menu

Hier kun je zien welke berichten Casartelli als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

R.E.M. - Up (1998)

4,5
Casartelli (moderator)
Net sinds lange tijd weer eens opgezet. Ik merk dat mijn R.E.M.-belangstelling niet meer helemaal is wat hij geweest is (het niveau van het laatste setje albums voor de breakup hielp hierbij wellicht ook niet mee). Helemaal zonder angst en beven dat het wel eens een ontgoocheling zou kunnen worden, was het dan ook niet. Zo'n album waarbij je om het hardst geroepen hebt dat het zo ondergewaardeerd is, misschien is het bij nader inzien ook gewoon niet zo sterk...

Zie je wel! Dat geneuzel op Airportman gaat toch helemaal nergens over!? En dan zet Lotus in en begint Stipe als de eerste de beste dandy Hey Hey te brallen...

En toen ergens in diezelfde Lotus werd ik toch weer gegrepen. Of dit nou meer een Michael Stipe-plaat dan een bandplaat is of niet (Bill Berry had natuurlijk niet voor niks een gat achtergelaten), het werkt nog steeds. De Leonard Cohen- (Hope) en Beach Boys- (At My Most Beautiful)-pastiches blijven prachtig en als je dan eenmaal in de flow van het album zit, is vrijwel elk nummer genieten: The Apologist, Sad Professor, Walk Unafraid, Daysleeper en natuurlijk dat prachtige slotnummer.

Fijn dat ik R.E.M.'s laatste (bijna-)meesterwerk weer even mocht herontdekken. Fijn dat-ie na zestien (!) maanden weer even in de updates staat.

Rainbow - Straight Between the Eyes (1982)

3,5
Casartelli (moderator)
Een erg onderschat album, zo blijkt maar weer uit enkele posts hierboven alsmede uit het stemgemiddelde.

Na het waardeloze Down To Earth en het al een stuk betere, maar voor de oude fan wellicht wat te zoete Difficult To Cure gooit het regenbooggezelschap het hier weer over een wat steviger boeg. Dat wil niet zeggen dat we hier een nieuwe Rising / Long Live RnR hebben, maar wel dat hier een in de tijdgeest passend rockalbum gemaakt is, met genoeg aanwezige spanning om de plaat ook op de langere duur leuk te houden (dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld opvolger Bent Out Of Shape).

Ja, natuurlijk zijn Stone Cold en Tearin' Out My Heart als commercieel aan te wijzen. Bij deze kwaliteit is dat echter geen diskwalificatie. Andere toppers zijn Death Alley Driver, Bring On The Night en vooral afsluiter Eyes Of Fire (die zo op Long Live RnR gekund had). Enkel Miss Mistreated en de andere poging tot een hit, Power, blijven wat achter.

Met twijfel over nog een halfje extra: 3½*

Renaissance - Scheherazade and Other Stories (1975)

4,0
Casartelli (moderator)
Een mooie plaat, niet in de laatste plaat dankzij Annie Haslam wier stem me hier af en toe erg aan Steeleye Spans Maddy Prior doet denken (wat natuurlijk geen nadeel is). Beste nummer is wat mij betreft The Vultures Fly High (volgens de statistieken ben ik zowat de enige die er zo over denkt), met Trip to the Fair er kort achter. Song of Scheherazade kent mooie momenten, maar is helaas als geheel een beetje hapsnapwerk zoals we dat te veel tegenkomen bij dit soort 'epics'.

Als de B-kant even goed was geweest als de A-kant, was dit qua jaren '70 symfo toptienmateriaal geweest. Nu zit hij nog steeds ruim boven de middenmoot.

REO Speedwagon - The Hits (1988)

3,5
Casartelli (moderator)
REO Speedwagon is typisch zo'n band waar ik eigenlijk aan een greatest hits collectie genoeg heb. En dit is hem. Met natuurlijk de bekendste nummers Keep on loving you, Take it on the run en Don't let him go (wat een briljant nummer blijft dat toch!) en nog een elftal hits van de overzijde van de grote plas. Zoals zo vaak voeren op een greatest hits collectie de ballads wel wat de boventoon en hier en daar wordt het wat te glad. Toch 3½*.

REO Speedwagon - Wheels Are Turnin' (1984)

3,5
Casartelli (moderator)
Veel classic rock artiesten beleefden in de jaren '80 niet direct hun artistieke hoogtijdagen. REO Speedwagon was nog een vrij positieve uitzondering op de regel. Wheels Are Turnin' is geen volksverheffing van het hoogste niveau, maar ontbeert ook de bijbehorende pretentie. Wat we hebben is melodieuze, lekkere rock'n'roll met een stuk minder zeurballads dan je van de mannen zou verwachten. Beste nummer: Thru the window. 3½*

Ricochet - Among the Elements (1995)

3,5
Casartelli (moderator)
Uit 1995 en als we heel eerlijk zijn is die datering wel een beetje te horen. Toch is dit een behoorlijk fijne melodieuze progmetalplaat, die wat minder pompeus uitpakt dan zijn opvolger.

Robert Long - Hartstocht (1988)

3,0
Casartelli (moderator)
Nee, dit is het niet.

Wijlen Erik van der Wurff tekende voor nagenoeg alle instrumentale begeleiding en hoewel hij diverse mooie dingen voor de Nederlandse muziek betekend heeft, hebben de synths en elektrische drums op de meeste nummers alhier de tand des tijds domweg niet doorstaan. De geaffecteerde, jaren '60-stijlzang (daar had hij eerder toch minder last van), maakt het regelmatig nog potsierlijker.

Tekstueel valt het dit keer ook niet echt mee. Diverse nummers drijven op wat grapjes die wel een keer leuk zijn, maar zich moeizaam tot meerdere luisterbeurten verhouden. Vooral in de eerste helft is het kommer en kwel, met bombastische clichés (Wie het Weet Mag het Zeggen), misplaatste achtergrondkoortjes (Hoop, Geloof en Liefde), zoetheid die het rauwe randje toch mist (Jouw Ramen) en ultieme lulligheid (Ai Lof Joe So). Country Music is ook bepaald geen hoogtepunt, maar met het kennelijke protest van de EO tegen de NOS die dit liedje een keer (na elf uur 's avonds) draaide, was de #ophef avant-la-lettre in elk geval verzekerd.

In de tweede helft trekt het nog wel wat bij. Ik Haat Die Straat (met een twintig seconden gitaarsolo van de speciaal ingevlogen binnenlandse grootheid Lex Bolderdijk) is een liedje om nader te bestuderen, bij In Z'n Eigen Woorden en Papa vallen gevatte tekst en vlotte muziek wel samen en Brief uit Benidorm heeft ook mooie wendingen. Maar het is, om op track 3 te variëren, too little too late.

Robert Long - Levenslang (1977)

4,0
Casartelli (moderator)
Zo'n beetje elk bericht hier maakt al gewag van het verschil van toon tussen de A-kant en de B-kant. Dat hoef ik dus niet per se over te doen, maar ik wil wel wat kanttekeningen plaatsen bij het geïmpliceerde kwaliteitsverschil.

De A-kant is inderdaad mooi... erg mooi. Men mag hopen dat het autobiografische hier en daar wel met een lichte korrel zout genomen mag worden, maar dan nog. Enkel het duet met Nelleke Burg (een naam die me verder ook niks zegt) kruipt me af en toe wat te dicht tegen het melodramatische aan. Het titelnummer is een absoluut hoogtepunt met een muzikale omlijsting die heel even iets verder gaat dan de cabaretier met zijn instrument en een schitterende tekst. Mooi hoe telkens de grootse ambities ook groots neergezet worden, waarna de weerbarstige praktijk in een klein nazinnetje komt.

Je bleef rechtvaardig en alert
totdat je chef-verkoper werd




Toch heb ik ook een geel sterretje voor de B-kant bewaard... en wel voor Kind van Vandaag. Erik van der Wurff zal zeker zijn verantwoordelijkheid hebben voor de al genoemde gelijkenis met Herman van Veens Opzij. En wederom die mooie tekstuele opbouw van ietwat speels naar wrang. Daarna slaat de lichtvoetigheid wel een beetje toe inderdaad. Jacob en Beschaafde Tango vind ik leuk voor wat ze zijn, maar van Dromen heb ik de aardigheid op een gegeven moment wel afgehoord.

Van de Robert Long albums die ik tot nu toe gehoord heb is dit de favoriet.

Rush - Caress of Steel (1975)

3,5
Casartelli (moderator)
Devro schreef:
Waarom wordt dit album altijd opzij geduwd als het over de beste Rush albums gaat???????

iemand74 schreef:
Ik denk dat iedereen die Hemispheres goed vindt, en ook de Rush albums hiervoor oke vind, deze ook zeker niet slecht zal vinden

Voor een beetje Rushfan is dit album natuurlijk een must, want het laat de band in zijn nog rauwe vorm horen. De korte nummers zijn een doorontwikkeling van de korte nummers op de voorgaande twee albums en de beide lange nummers zijn op dat moment iets nieuws voor de band. Elk van de vijf nummers heeft zijn genietbare momenten en de energie is hier en daar inderdaad onweerstaanbaar.

Maar... vergeleken bij de meer vervolmaakte albums die de band vanaf A Farewell To Kings zou gaan maken, is dit allemaal nog erg onevenwichtig en bij vlagen ook ronduit knullig. Vooral The Fountain Of Lamneth is eigenlijk meer een bijeengeraapt zooitje muziekfragmenten. 't Is dat de hoes meldt dat het één nummer is...

De plaat is wat mij betreft dan ook zeker geen aanrader voor beginnende Rush-luisteraars. De gevorderde fan vindt hier genoeg interessants tussen (zo ook naastgetekende), maar dit tot hun beste albums rekenen? Op geen stukken na! Uiteindelijk in zoverre wel onmisbaar dat ik Bastille Day en The Necromancer wel tot de (semi-)essentiële Rushnummers reken. Voor het geheel: een heel krappe 3*.

Rush - Clockwork Angels (2012)

4,5
Casartelli (moderator)
Ik heb gisteren in elk geval ook mijn derde luisterbeurt gehad en het gevoel blijft een beetje tweeslachtig. Caravan en BU2B waren al bekend en zijn vrij degelijk, maar ze hebben toch wel beter...

En dan komt er een wat moeizame serie. Daar zou het feit dat het een conceptalbum is debet aan kunnen zijn. De nummers hebben een betrekkelijk weinig transparante structuur en blijven voorlopig moeilijk hangen. Misschien komt het nog, maar ja... zodra je eenmaal een basisaffiniteit met de sound van de band hebt, zijn de meeste Rushalbums toch niet al te 'moeilijk'.

De heren spelen allicht nog de sterren van de hemel, hier en daar krijg ik toch meer de indruk van een stel bijeengeraapte riffs als basis dan van een liedje als basis. Een vergelijkbare indruk had ik eerder bij Hold Your Fire en misschien ook een beetje bij Test for Echo.

En dan is daar ineens The Wreckers, een erg pakkend nummer met een sterk refrein. En direct daarna Headlong Flight; een bak herrie, maar wel een heel overtuigende bak herrie. Of zou dat er ook mee te maken hebben dat die al eerder te horen was?

Voor mij waren de laatste Rushalbums nog wel relevant. Na het wat middelmatige Test for Echo was Vapor Trails marginaal beter en Snakes & Arrows duidelijk beter. Ik had dan ook een redelijke hoop dat die stijgende lijn verder voortgezet zou worden. Voorlopig zie ik het nog niet helemaal, maar ach, we blijven nog wel even proberen. En eenieder die het met de vorige drie albums al niet had en naar oude gloriedagen terugverlangt, kan deze ook rustig laten liggen; qua algehele sound ligt het toch vrij nadrukkelijk in het verlengde van die laatste drie.

Rush - In Rio (2003)

3,5
Casartelli (moderator)
Pluspunten van deze release:
- de band klinkt levendig en weet aan een aantal nummers toch wel iets toe te voegen boven de studioversies

Minpunten:
- het publiek is zo aanwezig dat er ook wel weer erg veel van de band verloren gaat
- de setlist voegt wel erg weinig toe aan eerdere live-albums

2½*

Rush - Power Windows (1985)

4,5
Casartelli (moderator)
Hmja ik zal eens kijken of ik dat nog wat verder kan onderbouwen, maar dit is wel zo'n album dat Rush-fans nogal verdeelt... ik vind hem echt GE-WEL-DIG!! Natuurlijk is dit qua sound/productie het meest steriele en toegankelijke album wat ze op dat moment uitgebracht hadden, maar daarin schuilt ook juist het bedrieglijke.

Exemplarisch is een nummer als Grand designs. Ogenschijnlijk zo'n wat al te toegankelijk jaren '80 nummer dat je eerst leuk vindt, dat je daarna wat gaat vervelen (goh, dat outro is toch té doorzichtig?), waarna je er weer later toch weer achter gaat komen dat het nummer tekstueel en qua melodielijn toch echt wel heel briljant is. Een soortgelijke golfbeweging had ik bij Middletown dreams en Emotion detector. Duidelijke 'hit'single Big money is toch te sterk (voornamelijk door het instrumentgebruik) om te gaan vervelen. Manhattan project, Marathon en Mystic rhythms behoeven al helemaal geen toelichting denk ik...

Op het forum loopt op dit moment een topic over of de jaren '80 creatief nou zo'n armoedig decennium zijn of dat het wel meevalt. In elk geval is dít voor mij eigenlijk hét ultieme jaren '80 album. De ietwat gedateerde en cleane studiosound hóórt ook juist bij deze plaat (hoor je later een live-vertolking van bijvoorbeeld Mystic rhythms, bijvoorbeeld op A show of hands, dan mis je die keyboardgalm die je in enige andere context wat flauw zou vinden).

In mijn top tien had ik graag tien verschillende artiesten. Had ik mezelf die beperking niet opgelegd, dan stond deze er beslist als tweede of derde Rush-album tussen.


Edit: dit is overigens het laatste Rush-album waarvan ik elk nummer nog zeer goed vind. Alle volgende platen hebben zo hun mindere goden (hoewel... Counterparts...). De goede nummers van die platen komen vaak nog wel hier in de buurt, maar niet voor niets is dit wel de laatste die bij mij 5 sterren scoort.

Rush - R40 Live (2015)

3,5
Casartelli (moderator)
Om het vocaal steeds minder goed functioneren van Geddy Lee kunnen we hier, zoals door diverse voorgangers al opgemerkt is, niet heen. Als je je daar dan eenmaal overheen gezet hebt, is er voor de fan wel het nodige te genieten: niet alleen de gekende 'hits', maar ook een aantal verrassende songkeuzes. Dat laatste is voor de minder die-hard liefhebber wellicht minder interessant en voor hem zijn er talloze geschiktere Rush-liveregistraties op de markt.

Rush - Signals (1982)

5,0
Casartelli (moderator)
Nou heb ik net al de loftrompet gestoken op Power windows, dit vind ik domweg het Beste Album Allertijden, dus tja, objectiviteit is in deze bespreking ongetwijfeld weer ver te zoeken, mais soit.

Een van de krachten van Signals is het, na het maken van het nagenoeg perfecte album (Moving pictures), oppakken van iets totaal anders. In essentie werd gitaar met ondersteuning van keyboards nu keyboards met ondersteuning van gitaar, hoewel je, als je eenmaal aan die wat andere sound gewend bent, opnieuw spetterend gitaarwerk van Alex Lifeson kunt ontdekken. Verder vind ik de hele 1982-atmosfeer van dit album sowieso geweldig.

Bovenal moet een album toch drijven op de kracht van de songs en hoewel mijn favoriete Rush-nummer op A farewell to kings staat (Xanadu), bevat deze plaat nog wel drie top-tien-noteringen. Een middelmatig (laat staan slecht) nummer staat er voor mij sowieso niet op, maar enig onderscheid kan nog wel gemaakt worden. Het is wel duidelijk dat Subdivisions en New world man de singles waren: gewoonweg de toegankelijkste nummers. Vooral de laatste is een luchtig deuntje, maar niettemin zeer lekker. Chemistry is op zich ook een vrij onopvallend nummer, maar Lifeson heeft wel een geweldige solo hierin. Countdown heeft een enigszins verslavend ritme, maar verder vind ik dit relatief toch de minste broeder van de plaat.

Maarr... The analog kid is echt fantastisch. Zelden zag ik een opzwepend couplet en een sfeervol refrein zó hand in hand gaan. Dit nummer is ook muzikaal op een knappe manier verbonden aan Digital man. Losing it is een schitterende ballad (wellicht kan er gepiekt worden omdat de band nou eenmaal weinig ballads gemaakt heeft). Ook zonder de elektrische vioolsectie was het nummer voor mij compleet geweest, maar hij hoort er nu eenmaal bij. En dan... The weapon. Wel mijn op-een-na-favoriet van Rush. Weer zo'n nummer waaraan alles klopt. Van het spookachtige basisritme tot de minimalistische instrumentale break: wederom briljant gitaarwerk van Lifeson, hoewel Peart waarschijnlijk nog net het meest de show steelt.

Zo. Tot zover Signals.

Rush - Working Men (2009)

3,5
Casartelli (moderator)
B.Robertson schreef:
Dat snap ik even niet, One Little Victory staat toch gewoon op Rush in Rio? Daar opent disc 2 mee. Dat dat nummer de kooplust niet prikkelt snap ik dan weer wel.
Ik heb er indertijd voor Progwereld deze recensie over geschreven. Die adresseert dit punt ook nog in de PS.