menu

Hier kun je zien welke berichten neo als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Se7en (1995)

4,5
neo
Howard Shore componeerde hier zoals het hoort voor een film als deze. Hij schept een gruwelijke, donkere, naargeestige sfeer met zijn composities, met geen enkele opgetogen toon. Uiterst functioneel in de film, en een meeslepende ervaring los daarvan. De wisselwerking tussen tonaal, atonaal en dissonanten is een geheel waarin onrust heerst en een tonaal element emotie erbij probeert te betrekken.

Probleem is echter dat diens score nooit fatsoenlijke is uitgebracht. En dat terwijl het een van de zijn betere werken is. De dvd bied uitkomst met een geweldig commentaar van Fincher, de editor, sound designer en Shore zelf. 4.5 sterren

Shigeru Umebayashi - 2046 (2004)

5,0
neo
Zbigniew Preisner componeerde voor Dekalog 5 (ook bekend als A Short film About Killing) een stuk score getiteld ''Decision''. Kar Wai Wong, een duidelijke liefhebber van Preisner en de Dekalog serie, gebruikte deze track in de aftiteling van 2046. Maar daar bleef het niet bij, oh nee. Shigeru Umebayashi's score was gebaseerd op deze composities vam Preisner, waarbij zowel structuur, stijl en melodie overeenkomen. En dat bouwde hij verder uit. En dat zorgt ook in diens volledige score voor een zeer Poolse benadering. Fascinerend cyclisch en wonderschone emotie teweegbrengend.

En daarnaast is het een waardiger en beter geheel als Fa Yeung Nin Wa uit 2000. Peer Raben composities, bestaand stuk van Delerue, Cugat en de rest... Het lijkt zoveel meer in elkaar gevouwen en bij elkaar te horen dan bij de andere film. 2046 zou zelfs over het muzikale geheel een meesterwerk kunnen zijn, waar Fa Yeung Nin Wa dat niet altijd is.

Shigeru Umebayashi - La Novia (2016)

Alternatieve titel: The Bride

5,0
neo
Voor Umebayashi zijn meest afwijkende, minimale score in muzikale bezetting (een klein ensemble' en ook in uitvoering is het grotendeels zeer ingetogen met tevens enkele mooie conceptuele ideeën. In eerder werk kun je slechts her en der fragmenten aanmerken die hier enigszins bij in de buurt komen, zoals een Interlude uit 2046. Intrigerend om zon sterk en intelligent werk te horen van een componist die vaak meer , voor zijn begrippen, uitgesproken melancholie en/of een zekere melodramatische manier van schrijven tentoonspreidt.

De complete score is al niet erg lang, met zo´n 23 minuten, maar is het zonde dat er slechts een ep van is uitgebracht. Enkele fijne sfeerschetsen ontbreken, maar boven een prachtig passievol stuk met hevig Spaanse invloed en enkele variaties op de wel uitgegeven tracks.

Shigeru Umebayashi - Shi Mian Mai Fu (2004)

Alternatieve titel: House of Flying Daggers

5,0
neo
Umebayashi werk is in een zelfde lijn als Wo Hu Cang Long van Tan Dun. Met de Chinese fluit en viool worden precies soort gelijken gevoelens/sferen opgeroepen en tevens ondersteunen beiden op veel fronten scenes die veel gemeen hebben. Overigens weet Shigeru het drama wat meer naar voren te brengen, terwijl zijn percussieve kant net het kleine stukje extra energie mist...

Sigur Rós - Hlemmur (2003)

4,0
neo
Englar Alheimsins heb ik anders nog steeds niet gehoord.

Hlemmur is een prachtige elektronische score die op geheel op sfeer berust en kalm aan een vrij sombere sfeer neerzet. Het bevat veel ambient , gitaar gepluk, xylofoon en wat sporen van droning, hervormde piano akkoorden en een sample her en der. Ook valt er een thema in te bespeuren wat in de herhaling samenhangt met de docu waarin drugsverslaafden dag in dag uit bij een busstation hangen, en niet monotoon wordt. 4 sterren

Simon & Garfunkel - The Graduate (1968)

3,5
neo
Dit wordt beschouwd als de grondlegger van het soundtrack principe, waarbij songs voor commericiële redenen werden gebruikt (al die vreselijke Simon &Garfunkel haalde vele toplijsten), alsmede echt een functie te hebben in de film. In navolging van deze was het Midnight Cowboy waarbij een zelfde soort relatie tussen songs en score werd gevonden. Grusin kwam zelf ook vanuit een klassiek/jazz/pop achtergrond, toen hij scores ging componeren.

Nu we dat stukje geschiedenis hebben gehad, mijn persoonlijk mening; ik kan niet anders als er van walgen. Ondanks dat men er een functie voor weg had gelegd, vind ik songs vaker vervelend als functioneel en geschikt voor een film. Moet wel toegeven dat er sindsdien soms weleens goede symbiozes tussen songs en score zijn gemaakt, maar meestal andersom. Maar er zijn overigens wel popartiesten scores gaan doen, die wel in mijn smaak vielen, maar het dan toch niet konden laten om nog een song te doen. Ik zie The Graduate dus eerder als een negatief begin ervan, en het is enkel Grusin's muziek die goed is. Extra notitie; een popartiest mag voor mijn part van alles voor een film doen, met of zonder een filmcomponist erbij of zelf optreden als eentje, zolang er maar niet gezongen wordt. Goedkoop, waardelos effect om via teksten iets te willen duidelijk maken.

Simon Boswell - Deliria (1994)

2,5
neo
Boswell begon zijn carriere met een enkele compositie voor Dario Argento's Phenonema en daarna volgde Demoni 2. Deleria waarvoor een hij een volledige score schreef. Tussendoor werkte hij aan een Italiaanse mini-serie.

Boswell heeft een reeks sterke scores afgeleverd voor films als Rio Sangra en Hardware. Deleria is echter een stuk minder interessant. Hoewel hij wel vaker synthesizer scores schreef, is Deleria toch een behoorlijk middelmatige schakel. De atmosferische stukken met vervagende effecten zijn erg fijn, maar vaker overheersen de matige, gedateerde composities. Zoals wel vaker is er gelukkig één voltreffer: ''Sharp Groove''. Deze ritmische track met een herhalende beat, soms wat percussie en allerlei effecten is erg memorabel. Afgezien van de a-typische jaren 80' effecten lijkt het zo weggelopen uit een groovy Italiaanse score uit de twee decennia daarvoor.

Sir William Walton - Henry V (2002)

4,5
neo
Sir William Walton componeerde de score voor vele Shakespeare verfilmingen, waaronder ook een tv-film reeks over Henry V van 1979. Vind het even indrukwekkend als Patrick Doyle's voor de 1989 versie. Regisseur Laurence Olivier en Walton werden in hun samenwerking geinspireerd door de Eisenstein-Prokofiev aanpak voor Aleksandr Nevskiy. Zo stemde men een gevecht compleet af op de muziek, met indrukwekkend orchestraal geweld. Prachtige koorstukken, epische geluiden, het is er allemaal. Toen de film en score afwas gaf Olivier toe dat zonder de score van Walton het maar een saaie boel was geweest. De componist heeft later zijn score heropgenomen, maar daarnaast zijn er nog vele andere versies, waarvan ik er twee ken die beiden uitstekend zijn. 4.5 sterren

Sonny Rollins - Alfie (1966)

3,0
neo
Het energieke thema draagt de gehele score. De stukken zonder thematisch werk zijn een stuk minder. Grappig feit is dat Rollins in een Londense club aan het spelen was op het moment dat men daar de film aan het schieten was. Daar werd hij toen aangesproken of hij niet soms wat voor de film wilde schrijven.

Soul Assassin (2001)

2,0
neo
Zo'n Cv-film, wat was het nut ervan? Men zette de Amerikaanse Alan Williams op het project om de score te componeren. En die is nogal zwak en lelijk, alsmede de film zelf. Atmospherische electronische rommel, al is het soms best aardig qua sfeer. Het budget ging aan de score duidelijk niet op. Claim score van Jurre Haanstra was een goed score voorbeeld, tegenover een nog steeds slechte film. 2 sterren

Stanley Clarke - Passenger 57 (1992)

3,0
neo
Clark is befaamd om zijn bestaan als bassist, waarnaast hij ook nog aardige wat scores componeerde. Thematisch is het niks met een thema voor Lisa met deja vu naar een van Kamen's Lethal Weapon thema's. Echter de suspense en actie composities die de score heeft te bieden zijn zeer aardig. Veel van de overbekende drums uit die tijd, en uiteraard veel zwevende bass (hoe toepasselijk). 3 sterren

Stefan Hansen & Dirk Reichardt - Der Rote Baron (2008)

4,0
neo
Het componisten duo StefanHansen en Dirk Reingardt hebben tot nu toe al een score of acht samen geschreven. Vooral het succes van Keinorhhasen heeft in Duitsland voor een vrij grote aamsbekendheid gezorgd. One Way was mijn eerste kennismaking met de twee componisten.

Der Rote Baron is een uitstekend werk van het duo. De muziek klinkt als een Remote Controle kopie (Zimmer en consorten), maar dat hindert niet. Het thema is vooral erg goed. De actietracks die kwalitatief niet erg goed zijn, weten toch te overtuigen door de energie die ze uitstralen. Wanneer de Baron weer de lucht in gaat, de ritmes je om de oren vliegen en het heroische thema weer van stal wordt gehaald, ga je er toch weer helemaal in mee. En de duduk, die passeert ook nog de revue.

Stephan Zacharias - Der Untergang (2004)

4,0
neo
Onderkoeld gaat Zacharis te werk. Nooit gaat hij met zijn score een echte emotionele weg, meer inhoudend en ondersteunend zonder al te veel aandacht te trekken. Vaak sobere klanken van een bezetting bestaande uit violen en piano, wat zorgt voor rillingen. Een zelfde gevoel als bij Anne Dudley's American History X score; het is zo mooi op een manier, maar de onderliggende laag is tragiek alom. 4 sterren

Stephen Warbeck - Charlotte Gray (2001)

4,5
neo
Waarom wordt een accordion toch altijd gelijk in verband gebracht met Frankrijk in veel scores? Dat is een vraag die je je stelt na scores te hebben gehoord waar het totaal niet gebruikt is als verwijzing naar iets Frans. Warbeck gebruikt het wel een klein tikkeltje anders voor als Charlotte naar Frankrijk vertrekt, want hij laat zich duidelijk door zigeuner volkmuziek inspireren, in tegenstelling tot de standaard accordion geluiden ala Parijs met een stokbrood die je veel terug hoort.

Stephen Warbeck - De Zaak Alzheimer (2003)

Alternatieve titel: The Alzheimer Case

3,5
neo
Men trok Warbeck aan voor deze film. Dat zal voor een deel aan liggen om de film meer te internationaleren als het ware. Warbeck, toch een vrij grote naam met een Oscar voor beste score, zou de klus klaren. Dat deed hij ook, maar vrij ongeinspireerd, zo klinkt het tenminste. Effectief weliswaar maar Warbeck kan veel beter.

Stephen Warbeck - Mrs. Brown (1997)

4,5
neo
Warbeck deed al de score voor John Madden's Shakespear in Love. In de loop der jaren bleek dat de componist verscheidene tijdsperiodes een bepaalde autentiteit kon geven zoals die Victoriaanse sfeer van Mrs. Brown, het Griekeland in de Tweede Wereldoorlog of het Engeland uit die tijd. Zijn gevoel voor drama is uitermate sterk, evenals het voorbeeldige karakter van de score voor Mrs. Brown. Wat wel meer scores van Warbeck met elkaar gemeen hebben is het feit dat ze stuk voor stuk delightful zijn. 4.5 sterren

Steve Jablonsky - The Island (2005)

2,0
neo
Dit soort scores laat ik liever links liggen, maar aangezien ik deze te leen heb gekregen van iemand vooruit dan maar. Ongeinspireerde troep met hier en daar een wat aardige stukken. Het is echter de standaard actie muziek, met veel geluiden die werkelijk pijn deden aan mijn oren, die het niet deden voor mij. Steamboy zou graag eens horen in plaats van dit. 2 sterren

Steve Willaert - Stille Waters (2001)

4,5
neo
Een Belgische serie, waarvan ik helaas niks heb gezien , met een score van Steve Willaert. Vrij regelmatig biedt zowel de opening als een afsluiter kans aan een sopraan of zoiets dergelijks, hier Eimear Quinn. Als geheel klinkt het als een kruising Badalamenti en Ry Cooder met nog iets anders waar ik geen directe connectie bij kan vinden. Veel verschillende stijlen met hier en daar een puur Iers karakter, mede dankzij Quinn, naast vele meeslepende, dromerige, emtionele klanken. De emotionele zoektocht met een web van intriges klink overduidelijk door in Willaerts composities. Wellicht dat een Belg genaamd Bregt hier iets aan toe kan voegen? 4.5 sterren

Steve Wood & Sting - Dolphins (2000)

2,0
neo
Steve Wood heeft mij met andere scores voor natuurdocumentaires vrij verrast, een gevoel wat ik bij Dolphins (begrijpelijk) niet had. Het punt is ten eerste al die Sting songs die afgrijselijk zijn, en daarnaast heeft Wood de melodieen van Sting regelmatig ook overgenomen en verwerkt in zijn composities. De schoonheid van dolfijnen krijgt door de score heen slechts een enkel kort moment van aandacht en daarvoor in de plaats is het vooral vrolijke, vervelende Carribische score geworden. 2 sterren

Stuart Matthewman - Twin Fall Idaho (2000)

4,0
neo
Matthewman van Sade en Sweetback (waar ik nog nooit van had gehoord) maakte met bij deze de overstap naar zijn eerste score voor een film. Na deze film van de Polish broers, deed hij ook hun volgende film genaamd Northfolk. Opgenomen met het New Yorkse Philharmonic. Matthewman is niet de eerste Brit die vanuit een pop-achtergrond de filmwereld induikt, maar afgaande op lijkt er genoeg ambitie te zijn om wellicht hierin door te groeien. 3.5 sterren