menu

Hier kun je zien welke berichten neo als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

A.R. Rahman - Tian Di Ying Xiong (2003)

Alternatieve titel: Warriors of Heaven and Earth

5,0
neo
Rahman is een van grootste filmcomponisten in India, al dan niet de grootste. Vele van zijn scores uitgaves verkochten ook uitermate goed, voornamelijk de musicals. Tian Di Ying Xiong is een prachtige, maar wat merkwaardige score. Het is een grote mix van Indiaanse, Turkse, Chines en Westerse invloeden, met vooral veel subtiele percussie en fluitmelodieen. Een uitgebreide en afwisselend exotisch geluid als dit weet toch nog goed te functioneren. Voor een duelscene maakte Rahman gebruik van spectaculaire taiko gedrum. 4 sterren

Adolph Deutsch - Some Like It Hot (1959)

4,5
neo
Een van de laatste scores van Adolph Deutsch. Some Like It Hot vertoont veel gelijkenissen met zijn laatste meesterwerk The Apartment als in de screwbal composities; de complete chaos van tal van situaties, in een moordend tempo. Some is echter meer musical gericht, met Deutsch die zo nu en dan Marilyn Monroe moest ondersteunen met muziek. Met precisie voegte hij composities om haar tonen heen. Helaas zijn deze behalve van de technische kant lang niet zo briljant als de echte score elementen voor de chaos. The Apartment is de Some Like It Hot zonder musical. 4 sterren

Akira Ifukube - The Best of Godzilla, Volume Two: 1984-1995 (1998)

4,5
neo
Ving zojuist op dat componist Akira Ifukube op 91-jarige leeftijd is overleden. Een ware legende onder de filmcomponisten is heen gegaan. Men kent hem vooral als de grondlegger van de Gojira scores. Werkelijk fantastisch wat die man componeerde! Kocht deze verzamelaar (met tevens andere stukken score van andere componisten) een tijd terug, vooral uit sentimentele overwegingen. Zag enkele Gojira films met muziek van Ifukube velen malen op jonge leeftijd. Was het daar niet voor had ik waarschijnlijk deze niet zo snel aangeschaft, want verzamelaars ben ik over het algemeen niet voor in. Binnnenkort eens gaan luisteren.

Alan Menken - Beauty and the Beast (1991)

4,5
neo
De score won een Oscar, tevens ook eentje voor Best Song. In dit geval geeft dit zeer zeker aan dat hier gepraat kan worden over kwaliteit. De instrumentale score van Menken en het werk van songwriter Ashman fuseren perfect samen. Zowel de songs keren terug in de score als andersom, beiden met een eensgezinde stijl. Hierbij ook waardering voor de ‘’cast’’ die de songs van hun stem heeft voorzien. Zo zijn de beelden en de songs precies zo ingesteld als je van een normale musical mag verwachten. Het humor element is aanwezig in ‘’Be Our Guest’’ en ‘’Gaston’’. Die eerste, ook wel bekend als ‘’kom er bij’’, is enorm melodieus en grappig van opzet. Mensen wat zijn dit voor belachelijke teksten (en wat een onzin) schiet te binnen bij ‘’Gaston’’, wat de humorfactor ten goed komt. Hiermee wordt het niveau van de meest overdreven vrolijke en doldwaze tracks van Aladdin overigens niet overschreden. Dan is er het ultieme romantisch effect te horen in oa. ‘’The Beast Lets Belle Go’’ en ‘’Beauty and the Beast’’. Een magische en dramatischere kant van dit thema is te horen in ‘’Transformation. Spannend, mysterieus en zeer sfeervol zijn ‘’Battle of the Tower’’ en ‘’West Wing’’. De emotie loopt dan ook hoog op naarmate de cd afloopt, de dramatische impact is overweldigend. De score is een paar keer opnieuw gereleased met pas na een paar keer een special edition met enkele demo’s en afgewezen tracks. 5 sterren

Alan Menken - Pocahontas (1995)

4,5
neo
Typische Menken wederom. Weer een mooie integratie van songs in de score. Zoals in voorgaande scores vaak film sidekicks hier en daar wat zongen, worden deze voor Pocahontas slechts weergeven in ritmisch, komische tracks (tevens te danken aan het feit dat zij niet kunnen spreken). Dramatische impact is groots, vooral dankzij Menken’s normale stijl met Indiaanse invloeden. 4 sterren

Alan Menken - The Hunchback of Notre Dame (1996)

4,5
neo
Menken is vooral bekend van zijn scores voor Disney films als Aladdin en Beauty and the Beast. In samenwerking met songwriter Stephen Schwartz (naast Tim Rice de meest gebruikte songwriter voor Disney films van de laatste jaren). In de twee eerder genoemde weet hij perfect de balans te vinden tussen komische muziek en spannende, redelijk serieuze muziek. Met Hunchback laat hij zich van zijn meest donkere kant horen. Kan het nog donkerder mr. Menken? Nee zal hij vast en zeker antwoorden. Zijn score is vaak gotisch, donker getint met dreigende violen, zware percussie, zindere orgelgeluiden... Het in Latijn zingende koor zorgt voor een dramatische impact van jewelste. Rillingen lopen over je lijf. Maar hiernaast is er ook plaats voor een ingetogen liefdes thema en de komische elementen. Dezelfde verdeling is aanwezig in het songs. ''Hellfire'' is zinderend van opzet. Paul Kendel's dreigende stem, het zware koor, de angstaanjagende emotie en kracht die hierbij vrijkomt. Begrijpelijk dat deze cd bij veel mensen slecht viel, door dat donkere karakter. Kritiek uit allerlei hoeken kwam er; op de toon, bepaalde teksten en ga zo maar door. Menkens meest complexe en fascinerende scores. Niets dan respect voor Menken, die veel moed moet hebben gehad om dit te creeeren. 5 sterren

Alan Menken - The Little Mermaid (1989)

4,0
neo
De vrolijkheid, dat is inderdaad kenmerkend voor deze score. Veel meer dan de meeste andere Disney films gebaseerd op een sprookje is deze minder tragisch. Veel liedjes geschreven door Ashman zijn puur vrolijk, maar zonder het scherpe randje van de verbijsterende Menken/Ashman combi voor Beauty and the Beast. Alles is wat zachter en onschuldiger, in het nadeel van de kwaliteit uiteindelijk. Er leek een stijgende lijn in kwaliteit te zitten, het werd serieuzer. Voor Menken was Mermaid slechts het begin, na net als Ashman voor Little Shop songs te hebben geschreven. Dat Ashman een paar jaar later overleed aan aids valt nog steeds te betreuren overigens.

Maar de flitsende liedjes van Mermaid schieten niet tekort met enkele erg universele vrolijkheidheden met name Under the Sea. De sinistere, muzikale kronkelingen van Ursula, zo ook later verwoven met het thema als rode draad voor Eric en Ariel met de harp bij de climax. 4 sterren

Alan Menken / Howard Ashman / Tim Rice - Aladdin (1992)

4,5
neo
Ok gedaan. Menken een naam die vaak verbonden zit aan een Disney project, hier met een van zijn betere scores. Over het algemeen wordt de waarde van dit soort muziek niet in gezien, net als vele series, waar vaak ook hele knappe gecomponeerde muziek bij bij zit. Heerlijke van de hak op de tak muziek; actievol, een stukje comedy, drama en wat oosterse sferen. Friend Like Me is zo'n track briljant geschreven en perfect uitgevoerd door Williams. Tevens ook een Oscar gewonnen. 4 sterren

Alan Silvestri - Father of the Bride (1991)

3,0
neo
Silvestri's score is charmant, maar niet het krachtige charmante. Hoe kon hij ook anders de bruilofts march van Mendelssohn en een stuk van Wagner gebruiken, te samen bij iedereen en dan ook iedereen bekend. Het valt wel mee met het mierzoete gehalte van deze Silvestri, hij kan 'erger'. Niet minder leuk als zijn score van deel 2.

Alan Silvestri - Ferngully: The Last Rainforest (1992)

4,0
neo
Aan de ene kant was daar de serie liedjes ingezongen door respectievele namen als Robin Williams, Tim Curry, al goed voor flink vermaak. Dan is er de film die probeert een erg naieve boodschap over te brengen, waar Silvestri zich redelijk aan vastklampt. Er is een muzikale en filmische tegenstelling tussen de vernietiger de mens, met neerdalende, drillende dreiging tegen de wonderschone natuur en diens verscheidene inwoners als een sprookje verwoord. Hierbij bind de componist zijn synthesizer score vaak met geluidseffecten. Samen vormen deze een organisch geheel met allerlei natuurgeluiden, maar tevens kettingzagen. De simulatie synthesizer die hij ter beschikking had heeft de kwaliteit om als een kinderlijke naaping van een echt orkest te klinken, en past zo precies in het kinderstraatje. De vele synths koor passages zijn in de kleinkinderen van die uit The Abyss. Duidelijke thema's zijn er niet, actiestukken zijn schaars maar grandioos, de stijl is sfeervol... Het is als een criss cross tussen Basil Poledouris's Free Willy en Zbigniew Preisner's Fairytale. 4 sterren

Alan Silvestri - Grumpier Old Men (1995)

4,0
neo
In het verleden was er de Brit Adolph Deutsch die vele vrolijke komedies voorzag van heerlijke oversentimentele, zemerige, romantische melodieen. Hij deed zo Some Like it Hot, The Apartment en ga zo maar door. Silvestri trad in zijn schaduw met een hoop komedies met Lemmon & Matthau. Hij deed ook de remake en het vervolg van Father of the Bride, oorspronkelijk een film met score van ook dezelfde Deutsch. Licht verteerbare en charmante muziek, maar van niveau. 4 sterren

Alan Silvestri - Identity (2003)

4,0
neo
Had misschien met een kleinere orchestrale bezetting ook wel goed en effectief geklonken. Maar wat een interressante, koude score. Was ook al weer wat jaartjes terug dat Silvestri zich zo kon uitleven met dit soort score genre. Beetje Richochet achtig op sommige momenten. 4 sterren

Alan Silvestri - Lara Croft Tomb Raider: The Cradle of Life (2003)

Alternatieve titel: Tomb Raider: The Cradle of Life

4,0
neo
Silvestri werd ontslagen bij Pirates of the Carribean en De Bont ving de componist op.Silvestri had meer tijd dan Revell voor Cradle of Life.Het thema is iets vloeiender gemaakt en nog avontuurlijker met 'stromende' synthesizers (iets ritmischer), naast de elementen van een toch wel groot orkest.

Als extra op de dvd zit een zeer aardige korte docu over de samenwerking tussen De Bont en Silvestri. De Bont die uitlegt hoe belangrijk hij muziek vind in zijn film, de componist die niet veel nieuws verteld. Hij verteld over hoe hij soms terplekke composities iets wijzigt om toch een betere aanpassing aan een bepaalde scene aan te maken.Zo is er ook een stukje waarbij het orkest, vooral het cello en viool gedeelte, een dreigende scene met iemand die van het chemische wapen heeft gedronken.De opzwellende en trillende spanning.Het kijkt makkelijk weg, maar zoals al eerder gezegd: niks nieuws. 4 sterren

Alan Silvestri - Volcano (1997)

4,0
neo
De jaren 97 en 98 betekende de strijd tussen 2 verschillende soorten groot budget rampenfilms, eveneens scores. De meotorieten: Armageddon tegen Deep Impact. Nu was het Volcano van Silvestri tegen James Newton Howard/John Frizzel met Dante's Peak. En beiden zijn weer van hetzelfde niveau.Silvestri blinkt wat meer uit in spektakel (koper, koper en wat een koper), tenminste van wat er op de Varese uitgaven staat. Dante's Peak is wat minder spectaculair, maar per definitie niet minder. 4 sterren

Alan Silvestri - What Lies Beneath (2000)

4,0
neo
Silvestri moest Bernard Herrmann's werk voor Hitchcock films haast wel imiteren: grotde delen van de film waren een hommage.Het chaotische vioolwerk van Psycho is terug te vinden in Silvestri's composities, ook wat elementen van Vertigo komen voorbij.In plaats van zowat exact te kopieren zoals Danny Elfman deed met de remake uit 1998, ging de componist voor een minder zware ''leentje buur spelen'' score en komt er zeer goed mee weg. 4 sterren

Alan Silvestri - Who Framed Roger Rabbit (1988)

4,0
neo
De keuze van Zemeckis voor Silvestri staat altijd garant voor spektakel in zeker zin. Alle films met een zeer afwijkende manier van iets tonen, vaak technisch, waarmee Silvestri perfect mee over weg kan. En Who Framed is een geweldige score om te schrijven, puur tekenfilm pret, met een flinke portie Carl W. Stalling citaten en knipogen. Deze Stalling componeerde zo'n beetje alles wat maar los en vast zat in de oude WB tekenfilms; vele thema's voor vele karakters. Silvestri citeert hem letterlijk zo bij het rammen-op-de-piano duel tussen Donald en Daffy Duck (Hungarian Rhapsody) in de nachtclub. Het zal vele ook niet ontgaan dat andere als That's All Folks terug te horen, terwijl andere thema's meer verborgen zitten in de composities van Silvestri. Een leuke hiervan is de soms het trippel trappel thema voor Bugs Bunny uit zijn vele tekenfilms, hier gebruikt voor Roger. Het voelt dus vaak autenthiek oude stijl tekenfilm scoren ala Stalling aan, maar er is nog een hele andere aanpak. De film wil met de hulp van animatie een film-noir sfeer neerzetten met een detective Hoskins op zoek naar een moordend konijn, dus zo klinkt de score ook. Daarnaast is er een meer zwoele saxofoon die het oor verleidt en de verleidelijke Jessica muzikaal reflecteert. 4 sterren

Alan Silvestri & Jerry Goldsmith - The Delta Force & King Solomon's Mines (1996)

4,5
neo
Solomon's Mine van Goldsmith alsmede Delta Force zijn beiden nooit degelijk in promo sfeer en/of lp uitgebracht tot deze (zeldzame hoorde ik?) release, die ik ooit voor een prikkie vond.

Wat een contrast zeg... Silvestri's score voor Delta Force is heel, heel erg slecht, met ongespireerde synthesizers rommel. Solomon's Mines is een geweldige Goldsmith score voor een heel slechte film. Voor een groots orkest geschreven, met veel mooie thema's. Ook gebruikt hij Wagner's Ride of the Valkuries om onverklaarbare reden. Dit alles beter als Indiana Jones scores naar mijn idee.

Silvestri score 1.5 sterren, Goldsmith score 4.5 sterren.

Alaric Jans - The Winslow Boy (1999)

4,0
neo
Het Edwaardiaanse Engeland werd zeer goed vertaadl naar score door Jans. De sfeer, de uitgesponnen melodieen, het doet allemaal erg denken aan het werk van Edward Elgar.

Alberto Iglesias - Alberto Iglesias Film Works (2000)

4,5
neo
Voor mensen onbekend of enigszins nog aan het ontdekken van de scores van Iglesias kan deze het beste aanschaffen.Van meer dan genoeg projecten zijn tracks vertegenwoordigd. Het nadeel hiervan is in gevallen dat die paar tracks smaken naar meer.Dat zorgt voor een nogal eigenaardig gevoel bij het luisteren.Maar tevens is het gewoon geweldige score stukken bij elkaar verzameld.Compilaties dreigen nog weleens alles door elkaar te gooien of enkel hoofdthema's voorbij te laten komen.Dit maatk Iglesias Film Works zo uniek. 4.5 sterren

Alberto Iglesias - Carne Trémula (1997)

Alternatieve titel: Live Flesh

4,5
neo
Julio Medem en Almodovar hebben veel betekend voor Iglesias's carriere als filmcomponist. Voor mijn gevoel was het niet Todo sobre mi madre waarmee hij zijn eerste keer in een klap een stuk bekender lag bij het volk, maar deze Carne Tremula. Weer heel mooi traditioneel (inclusief flamenco) tot aan pracht van variaties op thematisch werk en enkele songs van hoog niveau. 4.5 sterren

Alberto Iglesias - La Mala Educación (2004)

5,0
neo
Die ontwikkeling van Iglesias, die is wel interessant. Zijn algemene stijl leek de laatse jaren wat donkerder te worden, ofwel hij voor heviger dramatisch werk ging componeren. Paisos de Baille ( nog steeds geen release gehad) en Te Doy Mis Ojos zijn beiden zware (voor sommige loodzware films), waar Iglesias zijn Spaanse tinkel gevoelens zwaarder maakt en donkerder en meer richting het film noir principe qua score. Bij Mala Educacion komt dit pas echt tot bloei, maar nu met een religieuze tint erbij, waar hij toegegeven slim mee omspringt.

Zo zijn er de in het klooster de kinderkoorliederen, die omringd worden door gevoelens van romantiek, onschuld en een spannend randje. Iglesias weet vooral die heerlijk film noir sfeer uniek, met zijn sfeervolle saxofoon en gespannen snaar instrumenten, te verweven met de andere elementen. En daar zit een van de meest briljante ideeen ooit tussen regisseur en componist in. Mahler klinkt hier en daar ook nog door, waar deels inspiratie vandaan werd gehaald door de componist.

Om terug te komen op het religeuze gedeelte... Het kinderkoor wat zowel Ignacio en Enrique met elkaar verbind, maar ook het klooster, de priesters. Dit is echter niet de rode draad die Iglesias die gedurende de hele film af en toe gebruikt voor hun connectie, dit is iets ander koorgebruik. Een inventief gebruik ervan is op te merken wanneer Enrique voor het huis van Ignacio staat door de aanwijzing via de aansteker.

5 sterren

Alberto Iglesias - The Constant Gardener (2005)

4,0
neo
Was toch wel benieuw naar deze nieuwe van Iglesias. Deze bleek een wat mindere te zijn, op gelijke hoogte als Todo Sobre Mi Madre. Het is een treffende combinatie van het geluid van Iglesias wat iedereen al kende met dat Africaanse geluid. Dat levert soms adembenemend mooie stukken op, maar de echte identiteit heb ik nog niet kunnen bespeuren. In het algemeen zal deze score meer dan genoeg aandacht (gaan) genieten, wat bijzonder jammer is kijkend naar briljante scores uit Iglesias's verleden. 4 sterren

Alberto Iglesias - The Dancer Upstairs (2002)

Alternatieve titel: Pasos de Baile

5,0
neo
De eerste score die in de iflm te horen is maakt al een enorme indruk. Alberto Iglesias wilde een score maken die Zuid-Amerikaans klonk, en hiermee een juiste toon zette als mede de rechercheur Rejas goed emotioneel ondersteunen, in zijn psyche duiken. Pasito begint met een accordeon die steeds luider naar voren treedt, wat al meteen duidt op een latin-achtige ritme, herhalend tot deze weer zachter wordt en melancholiek gespeelde viool er tussen doorbreekt. Hiermee wordt meteen de grimmer sfeer gezet op de kaart gezet.

Het noodlot is altijd aanwezig in de score, met een gewoonweg mooie noir achtige sfeer door onder meer klanken van een geprepareerde piano (door allerlei troep ergens in/op/tussen de snaren aan te brengen zorgt dit voor bepaalde vervormde piano klanken). Iglesias gebruikt kort dreunen van de piano nadrukkelijk om het noodlot constant voelbaar te houden muzikaal gezien. De constante gelaagdheid van het orkest met koper en viool maakt de indringende kijk af. Het karakter Rejas wordt dankzij de componist emotioneler, complexer en voorziet vooral in diepgang doordat deze man een niet al te communicatieve persoon blijkt. Zo maakt hij een grootse verandering door in zijn leven, wat hem uiteindelijk leidt naar de leider van alle gruweldaden. Die verandering is dankzij Iglesias voelbaarder en begrijpbaarder geworden.

Dit laat een enorme indruk achter. Hoor een indringend Iglesias zoals nooit tevoren, of op zijn minst anders als andere. De hemelse zware toon blijft een van zijn kwaliteiten, maar altijd met passie (al is het enkel alleen al voor de spelers van het orkest, de soloisten). Te doy mis ojos is de volgende op mijn lijst die ik graag op cd zou willen! 5 sterren

Alberto Iglesias - Todo Sobre Mi Madre (1999)

4,5
neo
Iglesias is een componist waar ik in de loop er jaren heel langzaam wat meer van leer kennen.Todo Sobre Mi Madre is er zo een waarbij de componist op een manier schrijft dat dankzij tempogevoelige tracks, met Spaanse inslag van de gitaar en orchestrale elementen, steeds meer in de karakters kruipen.De drang om een passievolle Spaans getinte sfeer neer te zetten is zo typisch Iglesias.Hable Con Ella is de score in het verlengde van Todo, in positieve zin.Het passionele, sex gedreven onderliggend karakter is misschien wel meer verleidend dan de beelden zelf in Todo.Ook met die sexuele lading ging het de componist beter af met zijn werk voor Lucía y el sexo.Dit neemt niet weg dat Todo een goeie score is, die voor de verandering (zijn er geen andere orkesten vraag je je zo langzamerhand af) door overbekend Philharmonic van Praag.4 sterren

Alberto Iglesias - Volver (2006)

4,5
neo
Iglesias weet weer een film van Almodovar te voorzien van een sensueel, dramatische score, waarin een moord zorgt voor een stuk suspense. En eigenlijk is het meer gecomponeerd voor weer een sopachtig geheel. Het heeft het spannende Mala Educacion geluid, en stijlvolle dramatische van diens carriere. Ook weer gebruikmakend van legato aanvullend. De gelaagheid van de strijkers is natuurlijk weer subliem, en diens klarinet gebruik weer ijzingwekkend mooi. Te mooi voor de film. 4 sterren voor nu.

Alejandro Amenábar - Abre los Ojos (1997)

3,5
neo
Amenábar wist mij compleet in een donkere wereld te trekken met zijn muziek van Tesis. Abre Los Ojos heeft niet diezelfde intrigerende piano gebruik wat mede zorgt voor een heel naargeestig sfeertje. Maar komt er toch wel in de buurt. 3.5 sterren

Alejandro Amenábar - La Lengua de Las Mariposas (1999)

4,0
neo
Zeer verfijnd melodieuze score van Amenábar. Het heeft een typische nostalgische sfeer als Morricone die schiep met Nuovo Cinema Paradiso. De componist laat gelijk al aan het begin de tragedie horen die steeds meer in het verhaal van de film sluipt tot de onvermelijke tragedie op het eind. Mar Adentro ligt in het verlengde van Lengua, dat zal een ieder opvallen die beiden kent. Zou graag eens zijn muziek van Nadie conoce a nadie willen horen, die ik meen nog geen release heeft gehad. 4 sterren

Alejandro Amenábar - The Others (2001)

4,0
neo
Amenabar weet een donkere sfeer op te roepen dat is zeker.Het ligt in mijn herinnering geen eens zover weg van de score van Abre Los Ojos.Het oogt eigenlijk geen eens speciaal.Natuurlijk ook weer een een onschuldig kinder themaatje (ala Poltergeist par exemple), een piano thema en gespannen strijk en koperwerk.En toch blijkt maar weer eens de sfeer bepalend te zijn en dat is prima. 4 sterren

Aleš Březina - Obsluhoval Jsem Anglického Krále (2007)

5,0
neo
Aleš Březina's grote meesterwerk. Er zitten sublieme waltzen bij die los en samen met de komische verwikkelingen onvergetelijk zijn. Het is hoe dan ook een briljante mix van absurde waltzen, stille film piano klanken en stukken waarbij de houtblazers je vol ontroering op bewondering tegemoet komen. Overheerlijk frisse score.

Alex Heffes - Vet Hard (2006)

4,0
neo
Leuk dat weer eens een Nederlandse filmscore het licht ziet in de vorm van een release. Gecomponeerd door de Brit Alex Heffes. Voor zover bij mij bekend was de laatste hiervoor die van Harry de Wit voor Ässhäk uit 2005. De score van Vet Hard is op zich wel aardig, al twijfel door het te dik erboven op liggende karakter tussen 2,5 en 3 sterren. Zie mon recension.