menu

Hier kun je zien welke berichten ThirdEyedCitizen als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Screeching Weasel - Anthem for a New Tomorrow (1993)

3,0
Niet slecht hoor, maar pop punk is altijd een grote kwestie van nostalgie en voorkeur. Nostalgie heeft deze plaat voor mij niet en mijn voorkeur gaat er dan ook zeker niet naar uit.

Ik ben het er wel mee eens dat deze plaat goed naast Dookie op de pop-punk plank van een puber kan staan, maar I missed the boat on this one, kinda. Dookie kende ik namelijk al vanaf een jaar of 9, maar destijds was het (bij toeval verder) de enige pop-punk plaat die ik op casette had, tussen al mijn Thunderdome, Mellow House (Jabba Dabba Dance comps), Michael Jackson en Queen cassettes.

Mijn fascinatie voor punk kwam er wel degelijk, rond mijn 15e. De platen die ik leerde kennen waren vooral skatepunk van het bekende Epitaph/Fat Wreck soort,, The Ramones en Screeching Weasel.

Om een kort verhaal lang te maken, mijn kennismaken met Screeching Weasel lag bij geen idee, ik dacht dat ik Weasel Mania als eerst kende, maar toen was ik al 18 ofzo, Boogadaboogadaboogada! en My Brain Hurts dus dan. Waar eerstgenoemde lekker versnelde Ramones achtige punk was, in een skate jasje, daar was My Brain Hurts het ideale rauwe pop-punk album. Na die 2 favorieten grijs gedraait te hebben (op cd-r uiteraard, want no way dat ik geld had voor cd's), moest ik later toch concluderen dat Anthem niet veel meer voor me toevoegde. Wiggle nog wel, Anthem niet. Nu even terugluisterend naar al de klassiekertjes die ik toen kende, moet ik concluderen dat het me nog steeds weinig doet. Helaas!

Shilpa Ray - Last Year's Savage (2015)

4,0
Bijzondere dame, die Shilpa. Door een strenge opvoeding van haar Indiaas-Amerikaanse ouders mocht ze vroeger niet in aanraking komen met westerse muziek. Noodgedwongen is ze dus harmomium gaan spelen, met als gevolg dat ze daar nu net zo hard op kan rocken als een meer gebruikelijk instrument. Haar band bestaat nu uit drums, bas, (soms pedalsteel)gitaar en haar harmonium dus.

Voer voor fans van Amanda Palmer en Nick Cave? Bij laatstgenoemde heeft ze toevallig ook in de backingband gezeten en verzorgde ze supportact. Spookachtige muziek, met flarden americana, punk en carnavaleske pop. Mevrouw houdt er ene donker gevoel van humor op na, die het meest aansluit bij stromingen als "Donkere Romantiek" en "American Gothic". Het romantiseren van zelfdestructie loopt als een rode draad door het album heen. Tof spul.
Shilpa Ray – Last Year’s Savage | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Sleepytime Gorilla Museum - Of the Last Human Being (2024)

4,5
geplaatst:
*Haalt heel diep adem* Het Amerikaanse gezelschap multi-instrumentalisten genaamd Sleepytime Gorilla Museum maakt muziek waarbij flirts met rock en metal af en toe houvast bieden. Maar liever nog experimenteren ze erop los met carnavaleske walsjes, improvisatie en kamermuziek. Met het grootste gemak wordt steevast van muziekstijl versprongen, waarbij ook eigengemaakte instrumenten vrij spel krijgen: wel eens gehoord van de Slide-Piano Log? Electric Pancreas? Pedal-Action Wiggler? Hun thematiek dompelt zich onder in vaudeville, surrealisme en het occulte. Daarbij wordt er met satirisch cynisme omgesprongen met volkstradities, het begrip ‘tijd’ en de menselijke evolutie (of het gebrek daaraan) *adem uit*. Dit rariteitenkabinet is als verrassing na ruim 13 jaar afwezigheid terug en nog geen steek veranderd!

Albumopener Salamander in Two Worlds gaat van start als een uit de hand gelopen folksong vol fluit, viool, xylofoon en blazers, voordat het halverwege volledig transformeert naar nerveuze metal. Waarbij opvalt dat de vaak finaal overstuur gaande vioolpartij van Carla Kihlstedt en chaotisch percussie elementen het meest om aandacht schreeuwen. Liefhebbers van het technische gefreak wat Meshuggah kenmerkt zullen goedkeurend knikken. Terwijl de wilde experimenteerdrang van prog-pioniers King Crimson ook niet ver weg is. De rauwe vocale uitbarstingen van Nils Frykdahl hebben tot slot wel wat weg van death metal grunts.

Zo creëert het gezelschap wel een vals gevoel van veiligheid, want deze uitstapjes naar toegankelijkheid zijn op één hand te tellen. De dronken wals van Fanfare for the Last Human Being komt vervolgens totaal onverwachts. Terwijl de bevreemd feeërieke en Björk-achtig gezongen rustpuntjes Silverfish en Hush Hush worden doorspekt met middeleeuwse klanken, indianen, funk en triphop. Ook met de This Heat cover S.P.Q.R. steken ze in eigenzinnigheid het origineel naar de kroon door een wel heel bizar klinkende baspartij. Wat is dat voor geluid? Kijk Youtube er maar eens op na, voor de versie die ze jaren geleden ook al speelden: om alvast te verklappen – na het bekijken van de video heb je nog steeds geen idee wat voor instrument het nou eigenlijk is!

De fan van het eerste uur is al jaren verwend met de wildste conceptalbums, waar vooral onderwerpen als tijd en traditie het onvermijdelijke verval van de mensheid in doen luiden. Dat is hier niet anders, maar doordat een aantal tracks herbewerkingen zijn van overblijfselen die al jaren op de plank lagen is de continuïteit van een echt concept weg. Hierdoor wordt het tekstueel wat rommeliger dan ‘normaal’ en dat is jammer. Wel kun je een duidelijke tweedeling zien: Het aardse concept verwijst naar dieren (Salamander in Two Worlds, Silverfish, Old Grey Heron), natuurverschijnselen (Burn into Light) en het verlies van tijdsbesef (Hush Hush). Daarmee kondigen ze resoluut de Apocalyps aan.

De keerzijde is zeker interessanter, waar het gaat om een stel buitenaardse wezens die cynisch het menselijk gedrag bestuderen. “The last human being is a thing to behold! It is sick and it won’t get any better, we’re told” klinkt het in de met blazers en viool gedomineerde kermishoempa We Must Know More. Terwijl in de Industrial symfoprog van The Gift wordt geconcludeerd dat we ons ras emotioneel aan het vernietigen zijn met technologie (zoals social media): “A nation of what should be human beings, walking around like victims in bad science-fiction. The Borg is here now. The body-snatchers have come ”.

Het is vooral bewonderenswaardig om te horen hoe eigenzinnig en creatief Of the Last Human Being klinkt, terwijl het hier gaat om een eigenlijk rommelig album dat restmateriaal mixt met nieuwe tracks. Het maakt een eindbeoordeling lastig, want het gezelschap heeft zijn gecreëerde concepten en sfeerscheppingen al eens veel beter verteld. Maar de terugkomst is welkom, want wie klinkt er nou nog meer als deze vreemde snuiters? Hansi saltu, zo luidt de enige kreet in de afsluiter, vertaald uit het Corsicaans: Ik sprong. Hopelijk nog vele malen ver vooruit!

Verschenen op Written in Music.

Sloppy Heads - Useless Smile (2017)

4,0
Ouderwets klinkend noisepop bandje, denk vooral aan de Swirlies, maar ook wel oude Yo La Tengo. Geproduceerd door bassist James McNew van Yo La Tengo. Het klinkt allemaal zeer lo-fi en analoog, maakt het extra schattig en extra rauw. " I'll Take My Chances" gaat halverwege over van melodieus liedje naar een minutenlange gitaardrone, tof spul

Slowdive - Souvlaki (1993)

3,0
Argh, ik heb het (al vaker) geprobeerd, maar voorlopig word het niks tussen mij en deze plaat.

Deze plaat kan om te beginnen niet openen en afsluiten. Allison en Dagger zijn beiden dieptepunten, ik kan er totaal niets mee. Dat blijkt maar weer wanneer Machine Gun komt, mooi nummertje. 40 Days vind ik zo mogelijk nog beter. Dan gaat het allemaal eventjes langs me heen, tot we aankomen bij Souvlaki SS en When the Sun Sets. Geweldige nummers, dieeen Just For A Day gevoel bij me oproepen. Lekkere gitaarmuurtjes, maar ook dromerig. Tsjah en dan is de plaat klaar voor me. Alles glijdt weer langs me heen, het is niet slecht, maar ook niet boeiend.

Nu kun je zeggen, dat wegglijden, droom je dan niet gewoon weg? Nee, dit heb ik bij JFAD. Een staat waar ik me wel degelijk bewust ben van de muziek, maar mijn omgeving langzaam weg glijdt. Hier is het eerder andersom. Ik ga maar weer wat msnen, een cd-recensie lezen, wat eten en dan kom ik erachter öh ja, dit album had ik ook nog opstaan. De 2 albums zijn voor mij een wereld van verschil De ene is geniaal, de ander is goed, maar kan mijn aandacht simpelweg niet vasthouden. Jammer, maar het is niet anders.

Snowing - I Could Do Whatever I Wanted If I Wanted (2010)

3,5
Verrassend veel bands die gaan voor gratis verspreiding van hun muziek de laatste tijd en dan ERNAAST nog een cd of lp uitbrengen. Zo ook Snowing, hier: FREE Snowing Download! | Count Your Lucky Stars - cylsrecords.com gratis te laden.

Eigenlijk is er niet zoveel veranderd bij Snowing en dat is mooi. Een iets betere productie, maar je moet weten waar je het moet zoeken, want het rammelt nog steeds behoorlijk. Nee, gitaareffectje hier, klein stemeffectje daar, geeft toch allemaal weg dat er bij deze pplaat meer tijd is besteed aan productie zonder de rauwheid glad te strijken.
De zang is hier ook wat beter. Meer zang, minder schreeuw en dat is wat rustiger voor de oren. Tussen de energieke nummers vinden we wat langere en dan komt er een meer slepend emo geluid naar voren. Past ze goed.

Meh, niet perse beter, niet slechter. Blij dat deze plaat in ieder geval niet volwassen is gaan klinken, zoals veel bandjes vaak doen na zo'n 1e.

Staind - Staind (2011)

3,0
De eerste 2 a 3 tracks komen binnen zetten in ware Dysfunction modus. Hakt er lekker in. Daarna gaan we meer verder op een meer Break the Cycle/Chapter V manier.

Wannabe is een beetje vreemd, maar ik begrijp het wel. Staind is een slimme band en weet als geen ander hoe veel ze zijn gevallen voor commercie. Een steek onderwater naar diezelfde commercie toe is een beetje ironisch dus. Een nummer dat we niet echt serieus moeten nemen? Een bijdrage van Snoop lijkt me hier wel passen, ook iemmand die zich verre van serieus neemt en commercie omarmd, maar soms ook afstoot.

een opmerking van CWTAB als: "maar dan is het toch weer de oude ballad formula.."
vind ik een beetje vreemd, aangezien het album eigenlijk maar 2 echte ballads kent.

De lyrics komen me wel steeds vaker wat geforceerd over. Geforceerd bij Staind klinkt wat raar in de oren, maar steeds vaker op deze plaat vraag ik me af "Meent ie t wel?"

Waar ik daar geen seconde aan twijfel is het nummer Paper Wings (en in zekere zin ook Take A Breath). Alles wordt eruit gegooid, niet omdat het kan, maar omdat het moet. Beste nummer van de plaat.

Zo hoor ik een plaat die een beetje verrast. Verrast omdat ik nooit had verwacht dat ze na The Illusion of Progress (nog steeds een titel met veel zelfspot als je kijkt naar het gebodene op die plaat) nog zoveel veerkracht zouden tonen. Ik hoor Dysfunction invloeden en wat BTC en Chapter V. Invloeden van 14 shades en The Illusion blijven zo goed als achterwege. Toch blijft dit het kleine broertje van de betere platen.

Starcrawler - Starcrawler (2018)

3,0
Vergaat het deze jonkies misschien iets te makkelijk? Met moeder Autumn de Wilde (rock fotografe) die ongetwijfeld de goeie connecties had, ook al hadden ze minder talent gehad.

En dat talent ben ik nog niet zo uit, Starcrawler is op zijn best een "coverbandje" dat vele stijlen aankan: psychedelica, glamrock, punk, stoner, boogie blues en Nirvana-achtige 3 akkoorden rock. Wat de band redt is dat ze nu al larger dan life zijn qua podium presentatie. Toegeven, Arrow de Wilde zet een goeie Iggy Pop-attitude neer en doet dat met veel overtuiging. Zo komt ze er mee weg dat ze eigenlijk niet kan zingen. Op dit album hebben we dat visuele aspect niet en zodoende klinkt alles wat vlakker. Gelukkig is er de vet aangezette, maar toch rauwe productie, zodat alles alsnog klinkt als een klok. Volumeknop open en gaan is dan ook de tip. Maar voor hoe lang blijft dat leuk? Ballad Tears doorbreekt inderdaad de hamburgerr-ck van deze plaat, maar is als geheel zo vreselijk sfeerloos en zwak. Bovendien slecht gezongen, maar dat was te verwachten.

Ach, ze zijn nog jong. Ik ben alleen bang dat ze te hard en te veel verteld wordt hoe talentvol en geweldig ze zijn. Als dat in de toekomst maar geen over het paard getilde rockers oplevert. Het is goed voor al uw bruiloften en partijen,, dat wel. Een zelfde jonge band als Bully is veel vindingrijker en de sexy southern glamrockers van A Giant Dog klinken eigenzinniger. Tsjah.

State Champion - Fantasy Error (2015)

4,5
Nieuwe ontdekking voor mij.Noem het altcountry of folkpunk, vermengd met garagerock. Neem gelijke delen Dead Moon, (oude) Modest Mouse en Uncle Tupelo en je kunt een beetje raden hoe deze band klinkt: energiek, zwalkend, op het randje van vals, maar altijd oprecht.

De band wordt op weg naar dit laatste album niet veel beter of slechter, maar doet gewoon stug hun eigen ding. Dit geldt zowel voor de muzikale koers, alsmede de bewuste "opgenomen in een schuur met de deur open" productie, die dan wel rammelt, maar ook intiem klinkt. Ik wordt hier heel vrolijk van en deze 4* is een voorlopige.

Swamp Dogg - Total Destruction to Your Mind (1970)

4,0
De 2013 remaster is best wel fijn en dan ben ik eigenlijk geen fan van remasters. Fijn rauwe mix van blues, soul en funk, die vrij lichtvoetig klinkt.