menu

Hier kun je zien welke berichten HammerHead als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Black Label Society - The Blessed Hellride (2003)

3,5
Black Label Society, het solo project van Zakk Wylde, gitarist van Ozzy Osbourne. Moddervette, snoeiharde en smerige gitaarrock, die de sfeer van bier, sigaretten en zware motoren ademt. Ideaal om je buren op een snikhete zomerdag van het balkon af te blazen, jammer dat het nu zulk kutweer is.

Wylde speelde o.a. ook mee op de Damageplan plaat van vorig jaar, dus liefhebbers van Pantera en aanverwante muziek raad ik deze band zeker aan.

Black Sabbath - Black Sabbath (1970)

4,5
Ik zie nu tot mijn grote schrik dat er bij dit album nog helemaal niets gepost is. Dan begin ik maar:

Het was natuurlijk allemaal leuk en aardig, die jaren '60, popmuziek kwam tot wasdom met groepjes (hehe ) als the Beatles, the Stones, the Kinks etc... Zo tegen het eind van het decennium droegen namen als Pink Floyd en Led Zeppelin het al een treetje hoger en toen was daar ineens Black Sabbath.

Die eerste gitaarriff, meteen de zwaarste en meest duistere die tot dan toe op een plaat te vinden was, het trage tempo en de zwaarmoedige sfeer moeten toch menig brave pop-luisteraar de stuipen op het lijf hebben gejaagd.

Ook de rest van het album staat vol met deze ultra trage en zware vorm van blues-rock. Blues-rock? Nee, metal was geboren.

Black Sabbath - Master of Reality (1971)

4,0
Vorig weekend op de kop getikt op de platenbeurs in Rijswijk.
Frappant, het is een erg kale uitvoering, slechts een enkel velletje met de cover erop als "boekje" en Solitude en Into the Void staan verkeerd om in de tracklist (wel goed op de CD zelf overigens).
Maar er zit ook een mooi voordeeltje aan deze release. Een vroege live-uitvoering van Killing Yourself to Live als bonusnummer. Hier staat overigens niets van op de CD vermeld, maar ik herkende het direct en toch ook weer niet helemaal. Kennelijk opgenomen begin 1973 (Live at Last opname?), ruim voordat Sabbath Bloody Sabbath verscheen, met een op diverse punten andere tekst dan de latere studioversie.

Black Sabbath - Mob Rules (1981)

4,0
Verreweg de beste Sabbath plaat na het Ozzy tijperk en eigenlijk de enige die qua sound en thematiek in de buurt komt van de klassieke Sabbath. Ik vind bijvoorbeeld Heaven and Hell al een stuk minder om nog maar te zwijgen over de platen met Gillan of Martin. Dio is toch wel de beste zanger die Black Sabbath ooit gehad heeft ook al past Ozzy's stem beter bij de echte Sabbath-sound wat mij betreft; dan maar een purist.
Fantastische hoes ook.

Black Sabbath - The Best Of (2000)

4,5
Dat is natuurlijk puur een persoonlijke mening. Wat mij betreft was Sabbath al uitgeblust na hun 6de album, daar heeft het vertrek van Osbourne eigenlijk maar weinig mee te maken. Ik moet wel zeggen dat ik Heaven en Hell en vooral Mob Rules nog altijd sterke albums vind, maar daarna is het allemaal zeer matig tot ronduit dramatisch wat mij ter ore is gekomen.
Vanuit mijn oogpunt bezien is dit dus wel zo'n beetje de ideale verzamelaar: het accent ligt zwaar op de eerste 6 platen, maar ook van Heaven and Hell en Mob Rules zijn een aantal nummers te vinden (al had ik bij die twee albums voor andere nummers gekozen).

Bohren & Der Club of Gore - Midnight Radio (1995)

4,0
Zo klinkt post-rock als het totaal van de toch al niet uitbundig in het genre aanwezige franje ontdaan wordt. Alleen zware bassen, meefluisterende drums, een donker gestemde gitaar en een evenzo galmende elektrische piano.

Utlra traag, log en zwaar, nergens oppervlakkig, nergens uitgediept en dat maar liefst twee en een half uur lang. Voor mensen die 's nachts liever worden opgeslokt door het duister dan dat ze zich te ruste leggen, eenzaam en verloren...

Boris - Heavy Rocks (2011)

3,5
Dit klinkt gewoon als Boris en heeft helemaal niks met het herdefiniëren van zware muziek te maken. Leuke reclame hoor zo'n press release, maar het is meestal ontzettend nietszeggend, zo ook nu. Kan ook niet echt zeggen dat ik er 'confused' door ben.

Heavy rocks bestaat voor een groot deel zelfs uit voornamelijk standaard hardrock niemendalletjes, eigenlijk nogal ondermaats voor Boris begrippen. De plaat wordt toch volledig gered door de zich traag voortslepende echte heavy rocknummers op de ouderwetse Boris manier: Missing Pieces en Aileron.

Burst - Origo (2005)

4,5
Nou, ik ben er inmiddels uit hoor. De beste plaat van het jaar voor mij, wat een juweeltje. Deze plaat verdient absoluut meer luisteraars dan de 3 mensen die er tot nu op gestemd hebben.

Een donker dreigende atmosfeer, mooie opbouw van de nummers, invloeden uit diverse hoeken van de metal en niet metal (hardcore doom death thrash post-rock) samengesmeed tot een unieke plaat, nergens standaard, nergens saai. En dan ook nog eens een overdonderende mix van grunts, schreeuw en cleane backing vocals om alle emoties, reikend van agressie tot melancholie kracht bij te zetten.
Zelfs het enige nummer wat wel bijna standaard rechtoe rechtaan beukt "Stormwielder" komt goed uit de verf, omdat het mooi met het rustige It Comes Into View contrasteerd.

Door de unieke mix van stijlen ligt het wat minder zwaar op de maag dan een band als Neurosis en is het muzikaal gezien wat afwisselender dan een band als Opeth.
Hoogtepunten, voor zover je daar bij zo'n geweldige plaat van kan spreken zijn The Immateria, Flight's End en It Comes Into View.

Opeth, DEP, Mastodon, Neurosis, Isis en Cult of Luna fans, maar ook GY!BE fans die wat hardere muziek niet schuwen, welkom bij de toekomst van de metal.