menu

Hier kun je zien welke berichten ThirdEyedCitizen als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Calexico - The Thread That Keeps Us (2018)

4,0
Ik vind dit echt een heel tof album, klinkt soms ook weer wat broeieriger: de ska met blazers van Under the Wheels, harde funk op Another Space, Thrown to the Wild had een soundtrack van Yann Tiersen kunnen zijn. Wat vooral bevalt is die rauwe, soms dissonant klinkende gitaren en plotselinge uitbarstingen chaos, waar alle instrumenten over elkaar lijken te buitelen of juist heel mooi samenkomen. Er zit ook veel energie in, wat ik op de voorganger nogal vond tegenvallen, omdat er veel duffe country en zeurderige pop te bespeuren viel. Hier zijn enkel The Town & Miss Lorraine en Music Box te glad, Eerstgenoemde zou ik zelfs Frans Bauer-achtig willen noemen, of misschien heeft het meer raakvlakken met de soms zeurderige Neville-ballads – u weet wel, van dat prachtige Yellow Moon album.

Carla Bozulich - Red Headed Stranger (2003)

4,0
Interessante plaat, alleen al voor het feit dat ie veel en veel beter is dan het origineel. Min of meer een vrije bewerking van het bekende, naar mijn mening saaie Willie Nelson-album.

Alleen al aan de lengte is te zien dat er nogal wat wordt geïmproviseerd op dit album. In originele vorm duurt deze plaat ongeveer 30 minuten, hier haast het dubbele. Gewapend met haar stem en een digitale Tanpura dronebox (wat een Indiaas tintje geeft aan het hele album) zingt Carla zich op een spookachtige manier door het hele album heen. Haar zus komt nog even langs voor backing vocals, zo ook Nels Cline voor gitaar en lap steel. Uit zijn Nels Cline Singers band neemt hij de drummer mee en natuurlijk is er ook nog ruimte voor een violist. Oja en Nelson zelf doet ook nog op 3 tracks mee, maar dat haalt het niveau gelijk weer ietsje naar beneden, helaas.

Ik moet dit nog een paar keer horen, maar ik vind het knap dat het uiterst traditionele en gezapige origineel wordt omgetoverd tot zo'n donker en spannend werkje. Cijfer volgt later.

Centro-Matic - Redo the Stacks (1997)

4,5
De laatste tijd ben ik erg in de ban van deze band met frontman Will Johnson. Dus dat verdiend een beetje tekst van mijn kant. Echter had ik niet verwacht dat het bij dit album zou zijn. Ik zall niet teveel vergelijkingen trekken, maar omdat het zo makkelijk is, liefhebbers van: Pavement, Guided By Voices, Weezer (Pinkerton) en Dinosaur Jr. doen er goed aan om dit album te checken.

Als een instabiele twintiger met gebruikelijke (liefdes)problemen sluit Will Johnson zich op met zijn 4-track recorder en begint het grootste gedeelte zelf op te nemen. Dik aangezette college rock gitaren gaan hand in hand met rammelende, kwetsbare, alternatieve popliedjes. Alles piept, alles kraakt, maar het is oprecht. Hier al heeft het Centro-matic project een eigen stijl. Kenmerkend door het eigen stemgeluid van Johnson en het rafelige wat het project ook in bandvorm nog een heeel tijdje zou kenmerken.

Een krap uur is lang voor een dergelijk rammel-plaatje en daar lag aanvankelijk mijn probleem. Achteraf blijkt dat de verrassende manier waarop een nummer start en eindigt (het huiskamer gevoel is hier sterk aanwezig) en de non-structuur van de hele plaat zorgt voor een fris en verrassend geheel.

Ja tof, maar niet voor mensen die vooral fan zijn van het latere werk. Centro-matic als band werd steeds minder rommelig, ging als band misschien zelfs wel "betere" muziek maken, maar dit is charmant en geweldig.

Ceremony - Rocket Fire (2010)

4,5
Niet de hardcore band genaamd Ceremony dus.
Olivier Ackerman ging weg van Skywave om in New York een gitaarshop te beginnen, de andere leden begonnen dit Ceremony.

Daar heb je gelijk de overeenkomsten. Hoogstwaarschijnlijk speelt deze band met effecten en gitaren uit de shop van Death by Audio en dat is goed te horen. De plaat is ook net zo meedogenloos hard en Shoegaze-achtige als bij APTBS.

Toch, dan heb je de vergelijkingen wel gehad. Deze band speelt namelijk veel meer noisepop. Pak een sheut Shoegaze, wat Dinosaur Jr en een flinke scheut The Cure uit de meer romantische/vrolijke periode en je komt al een beetje in de buurt, lijkt me. Met als gevolg dat deze plaat goed meezingbaar is, want door de wall of sound sijpelen gewoon hele catchy popsongs.
Nummers als For Her Smile, Marianne en voral Someday blijven dagen in je hoofd zitten. Terwijl dat zelfde For Her Smile makkelijk bij de hardste nummers van de plaat hoort, samen met Silhouette en Don't Leave Me Behind.

Grote kracht van de plaat is dat ik hem niet uit mijn kop krijg, ondanks of misschien wel juist door de muur van geluid die de songs begeleidt.
De plaat is pas net uit, mar de band heeft al een hele serie clips gemaakt. Dat is pas promotie! Mooie clips ok, vooral Silhouette.
1 van de beste platen van het jaar!

Cha Wa - My People (2021)

4,0
Oh ik wil hier best nog wat waardering naar gooien hoor, Zwaagje. Check dan gelijk de fantastische Tiny Desk Session van een paar dagen geleden hier.

Voor een band zo geworteld in traditie als Cha Wa uit New Orleans is de totstandkoming één nogal ongewone. De oprichter is namelijk drummer Joe Gelini, die na een indrukwekkende workshop van New Orleans jazzdrummer Idris Muhammad op Berklee College te Boston pas doorhad waar hij zijn muzikale focus wilde leggen, namelijk de ritmes die voornamelijk te vinden zijn bij de traditionele Mardi Gras carnaval indianenstammen.

Na zijn studie vertrok hij naar de stad en kwam al snel in aanraking met Big Chief Joseph ‘Monk’ Boudreaux, wie zowel met de stam The Wild Magnolias (onder leiding van Bo Dollis) als zijn eigen stam The Golden Eagles veelvuldig muziek opnam. Om een lang verhaal kort te maken: Boudreaux zijn kleinzoon J’Wan en zoon Joseph Jr. zetten de Golden Eagles traditie voort. Een logische stap dus dat juist zij belangrijk waren bij de start van Cha Wa met de typerende indianen chants.

My People is het derde album van Cha Wa, waarbij opvalt dat J’Wan slechts een enkele keer opduikt en Jr. dus de hoofdvocalist is geworden. Al is dat bij Cha Wa een rekbaar begrip, want songs als Uptown, Firewater en de live opgenomen cover Shallow Water (een eerbetoon aan zowel Bo Dallis als Big Chief Boudreaux) laten een vocale oorlogsvoering horen vol vraag-antwoord dynamiek. Het laat de andere indianenstammen met veel bravoure weten: “we komen er aan” , wat ook de betekenis is van Cha Wa in “slang” termen.

Andere vocale hoogtepunten zijn de totaal onverwachte, rauwe soul met vocalen van Anjelika Jelly Joseph (een graag geziene gast bij onder andere New Orleans funkband Galactic) en een cover van Bob Dylan zijn Masters of War door bluesgitarist en –zanger Alvin Youngblood Hart. Het is voor liefhebbers en nieuwsgierigen van deze muziek en zijn cultuur zeer aan te raden om je eens te verdiepen in de geschiedenis van Mardi Gras en de rol van de indianen hierin. Het helpt mee om dit album op tekstueel vlak beter te kunnen begrijpen, zoals alles rond de track Wildman bijvoorbeeld.

Gelukkig is er ook zonder deze voorkennis muzikaal genoeg te genieten. Naast indianen chants hoor je rauwe funk met knipogen naar The Meters in Bow Down, een stevige scheut blazersorkest à la Rebirth Brass Band in My People en Galactic-achtige hiphop in Second Line Girl . Onderwijl geven gitaren het geheel ook nog een stevige rockinjectie en zijn zoals gezegd de blues en soul ook nooit ver weg. Al met al een muzikaal feestje dat toch echt enkel uit New Orleans kan komen: de traditie, de cultuur, de eigenzinnige- en vloeiende samensmelting van zoveel verschillende muzikale elementen!

Cha Wa levert met My People slechts een traditionele- en muzikale voortzetting in een fris en modern jasje. Maar als dat jasje zo lekker zit en vooral veel vreugde en positieve energie geeft mogen ze zeker nog wel even doorgaan. Een dubbele dosis van dat recept kunnen we in deze tijden namelijk wel gebruiken.

Verscheen op Written in Music

Chelle Rose - Ghost of Browder Holler (2012)

3,5
Licht rauwe bluesrock, met een vleugje soul. Geproduceerd door Ray Wylie Hubbard heeft dit album een vertrouwde klank, die ook bij een artiest als Lincoln Durham en in mindere mate bij zijn eigen albums is terug te vinden.

Vocaal doet Rose me best wel een beetje denken aan een meer bluesy Lucinda Williams. Toch geloof ik haar niet altijd. (Alimony) Te geforceerd, te vlak, niet doorleefd genoeg? Alle drie? Op andere momenten zit ik er weer helemaal in (Weepin' Willow on the Hill). Aan de muzikale invulling ligt het niet, die is helemaal zoals het hoort: rauw, bluesy, een tikje zanderig, maar toch strak. De kans dat dit nog gaat groeien is wel aanwezig.

Chokebore - A Taste for Bitters (1996)

4,0
Lol. Je bedoelde eigenlijk te zeggen dat de band overal onderschat en zelfs onterecht vrij onbekend is? Kurt Cobain kende ze en wilde er mee op de In Utero tour, na het horen van Motionless.
Ik kende ze ook niet en wat je niet kent kun je ook niet missen, maar een lichtelijk geweldige band is het wel.

Ik ben van voor af aan begonnen en me van Motionless (wie voegt die nu toe onder 2003 ) heb ik zo even de eerste 3 albums gehoord, in anderhalve dag ofzo haha.
De vergelijking met Nirvana gaat wat mank. Ja, de band heeft wel wat grungey, maar verder een ruw en soms slepend karakter. De zang doet me soms zelfs denken aan Jeffrey Lee Pierce/Eugene Edwards, al is dat op deze plaat een stuk minder.

Hoe onderscheid je kwaliteit van kwaliteit. Lastig in dit geval. Voorlopig kan ik zeggen dat op deze plaat de platen iets teveel knallen naar mijn zin en hoe gek het ook klinkt de zang is me iets te stabiel. Dat laatste vind ik nog wel het meest jammer.
Ik kan nog even niet kieze4n tussen de albums die ik gehoord heb, dus dat doe ik ook niet.
Als laatste nog even, de band vindt het blijkbaar leuk om albumsluiters zo random mogelijk te maken. Op Motionless stond Cleaner, die maar wat aanmodderde en hier een totaal onzinnig gesprek van 20 minuten. Sluit gewoon af met een liedje jongens, of een noise storm, als het toch iets aparts moet wezen.

Circle Takes the Square - Decompositions: Volume Number 1 (2012)

3,0
Alle lof is voor mij niet echt te begrijpen, maar dat komt omdat ik vanuit een heel andere wereld/genre de muziek bekijk. CTTS was met Roots voor mij 1 van de eerste (progressieve) Screamo bands die ik tof ging vinden. Complex, Emotioneel, maar bovendien ook rauw, chaotisch en lekker ongestructureerd bij vlagen. Gooi dan nog eens de uiltra rauwe vocalen erbij, die elkaar meermaals op de hielen zaten.

Enter het nieuwe tijdperk van CTTS. Een aantal nieuwe bandleden, wat touren met metalbands (o.a Kylesa) en door de invloed van die bands verschuift het geluid langzaam van opgefokte screamo naar meer gestructureerd prog metal, met chaotische uitbarstingen. Belangrijk verschil? De gitaren klinken zwaarder en de vocalisten zijn "mooier"gaan zingen, ook in de chaotischere stukken.
Chaos is hier namelijk nog steeds wel, maar deze is nu meer te linken aan Black Metal en Stoner dan Grindcore/Powerviolence. De screamo gaat naar de achtergrond en dat kan ik als genre liefhebber alleen maar jammer vinden.

Nu hou ik van Kylesa achtige stoner/hardcore bands, al moet gezegd worden dat de grote namen allang over hun top heen zijn. Mastodon maakte niet zo'n verpletterende plaat meer sinds Leviathan, Baroness sinds Red Album, Kylesa sinds Static Tensions.
Dit soort Metal is nog steeds erg populair, met Black Tusk en Kevelertak die weer goede pogingen doen.Vernieuwend of echt bijzonder is het echter allang niet meer.

Wat dat betreft geeft CTTS wel een nieuw impuls, aan een genre die dat wel kon gebruiken. Als ik even zo narrow minded mag zijn om ze aan dit genre toe te voegen, want het dekt natuurlijk niet helemaal de lading.

Dit laatste positieve puntje ten spijt, dit blijft voor mij toch te netjes en "gestructureerd". Een verbetering op de EP, omdat ik het gevoel heb meer naar een bigger picture te luisteren en er toch nog wat chaos is terug te vinden. Blijf het jammer vinden dat de band zich zo ontwikkelt heeft, dat ze ook gelijk een genre verschuiving hebben ondergaan. Zwaar, progressief, onvoorspelbaar, maar ook wat netjes, minder rauw en minder chaotisch dan eerst dus. Jammer!

PS: Over dat akoestische nummer maar te zwijgen, past totaal niet bij de toon van de rest van de plaat. Ik vind het ook niet mooi, alleen maar zeikerig en dan nog zo lang ook.

clipping. - CLPPNG (2014)

4,0
Die ken ik hoor, erg leuk. Ik vraag me af voor wie dit een geschikt album is. De basis is traditionele hiphop, zou je kunnen zeggen; invloeden van gangster rap en grime. Echter, de muzikale invulling is nogal anders. Noise-uitbarstingen, donkere soundscapes, IDM, glitch en bevreemdende samples maken hiervan een zeer "eigen" klinkend album. De liefhebber van traditionele hiphop zal de experimentele kant van het geheel niet waarderen, de echt experimental liefhebber zal de catchy refreinen en veelvuldig gebruikte "straattaal" niet zo op prijs stellen, misschien. Mensen die acts als Death Grips, Techno Animal en Dalek waarderen zouden dit een kans kunnen geven. Echter, dit klinkt veel traditioneler en ook een stuk opgewekter, ook al zijn de lyrics vaak erg donker..

clipping. - Splendor & Misery (2016)

2,5
panjoe schreef:


Vorm en inhoud zijn perfect in evenwicht


Grappig, ik schreef precies het tegenovergestelde voor Written in Music:

"Doordat het album vanaf het begin gelijk veel narratief kent vanuit het perspectief van de boordcomputer klinkt het kil en industrieel. Een logische zet. Hierdoor komt het lange tijd over als een luisterboek vol rijm, waarbij de instrumentatie vooral dient als aanvulling op het vertelde verhaal. Nadat je het boek uit hebt verdwijnt de noodzaak om het voor een tweede keer op te pakken: een mooi verhaal, maar nu heb je het uit gelezen.

Dit album laat je achter met een dubbel gevoel. Als luisterboek en ode aan een genre (dystopian sci-fi/cyberpunk) is dit album deels geslaagd, maar het vergt erg veel doorzettingsvermogen om dieper in te gaan op de materie, te veel eigenlijk. Door het zwaar verhalende concept schiet het album als muzikaal werkstuk vaak te kort. De tracks die muzikaal beter in elkaar zitten voegen op hun beurt weer weinig toe aan het concept, zodat je deze beter los kunt afspelen. Eventjes lukt het wel en zijn noise-uitbarstingen, melodie, concept en emotie in evenwicht op de twee afsluitende nummers Baby Don’t Sleep en A Better Place. Ze klinken als de balans waar we heel het album op gewacht hebben, maar het komt helaas te laat."

Volledige recensie op: Written in Music

Cold Satellite - Cavalcade (2013)

4,0
Iets langer dan. Niet veel, want dan worden mn vingers moe, stel je voor. Dat moeten we ok niet hebben.

Lekkere plaat met een duidelijk rootsy gelud. Verre van glad ook en dat is fijn.

Dan weer een stevige country rocker, dan weer een bluesje, dan een boogie, dan een ballad, het zit er allemaal in. Ik snap Hendrik68 ergens wel, want bij de rockers is de balans een beetje zoek. De gitaren eisen veel aandacht o. Hoewel cool, is te veel aandacht natuurlijk ook niet goed. Jeffrey gaat dan een beetje zijn zang forceren, om er maar bovenuit te komen en dat is behoorlijk tegen het randje. De muziek wordt er misschien wat vlakker van, omdat alles zo opdringerig is? Zelf vind ik het niet zo storend, maar kan me voorstellen dat het een issue is.

Jeffrey Foucault zingt hier trouwens vrij hoog en als we Youtube erbij halen blijkt dat hij juist ook erg mooi laag kan zingen. Is dit omdat zijn stem in de hogere regionen feller klinkt en dat beter past bij de stevige countryrock?

Ik ben hier wat kritisch over. Toch was het een plaat die me al gelijk greep de 1e keer dat ik hem hoorde. Stevig rockend, een lekkere steel guitar op zijn tijd en een fijne stem. De afwisseling op de plaat zit ook uitstekend en de productie is sterk, maar toch ook een beetje rauw. Precies zoals ik het wil hebben dus, vandaar dat het de 1e keer zo overrompelde. Hoewel de eerste glans er een beetje af is, nog steeds erg sterk, want dit soort platen zijn gewoon op mijn lijf geschreven.

Nu ga ik toch eens achter dat solo werk aan, want ik wil wel eens wat meer van die lage stem horen en een meer subtiele nooit tussen de rock. Ben benieuwd.

Colin Stetson - New History Warfare Vol. 2: Judges (2011)

4,5
Zeer apart. Stetson werkt met verschillende saxofoons, pak m beet 20 microfoons, weinig overdubs en in 1 take opgenomen. Weet er verder het fijne niet van. Hij experimenteert er op los, soms ritmisch, soms meer atmosfeer, alleen blaasinstrumenten en geen andere (instrumentale) toevoeging.. Veel tracks op dit album hebben wel een onderlaag die je als Drone zou kunnen bestempelen. Door de feedback en afstellingen van al die verschillende mics, galmt alles overal heen en krijg je soms heel aparte geluiden.
Laurie Anderson doet op een paar tracks mee en zorgt voor spoken word passages.

Leuk ja!

Colleen - Captain of None (2015)

4,0
Mooie recensie weer.

Ik denk dat de luisteraar die niet bekend is met Colleen haar vroege ambientplaten (zoals ik aanvankelijk) dit album een stuk makkelijker kan waarderen. Eigenlijk vrij minimaal van aard — wat huis-tuin-en-keuken percussie, zooitje effectpedalen, haar stem en het "strijkinstrument" viola da gamba bespeeld als gitaar — is het resultaat toch vrij vol en -warm.

De label write-up noemt dit inderdaad bijna een popalbum. Zover wil ik niet gaan, maar Thrill Jockey spreekt ook over een andere invloed, namelijk Jamaicaanse dub/reggea. Luister eens naar Eclipse bijvoorbeeld. Dat is iets wat mij ook gelijk opviel, nog voor ik de write-up gelezen had. Zware bastonen domineren een groot deel van het album, herhalende patronen komen steeds terug, percussie heeft dikwijls een jungle-tintje en delay-effecten op de vocalen versterken dat dub-sfeertje alleen maar meer. Toch heeft Colleen een vrij eigenzinnig geluid op dit album, voornamelijk te wijten aan die viola da gamba, die soms klinkt als een harp en dan weer als een gitaar.

Leuk plaatje!