menu

Hier kun je zien welke berichten Svendra als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Akt - Blemmebeya (2011)

5,0
De stroom van goede muziek uit Italië houdt aan ...

Blemmebeya is een eclectisch werk dat langzaam zijn geheimen prijsgeeft; sommige nummers hebben dan ook een complexe structuur. Maar door het grote vakmanschap en de warme, aangename sound is het geen straf om deze muziek vaak te beluisteren.

De muziek op Blemmebeya kun je omschrijven als symfonische (blues)rock met psychedelische trekjes. Rustige nummers als Zeitgeist en La Fine hebben wel iets weg van Pink Floyd. Hoogtepunt vind ik Mani Aperte: heel bijzonder wat daar binnen vijf minuten allemaal voorbijkomt .

Akt - II (2016)

Alternatieve titel: Binario

4,5
Een nieuw album van Akt lijkt steeds meer een zekerheid te worden. De zekerheid dat ik minstens vijf beluisteringen nodig heb om grip te krijgen op de ongewone melodielijnen en recalcitrante zang. En dat ik vervolgens verslaafd raak aan de muziek.

Akt houdt ervan om de luisteraar op het verkeerde been te zetten. Dat begint al met de titel. Die suggereert dat dit het tweede album zou zijn, maar in werkelijkheid is dit het derde volledige album. Waarschijnlijk moet de titel een stel treinrails voorstellen, want treinen zijn het thema. De plaat opent met de nerveuze bel van een spoorwegovergang en eindigt met knarsende remmen op het perron.

Met de aparte melodieën en wendingen past deze muziek het best in het hokje 'avantprog'. Tegelijkertijd is het niet bijzonder experimenteel of ontoegankelijk. Er is een duidelijke connectie met de symfonische muziektraditie. In het titelnummer bijvoorbeeld zitten fragmenten die aan 'Wind and Wuthering' doen denken en tegen het einde wordt het Floydiaans.

Maar dit soort vergelijkingen zijn eigenlijk misleidend en doen de band tekort. Akt is vooral Akt: Italiaans, onnavolgbaar en heel erg goed.

Anakdota - Overloading (2016)

4,5
Voor liefhebbers van progressieve rock die niet schrikken van een portie jazz is dit album een groot feest. Pianospel en zang zijn behoorlijk complex en virtuoos. Een minder nummer is er niet.

Maar -en dat is eigenlijk wel het grootste pluspunt van Anakdota- naast het hoofd is er ook het hart. Die nummers met de zangeres in de hoofdrol zijn zo gloedvol. Emotionerend. Aan het eind van Staying Up Late ben ik compleet uitgeteld.

Anathema - Weather Systems (2012)

3,5
Bij een album hoop je dat het geheel meer is dan de som van de delen. Dat geldt niet voor Weather Systems. Hier staan negen mooie nummers bij elkaar die ik gemiddeld vier sterren zou geven. Maar het zijn bijna allemaal grootse, bloedserieuze stukken. Als je die achter elkaar beluistert, gaat het effect een beetje verloren.

Anekdoten - Until All the Ghosts Are Gone (2015)

4,5
Wat een ontzettend gave plaat is dit. Misschien komt het omdat ik net terug ben van vakantie in het Hoge Noorden, maar als ik dit opzet zie ik loodgrijze wolkenluchten voorbijtrekken boven een uitgestrekt land. Ik kan me niet herinneren dat ik een eerder Anekdoten album van begin tot einde zo sterk vond.

Bij de eerste beluisteringen vroeg ik me nog af: heb ik nog wel zin in dit soort bloedserieuze muziek? Ik snap ook wel de bedenkingen van Ozric Spacefolk bij de afsluiter (die zal ook niet mijn favoriete nummer worden). Maar naarmate de herkenning van de muziek toeneemt, neemt de zwaarte ervan af. Het album staat nu zelfs 's ochtends op, en bij het meeslepende Get Out Alive moet ik me inhouden om niet te gaan meeblèren .

Anima Mundi - The Way (2010)

4,0
Yes en Flower Kings hebben een totaal andere benadering van progrock. Toch hoor ik van beide bands invloeden want de nummers verschillen nogal.

Spring Knocks on the door of Men is een groots bouwwerk. Zo eentje waar je vaak naar binnen wil om alle details te ontdekken. Dat middendeel met de gitaarsolo is bedwelmend. Alles klinkt integer en transparant, in die zin lijkt het op Yes. Nota bene een onbekende band uit Cuba zet hier een van de mooiste epics van de laatste jaren neer (4,5*).

Flying to the Sun is wat steviger, hoekiger en op een andere manier goed. Vooral het tweede deel met kerkorgel maakt indruk (4,0*).

Vergeleken met de andere nummers is Time to Understand eendimensionaler en smeuïger, dat begint eigenlijk al met die keyboardsound aan het begin (3,5*).

Is het openingsnummer goed te doen, Cosmic Man is een vlakke afsluiter waarin een thema wordt opgerekt en er verder weinig gebeurt (2,5*).

Ansatz der Maschine - Tattooed Body Blues (2016)

4,0
Hier ongeveer hetzelfde als bij WoNa. Deze band was me niet bekend en op grond van de naam verwachtte ik een soort abstracte techno. In plaats daarvan klinkt vriendelijke en dromerige electronic uit de speakers. En die muziek past bij nader inzien wel weer goed bij de hoes.

Ik heb Tattooed Body Blues een handvol keren beluisterd, en steeds is het een aangename ervaring. De plaat lijkt korter dan hij is en dat is meestal een goed teken. De nummers zijn boeiend zonder zich op te dringen. Dat er maar liefst zes verschillende zangeressen opdraven, vind ik vooral curieus. Voor mij persoonlijk maakt die aanpak het album niet beter en ook niet slechter.

Apparat - LP5 (2019)

4,5
Voi_Do en Outlier zijn zo ongeveer verwijzingen naar Spirit of Eden, dat kan geen toeval zijn. Dus Apparat heeft op het laatst zijn opnamen aangepast óf hij wist dat het einde van Mark Hollis nabij was. In een lost track geloof ik niet zo.

Ook LP5 haalt niet het briljante niveau van de soloplaten uit het vorige decennium. Maar dit is in elk geval stukken beter dan de twee voorgangers en dat geeft hoop voor de toekomst. De opener en afsluiter zijn sterk en in Daiwan en Heroist klinkt de 'oude' Apparat door. Het glas is behoorlijk 'vol'.

Aan de andere kant begrijp ik niet waarom op LP5 zo veel vocale nummers zijn. Dat is toch niet zijn grootste kracht en ik begrijp de opmerking van overmars89 wel. Ander minpuntje is dat in Caronte een riedeltje is geleend van Radiohead (Reckoner).

Apparat - Shapemodes EP (2004)

5,0
De aanloop is al mooi, en de laatste drie tracks zijn sensationeel spannend en mystiek. Luister bijvoorbeeld hoe Sinus zich langzaam ontvouwt. Dit is helemaal mijn ding en ik verhoog naar de maximale score.

Apparat - The Devil's Walk (2011)

3,5
vlsander schreef:
Geef het nog een kans mensen!

Dat heb ik gedaan. Logisch bij een artiest die vrijwel altijd in mijn top-10 heeft gestaan, eerst met Walls en nu met Shapemodes EP.

Na van de eerste schrik te zijn bekomen, is The Devil's Walk langzaam gegroeid, zoals eigenlijk altijd gebeurt bij Apparat. In dit geval tot een aardig elektropop album. Ash/Black Veil en Black Water zijn mooi en Candil de la Calle vind ik niet eens zo slecht. Maar voorlopig blijft m'n waardering lager dan bij eerder werk.

Archive - Controlling Crowds (2009)

5,0
Goed geschreven stuk van Teunnis .
En inderdaad lijkt Controlling Crowds een album dat nooit verveelt.

Dat zit hem ook in details. Neem bijvoorbeeld de overgang van Collapse/Collide naar Clones: zo mooi! Terwijl de achtergrond verspringt van mineur naar majeur loopt het woordje 'Collide' onveranderd door in Clones. Na circa 1 minuut past het naadloos in het vocale deel "I can see for miles in your eyes" etc. Daarna in het begin van "Clones of Yourself" waarbij de mineurstemming terugkeert. Pas wanneer de gitaren losbarsten -het nummer is dan al 2:30 onderweg- is het lijntje naar Collapse/Collide definitief verdwenen.

Armonite - And the Stars Above (2018)

4,5
Leukste ontdekking van 2018. Alhoewel, het vorige album van Armonite was me destijds ook opgevallen, maar die heb ik niet veel vaker beluisterd. Waarschijnlijk ten onrechte.

And all the Stars Above is een bruisende artrock plaat met prachtige klassieke arrangementen. De band bestaat dan ook uit twee klassiek geschoolde Italianen: Paolo Fosso op piano en keyboards en Jacopo Bigi op elektrische viool. Even zijn ze met z'n tweeën te horen, in de intieme vioolsonate The Usual Drink.

Maar de meeste nummers zijn energiek en ritmisch. Er is een batterij van rockartiesten bijgeschakeld, van wie Colin Edwin van Porcupine Tree de bekendste is. De drummer blijkt afkomstig van Dodecahedron, een Nederlandse metalband. Clouds Collide, met die zangeres erbij, is een sprookjesachtig nummer dat liefhebbers van iamthemorning zeker zal aanspreken.

Asturias - In Search of the Soul Trees (2008)

3,5
Kort geleden heb ik de albums van Colin Masson beluisterd en nu klinkt in m'n kamer opnieuw muziek met een hoog Mike Oldfield gehalte. Sterker nog, dit album van Yoh Ohyama en zijn projectteam heeft ongeveer hetzelfde format als dat van Tubular Bells.

Toch kun je dit geen slap aftreksel van Oldfield noemen, want In Search of the Soul Trees heeft een eigen karakter en is heel behoorlijk gecomponeerd. En gelukkig zit de vaart er goed in, omdat onnodige herhalingen ontbreken.

Atoms for Peace - Amok (2013)

3,0
Thom Yorke is het een beetje kwijt. Of ik ben Thom Yorke kwijt, dat kan ook. Met als relativering dat ook The Eraser op mij minder indruk heeft gemaakt dan het werk van Radiohead. Hoe dan ook: het album van dit nieuwe gezelschap kan me niet bijzonder boeien. De zanger vertelt in een interview dat zijn composities beginnen met de ritmes. Die zijn aanstekelijk, daar zit 'm niet het probleem. En de riffjes, hoewel vaker gehoord, verhogen de sfeer. Maar wat ik in de nummers mis zijn interessante melodieën en ontwikkeling. Het kabbelt een beetje door, daagt niet uit.

Attwenger - Dog (2005)

3,0
Wat te denken van deze boerenrap in lederhosen
Origineel, irritant? Waarschijnlijk allebei.