't Hof van Commerce die zijn grenzen opzoekt en het is heel geslaagd te noemen. Vooral de samenwerkingen met Steak Number Eight en Jef Neve zijn opmerkelijk te noemen maar wat blijkt het zijn de toppers van deze EP. Ook de rest is van heel hoog niveau; Qua teksten zit het zoals altijd wel heel goed bij 't hof. Voor mij mogen ze direct een album opnemen tesamen met Steak Number Eight of met Jef Neve. Of een heel album met andere artiesten zou ik ook zeker appreciëren.

't Vaegevier
Dieper en Dieper

Ik ging dit album eigenlijk niet beluisteren maar heb het toch maar gedaan . Goldie vond ik goed, 1train vond ik eerst maar gewoontjes maar onlangs kwam de klik er toch. Fucking Problems vind ik gewoon heel goed en erg leuk om naar te luisteren. Toen begon de twijfel er te komen om toch het album maar eens uit te proberen. Dan maar eens Long Live A$ap beluisterd en ook dat lied beviel me wel. Nummer 3 tot en met 5 zijn allemaal redelijke liedjes maar allemaal wel wat aan de saaie kant. Het beste daarvan is nog de samenwerking met Santigold. Pain is gewoon al een voorproever van wat komt na 1train. De samenwerking met Skrillex is gewoon een regelrechte nachtmerrie om aan te horen. Na 1train gebeurt er echt niks meer op het album, alles vervalt in de producties, om van in slaap te vallen.

Ik kom tot de conclusie dat ik dit album beter niet beluisterd had want de leuke liedjes kende ik al. Ik ga nog wat verder genieten van Fuckin’ Problems, 1 train en Goldie.

Ergens midden november 2009 ging ik met een paar maten nog eens naar onze geliefde kroeg na school, paar pintjes drinken en wat praten. Een donkere kroeg waar er meestal wel wat alternatieve muziek werd gespeeld. De eigenaar speelde altijd albums af en soms vroegen we gewoon een bepaald album aan, maar die dag vonden we het wel goed en hadden we nergens echt goesting in dus lieten we hem maar wat draaien. Opeens legde hij een ander album op. Het 1ste lied ging ons onopgemerkt voorbij maar toen Check my Brain langs kwam, moesten we allemaal weten welke groep het was en welk album dit was. We vonden het een geweldig lied en daarna stopte het niet met geweldige liedjes, we wisten niet wat we hoorden, wat een geweldige groep en niemand had er nog van gehoord.

De volgende dag ging ik het album kopen. Ik was nog altijd onder de indruk ook na een paar dagen non-stop draaien, maar nu genoeg gezeverd over naar het album en waarom het zo goed is.

Het album begint met de beste tekst iemand kan verzinnen als je na zo'n lange afwezigheid weer een album maakt met een nieuwe zanger en het zegt ook al iets over het album.

Hope,
A new beginning
Time,
Time to start living

Like just before we died

There's no going back
To the place
We started from

Het nummer zelf straalt direct terug de sfeer uit alsof Alice in Chains nooit weggeweest zijn en hun leven terug oppakken van net voor de dood van Layne Staley, wat voor velen als de dood van Alice in Chains gezien werd.
Daarna vliegen ze erin met 2 beuknummers: "Check My Brain" en "Last of My Kind" (willen ze iets aangeven met die lied?). Dan zorgen ze voor wat afwisseling rustige en wat hardere nummers. De rustige nummers zijn terug op het niveau van Rooster. Met Acid Bubble pakken ze het zelfs anders aan rustig lied op zich maar de refreinen knallen als nooit tevoren. De riffs zijn over het hele album weer geweldig , de samenzang is er niet op verminderd zelfs niet met de nieuwe zanger. In het laatste lied mag zowaar Elton John meezingen en dit pakt totaal niet verkeerd uit . De piano in dit lied geeft zelf een extra touch.

Dit vind ik het beste album wat de grunge ooit heeft voortgebracht en dit met een album 20 jaar na datum. Wat maakt dit album zo goed? Alle nummers zijn van heel hoog niveau en er is genoeg afwisseling tussen de rustige en de knallende nummers. Waar andere albums van dit genre meestal instorten omdat het teveel hetzelfde is blijft dit album over zijn hele lengte interessant.

Alice in Chains dood? Nee hoor springlevend en beter dan ooit !

4,5*

Amatorski, laten we eens terug gaan naar vorig jaar, toen hadden ze een grote hit met Come Home. Prachtige hit maar ik heb eigenlijk nooit meer opgezocht van hen. Toen ik zag dat ze gingen optreden op de Gentse student kick-off dacht ik, laten we eens gaan kijken je weet nooit dat ze nog andere goeie liedjes hebben. Daar stonden ze dan op een groot podium waar alle intimiteit van hun muziek in het rond zweefde waardoor het optreden verre van goed was en ik eigenlijk al uitgekeken was op hen. Ik had wel hier en daar wat talent gehoord maar ze hadden afgedaan, het leek me een hitjesgroep te worden en ik keek dus ook totaal niet uit naar hun debuutalbum.

Toen ik bij een vriend was hoorde ik opeens een prachtig liedje en vroeg ik aan hem na een aantal seconden vol verbazing te luisteren. Heeft die zangeres van Amatorski een nieuw project? (die stem kwam me bekend voor maar de muziek was iets totaal anders). Blijkbaar was het Amatorski, hadden ze een andere weg op gegaan of was dit weer gewoon een hit en al de rest die in het niets weg gaat. Door thuis het lied op te zoeken en vast te stellen dat ik er totaal aan verslaafd was, ging ik toch eens hun album opzoeken met de gedachte: “het zal wel niks zijn”.

Daar kwamen dan de 1ste klanken van Fading uit mijn koptelefoon. Eerste gedachte: “Heb ik de juiste cd? Dit is Amatorski toch niet?” Verder luisterend omdat het mooi klonk en het mijn aandacht trok op een simpele manier maar nog altijd met de gedachte dat dit Amatorski niet was tot dat Soldier begon. Prachtig lied dat me de adem afsnijdt. Never Told is een prachtig rustig liedje zoals ik nu al denk dat alleen Amatorski ze kan maken. Dan komen we bij Peacefull: Het begin, het moment dat ze begint te zingen, de overgangen, gewoon een briljant nummer. 22 februar is dan weer een iets rustiger nummer met de nodige dreiging weer. Dan op het moment dat je denkt nu gaan ze mij niet meer kunnen verrassen komen ze af met een geluidsmuur in 8 november maakt dat deze cd vol verassingen zit die je niet verwacht van hen. 8 november en 22 februar zijn trouwens gewoon de datum dat deze liedjes geschreven zijn. The Cheapest Soundtrack daar zit nog een verrassing maar die vind ik minder aangenaam en jammer, ze hadden beter gewoon die bonustrack wat beter en langer uitgebouwd en dan zat daar nog een prachtig lied in. Laten we het voor de gemakkelijkheid een beginnersfout noemen.

Een Belgische plaat met internationale allures. Een plaat met een melancholische sfeer waar de dreiging nooit echt weg gaat maar toch is om bij weg te dromen. Hier en daar de nodige electronica toegevoegd. Dit had ik nooit maar dan ook nooit verwacht van Amatorski, nu wil ik ze toch wel eens in een kleine zaal zien voor ze te groot worden.

Amatorski , een groep waar we nog meer van gaan horen, To Be Continued

Ik heb deze plaat nog maar eens gedraaid, ik moet toch een halve ster zakken.

Ik moet ook pijnlijk vaststellen dat ze alleen maar achteruit gaan van niveau. Van deze plaat zijn er maar een paar van het niveau van Funeral: Suburban War, Sprawl I & II

Dan nog een paar van het niveau van Neon Bible: The Suburbs, Ready to Start, Modern Man, Rococo, Half Light I & II, We Used to Wait

De rest vind ik allemaal wat minder, maar het blijft een prachtig album.

Onverklaarbaar en onbegrijpbaar dat dit album niet meer bekend is. Best album tot nu toe dat ik gehoord heb van Aretha. Dat de stem van Aretha fantastisch is, dat is al langer geweten. Dat ze temponummers aan kan en dat ze ballads kan zingen ook maar dat ze zo haar plan ken trekken op een album die vol nummers staan met een jazzy sfeertje had ik niet gedacht. Zeggen dat ze alleen haar plan trekt zou haar onrecht aandoen. Dit album heeft meer dan andere albums van haar. Dit is een album die misschien zelf zonder de zang van Aretha goed zou zijn, maar ze maakt er een fantastisch album. Liedjes als Ol' Man River laten duidelijk zien dat ze ook erg technisch kan zingen en niet alleen van haar stem moet hebben. Ik hou er eigenlijk wel van dat ze zo zingt. Gewoon fantastisch dit album en zeker aan te raden aan mensen die van Aretha Franklin houden en die niet vies zijn van een beetje jazz. Niet echt jazz maar er zit over heel het album wel een jazzy sfeertje.

Ik heb deze groep leren kennen door iemand die mij af en toe eens tips geeft en aangezien hij wist dat ik van The Black Keys hield, dacht hij dat dit ook wel iets voor mij zou zijn. Ik was direct verkocht. Ik ken dit nu al bijna een jaar en tot mijn verwondering had ik dit hier nog altijd niet toegevoegd. Deze groep uit 4 personen komt uit Londen. Om deze groep hun sound het best te omschrijven zou ik zeggen denk aan een mengeling van Blues en Classic Rock en dan een stem die je niet echt bij die genres kunt bedenken.

Dit is misschien wel de beste blues/ hardrock debuutalbum dat ik ooit gehoord heb. Lekkere rock-and-roll met prachtige solo’s, lekkere blues maar toch iets classic ook. De stem van de zanger maakt van deze groep iets unieks.

Echt een favoriet kan ik niet aanduiden want ieder liedje heeft wel iets.

Positief verrast van deze plaat, vooral omdat ik eigenlijk altijd om onduidelijke redenen nooit geïnteresseerd was in dEUS. Misschien omdat ik vond dat ze overschat werden, omdat iedereen hier niets anders dan goed over hen kon zeggen in België en het altijd veel te hoog stond volgens mij in lijsten. Altijd wel hun singles mooi gevonden vooral instant street met die prachtige outro. Ook andere singles vond ik wel goed dus dacht ik, toen ik zag dat dit hier ook hoog stond aangeschreven en omdat een vriendin aandrong toch ook maar eens beluisterd. (had zelf deze cd al eens cadeau gekregen maar nooit beluisterd).

Aan dit album begon ik met lage verwachtingen en na paar keer luisteren dacht ik dit is een typische 3,5* plaat. Wel leuk maar niks bijzonders. Had hem bijna aan de kanten gelegd tot ik besloot om het toch eens met koptelefoon te beluisteren, omdat ik geen goesting had om te leren en mijn broer wou leren (en ik mijn muziek niet stil wou zetten). Die keer vond ik het allemaal veel mooier, alsof het kwartje was gevallen.

Dit is een hele goede melancholisch plaatje, nooit gedacht dat ik een CD van dEUS goed zou vinden. Gedaan met vooroordelen en ook gewoon genieten van deze groep zou ik tegen mezelf zeggen. Favorieten zijn: Sister Dew, The Magic Hour en Instant Street.

Mark Everett zijn tiende album onder de naam Eels? Nee, want dit is volgens E zelf de 1ste echte groepsplaat van Mark, maar vergis u niet dit klinkt gewoon weer als Eels. De teksten zijn nog altijd door Mark zelf geschreven en alles gaat goed met hem, jammer voor ons want dit wilt zeggen mindere kwaliteit van zijn nummers. Het blijft allemaal wel aardig klinken en het verveelt nooit maar echt overtuigen doet Eels niet met dit album. De rustige nummers overtuigen niet en uptempo nummers zijn wel leuk maar ook niet meer. Het was leuk om nieuwe nummers te horen van Eels maar daar houdt het ook mee op voor mij.

Best Wannes,

Gij zijt van Wevelgem (niet zo erg ver van Ploegsteert) en ik ben van Ardooie. Van hier tot aan de cultuurkapel de schaduw en weer, tot daar gaat onze band. Je hebt tenslotte dit album in de schaduw opgenomen. Hier in het dorp was het rap gekuist, maar het gevoel dat is gebleven, dit album voelt zich thuis (hier bij mij).
Ik wil een voorschrift voor ziektecongé met u. Een cd en een boekje. je zei: „Het is een win-win situatie”. En weer hou ik mij van de dommen en leg ik uw album op. Het is weer om te blèten, en weeral gaat het er niet van komen, dat ik dit album beschrijf, en weer ga ik het niet goed genoeg vinden. Er is geen plan, alleen genieten wat me overkomt. Niet dat ik niet functioneer. Het is niet te opereren. Laat het gerust, laat het gerust.

Het was voor de Kunst dat je die dag in Wevelgem werd geboren. Lang voor dat je praatte kon je al met de woorden spelen. Je was als kind al fan van Willem Vermandere maar het was Flip Kowlier die u het West-Vlaams aanwees.
En voordat je het wist had je een schrijversblok. De radio’s negeerden uw debuutalbum bijna volledig. Alleen sommige pers zei: ik wist van niets maar God is van ons land en maakt muziek.
Ondertussen waart ge samen met uw Ijslandse vriendin en had je 2 zonen. Die zorgden ervoor dat de pen weer begon te vloeien. Je had ondertussen uw maten laten zitten voor professionals, maar je zei: „Ik Haat U Nie". Je had een biografisch nummer geschreven over een wielrenner uit Ploegsteert en opeens was je wereldnieuws. Ze pakten u dan mee van de laatste show tot andere shows en de camera’s plakten aan uw vel: „Het lijkt wel de nieuwe Willem Vermandere”. Het volk zei: „Kijk hier komt de man, het talent druipt er in dikke vloeistof van”. Ze pakten u mee als Antwerpenaar. Je zei: „Dat ben ik niet. maar ik kom weer, ik ga er staan. Ik ga niet ontgoochelen.”
De woorden kleinkunst klinken hard in iedere taal. Het is kleineren zonder het te weten. Dat ze uit de mond komen van uw maten. Waar had je het verdiend? Het is zo niets ontziend. Je kon er ondanks alles van genieten maar zonder pen en papier. De muziek waar je nog mee samenhing, was het gedaan. Uw maten zeiden: Ga niet weg, we blijven fan. Ga niet weg, we blijven fan.
De schepper had geen compassie je kreeg geen MIA en God zei: „Er zit een reukje aan, er zit zelfs doping in zijn pen”, ik wist dat hij een MIA had verdiend.

Een warm album wordt niet afgestraft. Het volk brult en toont zijn macht. Het prijst en het regent lofbetuigingen. Ook vanwege mij. Met veel woorden en lawaai. De muziek tokkelt binnen, uw woorden vallen binnen. De nummer 1 is nog niet binnen, maar hij is op komst, ik ga het niet tegenhouden, als deze review af is, is het zover. Ik heb het namelijk in de hand. Als je stilstaat ga je achteruit, tijd voor vernieuwing aan de top. Het leven stokt, al doet het zijn best, je glipt niet door de mazen, je bent erkend. Ik weet dat je het niet anders had gewild. Je kunt mij de duivel aandoen, maar de waarheid is ik laat mij doen. Hier bij u, hier bij u is het goed.

Broer, het is niet dat ik niet content ben met u, maar ik maakte het u altijd lastig. Ik pakte uw kamer in. Ik weet het nog altijd beter. ik speelde met uw benen. Ik maakte alles kapot dat je bouwde simpel weg omdat je het opnieuw zou kunnen bouwen maar deze keer beter. Je belette me van ‚k vraag het aan’ te schrijven. De Fixkes waren mij namelijk voor. En met de tijd, zal ik niet te ver van u wonen. Wat je bent een broer voor het leven, echt en wel gelukkig maar.

Broer, het is niet dat ik niet content ben met u, maar ik had altijd last van u, aan mijn been soms. Ik moest mijn kamer delen. Je wist het altijd beter maar ik wist wel beter. Je liep vlot over mijn weg die ik zo moeilijk geplaveid had. Ik hou u in de gaten als we niet samen dwaze dingen doen. Ik stelde hem voor aan mijn maten maar dat doet hij ook. Ik leerde hem de binnenbaantjes kennen. Met de tijd in het verschiet vervaagt het verschil, kruip niet te ver van mij. Want je bent een broer voor het leven, echt en wel gelukkig maar.

Ouders, ze zijn zoveel verouderd. 1 voor 1 maakten we brokken. 1 voor 1 gaan we vertrekken. We zullen er zelf voor kiezen. We zullen er niet vanonder uit kunnen muizen want al wie kwam is niet gebleven. Alles is om af te geven. De grote ziektes van het leven daar zijn we niet van gespaard gebleven. Ge kunt er namelijk niet vanonder muizen.

Ik krijg het niet uitgelegd. Ik zou u mijn beste review ooit willen geven maar mijn hart is hier graag thuis. Ik moet 2 keer durven peinzen voordat ik iets beslis. Je gaf me een fantastisch album maar ik had al een nummer 1. Ik wist: „het is een kwestie van tijd. Onvermijdelijk. gelijk achteraf.” Toon ik aan Portishead berouw? Kan ik hen daarin vertrouwen. Uw ogen vroegen of ik u graag zie. Ik zeg „ja”, maar eigenlijk is het zo simpel niet. Ik krijg het nog altijd niet uitgelegd. Dat het mijn schuld ging zijn wist ik al van de 1ste dag. Zeg dat je het niet wist, dat je zo’n mooi album hebt gemaakt. Ik geloof u wel.

Mijn leven is een quiz, ik ken uw vragen ondertussen al van buiten. De antwoorden laten op zich wachten, het is multiple choice, veel te multiple choice. Uw leven staat op stelten, als je niet tourt met uw groep, dan doe je het alleen of doe je theater. Je bent altijd bezig, kwestie van niet stoppen en als je toch stopt: ga op reis, je hebt het verdiend.
Ik vrees dat je uw beste teksten al hebt verspild. Keek je misschien wat scheel, toen je dit album hebt gemaakt? Naar uw eigen situaties? Het is herkenbaar, ik geloof alles van wat dat je zegt want jij leeft in het echt. Uw vragen zijn echt. Het ligt dus niet aan u. Je bent niet ziek, Je leeft op deze planeet en dit album is de afspiegeling van de vragen over het leven van een gewone mens.

Ik probeer u te vergeten, maar ik weet nog perfect hoe het nummer gaat. Men zocht naar uw woorden, maar de teksten staan in het Algemeen Nederlands. Ik had dit niet zien aankomen. Ik heb uw woorden oneindig veel beluisterd. Ik kan het nog moeilijk geloven. Heb ik iets misdaan? Dat het vuur maar niet kan doven. Ik kan er niet tegen die vragen waarom? Het is vissen naar redenen hoe dat het komt.
In het begin twijfelde ik nog tussen uw andere nummers. Een beetje als kiezen tussen goede maten. Tot mijn spijt heb ik ondervonden, dat dit toch echt wel mijn favoriet is. De tijd is een genezer maar ons trok hij nog meer naar elkaar. Gasten gelijk Wannes Cappelle zijn verrezen, maar ik speel dat niet klaar.
Als het voorkomt dat ik toch nog genees, dat ik een ander nummer heb. Dat ik uw nummers niet meer luister, wat je nooit geschreven hebt. Gaan we dan eens naar een optreden? Zeggen dat we het verstaan? En samen vergeten, ons laten gaan?
Ik zwijg omdat ik dingen niet kan benoemen of uit geluk. De woorden zijn met veel te veel, ik krijg ze niet door mijn keel. Ik zwijg omdat ik dingen niet kan benoemen of omdat ik de muziek voor zich laat spreken. Ik zoek naar redenen om het te verstaan. De piano, de viool, uw woorden, maar oplossingen zijn zo simpel niet.

Ik ga u niet bij naam noemen, omdat dat de mensen stoort. Niet waarom dat jij gegaan bent, maar wel hoe, dat zeggen ze voort. Hoe is het mogelijk? Blijkbaar stond het in de gazet, maar ik weet het via mijn broer. Hoe is het Mogelijk?
Zaten er spoken in uw hersens? Had uw peinzen een platte band? Zat er sleet op de formule? Zat er stof op uw verstand? Werd je gepest of was het een vrouw die je niet krijgen kon? Of was het ander lijfelijk lijden waar dat je nu van zijt verlost? Hoe is het mogelijk?
Hoe is het mogelijk dat ik u niet hielp. Ik heb u nooit echt graag gehad, ge had dat ook wel in de gaten. Maar nu dat je er niet meer zijt, tel ik u toch gelijk bij mijn maten. Graag gezien zijn door de mensen, kreeg je nooit onder de knie. Onderzoek heeft uitgewezen: er zijn teveel gasten gelijk gij.
Had ik u moeten helpen toen je iets vroeg aan mij paar dagen ervoor? Ik had het te druk, ik vraag me nog altijd af wat indien ik u toen had geholpen. Waart ge toen gebleven? Was het dan wat uitgesteld? Was dat de druppel? Ik hoop oprecht dat de volgende keer mij iemand zoiets vraagt dat ik tijd ga maken. Ik weet het niet meer zeker, maar toen ik dit nummer voor het eerst hoorde paar maanden nadat ik het vernam, heb ik toen geweend?

Ik ben benauwd voor het witte blad, ik ben benauwd om iets op te schrijven over dit nummer. Dus ik maak niks af. Ik leef in het klad. Ik heb gebluft, ik heb gelogen, ik liet iedereen in de waan. Ik kan niet anders dan ontgoochelen. Ik heb het mezelf aangedaan. Ik heb nooit mijn recensie afgewerkt van dit prachtige album. Met wat woorden op een wit blaadje en wat noten in mineur. Ben ik nu een vogel voor de kat, een mug op een witte muur? Soms krijg je knikkers voor uw parels van teksten, soms krijg je geld voor mindere teksten. Vraag dat maar aan Wannes Cappelle. Voor jullie gaan vragen aan mij. Hoe, Waarom of wat? Ach, ik vul ook gewoon maar mijn dagen met muziek van Het Zesde Metaal.

Mijn wereld is gestopt met draaien rond jullie, ik ben er nog dronken van en zie nog niet klaar voor ogen. Ik kon het eerst niet geloven, ik deed het voorzichtig en wou nog niet teveel stoefen, Je weet nooit wat ze onthouden. Van nu voort heb ik 3 albums die er bovenuit steken.
Dit gaat zo verder, het wordt moeilijker. Ik volg mijn gevoel, het heeft weinig zin maar ik doe het toch in mijn gedachten. Is dit album nog niet wat te jong?
Ik wist het direct, ik was enthousiast, ik kon niet wachten om het te zeggen tegen jullie maar dit is het grootste werk dat ik ken. jullie vroegen mij: „Ga je het liever zien dan ons”. Ik zei: „Ik weet het niet, maar vanaf nu zijn jullie met drie.”

Dank u Wannes, het is een album die geholpen heeft met de verwerking. en het nog altijd doet. Het is een album die me tot tranen toe kan bedwingen en het nog altijd doet. Na zoveel luisterbeurten. Het is een album waar ik veel levenswijsheid en inspiratie uit haal. Het is een album waar ik mezelf in terug kan vinden. Hoe is het mogelijk dat een album die puur over Wannes leven gaat zo iemands leven kan weerspiegelen maar op een andere manier bekeken? Oe ist meuglijk?

Jan Swerts is een interessant persoon. De titel van dit album is op zijn minst raar te noemen, maar toch samenvattend. De titels van de liedjes zijn in het Nederlands maar de zang is in het Engels maar het wordt op een Siguriaanse manier gezongen. Dit zorgt ervoor dat de klanken eigenlijk belangrijker zijn dan de woorden. Iedere klank baant zich een weg door uw merg en been. Het brengt de luisteraar een onvervuld verlangen. Je kunt dit in de achtergrond spelen maar dan mis je alle pracht van deze plaat. Iedere noot, klank, zang is belangrijk, zelfs de bewuste niet-klanken op de juiste momenten. Jan Swerts heeft de kunst van het muziek maken onder de knie. Je moet van mij echt niet live optreden hoor Jan als je dat echt niet ziet zitten maar ik wil me gerust een weg banen door de Anatomie van de Melancholie.

Jonas Winterland: een 30-jarige West-Vlaming die verhuist is naar Leuven komt vanuit het niets opeens af met een debuutalbum. Hij levert een kort album af met kwalitatieve teksten in mooi Nederlands. De degelijke teksten worden ook nog eens begeleid met een redelijke instrumentatie. De zang is misschien niet het beste maar dat moet niet zolang er maar karakter in zit en dat zit er zeker in. Jonas durft het aan om een lied te coveren van dEUS van 1 van mijn favoriete albums:"In a Bar, Under The Sea". Dat dit lied in het Nederlands ook mooi zou klinken had ik nooit gedacht. Enige minpunt is misschien dat dit lied gewoon als afsluiter moest staan. Daar staat dan weer wel tegenover dat "Dagen Zonder Lief" een ideale afsluiter is. Allemaal goed en wel en zeker aangenaam luisteren maar geen enkel lied overtuigd of pakt helemaal maar deze artiest is zeker iemand om voor te volgen. Een mooie nieuwe naam voor de Nederlandse taal.

Favorieten zijn: Dagen Zonder Lief, Maak me Wakker Voor ik Slaap, De Figurant

Deze groep heb ik gezien op het dunk!festival, ik had er nog nooit van gehoord en ze werden dan ook aangekondigd als een groep die soms doet denken aan Sigur Ros en Pink Floyd. Van beide hoorde ik wel een beetje invloeden maar ze hebben echt wel een eigen geluid. Van Pink Floyd herken ik dan wel niets op deze plaat.

Maar wat een geniaal optreden was dat, al van de 1ste minuut wisten ze mij bij de keel te pakken. Nog nooit zo'n geniaal optreden gezien van een groep die ik niet kende, al deden 2 andere groepen (Junius en Her name is Calla) niet veel onder op dat festival.

Ik dacht laten we eens omgekeerd doen en eerst hun 1ste plaat beluisteren, maar dit heb ik mij nog geen seconde beklaagd, wat een fantastisch album is dit, het zou zomaar eens over een paar maanden in mijn top 10 kunnen staan. Wat Herman hier zegt is idd waar dat het een beetje lijkt op een progrockversie van Muse maar hier hou ik nu eens juist van.

In tegenstelling tot anderen vind ik tyrke en Lobetid niet zwakker, natuurlijk zijn de geniaalste liedjes wel Forsyn en End Credits maar de anderen doen zeker niet onder voor mij. End Credits vind ik trouwens het beste als ik dan toch een voorkeur moet uitspreken voor een nummer, maar dit album zie ik vooral als een geheel.

Verfrissend, dramatisch, emotioneel, pakkend en dit allemaal in 1 plaat: fantastisch !

Mensen, muziekliefhebbers van uit alle wind- en streekrichtingen. Laat de tijd eens stil staan als je dit album beluisterd en stel je eens voor dat je dit album beluisterd in 1968. Mickey Newbury mag u dan misschien qua naam niet bekend klinken maar we hebben hier te maken met 1 van de best bewaarde geheimen die de muziek te bieden heeft en dan zeker in het singer-songwriter gebied.

Deze Man heeft echt alles in huis, dat hij teksten kon schrijven voor andere mensen was al duidelijk want hij had op een bepaald moment verschillende nummer 1 hits maar dan wel met verschillende artiesten. Jammer dat hij niet zo bekend is om zijn zang want ik heb zelden iemand gehoord met zo’n gave. De gave die niet veel mensen gegeven zijn en dat is om ieder woord, wat zeg ik iedere lettergreep op zo’n manier te zingen dat je alles gelooft en in heel het verhaal wordt gezogen. Hij brengt je van de ene emotie in de andere. Het is weinig mensen gegeven om zo sterk uw verhaal over te brengen naar de luisteraars.
Hij kan het emotioneel, waar hij me op sommige liedjes wat doet denken aan de zang van Anthony Hegarty (Anthony and the Johnsons) maar dan op een iets andere manier. Hij heeft ook bij bepaalde liedjes een soort heesheid in zijn stem, dat een eigen karakter geeft aan iedere lettergreep die hij zingt daarnaast heeft hij ook nog een echte soulstem, dat is het duidelijkst te merken in de afsluiter, waar je een echte soulklassieker (het zou er toch 1 moeten zijn) voor de kiezen krijgt.
Nu heb ik het nog alleen maar over zijn zangkunsten gehad maar dat is het zeker niet alleen. Ook qua songwriting hebben de groten der aarde hem niks te leren. Neem nu het 2de lied: “Here Comes The Rain, Baby” waar je het gevoel krijgt binnen te zitten in zijn studio maar toch op 1 of andere manier het hoort druppelen buiten. Pure klasse om dit zo te laten over komen. Er wordt ook veelvuldig gebruik gemaakt van strijkers, daar kun je zo goed als niks verkeerd doen bij mij en al zeker niet hoe hij ze gebruikt. Denk aan hoe Nick Drake dit deed op Five Leaves Left. Die kon dat ook al zo goed. Rustig op het ene lied, sfeerscheppend op het andere en dan weer dreigend in de afsluiter.
Dat hij echt aan alles heeft gedacht is bij alles te merken, aan dat ene achtergrond geluidje: bv de regen bij het 2de lied of de gepaste achtergrondsamenzang in “Are My Thoughts With You”. Het fluiten op het einde van het lied: “Good Morning Dear”. Zo kan ik nog een eindje doorgaan maar dat is niet nodig. Ik denk dat jullie het nu wel begrepen hebben.

Deze man mag dan dit album, zelf geen goed werk vinden. Dit is een vergeten klassieker, ga dit luisteren en kondig het voort. Dit werk mag niet in de vergetelheid geraken daar is het echt veel te mooi voor. Schaam u niet als je deze man nog niet kent maar ga je wel schamen als je deze man nooit beluisterd. Ik zeg het alleen maar voor uw eigen goed, want je weet echt niet wat je mist als je van deze man geen muziek beluisterd. Hij had de kunst om te zingen, te schrijven maar blijkbaar ook om 1 van de mooiste albums in de vergetelheid te brengen. Kom dan nu terug uit het jaar 1968 en spreek iedereen aan over deze man, misschien dat het dan nog ooit goed komt met de bekendheid die hij verdient.

Eind december was het, toen Angelo een lied poste in het topic maak kennis met ... 2012. Het was het nieuwe lied van Phosphorescent. Toen ging er een belletje rinkelen, ik heb die ooit nog gezien in het voorprogramma van Band of Horses (dacht ik) eind 2010. Bleek ik de datum juist te hebben maar het was in het voorprogramma van The National. Dat ik een naam onthou van een voorprogramma is al uitzonderlijk. Dat wou ook zeggen dat ik toen onder de indruk was, maar aangezien het hoofdprogramma zo goed was heb ik nooit aan toe gekomen om werk van hen op te zoeken. Het feit dat ik dacht dat ik hen voor Band of Horses gezien heb heeft misschien wel wat met hun muziek te maken. Dat dacht ik toch toen ik naar het lied Song for Zula luisterde. ik was niet direct helemaal onder de indruk maar vond het zeker goed genoeg om er een welverdiende 7 voor te geven.

Nu is dit lied een groeier van jewelste gebleken. Voor mij 1 van de beste liedjes van 2013. Dit is zo'n goed lied dat je het jammer vind, dat je niet Zula noemt en dat je er toch maar eens over nadenkt om uw naam te veranderen. Nadenken? Nee, zelfs dat niet je doet het gewoon; Ik zou het me nooit beklagen moest ik het doen. Een nummer om trots op te zijn. De rest van het album is ook de moeite te noemen. De opener is al direct interessant, het laat u direct al op het puntje van uw stoel zitten om met volle interesse te luisteren naar wat komt. Ook na Song For Zula zakt het niveau niet in, nee hoor want dan ben je al lang bezig met de mensen rond u te verzamelen en heerlijk mee te zingen. Dansen, plezier maken, dit alles, je zit al lang niet meer op uw stoel. Wat deze groep het meest onder de knie heeft zijn toch de iets rustige nummers in een mooie sfeer gegoten. Het is wel niet alleen sfeer, het is veel meer. Neem nu bijvoorbeeld die stem. De stem is zo niet te beschrijven maar toch heel gemakkelijk te herkennen. Uit de duizend haal je zo de stem van Matthew Houck. Hij zingt met zoveel inleving en passie in de liedjes dat je er in gezogen wordt. Dit is alleen de groten gegeven. Ook de instrumentatie is top, geen moment slaat de verveling toe. Er zitten genoeg versnellingen in, niet dat ze dit nodig hebben om het boeiend te houden want deze muziek heeft echt alles. Matthew Houck laat u binnen in zijn wereld maar laat er u niet meer uit.

Ik heb spijt, spijt dat ik deze groep niet beter heb leren kennen toen ik ze voor het eerst leerde kennen, gelukkig heb ik deze groep toch gevonden. Ik zal ze zo rap mogelijk heel goed leren kennen en ik hoop dat veel mensen dit met mij willen doen.

Mijn eerste reactie toen ik in het spel super tip topper dit album als tip kreeg:



Ik moet wel zeggen als er mij iemand zei dat hij fan was van placebo gaf ik hen altijd hetzelfde antwoord: "Goede groep jammer van de zang want dat kan ik echt niet langer dan 1 lied aanhoren."

Ik ben blij dat ik deze tip gekregen heb of ik ging nooit die mooie rustige liedjes van Placebo leren kennen en die hardere nummers komen er gepast tussen. Eigenlijk van de 1ste luisterbeurt moest ik vaststellen dat ik al die jaren deze schoonheid van muziek aan mij heb laten voorbijgaan. Dit had ik nooit verwacht maar ik ga zeker nog meer beluisteren van Placebo.

Conclusie: oordeel nooit voor je een heel album hebt beluisterd.

Ik ga proberen al mijn schade in te halen.

Rotstem, wat zeg ik, prachtige stem ! 1 uit de duizend.

Recycle Culture komt hier met zijn eerste EP en had in sommige kringen al wat naam gemaakt met remixen. ik moet eerlijk zijn, ik heb er nog geen enkel van gehoord. Deze EP is een echt meesterstuk geworden. Waar naar het schijnt de remixen vooral house gericht zijn. is dit een ambient EP geworden maar wel 1 met vele avonturen in andere genres of met veel extra instrumenten waardoor je de indruk hebt dat dit album leeft en niet geforceerd overkomt. De piano is een veelgebruikt instrument, daarnaast zijn de house/dance invloeden toch ook wel op te merken. Soundscapes zijn natuurlijk ook heel veel aanwezig maar zijn zo gemaakt tesamen met de andere toevoegingen dat je bij iedere luisterbeurt andere dingen opmerkt. Op het laatste deel wordt zelf prachtig gebruik gemaakt van een saxofoon.

Normaal vind ik dit soort muziek wat aan de saaie kant, maar Recycle Culture maakt hier een sterk debuut en ik ben dan ook heel benieuwd wat hij verder in de toekomst nog gaat maken maar dit is zeker een naam voor in de gaten te houden.

Beetje jammer dat Sailors als eerste nummer staat want dit zet de verwachtingen voor de rest van het album zo hoog, dat alles erna toch wat ontgoochelend klinkt. Voor de rest zit heel dit album heel goed in elkaar hoor, mooie rakende nummers. Alleen mis ik bij de andere nummers iets wat ik wel hoor bij Sailors. Wat dat is kan ik niet zeggen. Ik zal deze artiest zeker blijven volgen, volgens mij kan hij beter en laat hij hier al zijn potentieel zien maar hebben we het zeker nog niet allemaal gehoord.

Bijna een jaar geleden op een mooie dag dacht ik om nog eens naar mediamarkt te gaan om nog eens wat cd’s aan te schaffen. Het plan was om alleen cd’s te kopen die ik al eens beluisterd had en heel goed vond, maar sommigen zullen zich er wel in herkennen dat ze altijd meer geld verdoen dan wat het plan was. Zo gebeurde ook op die dag want ik zat wat rond te kijken weet niet meer welke groep ik zocht maar ik zat te kijken naar de nieuwe cd van The National: High Violet. Had wel eens van die groep gehoord maar nog nooit iets van beluisterd dus dacht ik maar laat ik eens wat fragmentjes beluisteren in mediamarkt zelf gewoon voor te weten hoe het klinkt. Toen ik het nog maar op had staan wist ik deze CD kan ik niet laten liggen, wat klinkt dit goed zeg.

Eenmaal thuis gekomen met onder andere nog wat andere cd’s die ik heel graag hoor. Wou ik toch eerst eens High Violet beluisteren want ik was wel benieuwd. Terrible Love kwam uit mijn boxen en 1ste seconden dacht ik echt wat een miskoop heb ik hier gedaan. Wat een herrie vond ik dat zeg. De volgende liedjes vond ik al iets beter maar echt goed vond ik het allemaal niet maar dan kwam lemonworld wat ik op 1 slag heel goed vond en nog altijd. De laatste liedjes kwamen allemaal stuk voor stuk goed en vooral Vanderlyle Crybaby Geeks vond ik een pareltje. Na 1 keer luisteren was ik verre van overtuigd maar er stonden wel een paar mooie liedjes en vooral de laatste dat ik dacht laat ik het nog eens afspelen. De CD werd iedere keer beter en tegen dat ik ging gaan slapen had ik hem zeker al 8 keer beluisterd. Ook de volgende dag wou ik direct luisteren naar deze cd ik was officieel verslaafd, zo verslaafd dat ik direct een ticket wou kopen voor The National in de Ancienne Belgique, ik was nog juist op tijd (tickets waren op 1 dag of zoiets uitverkocht). Was ik blij dat ik die CD gekocht had. Mijn favorieten zijn nog altijd Vanderlyle Crybaby Geeks en Lemonworld, maar de rest vind ik nu ook allemaal prachtig nu. Nu bijna een jaar later ligt deze CD nog altijd af en toe eens op en ik vind deze CD nog altijd goed.

Ondertussen heb ik ze ook al 2 keer live gezien en per concert dat ik van hen zie hoe beter ik hen vindt. Ook heb ik al de andere albums al beluisterd maar deze vind ik toch iets beters, het is een beter geheel, daarom staat dit album ook geheel terecht in mijn top 10. Deze CD is dan ook volgens mij mijn beste spontane koop ooit. Ik raad dan ook iedereen aan om deze CD zonder voorkennis te kopen het maakt hem alleen nog prachtiger dan het album al is.

Een album waar ik heel erg naar uitkeek maar dat uitkijken werd al verminderd met de 1ste single: Demons (al heb ik die wel erg veel gedraaid). Het album toch bijna direct beluisterd toen het uitkwam. Goed album in zijn totaal maar toch wel een aantal kritiekpunten (voor mij) waardoor dit hun minste album is na hun debuut.

Eerst en vooral de drums zijn niet meer zo leuk als anders soms wel wat te eenvoudig. Waar ze op vorige albums een constante aan leuke drums hadden ontbreekt het hier aan en krijgen we veel herhaling. Niet dat ik de drums zo slecht vind, het ontbreekt wat aan leuke drums. Daarnaast is er ook de stem van Mart Berninger die mij minder bevalt nu zijn stemgeluid wat uitgebreider is, ik zou zeggen ga terug roken ! Als derde punt wil ik toch zeggen dat de teksten mij veel minder boeien dan anders, ik ga niet zeggen dat de teksten slecht zijn maar ze zijn veel minder "The National" dan anders.

Voor de rest staat dit album vol met mooie nummers maar er staat maar 1 nummer op die zich kan meten met liedjes van hun vorige albums en dat is "I Need My Girl".

Met moeite 4 sterren dus. Dit wordt geen album voor mijn eindlijst terwijl ik het hier toch wel had verwacht, volgende keer beter !

TrIxie Whitley is daar dan eindelijk met haar debuutalbum. (eigenlijk haar 2de album maar haar 1ste album zit ergens ver weg in een kluis bij sony) Nu vindt ze dat zelf niet zo erg en misschien is dit wel een voordeel voor haar carrière. Trixie is de dochter van Chris die jammer genoeg veel te vroeg is heen gegaan, ze heeft nog meegewerkt aan zijn laatste album. Na haar samenwerking met Daniel Lanois in de groep Black Dub zijn de verwachtingen voor dit album heel hoog. De hoge verwachtingen werden een beetje in een deuk gegooid toen ik voor het eerst “Need Your Love” hoorde, wat een teleurstelling was dat. Toen de teleurstelling al wat weg was en ik het lied nog eens beluisterde bleek het toch om een groeier te gaan bij mij. Daarmee kwam de interesse voor dit album terug en zeker ook al omdat “Breathe You in My Dreams” , die al vroeger te beluisteren was meer dan aan mijn verwachtingen voldeed.

De verwachtingen werden al direct overtroffen toen ik "Irene" door mijn boxen hoorde . Een geweldig drumloopje (gemaakt door een vriend van haar Dougie Bowie die nog bij Iggy Pop heeft gespeeld), dat tesamen met in het begin een de gezapige stem van Trixie en dan die prachtige uithalen. Prachtig die woede in het refrein omdat ze haar vrijheid kwijt is door de orkaan: Irene. Op "Never Enough" gaat het wat meer de popkant uit maar toch zit hier haar eigenheid in die je in al haar liedjes terug vindt waardoor ze in kwestie bijna een eigen genre uitvindt. "Never Enough" heeft trouwens ook een weerkerend deuntje over heel het nummer, wat het heel integrerend maakt. Daarna hebben we weeral een favoriet van mij “Pieces”. Mag ik hier Daniel Lanois bedanken voor zijn koffiepauze? Ik doe het toch maar hoor want anders zouden we dit prachtige lied nooit te horen krijgen. Toen Trixie bij Black Dub speelde ze op een ochtend wat melodietjes op de piano en daar is dit lied uitgekomen. Heerlijk rustig liedje waar de sterkte van Trixie tot het hoogtepunt kan komen namelijk haar stem, maar ook muzikaal zit dit nummer gewoon perfect in elkaar.
“Need Your Love” is niet direct mijn favoriet zoals je misschien wel al weet, maar ook dit nummer zit heel goed in elkaar. Geen idee waar ik het haal maar het is net een Radiohead nummer maar dan zonder electronica en met een prachtige soulstem op in plaats van de klagende zang van Thom Yorke. Het refrein blijft wel een minpunt in dit nummer. Het volgende nummer “Silent Rebel pt. 2” heeft een prachtige sfeer. Die sfeer creëerde ze door Noord-Afrikaanse ritmes te combineren met strijkers uit het Midden-Oosten. Dit allemaal gecombineerd met nog eens spoken word om haar frustratie uit te drukken over de algehele wantoestand in de wereld. De spoken word past trouwens heel goed op dit nummer en ik zou het zeker aanraden aan haar om dit meer te gebruiken. Ik luister graag naar haar of ze nu praat of zingt het maakt niet uit.
“Breathe You in My Dreams’ heeft dan weer een prachtig pianoloopje in het begin. Dan de drums die erbij komen, daarna haar stem die er eerst zachtjes bijkomt, daarna langzaam aan wat harder, dan komt dat pianoloopje ook nog eens terug. Kortom dit lied zit zo goed in elkaar. Haar geliefde kan niet anders dan tranen in zijn ogen krijgen toen hij dit lied hoorde. Trixie zat toen namelijk in een lange astandsrelatie toen ze dit lied schreef. Een lied die recht uit haar dromen kwam. Haar geliefde ademt misschien in haar dromen maar haar stem ademt gewoon soul uit haar hart. Dit doet me zachtjes aan dromen van haar. In het volgende lied “Gradual Return” haalt ze me al direct uit mijn dromen, door een mooi uptempo nummer. Ook dit zit muzikaal heel erg sterk in elkaar want dit album blinkt niet alleen qua stem uit, maar ook van positieve eigenzinnigheid (want geef toe, ze zou zo gewone popnummers kunnen schrijven waardoor heel de wereld aan haar voeten ligt) en ook qua muzikaliteit.
Van Uptemponummers gesproken, daar komt “Hotel No Name”. Ook dit nummer heeft iets wederkerends maar mij niet gelaten, je zou denken dat dit uptempo gitaardeuntje niet zou passen bij haar soulstem, maar na 1 seconde haar stem te horen weet je wel weer beter. Dit nummer ademt trouwens een heel andere sfeer uit. Ze maakt hier trouwens ook weer passend gebruik van spoken word (ook al doet ze het hier op een andere manier dan in het andere nummer). Nu 1 van mijn favoriete nummers van dit album (oh ja het zijn bijna allemaal favorieten) maar dit is misschien wel mijn favoriet. Weer zo’n prachtig rustig nummer waar ze met zoveel passie zingt dat het er vanaf druipt. Het rustig spelen op de gitaar en haar passionele stem met dan naar het einde toe nog een heerlijk pianostukje dat het lied helemaal afmaakt. Dit is trouwens een nummer dat ze schreef in het stadje Morelia in Mexico, waar ze enige tijd woonde nadat ze haar echte eerste plaat was kwijtgespeeld.
Moest je na dit nummer nog niet emotioneel geraakt worden, dan ben je dat zeker na het horen van het titelnummer “Fourth Corner”. Ook hier zingt ze weer zo passioneel dat je gewoon in de sfeer wordt geblazen. Dit lied heeft ze trouwens geschreven in Marokko. Daarna hebben we nog de sterke afsluiter waar ze zingt over haar passie voor muziek die ze helemaal uitstraalt in dit album. Op het einde zegt ze nog: “I Think That’s Enough”. Hier moet ik haar toch eventjes tegen spreken want ik heb helemaal niet genoeg van haar na deze 11 liedjes, gelukkig hebben ze hier de repeatknop voor uitgevonden. Deze gaat op repeat alleszins tot het concert in de Ancienne Belgique op 9 maart. Wie nog geen ticket heeft voor een liveoptreden van haar, koop dan nu direct een ticket voor ze te groot is om haar te zien in kleine zalen.

Dit album heeft muzikaal misschien niet veel met soul te maken maar dit album blaast, ademt, droomt, passioneert zich gewoon in soul. Dit album is iets unieks en dit kunnen we maar beter met al onze passie voor muziek bewaren.

Why do you Like … Until The Ribbon Breaks?

Because it makes me Happy.

Laten we dit nu eens allemaal in een ander perspectief bekijken. Het debuutalbum van Until The Ribbon Breaks is eindelijk uit en de eerste kritiek kwam er al direct. Zo weinig nieuwe nummers? maar is dit niet logisch als je het ontstaan van hun naam er eens bij haalt? De naam komt er vooral als referentie naar het afspelen van cassettebandjes. Meestal een cassette opgesteld met favoriete muziek die van de radio geplukt zijn.
Komen we bij een ander commentaar die al rap volgt na een eerste luisterbeurt, dat is namelijk dat de nummers geen lange intro’s en outro’s hebben en heel rap in elkaar over vliegen op sneltempo. Dit is waarschijnlijk dus ook de bedoeling want als je vroeger een cassette samenstelde wilde je zoveel mogelijk favoriete nummers erop zetten. Waarom dit dan zo van het ene genre in het andere vliegt is natuurlijk ook te begrijpen want favoriete nummers zijn nu niet allemaal in 1 genre te stoppen. Wat dit trouwens beter maakt dan een samengestelde cassette is dan weer de samenhang van de nummers. Ook al zijn ze zo verschillend toch hangt het allemaal aan elkaar. Op een filmische manier dan wel.

Komen we natuurlijk bij het punt dat Pete een filmliefhebber is. „Pressure” werd geschreven naar aanleiding van de rellen in Londen op beelden van de film „Lost Highway” zonder geluid. Dat hij ook een liefhebber van teksten en poezië is steekt hij zeker niet weg. In „Romeo” geeft hij een geheel eigen draai aan de tekst van shakespeare en hoe hij het zou gedaan hebben. Ik moet hem daar helemaal geen ongelijk in geven. Daarnaast is Pete ook een hiphopliefhebber, dat hij dan nog eens met 3 van de betere rappers mag samenwerken van het moment. Die alle 3 een heel mooie bijdrage leveren aan de nummers ook al zijn sommige bijdragen heel kort maar wel erg krachtig. Net zoals dit album kort en krachtig maar wel op vollen bak op repeat staat.

Waarom? Eerst en vooral omdat er altijd wel iets gebeurt, alsof je naar een film luistert die van de ene wending in de andere vliegt maar uiteindelijk toch weer terugkeert naar waar het begon. Daar is „Pressure” nog het beste voorbeeld van. De film moet je er wel zelf bij voorstellen maar je kan natuurlijk veel kanten uit. Een andere reden is de subtiliteiten van sommige instrumenten die in nummers zitten. De piano, de trompet, … de verschillende lagen waaruit een nummer is opgezet waardoor dit album ook nooit gaat vervelen na een tijdje.

Een ander voordeel is dat dit alle kanten uitvliegt zonder dat het in herhaling valt (ik weet, ik val wel in herhaling) en dit zonder de samenhorigheid te verliezen.Ze maken van wat bij vele albums een nadeel is, hun voordeel. Dit album spreekt, danst, filmt, poeziët, knalt, splettert, revolutioneert, is sexy, geeft u een smaakje zilver … en het is goud waard. Dus vertelt het aan de anderen en laten we vooral niet vergeten om eens iets in een ander perspectief te durven bekijken.


So who am I to cheat time?
I've been trying to gauge the ending
And you'll do just fine
So use me, taped and broken,
Like your favorite old table
We could just play out through the summer,
Until the ribbon breaks

Wat een EP

Muzikaal zit dit gewoon geniaal in elkaar en met zoveel lagen. De bijdrage van Homeboy Sandman is zo goed dat ik zeker meer ga opzoeken van die gast. fantastisch nummer Perspective, maar als je de eerste 2 fenomenale nummers hebt gehoord. Dan komt er ook nog eens het nummer Romeo dat misschien wel Pressure van de troon stoot qua nummer van het jaar. Hoe dat nummer in elkaar zit is werkelijk geniaal te noemen. Back To The Stars is een afsluiter die totaal in het plaatje past en een betere afsluiter kan ik niet direct bedenken. Heb ik al iets gezegd over de stem van de zanger? Die is 1 van de mooiste die ik al gehoord heb in mijn leven !

Enige minpunt is toch wel dat de bijdrage van Mr. MFN Exquire hier niet op staat, maar dat wordt op een prachtige manier vervangen (eigenlijk is het omgekeerd) dat je mij zeker niet hoort klagen.

Ik blijf dit afspelen tot mijn bandje breekt !

De titel van de nieuwste EP klinkt als een EP vol overschotjes van zijn aankomend album maar als dit overschotjes zijn wil ik zo rap mogelijk de nummers van het album horen. Wat Until The Ribbon Breaks hier op deze EP is zijn horizon nog wat uitbreiden, wat er nog meer voor zorgt dat dit de meest interessante artiest is van het moment. Uw eerste nummer van deze EP dezelfde titel geven als uw vorige EP maakt het op zich al interessant. A Taste of Silver begint met een gitaarrif maar het nummer krijgt al rap een andere wending. Wat hier goed gecreëerd wordt is een mix van genres maar vooral iets dansbaarder dan de vorige ep om dan te stoppen met een trager nummer waar het pianostukje het toch maar weer doet. Deze gaat net als de vorige EP weer oneindig op repeat staan en hopelijk niet te lang meer wachten op het album.