menu

Hier kun je zien welke berichten ThirdEyedCitizen als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

A Giant Dog - Bite (2023)

3,0
Er zijn tegenwoordig waarschijnlijk maar weinig bands die zo stijlvast en trefzeker klinken als het uit Austin, Texas afkomstige A Giant Dog. Neem een flinke dosis punk, garage rock, wat filmische ‘western’ invloeden en rond het af met een grootse dosis glamrock. De krachtig theatrale stem van Sabrina Ellis doet de rest. Echter is het niet enkel pret wat de klok slaat, een sociaalkritische inslag heeft altijd al in hun DNA gezeten.

Toch voelt Bite behoorlijk anders. De vertrouwde opnamestudio van de thuisstad wordt verruild voor een trip naar Algers, Frankrijk en daarnaast is het ook nog eens een conceptalbum geworden. In de opener heet een robotstem ons welkom op de verzonnen plek Avalonia, waar liefde en romantiek enkel nog digitaal te beleven zijn. Maakt het dat een utopie of dystopie is één van de vraagstukken die het album onbeantwoord laat. Maar getuige het overtollige cynisme in de teksten neig je als luisteraar al gauw naar dat tweede. Dat concept werkt het best wanneer er een zekere strijdvaardigheid tegen het noodlot ontstaat. Zoals in I Believe: “I believe in gravity and drugs and outer space. I believe that misery is meant to be escaped. Technology, eventually, will have us all replaced, I believe I’m justified to tear apart the place!” Die wil is er ook, “One of these days, I’ll learn you just have to watch it burn!” Maar dat het niet meevalt blijkt uit In Destiny, waar keuzestress de boventoon voert. Ook daar hebben ze veelvuldig naar The Matrix gekeken…”You didn’t eat your pill. You leave it on my tongue.”

Helaas is het verhaal achter dat concept niet echt duidelijk. We horen de overtuiging en het speelplezier van de band, maar: welke karakters volgen we nou eigenlijk? Is Avalonia wel zo anders dan onze eigen wereld? Of is de satire juist een ‘gemene grap’ die iets verteld over de ondergang van deze maatschappij? Een filmische videoclip of kort essay rond het concept had de luisteraar wellicht geholpen. Nu is de inzet hoorbaar, maar aangehaalde issues over gender identiteit, de dood en sociale verwaarlozing verdienden het om beter uitgewerkt te worden..

A Giant Dog had geen excuus nodig om grootser te klinken. Maar dit futuristische concept lijkt wel een extra reden te geven om disco-achtige synths, funky baslijntjes en jawel een flink blik strijkers uit de kast te trekken. Het resultaat voelt als een glamrock musicalopvoering geïnjecteerd met ELO bombast. De apocalyptische wereldvisie van ‘Muse gaat Ennio Morricone’ is ook nooit ver weg. Die aanpak werkt wanneer Sabrina Ellis de longen uit haar lijf schreeuwt en haar bandleden het gaspedaal indrukken. Dan ontstaan bombastisch meezingbare punk anthems die het einde van de wereld omarmen, vol overgave. Bij de rustmomenten vallen vooral de theatrale zangkwaliteiten van Ellis nog steeds op, die geeft hier echt alles. Maar drums en bas klinken in elkaar gedrukt, niet dynamisch en warm genoeg. Ook valt dan op hoe ingeblikt en nep die strijkers eigenlijk klinken. Dat dit steriel afstandelijke geluid incidenteel wel kan werken hoor je op A Daydream, waar de gebruikelijke glamrock eventjes wordt ingeruild voor koude darkwave (postpunk) klanken.

Geschreven voor Written in Music.

A Place to Bury Strangers - Pinned (2018)

Alternatieve titel: Pinned [Brainwashing Machine Edition]

3,5
Ik vind dat juist niet.

Deze plaat is fragmentarisch, rommelig, chaotisch en soms lo-fi. Een catchy refrein is er niet te bekennen, maar het swingt en funkt wel op momenten. Er is minder noise, ja, dat wel. Daarvoor in de plaats krijgen we gothic/darkwave, funk en dansbare postpunk. Het kent wel raakvlakken met de plaat Worship, maar die plaat klonk juist wel heel toegankelijk en refreingericht. De samenzang met de nieuwe drumster/zangeres werkt verfrissend en zorgt voor een nieuwe creatieve impuls. Dat kan ook gezegd worden van haar drumspel, dat door creatief gebruik van hi-hat en toms speelser klinkt dan ooit.

Als er voor mij 1 groot nadeel aan dit album is: het zit wellicht te vol met (onafgemaakte) ideeën, zodat het nooit als 1 geheel aanvoelt. De korte speelduur van sommige tracks zorgt er ook voor dat het nogal fragmentarisch aandoet.Maar ik hoor hier juist een band die opnieuw begint en niet bang is om nieuwe dingen uit te proberen. Dit kan nog wel eens geweldig uitpakken op een volgend album.

Aaliyah - One in a Million (1996)

4,0
Mensen die mij de afgelopen 2 dagen in de gaten hebben gehouden, zal de schrik wel om het hart geslagen zijn. Weg is mijn geloofwaardigheid als serieuze muziekliefhebber van alternatieve genres? Dit vraagt om enige uitleg.

Nja, op het moment dat ik heel stoer mijn best probeerde te doen om mijn kennis van alternatieve muziek op te bouwen, luisterde ik 'stiekem' ook jaren 90/begin 2000 pop/RnB. De invloed van muziekzenders was destijds nog erg groot, met uiteindelijk zelfs keuze uit 3 kanalen die clips uitzonden. Uiteindelijk denk ik dat destijds het kennen van volledige albums niet zo belangrijk was, maar wel het kennen van de nieuwste clip van........vul maar in.

Ik maakte er wel een beetje een sport van om te zeggen dat ik liever 2pac, Wu-Tang, Live en Alice in Chains luisterde dan Destiny's Child of Madonna, ondertussen was dat maar deels waar. Echter, alleen mijn beste vrienden wisten dit haha.

Terugkijkend op de acts die ik destijds leuk vond, kun je wel stellen dat het voornamelijk om Timbaland of Neptunes producties ging. Het rauwe, originele randje wat deze producers aan popmuziek meegaven, de energieke artiesten waar ze mee samenwerkten, het sprak me erg aan. Pop klinkt, naar mijn mening niet meer zoals toen. Logisch, heden ten dage zou veel verouderd klinken en stilstand is achteruitgang, Mja, vergelijk dit met een Kesha of Miley Cyrus en het komt vaak nog niet eens aan de enkels van de muziek toen.

Aaliyah heb ik eigenlijk altijd tof gevonden, daar durfde ik ook nog wel voor uit te komen. Ze was anders, producties origineler, het geluid wel glad, maar toch ook enigszins rauw. Rauw door de harde, enigszins holle beats. Rauw door de drukke, volle funky geluidjes in de productie. Glad door het soulvolle Rnb geluid, met veel achtergrondkoortjes.

Sinds ik If Your Girl Only Knew hoorde heeft haar stijl me niet meer los gelaten, ook al hoorde ik het album maar sporadische bij vrienden die meer into RnB waren dan ik. Na het kleine succes van dit album, was het lange tijd stil rond Aaliyah, om weer hard terug te slaan met de Try Again, een paar jaar later. Die opvolger vind ik nog beter, mnaar dit was dus wel mijn eerste kennismaking.

Kort terugkomend op de ontwikkeling van de huidge popmuziek, hoor ik duidelijk een terugkeer naar het originele, ietwat experimentele jaren 90 geluid. Een album van AlunaGeorge heeft weer die bijzonder balans tussen rauw en glad, experimenteel en toegankelijk. Zo zijn er nog wel meer boeiende acts en -producties op dit moment. Ik ben weer hoopvol, na een lange periode van vlakke, nietszeggende popacts. Het betekent niet dat ik nu opeens totaal omsla van alternatief muziekliefhebber naar popkoning, maar zo op zijn tijd kan het wel!

Acid Bath - When the Kite String Pops (1994)

4,5
Idioot gave plaat en dan zijn die 11 stemmen die er staan hier toch weer te weinig. Dat terwijl de band toch wel een cult status geniet. Maja ik ontdek ze ook pas deze week, dus echt makkelijk op te komen zijn ze waarschijnlijk niet.

Ga ik een poging doen deze band te omschrijven? Beter van niet,, maar wil deze plaat ooit over de 12 stemmen van nu heenkomen, dan is het beter van wel.
Neem ff een element sludge, bivoorbeeld Eyehategod die komen tenslotte uit dezelfde streek. Gooi daar dan gewoon wat oude hardcore, thrash, wat death riffjes en Alice In Chains/God Machine bij om het af te maken. Goed roeren en je komt nog niet in de buurt. Zo, veel wijzer geworden? Nee dat dacht ik al. Nuja ik kon het proberen. Zogezegd een band die niet van hokjes houdt, al is de sludge wel het duidelijkst aanwezig.

Erg donkere, vaak zelfs morbide en naargeestige plaat, die me nog niet zo 123 loslaat. Fantastisch!

Edit: Ohja en voor de Blue Velvet sample in het laatste nr., dat ik dat vergat te vermelden zeg...

Afterbirth - In but Not Of (2023)

4,5
De uit New York afkomstige metalband Afterbirth heeft binnen het genre een zeer vooruitstrevend album gemaakt met zijn nieuwe worp In but Not Of. Invloeden van psychedelica, woestijnrock, punk, jazzy ritmes, ambient en zowel post- prog-, thrash- en blackmetal vliegen je ruimschoots om de oren. Ja ja, dat is een heel koektrommeltje vol! Een ware ontdekkingstocht voor de avontuurlijke luisteraar wie niet vies is van het stevigere werk. Zeg maar gerust ronduit smerig: geworteld in de lompe deathmetal van stadsgenoten als Suffocation en Pyrexia is hun ‘basisgeluid’ zeker niet voor iedereen weg gelegd. Maar de aanhouder wint!

Afterbirth had eigenlijk net zo’n cultstatus moeten hebben als zijn genre-genoten, maar na wat demo’s – die zelfs in opgepoetste vorm behoorlijk slecht klinken – valt de band met ruzie uit elkaar. Toen een platenmaatschappij in 2014 vroeg of ze hun materiaal opnieuw mochten uitbrengen, was het voor de band ook een goed moment om het opnieuw te proberen, dus brachten ze een demo uit. Daarop valt al goed te horen dat de ritmesectie zo losjes en gevarieerd gespeeld wordt dat je niet gelijk zou denken aan een brute deathmetalband, maar eerder freejazz of de meer progressieve kant van rock. De te vroeg overleden ‘gootsteen-gorgelaar’ Matt Duncan deed echter alle twijfel wegnemen.

Na een wervelende openingsroffel op de drums en al even pijlsnelle, onnavolgbare bas- en gitaarpartijen, blijkt dat zijn alweer drie albums meedraaiende vervanger het ook goed kan, als deze frivool de ingewanden naar buiten kotst op Tightening the Screws. Je kunt er van vinden wat je wilt; misschien helpt het om deze vocale techniek meer als een extra instrument te zien, die een lekkere smerige sfeer aan het geheel toevoegt. Die ‘smerige’ invloeden zijn vooral op de eerst helft van het album nog zeer aanwezig. Maar Autoerotic Amputation (je wilt het niet weten, Google maar!) grooved heerlijk funky door een speelse baspartij. De soms ijskoude gitaarpartijen en blastbeat drums op een aantal songs neigen meer naar blackmetal, waardoor een leuke stijlbotsing ontstaat. Tot zover zijn het nog kleine details die opvallen tijdens de eerste helft van dit bombardement: een funky basloopje, gevarieerd drumwerk dat spontaan verandert van blastbeats naar relaxt jazzy en gitaren die dan weer brute muren optrekken en vervolgens de dromerige psychedelica omarmen. Maar de echt grote verrassingen zitten in deel twee…

Hovering Human Head Drones start met door dreunende 80’s synthesizers die wel een beetje aan John Carpenter doen denken en toegevoegde tabla percussie die niet zou misstaan op de uiterst herkenbare songs van Tool. Zelfs het steeds herhalende bas-patroontje past helemaal in die sfeer. De omslag is plotseling, maar zeer naadloos en we zitten weer midden in het riool, met die gootsteen-gorgelaar. Vreemder wordt het als de twee elementen samenkomen en de gitaar weer psychedelisch uitwaaiert. Het is een begin van de achtbaanrit die ons met zowel de titeltrack alsook het instrumentale Time Enough Tomorrow, de woestijn in sleurt via heerlijk zware stoner riffs en onnavolgbaar speels drumwerk. Dromerigheid, logge grooves, jazzy passages en bruutheid gaan hand in hand. Soms vergeet je dat het om een deathmetal album gaat, maar als een boemerang komt die invloed altijd weer terug. In de staart van de tracklist gaat het tempo flink omhoog, wat meer associaties met punk en thrashmetal tot gevolg heeft als de instrumentatie ook bedrieglijk wat simpeler lijkt te worden. Maar het gevoel voor groove blijft in de bas en drums. Gitaarpartijen zoeken steeds die psychedelica op en het veelvuldig gebruik van synths zorgt steevast voor een subtiele ambient-sfeer.

Hoewel vooral de eerste helft van In but Not Of een beproeving zal zijn voor hen die metal liever wat minder extreem en smerig hebben, valt ook daar genoeg te genieten. Het met groot gemak schakelen tussen (sub)genres, -snelheden en -verschillende sfeerscheppingen is uniek en heerlijk vloeiend uitgevoerd. Geduld wordt beloond, waar de latere passages met stoner, prog, ambient en ontspannen ritmes de death- en blackmetal op een geweldige manier balanceren. Ik hoor je twijfelen: gewoon proberen!

Geschreven voor Written in Music.

Agalloch - Marrow of the Spirit (2010)

3,0
Agalloch is organische muziek, Agalloch is emotie. Zo ken ik ze en dat zal wel niet veranderen. Wat wel veranderd is hoe ze elke keer tegen een nieuw album aankijken. The Mantle was erg akoestisch, Ashes was heel erg post rock, met vocalen die de hoofdmoot waren van het pakket.

Dit album is meer Black Metal qua sfeer, zeker in het begin van het album. Later wordt alles meer ambient, meer postrock, maar de productie heeft veel sfeer. Op sommige tracks zou ik zeggen dat de vocals iets teveel op de achtergrond zitten of de instrumenten teveel op de voorgrond, het is maar hoe je het bekijkt. Zonder er echt op te lijken, hangt er een soort shoegazey (Alcest?) feel over het album.

Ik prefereer nog wel de felle eerste helft, tegenover de rustigere tweede. Toch, dit is geweldig en sowieso jaarlijstjes materiaal.

Alcest - Écailles de Lune (2010)

4,5
Dat geklaag over Neige's krijs, ik vind het zonde. Sterker nog, hij heeft voor mij een van de mooiste black metal songs ooit geschreven: YouTube - Mortifera - Ciel Brouillé ..
Klein kritiekpuntje dus misschien dat zijn krijs hier wat te vlak is, bij de nummers die hij voor Mortifera zong (een stuk of 3) kwam het echt uit zijn tenen.

Om maar te beginnen dat deze plaat veel afwisselender is, maar dat zei Gajargon ook al. Hij zei zoveel, mooie recensie. Deze plaat is soms minder dromerig, waar het tempo er lekker wordt opgegooid. Fijn. Zelfs het punt van de productie is al vermeld. Waar Souvenirs nog duidelijk in de 'brakke' Black hoek zat en heel aards klonk, klinkt deze plaat vaak heel onwerkelijk. Een grote bak echo over het geheel heen, waardoor alles of veel scherper of veel dromeriger klinkt.
Er zit ook wel een bepaald contrast in de plaat. Houden de eerste drie nummers je nog goed wakker, dan behoren de nummers na het intro tot het dromerigste werk wat Alcest heeft gemaakt. Nog meer galm, nog meer engelenzang, nog meer zweven.

Toch Neige werd (misschien onterecht) gezien asls een vernieuwer in de (Black) Metal. eerst neemt hij een Black plaat op met cleane vocalen, vervolgens hebben we Amesoeurs, waar black metal hand in hand gaat met post punk en vrouwelijke vocalen.........en nu dit. Ja wat eigenlijk? Ik heb Neige tot nu toe alleen nog maar verassende stappen VOORUIT zien maken, maar dit is toch een beetje consolidatie in een hoekje wat hij zelf heeft opgericht, zonder met wat echt verrassends te komen deze keer.
Is dat erg? Nee! Echter hij is in het begin zo verassend bezig geweest, dat ik en meer mensen met mij gewoon meer verwachten. Mijn fout, Neige doet zijn ding en voelt niet de verantwoordelijkheid voor vernieuwing. Ook voelt hij niet de drang om zijn krijs weg te laten, omdat mensen dat nu eenmaal mooier vinden. Goed zo!

Lastig, de afwisseling op deze plaat zorgt ervoor dat ik dit haast gelijk stel aan Souvenirs en op sommige gebieden zelfs boeiender vind. Ik had alleen wat meer verwacht. Eenmaal daar overheen, staat die 5* er misschien wel binnenkort.

Lantlos dit jaar, een Duits bandje waar Neige de vocals gaat doen. Hou dat in de gaten!

Alcest / Les Discrets - Alcest / Les Discrets (2009)

3,5
Bij Les Discrets moet er nog veel veranderen, de band is wat saaiig. Niet slecht, integendeel. Lekker dromerig, maar niet vcreatief,, geen climax en haast slaapverwekkend.

Bij Niege vergeten mensen vaak dat hij zijn roots heeft liggen in de Amospheric Black. Dan kan hij met Alcest wel een compleet clean album hebben gemaakt, maar dit was meer een uitstapje, dan iets wat gebruikelijk zal zijn (ook als je kijkt naar Mortifera,Amesoeurs, de Alcest EP).
In het eerste nr vraag ik me af, of het weer een samenwerking is met de vrouw van Amesoeurs, maar aangezien hij heeft gezegd daar niet meer mee te gaan werken na Amesours, zal dat wel niet. Geweldig nummer wel. Beetje Amesours, maar iets rauwer, iets meer emotie. Niet zo gelikt. Het laatste nr is heel erg dromerig en kabbelt wat voort. Toch wel mooi.

Van Les Discrets had ik meer verwacht, door alle lovende verhalen die Niege ook rondspuit en weet ik t niet allemaal meer. Alcest doet niets onverwachts, maar komt wel erg mooi emotioneel uit de hoek met het eerste nr. Zelfde score, maar dat komt vooral omdat ik niet zo tevreden was over Les Discrets.

Angel Olsen - Aisles (2021)

3,0
Ik kan niet zoveel met deze 80's worship. Maar ik denk dat het niet slecht gedaan is. Geen stem maar, het is gewoon niet zo mijn stijl. Artiesten evolueren. Zou dr graag nog eens een countryplaat als Half Way Home horen maken, maar stilstand is achteruitgang in Angels geval, zo ziet ze het al jaren. Daar kun je ook wel respect voor hebben: nooit hetzelfde!

Animal Collective - Isn't It Now? (2023)

4,0
Zachtjes hoor je een doorgewinterde, maar iets te kieskeurig geworden fan soms roepen, “Animal Collective, zijn die niet een beetje over hun hoogtepunt heen?”. Maar daar verrijst dan gelijk de vraag, waar lag hun piek?: Ga je voor de psychotische psychedelica van Here Comes the Indian of Sung Tongs, de door trampoline-acrobatiek gedreven electropop van Strawberry Jam of ben je het eens met elke mediapublicatie wie bij hoog en laag beweerde dat Merriweather Post Pavillion de perfecte middenweg is van hun gekte en de pop? Hoewel de echte ‘hype’ daarna verslapte, gaan we dan plots voorbij aan genoeg interessant materiaal wat nog volgen zou? Waaronder zelfs zeer bijzondere audiovisuele uitstapjes? Het feit is dat – zelfs wanneer het collectief op hun sloffen en met 2 vingers in hun neus staat te musiceren – de nu zo herkenbare formule van zomerse pop, verdraaide psychedelica, herhalende grooves en harmonieus vocale lagen op zijn minst ‘gewoon’ een aardig liedje oplevert.

Maar in 2019 hadden ze allemaal inspiratie en kwamen bij elkaar om te schrijven. Zelfs derde vocalist Deakin wie op ongeveer de helft van hun output niet meespeelt. Helaas gooide COVID de plannen door de war, waardoor moest worden gekeken welke tracks geschikt waarom om op te nemen afzonderlijk van elkaar, in plaats van samen in 1 studio. Het knip-en-plak werk hoor je wel een beetje af aan het wonderlijk fragmentarische karakter op Time Skiffs. Dat het alsnog zo’n aanstekelijk album vol lekkere grooves en bevreemdende elektronica is geworden zegt al genoeg over de vruchtbaarheid van deze sessie.

Voor Isn’t It Now? kon lekker samen met elkaar worden opgenomen en dat hoor je. Het is al bijna sinds Feels geleden dat het kwartet meer een rockband opstelling had. Veel focus op organische instrumenten als basgitaar, drums en gitaar. Waar de rol van Deakin als muzikant ook zeer opvallend is, die ontpopt zich tot toetsenist, wiens melodielijntjes veel tracks ene stuk vrolijker maakt. Een folky warm bad vol waterige effecten en kosmische drones doen op andere momenten juist terugdenken aan de echte begindagen.

In het midden horen we twee grote jams, vol kosmische drones, bevreemdend psychedelische folk (met verstopte blazers en strijkinstrumenten) en bezwerend vocale harmonieën. Geen makkelijke kost, maar het is lang geleden dat we zo lekker loom konden wegdromen. Maak geen vergissing tussen al die wazigheid zitten wel de meest serieuze thema’s verstopt. Zo navigeert Magicians from Baltimore je naar het mistige Avalon (niet de eerste keer dat mythologie wordt aangehaald binnen dit album) als het ware een nostalgische roadtrip met een oude vriend, waar gepraat wordt over het leven en de dood. De titel Defeat zegt het al een beetje en gaat over het omgaan en verwerken van tegenslagen – niet bang zijn voor verandering: just grab something, take hold! Maar de zwaarste en mooiste track komt toch echt op naam van Deakin: een melancholische pianoballad over geliefden, ziekte en verlies (niet enkel de dood).

Door al die existentiële mijmeringen zou je bijna denken dat we hier te maken hebben met een loodzwaar album. Niets is minder waar. De absurdistische zomerpop van Soul Capturer handelt over de knotsgekke strijd tussen Willem Tell en de zogeheten ‘zielvanger’. Vervolgens verheerlijkt de kraut-folk van Genie’s Open een ondefinieerbare “sea of light’ waar voornamelijk Baudelaire en H.P Lovecraft verstand van hadden. Ook elders is ruimte voor lichtpuntjes, waar funk en plotselinge wendingen van dubmuziek opeens de kop opsteken. En hadden we het al gehad over die speelse pianodeuntjes? Waar ligt de piek van Animal Collective? Nou, dit is er zonder twijfel weer één!

Geschreven voor Written in Music

Animal Collective - Merriweather Post Pavilion (2009)

3,0
Wat me opvalt, is dat het trippy effect niet echt te zien valt, op de echte hoes. Wat dat betreft, slaat het dan nergens meer op. Leuk idee, maar als het dan niet zo werkt, is het zonde.

Gelijk maar even met de negatieve dingen beginnen, dan hebben we dat gehad. Die bas had bij de meeste tracks namelijk ook wel wat minder lomp gemogen. Zo bij een rip viel dat nog niet zo op, maar in mijn speler is mijn subwoofer toch flink hard aan het werk. Een beetje zonde. Dan maak je zo'n gelaagde plaat en dan laat je die beat er zo lomp doorheen beuken. Gelukkig kan mijn subwoofer wat zachter.
Je merkt op deze plaat ook wel, dat er duidelijk is gekozen voor een 'vriendelijke' sound. Alle haken en oogjes, die in de live nummers nog wel zaten, zijn bijgeschaafd.
Bij een aantal nummers is dat jammer. Zo mis ik de kleine schreeuwtjes in Summertime Clothes. Lion In A coma is al helemaal veranderd. Was dat eerst een wisselwerking tussen gitaar en drum, met agressieve zang van Avey, is het nu veel vriendelijker. Dan is er nog de filter op de schreeuwen in Brothersport, al weet ik niet eens of het nog wel schreeuwen zijn. Een beetje jammer dus.

Toch is het een leuke plaat geworden. De productie is warm en gedetailleerd. Erg gelaagde plaat, maar je hoort alles perfect, zonder dat het overdreven glad klinkt.
Waar ik net al zei, dat er een aantal nummers wat minder gelukt waren, zijn er ook een aantal flink verbeterd. In The Flowers heeft namelijk erg veel profijt van de extra kick die het krijgt door de beats/percussie die het mee krijgt. Hetzelfde geldt voor Daily Routine, waar ik live niet warm voor liep, maar die er nu echt wel uitschiet. No More Running doet me zelfs weer een beetje denken aan ouder werk, in een nieuw jasje gestoken. Erg relaxed.

Nog steeds een erg goede plaat dus, maar minder dan hun andere werk. Door alle recensies, zal dit voor velen de eerste AC plaat zijn die ze horen. De aandacht is terecht, maar dit is niet het GROTE meesterwerk waar het voor word gehouden, vind ik.

4* en laagste cijfer voor een AC plaat, geloof ik. Zegt wel wat over de kwaliteit van hun discografie, denk ik zo.

Animal Collective - Painting With (2016)

3,5
Het is jammer dat de band niet volhoudt wat ze eigenlijk duidelijk voor ogen hebben (denk ik): ogenschijnlijk simpele popsongs schrijven, met qua songteksten duidelijk diepere lagen.

Op de eerste vijf liedjes gaat alles nog goed. Gegarandeerd dat je de hele dag Flori-dada-floridada aan het zingen bent. Ook "My feet can't cross the parking lot
The parking lot is way too hot"
blijft al aardig in mijn hoofd zitten.Daarna lijkt de band, althans op muzikaal gebied, wat haast te krijgen: beats knallen in sneltreinvaart voorbij, qua zanglijnen is het een onverstaanbaar rommeltje en dat is deze keer eens niet positief. Synthlijnen lijken ook niet meer te doen dan een beetje piepen en desoriënteren, maar het voelt nogal leeg. Vooral bij On Delay en Spilling Guts is dat lege gevoel extra aanwezig, helemaal als blijkt dat het ook tekstueel nogal vlak is.

Tekstueel is dit album namelijk erg de moeite waard om uit te pluizen. Des te meer jammer dat Natural Selection en Bagels in Kiev muziekaal zo vlak zijn, want inhoudelijk zijn het prachtig serieuze liedjes. De ëën handelt onder andere over "grote bazen" die stiekem de (economische) wereld regeren, zonder dat je het door hebt. De ander gaat over de armere mens, die vaak onder slechte werkomstandigheden en met honger moeten werken, Maar zelfs het aanstekelijke Flloridada is stiekem een slim liedje over onenigheid tussen mensen van verschillende provincies, rangordes en geslacht.

Jammer van dat middenstuk dus, want hierna valt het album gewoon weer terug op open, toegankelijke pop. Wellicht niet zo aanstekelijk als de eerste vijf liedjes, maar toch krachtig genoeg om te blijven hangen. Dit had uiteindelijk dus een album kunnen (misschien wel moeten) zijn dat vocale call-and-response spelletjes, catchy refreinen en toch slimme teksten, harde percussie/beats, vreemde samples en psychedelische synths samensmeedt tot ëën uitdagend, spannend geheel. Wat overblijft is een half geslaagd album, dat op de goeie momenten erg gefocust klinkt, dat wel.

Autolux - Transit Transit (2010)

2,5
Je zou hier als fan maar 6 jaar op zitten te wachten, lijkt me een lichte tot zware teleurstelling.

Het album zit vol mooie dreampop en noisroock, die het experiment niet shuwen. Echter, het word geen van beiden en dat is te danken/wijten aan de productie. Te netjes voor noise-rock en te weinig galm en zweverigheid voor dreampop.
Wat is deze plaat dan wel? Ik zou het echt niet weten, want het is allemaal zo netjes en multi-gelaagd. Waar het vorige album (waar ik niet extreem bekend mee ben) een organisch geluid kende, worden hier allerlei dubs en zelfs handclaps toegevoegd. Less is more zou ik zeggen, maar dat hebben ze hier niet echt door. Vooral frustrerend om het feit dat als de plaat een andere productie kende het misschien zoveel beter had kunnen zijn. Vooral zoveel dromeriger en zoveel meer noisy.

Gemiste kans en een teleurstelling, maar gelukkig niet zo'n zware als voor de mensen die deze band echt hoog hebben zitten, denk ik.