menu

Hier kun je zien welke berichten Casartelli als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Kansas - Kansas (1974)

4,5
Casartelli (moderator)
Nog maar eens een halfje erbij. Ik krijg meer en meer de indruk dat alles wat de band te melden had, hier eigenlijk al in volle glorie aanwezig was. Zo heel hoog springt Journey from Mariabronn eigenlijk niet eens boven de rest uit, vooral het tweeluik Aperçu / Death of Mother Nature Suite is ook verzengend. En drie kwartier van deze ADHD-prog is precies genoeg.

Kansas - Song for America (1975)

4,0
Casartelli (moderator)
Ook mijn favoriete Kansasalbum. Song for America en Incomudro staan als een húis, maar anders dan op de andere albums weten ook de korte nummers me hier zonder enige uitzondering te boeien.
notsub schreef:
Het probleem met Kansas is dat je er soms wel wat nerveus wordt van al die snelle melodietjes.

Een beetje een muzikale achtbaan is het inderdaad wel, maar daar houd ik op zijn tijd wel van. Geen zuinige score daarom wat mij betreft.

Kansas - Vinyl Confessions (1982)

3,0
Casartelli (moderator)
De middelste van het infame drietal Audio-Visions / Vinyl Confessions / Drastic Measures. In de uptempo nummers wil het nog wel, maar waar gas teruggenomen wordt, duikt de viool weer op en waar dat in vroegere Kansastijden een stoer beeldbepalend instrument was, dient hij nu als glazuurbedreigend pastelinstrument.

Na een teleurstellende eerste helft wordt het met Face It, Windows en Borderline weer wat beter. Drie krappe sterren blijven gehandhaafd.

Keane - Perfect Symmetry (2008)

4,0
Casartelli (moderator)
Keane was bij Hopes and Fears een grote sensatie. Een rockband zonder gitaar, dat hadden we lang niet gehoord! Aan het unieke geluid werden op Under the Iron Sea al wat concessies gedaan en inmiddels is er een volwaardige gitarist aan de band toegevoegd.

Perfect Symmetry grijpt nog wat nadrukkelijker op de jaren '80 terug. Veelzeggend is dat Spiralling, de single die in eerste instantie wat schuurde zich uiteindelijk tot het sterkste nummer ontpopte. Veelzeggend is ook dat nummers die in eerste instantie wat al te kinderachtige melodieloopjes lijken te hebben (You Haven't Told Me Anything, Pretend That You're Alone, etc.) zich uiteindelijk toch op een aangename manier in het hoofd nestelen.

Perfect Symmetry was in eerste instantie het nieuwe album van de-rockband-zonder-gitaar-tegenwoordig-ook-met-gitaar. Daarna was het gewoon het nieuwe album van een band die zich reeds bewezen had en dat was ruim voldoende (in positieve zin).

King Crimson - In the Court of the Crimson King (1969)

Alternatieve titel: An Observation by King Crimson

4,5
Casartelli (moderator)
Dit album is zo historisch dat je het eigenlijk onrecht aandoet door enkel en alleen in 2006-context naar de liedjes te kijken. Doe je dat wel, dan is Moonchild toch een wat vervelende bak gefröbel en I talk to the wind doet me ook niet zoveel. Staat wel het schitterende Epitaph tegenover en het openings- en slotnummer zijn ook vrij briljant. Ik geloof dat ik 4* wel een adequate score vind.