menu

Hier kun je zien welke berichten neo als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Lalo Schifrin - Bullitt (1968)

4,5
neo
Enerverende score met een briljante vondsten. Zo is er het opmerkelijke met de muziek bij de car chase. Aan het begin hiervan zet Schifrin de achtervolging op de kaart met ritmische, energieke jazz, waarbij manouvres van de auto werden vertaald naar score. Als eenmaal de achtervolging in een hogere versnelling gaat stopt de score abrupt en maakt plaats voor de ''gierende banden'' effecten en alle andere geluidseffecten. Zo vloeieloos ofwel zo overtuigende overschakeling dat je het haast niet door hebt.

Lalo Schifrin - Dirty Harry (1971)

4,5
neo
Schifrin scoorde in de jaren 60 al jazz achtige films. Bullit was een van de meest opvallende uit 1968.Bekend om zijn samenwerkingen met Don Siegel en zijn scores voor de Dirty Harry reeks.4 van de 5 Dirty Harry films werden voor Schafrin's rekening genomen. Voor The Enforcer werd Jerry Fielding aangetrokken, die toevallig in 73' ook al een score had gecomponeerd voor ''Scorpio'', dezelfde moordenaar als uit Dirty Harry.In 1971 componeerde Schifrin eerst zwoele muziek voor The Beguiled, waarna Dirty Harry volgde.

Zo heerlijk is de combinatie tussen swingende jazz en rock, vooruitstrevend gebruik van allerlei instrumenten.Elektronische vervormde vioolgeluiden (pijn verbeeldend volgens Schifrin zelf), swingende ritmes. Harry's thema is gecreeerd door een elektrische piano, Scorpio's thema is duister.De steeds weer overweldigende overgang van gespannen intro's overgaand in funky ritmes.Neem nu ''Floodlights''.

Na een compilatie cd met tracks van verschillende Schifrin scores voor Dirty Harry films, werd er niet zo lang geleden de expanded score uitgebracht. Meest interessanre is de alternatieve ''The School Bus'' track.En alles in perfecte kwaliteit te beluisteren.
5 sterren

Lalo Schifrin - Magnum Force (1973)

4,5
neo
Die Dirty Harry score werkte meer op jazzy suspense onder andere. Magnum Force heeft dat nog steeds maar is wel meer een grote, echte actiefilm. Dat hoor je terug in deze luidruchtigere score met meer nadruk op groot orkest en de kopersecties. Echter dat frisse geluid van Dirty harry is ook meer dan vertegenwoordigd, vol groovy klanken en scherpe randjes. De eerste maakte als ervaring in de film ook meer indruk als mede op cd dan diens opvolgers in de film en cd.

Lalo Schifrin - Rush Hour (1998)

4,0
neo
Absoluut, zonder twijfel. Schifrin was bij deze score gevraagd om een jaren 90 versie van zijn Enter the Dragon score te maken. Al zijn herkenbare kwaliteiten zijn weer terug te vinden. Zou Rush Hour graag een kruising tussen Enter the Dragon en Dirty Harry willen noemen. Overduidelijke is het thematisch en in stijl natuurlijk heerlijk funky met oosterse invloeden, maar met een heerlijk tempo, variatie en boel plezier. Echter ik raad je zijn score van Rush Hour 2 in wat mindere maten aan; hij schreef daarvoor namelijk een score meer gefocust op groot orchestraal geweld. Ook goed, maar niet helemaal te plaatsen in zijn oude vertrouwde straatje. En de dvd van Rush Hour 1 bevat een geweldig audio commentaar van de componist!

Lalo Schifrin - The Eagle Has Landed (1999)

4,5
neo
Schifrin componeerde een zeer aanstekelijk fluitend hoofdthema. In de underscore keert dit thema terug, iets zachter en minder overheersend, maar het werkt geweldig.Het liefdes thema klinkt Iers, verwijzend naar het Ierse Devlin karakter.Toch zit zo af en toe de zwakke punten in de underscore, waarbij Schafrin af en toe iets te veel doorhamert op niet boeiende motiefjes.De militaire march is overweldigend, vooral in de laatste track gecombineerd met het hoofdthema. 4.5 sterren

Lars Danielsson & Leszek Możdżer - Pasodoble (2007)

4,0
neo
Dannielson en Mozdzer kwamen samen bij een concert in Polen, waarna ze vaker samenwerkte. Danielsson speelt de basgitaar en cello, terwijl Mozdzer piano, celeste en harmonium speelt. Af en toe wordt er wat electronisch gemanipuleerd en gebruikt gemaakt van een weerkaatsend, vervormde techniek, maar verder is het vrij allendaags. Overigens overschaduwen ze ook steeds de instrumenten die ze spelen regelmatig; Mozdzer kan zo tijdens het spelen van piano ineens overgaanin celeste. Sommige stukken zijn gecomponeerd door Danielsson, andere door Mozdzer. Hun regelmatige improvisatie gaat niet helemaal samen met het gecomponeerde werk. Echter het mag niet onvermeld blijven dat beiden met hun improvisatie toch snel op hun doel afgaan, in plaats van dat nergens heen lijkt niet. Licht verteerbaar en misschien dat daar ook wel de kracht in zit. Maar voor Mozdzer begrippen geen groot meesterschap, maar gewoon zeer aardige chemie met een tweede speler in het spel. 3.5 sterren

Laurence Rosenthal - The Island of Dr. Moreau (1977)

3,5
neo
Rosenthal interpeteerde het verhaal van Welles als pure horror, dus zo klonk het ook voor een groot gedeelte. Die van Gary Chang was meer menselijk inwezen. Maar toch zijn de overeenkomsten duidelijk voelbaar en de kwaliteit gelijk. Rosenthal, een van de ''vroeger o vroeger'' mensen, riep fatsoenrakker van de oude orde, Alexander Courage, in voor de orchestratie en liet zijn talent slechts een klein snippertje doorschepen in de score. 3.5 sterren

Laurens van Rooyen - Een Vlucht Regenwulpen (1981)

5,0
neo
Met recht de mooiste score van Laurens van Rooyen ooit! Jaren en jaren terug een enkele maal gehoord en is mij lang bij gebleven. Zag vandaag ook de film voor het eerst met de muziek. De reputatie van de componist liefdesthema schrijvend (bij voorkeur vanachter de piano) is zeer passend hier. Het heeft een ietswat episch geluid voor de vele herrinneringen van Maarten, en een mooie liefdesthema gelinkt aan Martha. In de film ziet men Martha zelf een melodie spelen op jonge leeftijd achter een piano, die van Rooyen toepast in eigen afzonderlijke piano/orkest thema door de film heen. Dit thema vind uiteindelijk zijn bevrediging als Maarten toch verliefd wordt op een erg aan Martha denkende zus. De innerlijke worsteling is een effectieve serie chaos suspense meegegeven van violen. Een meesterwerk vol emotie. 5 sterren

Laurens van Rooyen - Eline Vere (1991)

3,5
neo
Van Rooyen's muziek overtuigt niet helemaal. Het is prachtig opgenomen met een goed spelend Metropole Orkest, dat zeker. Zijn moeite om zich in de tijdsgeest (eind 19e eeuw) in te leven is eraan af te horen, want qua authenticiteit lijkt het wel goed te zitten. Wat hij voortreffelijk doet is dat bourgeois gevoel over te brengen, maar tevens met dat licht, zweverige romantische gevoel. Op cd klinkt dat na verloop van tijd wat minder effectief, maar ooh wat speelt die van Rooyen her en der emotionele piano klanken. 3.5 sterren

Laurens van Rooyen - Rembrandt (1977)

Alternatieve titel: Rembrandt Fecit 1669

4,5
neo
Laurens van Rooyen dus, zijn score voor de film over Rembrandt. Wetende dat de schilder leefde in vanaf begin 1600 kan het niet anders zijn dan dat alle muziek politiek correct barok moest zijn. Zo klinkt hier dan eens de componist zoals de meeste mensen hem niet kennen. Ik hoef de naam maar te noemen tegenover de juiste (vorige generatie) mensen en de ogen beginnen te fonkelen. Niet alles van de score is oorspronkelijk van de componist zelf, het thema voor Rembrandt is in ieder geval wel van de hand van hem (in een aantal fijne variaties). Uiteraard schreef hij daarnaast nog meer, maar bewerkte ook stukken van Nederlandse componisten uit de juiste tijdsperiode; J.P. Sweelinck. Jacob van Eijk, Valerius en Cornelis Kist (die van iets later was overigens). Zowel de bewerkingen als originele composities zijn zo heerlijk zwierig barok, alles prachtig gespeeld. Vermoed dat iedereen die van Rooyen niet kent als filmcomponist zich zal verbazen over zijn kwaliteiten buiten zomaar een piano melodie. Zal eens zijn andere scores proberen op te sporen, ben benieuwd of enkele daarvan ook zo goed zijn als ik mij herinner. 4.5 sterren

Lee Holdridge - The Dreamer of Oz (1990)

4,0
neo
Bij een dergelijk project over Oz moet een bepaalde lijn worden getrokken. Net als met bv. Alice in Wonderland moet er deze scheiding zijn dus een zeker realisme en een dromerigerheid om de fantasie te prikkelen. Holdrigde doet dat zeer goed. Naast een paar weken de tijd om te schrijven was de gehele score in 1 opnames sessies van 7 uur opgenomen en wel. De twee thema's, waarvan uiteraard eentje voor Dorothy, zijn ingenieus met elkaar verwoven tegen het einde aan. Typische voorbeeld bij de serie was ook weer hoe de Emperor's Waltz gebruikt wordt, ook al in The Last Emperor van Bertolucci.

Leigh Harline, Paul J. Smith & Ned Washington - Pinocchio (1956)

4,5
neo
Legendarische score van Harline, Smith en Washington.Thematisch krachtig met voor ieder karakter wat wils: het zo speelse beginnende Pinocchio thema wat veranderingen doormaakt, net als de knaap zelf. Het vrolijke thema voor de kat en de vis. En het magische ''Clock Sequence'' waarin de klokken samen een melodieus geheel vormen naar mate het nummer vordert.

De songs zijn al even aanstekelijk van het opgetogen ''Hi-Diddle-Dee-Dee'' tot aan ''I've Got No Strings''. ''Of zoetsappige,maar prachtige songs als ''When You Wish Upon a Star'', een gevoel van magie bevat het.

De combinatie van songs en score zit zo geweldig in elkaar. De opbouw en afwisseling van vrolijke, dramatische en lievelijke sfeer is uniek te noemen.

En Disney waagde zich aan de ene na de andere heruitgaven, met een nieuwe hoes, of meerdere tracks of verder opgepoetst.De 1992 uitgaven was de eerste volledig gerestaureerd en wel.Daarentegen heeft de 95 uitgaven een mooiere hoes. Die laatste heb ik dan ook zelf. 5 sterren

Leonard Rosenman - RoboCop 2 (1990)

2,5
neo
Niet erg fijne score uit de Robocop serie. Gelukkig dat Poledouris voor de derde weer terug aan boord kwam. Hilarisch is het vrouwenkoor wat in de aftiteling van de Rosenman score Robocop chant terwijl het thema door een orkest wordt gespeeld. De Poledouris werken waren sterk en energiek, Rosenman's niet en eerder een soort van milde variant. 2.5 sterren

Les Compositeurs des Films de Jacques Tati (1995)

4,0
neo
Tati speelde veel met geluid, wat inwezen ook als muziek wordt gebruikt. Stukken muziek van gaan ook vaak over in omgevingsgeluid en andersom. Deze uitgaven is enkel materiaal speciaal gecomponeerd voor zijn films. Prachtig is zo het thema van Vacances de Monsieieur Hulot door Romans wat ook omgetoverd wordt in source (de plaat wordt vaak zichbaar aangezet). In Jour de Fete is het het snelle fluit plus verdere blazers die in hoog tempo de postbode begeleiden op zijn tour de Americain door het dorpje. Veel van de muziek die Tati liet componeren, alsmede andere dingen, waren bijzonder in de manier van gebruik, en hebben ook allen een echte Tati stempel. 4 sterren

Lévon Minassian - Sources (2016)

5,0
neo
Het label Long Distance is sterk verbonden met veel werken van componist Armand Amar en dudukspeler Lévon Minassian. Na Lévon Minassian / Armand Amar - Songs from a World Apart (2005) zou Sources als een opvolger beschouwt kunnen worden en is zonder twijfel eveneens een groots meesterwerk. Dezelfde melancholie kenmerkt het gehele album, de duduk wordt aangevuld met een reeks soortgelijke instrumenten en de uitvoeringen zijn even subliem. Er zijn veel goede dudukspelers, maar mensen als Lévon Minassian en Djivan Gasparyan zijn nauwelijks te overtreffen.

Verschillen met het eerder genoemde album zijn er ook. Ditmaal heeft Amar samen met Minassian enkel bestaande stukken, te plaatsen in de rijke cultuur van de Armeense en nabije culturen, samen gerangeerd. Hierbij is gekozen voor een verfijnde selectie die onvermijdelijke enkele stukken van grandioze componisten als Komitas Vardapet en Sayat-Nova tentoonspreidt. Er zit ditmaal geen stuk tussen dat Amar zelf heeft gecomponeerd voor een score, of wat hier sterke raakvlakken mee heeft.

De zeer intense melancholie van zowel Gouses Linem en Oror zijn waarschijnlijk nog de meeste in het oog springende stukken en behoren tot het beste op het gebied van uitvoeringen met duduk.

Lilja 4-Ever (2002)

4,5
neo
Rammstein's Mein Hertz Brennt sleept de kijker meteen helemaal mee in de grote ellende van Lilja. Eenmaal aangekomen bij het einde van de film, met de herhaling ervan is de impact nog groter. De viool arrangementen zijn geweldig! Filmcomponist Nathan Larson droeg bij met een heel mooi stukje cello (solo van Asa Hakansson) , eigenlijk in de noodlottige emotie het meest subtiel. Hij schreef ook alle overige stukjes korte score, stuk voor stuk tragisch gelaagd. Het kent een terugkeer in nog korte versies des te verder de ellende reikt. Andere stukken van Larson zijn op zijn 'Filmmusik' uitgaven te vinden. Zo eens toevoegen.

De klassiek stukken van Vivaldi en Hildegard von Bingen zijn wervelend erin verwerkt. Daarnaast een boel dance muziek die het wereldje van de uitgaanswereld weergeeft. Niet mijn muziek, maar over het geheel een indrukwekkende ervaring, binnen en buiten de film om.

Lim Giong & Yoshihiro Hanno - Qianxi Manbo (2001)

Alternatieve titel: Millennium Mambo

3,0
neo
Lim Going kwam wel met wat aardige dingen op de proppen, maar echt memorabel kan ik het nog niet noemen. Al met al stukken interressanter als Shijie, waarbij die muziek van die shows niet hoogstaand was. 3 sterren

Lisa Gerrard - The Silver Tree (2006)

5,0
neo
Magistraal werk van Lisa Gerrard. Het ambient deel is een voortvloeisel van haar meesterlijke score van Whale Rider, naast der composities en stem zoals men die al kende. Gerrard is buiten DCD met Perry nooit minder geweest, uitgezonderd haar score met Bourke voor Ali. Wat rest is een verder zowat kritiekloze fan, die deze zeer binnenkort wel op 5 sterren zal gaan zetten... (mij zelf kennende). Al staat het 'trip hop' (niet helemaal juist term in dit geval) gedeelte, wat Ali ook een tikkeltje kenmerkte, wellicht ietswat in de weg.

Lisa Gerrard & Jeff Rona - A Thousand Roads (2005)

5,0
neo
Nog steeds niet gedaan? Geniet al weer heel lang van.

Absoluut hoogst indrukwekkende samenwerking tussen Gerrard en Rona, met een grote waardigheid. Dat is gedeeltelijk wat ik zo waardeer; het is puur spiritueel zoals Gerrard op zich altijd al is. Gerrard gaat verder waar ze met de score van Whale Rider ophield, alleen nu met invloeden van de Amerikaanse indianen, met weer geweldige percussie. Haar stem wordt soms gecombineerd met electronic (prachtige textures) van Rona, zonder afbreuk te doen. En buiten textures valt het ook niet altijd op wat nu precies door Gerrard of Rona gecomponeerd was, waardoor hun oorspronkelijk opzet geslaagd mag worden genoemd. Daarnaast zijn er de grandioze indianen stemmen, bekwame fluitspelers, gitaarwerk van Heitor Pareira. Zielvol en met echte betrokkenheid van de indianen zelf, wat ook de enige waardige manier was om te doen voor deze docu. 5 sterren

Lisa Gerrard & Pieter Bourke - Ali (2002)

4,0
neo
Dat deze er nog niet op stond zeg. Gerrard & Bourke, het volstrekt perfect samenwerkende duo, ging wederom weer samen aan de haal voor een Michael Mann film. Mann regelde hier ook weer het een en ander met andere componisten, hier met Martin Tillmann die een zeer intrigerend cello spel op touw zette, met een hereniging van verscheidene culturen erin terug te horen. Maar dan het werk van het duo... Hoe indrukwekkend ik alles van Gerrard op zich vind (het solo/duo werk geef ik haast alleen 5 sterren), dit is heel wat minder. Hen werd gevraagd om ditmaal vooral binnen ambient terrein te blijven, wat zorgde voor heel wat sfeer, maar een ontarmende ziel soms mist. Indien Gerrard stem doordringt, merk je waar de duidelijke kracht in zit. Hier een ietswat haperende nadruk in haar stem, zoals ik die nooit heb gehoord van haar. Dit mag al fascinerend worden genoemd. Bij tijden indringend, altijd sfeervol, me veel aardige ritmes, maar niet het allerbeste wat je zou kunnen hebben verwacht. Toendertijd heb ik mij nog geirriteerd aan het feit dat 'Set Me Free' van Gerrard & Bourke en 'Odessa' van Tillman op het andere album met vooral de various artist voorkomt.

Bedenk mij nu dat het enige wat mij nog rest is Man on Fire en enkele andere zaken van 2005 en later te horen, en dan ben ik weer helemaal bij met alles wat Gerrard ooit deed of aan meewerkte. Het blijft zo zonde dat twee scores van Gerrard en Patrick Cassidy van 2005 (Layer Cake en Ashes and Snow) nog geen fatsoenlijke uitgaven hebben gekregen. 4 sterren

Lisa Gerrard & Pieter Bourke - The Insider (1999)

5,0
neo
Prachtige score van Pieter Bourke en Lisa Gerrard. ''Tempest en ''Sacrifice'' zijn van hun album ''Duality'' afkomstig en nu voor deze film weer gebruikt. De rest van hun score is getypeerd door elektronische geluiden en Gerrard's goddelijke stem, samen goed voor emotionele momenten. Graeme Revell componeerde additional music die voor de verandering eens wel op een officiele uitgaven staat. Dan blijven over wat andere tracks. ''Rites'' van Garbarek is bijzonder sfeervol en rustig, allemaal dankzij een mooie mix van elektronische muziek en het gebruik van een saxophone. Massive Attack volstaat ook prima op de cd. Gerrard en Bourke werkte voor een andere filmscore later weer samen (Ali).
Al te samen een prachtig geheel! 5 sterren

Lock, Stock & Two Smoking Barrels (1998)

3,0
neo
Bij Lock, Stock zit ook een zelfde soort ontwikkeling als de zigeunermuziek in Snatch, maar dan voor 'the Greek' met mandoline in een hels tempo. Heerlijk stereotype en met flair gedaan. Werkt erg komisch. Briljant werkt van componist John Murphy.

Loek Dikker - Het Bittere Kruid (1985)

4,5
neo
Tot kort voordat de film werd uitgebracht werkte componist Dikker hard aan de score voor het Bittere Kruid. Eenmaal vertoond bleek er echter gigantisch gegoocheld te zijn met zijn muziek, door producent Rob Houwer wel te verstaan. Deze had een zo typische vorm van een score aangenomen zoals dat ooit zo was; een thema en een variatie op dat thema en niet veel meer. Dikker's melodie over de gehele film, wrong het nog even lekker uit en verkracht waren alle geschreven composities van de componist. Herhaling, herhaling en nog eens herhaling. Zie het als Houwer die Rogier van Otterloo's thema van Soldaat van Oranje en dat onder elke scene plakt. De componist kwam er al na 1 vertoning achter dat dit niet was zoals hij het bedoelt had, maar wie het gedaan had duurde nog even. Nu komt hierbij het kijken dat een componist naar de wensen van een regisseur en producent moet zijn met zijn werk. Zoals altijd ligt de definitieve keuze niet bij de componist. Echter om achter iemands rug om stilletjes zoiets als dit te doen, dat is een ware doodsteek. Dikker ging het uitvechten bij de rechter, om zo te proberen zijn gelijk te krijgen en de film uit rolatie te halen en weer zijn oorspronkelijk bedoelde werk eronder te plakken. Maar niet voordat Margo Minco eerst zelf het gerechtshof benaderde. Zoals je al kan raden tevergeefs.

Deze uitgaven van Milan bevat dus de muziek zoals Dikker het wilde. En dat is een goed iets. 4.5 sterren

Loek Dikker - The 4th Man (1983)

Alternatieve titel: De Vierde Man

4,5
neo
Dikker was ooit een begonnen in de jazz, zoals zovele componisten (Dave Grusin, Quincy Jones) en hadde behoefte aan/ wilde filmmuziek doen. Dikker bleek gelijk in het begin van zijn carriere al succesvol te zijn. De reactie op De Vierde Man en tevens Het Bitter Kruid, zorgde voor aandacht en werk in het buitenland. In zijn score wordt gespeeld met een intrigerend palette van heerlijk dissonante momenten en een uitstekend uitgewerkt thema. Angstig, naargeestig met een perfect gevoel voor ritme en tevens zeer klassiek aandoend. 4.5 sterren

Lucio Godoy - Los Lunes Al Sol (2002)

2,5
neo
In de film volgen we een stel werklozen die in een tragikomische situatie zitten. Godoy's muziek biedt zowel een voortsudderend thema als wat passionele muziek voor het beetje geluk wat de mannen nog voelen, met dat voortdurende gitaargepluk. De componist slaagt in de toon voor de film neer te zetten, maar het raakte mijn gevoelige snaar echter nergens echt. Half mislukt, half geslaagd. 2.5 sterren

Ludwig Göransson - Tenet (2020)

1,0
neo
Absoluut. Zowel als losstaande muziek als in de context van de film.

Door de tijd heen zijn er genoeg voorbeelden te verzinnen van op zich zelf weinig interessante, zelfs waardeloze scores (qua compositie etc) die best effectief zijn in de film. In het meest positieve geval, zijn deze 'minderwaardige' scores esthestisch zeer sterk in een film die ook sterk is in zijn geheel.

Dat ik deze score en de film, misschien moet ik beiden maar het laagste cijfer geven, ook zeer slecht vind heeft ook veel te maken met de keuzes van Nolan. Ik verwijs door naar dit bericht: Tenet (Film, 2020)

Als aanvulling, de regisseur gelooft echt dat zijn laag gemixt dialogen estethsich werken, en ook de muziek/geluidseffecten die oorverdovend hard zijn. Ik snap daar werkelijk niks van.

Als Nolan, Göransson en anderen de ultieme tinnitus-ervaring hadden willen bieden, goed dan geef ik deze score (in context) en de film 5 sterren.

Daarnaast speelt, op de achtergond, ook nog eens mee... ik kon mij lang geleden echt zeer irriteren aan van alles, maar ik ben nu ouder en wijzer. Echter, alles aan Tenet roept nog steeds een vorm van haat op (dat is mij verder compleet vreemd), niet alleen door alles als film op zich, maar ook door de 'redder van de cinema' kwalificaties die deze film kreeg in Corona tijden.

Luis Bacalov - A Ciascuno Il Suo (1968)

Alternatieve titel: We Still Kill the Old Way

3,0
neo
Een typische Siciliaanse score van een Italiaans filmcomponist. Met hippe, subtiele jazz, en Bruno Nicolai als orkestleider. Zowel Bacalov als Morricone hadden hem er graag bij. Aardig maar scores als Il Postino van Bavalov zijn veel beter. 3 sterren