menu

Hier kun je zien welke berichten Svendra als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Genesis - Invisible Touch (1986)

4,0
O.k. dit is niet de grote Genesis, maar wel een goed album met catchy songs. En zeker niet het artistieke dieptepunt, dat is Abacab.

Ik was er trouwens ook bij in de Kuip en vond het een goed concert eigenlijk.
Veel rookeffecten, de recensie in de Volkskrant had het over een 'hamburgertent'. Collins brak abrupt af inderdaad, maar van mijn afstand was niet te zien waarom. Hij zei zoiets als : "Bedankt iedereen, maar jullie bederven het voor de rest, a**holes"

Gilmore & Roberts - Conflict & Tourism (2015)

4,0
Omdat Brunniepoo een nummer van Gilmore & Roberts heeft genomineerd voor de Alternatieve top-152, ben ik dit album gaan beluisteren. Deze muziek - een crossover tussen traditionele folk, pop en een vleugje bluegrass - spreekt me zeker aan. Het doet me denken aan Nickel Creek, het fraaie trio aan de andere kant van de oceaan.

Ik sluit me aan bij de recensie van erwinz. Conflict & Tourism heeft kwaliteit, is smaakvol en afwisselend. Katriona Gilmore heeft een erg persoonlijke stem. Een soort girl-next-door stem, maar dan wel op hoog niveau. Ik bleek haar overigens al te kennen vanwege haar bijdrage aan dit album.

Glass Hammer - Cor Cordium (2011)

3,0
Zoals we van Glass Hammer gewend zijn, horen we vakkundig dichtgecomponeerde tracks met complexe lijntjes en keyboardsolo's. Jon 'Anderson' Davidson is gebleven en die is de ideale zanger voor deze muziek.

Ondanks de mooie momenten knaagt er iets. De melodie gaat - zelfs bij rustige nummers- alle kanten op en er zijn weinig thema's die blijven hangen. Daardoor blijft Cor Cordium ook na meerdere luisterbeurten een stevige kluif.

Glass Hammer - Culture of Ascent (2007)

4,0
Er is gelijkenis met Yes, zeker, maar die vind ik niet sterker dan bij de vorige albums. De uitvoering van South Side of the Sky heeft meer dan voldoende meerwaarde t.o.v. het origineel. Neem alleen al het vocale middendeel: zó mooi...

Culture of Ascent is logischerwijs compacter dan The Inconsolable Secret, ademt één sfeer uit en bevat 70 minuten prachtige muziek. Into Thin Air verwijst naar het spannendste boek dat ik ken (van journalist en bergbeklimmer Jon Krakauer) maar dat is meer iets voor http://www.boekmeter.nl/

Glass Hammer - If (2010)

3,5
De keuze voor Jon Davidson als leadzanger bevestigt dat de groep het niet erg vindt om met Yes vergeleken te worden. Deze Jon lijkt namelijk veel op die andere Jon.

Met 'If' wordt de meer populaire koers van het vorige album verlaten. Dit is complexer en doet denken aan 'Shadowlands' en 'Lex Rex'.

Alweer het zesde goede album op rij. Toch vreemd dat zo weinig progrock liefhebbers Glass Hammer weten te vinden.

Glorie - Glorie (2011)

2,5
Ingetogen muziek met een warme sound, een beheerste productie zonder ruwe randjes: het debuutalbum van dit vijftal uit Memphis lijkt vooral bedoeld om de luisteraar te pleasen.

Helaas blijft de inhoud achter bij de vorm. Glorie verzandt al snel in voorspelbaarheid en herhalingen. Interessante melodieën, originele schema's? Na driemaal beluisteren ben ik ze niet tegengekomen.

Gluid - Twee (2011)

4,5
Abstractie, speelsheid en warmte gaan hand in hand op dit geslaagde album van Bram van den Oever. Het opvallendste nummer is ongetwijfeld Mek, maar nog meer geniet ik van de subtiele manier waarop Chasing David en Sharp Co-operation worden uitgerold.

Gösta Berlings Saga - Glue Works (2011)

2,5
Scandinavische bands stellen zelden teleur, maar dit vind ik niet best.

De tracks missen kop en staart; ze bestaan uit hooguit een paar ideeën die vaak worden herhaald. Te vaak vooral. Island is na zo'n zes minuten wel klaar, zou je zeggen, maar wordt opgerekt tot het dubbele ervan.

Positieve vermelding voor de lekker grimmige sound van gitaar en bas.

Gran Torino - GrantorinoProg (2011)

3,5
Geheel instrumentaal debuutalbum van een viertal uit Verona. De stijl zit ergens tussen neo- en retroprog in, waardoor dit zowel liefhebbers van Marillion als van The Flower Kings zou kunnen aanspreken .

Na herhaald beluisteren kan ik niets verzinnen wat op dit album is aan te merken: het klinkt goed en professioneel. Aan de andere kant: ik heb nog onvoldoende ontdekt wat dit album heel speciaal maakt, behalve dan het ontbreken van een zanger.

Voorzichtige openingsscore: 3,5* Daar kan nog wel een halfje bijkomen.

Grasscut - Everyone Was a Bird (2015)

4,5
Is er zoveel indie electronic dat het lastig wordt om op te vallen? Ik zoek naar een verklaring waarom Grasscut nog vrij onbekend is. Aan de muziek van dit Engelse duo kan het niet liggen.

Everyone was a Bird is het meest filmische album tot nu toe. Er klopt heel veel. De composities zijn fraai, de zang is ingetogen en plezierig. Zo electronisch is het allemaal niet trouwens. Steeds klinken melancholische strijkers, soms ook een piano en in de ballad Snowdon een baritonsax.

Ook na herhaalde beluistering is dit erg fijn.