menu

Hier kun je zien welke berichten neo als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

J.A.C. Redford & Barry Manilow - Oliver & Company (1988)

4,0
neo
Het was Manilow die veel eerste ideeen bij elkaar sprokkelde, waar later Redford bij werd gehaald. De mentaliteit van New Yorkse zwerfhonden en hun leven op de straat is veranderd in swingende jazz, zowel in de score als in de liedjes. Erg speels, met zeer grote toegevoegde waarde van bijvoorbeeld muzikale snob ondersteuning bij de tekst van een snob poedel. ''Ik hou van Herrie''... 4 sterren

Jacob Groth - Män Som Hatar Kvinnor (2009)

Alternatieve titel: Men Who Hate Women

4,5
neo
Jacob Groth werd al jaren geleden geprezen als een groot Deens talent wat het helemaal zou gaan maken. Drengene Fra Sankt Petri was daar een goed voorbeeld van. Ondertussen vele jaren later timmert Groth nog steeds flink aan de weg en met Millennium zal zijn werk voor het eerst echt zoveel aandacht krijgen. Althans, dat verwacht je wel met zo'n populaire verfilming. De kracht van de muziek is vooral de grandioze spanningsopbouw en sfeer. Als rode draad gebruikt Groth een memorabel, snel vioolmotiefje wat de boel maar vooruit blijft stuwen. Maar Groth heeft ook een vaak wat mindere kant, die hier soms ook even zichtbaar wordt; het wat mindere gebruik van elektronische middelen. Deze elementen, die ter ondersteuning dienen van het orkestrale, zijn niet enorm lelijk, maar soms net wel een beetje knullig. Het is een klein detail wat de kwaliteit verder niet naar beneden haalt.

Was dit jaar ook genomineerd bij de European Film Award, maar verloor van Alberto Iglesias score voor Los Abrazos Rotos.

James Horner - A Beautiful Mind (2001)

5,0
neo
Het geweldige percussie intro/motiefje van Bicentennial Man werd door Horner verder uitgebreid voor A Beautiful Mind. Dit word ook meteen het middelpunt en hoofdthema van de film. Daarnaast zijn er nog wel meer overeenkomsten of kleine verschillen.Horner die laatste jaren steeds vaker een vrouwelijke zangeres inzet om zijn muziek te begeleiden koos voor deze score voor Charlotte Church. Haar stem zo intens als het maar kan, is vooral te horen tijdens de zachte, ingetogen tracks waarbij de piano haar begeleid. Voor de donkere stukken is ze echter afwezig. 5 sterren

James Horner - Aliens (1986)

4,5
neo
En hier weer Horner die Goldsmith opvolgde voor een reeks (na Star Trek waar hij er 2 voor deed achter elkaar). Opzwepende violen en koper (een trademark van Horner lijkt het haast wel) en niet te vergeten de militair achtige percussie. Het best te horen in ''Ripley's Rescue''. De underscore is kippenvel opwekkend, zo zacht maar o zo spannend. Voor velen de ultieme actiescore van Horner. De uitgaven uit 86 misten nogal wat dingen en was dan ook blij met de Deluxe edition. 5 sterren

James Horner - Apollo 13 (1995)

4,5
neo
Vermijd alle uitgaves, behalve de promo die tenminste complete gewijd is aan Horner en niet een belachelijke mix van songs, dialogen en minimale score is. De elektronische gedeeltes zoals het koor passen perfect bij het patriottische thema. Annie Lennox heeft zo ook haar bijdrage, het beste te horen in ‘’The Dark Side of The Moon’’. ‘’The Launch’’ laat goed horen waartoe het voortreffelijke orkest in staat is als het aankomt op het massale inzet omwille van het main theme. 5 sterren

James Horner - Back to Titanic (1998)

4,5
neo
Na het succes van de normale score cd van Horner deze haast onvermijdelijke opvolger. Er komen traditionele stukken op voor, niet op het andere album te horen. The Potrait is een sublieme piano solo van Horner. Dialogen duiken zo hier en daar op, een standaard bij succesvolle opvolgers; Gladiator More Music had het, Braveheart More Music had het. Al die More Music of Back To hebben toevoegingen die niet eerder zijn verschenen, maar meestal veel nog hetzelfde. Braveheart is zo groot gedeelte hetzelfde met dialogen ertussen door, met wel wat goede toevoegingen als traditionele stukken in op het eind. Deze Back To Titanic is een van de meest interressante, met als beste toevoeging de fantastische score suite! Ook wat zeer goede eerder afwezige underscore tracks. 4.5 sterren

James Horner - Beyond Borders (2003)

4,0
neo
Horner ging een nieuwe weg in met deze score. Waar hij normaal gesproken veel quote (tot velens ongenoegen) van zijn eigen werk, valt dat bij Beyond Borders wel mee. En het belangrijke zit in het principe dat hij weer eens echt anders en vernieuwend klinkt, iets wat bij The House of Sand and Fog, The Missing en Radio ook het geval bleek te zijn. De duidelijke verdeling in verscheidene locaties van de film.. Er is een variatie voor iedere gedeelte, met andere instrumentatie. Uitermate goed zijn de vele etnische instrumentatie, vocalen, het orchestrale werk (wat altijd tot in de puntjes verzorgt is), veel dreunendende piano... Onderling zitten hier zowat verfrissende elementen in, maar het echt meest opvallende is Horner's electronica die op fronten veel wegheeft van een dance track. En dat irriteert nog eens! 4 sterren

James Horner - Bicentennial Man (1999)

4,5
neo
Een van mijn favorieten Horner scores, en dan zijn er eigenlijk een hoop, maar dat doet er nu even niet toe Horner was geen eerste keus. Pas nadat John Williams door tijdgebrek het afwees, werd Horner erbij gehaald. Gelijk een prachtige start met ''The Machine Age'', een inspirerend en simpel thema, vaak herhaald met zachte strijkers en een koor (elektronisch koor wel te verstaan) en percussie.De beste variatie daarop is te horen in ''The Gift of Morality,wat de meest dramatische benadering is. Veel zachter van toon is ''The wedding'', wat zoals vele stukken veel wegheeft van Braveheart en Deep Impact.Zacht van toon, haast onweerstaanbaar om niet naar te luisteren keer op keer. Net als het karakter in de film ondergaat HET thema een verandering waarbij toch altijd weer de juiste snaar wordt geraakt. Ook de fluit is haast nooit afwezig.Het meest bewonderbare qua componeren is nog wel dat Horner zich buiten de openingstrack weet te beheersen qua percussie, iets wat weinig voor komt in zijn carriere. De isolated score op de dvd (die ik al enkele keren zomaar even opzet) en de bootleg zijn mooie aanvullingen. Waar is bijvoorbeeld het piano duet ''Dolly'' van Gabriel Faure? Terugkijkend op Titanic waar Horner eerder samenwerkte met Celine Dion. Haar bijdrage voor Bicentennial Man stoort niet en is zelfs mooi te noemen. 5 sterren

James Horner - Bobby Jones: Stroke of Genius (2004)

4,0
neo
Qua meest recente James Horner kende ik sinds vanmorgen enkel nog Troy, alhoewel ik kwalitatief gezien liever The Four Feathers als deze beschouw. Nu nog House of Sand and Fog, The Missing en The Forgotten...

Vrij recent en hiermee doel ik op zijn score van Radio uit 2003 scoorde hij weer eens een sportfilm na dit sinds 89' al niet meer te hebben gedaan met Field of Dreams. Bobby Jones is wellicht gelijk in kwaliteit. Ierse en Keltische sfeer en geluid ala Braveheart, Patriot Games etc (ook Deep Impact is zo vertegenwoordigt). Het nadeel of misschien wel voordeel, ligt er maar aan, is het terug laten komen van Braveheart. Normaal gesproken laat deze kleine passages/fragmenten terugkeren of een thema in een ander vorm. Deze maal is het meest interessante thema van Braveheart overgenomen en als thema, als rode draad gebruikt. Het curieuze is dat dit bij de gemiddelde Horner mij niet stoort, hier leidt het mij een klein beetje af (dankzij het overheersende karakter. 4 sterren

James Horner - Braveheart (1995)

4,5
neo
Het emotionele liefdesthema vormt het hart van de score, vol met Schotse invloeden. De doedelzak is hierbij het sterkste wapen. Zoals van Horner gewend is het weer een feest van herkenning: zelfde koor als in Casper, het liefdesthema doet qua compositie sterk denken aan Legends of the fall, af en toe wat percussie zoals hij voor Glory gebruikte. In 95 was zowel Braveheart als Apollo 13 van Horner genomineerd voor een Oscar. 5 sterren

James Horner - Clear and Present Danger (1994)

4,5
neo
Na Patriot Games componeerde Horner voor deze Ryan film een veel ruwere, patriotische score. Vergelijk al het prachtige emotionele Iers getinte thema van de eerste en het bombastische koper van de tweede. Eem absoluut hoogtepunt is The Ambush track, met een fantastische opbouw naar een zinderende climax. Naast het feit dat zijn score van Aliens hier erg in terug is te horen, is dit ook een van zijn best gescoorde actiescenes ooit.

James Horner - Cocoon (1985)

4,0
neo
Heb het het thema weleens beschouwd als de beste die Horner ooit componeerde. Echter smaken veranderen, maar toch blijft deze overeind. Het koele jazz karakter was in deze periode van zijn carriere verfrissend en dook twee jaar later met Batteries not Included wederom weer op. Ook schreef hij de score voor het vervolg; de tijd toen Horner nog wilde componeren voor vervolgen.
Maar dat deed hij altijd al, neem de Land Before Time vervolgen en nu het vervolg op Mask of Zorro. Echter alleen met een zekere uitdaging schijnt hij er wel voor te kiezen. Hoewel Land Before Times scores soms letterlijk copy paste werkjes waren. Hoe dan ook de gedachte dat Horner het liever niet doet blijft bij mij altijd in mijn achterhoofd. De mix van de Cocoon score van Armin Steiner is trouwens weer subliem. 4 sterren

James Horner - Commando (2003)

3,5
neo
Horner die voor 85 al meer dan genoeg kwaliteit had afgeleverd (voor films met ook een zekere goeie kwaliteit), was daar Commando. Net als Gorky Park die heerlijke jaren 80 elektroninische drums. Zimmer deed dit ook in de jaren 80 begin 90, Michael Gibbs ook (Hard Boiled).

Heerlijke simpele effectieve actietracks waar de synths, elektrische gitaren en stukjes saxofoon zo ontzettend herkenbaar zijn. Hoogstaand is het niet, het is meer heel erg makkelijk en opwindend om te luisteren.De jingles en het rytmische is zo typerend, maar werkt niet op de zenuwen. Het laatste nummer ''Infiltration, Showdown en Climax'' is overweldigend, aangevuld met het main theme op het einde. Niet zoals het bedoeld was.Ook aardig is het 2 notige koper motiefje, in tegenstelling tot Horner's 5 notige wat minder gebruikt in ander werk.

Lange tijd was lag de score weg te rotten achterop een plank, totdat Varese in 2003 eindelijk zorgde voor een uitgaven. Jarenlang moest ik het doen met een suite van een min of 23. Die suite is een betere en vlotte compilatie van de hoogtepunten bij elkaar. 4 sterren

James Horner - Deep Impact (1998)

4,5
neo
De eerste Horner die ik ooit kocht. Het is voor mij nog steeds een van zijn beste. Waar Apollo 13 vooral heroische koper elementen laat horen is die stijl in Deep Impact terug te vinden, maar tragischer en meer subtiel en intiemer. Door de score heen zorgt dit voor zeer veel ontroering. Een thema hiervan werd later een thema voor Bicenntennial Man. Nog meer dan bij vele andere Horner's voelen de lange score stukken aan als passages vol meeslependheid als Our Best Hope.... Gebruikt tijdens de reis naar de komeet, om deze te vernietigen. De opbouw is ingenieus en is overeenkomend met de beelden in de film voor mij het hoogtepunt uit diens carriere. De details in orchestraties, de subtiliteit van het orkest, het ritme wat er steeds meer inkomt, doch continu vanaf diens start al spannend is... Als er 1 stuk score eens degelijk live gespeeld zou moeten worden in concert is het zonder twijfel dit. 5 sterren

James Horner - Enemy at the Gates (2000)

4,5
neo
Vele malen keert hetzelfde trompet motiefje terug, wat voor ergernis kan zorgen. Iets minder frequent gebruik hiervan zou beter zijn geweest, maar dit is een klein foutje wat zo en zo de kracht van de score niet in de weg staat. ‘’The River Crossing Stalingrad’’ werkt van een rustige uitwerking van het thema toe naar enorm luide actiemuziek, waarbij het Russische mannenkoor wordt geintroduceerd. Het romantische thema moet vaak plaats maken voor doodserieuze en zware muziek, wat dit tot zijn meest donkere score maakt. ‘’Betrayed’’ de uitschieter! Het tragische en meeslepende thema wat minutenlang rustig toewerkt naar een climax waarbij de violen gescherpt zijn, het koper je om de oren vliegt en het koor effectief bijdraagt aan een ultieme ervaring!!!! 5 sterren

James Horner - Once Around (1990)

4,0
neo
Kende de muziek al voor de film te hebben gezien. Normaal geen probleem. Echter vaak ondervind je dat de score toch relatief lager gemixt is en dat soort dingen, zodra je de film kijkt. Bij deze een groot nadeel bij het kijken.

Mooie, gevoelige Horner score zoals altijd. Hallstrom's voorkeuren zijn duidelijk terug te horen in vele scores, van deze tot aan Portman's Cider House Rules. Het toch wel vrij breed georienteerde jazz geluid hergebruikte hij 3 jaar later voor Swing Kids.

James Horner - Patriot Games (1992)

4,5
neo
Na de score van Basil Poledouris voor The Hunt of Red October nam James Horner 2 films met het Jack Ryan karakter onder zijn hoede, tweemaal onder de regie van ook dezelfde regisseur Philip Noyce. Wat op zijn minst excentriek genoemd mag worden is het feit dat Horner geen thema voor Ryan componeerde; ook niet voor Clear and Present Danger. Er zijn wel tekenen van heroiek, in Present Danger meer in ieder geval. De score blijft het dichtste bij de cultuur van IRA, met een diep ontroerend Gaellisch geluid. Die complete focus op de schurken met diens score is echter briljant. Dat Ierse gebruikte hij al voor vele films maar nooit zoveel hetzelfde als voor The Devil's Own. Hier zorgt Maggie Boyle voor prachtige ondersteuning bij de score die bij bepaalde scenes anders emotie had verloren.

Enya werkte nog mee met haar prachtige Harry's Game. Buiten die track is het altijd Boyle, ook al klinken de twee erg gelijk voor je gevoel. Hier en daar kan een grote invloed van Shostakovich worden teruggehoord, maast vele links en identieke stukken uit andere Horner scores. Breekt hier een thema van Aliens slechts minimaal door, in Present Danger passeert deze de revue regelmatig. Wat dat betreft heeft Patriot Games relatief minder actie te bieden en meer emotie als October en Present Danger, al is de climax met de boot (Boat Chase) grandioze adreline. 5 sterren

James Horner - The Four Feathers (2002)

4,5
neo
Sinds deze score, alweer uit 2002, was het een tijd stil rond Horner, die nu de laatste tijd weer helemaal terug in actie is. Hier ook weer de nodige zelfreflectie naar eerder werk. De prachtige stem van Rahat Nusrat Fateh Ali Khan verwoven met de stijl van Horner. Het allerbest komen deze twee samen tot hun recht in The Mahdi een verwevelende actiestuk waar het orkest helemaal los gaat; scherpende violen, naschokkende percussie en stem van Khan die dit alles begeleidt, steeds sneller zingend, naar een bombastische climax zoals je gewend bent van Horner. Het evenwicht tussen de bombastische kant van Hornet en de zachte thematische kant (het piano thema) is meesterlijk. 5 sterren

James Horner - The Legend of Zorro (2005)

4,0
neo
Lijkt mij nogal een ''vond je de vorige goed, ga je deze ook geweldig vinden'' score. Kan nooit genoeg krijgen van castagnettes, flamenco en alle andere elementen van dit soort scores. Als er iets is wat bij vele Horner's subliem is, is het wel een of enkele lange tracks met een spektakel van jewelste. Een vriendin die de cd al heeft gekocht gaf mij al een voorproefje met ''Train''. schuift alvast weer alle Horner hoogtepunten een stukje op voor een extra plaatsje

James Horner - The Rocketeer (1991)

3,0
neo
De voortbewegende piano muziek met daarbij de percussie en levendig spelende violen vormen de basis van de main theme en tevens de gehele score. Horner herhaalt dit thema in iedere track keer op keer, iets waar ik weinig problemen mee heb normaal gesproken. Hier irriteert het nogal. 3 sterren

James Horner - Titanic (1997)

4,5
neo
Voor Apollo 13 maakte Horner gebruik van de kwaliteiten van Annie Lennox, voor Titanic werd Sissel Kyrkjebo ingeschakeld. Het klinkt daardoor erg new-age achtig met ook het gebruik van synths. Waarom is deze score nu precies zo goed? Het is voor een deel een andere aanpak van Horner gecombineerd met zijn vaste stijl, gemixt met weer een prachtig thema, sterke actiestukken en qua melodieen heel intens emotioneel. Songs worden vaak zo maar aan een film gekoppeld, maar hier zijn componist en zangeres bereid geweest om nauw samen te werken, net als bij Bicentennial Man. Het resultaat hierbij is de goede integratie van een song bij de score. Dat neemt niet weg dat het nummer mij gestolen kan worden.5 sterren

James Horner - We're Back! A Dinosaur's Story (1993)

2,5
neo
Merkwaardige geval deze score van Horner. Hij kan zeer zeker overweg met animatie projecten, enkele zeer goede werken kwamen daar uitvoort, ik denk in termen als The Pagemaster, Casper, The Land Before Time etc. We're Back! is zeker een stuk vrijer van toon, maar zonder mickeymousing taferelen, ook stukken swingender. Misschien is het dat er hier geen oogschijnlijk serieuze melodie in te bespeuren is. Maar mijn gevoel zegt dat dit standaard qua bezetting is, veel saaie melodieen, niet iets wat in principe grotdendeels het werk van Horner zo mooi maakt. 2.5 sterren

James Horner - Willow (1988)

4,0
neo
‘’Toen Horner nog origineel was’’ is een kreet vaak te horen is als het gaat over Willow.Op zich een goede statement, maar doet het er echt wat toe als je de meeste scores van Horner toch wel slikt? Mijn antwoord is volmondig nee! Ik wil zelfs zeggen dat dit niet een van de beste van Horner is.In de film is de muziek volledig verknipt en dus verkracht erin terug te horen.Het is een score vol spektakel met een helaas een vrij oninteressant hoofdthema voor Willow. Het is mystiek,misschien iets te licht of opgetogen.Dat ene minpunt doet de score zo nu en dan de das om 4.5 sterren

James Horner - Wolf Totem (2015)

Alternatieve titel: La Dernier Loup

5,0
neo
Als groot liefhebber van de muziek van overleden Horner is het betreurenswaardig dat dit niet zijn laatste werk is geworden, want het zou werkelijk een geweldige zwanenzang zijn geweest.

Le Dernier Loup is een fenomenale score met alle bekende ingrediënten die men inmiddels gewend is van de componist. Binnen zijn palet is een minieme aandacht voor Mongoolse zang en Chinese snaarinstrumenten, maar het is bovenal een werk van grote proporties. Neem alleen al het prachtige thema, wat in verschillende samenstellingen wordt gespeeld, soms zacht en intiem, soms groots en melodramatisch.. Return to the Wild is een welbekende, lange finale waarin het thematisch werk voor een laatste maal de revue passeert en is gemakkelijk te scharen onder de hoogtepunten van Horner.

Dat Horner veel eerder geschreven muziek opnieuw gebruikt is altijd iets geweest wat je moet kunnen accepteren. Indien je dat doet, dan is er genoeg te ontdekken van hoge kwaliteit. Binnen de vele actievolle momenten van Le Dernier Loup springt “Wolves Attack the Horses'' er op dat vlak enorm uit. Binnen deze compositie valt onder meer op dat een actiemotief van Apollo 13 en Aliens worden gebruikt, naast herinneringen aan andere scores, maar blijft desondanks fris klinken. Misschien een van de meest treffende voorbeelden van een compositie die zoveel fijne herinneringen oproept aan veel ander werk, maar vooral niet irriteert en eerder uitnodigt tot het in de handen wrijven van genoegen.

James Newton Howard - Alive (1993)

3,5
neo
Een project waar een minder ervaren componist bijna zeker de fout zou zijn ingegaan, maar Howard niet. Het moeilijke lag in het spotten van de film; er was geen temp score, dus ook nog geen spotting uitprobeersel. Een film als Alive mag niet teveel muziek hebben en als er dan muziek speelt moet het in dienst staan van de psychologie, in principe. Wat de componist deed was juist met melodieus, doch themaloos werk, een stukje af te knagen van het zware thema van menseneters. Deze eerste daden van kannibalisme gaan gepaard met Midden-Oosten en Spaanse invloeden en voelt vreemd genoeg eerder aan als iets onethisch. 3.5 sterren

James Newton Howard - Atlantis: The Lost Empire (2001)

4,5
neo
Howard bouwt op met een eerst nogal lichte,vrolijke en zeer lichtelijk avontuurlijke toon. Milo Meets Kida is het echte begin van de omzwaai naar het grote spektakel, en overigens niet onderdoend voor hetgeen daarvoor te horen. Genoeg overeenkomsten met andere scores: van Dinosaur, Vertical Limit, Unbreakable en Waterwold.In principe is grof bekeken Dinosaur zonder exotische elementen en groter koor. Toch zijn er ritmisch en exotisch gezien wat overeenkomsten met Waterworld. Neem de track ''Swimming'' van Waterworld als de perfecte vergelijking met vooral een track als The Secret Swim.

Water is een sleutelwoord in de score.De klokjes/bellen kunnen een link oproepen met water. Howard symboliseert met deze instrumenten ook het kristal, hoe goedkoop het ook is. Water en de zee produceert geluid, dat is duidelijk, kristallen in de eerste plaats niet.Hetzelfde geld voor het ''spiegeleffect'' in scores. Probeer eens bij een spiegel te gaan staan en wacht tot die geluid maakt. En toch is er een geluid voor, een geluid dat reflecterend is in orkest indeling en geluid. Het water wordt verwoord door glas-achtige instrumenten. Neem een klokkenspel, die in plaats van gewone plaatjes, van glas zijn.Daarmee kan je zeer rustige, kalme tonen produceren.Op momenten dat een score aan vaart wint en actiestukken gebruikt worden zal ook opvallen dat het snelle, spektakel niet begeleid gaat met glass-achtie geluiden, enkel op rustpunten of kalme momenten.

4.5 sterren

James Newton Howard - Blood Diamond (2006)

4,5
neo
Vind em ook erg goed. Kan gezien worden als een wat volwassenere Dinosaurs, met de actietracks bij beiden volbloedig spectaculair uiteraard. Maar minder dat speelse.
James Newton Howard weet zelfs een niet al te originele score toch fris te laten klinken. 4.5 sterren

James Newton Howard - Dreamcatcher (2003)

2,0
neo
Het begint nog redelijk met een zeer aardige underscore, een main theme wat lijkt te werken. Maar dan komen de horror-composities (dubbelzinnig) te voorschijn. Het gevoel van cliche, goedkope spanning, jammer. 2 sterren

James Newton Howard - Michael Clayton (2007)

4,0
neo
Fijne score in de film. Erg in ljin van een Cliff Martinez of Desplat's Syriana qua koudheid. Veel electronisch pulserende geluiden en sferen zorgen voor de nodige spanning. Nadeel is wel dat het soms gewoon hinderlijk goedkoop en hol klinkt. Maar eens proberen op cd, maar denk niet dat het in de buurt komt bij eerer genoemde voorbeelden.

James Newton Howard - Signs (2002)

4,5
neo
Na jaren weer twee keer redelijk goed geluisterd en ik vraag mij af waarom zo lang niet... James Newton Howard zit hier op Bernard Herrmann hoogte qua composities. Alhoewel de minimalistische ideeen zijn er in overvloed met piano forte. Echter arrangementen met het thema zijn heerlijk Herrmann achtig, met dissonante klanken bij luidere momenten. Echter hetgeen wat deze score minder effectief en waardevol op cd maakt is het gebrek aan een uitgebalanceerd geheel wat The Sixth Sense, The Village en Unbreakable wel hebben. In de film is het echter wederom perfect en draagt weer een eigen geluid zoals de componist ook al aangaf op de dvd van Incassable.