Ik vind het mooi om te horen hoe duidelijk anders A Perfect Circle is dan Tool. Een veel persoonlijker, down-to-earth benadering. Bij vlagen behoorlijk stevig en gruizig, maar vaak ook heel erg melodieus en sfeervol. Vooral de eerste helft van Mer de Noms spreekt me erg aan, met de geweldige nummers Magdalena en Judith, maar als hoogtepunt het prachtige Orestes. Er is veel muziek die ik erg mooi vind, maar toch niet te vaak moet horen, maar Orestes is een nummer dat me letterlijk nooit gaat vervelen. De bijzondere structuur, de sfeer, de melodielijnen, de meerstemmigheid, de bloedmooie tekst... Ik maak een diepe buiging voor dit warme bad met heerlijke geur. En ook voor de rest is dit een meer dan prima album waar ik graag naar luister.

Thirteenth Step is wederom een sterk album van A Perfect Circle. Net als bij Mer de Noms spreekt vooral de eerste helft me aan. Met The Noose heeft het album, net als zijn voorganger, een bijzonder mooie ballad in huis (dat intro, die climax...), The Outsider is weer een heerlijke uitbarsting en er staan erg veel nummers op die gewoon erg goed zijn. Wat een mooie en veelzijdige stem heeft die man toch, eigenlijk niet leuk meer.

Zonder deze naam en deze albumhoes was er een goede kans dat ik nooit naar deze band was gaan luisteren. Misschien had dit album dan niet eens op de voorpagina van musicmeter gestaan, waar ik het voor het eerst zag.
Origineel, metaforisch en niet in de laatste plaats ietwat pretentieus, daar val ik als een blok voor. Ziedaar mijn eerste kennismaking met alt-J, op de drempel van een hype.

Toen ik de op musicmeter hoogst gewaardeerde nummers ging luisteren op youtube, dacht ik "wat een schattig indiebandje!", maar op Dissolve Me en de prachtige afsluiter Taro na kon ik er nog niet zo veel mee. En toch intrigeerde deze band me, al was het nog steeds maar die naam en die mooie hoes. Toch maar alle reguliere nummers beluisterd, en nog steeds kwam niet alles binnen. Nog even afwachten.
Inmiddels zag ik de naam vaker voorbijkomen, hoorde ik verschillende nummers in een Londense kledingwinkel; het bleef in mijn hoofd zitten. Ik wilde alles horen. Ik heb het album nog gekocht daar in Londen, al was het maar vanwege die paar nummers die me al wel gelijk bevielen.
En langzaam viel alles op zijn plek. Langzaam sijpelde An Awesome Wave bij me binnen, inmiddels verbonden met herinneringen aan een vrolijke zomer met daarin mijn eerste Lowlands, waar ik de band heb gezien en ontmoet. En nu ben ik dubbel en dwars verkocht. Wat een bijzonder album. Ik ben niet genoeg thuis in dit soort muziek om zelf te kunnen bepalen hoe origineel deze band nu echt is, maar voor mij klinkt dit ontzettend vernieuwend, en hoewel ik er discussie over bespeur, ben ik zo te horen niet de enige.

Wat valt op bij dit album? Een waslijst. Aparte songstructuren, die maken dat de nummers ook unplugged uitstekend tot hun recht komen, een frisse sound met lichte, felle kleuren zonder al te vrolijk te worden, maar intussen vaak duistere teksten, die ook nog vol verwijzingen zitten naar andere kunst.
De instrumentale opbouw komt in ieder nummer goed tot zijn recht: de onderlaag van tingelende en tikkende percussie, de diepe, donkere bassen, de verfijnde elektronische en organische arrangementen, en daaroverheen die typische stem van de zanger, die intussen stiekem heel goed kan zingen. En zo kan ik nog wel even bezig blijven: mooie samenzang, effectieve fills (dat "dadadada" in Breezeblocks!), en tussen al het technisch en compositorisch vernuft door nog steeds in staat om zo af en toe tranen in me naar boven te halen. En dan die algehele sfeer! De overvloed aan sprankelende details maakt dat An Awesome Wave zo'n zeldzaam album is waarin je iedere keer iets nieuws hoort, en het maakt tevens dat ik hier waarschijnlijk veel vergeet van wat ik eigenlijk had willen vermelden.

Hoogtepunten opnoemen vind ik moeilijk, makkelijker is om aan te geven wat me minder trekt, dat zijn namelijk slechts het nummer MS en de tweede en derde interlude. Het enige minpunt dat ik me verder kan voorstellen is dat juist de eigenzinnigheid en artistiekerigheid van dit album uiteindelijk gaan irriteren, bijvoorbeeld het in principe grappige feit dat de zanger soms zo'n vreemde uitspraak hanteert dat je af en toe vergeet dat er Engels wordt gezongen.
Waarschijnlijk moet ik het gewoon niet iedere dag luisteren, maar dat doe ik ook niet. Verder zal de tijd moeten uitwijzen in hoeverre dit album voor mij bijzonder blijft. Maar zelfs als er weinig meer van overblijft, kan ik niet ontkennen dat het ooit goed heeft ingeslagen. Zoals ik al zei, vrij van pretenties is An Awesome Wave beslist niet. En toch klinkt het geweldig spontaan. En vooral bloedmooi.
Ik wil meer en ik verwacht meer. Voor mij de belofte van 2012, en een terechte hype.

1e keer luisteren: hm, nogal oppervlakkig
2e keer luisteren: niet verkeerd eigenlijk
3e keer luisteren: erg leuk!

Met In Your Room distantieert Anneke van Giersbergen zich nog een flinke stap verder van The Gathering. Eerlijk gezegd vond ik het met Air al niet meer te ontkennen dat de twee bands nogal verschillende muziek maakten, maar toch hoorde ik toen veel mensen over de gelijkenis met deze bronband (vooral met het album Home), en dat vat ik eerlijk gezegd echt niet. Maar nu kan ik me al helemaal niet meer voorstellen dat iemand zou kunnen zeggen dat de muziek van Agua de Annique op die van The Gathering lijkt. Dit is duidelijk een heel ander niveau van muziek maken.

Air heeft er een tijdje over gedaan om echt bij me in de smaak te vallen, maar dat gold ook voor In Your Room. De eerste indruk die ik van het album had, was dat het nogal oppervlakkig was. De teksten gaan niet echt diep en zijn behoorlijk simpel en de meeste liedjes zijn vrolijk en licht. Alleen de zeer aanstekelijke single Hey Okay! viel bij mij echt in de smaak, en ook The World en Sunny Side Up vond ik wel leuk. Toch voelde het allemaal, ook door de korte lengtes van songs en album, alsof de muziek niet beklijfde, zich niet kon settelen in je hart. Maar met de tweede keer luisteren voelde de boel al een stuk beter. De leuke liedjes begonnen ook echt leuk te klinken en de mooie liedjes mooi. Vervolgens ging ik op vrijdag de 13e naar het concert van Agua de Annique in Doornroosje, Nijmegen, waar alle nummers van In Your Room voorbij zijn gekomen (ook een paar prachtige nummers van Air trouwens). Het was geweldig; ik heb enorm genoten! Ook leuk trouwens dat die toetseniste en mede-zangeres van Krezip, Annelies, (tijdelijk) aan de band is toegevoegd. Een leuk en origineel idee. Door het concert begon In Your Room in ieder geval een stuk meer te leven. En dat beeld werd bevestigd door de derde keer luisteren.

Opener Pearly vind ik nog steeds niet heel geweldig, maar wel een leuk openingsnummer. Het is erg poppy, maar heeft wel een leuke bridge. Hey Okay! blijft nog steeds een hartstikke leuk nummer. De teksten zijn hier inderdaad supersimpel, maar dat werkt hier juist doeltreffend vind ik. Ook I Want is leuk. Het is ook behoorlijk pop-achtig, maar wel aparter. Eerste ballad Wonder doet, uiteindelijk dan, wat het in nieuwe Agua-traditie hoort te doen: raken in melancholie. Wat hierop volgt is het heel erg leuke The World. Het rockt erg lekker en vooral de zang van Joris hierbij is een heel leuke toevoeging. Helemaal met die leuke tweede stem klinkt het heel apart en ook de tussenzangstukjes zijn goed. Sunny Side Up, het nummer waarvan ik het minste verwachtte door titel en lengte, vind ik denk ik de leukste van het album. Het is heerlijk vrolijk en open (My Girl-achtig, maar dan minder dissonant) en heeft ook een leuke, positieve tekst en het is gewoon mooi. Zoals waarschijnlijk de bedoeling is, word ik er erg blij van.

Hierop volgt Physical, een weer wat meer mainstream-achtig nummer met meerdere invloeden, zoals bijvoorbeeld de meer uptemponummers van Ilse Delange (ik noem maar iets). Ik weet het niet helemaal, het heeft wel iets. Home Again is opnieuw een rustig nummer dat raakt. De coupletten vertonen wel wat overeenkomst met het nummer Box van The Gathering. Wide Open is weer een erg leuk rocknummer dat wat weg heeft van You Are Nice!, maar dan beter. Het begint op te vallen dat veel nummers op dit album af en toe een apart akkoord of bijzondere meerstemmigheid pakken, en dat vind ik een zeer positief punt aan de muziek. Waar dat bij Air vooral zat in Am-A# achtige combinaties, is dat bij In Your Room iets gevarieerder. Niet per se beter of slechter, trouwens. Ook Longest Day is weer een wat dromeriger, rustig en mooi nummer. Alleen die titel is wat vreemd: zou het nou echt niks met Shortest Day van The Gathering te maken hebben? Just Fine vind ik ook wel aardig, maar minder leuk dan de rest. Adore is dan wel weer een zeer goede afsluiter, waar dan ook een prima album mee wordt afgesloten.

De teksten dan? Ja, die zijn simpel. Maar wel doeltreffend. Natuurlijk klinkt het de eerste keer dat je het hoort nog niet goed, soms zelfs voorspelbaar. Maar uiteindelijk vind ik het toch meevallen, zelfs met Hey Okay! Voor mij zeker niet tenenkrommend in ieder geval. Al met al vind ik het niveau van de teksten helemaal niet slecht. Wel jammer dat ze niet in het boekje staan, ik vroeg me ook al af waarom ze dat niet had gedaan. Daarom ik heb het haar gevraagd. Het kwam erop neer dat ze het niet echt nodig vond deze keer, dat ze niet zo'n zin had/hadden om gelijk weer vier pagina's erbij te drukken voor al die teksten. Ze zou ze nog op de site zetten. Ach ja, ik snap het ook wel bij zo'n no-nonsense album. De productie is dan ook mooi helder. En die hoes zelf? Die vind ik eigenlijk wel zijn charme hebben.

Tja, zoek ik misschien teveel achter een standaardalbum? Zou kunnen. Maar het blijft behoorlijk genieten van een erg leuk en vrolijk album met Annekes typische alternatieve pop.

Net als het vorige album The Phantom Agony moest Consign to Oblivion er even over doen om bij mij binnen te komen, maar nu het eenmaal binnen is, zit het er ook goed in. Ik dacht eerst dat ik dit album een lagere score zou geven dan de andere Epica-albums, maar het heeft zoveel sterke kanten dat ik dat zeker moet herzien.
Tijd voor een uitleg

Wat gelijk opvalt aan dit album is de verbetering ten opzichte van het vorige meesterwerk. Proloog Hunab K'u is sterker en bijzonderder dan zijn al prima klinkende voorganger Adyta, ballad Solitary Ground is mooier, emotioneler en oprechter dan Feint van het vorige album, hoewel die ook al erg mooi klonk, en het titel- en slotnummer Consign to Oblivion is gevarieerder en epischer dan zijn al bijzonder machtige voorganger The Phantom Agony. Sommige melodieën zijn wat catchier dan voorheen (het hele Quietus is een hitachtig en erg leuk nummer, maar ook een Blank Infinity is in bijna dezelfde mate pakkend). Verder is Simones stem flink gegroeid. Ze gebruikt haar normale stem vaker en waar ze klassiek zingt, klinkt het beter dan eerst. Ik hou alleen niet zo van haar stemgeluid zelf op dit album; later vind ik haar daarin weer gegroeid. Tot slot zijn de grunts en screams opvallend afwezig op dit album; pas bij het zesde nummer Force of the Shore denk je: hee, Mark, ben jij er ook? Maar van de afwezigheid merk je eigenlijk nauwelijks iets, ook al klinkt het erg lekker als Mark zijn strot wel opentrekt.

Het enige probleem dat dit album heeft, is dat het voor mij een dipje heeft tegen het einde. Trois Vierges is een vrij ontoegankelijke ballad die best wel zijn gevoelige kanten heeft, maar er wel erg lang over doet om een beetje binnen te komen. De stem van de meezingende Roy Khan is soms mooi maar af en toe toch wat zeurderig. Maar, naarmate je het nummer beter kent, wordt het mooier en het is sowieso een mooi rustpunt. Another Me "In Lack'ech" begint vervolgens sterk maar duurt eigenlijk gewoon te lang. Het tempo wordt dan te traag en vooral de koorstukjes worden te vaak herhaald, wat erg jammer is, want het koor met zijn eigen echo erdoorheen is mooi gevonden en het nummer heeft zeker zijn goede kanten. Deze dip wordt echter gelijk goedgemaakt door het weergaloze titelnummer Consign to Oblivion. Over het hele album ligt het niveau al hoog, maar de drie delen van de hier gestarte A New Age Dawns - serie zitten net nog een trapje hoger, van het stoere gitaartje in The Last Crusade, een nummer dat ondanks zijn korte lengte een erg mooie opbouw weet neer te zetten, tot de hevige en gevarieerde metal in Mother of Light, die nog sterker weerklinkt in, ik noem het nog maar eens, het geniale titelnummer Consign to Oblivion. Geen wonder dat dit ruim 9 minuten durende meesterstuk nog steeds de vaste afsluiting van iedere Epica-show vormt. Eén van de vele bijzondere dingen aan dit nummer is dat het, net als Mother of Light, af en toe in erg vage ritmes terechtkomt en ook door het hele album zitten soms leuke details die het geheel een interessant progressief tintje geven.

Waar de sfeer in The Phantom Agony vooral traditioneel klassiek klonk, is het nu een beetje meer middeleeuws. De teksten zijn soms filosofisch, soms persoonlijk en er valt weer veel uit te halen. Het is vooral leuk dat Simone er meer heeft geschreven deze keer, dat brengt haar en Mark wat meer in balans.

Het album is nog niet zo avontuurlijk, gevarieerd en gedetailleerd als de volgende albums, maar het heeft, net als voorganger The Phantom Agony een eigen plekje veroverd in mijn hart, ook al zijn deze twee albums vergeleken met het nieuwe werk relatief saai (maar wel zeer relatief!). Ik vind het alleen wel moeilijk te zeggen of ik dit album nou wel of niet beter vindt dan de vorige, ondanks dat ik heb gezegd dat er een sterke verbetering is opgetreden. Je hoort vooral dat de band is gegroeid; de muziek is - pas op, cliché - niet per se beter maar gewoon anders. Ach ja, vergelijken loopt altijd op niets uit bij mij en het is zinvoller om dit album te bekijken zoals het is: Consign to Oblivion is gewoon het tweede topalbum van topband EPICA.

Epica is voor mij lange tijd een band geweest waar het maar niet mee wilde klikken. Eerst vanwege het hardere metalkarakter en voor mij iets te diepe teksten, maar toen ik meer thuis werd in metal en goddank ook iets volwassener, was het meer het bombastische dat me soms ergerde. Ik vond de muziek vaak te kitscherig klinken en hoewel Within Temptation me daar wel mee kon pakken, lukte Epica dat nog niet.

Toen besloot ik toch nog eens een keer goed naar de band te gaan luisteren; alle albums, te beginnen bij The Phantom Agony. Langzaam veranderde mijn oordeel van "kitscherig" naar "moeilijk op waarde te schatten": het is misschien kitscherig, maar aan de andere kant moeilijk te begrijpen. Maar betekent het eerste dan ook echt dat het slechte muziek is, en het tweede dat het goede muziek is? Dat is misschien te makkelijk gedacht... Goed, dit werkt niet, we gooien het over een andere boeg: het gevoel laten spreken en gewoon openstaan. Wat je dan opvalt is dat de klassieke elementen echt een ware verrijking zijn in de muziek (ik weet overigens niet zeker of Epica ook echt de eerste was die dit deed). Al die violen, cello's, blaasinstrumenten, koren, enzovoort (hoorde ik nou ook een soort klavecimbel ofzo?) geven het album heel erg veel sfeer mee en dat is echt vet. De elementen maken het album bijzonder en origineel en geven een soort warme deken, wat een briljante combinatie vormt met de metal. De stem van Simone hierin is niet volledig mijn smaak, maar het is duidelijk dat ze een goede zangeres is en soms raakt ze wel. Bij latere albums zou ze nog enorm verbeteren, vooral in variatie en echtheid. De grunts zijn een beetje lomp, maar overschreeuwen de muziek niet en passen er goed in, hoewel ik de screams beter vind. In ieder geval komen beide op de goede momenten naar voren. Verder zijn de teksten erg sterk: soms cryptisch, soms duidelijk, maar er is altijd veel achter te vinden.

De sfeer wordt gelijk al goed gevat in intro Adyta, met prachtige harmonieën van koren (maar opnieuw geldt: de latere intro's van Epica worden beter). Dit loopt mooi over in Sensorium, een nummer dat vooral door gebruik van de piano op een aparte plek opvalt. Cry for the Moon neemt opnieuw de tijd om langzaam op te bouwen naar een sterk nummer. Hierop volgt het rustige maar directe Feint, goed ingehouden en een mooie ballad, maar ik kan opnieuw zeggen: later zouden ze vooruitgaan.

Toch wordt het album voor mij nog boeiender vanaf Illusive Consensus: vanaf hier komen er ineens onverwachte dingen, hardere passages en vreemde overgangen in de muziek sluipen, zoals de duizelingwekkende eerste overgang van Façade of Reality, een van de meest gevarieerde maar toch samenhangende en complete nummers van het album en daardoor erg goed. Run for a Fall begint daarna rustig, maar valt onverwacht toch weer heftig in en zorgt opnieuw voor een spektakel.

Inmiddels is het wel duidelijk geworden dat deze muziek mij toch wel erg goed ligt. De aparte en originele vondsten komt Epica hier overeen met bands als Tristania (of The Gathering ten tijde van hun debuut Always...), alleen heeft Epica veel meer eenheid in de muziek (zoals The Gathering later zou worden); het is echt gecomponeerd met samenhang (behalve de verrassende overgangen zijn er ook goede verbanden), en dat is niet per se een beter of slechter punt ten opzichte van de bands waarbij het wat meer lukraak gaat, maar in ieder geval anders en goed. Daarbij is het album ook nog eens prachtig gearrangeerd, eigenlijk perfect, met alle klassieke instrumenten en koren op de juiste plaatsen en met de juiste klank. Eigenlijk is de conclusie al binnen: dit is een prachtig en zeer sterk album.

Als ze dan ook nog eens beginnen te experimenteren met een exotisch ritme in Seif Al Din ben ik helemaal om, want het klinkt echt briljant. Het ruim opgezette, meest epische en geweldig goede titelnummer The Phantom Agony komt daar dan ook nog eens even achteraan (je moet daar trouwens eens naar de percussie luisteren. Als er even niet zoveel gitaar- en vioolgeluid is, valt ineens op dat de drums erg heftig en diep zijn). Bonusnummer Triumph of Defeat sluit het album af, zonder Simone of grunts, maar met koor, band en mooie piano met aan het eind een erg mooie meerstemmigheid en een typisch klassiek akkoordenschema vlak daarvoor. Leuk dat dat nummer er nog bijstaat.

Zoals ik al een paar keer heb gezegd, zou Epica later alleen maar progressie maken en met enorme sprongen vooruitgaan naar meer variatie in muziek en stemmen, een helderder geluid, betere composities en nog meer balans en schoonheid. Toch zou ik het niet over mijn hart kunnen verkrijgen dit album een veel lagere beoordeling te geven dan haar opvolgers, omdat het op een andere, eigen manier een heel goed album is (vooral qua sfeer). Duidelijk een album van topniveau, gemaakt door een dito band. Ik heb er mijn best voor moeten doen, maar het kwartje is gevallen. Met een klik!

Zelfs na een kleine reorganisatie in de onderkant van mijn Top 10 blijft Origin staan, terwijl de twee albums erboven eruit zijn geknikkerd. Dit vraagt misschien om wat meer uitleg (Lees: dit is een goed excuus om eens lekker een enorm bericht te schrijven!). Ik moet toegeven dat de geluidskwaliteit en dergelijke op Fallen beter zijn dan op Origin. En Fallen is echt een goed album met prachtige momenten. Origin heeft echter andere kanten. Het is nog wat duisterder dan Fallen en er zit heel veel sfeer in. Het klinkt soms nog wat onprofessioneel hier en daar, en de zang van Amy is soms niet helemaal in orde, maar de pracht van de nummers maakt zo enorm veel goed. En door de ongeschaafdheid zit er veel emotie en sfeer in de muziek. Daarom vind ik dit album zo sterk.
Origin begint met het intro Origin, een onheilspellend en kort sfeermakertje. Niet bijzonder, maar toch beter dan wanneer het album met Whisper was begonnen. Dit nummer is dan ook gelijk één van de mindere nummers van het album, vooral omdat de versie op Fallen zo enorm goed is. Deze versie is een beetje sloom en heeft niet die kracht, maar schept al wel vast wat sfeer, die wordt doorgezet in Imaginary, die ik niet per se beter of slechter vind dan de Fallen-versie; vooral anders. De kwaliteit is wat minder, maar het begin, de bridge, het laatste refrein en het eind zijn erg goed (heel mooi pianogeluid!). Het is ook knap om zoveel muziek in zo'n korte tijd te krijgen. Wat dan volgt is één van de mooiste nummers die ik ken: My Immortal. Ik ben nog steeds in discussie met mezelf of de versie op Fallen nou beter of minder goed is dan deze, maar ik moet wel zeggen dat er altijd weer zoveel emotie in het nummer zit dat ik er heel vaak weer door wordt geraakt. De tweede stemmen en geluiden voegen nog net dat beetje extra toe. Where Will You Go is vervolgens weer een nummer met krachtige melodieën dat veel sfeer meegeeft. Het volgende nummer Field of Innocence is weer bloedstollend mooi, vooral de bridge en het einde. Soms nèt wat te huilend gezongen, dat het gaat zeuren, maar soms juist overtuigend en al met al een prachtig nummer. Ook Even in Death is erg sterk. Anywhere heeft weer een heerlijke sfeer, en ook leuk dat aan het eind Where Will You Go nog even terugkomt met zijn hemelse melodie. Lies is het hardste nummer van het album, chaotisch en als een sneltrein - hierheen daarheen - en rockt geweldig. Away From Me is redelijk goed en vormt vooral een brug naar Eternal, de lange instrumentale afsluiter die uit 3 heel goede delen bestaat. Het onweer en de regen tussendoor is ook erg mooi. Het is vooral de sfeer in het album die het hem doet. Een klein en onbevangen meesterwerkje.

Not Your Kind of People, weer een lekker campy album zoals we van Garbage gewend zijn. Eigenlijk kan ik me goed aansluiten bij veel meningen voor me: een beetje wisselvallig en geen absolute hoogvlieger. Tja, dit is echt pop. Pop met een lekker geluid, een rockrandje op een dansbaar platform, catchy as hell, af en toe nogal voorspelbare wendingen en een hoog kitschgehalte. Maar ik val er als een blok voor. Voor een groot deel dan.

Van nummers als Automatic Systematic Habit en Blood for Poppies kan ik geen genoeg krijgen, en bijna ieder nummer heeft wel zijn trekjes die ik waardeer, zoals een leuke bridge in Big Bright World en dat geweldige net niet afgemaakte loop-introotje van I Hate Love, een muzikaal gezien ontzettend lekker foute track die dan ook tot een van mijn favorieten behoort.
Andere nummers moesten wat langer wennen. Het vreemde, bitterzoete titelnummer lijkt op het eerste gezicht een irritante ballad die beter gelijk weer gewist had kunnen worden, maar bevalt me na vaker luisteren steeds meer, door het bijzondere sfeertje en de enigszins niet-standaard opbouw.
En dan zijn er de nummers die me erg weinig doen. Wat moet Beloved Freak nou voorstellen? Beetje jammer.
Afwisselend leuk en jammer zijn de plekken waar je duidelijk het Garbage-geluid hoort. Het heerlijk snerpende gitaartje in het intro van Blood for Poppies is een voorbeeld waar ik blij van word, maar er zitten ook stukjes in waar ze zichzelf wel een beetje te erg kopiëren. Het outro van Control bijvoorbeeld heeft precies hetzelfde geëchode hijgje als het einde van Sex Is Not the Enemy. In Sugar gaat het dan weer wel goed: het klinkt als een mengeling van veel van hun oude ballads (zoals Milk en The Trick is to Keep Breathing), maar ik vind het resultaat hiervan zo mooi dat het voor mij alle andere nummers op dit album overstijgt. Mooi geluid, prachtige sfeer, een topnummer!

Het valt me op dat veel bands en artiesten tegenwoordig bonustracks op hun albums zetten die zo leuk zijn dat ze best de mindere nummers van het album zelf hadden mogen vervangen. Ook hier is dat weer sterk het geval. The One is geweldig met een heerlijke groove, What Girls Are Made of had wat mij betreft ook niet op het reguliere album mogen ontbreken en Show Me vind ik een veel betere afsluiter dan Beloved Freak. Alleen Bright Tonight kan ik dan weer niks mee.

Ondanks wat missers en herhalingen brengt deze band met Not Your Kind of People een nieuw, fris geluid en er zitten veel leuke verrassingen door het album heen. Vooral veel intro's en coupletten vind ik heerlijk, jammer dat de refreinen er over het algemeen wat minder uitspringen. Toch word ik al met al gewoon heel blij van dit album en ik draai hem regelmatig, waarbij ik er voor het grootste deel met plezier naar luister.

Ik heb Heather Nova via het album Siren leren kennen, een rustige en bij vlagen erg mooie popplaat, maar om hier haar meer ongeslepen kant te horen is om eerlijk te zijn een verademing. De momenten dat ze lekker uit de bocht springt geven me kippenvel, zoals het bijna demonische einde van Light Years. Een groote plus zijn de teksten; soms romantisch, op een mooie, poëtische en niet-clichématige manier, en soms ook heerlijk confronterend, zoals in Sugar en Blue Black. Oyster zit vol gevoel en ook nog eens vol sterke muziek (goede melodieën en akkoordencombi's). En dan al die vocalen... zowel qua stem als inspiratie is ze niet minder dan een muze. Een zeer geslaagd album!

En deric raven, die prachtige omschrijving die je over Heather hebt gemaakt is echt om verliefd op te worden!

Ilse DeLange kwam bij mij in zicht door dit album. Cd's voor deze ken ik niet of nauwelijks, of spraken me niet zo aan. The Great Escape is een vrij donker popalbum met veel mooie nummers en een fijne algemene sfeer. Mijn favorieten zijn het titelnummer, een sterke pophit met een diepere bodem en het prachtige, emotionele Don't You Let Go of Me, maar er is nog veel meer moois.

Helaas heb ik deze mening, zoals vaker, niet over alle nummers. Soms wordt Ilse wat kleurloos en dan komen al gauw haar standaard irritatiepuntjes naar boven: die immer aanwezige vibrato en de brave aard van haar muziek, want tja, zonder kleur blijft het allemaal al gauw binnen de lijntjes natuurlijk. Jammer, want zodra ik emotie hoor in haar stem, verdwijnen die irritaties als sneeuw voor de zon en heeft ze me te pakken. Gelukkig hoor ik vaak emotie genoeg op dit album, en zo niet, dan word ik nog af en toe ingepakt door het hippe en net iets alternatievere karakter van nummers als Miss Politician.

Hoe dan ook is dit het album van Ilse dat me het meest aanspreekt. In de hoop op meer van dit heb ik opvolger Incredible gekocht, maar die vond ik over het algemeen vrij saai en conventioneel en daarmee een goede reden om haar niet meer te volgen. Maar nu ben ik toch op tv en via via geconfronteerd met haar nieuwste cd... wie weet geef ik haar nog eens een kans.

Ik wil deze ongeslepen diamant even wat grondiger aanprijzen. Ik vind het namelijk een heel goed album. Ik zou goed snappen dat iemand hier niks aan vindt; de muziek ligt namelijk moeilijk in het gehoor en klinkt soms een beetje herrieachtig en onprofessioneel. Ongeslepen, in één woord samengevat. Maar dat vind ik juist de kracht van het album. Waar Speak For Yourself helemaal tot in de puntjes is uitgekiend (waar ik overigens ook geen bezwaar tegen heb), zit I Megaphone (anagram van Imogen Heap!) vol ruwe kanten. Maar ik kan me eerlijk gezegd geen betere versie voorstellen dan zoals het album is, en het heeft een eerlijk karakter. En dat kun je niet van alle ongeslepen albums zeggen... En die kleine dingetjes geven een leuke alternatieve draai aan het album. Goed, nu wat meer inhoudelijk over de nummers. Het album start met Getting Scared, een lekker rockend en boos beginnummer, maar het geeft nog geen briljante momenten prijs. Dit begint pas in Sweet Religion. Dit nummer begint met een briljant pianostukje, even iets anders en daar begint ze dan. Een heel swingend nummer met miljoenen invloeden en geluiden. In de bridge worden wat leuke tegenstellingen gegeven en daar begint het wervelende refrein opnieuw, een outrootje, einde. Heerlijk nummer. Oh Me, Oh My is vervolgens wat minder goed, maar ook lang niet slecht. Doet me denken aan klassieke rock, hoewel ik dat genre niet tot nauwelijks ken (neigend naar niet). Shine is een nummer dat pop-achtiger is, maar door zijn ongeslepen kanten erg alternatief blijft. Af en toe lijkt het niet helemaal zuiver gezongen, de bridge is erg onverwacht en in het laatste refrein wordt je gelijk de mond gesnoerd in een poging mee te zingen, omdat de tekst ineens ophoudt en daarna juist weer wel vrolijk verder gaat. Whatever geeft invloeden uit wat hippere muziekstijlen en is een beetje techno-achtig in het midden, maar juist ook gevoelig en beklemmend, en dat allemaal in een niets-aan-de-hand-nummer. Maar dan wordt het allemaal nog beter. Angry Angel is een erg lekker rocknummer met fijn hard geluid en ook weer een mooie bridge, waarin je de engelenvleugels hoort klappen. Dan komt het zeer gevoelige Candlelight, een prachtig nummer met aan het eind een mooi gespeeld pianostuk, waar ze het hele album wel mee had kunnen vallen. Het hele nummer laat soms echt tranen vloeien, het zit vol prachtige stukken, soms weer niet helemaal zuiver maar dat maakt het juist mooi. Het is integer en heel goed. Dan komt het opnieuw zeer aparte Rake It In, een woedend 3/4nummer dat na een hard chaosstuk ineens overgaat in 4/4 om vervolgens weer in 3/4maat te vervallen. Vreemd en leuk! Come Here Boy, het derde nummer op rij dat met piano begint, is dan weer veel rustiger en gevoeliger, met in de prerefreinen stukken die in een gevoelige popsong hadden kunnen staan. Useless is een nummer dat ik weer iets minder vind, maar het lang uitgesponnen einde maakt veel goed en er zitten ook weer mooie stukken in. Sleep bereikt zijn intentie door je mee te nemen naar de wereld van de slaap en het lijkt ook weer geheel uit een ander genre getrokken. Alle nummers zijn zo enorm verschillend van elkaar dat ze allemaal op losse albums hadden kunnen staan, maar hebben ook weer zoveel overeenkomst dat ze perfect bij elkaar passen. Misschien snap je niet wat ik achter deze muziek zoek, maar ik vind I Megaphone echt een heel goed album. Grote klasse van deze bijzondere dame.

100th Window, pure hypnose, van begin tot eind. Voor mij is dit zo'n zeldzame plaat waarop je altijd iets nieuws hoort en ieder nummer raak is. Het is één heerlijke, uurlange trip.

Het bijzondere aan deze plaat vind ik dat hij zo consistent is in sfeer en kwaliteit en tegelijk zo afwisselend. Het album is een wereld van geluid om je in onder te dompelen, van top tot teen, en tegelijkertijd tot nu toe het enige album waar ik bij in slaap kan vallen. Elektronisch, maar warm. Een andere broeierigheid dan Mezzanine. Een ontzettend prettige.

Mijn grote favoriet is Antistar. Spannend, exotisch en sexy, loom maar opzwepend. Diepe trance. “Yeah, more sweet narcosis…” Mijn gemoedstoestand bij dit nummer kon niet veel treffender verwoord worden. Maar het hypnotische karakter van dit album komt al eerder naar boven. Heel inducerend is bijvoorbeeld ook het lome net-te-laat geluidje in een vaker terugkomende passage in Everywhen, of de algehele slaperigheid van Small Time Shot Away. Het modernistische begin van Future Proof. De donkere, zwoele, gedrogeerde nacht van Butterfly Caught. Eigenlijk kan ik in alle nummers wel verdrinken.

100th Window bevat een mooie afwisseling van de drie vocalisten. Sinéad O'Connor is nieuw. Van haar ken ik het album The Lion and the Cobra het beste, dus ik had er even geen rekening mee gehouden dat ze hier een veel ingetogener stemgeluid zou laten horen. Ook zijn haar teksten wat zweveriger dan ik van haar gewend ben. Tegen cheesy aan zelfs in What Your Soul Sings, maar het past goed in de sfeer. In A Prayer for England voert ze een mooi en treurig gebed op, waarin de donkere, groovy bas het toch weer Massive Attack maakt. Maar Sinéad is op haar best als ze subtiel dreigt in het opslokkende Special Cases. Haar stem past verrassend goed in dit album en ook tussen de vrouwelijke vocalisten die Massive Attack eerder en later heeft aangehaald. Ook Horace Andy straalt zoals we intussen van hem gewend zijn. Zijn stem sluit naadloos aan bij de muziek, maar voegt toch warmte toe. Last but not least hebben we Robert del Naja, alias 3D, die me weer helemaal warm maakt van binnen. Ook zijn stem past ontzettend goed bij deze muziek, maar je moet er wel van houden. Persoonlijk ben ik compleet verslingerd aan hem.

Verder wil ik nog even het eind van Name Taken vermelden. Er werd vóór mij al opgemerkt dat je de Everywhen-piano hoort, maar als je nog beter luistert, hoor je ook What Your Soul Sings terugkomen. Een mooi detail, alsof het album alvast wordt afgesloten voordat de spetterende finale inzet.

Ook nog leuk om te weten: het album zou eerst tot stand komen vanuit allerlei jamsessies met de band Lupine Howl, waarbij werd gewerkt met loops en stroboscopen. Geen van de uitkomsten daarvan heeft het album gehaald, maar er is wel een track van uitgebracht die te vinden is onder de naam Nature of Threat. Een interessant nummer, de sfeer is veel meer zoals op Mezzanine, maar dan band-achtiger. Het was een boeiend album geworden denk ik, maar ik had 100th Window in zijn huidige vorm niet willen missen.

Natuurlijk is dit geen Mezzanine. Dat is een onovertroffen klassieker met een paar ontzettend sterke nummers erop. Op Mezzanine staan echter ook nummers die me niet zo aanspreken, of waarvoor je in de stemming moet zijn. Dit album past beter bij mij en ik luister er vaker naar. Het is één geheel, één fijne trip, die voor mij geen minpunten heeft. Het enige wat ik meestal niet zo leuk vind is LP4, die 10 minuten elektronisch geluid aan het eind van Antistar. Voor de rest een absoluut topalbum, waarvan ik hoop dat ik er nog lang zo van zal kunnen genieten.

Heerlijk album. Ik vind het eigenlijk helemaal niet vlak of saai, hoewel dat verschilt per nummer. Als hoogtepunten kies ik het bedwelmende Babel, het hemelse Paradise Circus en machtige afsluiter Atlas Air. Voor sommige tracks moet je in de stemming zijn, en niet ieder moment van het album is zo geweldig als de beste momenten, maar de boel zit steeds goed in elkaar en vormt een erg lekker geheel. Dit is muziek die helemaal in mijn hoofd gaat zitten en me meeneemt naar een andere wereld. Veelal mooie vocalen en prachtige sferen. Bij vlagen is de plaat zowel sensueel als dansbaar als tranceverwekkend.
Nou 100th Window eens aanschaffen!

€ 8,- voor een album dat ik al een tijdje wilde hebben door nieuwsgierigmakende berichten is toch niet veel, en dus heb ik de verleiding niet weerstaan en sindsdien is Mezzanine (wat een mooi woord al) in mijn bezit. Eerst een paar keer geluisterd onderweg in de auto, en toen een paar keer thuis, wat erg leuk was, want toen hoorde ik nog wat extra details die ik nog niet had gehoord door de autoruis, zoals het begin van Angel, overgangen tussen nummers en een vreemd vals geluidje bij Black Milk. Leuk is dan ook dat je dans-achtige bewegingen kan maken, wat goed past bij het album, met nog herinneringen aan rijden door de Ardennen (die ik bij Teardrop voor me zie) en de chaotische buitenkant van Antwerpen (dat misschien wel chaotisch is geworden door Inertia Creeps). Maar goed, even terug naar het album.

Sinds anderhalf luister ik zeer graag naar The Gathering, en als ik recensies over hen bekeek (vooral bij hun latere werk), werd Massive Attack nogal eens aangehaald. Waarom dat is, hoorde ik gelijk in Angel, een erg bijzonder nummer (vooral toen ik erachter kwam dat het om een man ging die dit zong, en wel dezelfde Horace Andy als bij Man Next Door! Dat had ik zelf nooit geraden). De combinatie van de beats en rock, ik werd er gelijk vrolijk van, maar dan niet op de letterlijke manier, want de muziek is inderdaad nachtelijk duister. Toen ik voor het eerst naar het album luisterde, vond ik het dan ook al gelijk leuk. Bij de tweede keer zakte dat helaas in, om vervolgens weer te gaan groeien. In ieder geval vind ik de opener al gelijk erg goed.

Risingson houdt dit niveau vol door veel leuke geluidsdingen die overigens de rest van het album doorgaan, wat goed in mijn smaak past. En om maar weer over The Gathering te beginnen, één van hun nummers dat naar mijn mening het meest geïnspireerd lijkt op Massive Attack, heet These Good People, een titel die nergens op sloeg, vond ik. Totdat exact die drie worden in Risingson voorbij schoven...

Ook Teardrop valt zeer in de smaak bij mij. De sfeer is heel anders, maar prachtig. De zang is erg mooi en de melodie is aparter dan op het eerste gezicht lijkt. Vooral het doorgaande achtergrondgeluid past erg goed in het nummer. En het laatste stuk wekt verwachtingen op die niet worden ingelost en daardoor een soort losgelaten gevoel geven. Mooi gedaan.

Met Inertia Creeps keren we weer terug naar de duistere en enge sferen, zeer apart. Het gaat maar door en de aparte ritmes en invloeden doen het nummer veel goed. In onheilspellende tonen eindigt het, tot een zeer relaxt geluidje infadet en het begin van tussendoortje Exchange aankondigt, een nummer waarover ik hier al veel discussies heb gezien wat betreft het nut ervan. Ik vind Exchange niet echt bijzonder, maar toch wel even een fijn intermezzo van Mezzanine (sorry voor deze flauwe woordcombinatie). Aan het eind flipt het nummer even en gaat zo over in Dissolved Girl, een nummer dat pas later bij mij naar de voorgrond trad. Het gaat vrij lang door maar blijft eigenlijk best interessant. En er zit een mooi rockstuk in.

Dit gaat dan weer over in Man Next Door, een wel zeer aparte cover als je naar het origineel luistert (hoewel ik heb gehoord dat het eigenlijk een cover is van een andere cover die al veel elektronischer klonk dan het origineel). Zoals eerder wordt er lekker gesampled maar het zijn de lage tonen en het prachtige ritme die het samen met de zang bij mij doen. Erg mooi nummer.

Black Milk is ook een nummer dat ik eigenlijk wel aan de lange kant vind, maar het zweverige en dromerige dat daarbij ontstaat is wel weer mooi en het past goed in het album. Zoiets geldt ook voor het titelnummer. Eigenlijk heeft het album het daar wel een beetje gehad vind ik, hoewel er nog aardig wat goede momenten zijn en als geheel blijft het goed klinken. Group Four vind ik vervolgens best leuk, en vooral die uitbarsting is ook goed, maar ik merk dat het eigenlijk nog wel wat wennen is aan het einde van dit bijzondere album, dat nog een extra afsluiting beleeft aan (Exchange), een goede afsluiter.

Al met al vind ik toch dat we hier te stellen hebben met een aardig briljant album, waarvan ik erg blij ben dat ik het heb ontdekt. Dat veel nummers nogal eens door mijn hoofd spoken duidt, hoewel het erg vervelend kan zijn, hier ook op. En het voelt ook zoals ik al heb gehoord van anderen: dit is een bijzonder album en een pionier in het mengen van stijlen. En dat het duister is, is door niemand overdreven, en dat is een groot pluspunt. Maar daardoorheen is het ook mooi, spannend, swingend, verdrietig, sexy en dromerig! Geweldige muziek.

Century Child liep al een tijdje risico om in mijn Top 10 te belanden, en dat is nu dan eindelijk gebeurd. De prachtige voorkant maakt alle beloftes waar; duisternis, licht, schoonheid. Het begint al bij de eerste tonen van Bless the Child, een zowel melodieus als krachtig nummer dat niet kan vervelen. Na de inleiding op het album gaat het over in End of All Hope, wat minder, maar ook wel weer met veel kracht. Ook leuk dat hier het woord "Mandylion" twee keer in wordt genoemd! Dead to the World is vervolgens ook erg mooi met een sterke melodie, en als je Ever Dream wat beter leert kennen, merk je dat het behalve hitachtig ook nog eens best gevoelig is. Maar dan komt het echte werk. In Slaying the Dreamer laten zowel Tarja als Marco zich heel goed horen. Na het eerste stuk komen bijzondere momenten en vooral het laatste gedeelte is heel erg goed. Het contrast met Forever Yours is duidelijk (niet in kwaliteit overigens). De eerste echte ballad leidt een wat rustiger gedeelte in en is prachtig, maar Ocean Soul is nog veel beter. Ik vind het een van de beste nummers van Nightwish, zo mooi, zo melancholisch, zo treurig, zonder te zeuren maar met tranen. Fantastisch. Feel for You is vervolgens een beetje een tussendoortje. Lang niet slecht maar een beetje leeg. Toch heeft het nummer wel zijn mooie en gevoelige kanten, vooral als je het beter leert kennen. The Phantom of the Opera is vervolgens weer erg goed, angstaanjagend en episch. Een klassieker nog klassieker gemaakt. Het is even stil en dan begint Beauty of the Beast, waarvan alle drie de delen erg mooi en apart zijn, met een aantal mooie wendingen en opnieuw de gevoelige kanten. Opnieuw zeer treurig en mooi. Over het algemeen dus een album van heel hoge kwaliteit. Wat rustiger dan de voorgaande albums maar vol emotie (Verdriet, hoop, woede, liefde, geluk...). En erg knap hoe dit album vol klaagzangen staat zonder dat het ook maar één moment vervelend wordt. Heel goed werk.

Once I Had A Dream... supergoed album!!! Ieder nummer vormt een hoogtepunt. Ik kan wel op ieder nummer commentaar gaan geven dat het geweldig is, dus dat ga ik maar eens doen:
Dark Chest of Wonders, best leuk een krachtig nummer, maar niet de mooiste (ik weet niet precies waarom). Wel lekkere inkomer van de cd en lang niet slecht. Dan Wish I Had An Angel, lekker hard, maar ook melodieus en gevoelig, topper dus. Nemo ook erg mooi, echt zo'n hit. Planet Hell is ook erg goed, en dan de wending met het inderdaad unieke Creek Mary's Blood. Erg mooi, vooral het eeuwig durende einde. Dan komt The Siren, echt een uniek nummer. Dat hoor je al aan het begin, met de violen (toch?) die zo hard gaan dat het net elektrische gitaren lijken. Vervolgens de rest van de nummer met aparte structuur, precies perfect en mooi samenspel van de stemmen Tarja en Marco in het refrein. Vervolgens Dead Gardens en Romanticide, nummers die wel mooi zijn maar niet in mijn hoofd blijven hangen; ik kan me gewoon niet goed herinneren hoe de melodieën zijn. Toch is dat niet per se een minpunt; het zijn gewoon goede nummers. Dan ineens het geweldige Ghost Love Score; prachtig en lang nummer, sommige stukjes doen me een beetje denken aan dat nummer van pirates of the caribean xD Dan Kuolema Tekee Taiteilijan, mooi rustig en dan als prachtig slotakkoord Higher Than Hope. Geweldig album!

Na de splitsing van After Forever sloeg Floor Jansen terug met ReVamp, met als eerste klap hun sterke, gelijknamige debuut, dat mijn hart zeker heeft veroverd.

Het is een album geworden vol krachtige, losse nummers, die allemaal op zichzelf staan en allen een fris en catchy karakter hebben. Wat ReVamp nu al onderscheidt van andere bands in het bekende female fronted metalgenre, is de sterke stem en presentatie van Floor. Hoe ver ze ook de hoogte in schiet, nergens wordt het vaag of sprookjesachtig; het geluid blijft altijd stevig, rauw en catchy. Dit is niet het contrast tussen the beauty en the beast, dit is the beauty and the beast ineen! Ze heeft een strot waar ze werkelijk alles mee kan, van gevoelig tot stevig en van klassiek tot rauw, maar altijd met evenveel pit en overtuiging. Daarbij schrijft ze de mooiste melodielijnen die ze ook nog eens met verve presenteert.

Helaas resulteert de catchyheid die dit album aantrekkelijk maakt er ook een beetje in dat sommige nummers niet heel vernieuwend van aard zijn en ook niet altijd even diep gaan. Daarom vind ik niet alles op het album even goed. Maar de sterke teksten, de belachelijke goede stem en uithalen van Floor, de heldere productie en vooral het eigene dat ReVamp in hun debuut al weet te bieden maken veel goed. Verder zit de muziek gewoon prima in elkaar.

Qua commentaar op de losse tracks kan ik me veelal bij Gothica aansluiten. Here's My Hell is een knaller van een opener, en laat ik eerlijk zijn: nergens wordt het matig of slecht. Vooral ook de ballads zijn prachtig. Verder is deze band ook live geweldig om te zien!

Ik ben zeer benieuwd naar vervolgen en ben dan ook blij dat moordwijf Floor na een lange periode van ziekte de draad langzaam weer aan het oppakken is. You go girl!

Het is waarschijnlijk al eerder gezegd, maar toch even naar aanleiding van wat stoepkrijt zei: het wordt alleen maar beter als je ontdekt dat het hele album subtiel opbouwt naar die laatste climax. Naarmate ( ) vordert, worden de nummers gemiddeld harder en langer, met bijvoorbeeld ook steeds meer percussie en steeds meer elementen die de kleine climaxen heftiger maken: meer volume, toevoeging van instrumenten, meer hoogte, versnelling. Soms zijn ze bevredigend, maar steeds vaker bouwen ze de spanning alleen maar meer op. Ook in het slotnummer zelf nog wordt de onvermijdelijke klap tot in het extreme onderdrukt en uitgesteld, tot dan eindelijk die ultieme uitbarsting volgt. Hoe dit precies gaat, is al erg mooi beschreven in andere reviews en daar sluit ik me graag bij aan.

Er is natuurlijk meer dan dat, zoals het belangrijke sfeerverschil tussen de twee delen en de losse tracks onderling, de pure schoonheid van de muziek zelf en de emotie die dit album kan oproepen. Tegelijkertijd is de muziek inderdaad ook koud, afstandelijk en soms onprettig.

Dit alles maakt voor mij, zoals ook al eerder gezegd door velen, dit album eentje om zeer sporadisch op te zetten, maar er dan intens van te genieten. Van de gelukkige weemoed van Vaka tot de totale ontspanning van Fyrsta. Van de hoopvolle, schone tranen in Samskeyti tot de vrolijk gestemde berusting van Njósnavélin. Van het zachtjes schreiende verdriet van Álafoss tot de gouden fonteinen die ik voor me zie bij E-bow. Van de verlorenheid en pijn in Dauðalagið tot de pure extase en verrukking in Popplagið, dat voor mij behoort tot de beste en vooral meest intense muziekstukken die ooit geschreven zijn.

Ik lees veel teleurgestelde reacties hier over een band waar geen progressie in zit en een album dat wat gewoontjes is, maar ik vind hem wel erg goed eigenlijk! Ok, niet alle nummers zijn op ieder moment even boeiend, en hier en daar is soms een cliché te bespeuren, maar deze muziek zit helemaal niet slecht in elkaar. De nummers op zich zijn goed en het album is een mooi geheel.
Soms komen er duizelingwekkende melodieën voorbij die prachtig bij Marcela's passionele stem passen, zoals in de coupletten van Darker Days en de refreinen van This Moment, en voorbeelden hiervan die wat minder spectaculair, maar alsnog zeer fraai zijn, zitten in bijna iedere track wel (ze zitten ook vaak in de begeleiding, zoals in de violen van Our Cause; wat een mooie, beetje klassiek aandoende melodie is dat!). Veel nummers bevatten de originele combinatie van metal met traditionele Zuid-Amerikaanse muziek, terwijl andere lekker duister en broeierig zijn. Ritmisch is het soms zelfs progressief, zoals de 5/4-maat in de refreinen van het titelnummer.
De muziek is op veel momenten erg meeslepend. Of ik vind dat dat over the top gaat, hangt een beetje af van mijn stemming, maar dat het soms nogal bombastisch wordt, valt moeilijk te ontkennen. Toch is het altijd weer mooi om te horen hoeveel gevoel Marcela in haar stem kan leggen. Ondanks dat haar teksten niet altijd even avontuurlijk zijn, weet ze me wel vaak te raken. Spark heeft mij zelfs al eens tot tranen geroerd. Ze heeft ook een mooie podiumpresentatie: ze gaat volledig op in de muziek terwijl ze toch contact blijft maken met het publiek en haar bandcollega's. Overigens vind ik dat bonustrack The Hunt niet los valt te zien van het album en dat deze best ook op de gewone versie had mogen staan.

Ik moet zeggen dat ik Stream of Passion vóór dit album nog niet goed kende en dat ik dus nog niet echt een mening kan vormen over de vooruitgang ten opzichte van The Flame Within, maar ik vind Darker Days op zichzelf een meer dan prima album, met als grootste pluspunt de melodieën en de prachtige stem van Marcela. Volgens mij zijn we nog lang niet klaar met deze band!

Al vier moordende reviews voor mij over de stem van Niels Duffhuës... ik word de vijfde. Nee, ik kan er echt niks positiefs over kwijt. Hij heeft een buitengewoon lelijk, schreeuwerig en zeurderig geluid met tenenkrommende uithalen en zinnen die niet in de zangregels passen. En soms zingt hij zelfs vals. Alleen de momenten waarop hij rustig zingt, zoals in Nobody Dares, is het te doen, behalve dat lelijke nep-Amerikaanse accent dan. Maar dan die teksten ook... je hoort dat er goede bedoelingen achter zitten, over onder andere zelfreflectie bijvoorbeeld, maar het resulteert in niets meer dan kromme, lelijke zinnen die gewoon echt niet pakken. En als hij dan even wegvalt doordat Martine van Loon een regeltje mag zingen, lijkt dat een prima alternatief, maar ook zij is eigenlijk niet veel beter. Haar geluid is zwak en veelal oninteressant, en ook zij heeft menig valse noot te pakken. Haar melodielijnen zijn overigens helemaal niet slecht, maar het is jammer dat ze totaal niet aan variatie doet.

Ook de muziek kan me niet altijd bekoren. Een beetje te vrolijk en uptempo allemaal. Prachtige momenten zoals in andere albums (waaronder zeer zeker Always...!) zijn hier ver te zoeken. Toch zijn er genoeg leuke stukken, en het talent van deze band is nog altijd goed te horen. Mooie afsluiting ook. Ik vind het trouwens prachtig wat de band later nog uit Like Fountains heeft weten te persen: een prachtige pianoballad als afsluiter van Sleepy Buildings.

Al met al? Tja, het enige waar ik aan kan denken bij dit album zijn die afschuwelijke vocalen, maar ik moet toch eerlijk zijn, muzikaal is het helemaal niet slecht. Almost a Dance is minste album van The Gathering, laat ik het daarop houden.

Always... is het interessante begin van de carrière van een van mijn favoriete bands The Gathering, een band die zich altijd is blijven ontwikkelen. Het is een album dat opvalt door zijn ongeslepenheid, creativiteit en bijzondere sfeer. Er zitten prachtige parels in, die achteraf gezien al duidelijk aangaven waar deze band later allemaal toe in staat bleek te zijn. Dat die parels verpakt zijn in een nogal ruwe oester geeft het album zijn charme, maar is eigenlijk ook wel jammer. En op sommige momenten is de productie gewoon echt niet lekker. Soms vormen de instrumenten niet één geheel, of klinkt het net niet mooi genoeg om er echt van te kunnen genieten. Dit is vooral het geval bij de vocalen. De grunts van Bart Smits klinken lang niet verkeerd, maar hadden krachtiger gekund. En op de sporadische momenten dat hij niet grunt maar zingt is hij niet zuiver. Jammer, want hij heeft een mooi, duister geluid. Zangeres Marike Groot voegt op de juiste momenten iets heel aparts toe, maar ook zij is duidelijk niet overal perfect. Daarbij staan beide vocalisten te ver naar achter in de mix, ze zijn soms gewoon niet goed te horen. Ik denk dat dit alles met wat meer tijd en geld sterk verbeterd had kunnen worden, maar daar zullen ze ongetwijfeld de middelen niet voor gehad hebben.

Verder vind ik niet alle stukken van dit album even sterk, maar hiertegenover staan vele prachtmomenten. Hoogtepunten zijn de kippenvel veroorzakende samenzang en de daarop volgende gitaarsolo in King for a Day, die hemelse cleane gitaar in Second Sunrise en het creatieve einde van datzelfde nummer en bovenal de prachtige titeltrack, maar eigenlijk zit het album vol met dit soort momenten en het is onmogelijk om die allemaal op te noemen. Iedere keer dat ik naar Always... luister, word ik weer verrast door een gedeelte dat ik alweer was vergeten. Verder zijn de teksten duister, filosofisch en melancholisch, en de albumhoes is mooi, maar het verband met de muziek snap ik nog niet helemaal.

Niet alles aan Always... is geweldig, maar al met al is het een prima debuut, dat een grote creativiteit tentoonspreidt. Ik kan dan ook goed begrijpen dat dit album nog altijd hoog gewaardeerd wordt door verschillende bandleden.

Overigens zijn The Mirror Waters en Stonegarden met verve overgedaan op The Gathering’s semi-akoestische live-album Sleepy Buildings uit 2003, waar Anneke niet alleen haar eigen invulling geeft aan de grunts, maar ook bewijst dat ze de vocale avonturen van Marike makkelijk aankan.

Volgend jaar komt er in april vanwege het 20-jarige jubileum van dit album een soort reünieconcert met de oorspronkelijke line-up van Always... met twee andere bands met wie ze in die tijd vaak optraden. Ik heb kaartjes en ik heb er zin in!

Tijd voor uitgebreidere review voor Black Light District, deze bijzondere EP die er maar even tussendoor kwam. Eén die, in ieder geval bij mij, behoorlijk onderbelicht is gebleven. Totdat ik het steeds beter leerde kennen.

Het titelnummer zelf is echt geweldig. Mooi subtiel, uitgesponnen begin met die pianoklanken en een mooi gevonden, kloppende melodie. Later komt het ritme erin en de spanning stijgt. Ik hoor Sarah Jezebel Deva praten, hoewel ik niet goed snap wat ze hier doet (misschien gaat het om het mooie Engelse accent in haar stem; die heeft Anneke natuurlijk niet). De woorden bouwen de spanning nog beter op en vervolgens begint Anneke zeer subtiel en verschrikkelijk mooi te zingen en een zwakke delay af en toe versterkt de kracht van dit stuk. Er komt een mooi en wat harder tussenstuk en het is deze eerste zes minuten al behoorlijk duidelijk dat alles lang duurt: het resultaat als je eens een keer volledig de ruimte neemt. Lijkt me lang niet altijd prettig, maar bij Black Light District is het subliem. Wat volgt is een sneller stuk waarop ineens een loeiende gitaar wordt losgelaten, nogal zeldzaam bij The Gathering, en ik moet zeggen dat deze uitzondering zeer positief bij mij binnenkomt. Aggressief en paniekerig zet de bijna-solo zich voort en het geheel ontaardt zich even in holle synthesizerklanken om vervolgens weer lekker hard door te gaan in meer typisch Gathering-geriff. Het is een stuk dat iets vrolijks heeft en het akkoordenschema (zeg me als hier een beter woord voor is) is niet volledig; altijd bijzonder. Dan komt het harde stuk dat maar doorgaat in dezelfde tonen (en piepjes op de achtergrond). Hierop volgt een zacht stuk van één toon die ook lang doorgaat en de sfeer wel nu erg desolaat maakt. Langzaam komt de melodie van het begin van het nummer terug, maar nu met andere, meer duidelijke zang van Anneke. Nog even over de sfeer: die is zó mooi (door het hele nummer al geweest). De piano komt weer terug en tezamen met de zachte gitaardistortion begint het nummer nu echt episch te worden. Je voelt als het ware de vermoeidheid van alle harde stukken en als antwoord de troost biedende melodie. Het wordt steeds stiller en de piano van het begin sluit het nummer af. Prachtig.

Dan heeft het cd'tje nog Debris voor ons: ook weer een hard nummer wat, in tegenstelling tot wat we van The Gathering kennen, totaal niet gepolijst is. Niet altijd prettig om naar te luisteren, maar deze zeer andere noot voegt toch wel iets bijzonders toe aan het repertoire van de toch al zo bijzondere band.

Dan hebben we de prachtige pure pianoversie van Broken Glass. Of ik deze mooier vind of de volle versie op het album Souvenirs kan ik eigenlijk niet zeggen. Beide kunnen me soms naar de strot grijpen maar soms kunnen ze me ook allebei niet pakken. Beide zijn in ieder geval erg bijzonder. In ieder geval is deze versie een heel goede afsluiter voor deze bijzondere EP.

O ja, terugspoelnummer Over You is natuurlijk ook leuk, maar eigenlijk vooral omdat het verborgen is.

Black Light District was een cadeau vanwege hun 12½e verjaardag. Nou, zo'n cadeautje wil ik wel vaker krijgen...

Laat ik me na die korte leuterberichtjes maar eens wagen aan een uitgebreidere mening over dit geweldige album "How to Measure a Planet?", een van de vele keerpunten in de geschiedenis van de magistrale Nederlandse band The Gathering...

Het album begint met Frail (You Might as Well Be Me), wat gelijk een van de ergste groeiers is. Het is precies zo'n nummer dat je bij de eerste keer luisteren totaal niet boeit en een paar keer daarna nog steeds niet echt. Ik vind het sowieso al zeer apart om een album met een ballad te beginnen, dat heb ik eigenlijk nooit eerder gezien, maar om dan ook nog eens met zo'n groeier te beginnen is helemaal riskant. Frail zet de toon voor deze cd en gaat na vaak luisteren pas opvallen als een prachtig en dromerig melodieus nummer met een heerlijke sfeer.
Great Ocean Road is heel anders en zal voor de mensen die The Gathering eerst alleen kenden van oudere albums een beetje herkenning opleveren bij de eerste luisterbeurt. Een mooi nummer dat heftig en gevoelig goed combineert met aparte percussie en een ook weer een mooi sfeertje creëert.
Rescue Me vind ik wat minder; het is naar verhouding tot de inhoud wat lang, maar de verloren sfeer is mooi en het trippende stuk in het midden is geweldig.
My Electricity geeft als kort nummer veel meer rustig en deint rustig en met veel prachtige melodieusheid mee op de zee.
Dan komt Liberty Bell met een flinke dosis kracht en energie wat up-tempo in de zaak brengen en stelt het space-thema flink vast. Een genadeloos goede rocker.
Red Is a Slow Colour vind ik een van de beste nummers door het dromerige refrein, het betere melodieloze stuk erachter waar ik mezelf volledig in verlies, en het geweldige stuk aan het eind waar ik eenmaal verloren ronddwaal in het schilderij waar het over gaat, gevangen in de sfeer.
The Big Sleep geeft dan weer wat rust en creeërt opnieuw weer een geweldige sfeer door rond te dwalen in slaap en dromen. Weer een echte groeier die pas laat zal gaan boeien.
Marooned, wat ik ook een van de beste Gathering-nummers ooit vind, voorziet dan in emotie en melancholie, met aan het eind weer een mooi stuk.
Travel sluit de eerste cd af en is later nog vaak terug te horen op live cd's en dvd's. Terecht, want het is een prachtig majestueus slotnummer.
De tweede cd start vervolgens met het vreemde South American Ghost Ride, dat niet geweldig is, maar ook zeker niet slecht en wel zo zijn mooie stukjes kent.
Illuminating is weer geweldig en combineert weer energie en harmonie. Vooral de coupletten zijn erg mooi maar ook het refrein barst goed uit.
Locked Away vind ik dan weer wat minder, het is niet echt catchy maar geeft wel een leuke afwisseling.
Het aggresieve Probably Built in the Fifties sluit voor mij de tweede cd af met een redelijke dosis gezonde hoofdpijn. Goed nummer, dat zeker.
Het titelnummer How to Measure a Planet? luister ik soms, als ik zin heb. Het is enorm trippend en hoewel het eerste gedeelte redelijk te beluisteren is, laat het tweede gedeelte je bijna de schoonheid van de hele cd ervoor vergeten. Soms wel leuk om mee af te sluiten, maar soms nogal ontredderend en dan laat ik Probably Built in the Fifties de afsluiter zijn.

Al met al een geweldig album met vele hoogtepunten; ieder nummer is in staat tot het creeëren van prachtige sferen en het geheel is dan ook overweldigend. Een zeer verstandige keus na Mandylion en Nighttime Birds. Je moet nooit te lang voortborduren op het zelfde succes, en dat heeft The Gathering dan ook niet gedaan. Waarschijnlijk zijn ze daarvoor succesvol gebleven en hebben ze naar mijn mening een van de beste albums ooit gemaakt.

Tijd voor een wat uitgebreider recensie, omdat ik dit album zo goed vind.
if_then_else is niet echt een album waar de meeste mensen gauw aan zullen denken als ze moeten zeggen wat ze het meest klassieke, bijzondere of gewoon het beste album van The Gathering vinden. Het zit er wat tussenin, middenin de ontwikkeling van de band. Ook ik vind Mandylion, How to Measure a Planet en misschien wat apartere keus Home beter, maar if_then_else is ook wel erg interessant. Zoals ik eerder al zei, vielen veel nummers gelijk bij me in de smaak, en er staat ook een aantal heel erg goede nummers op. Gelijk valt de hoeveel energie op in vergelijking met How to Measure a Planet, maar er zit ook juist veel rust in. Dat is ook precies wat bijzonder is aan if_then_else: een voortdurende balans tussen energie en rust. Wat ik eerder ook al vermeldde is dat Annekes stem echt als instrument wordt gebruikt, wat erg leuk is. Ook een enorme toevoeging zijn de blazers en strijkers op het album; deze geven een organische en open sfeer die voorganger How to Measure a Planet niet heeft.
Energie en rust worden gelijk al samengevoegd in het geweldige openingsnummer Rollercoaster. Het wervelt alle kanten op en bij de eerste luisterbeurt trok ik parallellen met Liberty Bell, hoewel die later wegvielen. Het moet allemaal snel snel snel ("You're all moving too fast"), maar het nummer is ook heerlijk sloom, en dat is de rust die erin zit.
Shot to Pieces daarentegen barst van de energie en maakt het onmogelijk om stil op te staan. Erg lekker nummer.
Dan valt de rust in met Amity, een lange en melodieuze sfeervanger, met mooie lage stukken, viool, gefluister door het zingen heen. Heel mooi en vol emotie.
Vanaf Bad Movie Scene komt het album in een dipje; ik vind dat het nummer niet zoveel inhoud heeft. Colorado Incident vind ik goed, maar niet zo geweldig als de anderen, omdat het een beetje een minder goede versie is van Rollercoaster, wat niet wegneemt dat het weer een lekker energiek nummer is. Het instrumentale Beautiful War vind ik ook een beetje een onopvallend tussendoortje, maar de instrumenten zijn weer leuk. Ook slaat het een heel goede brug naar het tweede, rustiger gedeelte van het album; het eindigt met hard voetbalstadiongejoel dat even voortduurt, abrupt eindigt en de stilte die volgt is net lang genoeg om te denken "hee, het is stil...", voordat de geweldige eerste noten van Analog Park beginnen.
Analog Park heeft in het begin een serene rust in zich. Later bevatten de erg sterke refreinen met de herhalende, rondzwevende stem van Anneke een fijne hoeveelheid gestoordheid. Maar vooral de bridge is verschrikkelijk goed; het creëert een opzwepend geluidsveld met zó'n enorme dosis energie dat stilstaan compleet onmogelijk is, en die drie dingen samen maken het nummer een waar hoogtepunt.
Nog bijkomend van Analog Park komt er een tussenminuutje van vreemd geluid waarin Herbal Movement wordt ingeleid, een apart nummer dat langzaam en prettig voorbijglijdt.
Dan komt opnieuw een hoogtepunt: het prachtige Saturnine. Het is rustig maar krachtig en de piano en akoestische gitaar worden erg mooi aangevuld met goedgeplaatste violen en celli, die aan het eind samen met de stem van Anneke weer een hemels muziekstuk creëren om in te verdrinken.
Hierna begint weer het heerlijk deinende en dwarrelende Morphia's Waltz dat weer volledige rust heeft en net als Saturnine voorzien is van een heel open sfeer, waar voorgaande albums van The Gathering juist zo gesloten waren. Het einde van Morphia's Waltz was een goed einde geweest voor het hele album, maar het instrumentale Pathfinder komt nog even aan het eind om het album een laatste draai te geven; opnieuw een bijzonder nummer.
Opgeteld vind ik if_then_else dus een heel goed album; het is bijzonder, kleurrijk, energiek, vol rust, melodieus, elektronisch, organisch, emotioneel, sfeervol, kortom: heel erg goed.

The West Pole is de langverwachte opvolger van Home, die voor mij tot nu toe de beste The Gathering cd ooit is. Tot nu toe, want ik verwacht dat er nog veel te verwachten is van deze band, omdat The West Pole me nog helemaal niet tegenvalt! Het is duidelijk dat de heren en dames van The Gathering nog genoeg inspiratie over hebben gehad na Annekes vertrek. Bij de eerste beluisteringen is het bij ieder nummer natuurlijk vooral parallellen trekken met oudere nummers, eerder genoemd het titelnummer met Travel, maar ook hoor ik Jelena en Amity in No Bird Call, het einde van Red is A Slow Colour in het einde van Capital of Nowhere, ik vergelijk Pale Traces met opnieuw Amity en de Sleepy Buildings-versie van The Mirror Waters en zo is er nog veel meer dat in me opkomt... maar goed, die vergelijkingen verbleken met verdere luisterbeurten. Dan valt vooral het nieuwe geluid op, natuurlijk met de nieuwe zangeres. Ik vind haar behoorlijk goed! Op het eerste gehoor lijkt haar stem op die van Anneke, maar later gaan ook meer de verschillen opvallen. Ik ben nog meer te spreken over de twee gastzangeressen. Maar daarover straks meer.

Het album begint lekker: het instrumentale When Trust Becomes Sound vermengt gelijk oude met nieuwe invloeden en zet de toon voor de nieuwe meer up-tempo stijl. Treasure zet dit voort, een mooi en tevreden nummer dat erg lekker luistert en in het begin dezelfde truc uitvoert als bijvoorbeeld These Good People: de eerste gitaarriffs beginnen niet op de eerste tel van de maat, waardoor de drums op een vreemd moment lijken in te vallen. Altijd leuk. Het nummer volgt een mooie semi-overgang naar het fijne All You Are, weer een lekker up-tempo nummer met, zoals veel nummers op dit album, een mooie opbouw.
Het titelnummer introduceert het rustige midden van het album. Ook weer zeer mooi opgebouwd met in het midden een hemels rustig stuk. Een erg geslaagd nummer, waarop het prachtige No Bird Call volgt, een erg melancholisch nummer zoals we wel eens eerder hebben gehoord bij deze groep. De tekst over het verdwijnen van de natuur (als ik het goed begrijp) sluit hier goed bij aan. Er wordt veel schoonheid en sfeer gevangen die toch vrij duister is, dus het is zeker niet alleen vrolijke up-tempo op dit album. Wat volgt is Capital of Nowhere, een nummer dat weer wat sneller is, maar opvalt door de enorm lichte en heldere sfeer in het eerste stuk. De prachtige, zachte, hoge en rustgevende stem van gastzangeres Anne van den Hoogen sluit hier perfect bij aan. Na deze helderheid volgt ineens weer een diepe duisternis met een lang, low-tempo en vooral zeer mooi instrumentaal stuk aan het eind van het nummer. Hierop volgt het door Silje zelfgemaakte You Promised Me a Symphony, een nummer met alleen zang en piano, dat tegelijkertijd eenvoudig en ingewikkeld is en zeker weer mooi. De laatste klanken sterven langzaam weg, maar voor het stil wordt, zet subtiel het laatste nummer uit het rustige stuk in: Pale Traces.
In dat nummer wordt de tweede gastzangeres geintroduceerd: Marcela Bovio. Wat opvalt is dat zij met veel emotie zingt, wat erg mooi past bij dit nummer. Het ritme dat erachter zit is opzwepend, maar het nummer zit vol sfeer, bevat allerlei mooie delen en is bovenal erg apart, een van de krachtigsten van het album: helemaal The Gathering, vertrouwd en ook vernieuwend. Heeft (helaas) ook de kracht om de hele dag in je hoofd rond te spoken. Grappig dat in het tweede couplet een super-cliché gotisch zanglijntje in het nummer kruipt wat een leuk contrast geeft met de originaliteit van het lied. Vlak voor het laatste stuk zit nog een zanglijntje wat bijna Anneke is, ook grappig om te horen. En dan die dwingende violen. Ik kan er uren over doorgaan... Bovenal is Pale Traces een prachtig nummer.
Als dit geweldige nummer is afgelopen, volgen nog de laatste twee nummers van het album die aardig op elkaar lijken. De eerste, No One Spoke, vind ik nogal voorspelbaar, weinig inhoud bevattend en niet bijzonder. Het heeft wel zo zijn leuke kanten, maar dan ga ik eerder voor het slotnummer: A Constant Run. Het refrein barst lekker uit en sluit het album mooi up-tempo en rockend af. Het laatste deel hiervan vormt een mooi slot voor het hele album.
Al met al vind ik The West Pole dus wat minder goed dan Home (dat was toch meer één prachtig geheel), maar zeker een geslaagde opvolger en een erg goede toevoeging aan het repertoire van The Gathering, een band die wat mij betreft nog lang niet is uitgespeeld.

Dan nu over de EP City From Above, hier op MusicMeter afgebeeld als een groep bonusnummers omdat de EP niet verkrijgbaar is zonder het album en ook niet te koop is in de winkel, maar zelf uitgegeven door de band als een soort bonus voor hun 20e verjaardag. Nr. 1 en 2, de "Radio Edit"s van Treasure en All You Are zijn behoorlijk overbodig. Het zijn gewoon Treasure en All You Are die verkort zijn plus onlogische opbouw. En dat moet dan op de radio komen...?! Dat was trouwens ook al zo met de radioversie van The May Song.
Dan volgt Miniature, een behoorlijk apart nummer, opnieuw met Marcela Bovio. Het middenstuk bouwt een verwachting op, maar die wordt op een professionele manier niet ingelost. Zeker een mooi nummer. Dan komt de "Alt. Spanish Version" van Pale Traces. Niet alleen de taal is anders, maar ook de lengte, en de hele sfeer die het nummer ademt is behoorlijk anders dan de albumversie. Ik vind beide versies erg mooi en hun eigen schoonheid hebben, maar wat opvalt aan deze versie, is dat er misschien nog wel meer emotie in zit en in het midden zit een stuk dat een enorm diepe, duistere wereld laat zien die doet denken aan het titelnummer van Mandylion... grote klasse dus.
Het laatste nummer City From Above is zeer experimenteel en minimaal. Zo simpel en toch zo veelomvattend. Hebben ze soms naar Sigur Rós geluisterd? Het zal nog wel even duren voordat ik hier helemaal aan gewend ben, maar het heeft zeker zijn charmes.

Het nummer City From Above bewijst wel dat The Gathering nog veel in hun mars heeft. De drang om te experimenteren bestaat nog en ik denk, ook met steun van het interview op nu.nl, dat dit op een volgend album weer goed naar boven kan komen. We zullen zien; voorlopig is het flink genieten met The West Pole.

Hoewel ik nog steeds een keer moet proberen dit album op de mp3 te luisteren, durf ik me al te wagen aan een beoordeling en zelfs een Top 10-notering. Ik vind het namelijk helemaal geweldig. Na een sfeervol opbouwend begin (Preludium...) stort Evenfall zich gelijk in een wervelende mix van kracht, geweld, emotie en prachtige stukken. De instrumenten klinken allemaal prachtig. En dit gaat het hele album door. De nummers per stuk moet ik nog wat beter leren kennen, maar het album als geheel ervaar ik als "Wat heerlijk dat het allemaal zo lang duurt, laat het nooit ophouden!" Evenfall en Pale Enchantress zijn goed, maar December Elegy vind ik nog beter. Eerst lekker traag en onheilspellend, een hele tijd lang, maar dan komt aan het eind dat prachtige stuk. Het is zo mooi allemaal. Helemaal aan het eind van het nummer hoor je Vibekes stem er helemaal verloren doorheen zingen, en dat is ook hoe ik me dan voel. Midwintertears is weer zo'n heerlijk nummer dat voortdurend langzaam en hardnekkig door blijft gaan. Vervolgens begint Angellore met een soort stervende jeugdherrinering; cello, getingel, gelach en ineens wordt alles vals en vervalt (dit soort leuke geluidstrucs worden door het hele album toegepast en dat gaat in Beyond the Veil vrolijk door). Dat is ook een van de dingen die ik zo enorm waardeer in deze muziek. Voor de rest zwiept Angellore voortdurend heen en weer tussen hemels gezang van Vibeke en een opzwepend refreinachtig stuk. My Lost Lenore is ook weer een erg goed nummer met leuke piano. Dan komt Wasteland's Caress. Waar Beyond the Veil vervroegde climaxen beleeft (Aphelion bijvoorbeeld!) en als een nachtkaars uitdooft met steeds kortere nummers met als afsluiter een vrij minimaal en erg kort nummer, knalt Widow's Weeds juist met een verschrikkelijke climax eruit. Het begint met onheilspellende geluiden en dan komt er een zeer snelle 6/8-maat aan te pas waar niet op stil te staan valt. Een heerlijk nummer dat eindigt met een harde onweersklap, regen en vervolgens nog een mooi koor om het album uit te leiden (...postludium). Ik ben ondersteboven. Hoewel ik het album nog niet zo goed ken dat ik alle stukken uit alle nummers zo uit mijn hoofd kan halen (ik heb het met uitzondering van Midwintertears die ik al eerder kende pas 3x geluisterd), denk ik toch dat dit album genoeg reden geeft om deze ereplaats te krijgen en er voorlopig niet meer vanaf te komen. Ik ken maar weinig metal, maar als een soort déjàvu heb ik het gevoel dat dit echte metal is, zoals het bedoeld is; vol kracht, prachtig gezang, verschrikkelijk mooie stukjes en effecten en alles wat nodig is om verplettering te veroorzaken. Waar sommige muziek spectulair dóét, ís Tristania spectaculair. Wat minder overwachtse dingen dan Beyond The Veil (die ik ook erg goed vind), maar solt daardoor wat minder met je en neemt je meer serieus. Fantastisch album.

De meningen over The Unforgiving lopen nogal uiteen zie ik. Begrijpelijk, want Within Temptation heeft zich duidelijk nog verder verwijderd van het oude geluid en zal met deze catchy plaat een behoorlijk aantal fans van zich vervreemd hebben. De jurk lijkt definitief verdwenen uit de garderobe van zangeres Sharon den Adel en de electronica en popbeat doen sporadisch hun intrede in de muziek. Toch vind ik dit album eigenlijk alleen maar een logisch vervolg op hun bestaande lijst. Want zeg nou zelf, de songstructuren en melodieën zijn toch sinds The Silent Force al behoorlijk catchy en gemikt op hitlijsten? Alleen heeft nu ook de sound meer hints naar mainstream pop en heeft het hele album een erg fris karakter, en dat is zeker een pluspunt en volgens mij de precies de weg die op dit moment goed is voor de band.

Het is alleen jammer dat niet alle losse nummers even sterk zijn... een nummer als Murder begint juist zo lekker origineel, en dan komt daar zo'n dit-hebben-we-al-honderd-keer-gedaan-refrein overheen. Een gemiste kans! Ook kunnen de ballads me helaas nog niet pakken, maar dat is misschien een kwestie van tijd, dus daar zal ik nog geen oordeel over vellen. Hoe dan ook staan er gelukkig ook een paar echte knallers op The Unforgiving. De hele opening van het album valt beslist niet tegen (en dan doel ik op de eerste paar nummers), Iron is ronduit geweldig en Sinéad, het nummer met het meest poppy geluid, klinkt ook erg lekker. En dan heb ik het nog niet eens over het doordachte concept gehad, en het feit dat er naast het album ook een comic in delen wordt uitgebracht, en dan nog de drie korte films die zijn gemaakt voor de clips. Verder worden de songs live goed gebracht met veel mooie aankleding en een goede podiumpresentatie. Wat dat alles betreft ben ik zeer onder de indruk! The Unforgiving is hierdoor niet zomaar een verzameling nummers, maar een heel bouwwerk van verschillende media, en als geheel vind ik dat een erg sterk idee. Het is alleen jammer dat wanneer je het album uitkleedt tot die verzameling nummers, er teveel nummers zijn die niet qua sound, maar wel qua opbouw en akkoordenschema's en dergelijke echt teveel op elkaar lijken, en dan wordt het soms saai. Maar er zijn genoeg tracks die de boel overeind houden, en als geheel is The Unforgiving nog altijd een prima productie, en volgens mij is dit nieuwe pad voor Within Temptation een zeer vruchtbare.