menu

Hier kun je zien welke berichten Kill_illuminati als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

AC/DC - Highway to Hell (1979)

4,5
AC/DC - HIGHWAY TO HELL

Dit album doet toch anders aan dan de vorige. Het album voelt echt als het einde van de Bon Scott-era. De beste man doet hier zijn trucje nog een allerlaatste keer. Al net wanneer de show begint vertelt hij ons dat hij ons zal verlaten. Dit doet hij op de evergreen Highway To Hell. De titel alleen al is een klassieker en behoord tevens mijn favorieten. En dan moet het nummer zelf nog beginnen. De gebroeders Young zijn hier prominent aanwezig. De riffs zijn weer vies hard, de bass bromt en de drums zorgen voor de juiste Ritme.

Dit album werkt samen met Let There Be Rock als een proloog op hun komende gigantisch wereldwijde succes. Het succes dat Bon nooit zal meemaken. Maar toch leek het erop dat hij wist dat het niet lang meer zou duren. Bon is Rock's enige echte womanizer. Ook op dit album is daar ook spraken van. Hoewel het niveau niet altijd even hoog is, is het nooit slecht. Slechts minder goed. Met een aantal toppers als Girls Got Rhythm, Touch To Much, Walk Over You en If You Want Blood (You Got it) rijkt AC/DC naar de top. En natuurlijk niet te vergeten de titelsong. Op dit nummer ( Highway To Hell ) zingt Bon zijn zwanenlied met de zin: Hey momma, look at me I'm on my way to the Promised Land.

Zijn gebrul en charismatisch gezang heeft nooit zo indrukwekkend geklonken. Highway To Well is absoluut het beste wat Bon uit de kast heeft gehaald. Een geweldig testament, Bon "We Salute you".

Alice in Chains - Alice in Chains (1995)

4,0
In war of the worlds bracht een tripod doods en verderf. Maar deze Tripod brengt niets, het vraagt je te vertrekken. Welkom in een nachtmerrie waar hoop een aparte afdeling is.

Het is midden jaren 90 en het einde van de bloei van twee prominente muziek stromingen. Zowel Grunge en Hiphop worden geteisterd door clichés en velen commerciële trekjes. De muziekindustrie veranderd gestaag. Een van de weinig sterke en interessante producten uit die eindperiode is dit. Een waar nachtmerrie dat het best kan worden verhaalt voor in een klein verhaaltje.

Maar eerst voor dat het album je in z’n greep neemt. Ooit een pacht met de duivel hemzelf gesloten? Nee, of nooit afgevraagd hoe iemand klinkt die dit wel heeft ondermeden? Een gemiddelde grunge artiest laat je kennis maken. Zij kennen “The gift & the curse” maar al te goed. En dit is geen uitzondering.

Kom binnen en maak kennis met de kwelgeesten van Layne Staley. Zojuist is hij met z’n band herreven uit de grond ( Dirt ) en ziet er nog slechter uit. Het is alsof de duivel naar je wenkt en je meeneemt op reis naar de diepste en meest angstaanjagende plek van hel. Alles is afschuwelijk, zelfs het mooie bijt je in je oren. Het is er duister en soms geven de piepende geluiden je een benauwd gevoel.

In de hoek zit Layne Staley met allerlei La tourette trekjes. Hij bibbert en zijn stem hapert (Grind). Sinds je laatste ontmoeting is zijn conditie ernstig verslechterd. Maar toch weet hij zich te bedwingen wanneer hemel even naast ons bevind (Heaven besides you). Dan lijkt hij even bij begrippen. Tot hij geen uur later een waas voor zich krijgt en je wantrouwt. Een niemands vriend (Frogs). Afvragend wat jij hem waard bent. Dit is waar hij je de hoeken van het labyrintgenaamd Layne Staley laat zien. Hijgend van de dreiging en depressie die er hangt geeft Layne je een hand en zegt dat deze nachtmerrie voor jouw het over is (Over Now). Voor Layne niet, hij blijft. Zijn balenschap zal nog 7 jaar duren tot zijn uiteindelijke dood. Zijn boodschap, niets en niemand is perfect. En dat mislukking ook lelijkheid ook charme heeft. Zo ook Tripod.

Cannibal Ox - The Cold Vein (2001)

4,5
Het in tegenstelling tot de complexiteit van het album is mijn mening simpel. Het is absoluut geniaal hoe het album in elkaar steekt. Buiten de charismatische MC's lijken de beats zelf ook een leven te lijden. De in vallen, fade-outs van de beats zelfs zijn zo wel getimed. Elk nummer sleurt je steeds verder het universum in waardoor de weg naar aarde langer lijkt. Je wilt steeds meer en meer. Dit zou eens een goed album zijn voor diegene die steeds in de meeste extreemste achtbanen gaan vanwege die ene shot adrenaline. Puur genieten dit. Ik vond dit album wel leuk en goed maar nu is het als een symbiose met mij ( tot in me) gegroeid.

Chino XL - Here to Save You All (1996)

4,5
Chino XL - Here to save you all

Dit is een album dat door al sinds de release een beetje in vergetelheid raakte. Onnodig want dit is terecht een Hiphop hidden-gem vol met zinnen die het woord intelligent ontstijgen. De rapper is Chino XL, een halfbloed rapper New Jersey of hoe hij zichzelf noemt een the yellow nigga hij is een rapper dat zijn naam waar maakt, zowel fysiek als tekstueel.

Kern

Dit album voelt een beetje als Soul on Ice aan hoewel het allemaal net iets minder duister is. Dit is niet zo raar aangezien dezelfde producer achter de knoppen zit. In 1996 waren geen verdere rappers die tekstueel beter waren dan Chino XL en Ras Kass. Dit wordt bewezen op het nummer Riiiot! waarop deze twee rappers ten tijden van hun tekstuele prime je een hartstilstand bezorgen door hun innovatieve punchlines. Dat de rappers elkaar goed aanvoelen is te horen. Buiten dat komt er geen celebrity er zonder kleuren scheuren af, ironisch genoeg Chino zelf ook niet. Chino XL is een rapper van vele markten en veel kwaliteiten, alhoewel dit allemaal wordt gedreven door een een steeds agressieve delivery. Zijn stem klinkt zuiver en daarbij is hij goed te verstaan hoewel je zijn stem wel moet waarderen. Buiten all het tekstueel geweld wordt het ook erg persoonlijk zo vertelt Chino je over zijn confessies uit zijn jeugdleven. Chino XL is een halfbloed en zijn negatieve ervaringen daarmee worden op het biografische Who Am I? beschreven. Zo verteld hij hoe hij werd gediscrimineerd die verschillende etnische groepen vanwege zijn dubble afkomst. In het verhaal wordt beschreven hoe hij werd afgestoten door blanken, latijns-amerikaanse en afro-amerikaanse mensen. Ten slotte waarschuwt hij mensen ook dat hij niet als Mulat wil worden bestempelt.
Op het nummer I'm Bad wordt een verhaal verteld over iemand die zijn weg maakt naar faam maar waarvan tijden het bereiken van dit doel zijn baby overlijd in. Hoewel dit verhaal in eerste persoons perspectief wordt vertelt is het niet duidelijk of dit om een persoonlijke ervaring gaat. Tussen al de persoonlijke en battle nummers bevind zich er ook een leuk concept nummer namelijk Ghetto vampire de titel verraad al het onderwerp. Chino verplaats zich in de huid van een vampier om het not interrasanter te maken wordt er hier drie keer verandert van aardig fraaie beats wat dan voor een aangename verrassing zorgt. Tekstueel is het zeker geen katte pis dat neem als voorbeel deze zin Untamable blood-luster plus the high school yearbook photos
that I took in eighty-nine, show no sign of a face of mine
uit de derde vers. Chino XL valt tekstueel eigenlijk nooit in herhaling aangezien zijn vocabularia erg breed lijkt te zijn. Chino gaat van heel persoonlijk naar scherp uit de hoek binnen een tel. Doordat er een veel nummers op dit album staan zullen er veel mensen rond het eind vaak afhaken. Jammer want dit album heeft een constant niveau met enkele sterk gastbijdrages waarvan Kool Keith toch wel voor een memorabele bijdrage zorgt op The Shabba-Doo Conspirancy. Een overbodig nummer is de skit Hidden Track wat een keertje gehoord te hebben ook wel meer dan genoeg is. Een laatste puntje van kritiek is niet op Chino zelf maar op de producties die toch op bepaalde momenten toch een beetje matig zoals op het nummer Kreep waarvan de single van een betere productie is voorzien.

Slot

Here to save all is gewoon een zo’n album dat elke zelf respecterende minstens keer moet gehoord hebben. Dat Chino Xl wordt beschouwt als zwakke rapper ( mede door Hit ‘Em Up )zegt meer over de persoon die dat zegt dan over Chino zelf. Dat de rapper ligt oke maar de kwaliteiten zijn hier zeker te vinden. Houd je van een goede battle rapper die op verschillende raak vlakken je weet te boeien door zowel persoonlijk als bruut te rappen dan is dit album zeker aan te raden. Anders is dit album gewoon goed te versmaden. 4,5 sterren - 2 Juni 2009

Deftones - Ohms (2020)

4,5
Ik ben geen groot kenner van het oeuvre van Deftones. Dus wanneer ik hier naar luister hoor ik bijvoorbeeld sterk The Smashing Pumpkins en A Perfect Circle terugkomen.

Dr. Dre - The Chronic (1992)

5,0
Dr. Dre - The Chronic

Een album dat Hiphop voor al tijd veranderen en tevens het eerste album van MusicMeter. Eigenlijk valt het in een zin samen te vatten. Dit album is van begin tot het einde geniaal. Dat dit album ooit grensverleggend mogen duidelijk zijn, maar dat het nooit overtroffen is door nakomelingen word duidelijker nader de luisterbeurten vorderen. Op muzikaal niveau is het op zijn minst erg interessant. Dr. Dre heeft gehoor voor detail tot in de verste noot zit een melodie verstopt er valt van alles te ontdekken.

Iedereen wordt van de straat geplukt totdat er een hele hechte Deathrow familie ontstaat. Niemand lijkt te worden overgeslagen iedereen van het label komt aan bod met als memorabel de jonge Snoop Dogg, die toen nog in de kinderschoentjes stond van zijn carrière. Dit is een typisch album dat hard moet worden gedraaid en nog het liefst in een hydraulische lowrider met Dobey surround systeme. Het is een feestalbum dat zich bijna nergens echt serieus lijkt te nemen. De met gangsta door drenkte teksten zijn ver van intellectueel maar toch vermakelijk, des te makkelijker is om van de pompende beats te genieten zonder dat er nagedacht hoeft te worden. Het album klinkt als een solide geheel en zit zowat filmisch in elkaar. Het ene nummer sluit bij het ander nadeloos aan met soms daar tussen een komische skit. Hoewel rivalen hier en daar onderhanden worden ligt de nadruk er niet stevig op.

Dit is gewoon een album dat vooral gedraaid gediend te worden op een feest of een ander gezamenlijk vrolijk moment. Ik bespeur geen storend tot een echt duidelijk minpunt. Vijf sterren voor een van de meest invloedrijkste albums van de jaren negentig.

Gojira - Fortitude (2021)

Gojira light, maar dan wel met een hele vette productie. De band heeft een aantal moddervette en harde platen uitgebracht. Dan kan ik er wel mee leven dat ze op een 'zachtere' tour gaan. Toch gaat dat niet ten koste van de composities. Ik kan er nog geen eindoordeel aan geven, maar op het moment luister ik er graag naar.

Killer Be Killed - Reluctant Hero (2020)

De nieuwe singels klinken veelbelovend, maar wel iets netter dan die van de vorige plaat.

Kop & Ernst - Kopstoot (2009)

4,0
KOPSTOOT

Het is alweer een jaar geleden sinds de Amersfoortse HipHop duo hun digitale EP uitgaven. Het meest opmerkelijke van die release was dat er voor zo'n degelijke kwaliteit geen geld werd gevraagd, het was namelijk gratis downloaden. Een visite kaartje tot wat komen zal en dus is gekomen.

Inleiding

Dat de EP een voorproefje was is duidelijk want de ingrediënten zijn gewoon het zelfde gebleven namelijk een HipHop producties dat word ondersteunt door een aangename Jazz samples. Het verschil zit hem in de overalgemene vibe. Waar het op het EP lekker fris en rustig klonk klinkt het hier donkerder en agressiever. Sterker nog dit klinkt minder toegankelijker dan de vooral luchtige en frisse EP. Het klinkt minder rauw maar meer gepolijst het geen wat vaak als negatief wordt bestempelt kan hier als positief worden gezien.

(Harde) Kern

Waar dit duo op doelen wordt al na enkele seconde luisteren duidelijk. Je trommelvliezen voeden met harde beats en een hongerige rapper dat de klus klaart op vocaal gebied. De rapper is Kop, een rapper dat is gezegend met een zeldzaam rap-stem. Naar mijn mening is zijn stem het best vergelijkbaar met die van Immortal Technique, monotoon maar krachtig wat het bericht alleen maar overtuigender laat overbrengen. Met deze vergelijkenissen is ook alles gezegd. Tekstueel verschillen de rappers namelijk erg, waar het bij Immortal om de politieke boodschap gaat gaat het hier om de harde teksten vol brag en boasten. Degene die wordplay als een Winne verwacht komt bedrogen uit, het gaat hier meer stoere praatjes gemixt met wat liefde voor de stad. Geen probleem want dit gaat de rapper het beste af. Een beetje zelfspot vinden we op het nummer Afwezig misschien het sterkste nummer op dit album. Kop levert kritiek op zichzelf buiten dat de ondertoon te negatief wordt. Sterker nog Kop blijft pessimistisch zo zegt hij zelfs Ik ga gewoon door met m’n leven, het dringt niet tot me door terwijl ze zorg geven daarmee zegt hij bewust te zijn waarop hij faalt. Na dit nummer levert Dokter Ernst voor een vermakelijke interlude voor het nummer Bier & Koffiebonen. Het nummer begint al vlot met een vooral fijn geflowde gastbijdrage Tony Ticket. Zijn er geen puntjes van kritiek? Persoonlijk raak ik langer geboeid bij een kortere afspeeltijd er staan misschien iets teveel nummers op. Sommige zijn net zwakker en blijven minder hangen. Nooit slecht word het nooit alleen boeien op vooral de eerste helft iets minder.

Slot

Van het begin tot het einde wordt je met rauwe jazzhiphop nummers voorgeschoteld door Kop & Ernst. Dat het duo elkaar aanvoelen is mag duidelijk zijn het is dus te hopen dat dit niet een eenmalig project blijft. Met een paar nummer teveel en enkele zwakkere gastbijdrages is dit toch een waardig project dat niets den onder doet aan mede Nederhop releases van dit jaar. Dit is een uniek plaatje binnen de Nederlandse Hiphop scene en daar kunnen de mannen alleen maar trotst op zijn. Kop & Ernst speelde niet op save door een vergelijkbare plaat te maken maar kwamen met een ander aanvoelende plaat. Hier en daar zelfs uitdagender uit de hoek. Voor nu lijkt het er op dat de houdbaarheidsdatum hoog is en dus kun je er dus lang van genieten.
4.0 **** 22 mei 2009

Makaveli - The Don Killuminati: The 7 Day Theory (1996)

5,0
Makaveli The Don Killuminati - The 7th Day Theory

Dit is het album dat al een geruime tijd op de glorieuze nummer 1 in m'n Top 10 staat. Naar mijn eigen zeggen heb ik nooit uitgelegt of altans nooit duidelijk waarom ik dit album zo goed vind. Allereerst wil ik zeggen dat dit album vaak werd benadeelt door het feit dat er wordt gezegt dat de productie low budget is. Toegegeven het is waar maar dat garandeert niet de kwaliteit. Ook heb ik menige kritisie dit album in de grond zien boren omdat er zo gezegt te veel haat wordt gezaait dan vraag ik me af of ze wel dgelijk dit album hebben geluisterd of enkel een aantal nummers.

Terug bij mezelf

M'n liefde was niet voorspoedig. Het kostte me een flnk anderhalf jaar voordat ik dit begon te voelen. Ik vond de beats maar niets zeggend en Tupac's vocalen waren te rauw. Na enige tijd en de aanschaf van de master versie begon het kwartje te vallen. Ineens begon ik geluiden te horen op de achtergrond die ik nog nooit eerder had gehoort. Een voorbeeld bij de outro van White Menz world. Zo hoor je aan de linker kant van je oordoppen een speech van een activist aan de rechter kant wordt de nadruk van de beat versterkt engecentreerd hoor je je Tupac die tegen je spreekt. Wat dit album nog meer speciaal maakt idan menig ander Hiphop album is dat ik op geen ander album zulke productie aantrof. Zonder dat hij de credits op zich nam had Tupac veel vingers in de pap op het gebied van productie. Zo vervangde hij de oorspronkelijke synthesizer bass voor echte bass melodieen van een bas gitaar.

Ter aanvulling

Dit album ademt zowel leven als dood uit, mede dankzij de tragische dood van Shakur en de grimmige sfeer die word veroorzaakt door de rauwe raps en kerk klok geluiden. De raps zijn van een acceptable niveau maar het is meer de manier waarop het allemaal is gebracht. Dit is het bewijs dat Tupac tot het bittere eind alles in de strijd gaf en dat was namelijk z'n veelzijdig tonende ziel. Zowel kwelling als vreugde.

Tenslotte

Het is onvoorspelbaar dat dit in 4 dagen is opgenomen plus de 3 extra dagen voor het mixen, het gene waar de titel van het album naar verleent. Dit album schouwt iedereen de tragedie en controversie rond de rapper op een waardig muziekale manier. Ik zelf vind dit laatste studio album Tupac's definitieve album, je zou bijna zeggen dat er geen leven na dit album meer mogelijk was. Voor mij is dit album pure perfectie. Alles wat een Hiphop is bevat dit album namelijk: emotionele, leerzame, persoonelijke, feestelijke, battle en erotische nummers. 5 ***** 11 April 2009

Marvin Gaye - What's Going On (1971)

5,0
Vreemd dat ik hier nog nooit een bericht heb achter gelaten.

Hoewel ik ben thuis ben kan ik het zeker waarderen en hartstikke veel van genieten. Vooral tijdens de eenzame koude winters die we tegenwoordig in Nederland kennen. Zelf bezit ik maar twee soul albums ( de ander is Piece of Man van Gil-Scott Heron). Ik waagde mij aan dit album wegens het lovend kritiek. Ook kende ik inmiddels het albums reputatie als Gaye’s opus magnum.

Het album heeft een warm geluid. Het geeft mij een gezellig gevoel, een openhaard gevoel zeg maar. De instrumenten spreken mij erg aan. Zo hoor ik hier meerdere malen percussies, saxofonen, basgitaren en een piano. De basgitaar wordt dan ook door niemand minder dan Motown’s huis basgitarist Bob Babbit ingespeeld. De klanken zijn rustig, nergens vliegen ze je nek haren aan. Nee het klinkt net zo harmonieus als het gezang van Gaye. En dat is waar de kracht zit. Het muziek past namelijk erg goed bij Gaye. Af en toe lijkt het er zelfs op dat de instrumenten heerlijk meezingen. En dan heb ik het niet over het gezang van het achtergrondkoor. Die overigens een sterke toevoeging is aan de songs.

Echte absolute toppers kent het album zijn meer gebaseerd op favoriete van de luisteraar (of moet ik zeggen bewonderaar?). Dit album kent namelijk het woord dalen niet, het kent enkel pieken. In volle overgaven luister je naar wat Gaye op zijn hart heeft. Een song als God is Love wordt vol positief geluid gezongen. Neem het gezang op de vrij minimalistische Wholy Holy, het is gewoon puur magistraal. Daarnaast worden de nummers vooral vakkundig aan elkaar gebreid.

Een persoon dat de soul en RnB van nu enkel kent zal een cultuurshock ervaren ( of iets dergelijks). Want de emotie die alleen al uit het gezang straalt is zeer zeldzaam tegenwoordig. Althans in de mainstream dan. Veel van de nummers kent menig mens. Alleen moet daarvoor wel achter de oren worden gekrabd. Dit album is voor iedereen die van goede zang houd, soul wilt ontdekken of gewoon van goede muziek houdt is deze plaat van essentieel belang. Menig soulliefhebber zal deze plaat dan ook allang in bezit hebben. En waarom ook niet? Het zal je enkel goed doen. Het is een deel muziekgeschiedenis op een speelduur van ruim een half uur. Veel plezier.

Mastodon - The Hunter (2011)

4,5
gigage schreef:
Ook voor Alice in Chains fans komt zomaar bij me op.

Niet verwonderlijk. Aangezien Mastodon, als onderdeel van de Crack the Skye tour, met Alice in Chains (en Deftones) tourde. Na de Blackdiamondskye tour in Amerika, brachten alle drie de bands een formidabel album uit, waaronder deze.

Nick Drake - Pink Moon (1972)

4,5
Ik heb nooit gehouden van muziek enkel begeleid door een akoestische gitaar, met uitzonderingen daar gelaten als Polly (Nirvana). Tot op heden. Toen een tijd geleden de zoveel zeggende cover sterk mijn aandacht trok. Het ei van Columbus werd in mijn muziek belevenis opnieuw uitgevonden. Ik begon te luisteren met als aanknopingspunt Road. De rest volgde al snel. Sterke maar vooral inspirerende teksten uitgesproken door een o zo warme maar toch melancholische stem van depressie. Rakend in het diepste van mijn ziel. Daar hoef je geen hoge noten voor te kunnen halen. Dit album zet je wereld op z’n kop. Waarom? Nick Drake bewijst dat voor mooie muziek niet veel nodig is, dan enkel gevoel en een fijne gitaartje. Ik zeg: dank u Volkswagen voor het opnieuw leven geven van dit album. Brengend naar het volk.

Note: Wat is de print van het schijfje toch zo mooi. Wat zeg ik het hele album is een kunstwerkje op zich. En dat al buiten de muziek om.

Nirvana - Nevermind (1991)

4,5
Nirvanna - Nevermind

Ik voel genoodzaakt om dit album maar eens te reviewen. Met de hoop dat iemand begrijpt waarom ik dit zo'n goed album vind. Allereerst hebben we het hier over een van de invloedrijkste albums van de jaren 90. Er waren maar een handjevolle album die zo invloedrijk waren, je kon ze op een hand tellen. De albums waar ik over spreek zijn onderandere: O.K. Computer, the Chronic, Ten en natuurlijk deze. Verdere achtergrond hou ik effen terwegen aangezien dit bij de meeste mensen al bekent is en het effen er niet toe doet.

Waar zal ik beginnen?

Nevermind legt de lat gelijk hoog zodra het begint met een enorme klassieker genaamd Like a Teen Spirit, een nummer dat bijna iedereen wel kent en heeft gehoord. Door dat nummer heb ik dit album gekocht, met de gedachte dat de band Nirvanna naar meer smaakte dan enkel dat nummer. Mijn favoriete nummer is Come As You Are een van de vier singles van Nevermind, maar toch het enigste nummer wat ik echt kan mee blerren. Uiteindelijk kan je wel de klok op gelijk zetten als het gaat om welke nummers ik het leukst vind.

Wat maakt dit album voor mij zo goed?

Buiten de het feit dat dit album hedendaags wordt overschaduwt door de leadzanger, staat het album z'n mannetje. Kurt Cobain heeft een erg mooie stem, alhoewel ik hem op een latere leeftijd meer prefereer. Hoewel de meodieen niet het meeste ingewikkelst zijn, zijn ze uitermate catchy en makkelijk te begrijpen. Geen wonder dat dit album dus zo gigantisch groot aansloeg bij de massa.

Tenslotte

Met dit album nemen we een vooral kijkje in het hoofd van Kurt Cobain. Buiten dat mogen we niet David Grohl vergeten, die met z'n harde slag werk de gitaar en basgitaar rifjes ondersteunt. De chemie tussen de drie bandleden is hier erg aanwezig. Dit maakt dit album erg vermakelijk luistervoor. Dus volopig een ruim voldoende.
4 **** 11 April 2009

OutKast - ATLiens (1996)

4,5
Outkast - Atliens (1996)

Aquemini en ATliens zijn de twee Outkast albums die vaak worden vergeleken. Iets wat eigenlijk onmogelijk is aangezien het twee totaal verschillende platen zijn. Outkast laat hier voor een groot deel de funky beats met daarbij een stevige bas achter zich. Het ingrediënt: eenheid en diversiteit. Het album klinkt als een geheel met veel diversiteit. Van uptempo nummers tot rustige en zelfs psychedelische rap. De titel is een word spel tussen de worden Atlanta (de staat waar beide rappers van daan komen) en Aliens. Van begin tot het einde lijkt het net alsof je je in de ruimte begeeft door de spacy-achtige beats. Je waant je af door het universum van Outkast. Beide rappers zorgen voor tekstuele hoogstandjes ondersteunt met een vlijm scherpe flow. Het album leunt zich vooral op een rauwe vorm van laid-back achtige sound. Buiten de iets bekendere nummers van dit album (ATliens en Elevators ) staan er genoeg andere hoogstandjes als ( E.T en 13th Floor/Growing Old). Dit album kent veel pieken in tegenstelling tot dalen.

Als het gaat om dit album of de volgende dan is het niet de vraag welk ik van de twee beter vind. Maar eerder waar ik op die dag zin in heb. Dit album weerspiegelt precies waar het dat jaar om ging. Ongeforceerde atmosferische duistere hiphop met een vleugje diepgang. Dit album behoord tot een van de beste Hiphop albums van dat jaar zo niet dan wel van het gehele genre. Helaas mocht dit album niet van de zelfde roem genieten als anders klassiekers als Illmatic en wordt dit album wellenswaar ondergesneeuwd door Outkast verdere succesvolle carrière. Vergeten zal het nooit worden door de echte liefhebbers. Een musthave voor iedereen die zijn collectie vol topnotch Hiphop wil hebben.

Pearl Jam - Backspacer (2009)

3,5
Pearl Jam - Backspacer

Ten is een album gemaakt voor de gehele muzikale belevenis. Een album dat zij nooit meer hebben weten te ervaren. Kwam dat omdat dat album van eenzame hoogte was of omdat ze er geen kracht meer voor hadden door bijvoorbeeld gebrek inspiratie of muzikaliteit. Nee ik denk dat het anders zit. Deze band heeft nooit geprobeerd (lees: nooit gewild) een soort gelijken album te maken. Dat album was voor de muziek geschiedenis en is daarmee dus historie, tijd voor de toekomst. Dit album heeft een andere mentaliteit, instelling, feeling dan Ten, het album dat dit jaar nog effen bij werd gelapt.

Dit is naar mijn smaak feelgood rock waar je niet te lang over hoeft na te denken nor te discussiëren. Neem bijvoorbeeld de nummers "Jonny Guitar" en "The Fixer". Door de wat-vrolijk-klinkende vlotte melodieën zit je moeilijk stil en zwaaien je armen al snel in de lucht. Er staan ook rustige nummers op als "Just Breath" en "The end". Dat brengt de diversiteit in het album dat vele impressies en gelaatsuitdrukkingen kent maar toch een gezicht heeft. Ook staan en de wat agressievere nummers op als het openings- nummer "Gonna see my friend" en "Supersonic". Dit is typisch zo'n album die zou meenemen tijdens een lang autorit naar een ver land. Puur auto muziek kan ik het noemen en zegt niets over de kwaliteit. Het klinkt allemaal meer pop en het verteerd allemaal makkelijker dan papier in zoutzuur en toch is het een fijne plaat. Eddie Vedder zingt nog steeds erg sterk en komt natuurlijk over, zo is hij niets verleerd. Zoals meerdere mensen al opmerkte is de tijdsduur goed en doet niets af van de kwaliteit, nee het maakt dit album tot een solide geheel.

Hoewel je de indruk krijgt dat Pearl Jam het op safe speelt mis ik toch al snel de subtiliteit, het erg experimentele in de band. Hoewel het nergens spannend word is Backspacer toch een aangename vlotte en vooral blitse album geworden dat iedere liefhebber van de popachtige rock zal waarderen. Het lijkt erop dat de band nog lang niet is uit gerockt wat de toekomst zal brengen dat is voor alsnog onduidelijk maar een ding is wel duidelijk dit is een mooie plaat binnen het Pearl Jams oeuvre.

Pearl Jam - Vs. (1993)

4,0
Pearl Jam - VS.

Wat een plaat, dit album staat als een huis. Neem van mij aan een met een ijzer-sterke fundering. Dit album is zo veel anders dan het debuut. Op het moment vind ik VS. beter dan z'n voorganger .Misschien door enkele factoren waaronder: omdat ik in de mood ben voor dit album, of omdat ik de impact van Ten niet heb mogen ervaren des tijds. Voor een opvolger van een cult status album als Ten hoeft de band zich niet te scamen.

Vol ontwetenheid wat dit album zal brengen zette ik dit op. Ik verwachtte totaal geen tweede Ten en 'k had er soiezo veel vertrouwen. Zodra de CD werd gelezen werd ik van me stokkie geblazen toen het eerste nummer snoeihard z'n entree nam. Wat een heerlijk is dat, het nummer Go. Ik wist dat er zoveel meer was en wederom bewezen nummers als Daughter, Glorified G, en Dissident dat. Waar ik voornamelijk over het laatste nummer erg te spreken was.

En dan komt de vraag, "waarom met zoveel knallers toch maar een 4?" Het antwoord is simpel, dit album is als een vrouw bij de eerste ontmoeting. Je moet haar beter leren kennen, maar bij de eerste indruk mag ze er wezen. Dit geld uiteraard ook voor dit album.

Misschien mag dit album ooit de rest van de Top10 vergezellen. Wederom klinkt een Pearl Jam album zowel fris als emotioneel. Wat ik onder Grunge mag verstaan weet ik niet, maar dit klinkt toch wel totaal anders dan collega's van dat genre. Toch wel een vergeten "pareltje" lijkt me. 4**** 11 april 2009.

Ras Kass - Soul on Ice (1996)

4,5
SOUL ON ICE

Dat het jaar 1996 productioneel donker klonk bewees niet alleen Mobb Deep met hun derde release Hell On Earth. Aan de overkant lag een controversieel album klaar dat zijn naam eer zal aan doen. Het album genaamd Soul on Ice is een album van de toen 23 jarige rapper Ras Kass dat is vernoemd naar een boek van ex-black panther Eldridge Cleaver. Dat Ras Kass wel meer boeken las komt duidelijk naar voren in zijn teksten. Het album werd gereleased bij Priority dezelfde label dat weigerd om twee albums uit te brengen.

Hoewel het ongewoon was voor een westcoast rapper had hij geen producties die typerend waren voor zijn afkomst. Ras Kass koos voor een typische New York stijl van produceren. Dit resulteerde in een donkere en sfeervolle producties wat name een koude kille sfeer oproept. De teksten op dit album variëren van bragen tot storytelling. Ras Kass heeft een stem dat het beste vergelijkbaar is met die van O.C. (van D.I.T.C.). Op veel nummer kiest hij er voor om agressief en snel te rappen. Dit wisselt hij af met een rustiger en veel vreedzamere flow wanneer het nummer laidback is.

Het album begint met een brag 'n boast nummer waar religie als centraal onderwerp word genomen, met dergelijke punchlines als voorbeeld: "Drinking the blood of Jesus Christ and pissing holy water/ No QUESTION who can come cleaner". Dat zijn teksten buiten de punchlines om zwaar op de maag kunnen liggen komt onderandere door het nummer Nature of Threath. In dit nummer verteld Ras Kass de geschiedenis vanuit een afro centristische perspectief. De inhoud van dit nummer is al een discussie op zich want in dit circa 7 minuten durende geschiedenisles word van alles gezegd dat geacht word als feit. Of alles wat hij zegt correct is, is een tweede want een track maken als deze is al op zich een applaus waard.

Dat men tegenwoordig de muziek industrie bekritiseerd werd al een decennium eerder gedaan door Ras Kass op het nummer Reelishymn. Vooral met de zin "Make a radio hit, headz criticize it/Underground classic, nobody buys it" word dit benadrukt. Hij is er al gelijk bewust van dat zijn album niet veel zal verkopen. In de intro van Sonset wordt al snel duidelijk dat Ras Kass zich niets aantrekt van het West/East Coast conclift. In die tijd was er veel frustratie bij westcoast rappers omdat zij zich niet serieus voelde genomen door New York rappers omdat Hiphop eenmaal uit New York kwam. Ras Kass antwoord hier op met "So why it matter where rap started/If I wanted to hear from an asshole I would have farted/I'm a West Coast artist.". Over het gehele album verwerkt Ras Kass zelfspot met maatschappelijke kritiek. Zo ook in het nummer Ordo Abchao (Order out chaos) hierin staan "conspiracy theories" centraal. De beat komt het meest dichtbij bij het vriespunt door de koude overheersende sfeer.

De algemene zwakte van het album ligt vooral bij de productie die soms aan de wat aan magere kant is. Het album is daarbij niet toegankelijk voor de meeste luisteraars met name degene die nooit naar het genre luistert. Maar als je dit voor lief neemt heeft dit album zoveel meer te bieden. Tekstueel is dit album interessant en van een hoog niveau. Ras Kass weet een perfecte balans te vinden tussen het maken van punchlines, wordplay zonder zijn geloofwaardigheid te verliezen. Daarbij is het op zijn minst opzienbarend te noemen als je realiseert dat Ras Kass nog maar 23 jaar was ter tijden van de release. Maar of de huidige Ras Kass ooit nog terug keert naar dit niveau is te betwijfelen. Mocht dat toch ooit gebeuren dan is er een album om naar uit te kijken. Tot die tijd hebben we gelukkig nog deze ijskoude klassieker, dat helaas onterecht is ondergesneeuwd door de menigte.

Zwarte Schapen - Horen, Zien en Strijden, Vol. 1 (2009)

2,5
Zwarte Schapen - Horen, Zien en Strijden, Vol. 1

Om te beginnen ben ik altijd enthausiast als het gaat om aanstormend talent. Met asl uitzondering Brabantse rapper Fresku. op als zowel solo als in groepsverband. Ik wacht al een tijdje op een debuut van de man

Toen ik er achter kwam dat er een plaat van deze groep klaar lag om te downloaden was ik meteen in de juiste sfeer, klaar om die shit eens onder handen te nemen. Zoals veel mensen zouden zeggen.

Alleer eerst moet ik zeggen dat de cover er erg leuk uit ziet maar daarmee is ook alles gezegt. De tape namelijk zelf of in hoe verre je het ook kan noemen vind ik qua kwaliteit matig. Er ontbreekt iets, namelijk een beetje meer werk. De beats klinken vrij amateuristisch, de raps zijn nooit meer dan goed dus echt geweldig wordt het nooit. Ik heb de mannen beter gehoord dus daar ligt het niet aan.

Verder over de tape
Er staan maar 2 echt goede tracks op. Buiten dat blijven de onderwerpen een beetje eenzijdig met zowel een positieve als negatieve sfeer. Om de skit met Fresku's alter ego van de inmiddels befaamde Gino Pietermaai heb ik hard gelachen, maar ja daar is dan ook niet veel voor nodig.

Buiten dat het als een mixtape aanvoelt, klinkt het ook allemaal te haastigt inelkaar gezet. Het lijkt net alsof de mannen effe snel een paar tracks hebben opgenomen op een middag om vervolgens de shitload op internet te gooien

Conclusie
Dit album isleuk om gratis te hebben maar na een middag dit geluisterd te hebben wordt het duidelijk dat de kans groot is dat je dit nooit meer zal op zetten. Aangezien dit de eerste uit een reeks is verwacht ik verder helemaal niets van de opvolgers, voor alsnog zal ik deze groep op de voet blijven volgen want de potentie en de ethausiasme is er.