menu

Hier kun je zien welke berichten neo als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Barrington Pheloung - Inspector Morse Volume 1 (1991)

4,5
neo
Volume 1 van de score releases van Inspector Morse. Ook hier weer een goede combinatie van klassieke stukken met Pheloung score. Helaas is het boekje hier minder uitgebreid als bij The Essential Inspector Morse Collection cd.

Waar ik het nog niet over heb gehad bij de Essential cd is dat thema. Dat prachtige thema, de opening titles van iedere aflevering. Met een inspecteur genaamd Morse is het ook niet geheel toevallig dat er morse code in voorkomt, ook niet geheel toevallig zijn naam seinend. Mooie combinatie tussen een warm aanzwellend orkest en gitaar. Zeer fijna underscore tracks van Pheloung ook, met zeer sterke orchestraties en zeer aansprekende, intrigerende sfeer. 4 sterren

Barrington Pheloung - Inspector Morse Volume 2 (1992)

4,5
neo
Pheloung is een intelligent componist, en heeft als een sluwe vos gecomponeerd voor de Inspector Morse serie. Hij ging altijd uit van de emoties van karakters, zo laat hij ook de vele emoties en motieven van Morse doorschemeren in de muziek. (The Warmer Side of Morse). De overbekende manier om zo een dader muzikaal aan te wijzen leek hij echter vooral te ontwijken, of zo leek het. Hij koos er regelmatig voor (door de serie heen) om bepaalde karakters, die eventueel de dader konden zijn, te begeleiden van een zwaardere, donkere compositie. Mede dankzij zijn manier van componeren schepte hij hierdoor verwarring; want was het nu een hint naar de dader of gewoon van diens huidige zware emotionele toestand?

Interessant aan deze Volume 2 zijn de vele score stukken die altesamen een eenstemmige emotie aan het licht brengen; een bepaalde aftastende, zwevende oplossing, die zowel geldt voor de ontwikkeling van Morse als voor de manier van het oplossen van een zaak. Er is ook een volume waar de duisterheid de overhand heeft, maar toch niet in zijn totaliteit zo eenstemmig is als Vol. 2. Ook deze 4.5 sterren

Barrington Pheloung - The Essential Inspector Morse Collection (1995)

4,5
neo
Barrington Pheloung, van origine een Australiër, vertrok naar Londen, waar hij klassiek geschoold werd en een indrukwekkende carrière opbouwde op een diversiteit aan terreinen; van ballet tot aan tv-series. Zijn meest succes vergaarde hij echter met zijn muziek voor de Inspector Morse serie, waarvan alle uitgebrachte cd’s met score enorm goed verkochten. Er zijn een paar volume cd’s en dan deze Essential Collection. Altijd prachtig uitgevoerd door het London Metropolian Orchestra. De verdeling op deze essential uitgaven is wat ongelukkig dankzij de klassieke stukken die verspreid zijn over de cd. Sherlock Holmes luisterde graag klassiek en speelde viool, en tuurlijk als Miss Marple ergens kwam stond er wel eens klassieke muziek op. Veelal zijn de klassieke werken hier van die stukken die de inspecteur gebruikt om tot rust te komen. Hoe mooi deze ook mogen zijn, Pheloung’s muziek wordt hierdoor nogal onderbroken. Of dit ook bij de Volume delen uit de score serie het geval is zou ik even niet weten.

Maar Pheloung’s werk is geweldig gelukkig. Altijd zeer ingetogen en gebracht als underscore, wat voor mij zelf vaak interressanter is dan herhaaldelijk thematisch werk over het algemeen. Track 4 Lewis and Morse vormt het absolute hoogtepunt van de cd. Uit een aflevering waarin Morse op een zaak wordt gezet met collega rechercheur Lewis, waardoor hij begint te beseffen hoe hun relatie met elkaar en tot elkaar in elkaar zit. De score verraadt een haast ongrijpbaar gevoel, het zweverige van iets complex, als hetgeen wat deze twee rechercheurs met elkaar hebben. En dat met een orkest dat in de rondte draait, alleen niet echt in de rondte, maar meer zoekend naar een richting. In dit soort zaken is de componist uiterst begaafd, evenals ontrafelingen die op een zeer complexe manier aan het licht komen. Terug te vinden in een andere track, namelijk nr. 7 Eirls Theme. Dit thema is gebruikt in de aflevering ‘’Who Killed Harry Field’, zoals het boekje van de cd bij iedere track vermeld. Dit is een puur klassiek voorbeeld van hoe een ontrafeling muzikaal wordt opgevoerd. Het is de manier waarbij een persoon steeds sneller iets begint duidelijk te maken terwijl een motiefje steeds verder herhaalt wordt, steeds hoger op de toonladder en dan tot conclusie komt.

Puur en sterk vakmanschap. 4.5 sterren

Barrington Pheloung - The Magic of Inspector Morse (2000)

4,5
neo
Naast de Essential en de 3 andere volumes is er ook nog deze prachtige 2 cd . Wat vooral opvalllend is, zijn zo enkele tracks van de laatste aflevering van de hele serie; The Remorseful Day. Alle volumes hebben zo helaas soms wat van dezelfde tracks, want de Essential plukt zo van allen wat. Die van The Remorseful Day zijn niet op andere te vinden, net als natuurlijk nog wel meer.

Het overbekende thema met de morse code, in een 3/4 ritme bewerkstelligt door Pheloung, is niet terug te horen in het stukje score dat onder de scene zit met het afscheid van Morse (de track 'Goodbye Sir').

Barrington Pheloung - The Passion of Morse (1997)

5,0
neo
Barrington Pheloung schreef prachtige muziek voor de Inspector Morse reeks. Tal van uitgaven verschenen, met een mengeling van klassieke werken waar Morse van hield en score van Pheloung. Zelfs bij een verzamelwerk als deze, met tevens muziek van andere films en series, staan dan ook enkele klassieke werken. Niet geheel toevallig zitten Pheloung zijn score werken al vaak erg tegen het klassieke aan.

The Passion of Morse bevatte de eerste symfonische suite van Morse. Op een latere, voornamelijke klassieke cd, genaamd Inspirations, staat ook een wonderschone uitwerking van het Morse thema. De suite van The Passion of Morse is een meeslepend stuk magie. Uiteraard begint en eindigt het met het welbekende thema, met morse code, maar het bevat tevens het beste subthema van een aflevering (Eirl's theme). Het idee van een suite is dat het naadloos verscheidene composities aan elkaar lijmt en Pheloung doet dat op een overweldigend mooie manier.

De cello suite van de tv-serie Truly, Madly, Deeply is ook een opzienbarend stuik. Bedoeld vioor een scene waarin een cello en piano speler (waarvan de ene een geest is) samen een stuk spelen.
Even emotioneel is het stuk van The Politians Wife, wat tevens een kenmerkend Pheloung composities is met een elegant en noodlottig karakter. En ondanks al dit prachtige materiaal is het afsluitende stuk van Saint Ex misschien nog wel mooier. Het is een virtuoze compositie met een subtiele opbouw, waarbij het noodlottige drama afwisselend door de lage en hoge registers van violen van het orkest worden vertolkt. Deze progressie van de violen reikt enkele malen tot ongekende hoogte. Hoogst inspirerend.

Basil Poledouris - Conan the Barbarian (1982)

4,5
neo
De zogenaamde uitgebreidere van Varese met die 4 tracks meer stel eigenlijk ook bitter weinig voor... Ik prefereer de overigens niet helemaal legale versie met alle score, ook ongebruikt, met tevens enkele stukken die jaren terug eens live in concert waren te horen.

De ''samenwerking'' tussen Zoe en Basil Poledouris was niet echt bijster memorabel, aangezien haar input niet meer is als een ''he pa dit is misschien leuk''. Dat Poledouris later haar nog heeft geholpen toen ze zich had ontwikkeld als liedjesschrijvster bij Starship Troopers is wat dat betreft wel een stuk curieuzer.

Conan was dus DE score die Paul Verhoeven deed beslissen om Poledouris te krijgen voor zijn Flesh and Blood. Verhaal- en sfeer-technisch praktisch hetzelfde, niet verwonderlijk dat de score veel overeenkomstigheden bevatten.Toendertijd met het samenvoegen van geluid, werd de film op mm gezet met een mono geluidspoor, terwijl op dat moment net de nieuwe generatie aan het doorbreken was. Poledouris was niet blij, maar de studio waagde het niet rond de periode van de overgang en dacht het zo beter te hebben besloten. Te nadelen van de ervaring van zijn muziek zonder twijfel. Geen idee of dit met vhs en dvd later is goed gemaakt, maar de mm kopieen waren niks in ieder geval.

Basil Poledouris - Conan the Destroyer (1984)

4,0
neo
Poledouris kon niet anders als dit vervolg scoren en veel thematisch werk hergebruiken. Daarnaast was de score op technisch front minder, het geweldige koor afwezig, de uitvoering door orkest minder... Toch maakt het ondanks deze minpunte nog steeds wel meer dan genoeg indruk.

Basil Poledouris - Crocodile Dundee in los Angeles (2001)

3,5
neo
Poledouris is de laatste tijd een beetje naar de achtergrond verdwenen. Het is leuk om te zien te zien dat hij in 2001 zo een hele fijne, kleine score schreef voor deze film , ongeacht de film die verachtelijk is. Het is een score met veel charme, die een vrij opgetogen gevoel blijft vasthouden. Fijne akoestische gitaar en viool elementen, die werkelijk onweerstaanbaar zijn, wat zonder meer alleen komt door de simpliciteit ervan. Poledouris vervangt deze ook echter beiden door elektronische varianten, wat wel weer een tikkeltje tegenvallend genoemd mag worden. Komt zeer dicht in de buurt van de charme van de eerste twee scores van Austrailiër Peter Best. 3.5 sterren

Basil Poledouris - Free Willy (1993)

4,5
neo
Poledouris deed de naast deze ook de score voor Free Willy 2. Cliff Eidelman nam het over voor deel 3. Poledouris gaat thematisch sterk te werk met een pracht thema, de violen zorgen hier voor magie. Zeer emotioneel. Synths en orkest zijn samen geintegreerd, soms met rytmische elektronische percussie met echte violen, zoals in de ''Farewell Suite''. Interessant is ''Audition'' met plek voor harmonica geluiden. De suite is uiteraard het hoogtepunt. De actievolle stukken lijken op stukken uit The Hunt For Red October en Conan. 5 sterren

Basil Poledouris - Free Willy 2: The Adventure Home (1995)

4,5
neo
Reunion is de geperfectioneerde uitwerking van het emotionele thema, hier met de violen en het koper die zo ontzettend mooi de verhouding tussen mens, zee en orca's weergeeft. De op en neergaande golven lopen eigenlijk zowat synchroon met de opgetogen violen en koper elementen.Dit neemt niet weg dat Poledouris in herhaling valt, maar toch het niveau weet te vinden van de vorige. 5 sterren

Basil Poledouris - On Deadly Ground (1994)

3,5
neo
Goed hoe Poledouris vooral het natuur element zo goed verwoord en Inuitse keelzang erin gebruikt. Heel inspirerend, voor een nogal ongeinspireerde film. Ga nog wat hoger.

Titel aangepast.

Basil Poledouris - Robocop (1987)

4,5
neo
Bij Flesh + Blood lag het soort score al vast. Echter bij Robocop hebben Poledouris en Verhoeven hevig zitten nadenken over wat voor soort stijl en geluid de score moest krijgen. De uiteindelijk was een compromis tussen zowel hevig orchestraal als een wat meer tot de jeugd aansprekende synthesizer, die symbool stond voor het 'rock-achtge'. Het march hoofdthema is inderdaad geniaal, en is een mooi samengaan van metalen percussie en orchestraal geweld, met een vleugje synth. 'Rock Shop' is befaamd, en voor praktisch iedereen wel favoriet. Ook mooi zijn de wat gedateerde stukken, die overigens gewoonweg erg goed gescrheven zijn, die de gevoelige kant van Murphy toont. 4.5 sterren

Basil Poledouris - Robocop 3 (1993)

3,5
neo
Poledouris deed de score van de originele Robocop, maar bij deel 2 werd Leonard Rosenman erbij gehaald, wat nogal voor een middelmatig resultaat zorgde. Voor drie weer Poledouris, maar meer op herhaling en weinig gebruik van het ingenieuze thema. Toch altijd nog beter dan Rosenman's werk, alhoewel Poledouris zich wel iets meer met zijn synthesizer mocht inhouden. 3.5 sterren

Basil Poledouris - Starship Troopers (1997)

5,0
neo
Na Flesh&Blood en Robocop verzorgde Poledouris hiermee de 3e score voor eentje van Verhoeven.De special effects bleken meer tijd te kosten dan voorzien, waardoor hij 7 maanden had om alles tot in perfectie uit te werken. En dat is te merken. De strijkers zijn bijzonder goed ingedeeld in de score, bijna plagend strelen ze de oren van de luisteraar. De militaire mars houd het tempo er flink in, dit zorgt voor een opzwepend resultaat. Niet te vergeten ook de scherpende violen en koper die zo mooi de dreiging van de insecten weergeven. Zowat gehele underscore ontbreekt op deze uitgaven. In plaats van 2 andere tracks, haalde Poledouris, naar zeggen, zelf zijn dochter Zoe erbij die even wat laat horen. 5 sterren

Benoît Charest - Les Triplettes de Belleville (2003)

Alternatieve titel: The Triplets of Belleville

4,5
neo
De film heeft veel qua gevoel veel weg van Jeunet films als Amelie en Delicatessen. De overeenkomstigheden en de grote mate van plezier van vooral Carlos D'Alessio's score van Delicatessen zijn hieruit te herleiden. Het lijkt als Charest daar goed naar heeft geluisterd.

Bernard Herrmann - Cape Fear (1996)

4,5
neo
Herrmann hield erg van scores veelal gecomponeerd op motief basis. Zijn ostinatos van films als North By Northwest zijn briljant, ook die van Cape Fear. Waar de componist vooral erg in slaagt is met dit herhalend motief het altijd zo te draaien en keren dat het weer uitstekend uit de verf komt, in vele verpakking oftewel instrumentatie. De primaire functie van Herrmann's score is puur om je angstig te maken en je mee te slepen in een helse wereld van een Max die steeds verder gaat in het volgen van een persoon. Herrmann verwoordt dit zó ontzettend groots en meeslepend, dat de spanning en angst er overweldigend hard wordt ingetimmerd bij een ieder die het hoort. Neem als voorbeeld de climax waarin veel regen en onweer en een close up van Max, met die donderende score. Die laatste confrontatie is ook een unicum qua opbouw van piek naar piek in energiek karakter, overigens zeer zorgvuldig opgebouwd, terwijl Caddy naar zijn prooi toe sluipt.

Bij de remake van Scorsese werd zowat exact dezelfde score opnieuw gebruikt. Elmer Bernstein arrangeerde het soms ietswat anders, maar wezenlijk weinig verschil. Alhoewel het meer is als Danny Elfman en Bartek deden voor de remake van Psycho (ook al van Herrmann).

Een waar meesterwerk en een perfect voorbeeld van 'hoe je iemand keer op keer tegen het plafond krijgt van angst'. 5 sterren

Bernard Herrmann - Citizen Kane (1999)

4,5
neo
Niet alleen voor Orson Welles was dit een belangrijk project, ook componist Herrmann zorgde voor wat zaken die later standaard zouden worden.HIj was vanaf het begin van de opnames op de set, met een aantekeningenboekje in zijn hand.De regisseur paste lange montage toe en experimenteerde er technisch op los, wat de componist de kans bood om langere composities dan normaal te schrijven.Veelal werden er in de films hiervoor vele stukken geschreven, maar steeds door de kortere montage verknipt tot korte stukjes score die zomaar wegdempten.Hierna gebeurde dat ook nog genoeg, maar Herrmann had hier niks mee te maken.Prokojev deed hetzelde met Alexander Nevsky in 1938.Dit bracht een interessant werk voort, die qua sfeer perfect is de film begeleidend, maar op als aparte luisterervaring enige kramp vertoont. 4.5 sterren

Bernard Herrmann - Journey to the Center of the Earth (1997)

4,0
neo
Een van de beste, meest avontuurlijke scores van Herrmann. Constant is er een koper geluid voor het avontuurlijke, moedige van het team wat op reis gaat, met donkere variatie als men dieper afdaalt en gevaren onderweg tegen komen. Naargeestig werkend en goed als underscore, een correcte toon voor de hele film. Daarnaast gebruikt hij harp, blaasinstrumente en een stel orgels, die een vervreemend, maar magische gevoel geven des te dieper men komt in de ene magische wereld naar de andere. Maar altijd waakzaam, en referend aan het gevaar wat op de loer ligt. Herrmann deed dat zeer goed. 4.5 sterren

Bernard Herrmann - North by Northwest (1995)

4,5
neo
Er valt veel over dit meesterwerk van Herrmann te zeggen.Zo maakte hij graag gebruik van korte herhalende motiefje, ook wel ostinato genoemd.Dissonante tonen, die wankelde tussen het stabiele en onstabiel was een goede tweede.De componist hield ook van grote openingtitels, wat verklaart waarom de Overture van North by Northwest is zoals ie is.Dit begin van zin score is chaotisch, richting melodieen en weer andersom, zo geen vertrouwde melodie aan de luisteraar mee te geven.Een onbevredigend gevoel als het ware, een plotselinge stop in dit geval.En Hitchcock had ook een onbevredigd gevoel omdat hij deur van de bus voor zijn neus zag dicht klappen Hierop volgen tracks die richting het 19e eeuwse romantiek zitten, zoals ook veel met scores van de jaren 30,40.Maar het is een suspense film, waardoor hiervoor weinig tijd wordt ingenomen.

Een van de meest briljante belissingen van de componist had te maken met de aanval van het sproeivliegtuig op Thornhill.Het enige geluid te horen bij deze scene is de neerdaling van het vliegtuig met een steeds harder geluid, geen muziek van Herrmann hier te bekennen.Hij hield zich in en zet het orkest pas in als het vliegtuig neerstort.En dat is zeer zeker ook een gaven, het kennen van momenten waarop het wel en niet geschikt is.In deze film kon het niet meer perfect gedaan worden.In de jaren 30' vlogen de melodieen continu mee met de film, iets was hierna iets minder werd, maar vooral in de jaren 90 tot op heden nog meer intrek is.Zo'n ander moment vol van huivering en suspense is de climax op Mount Rushmore, met een chaotisch web van door elkaar verwoven tonen, hiermee niet alleen de grootste chaos in de hele score creerend, maar ook de climax.

Een van de meest briljante scores. 5 sterren

Bernard Herrmann - The Trouble with Harry (1998)

4,0
neo
Herrmann's eerste samenwerking met Hitchock. Tot aan zijn dood vond hij dit het beste zowel qua film als muziek het meest dichtbij wie Hitchcock was, waar hij voor stond. Een nogal subtiel werk van de componist, met zonder twijfel weer een motief-achtige basis. Door de score heen zitten 'mickeymousing' stukjes, van bij het verslepen van het lijk met de muziek stiekem meegaand als een personage het lijkt ergens probeert te verbergen. Het is een lichte en vrolijke score met pracht van melodieen. In tegenstelling tot wat men verwacht had was Herrmann niet bijster geinteresseerd in de zogenaamde romance. Nee hij ging voor thematisch werk voor de Kapitein, die het lijk ontdekt en het overal naartoe ziet gaan. Dat sommige Herrmann werken buiten de film om achter elkaar niet helemaal werken voor mensen in het algemeen ligt aan de korte motief achtige opzet. In de film kent zoals altijd Herrmann korte muzikale aanhalingen van een gebeurtenis, van iets wat emotioneel benadrukt moet worden. Echter The Trouble With Harry is de meest toegankelijke Herrmann zowel omwille van het feit dat de de ostinato ver te zoeken is en het als geheel vloeiend loopt zonder fragmentarisch te worden. 4.5 sterren

Bernard Herrmann - The Wrong Man (1999)

4,0
neo
Een man die zo onschuldig is als maar kan wordt verdacht van moord. Herrmann's score hierbij is erg precies en scherp passend gemaakt naar de verschillende emoties/stemming van het drama. Een onderdrukkende, zware en tevens neergeslagen toon van de gedempte trompet geeft het hoofdkarakter dat onderdrukkende. Ook het claustrofobische in de cel is perfect vertaald. Let ook op de de wijze hier Rose de vrouw van Manny soms irriterend boven Hermmann's werk uitsteekt en andersom ook terwijl je dan toch echt de stem duidelijk moet horen.

Bernard Herrmann - Torn Curtain (1998)

4,0
neo
Herrmann ging week wederom weer eens af van de conventionele wijze van componeren. HIj staat bekend om liever niet al te melodieuze zaken te gebruiken, maar wijkt hier tuurlijk weleens van af. De instrumentatie toonde al aan dat dit vrij ontoegankelijk zou worden (lees briljant). In deze bezetting was geen plek voor violen, maar nog meest belangrijk was iets anders; de aantallen van verschillende ingezette instrumenten niet in balans zouden kunnen klinken, op wat voor manier dan ook. Ondanks het feit dat Herrmann vaak tegenstrijdig componeerde, was deze ''wankel'' instrumentatie iets wat hij nimmer had geprobeerd. In de tijd dat de componist begon met de opnames van de score in de studio, werd enkel zijn ''Prelude'' opgenomen. Dat was Hitchcock beslissing, maar de hete adem in zijn nek van de studiobonzen. We praten over een tijd waarin een aanstekelijk riedeltje ala een popsong het helemaal was. De regisseur was klem gezet, maar Herrmann kon het niet verdragen en liet flink, en openlijk ook, van zich horen (wat geen vriendelijke woorden waren, dat is zeker). John Addison werd er bijgehaald, die wel iets vervangends deed in de gewenste richting. Oftewel een ''rode draad'' saxofoon melodie. Maar deze Addison behield wel enkele gedeeltes van Herrmann's heerlijke ostinato gebruik (zal maar zeggen een figuur wat zich duidelijk ritmische beweegt met een herhalende functie).

Elmer Bernstein kwam op het idee om alsnog Herrmann's werk te doen op leven en aan de hand van dienst orginele composities, de score nu in zijn volledigheid op te nemen. Dit gebeurde overigens pas ruim 10 jaar later. Addison's score is tevens in roulatie. Herrmann's werk is en blijft de betere van de twee.

Bernard Herrmann - Vertigo (1958)

5,0
neo
Er zijn nogal wat re-recordings van Vertigo, deze uit 96 van de hand van Joely McNeely, wat tevens de beste is in kwaliteit. Zo deed hij dit eerder ook al met Herrmann's Psycho. Meer dan 30 minuten van onuitgebrachte muziek is te vinde op deze uitgaven! Niks maar dan ook geen enkele toon is veranderd, wat zo nu en dan nog weleens gebeurd bij dit soort uitgaves. De filmstudio had gelukkig nog alle (steeds slechter klinkende) opnames nog in het archief en na alle andere re-recordings mag het een wonder genoemd worden dat eindelijk een scherpe, heldere versie het licht zag. Hitchcock was de ''master of suspense'', Herrmann is de ''master of suspense scores''. Het obsessie thema van het hoofdkarakter is perfect vertaald en verteld door Herrman's psychologische score. ''Prelude/Rooftops'' waarin een angstaanjagende, energieke, suspensevolle opbouw is naar een climax, waarbij het koper van het orkest optimaal krachtig is. Net als de opening van North By Northwest vaak het meest herinnerde stuk muziek. Steeds terugkerend als Stewart weer last krijgt van nachtmerries/hoogtevrees. Bij deze opening speelt Herrmann gelijk een spelletje met de luisteraar, in combinatie met de beelden nog sterker. De violen die je gek maken van paranoide en angst. ''The Dream'' is een angstaanjagend leifdesthema, donker van karakter, maar tevens het liefdesthema. ''The Beach'' laat al horen waar het uiteindelijk naar toe zal gaan in''Scene D'Amour'' is dit nog beter uitgewerkt met een tragedisch karakter. Deze laatste klinkt als de climax, maar niets in minder waar. Ook hier weer Herrmann die je in een enorme mate beinvloed met zijn muziek. Over het geheel te zien hier en daar in toom gehouden uitbarstingen van het orkest, een verleidend geluid van de muziek, steeds maar weer dat suspense gevoel vasthouden, tragisch, dramatisch, spannend... Naar zeggen had Herrmann het totaal niet op geluidseffecten onder zijn muziek. Voor de re-recording werd overwogen om hier en daar zogenoemde wave-effecten toe te voegen, maar daar werd uiteindelijk vanaf gezien nadat Martin Scorsese (die met Herrmann te maken had bij Taxi Driver) de versie hiervan had aanschouwd en het meteen afkeurde. Mijn favoriete Herrmann score, waar ik enorm door geobsedeerd ben. 5 sterren

Bernard Herrmann & Elmer Bernstein - Cape Fear (1991)

3,0
neo
Bernard Herrmann's laatste score was voor Martin Scorsese's Taxi Driver. Scorsese hield echt het vakmansschap wat deze altijd afleverde. Hij componeerde de score van de originele Cape Fear (een waar meesterwerk van een jewelste). Bij deze remake werd Elmer Bernstein erbij gehaald, die ook al ooit een score schreef voor Scorsese's Gangs of New York (en helaas er niet in kwam, behalve een geweldige stuk score in de opening nog te horen). Herrmann's score van Pyscho werd later ook nog eens onder handen genomen door Danny Elfman, maar met een vrijwel identiek resultaat. Bernstein doet wat meer dan dat, er zijn momenten waarin de helft van Bernstein isis en de helft oorspronkelijk. Er is ook flink geschoven met de originele score naar andere plekken om zo een andere functie aan te nemen dan waarvoor het oorspronkelijk was. Bernstein, die er voor zorgde dan Herrmann's Torn Curtain score eindelijk bij een label werd uitgebracht, leende ook ander werk van Herrmann (een stuk uit diezelfde Torn Curtain). Deze score werd echter afgewezen door Hitchcock en vervangen door eentje van Addison. Hoe dan Bernstein plaatste een gedeelte ervan in de climax van Cape Fear.

Al met al een betere rescoring dan Elfman's Pyscho, vanwege toch wel degelijk wat meer inbreng van Bernstein's eigen materiaal. 3 sterren voor de moeite dan maar

Bernard Herrmann, Danny Elfman and Steve Bartek - Psycho (1998)

2,0
neo
Danny Elfman had wat grote voorbeelden in zijn leven die hem hem de inspiratie gaven om dat te doen wat hij nu doet. Bernard Herrmann was daar een van. Met het adapteren van Herrmann's werk raakte hij al een tikkeltje bekend toen hij met componist Carter Burwell probeerde om een belachelijke popsong te schrijven voor ( Psycho III ). Voor de kopie remake van Gus van Sant werd Elfman wederom gevraagd door de regisseur om te helpen. Elfman ging samen met zijn vaste vriend, conductor, orchestrator Steve Bartek aan de slag met hier en daar wat dingen aan de originele score van Herrmann te veranderen. Normaliteit gebeurt dit al als iemand een re-recording zelf iets anders invult, neem die van Psycho van Joely Mcneely.

Nu wat werd er precies veranderd? Elfman's orkest speelt iets energieker, het tempo is soms anders. Voorbeelden zijn Intro/Logos en de befaamde moord. Herrmann's bedoeling bij de Hitchcock film was al in te komen met de track voordat Bateman erop los hakt op, echter de nieuwe interpetatie is vertragender en heeft niet meer de psychologische impact die het had toen de camera meeging met een tot moord overgaande psychopaat die gaat steken. Dat is een grove fout, maar hindert niet aangezien de score los nog zo briljant is als deze altijd al was, met voordeel het iets energiekere. Inwezen een nutteloze score.

Best of A Nightmare on Elm Street 1-6 (1993)

3,5
neo
Interessante scores verzameld bij elkaar. Het nadeel hiervan is dat niet alle componisten even boeiende scores hebben gecomponeerd.
Om te beginnen:

Charles Bernstein- De grondlegger van Freddy's thema met synths, wat zeer beangstigend klinkt.

Christopher Young- Zijn score is meer dromerig en zelfs het thema klinkt inwezen als underscore.

Badalamenti- Geeft er ondanks het score genre gewoon weer voor een groot deel zijn eigen stijl mee. Misschien wel de meest opvallende als je he vergelijkt met hoe Young omging met de allereerste.

Safan- Eerlijk gezegd blijft dit totaal niet hange, zeker weten de zwakste schakel van de reeks.

Fergusun- Uiteraard weer synths net als alle voorgaande, hier alleen nog wat donkerder, richting gotisch, met genoeg goed klinkende tracks.

Brian May- Bekend van Mad Max scores, maar ook voor een episode van Tales From the Crypt, wat hij voor een groot gedeelte met zich mee droeg bij deze score. Tevens ook een van zijn laaste voor hij stierf (verwar hem trouwens niet met de man van Queen)

Samengevat zijn alleen de tracks van Safan middelmatig, in tegenstelling tot de rest wat aardig tot zeer aardig klinkt. 3.5 sterren

Bill Conti - For Your Eyes Only (1981)

4,0
neo
Vele die zich keerde tegen deze score hebben zich waarschijnlijk ook achter hun oren gekrabt. Nog nooit was een Bondscore zo wisselend in geluid en kwaliteit. Het discogeluid verdwijnt steeds meer, vooral naarmate het einde, waar uiterst krachtige orchestrale composities zitten. Vergelijk het Bond thema in het begin en op het eind maar eens.

Bill Conti - Rocky (1976)

4,0
neo
Bill Conti is zo'n succesnummer als filmcomponist. Zijn populariteit dankt hij, met Rocky, dankzij zijn combinatie van zowel orkest elementen als een pop/rock geluid. Een ieder zal het thema van Rocky wel kunnen en het zijn die openingsfanfare klanken die voor de magie zorgen. Thematisch zit het dus wel goed, en springt met meer dsn genoeg variatie om met dit thema. Spectacular machtsvertoon vooral in verscheidene montages; het trainen en de defintieve bokswedstrijd. Een training begeleidt door een opgetogen gebruik van het thema, de echte match waarin de muziek glorieus in komt als Rocky de overhand heeft en de winnende klap uitdeelt (tenminste zo herinner ik het mij). Zeker weten is er wel eentje tussen de enerlaatste en de laatste ronde en Rocky die omhelst wordt na zijn overwinning. Zelfde truukjes werkte in iedere andere Rocky film; zelfde thema voor dezelfde training. Veel sportfilms hebben een zelfde indeling qua score. Die montage score vind ik altijd een zeer grote charme hebben.

For Your Eyes Only en The Karate Kid scores hebben veel overkomstigheden met Rocky (als in de stijl die Conti hanteert).

Bill Conti - The Thomas Crown Affair (1999)

4,0
neo
Michael Legrand componeerde de zwoele en briljante score voor de originele Thomas Crown Affair. Regisseur McTiernan vroeg Conti na zijn regie debuut met Nomads, weer een score voor hem te doen. De verschillen tussen Legrand en Conti's aanpak zijn er in overvloed, evenveel als overeenkomsten misschien wel.Beiden verhullen de romantiek met jazz achtige elementen, zwoel van karakter met niet te vergeten het gevoel van spanning. Legrand's werk is terecht als briljant beschouwd, maar Conti trok zich daar inwezen niks van aan.

De componist zet de piano veel in, 5 om precies te zijn.De piano's vormen het thema, door in verschillende lagen samen het hoofdthema voor te stuwen. Met in verdere orchestratie vooral violen en hier en daar wat koper. Conti brengt het ingetogen, vol met passie en een vleugje spanning. Het kat en muis spel tussen Crown en de verzekeringsagente gaat gepaard met zwoele, jazzy muziek soms met een onderhuidse spanning. Crown is een geniepige dief die altijd op zoek is naar iets nieuws, de componist laat zijn zoektocht en jacht nooit stilliggen in composities. Voor zijn slinkese karakter werden tapdansers gebruikt, maar op een ingetogen manier. Als de diefstal aan het begin van de film wordt uitgevoerd is dit constant gebruikt in combinatie met strijkerswerk. Opgewonde stukken muziek,maar nog steeds erg ingetogen. De echte grote opwinding blijft dan ook de hele film uit, het is geen groot actiespektakel. Te ver uitschieten kan hoge verwachtingen oproepen, enkel leidend naar teleurstelling.

De teleurstelling van de score ligt in de verachtelijke uitgaven van stukken van zijn score; mensen dit is gewoon echt te weinig. Maar als de score het korst is, is de langere promo score nabij; zo'n 30 minuten meer met wel een paar sleutelmomenten. 4 sterren

Bill Laswell - Broken Vessels (1999)

2,5
neo
Begint toch zeer aardig, maar Laswell's ''keyboard,gitaar, percussie, sample, bass'' stijl begint na verloop van tijd steeds minder te worden. De underscore, veelal gesampled, is matigjes, zo af en toe dreigt het soundscape-achtig te worden. Daarbij komt ook nog dat zijn goedkope aanpak leeg klinkt. 2.5 sterren