menu

Hier kun je zien welke berichten R-DJ als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Anna Calvi - Anna Calvi (2011)

4,5
Per draaibeurt wordt dit album beter. Ging ik eerst voor Desire en No More Words, Nu staat Suzanne and I, en I'll be your Man hard aan in de auto 's morgens in de file. Geweldige artieste.

Roger Waters - Dark Side of the Moon Redux (2023)

1,0
Dark Side of the Moon is één van de mooiste albums die ik ken. Iconisch, de songs, de instrumentatie, de chemie die samenkomt in een tijdloos meesterwerk. Dat willen overdoen in de nadagen van je carrière is bold en pretentieus. Helemaal als we allemaal weten dat Roger ruzie maakte met Dave, Rick uit de band zette, en op alle mogelijke manieren duidelijk heeft willen maken dat hij het is, hij alleen, die Pink Floyd is.

Het is me met moeite gelukt om deze Redux 1x te luisteren en dat zal ook de laatste keer zijn. Het is saai, muzikaal gebeurt er niets, er blijft niets van de songs over, het is gebrabbel, het sleept zich maar voort, en bovenal, het voegt helemaal niets toe. Hij durfde een meesterwerk aan te raken zonder de kracht te hebben om er echt iets mee te doen.

Als deze Redux 1 ding duidelijk maakt, is het wel dat Roger alleen niet de genius is die hij zo graag wil zijn. Het is de chemie van de band samen. Zonder dat, blijft er verdomd weinig over.

Wat een diepe en onnodige teleurstelling, terwijl ik de man zo kon waarderen. Weten wanneer te stoppen is net zo belangrijk als artiest, als de wil om door te gaan. Rick draait zich om in zijn graf, en Gilmour moet besmuikt lachen hoe hun voormalige bandgenoot zichzelf belachelijk maakt.

Tears for Fears - The Tipping Point (2022)

4,0
Met onder andere Talk Talk was Tears for Fears toch wel 1 van de bands in de 80’s die onder het new wave geluid heel duidelijk diepere lagen, songstructuren en vakmanschap wisten te tonen. Ook met dit nieuwe album tonen de heren opnieuw aan hele goede muziek te kunnen maken.
Ik moest even doorbijten. Eerst de teleurstelling van de beperkte rol van de gitaar, de vaak wat softere songs, en synthesizer sounds die wat warmte missen en je niet snel verwacht op een TFF album.
Maar het is een groeier. Met iedere luisterbeurt grijpen de songs je meer. Nadat eerst Tipping Point, Long Long Time en Rivers of Mercy al pakken, groeien ook Master Plan, End of Night, Stay, en ja.. zelfs Breaking the Man, tot songs die in je hoofd blijven spelen, en die met vooral luid volume (heerlijke diepe bas) steeds weer vonken. Eigenlijk zijn enkel My Demons en Please Be Happy overbodig, maar voldoende om de hele plaat van kop tot staart te draaien. Ook de productie is tip-top in orde. Strak, modern, gelaagd.
Sterk album. Ik ben blij dat ze hem nog hebben gemaakt.