder hoe de kerkelijke koorzang zich met de Albanese cultuur in het korte Gjuha mengt. Sinner onderscheidt zich met de sprekende postpunk gitaarakkoorden. Ze overtuigen mij het meeste met de duistere Mirror zwaarte waar op de achtergrond dreigende drums die diepte accentueren. Prelude to Ecstasy heeft een hoog nostalgisch donkerbruine plavuizen, zitkuil en oranje bebloemd Brabantia gehalte. The Last Dinner Party maakt hedendaagse indie glamcamp waarmee ze de grens tussen kunst en kitsch nivelleren.

The Last Dinner Party - Prelude to Ecstasy | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Kula Shaker - Natural Magick (2024) 3,0

2 februari, 19:57 uur

Voor mij is de psychedelische Tattva single van Kula Shaker de waardige opvolger van de gehypte Madchester erfenis waartoe The Stone Roses, Happy Mondays en The Charlatans behoren. Hier is iets boeiends gaande, en K blijkt een van de leukste debuutalbums uit de jaren negentig te zijn. Vreemd genoeg sluit deze mix van Faces riffs, The Beatles orkestratie en geest verruimende Grateful Dead jams perfect op de heersende ravende dancecultuur aan. Britpop was alweer op zijn retour, en Kula Shaker plaatst zich als nieuwe grote belofte op de voorgrond. Echter verzuimen ze om op opvolger Peasants, Pigs & Astronauts dit succes te continueren. En dan is er ook nog gedoe over de verkeerd begrepen uitleg van het swastika teken, een symbool welke in India een andere betekenis heeft als in Europa. Het werkt in ieder geval niet in het voordeel.

Kula Shaker valt uit elkaar, frontman Crispian Mills sluit zich in de studio op, maar komt daar geen stap verder, dus een solo carrière blijft uit. Uiteindelijk verschijnen er van tussenpaus The Jeevas twee albums waarna hij Kula Shaker reconstrueert. Er komen mondjesmaat nieuwe platen uit, K 2.0 komt in het vizier van Written in Music en er volgt zelfs een uitgebreid interview met Crispian Mills. Echt slecht wordt het nergens, maar die magie van vooral K is verdwenen. Natural Magick moet het verschil maken. Er is contact gelegd met voormalige toetsenist Jay Darlington welke zich na een afwezigheid van vijfentwintig jaar weer bij de indierockers, ik bedoel indiarockers voegt.

Na zoekend transistorradio gedraai komen we uiteindelijk bij Gaslighting uit. Bassist Alonza Bevan wordt geïntroduceerd, maar Jay Darlington wordt totaal genegeerd, dom, dom, dom. Deze mengt zich nog subtiel bescheiden in het geheel. Zou het dan nu al aan het rommelen zijn en een tournee gevaar lopen? Crispian Mills mist die enthousiaste bijna evangelische hoera roeping waarmee hij op K zo overtuigend toeslaat. Zijn stem heeft eerder gelijkenissen met New Jersey rocker Jon Bon Jovi, dat typische Britse is verdrongen en ver weggestopt. De vocalist roept op om het sociale media gebeuren te vergeten en de puurheid van de muziek te bezoeken. Deze vind je niet achter een computer of op een smartphone, daarvoor moet je toch echt de straat op.

Er is een revolutie gaande, oorlogen en bedrog heersen, er is simpelweg weer een beetje liefde nodig om dit te verdringen. Daar past de flowerpower instelling van Kula Shaker perfect tussen. De juiste band op het juiste moment dus? Nou, dat niet helemaal. Er is veel veranderd. De aarde heeft niet stil gestaan en is continue in beweging. Dat deze nu de tegenovergestelde richting opdraait hebben we puur aan onszelf te danken. Het betekend niet dat de klokwijzers de tijd terugdraaien. De instelling is in ieder geval goed, ook Waves nodigt uit om vooruit de denken, spookstad Londen te verlaten en de muziekscene van Manchester te reanimeren. Crispian Mills vergeet hierbij echter dat de postpunk beweging juist nu op zijn toppen functioneert. Onder welke steen heeft hij de afgelopen jaren gelegen?

Er zit in ieder geval een lekkere groove in, en misschien is de wereld wel toe aan een psychedelische jaren zestig revival. Het Natural Magick titelstuk heeft een funkende aanstekelijke drive en gepassioneerde percussie. Je hebt iets moois in handen wat je wil delen. De Indian Record Player rock and roll moet de Westerse cultuur met het meer Midden-Oosten getinte sound verbinden, maar grijpt daarin net mis. Dat lukt ze beter met de donkere exotische Chura Liya (You Stole My Heart) bossanova westerntango. Een fictieve Bollywood filmscenariotrack waarin de uit Bangladesh afkomstige zangeres LaBoni Barua de hoofdpartijen vertolkt. Het is slechts voorwerk tot het bedwelmende Something Dangerous waarbij je de indruk krijgt dat The Everly Brothers flink van de verboden middelen gesnoept hebben en waarbij zelfs een mondharmonicablazer aanschuift, het moet niet gekker worden!

En daar ligt nou net dat hekelpunt. Kula Shaker wijkt net te vaak van dat geestverruimende stimulerende india geluid af. De saaie Stay with Me Tonight rockwals is een desperate voortslepende countryballad (heb ik Bon Jon Jovi al genoemd? Ja dus!) met bluesy rockgitaar uitspattingen. Het met fluitspel ingeleide zielloze Whistle and I Will Come sluit hier naadloos op aan. De LaBoni Barua fado passie, de gitaaruitspattingen van Crispian Mills en het bezwerende Hammondorgel toetsenwerk van verloren zoon Jay Darlington mag Happy Birthday van de ondergang redden. De geest van John Lennon dwaalt hier zeker in rond, maar is slechts een bijna vervaagd doorschijnend verschijnsel. Toch ligt in dit soort tracks de kracht van Natural Magick, de veilige filmische track mag echter net wat meer van het doek afspatten. Idontwannapaymytaxes leunt op een hypnotiserende beat, stevige herhalende gitaarriffs en soulgospel achtergrondzang en overtuigt beter. K heeft echter die frisse jongensachtige bevlogenheid, en dat hoor ik hier niet terug.

Het funkende antioorlog statement F-Bombs heeft een drugs overgoten aftrap waarna het compleet losgaat. Woodstock anno 2024, dezelfde problematiek, dezelfde inmenging en weer die onnodige strijd welke nergens naar toe leidt. Het hoogdravende door All You Need Is Love en jaren vijftig sentiment geïnspireerde Give Me Tomorrow ideologie brengt daar geen verandering in. Kalifornia Blues benadrukt waar ik al de hele tijd bang voor was. Kula Shaker verlegt de Indiaanse Britse roots naar het te ontginnen Amerikaanse Droom werkveld. Een denkfout die U2, Simple Minds en The Cult in het verleden ook al gemaakt hebben.

Kula Shaker - Natural Magick | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Vera Sola - Peacemaker (2024) 4,0

2 februari, 01:15 uur

Als beide ouders in de filmindustrie actief zijn is het als kind zijnde moeilijk om fictief en non-fictief te scheiden, zeker als deze fantasievervaging de eerste levensjaren illustreert. Danielle Aykroyd is de dochter van het acteurskoppel Dan Aykroyd en Donna Dixon. Dan Aykroyd draagt voor eeuwig het The Blues Brothers stigma met zich mee en adviseert zijn dochter om voor een baan in de muziekbranche onder een alias te werken. Danielle Aykroyd herdoopt zichzelf tot Vera Sola, een prachtige donkere verschijning die zich met Shades al letterlijk in the picture speelt. Het leven is allang geen vrolijk sprookje meer en met haar donker romantische teksten kiest ze overduidelijk voor het surrealistische film noir David Lynch kamp.

Elvis Perkins heeft een soortgelijke achtergrond als Vera Sola, zijn vader speelt de rol van psychopathische moordenaar Norman Bates in de Alfred Hitchcock thriller Psycho. Het tweetal raakt bevriend en delen niet alleen de passie voor films maar ook die voor muziek. Na het succes van zijn derde I Aubade soloplaat nodigt Elvis Perkins zijn jeugdvriendin Vera Sola uit om hem in 2015 tijdens zijn tournee te vergezellen. Dit duwtje in de rug leidt tot de voorzichtige The Misfits Last Caress cover EP, het voorwerk van het in 2018 verschenen Shades. Door de overrompelende aandacht en lovende reacties wacht haar een veelbelovende carrière. Of de singer-songwriter dit stormachtig verloop niet aankan, of dat het rockwereldje haar niet het bevredigend resultaat oplevert is niet bekend. Al snel verdwijnt ze in de luwte en dreigt het Vera Sola verhaal tot een vroegtijdig einde te komen.

De zangeres verruilt Elvis Perkins voor Nashville country producer Kenneth Pattengale om in alle rust haar sound te perfectioneren. Het startpunt van de Get Wise ontdekkingstocht. Na vijf jaar stilte kondigt ze opvolger Peacemaker aan. Een kleine maand eerder is debuutalbum Shades al op de streamingsites te vinden. Ze maakt er geen half werk van en blijkt uiteindelijk dus toch voor een muzikantenbestaan te kiezen. Peacemaker staat voor een heftig vijfjarig tijdvlak waarin tegenslagen als wantrouw en ontrouw, verlies en de daaruit voortkomende boosheid een grote rol spelen. Het therapeutische Peacemaker is het verwerkingsproces, de puzzel wordt passend gemaakt, al neemt het niet de pijn weg. Peacemaker is stukken harder dan het dromerige Shades. Die opgekropte woede vindt al direct in Bad Idea zijn weg naar buiten, en moet die track nou net als een kampvuurliedje beginnen.

So Say: Come And Spark Up The Forest
Outlay The Twilight Her Glow
Make Way For The Dark To Set Us Under
Our City By The Ashes Overthrown
Oh It’s A Bad Idea

Bad Idea met de fanfareblazers treurnis, de subtiele kinderkoor onschuld, de donker neuriënde cello en de vluchtig voorbij fladderende strijkers. Bad Idea verbrandt het verleden totdat er slechts folky asresten overblijven. De nieuwe kern van een nieuwe toekomst, het Peacemaker startpunt. Vera Sola is hier nog niet de tot oplossing komende troubleshooter, maar een gevaarlijk ontvlambaar projectiel. Als een voorspellende zigeunerin leest ze de lijnen van haar bestaan op haar handen uit. De getekende littekens vormen in het stevige The Line en zeker ook bij het mysterieuze reggae skanking Hands de later toegevoegde zijwegen. The Line ontwikkelt zich als een stoere cineastische western rocker, met van Chris Isaak geleende surfgitaarakkoorden. Vera Sola verloochend haar achtergrond niet en maakt dierbaar van het filmisch inlevingsvermogen gebruik.

I’m Lying, liefde is blind en kan alleen maar met leugens bestreden worden. De enige kansrijke remedie tegen het liegen is het bedriegen. We doorlopen dezelfde tunnel. Voor de een lacht de verblindende schittering aan het einde toe, de ander blijft in de duisternis achter. De jazzy Get Wise exotica zoekt het heil in een doorrookte triphop omlijsting. Het dik aangezette Desire Path flirt met de eind jaren vijftig erfenis van songbook zangers, flirt met onwetende slaapkamer slachtoffers, flirt met het vermogen om een perfecte popsong te ontkrachten. Het is net een tikkeltje te groot, te bombastisch, te kitscherig. Bewust of onbewust? Ze dweept hier wel met het Lana Del Rey mysterie, en geeft er een down to earth twist aan.

In het tranen wegpinkend Waiting slaapliedje vervalt ze weer in de slachtofferrol, een laatste afscheid waarna ze het verleden definitief afwendt. De dichtgetrokken deur blijft gesloten. Schimmen van vroegere tijden achtervolgen haar in Is That You?. Elke vreemdeling identificeert zich met die verloren geliefde, elke huidige geliefde vervaagt in een vreemdeling. Gekooid in haar eigen veilige licht georkestreerde Bird House bevecht ze het nachtelijke verlangen. Uiteindelijk revancheert Vera Sola zich in de lugubere Blood Bond murder ballad waarmee ze in het voetlicht van PJ Harvey treedt, niet de minste om je mee te identificeren. Het Instrument of War scheidingsdrama toont de zwaktes, uiteindelijk zijn er alleen maar verliezers over. Hopelijk heeft Vera Sola haar onzekerheden overwonnen en is ze nu een blijvertje.

Vera Sola - Peacemaker | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

The Maureens - Everyone Smiles (2024) 3,5

1 februari, 18:49 uur

The Maureens veranderen niks aan hun formule en trakteren ons op hun vierde Everyone Smiles album op zonovergoten sixties georiënteerde indiepop vrolijkheid. We wanen ons nog steeds in de jaren negentig, en misschien ligt daar juist wel de kracht van dit Utrechtse gezelschap. Er is behoefte aan levendigheid en kleur om die wrange grijsheid mee weg te spoelen. Melodieuze harmonieuze koortjes om dat gevoel van harmonie te versterken. Dat het niet allemaal vlekkeloos gezongen is siert ze. Men weet donders goed dat The Beach Boys aan perfectionisme ten onder ging. Everyone Smiles heeft iets natuurlijks, oprecht eerlijk, met zelfs een mespunt aan The Beatles psychedelica.

Nostalgisch Start Again weg zwijmelen. Herfstachtige kilte heeft zijn effect op de neerslachtige stemming. Het zorgeloze zomer besef krijgt een broeierig vervolg van leegte en eenzaamheid. The Maureens maken zich niet zozeer voor een nieuwe lente klaar, maar verlengen juist het Indian Summer optimisme. Het lijkt net alsof The Maureens weer aan het begin van hun carrière staan en dat prille speelplezier opnieuw uitstralen. Eigenlijk moeten we met z’n allen dat positivisme vasthouden. Everyone Smiles straalt het gemoedelijke “laten we eens wat aardiger tegen elkaar gevoel” uit. Stand Up! zoekt het geluk dicht bij huis. De echte wereldverbeteraars zijn de onzichtbare helden die niet grote bergen verzetten, maar degene die klein hun steentje bijdragen. Om de maatschappij draaiende te houden moet je voor de zwakkeren opkomen. Hendrik-Jan de Wolff zet alles in werking om deze idealistische gedachtegang vast te houden. Die lach op het gezicht is een pure noodzaak, zelfs als je ernstig kritisch je blik verrijkt.

Toch geldt bij The Maureens ook dat ze zichzelf uit een diep pandemie dal omhoog werken. Het melodramatische Sunday Driver geeft de keerzijde van die slopende dagen in stilte weer. Alsof je alleen die zwaarte draagt en met veel moeite de motor draaiende houdt. Rainy Days druilerigheid, het heimelijke verlangen om dat isolement te verbreken. Lastige tijden, waarbij de cultuursector monddood met opgelegd zwijgrecht van de zijkant toekijkt. De triestheid van mechanische strijkers in Do You, het surrogaatmiddel om de warmte te vervangen. Tijdens het opnameproces is de studio van Frans Hagenaars de thuisbasis van The Maureens. Wees welkom, dan gaan we samen aan de slag. Hendrik-Jan de Wolff richt zich op het schrijverschap en doet hard zijn best om het allemaal zo eenvoudig treffend te laten klinken. Ja, dan versta je het vak. Je mag weer gewoon fade outs gebruiken als het verhaal verteld is, ouderwets rammelen, onbevangen soleren en de oefenruimte uitwonen. En zo hoort het ook.

Er zit een typerende saamhorigheid in Everyone Smiles, die je tevens bij het eerdere werk van Frans Hagenaars met Johan, Caesar en Daryll-Ann terug hoort. Is het oer Hollandse gezelligheid, of juist Hollandse nuchterheid, of een combinatie van beide? Misschien is het daarom wel allemaal zo puur naïef. Alison blijkt gewoon het dromerige Liesje van om de hoek te zijn, het buurmeisje waar je heimelijk verliefd op bent. High & Dry on the Backseat veiligheid, met het gezin onderweg naar een zuidelijke vakantiebestemming. Motherless Bird, Only Child, de eerste stappen naar zelfstandigheid in de grote studentenstad. Warning Sign, de wijze lessen die je van huis uit meekrijgt, maar welke je de eerste stapavond al vergeten bent. Het kost The Maureens 2,5 jaar om zich te hervinden, waarna ze zelfverzekerd de voorfase achter zich laten. Lost & Found, jezelf wegcijferend afzonderen en herboren terugkeren. Uiteindelijk overwint in Fell In Love de liefde voor muziek alle ellende en schenkt deze er genoeg frisheid voor terug. We pakken de dagelijkse gang van zaken op en kijken de toekomst lachend tegemoet. Everyone Smiles, meer heb je niet nodig.

The Maureens - Everyone Smiles | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer