menu

Hier kun je zien welke berichten Tribal Gathering als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Queen - A Kind of Magic (1986)

3,0
Best een lekker popalbum, maar in de algemene rangschikking toch vrij laag net boven Queen's dieptepunten Flash Gordon, Hot space en The miracle.

Het album hinkt op twee gedachten. Een halve soundtrack voor de film Highlander aangevuld met wat popdeuntjes.

Een nummer als Pain is so close to pleasure, wat ik op zich best een lekker nummer vind, vloekt gewoon met kant B van het album.

Het grootste gemis is echter gewoon een aantal topnummers. Ik vrees dat als ik een top 50 van Queennummers zou maken er geeneen van dit album zou komen.

Toch, waarschijnlijk omdat het mijn eerste Queen album was, 3 sterren.

Queen - A Night at the Opera (1975)

4,5
Schitterend album van Queen dat de status van klassieker met verve verdient. De enige reden dat hij niet in mijn top 10 staat is dat ik Queen II nog net een klein beetje beter vind.

Als er al sprake is van een wat minder nummer dan is dat voor mij Sweet lady, maar de rest is om je vingers bij af te likken zo goed.

Het begint al meteen goed bij Death on two legs. Freddie was al zijn gal met Flick of the wrist (SHA) nog niet kwijt en besloot zijn oude platenmaatschappij nog een trap na te geven. In plaats van het nummer vol te proppen met F*** kwam hij met de zin als "You're a sewer rat decaying in a cesspool of pride". Het straalt meteen veel meer klasse uit.

Lazing on a sunday afternoon is een subliem tussendoortje met een leuk outro.

Bij een Roger Taylor nummer moet je altijd maar afwachten wat je krijgt, maar dit nummer was de eerste van een heel goed trio (Drowse en Sheer Heart Attack zijn echter nog beter)

You're my best friend was een hele leuke John Deacon single, maar het is '39 dat echt indruk maakt. Wat een subliem futuristisch folkachtig hoogstandje.

Sweet lady is dan iets minder, maar Seaside Rendezvous is een hilarisch nummer dat bijzonder knap in elkaar is gezet. Vooral het instrumentale gedeelte dat geheel vocaal is gedaan.

Kant B is vervolgens een van de beste plaatkanten uit de muziekgeschiedenis.

Eerst The Prophet's song ; Het langste Queennummer ooit dat prachtig overloopt in het wonderschone Love of my life.

Good company is qua compositie misschien van iets minder niveau, maar de manier waarop Brian May het nummer inkleurt is werkelijk subliem.

Bohemian Rhapsody is eigenlijk compleet doodgedraaid maar elke keer als ik het nummer hoor geniet ik er van.

God save the queen sluit het album mooi af.

Het is tegenwoordig schijnbaar hip om Queen af te kraken, maar slechts enkele bands kunnen tippen aan hetgeen Queen in hun carriere op plaat hebben gezet.

Queen - Hot Space (1982)

3,5
Ach ja Hot Space, het alom verguisde Queen album.

Ik moet zeggen dat ik het op zijn tijd leuk vind om hem te draaien. Het is absoluut geen meesterwerk en ik ben blij dat ze niet op deze weg verder gingen, maar als experiment vind ik het geen mislukking.

Je kunt duidelijk merken dat Deacon en Mercury zich beter op hun gemak voelden in het discogenre dan Taylor en May. De enige enigszins discoplaat van May is waarschijnlijk door zijn eigen twijfel een halve rocker geworden en de twee van Taylor kan ik helemaal niet in een hokje stoppen. Toch zijn Action this day en Calling all girls best leuk.

De best geslaagde disconummers zijn Back chat en Cool cat waarvan ik met name de laatste eigenlijk een prima nummer vind.

Vreemd genoeg zijn de twee wat mindere nummers voor mij de standaard rocker Put out the fire en de wat slappe ballad Life is real, toch twee nummers die wat dichter bij de normale Queen sound horen.

Queen - Jazz (1978)

4,5
Het zevende fantastische Queen album op rij (en meteen voorlopig de laatste). Tevens zal dit zo'n beetje de minst bekende zijn.

De songs van Freddie Mercury en Brian May kunnen zich meten met hun beste werk. De nummers van John Deacon en Roger Taylor zijn wat minder dan op de albums hiervoor.

Roger Taylor levert More of that Jazz en Fun It. Fun It heb ik lange tijd zijn slechtste nummer ooit gevonden, maar de laatste tijd stijgt hij toch wat in de pikorde. Dit rock-discomengsel blijft echter de vreemde eend in de bijt. More of that Jazz is een beetje een saaie rocker die de plaat matig afsluit.

De nummers van John Deacon zijn niet veel beter. In Only Seven Days is zo'n typisch huppelpopliedje dat hij meestal schrijft, maar dan net even wat minder dan gewoonlijk. If You Can't Beat Them is John Deacon in rock-mode maar om een of andere reden past dat niet bij hem.

De vier nummers van Brian May zitten weer prima in elkaar. Leaving Home Ain't Easy is een mooi rustig nummer. Dead on Time is een lekkere vette rocker. Fat Bottomed Girls is dat ook, maar dan met vele extra's. De tekst mag dan lekker cliche zijn, het nummer blijft fantastisch. Prachtige opening, Super refrein, Geweldig outro. Last but not least is daar nog Dreamers Ball. Niet iedereen vindt deze even goed, maar ik vind hem geweldig. Een prachtige bluesy/jazzy ballad.

Freddie Mercury is helemaal in vorm. Het album begint met het oosterse Mustapha. Sommige haten dit nummer, maar dat is hun verlies. Met name de oosterse gitaarmotiefjes van May zijn geniaal. Jealousy is zo'n wonderschone ballad die eerst niet zo opvalt, maar steeds mooier wordt. Bicycle Race is weer een geniale Freddie single die hij in de jaren 70 moeiteloos uit zijn mouw leek te schudden.

Let Me Entertain You is de song die Robbie Williams als inspiratie gebruikte voor zijn single met dezelfde naam. Jammer Robbie, maar deze is toch tien keer beter. Last but not least (he, die heb ik eerder gebruikt) is daar Don't Stop Me Now. Als je Queen goed vindt, vindt je deze ook goed. Supernummer.

Het is jammer dat Taylor en Deacon niet met hun beste materiaal op de proppen kwamen anders was dit weer een vijfsterrenalbum geweest. Alas een halfje minder.

Queen - News of the World (1977)

4,5
Het zesde opeenvolgende meesterwerkje van Queen. Allereerst de overbekende twee nummers die zo sterk zijn dat ze maar blijven heersen in de stadions. Sheer heart attack is een fantastische punksong van Roger Taylor. Een nummer waarin de punkers met een sneer wordt getoond hoe hard een punksong kan zijn.

All dead, All dead is een prachtig lief klein liedje van Brian May en Spread your wings het beste nummer van John Deacon uit de jaren 70 (en misschien wel ooit). Fight from the inside hint naar de industriele muziek die zo'n 15 jaar later echt populair zou worden.

Get down, make love is wat mij betreft het enige wat mindere nummer van het album. Die rare geluidsorgie had van mij niet gehoeven.

Sleeping on the sidewalk is een lekker bluesje van Brian May over de opkomst en ondergang van een trompettist en Who needs you een prima popnummer van John Deacon.

It's late is werkelijk een beest van een rocker ; vooral op het eind is het drumwerk van Roger Taylor echt helemaal geweldig. My melancholy blues zou het album mooi jazzy afsluiten ware het niet dat er een afschuwelijke remix van We will rock you achteraan komt. Wie dat toch weer verzonnen heeft.

Kortom weer een fantastisch album in een reeks waar na het volgende album Jazz een beetje de klad in kwam.

Queen - Queen (1973)

4,5
Queen's debuutalbum en meteen al eentje van ontzettend hoog niveau, al duurde het wel een tijdje voordat ik tot die conclusie kwam.

Het begint meteen lekker met het vrij simpele Keep Yourself Alive. Een heerlijke song gebouwd rond de zeer effectieve riff van Brian May. Het is meteen voorlopig het laatste simpele nummer want Doing Allright is dat allesbehalve. Het begint als een ballad en gaat na een klein intermezzo helemaal los om daarna weer van voor af aan te beginnen. Hoe iemand dit een slechte, melige, saaie ballad kan noemen gaat mijn verstand ver te boven. Je moet wel van erg ingewikkelde muziek houden om tot die conclusie te komen.

Great King Rat doet me altijd wat aan Innuendo denken, alleen vind ik de basis van Great King Rat wat sterker. Het nummer eindigt met een mooie drum fade-out. My Fairy King is Freddie Mercury ten voeten uit. Heerlijke nonsens met een heerlijk hoge stem, maar tevens een erg goede compositie.

Liar is er eentje voor een drinking game. Neem steeds een slok als de titel voorbij komt. Een heerlijke rocker die alle kanten opwaait. The Night Comes Down is een nummer dat geleidelijk steeds meer tot de favorieten gaat behoren. Schitterend gitaarwerk van Brian May.

Modern Times Rock'n'Roll is Roger Taylor zijn eerste bijdrage en is een redelijk simpele Led Zeppelinachtige rocker. Een alleszins redelijk nummer dat in 1.48 minuten voorbij raast. Son & Daughter heeft ook wel wat Led Zeppelin invloeden maar heeft, mede door de grotere compositorische kwaliteiten van May, meer een Queen sound.

Jesus wordt vaak genoemd als een mislukking, maar ik vind deze eigenlijk wel erg sterk. Een heerlijke Queen gospel die helemaal los gaat op het eind. Het instrumentale Seven Seas of Rhye sluit het album lekker af.

Dit album klinkt wat ruiger dan zijn vier opvolgers, maar bevat toch al meteen (een gedeelte van) de typische Queen ingredienten waarmee ze later groot zouden worden. Een van de beste debuutalbums ooit.

Queen - The Game (1980)

3,5
Tja, The game.

Ik weet nooit zo goed wat ik met dit album aan moet.

Het werkt niet in zijn voordeel dat hij meteen na de grote zeven verschijnt. (Hoewel commercieel gezien dit natuurlijk een topper was.)

Queen verwerkte altijd wel andere invloeden in zijn muziek, maar dit album was de grootste trendbreuk tot dan toe.

Play the game herinnert nog aan de oude Queen, maar daarna wordt het roer radicaal omgegooid. Van Dragon attack tot aan Don't try suicide grijpt Queen naar niet eerder beproefde recepten om met de laatste drie nummers en dan vooral de twee van Brian May weer iets van het oude Queen terug te brengen.

En toch, elke keer als ik het album luister kan ik geen slecht of zelfs maar een matig nummer ontdekken. Het zal echter nooit een van mijn favorieten worden.

Queen - The Miracle (1989)

2,5
Dit is een van mijn minst favoriete Queen albums met maar drie echt goede tracks Khashoggi's Ship, Breakthru en vooral Scandal.

Het begint meteen al verkeerd met Party. Ik vind dit nummer echt helemaal niets. The Miracle is een beetje slappe hap, alleen het einde is wel mooi. I Want It All is een wat logge rocker met simpel refrein waar Brian May er steeds meer van ging schrijven. Het enige goede aan The Invisible Man is de gitaarsolo.

Rain Must Fall en My Baby Does Me zijn twee nummers die waarschijnlijk van de hand zijn van John Deacon al dan niet in samenwerking met Freddie Mercury. Misschien zijn ze best goed, maar het is mij teveel Easy Listening. Het album sluit dan af met een wat melodieloze rocker.

Was It All Worth It. Wat mij betreft niet echt.

Queen - The Works (1984)

4,0
Ik snap de kritiek totaal niet dat dit album volstaat met gemakkelijke deuntjes, dat het een blauwdruk was van The Game en dat het bedoeld was om zo gemakkelijk mogelijk te scoren.

Radio Ga Ga wordt altijd aangehaald als een simpele meezinger. Behalve het stompzinnige refrein is dit nummer compleet uniek. Noem me een nummer waar dit een blauwdruk van is en ik kan de kritiek misschien begrijpen. Dit is een fantastische single en wat mij betreft het beste nummer van de periode The Game t/m Made in Heaven.

I Want to Break Free is wel een redelijk simpel nummer maar wat wil je, het is geschreven door John Deacon. Vergelijk het met You're My Best Friend of elke andere compositie die hij geschreven heeft en je komt tot de conclusie dat het zijn handelsmerk was.

Tear it Up en Hammer to Fall zijn niet al te ingewikkelde rockers. Ik heb het idee dat de inspiratie om echt goede nummers te schrijven bij Brian May na de jaren 70 steeds verder afnam. Steeds vaker kregen we anthems als Tear it Up en I Want it All voorgeschoteld, niet echt toppers naar mijn bescheiden mening. Hammer to Fall is echter wel een lekker nummer.

Machines is een raar nummer. Typisch begin jaren 80 maar desondanks raar. Vroeger vond ik het helemaal niks maar langzamerhand ben ik hem toch wel gaan waarderen.

De kritiek met betrekking tot de blauwdruk van The Game hoor ik eigenlijk alleen in Man on the Prowl. De clip van Crazy Little Thing Called Love zou hier ook goed bij passen. Toch zit het nummer best goed in elkaar en het luistert lekker weg.

It's a Hard Life en Keep Passing the Open Windows zijn typische Freddie Mercury nummers maar zijn niet echt een continuatie op The Game. Beide prima nummers.

Is this the World We Created..? is een simpele akoestische afsluiter dus in feite ook iets nieuws voor Queen.

Natuurlijk is dit album niet zo geniaal als de albums uit de jaren 70 maar toch heeft dit album voldoende eigenheid en eigenwijsheid om toch gezien te worden als een mooie toevoeging aan hun discografie. Het is in ieder geval een stuk beter dan de twee albums ervoor (The Game en Flash Gordon) en de twee albums erna (A Kind of Magic en The Miracle)