menu

Hier kun je zien welke berichten Mr. Rock als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

AC/DC - Back in Black (1980)

4,0
'Rock and roll is just rock and roll' zingt Johnson in het laatste nummer. Wat moet je meer zeggen over dit album. No nonsens en constant, zonder zwakke nummers, AC/DC in optima forma, wellicht hun beste.

Voor de goede verstaander is er overigens nog best wat variatie af en toe. Het onheilspellende begin van Hells Bells, het vleugje blues in Rock and Roll is Noise Pollution. Let Me Put My Love... heeft ook weer een eigen sfeertje. Het zijn allemaal nuances, maar toch.

Ook ik vind dit na 40 minuten wel mooi geweest. Maar na die 40 minuten is mijn humeur steevast beter dan ervoor.

AC/DC - Ballbreaker (1995)

2,5
Voor mijn een duidelijk minder AC/DC-album. Veel inwisselbare nummers en weinig echte hoogtepunten.

Het album opent nog sterk met Hard as a Rock. Ook The Furor en Hail Caesar onderscheiden zich positief. Een hoop andere tracks gaan net even te lang door, met steeds herhalende refreintjes. Burnin' Alive en The Honey Roll zijn daar voorbeelden van. Het album als geheel duurt ook wat te lang; zeker bij AC/DC is 40 minuutjes echt genoeg.

Verder valt het mindere geluid me op dit album op. Zeker als je hem naast een Razors Edge legt.

AC/DC - Stiff Upper Lip (2000)

3,5
Zoals al meer opgemerkt, een dikke bluesy laag over deze AC/DC. Relatief veel nummers die wat trager zijn, niet de plaat met het meeste vuur. En zoals (bijna) altijd een mix van sterke en wat oninteressantere nummers.

Zoals vaker gaat AC/DC ijzersterk van start met de eerste twee nummers. Andere hoogtepunten zijn Safe in New York City en het dansbare Can't Stand Still. De laatste paar nummers zijn wat inwisselbaar.

AC/DC - The Razors Edge (1990)

3,5
Album dat geweldig begint met vier absolute knallers. Houd dat niveau vast en dit is zomaar het beste album van AC/DC. Zover komt het uiteindelijk niet, omdat het album vooral aan het einde inzakt met nogal inwisselbare nummers. Are You Ready en Shot of Love zijn nog sterke songs maar het meeste kruit heeft AC/DC toch na dat eerste kwartier wel verschoten.

Productioneel is dit wellicht wel het beste AC/DC-album. Lekker vol. Johnson schreeuwt de longen uit z'n lijf. Neigt hier wel meer naar Donald Duck dan op andere albums maar dat stoort verder niet.

Het titelnummer reken ik tot het beste werk van de band. Hier durven ze van hun standaard riedeltje af te stappen. Een wat dreigende sfeer in het begin, via voor AC/DC-begrippen veel tempowisselingen opbouwend een stevig beukend rocknummer.

Amaranthe - Manifest (2020)

3,5
Een van de betere Amaranthe-albums. Hier wordt weer iets meer teruggegrepen op het powermetalgeluid van de eerste drie platen. Nog steeds zeer catchy melodieën en poppy refreinen, maar de tracks hebben wat meer muzikale body en zijn soms weer lekker stevig. Tracks als Viral en Archangel behoren makkelijk tot het beste werk van de band.

Verder is het wellicht ook het meest afwisselende album, al zal Amaranthe op dat vlak nooit uitblinken. Maar een sterke ballad als Crystalline tapt toch uit een ander vaatje, en ook Boom! (met gruntrap?) klinkt anders dan anders.

Amaranthe - Massive Addictive (2014)

3,5
Duidelijk beter dan de voorganger. Hoewel het allemaal nog steeds een vrij voorspelbaar stramien volgt, zit er meer variatie tussen de nummers onderling. Unreal en Over and Done wijken bijvoorbeeld toch wat af van de Amaranthe-standaard.

De sterke nummers zijn écht sterk (Trinity, Digital World) en het aantal zwakke nummers valt erg mee. Zoals je vaak ziet met dit soort groepen lukt het net niet het niveau een geheel album vast te houden. Bij de laatste drie tracks is de glans er wel af.

Amaranthe - Maximalism (2016)

2,5
Toch wel een stijlbreuk(je). Poppy was Amaranthe altijd al maar van de powermetalinvloeden is hier vrijwel niets meer te horen. Vanaf de eerste seconden van het openingsnummer is te horen dat die vervangen zijn door dance-achtige invloeden. Daarmee is het niet direct slecht maar het is bij vlagen wel erg plat. Fury is nog wat steviger maar een nummer als On the Rocks zakt toch wel door een ondergrens. Het is allemaal erg licht verteerbaar en catchy maar om serieus genomen te worden mag Amaranthe iets meer aandacht schenken aan degelijke songwriting.

Amaranthe - The Catalyst (2024)

3,0
Amaranthe gaat rustig verder waar het gebleven was. Energieke pop-achtige metal, in de zeer herkenbare stuiterige stijl die al jaren aangehouden wordt. Zo herkenbaar dat je je regelmatig afvraagt of je een nummer al niet eerder gehoord hebt, op een ouder album.

Het grootste gevaar is dan ook zoals altijd dat eentonigheid op de loer ligt. Hier en daar probeert de band daarom wat te variëren met wat extra elektronische opsmuk (Re-Vision), wat folky invloeden (Damnation Flame). Maar dat blijft allemaal heel subtiel, nergens wordt echt een andere richting gekozen. En natuurlijk is er de verplichte ballad - Stay a Little While, een draak van een song. Gelukkig is dat de enige echte misser op dit album. De sterkste nummers zijn toch prototype Amaranthe-songs als het titelnummer, Insatiable en Outer Dimensions.

Amaranthe - The Nexus (2013)

3,0
Op zich een degelijke powermetalplaat, maar het klinkt allemaal wat fabrieksmatig. Alle nummers zijn hetzelfde opgebouwd en volgen een vrij clichématig stramien, dat maakt 'm wat saai na verloop van tijd. De refreintjes zijn catchy genoeg, soms wat over de top. Electroheart gaat bijvoorbeeld uit de bocht, dat is echt te veel Aqua.

Verder loeistrak geproduceerd, elke millimeter gevuld, er past niks meer tussen. Om een beetje benauwd van te worden soms. Het hoge stuitergehalte in sommige nummers maakt 'm ook ietwat vermoeiend. Maar zeker niet slecht.

Arch Enemy - War Eternal (2014)

3,5
Arch Enemy blijft tot de top van de melodeath behoren. Deze vind ik wel net iets minder dan ik van ze gewend ben. Het niveau is iets minder constant, nummers als No More Regrets en On and On doen me niet zo gek veel. Maar de goede songs zijn meteen wel écht goed met als hoogtepunt You Will Know My Name (en Avalanche als goede tweede). Die combinatie van rauwe agressie en melodie, soms melancholiek, ongeëvenaard.

Arctic Monkeys - AM (2013)

3,0
Een aantal aardige nummers maar ook de nodige kleurloze tracks die me absoluut niets doen. Echt bijzonder wordt het nergens.

Er is best wat variatie te vinden. Wat snellere rocktracks en wat rustigere nummers. Zo is Fireside is een fijne track met een lekkere dromerige sfeer. De eerste twee nummers en Arabella klinken ook prima. I Want It All, Mad Sounds en No 1. Party Anthem gaan juist snel de vergetelheid in.

Veel beter dan 'oké' wordt het nergens. Veel zesjes, een zeventje hier en daar, maar nooit eens een negen.

Arctic Monkeys - Favourite Worst Nightmare (2007)

3,0
Over het geheel genomen een leuk plaatje.

Minder onstuimig dan de voorganger en vooral meer onderlinge variatie tussen de nummers. Dat leidt soms ook tot een mispeer. Hoe slaapverwekkende troep als Only Ones Who Know en If You Were There Beware ooit door de schifting gekomen is?

Daartegenover staan aanstekelijke, sterke poprocksongs als Teddy Picker, D Is for Dangerous en This House Is a Circus. Ook de klassiekerstatus van 505 kan ik goed begrijpen, een zeer goed opgebouwde track met een fijne melancholische sfeer.

Autechre - Anvil Vapre (1995)

3,5
Second Scepe is een prachtige track, die sample doet me een beetje aan The Cure - A Forest denken. Maar favoriet moment is als tegen het einde ineens de beats en voicesamples wegvallen en alleen nog die kalmte van dromerige melodieën overblijft, en zo langzaam uitdooft. Had nog wel wat langer mogen doorgaan vanaf daar.

In Second Scout wordt datzelfde trucje weer toegepast, nu al ongeveer halverwege het nummer en tegen het einde nog eens. Het zijn favoriete momenten. De beats op dit album zijn me af en toe iets te dwingend en overheersend t.o.v. de hypnotiserende melodieën. Vooral bij het openingsnummer een pijnpunt.

Second Peng is na Scepe de favoriet. Wel erg véél om naar te luisteren maar na een paar keer valt alles wel op z'n plek. Steeds worden nieuwe elementen toegevoegd terwijl het fundament hetzelfde blijft. Als je niet oplet denk je steeds naar hetzelfde te luisteren terwijl het nummer haast ongemerkt steeds iets van vorm verandert.

Een leuke ontdekking buiten de voor mij gebaande paden.