menu

Hier kun je zien welke berichten aERodynamIC als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Z Berg - Get Z to a Nunnery (2020)

4,0
Gewoon een schitterend album. Een sprookjesachtige sfeer. Iets lichter dan bijvoorbeeld een Agnes Obel, maar ik kan er net zo van genieten eerlijk gezegd.

Ik proef hier en daar ook een beetje een Magic Theatre sfeertje, en dat kan komen door de zang. Sophia Churney heeft eenzelfde stemgeluid als Elizabeth Anne "Z" Berg. En als je dan een beetje met eenzelfde sfeer komt (filmisch/sprookjesachtig) dan is die vergelijking niet zo vreemd. Van dat album werd ik in rap tempo enorm groot liefhebber. Het zou me niet verbazen als dat hier ook gaat gebeuren.

Piano, strijkers en engelenzang dartelen romantisch om elkaar heen.

Prachtig!

Zaho de Sagazan - La Symphonie des Éclairs (2023)

4,0
Fijne tip swoon.

Franstalig dus gelijk al een streepje voor (ben gek op muziek in andere talen dan het Engels).

Zaho neemt je mee in een draaikolk. Muziek waar je door geobsedeerd kunt raken als je niet oplet (en als dat gebeurt mag je er alleen maar dankbaar voor zijn... ik heb er nog even tijd voor nodig maar het zou zomaar kunnen gebeuren).

Donker, kil, triest en toch heeft het iets troostend in zich.

Stromae wordt nogal eens genoemd. Ik snap het wel, maar vind dit toch anders. Ik moet juist aan de Italiaanse Madame denken (zoek haar op mensen!), vooral op nummers als Aspiration of Les Dormantes. In Nederland hebben we S10 op dat vlak.

Op nummers als Dis-moi Que Tu m'Aimes klinkt haar voorliefde voor Brel en Barbara door. Dit is weer meer puur Frans chanson. Het serene van Agnes Obel maar dan door Zaho.

La Symphonie des Éclairs klinkt als betoverend in mijn oren en dat mag nog wel even gaan duren....

Zita Swoon - A Song About a Girls (2004)

4,5
Heerlijk: ik kan weer verliefd zijn op een nieuwe Zita Swoon (of welk werk van Stef Kamil Carlens dan ook).
Er werd gesproken over een terugkeer naar het Moondog Jr geluid. Dat hoor ik er niet echt in terug ("Clair Obscure" misschien). Er zitten ook wel wat Tom Waits-achtige jazzy dingen in en die lijken er dan nog enigzins op, maar dit is het album wat het vorige had moeten worden; Zita Swoon die een "pop-plaat" maakt (dat pakte niet goed uit op het vorige album waar dit toen nogal luid werd meegedeeld).
Met de uitspraak "pop" begeef ik me op glad ijs natuurlijk, maar deze cd is gewoon goed door te komen. Het is relaxt en ontspannen, maar bovenal: het is gewoon erg goed gedaan !!!
Weinig freaky dingen deze keer: je hoort dus wat jazzy Tom Waits, de Franse nummers ademen ook echt die Franse sfeer uit (denk aan Serge Gainsbourg en soortgelijke chansonniers), poppie nummers, beetje blues, beetje folk, maar nergens is het een ratjetoe aan stijlen: het klinkt als één geheel.
Deze jongen is heel tevreden en leunt met een glimlach op zijn mond eens lekker achterover om eens lekker te genieten van een wijntje, de herfst en "A song about a girls".
Het leven is soms zo mooi .

Zita Swoon - Big City (2007)

5,0
Na de schitterende voorganger A Song About a Girls en het daarin verlengde A Band in a Box waren de verwachtingen van mijn favoriete live-band erg hoog gespannen. Zo hoog, dat het haast onmogelijk zou worden om deze twee juwelen te evenaren laat staan verbeteren, zeker als blijkt dat het hier gaat om een album dat weer iets meer pop is. Het album Life = A Sexy Sanctuary was ook meer pop en die beviel me iets minder, niet slecht, maar er ontbrak magie.

Dit album opent met het relaxte Pretty Girl. De ietwat hese stem van Stef Kamil Carlens is ook hier weer erg bepalend en Radio Candip, de 3 zingende zusjes die er nu nog maar uit 2 bestaan, verzorgt de background die inmiddels wel het geluid van deze band is gaan bepalen. Een heerlijke verrijking overigens, het geeft de muziek van Carlens absolute meerwaarde.
Op dit nummer voel je de prettige vibe die de band uitstraalde op die laatste 2 albums en weten ze een topnummer af te leveren.
Single I Feel Alive in the City ken ik al ietsje langer en stelde me in eerste instantie licht teleur. Toch iets te poppy en toch iets te weinig magie. Nu ik het vaker gehoord heb kan ik het al beter waarderen en moet ik concluderen dat Zita Swoon met dit nummer eigenlijk veel betere toegankelijke pop heeft afgeleverd dan ze deden op Life = A Sexy Sanctuary. Ook hier geven de dames Eva en Kapinga Gysel het nummer een lekker zwoel tintje mee dat doet verlangen naar heerlijke warme zomeravonden aan het strand, nagenietend van de ondergaande zon en een roseetje.
Everything Is Not the Same gaat een tandje hoger, maar gaat nog wel lekker door in dat lekkere zomerse sfeertje. Dat niet alleen: het nummer swingt de pan uit en bevat iets meer electronica die de warme sfeer nergens teniet doet. Deze band is langzaamaan zeer volwassen geworden en daar is dit nummer een goed bewijs van. Wat een energie en wat zal dit nummer live een heerlijke sensatie gaan worden. Ik kijk er al enorm naar uit voor a.s. zondag waar ik ze wederom weer live in actie ga zien, ditmaal in Paradiso (wat overigens uitverkocht is).
En dan de eerste cover. Op A Band in a Box stond al een Bob Dylan cover en op dit album staat er weer eentje: Series of Dreams. Volgens mij ook de eerste keer dat Zita Swoon op een studio-album een cover zet.
Covers zijn altijd erg eng want ze vallen vaak tegen. Nu ken ik dit Dylan-nummer niet, dus dat maakt het al makkelijker voor mij.
Wat ik hier hoor is een band die het voor elkaar krijgt om een nummer van een andere artiest eigen te maken. Geheel in de stijl van dit album klinkt dit nummer eigenlijk best sexy. Niks mis mee als je het mij vraagt.
Het frans is goed bevallen op A Song About a Girls, want het eerste franstalige nummer dient zich aan in de vorm van Je Range. Carlens heeft een vriendin uit Wallonië en voedt zijn 4-jarig zoontje dan ook tweetalig op. Voor hem is het inmiddels heel natuurlijk geworden om ook in het frans te communiceren. Op cd pakt het eigenlijk ook heel goed uit. Het valt eigenlijk nauwelijks op, zeker ook omdat Je Range een lekkere vibe heeft die wederom heel erg goed de nieuwe, relaxte sound van Zita Swoon naar voren doet komen. Funky, sexy en vooral erg lekker. Dit zal ook komen door het geile orgelrifje dat te horen valt.
Ook Humble wordt in het frans gezongen en straalt iets meer van de oude grilligheid van de band uit. Maar dan moet ik er wel bij zeggen dat het woord 'grillig' erg gevaarlijk is, want het zou op een album als I Paint Pictures On a Wedding Dress dan weer een van de meest toegankelijke nummers zijn. Nee, de tijden van Moondog Jr herleven niet echt meer op dit album en dat is ook goed zo. Geen Waits-achtige vergelijkingen, maar een band met een eigen smoel.
Op youtube stond al een live opname van L'Opaque Paradis op 13 maart jl. in Zagreb. Wederom een franstalig nummer, ditmaal over een Afrikaanse man die niet echt gelukkig is in de stad Parijs.
Steden vormen sowieso de rode draad op dit album, evenals vrouwen, verloren en gevonden liefde en familie.
Dit nummer klinkt lekker exotisch, zeker door de fantastische muzikale begeleiding maar meer nog door de achtergrondzang van de dames Gysel. Zal live ongetwijfeld weer een hoogtepunt gaan worden, want wie hier stil op kan blijven staan heeft het echt niet begrepen denk ik.
Op Dare to Love hervat het engels. Het is gewoon weer even wennen om deze taal terug te horen....
Hier neemt de band tevens wat gas terug en komt met een mooi, rustig nummer. Hier is het geluid duidelijk uitgekristalliseerd en het experiment is ver weg, maar wat geeft dat als we zo'n mooi, warm nummer voorgeschoteld krijgen?
Het groepsgeluid krijgt op titelnummer Big City weer alle ruimte, want dat is wat me de laatste jaren opvalt bij Zita Swoon: het is een hecht collectief muzikanten die erg op elkaar zijn ingespeeld en dat terwijl er toch regelmatig bandwisselingen plaats vinden. Wat een souplesse horen we hier. Hoe moeten we dit toch gaan noemen allemaal? Ik las ergens de term nomadenpop en misschien is dat wel een heel goede omschrijving van de wereldse klanken die deze band weet voort te brengen.
Tekstueel gaat het over de vele (vakantie-)autoritten die Carlens vroeger vaak met zijn vader maakte.
Infinite Down kent ook de relaxte vibe die we nu al continue zijn tegengekomen. Het schijnt dat een aantal songs van dit album in 1 take zijn opgenomen (o.a. bij Carlens thuis) en dit zou er wel eens eentje kunnen zijn. Alsof de band hoogstpersoonlijk in je eigen woonkamer staat te spelen. U wilde een privé-concert? U krijgt er een. Hulde voor een band die dit voor elkaar weet te krijgen bij mij als luisteraar. Simpel van eenvoud en rijk aan schoonheid.
En dan het nummer waar ik van te voren nogal tegenaan zat te hikken: The Night, een cover van Morphine, en dan ook nog eens een van de allermooiste nummers van die band. Zo'n prachtsong is eigenlijk niet te evenaren en dat gebeurt dus ook niet. Ze weten redelijk dicht in de buurt van het origineel te blijven en ze houden dezelfde sfeer goed vast, maar de stem van Carlens is niet de donkere stem van Sandman die het nummer juist zo ongelooflijk sterk maakte en nu hadden de dames Gysel zelfs even hun mond mogen houden niet omdat het slecht is maar omdat ik het niet vind passen in dit nummer.
Laten we het maar zien als een ode aan de band bij wie dEUS, Moondog Jr en ook Zita Swoon in het voorprogramma stonden en aan de man (Sandman) met wie Carlens ook privé-contact had (als ik het goed heb begrepen).
Mensen die het origineel niet kennen zullen dit nummer zelfs ijzersterk vinden denk ik, dus op zich geen slecht teken.
Het album wordt afgesloten in het frans. Oser Aimer heeft wederom zo'n lekker orgelgeluid. Op dit album wordt dan ook veelvuldig gebruik gemaakt van Fender Rhodes, een Wurlitzer en een Hammond.
Het is een rustig nummer dat deze stedentrip afsluit en het was me de trip wel zeg.....

De sound waarmee Zita Swoon zich de laatste tijd naar buiten geeft is een sound die warm en organisch is. Op A Song About A Girls werd dat al duidelijk, maar mede door de laatste tournee is die sound verder geëvolueerd wat op de live-cd A Band in A Box al duidelijk werd.
Tel dit alles bij elkaar op en kom dan uit bij Big City. Nee, geen gekte of grilligheid meer, maar een volwassen sound die de band heel erg goed past. Een sound die tevens de live-sfeer erg dicht weet te benaderen op een studio-album.
Hiermee kan ik concluderen dat mijn vrees geen waarheid is geworden en dat ik enorm geniet van dit nieuwe album dat van mij een hele dikke 4,5* verdient en daarmee een aantal favorieten van dit jaar (tot nu toe) voorbij weet te streven.

Zo, dan zal ik nu de bijgeleverde DVD ook maar eens gaan bekijken.

Zita Swoon - I Paint Pictures on a Wedding Dress (1998)

5,0
Stef Kamil Carlens beschouw ik als één van mijn grootste muzikale helden. Vooral live weet hij me telkens weer te pakken vanwege zijn energie op het podium. Of het nu onder de naam Moondog Jr. is, Zita Swoon, de kunstzinnige projecten onder de naam Zita Swoon group of gewoon solo: het is allemaal even geweldig. Een fanboy? Jazeker! Al vanaf de eerste keer dat ik hem zag als bassist bij dEUS in 1994.

Toch wist dEUS me thuis wat makkelijker en beter te boeien. Hun albums, zeker de eerste drie, vind ik geniaal. Zita Swoon is vooral een podium gezelschap. Toch heeft de band genoeg schitterende werken afgeleverd en als ik er zo eens op terugkijk is er eigenlijk niet eens zoveel onderscheid met dEUS. Ook thuis uit de speakers dus niet.

I Paint Pictures on a Wedding Dress mag best een hoogtepunt van Zita Swoon genoemd worden. Het is en avontuurlijk album waar alle aspecten van deze band zich perfect weten te verenigen. Of het nu gaat om het broeierige Song for a Dead Singer over Jeff Buckley of om schitterende ballads zoals Ragdoll Blues, het is allemaal mooi. Josie blijkt een rode draad te zijn geworden in de nummers van Stef en My Bond with You and Your Planet: Disco! is live telkens weer een hoogtepunt.

Een klassieker uit België. Nu opnieuw op vinyl uitgekomen (inclusief The Sound Hobbyist). Een mooie reden het weer te draaien.

I Paint Pictures on a Wedding Dress behoort al bijna 20 jaar tot mijn favoriete albums en zal dat voorlopig ook wel blijven doen. Dit is muzikaal avontuur van zeer hoge kwaliteit.

Zita Swoon - To Play, to Dream, to Drift (2009)

Alternatieve titel: An Anthology

4,5
Zita Swoon mag de eer hebben de band te zijn die ik het meest live aan het werk heb gezien: in december ga ik ze voor de 15e keer zien in Paradiso en dat in het kader van hun 15 jarig bestaan. Het moet een feestje gaan worden met o.a. Tom Barman en Spinvis als speciale gasten. Voor mij een ongelukkige datum maar ik vond dat ik me maar in allerlei bochten moest wringen om juist bij dat 15 jarig feestje mijn 15e concert te beleven. Want dat ze voor mij de meest memorable optredens hebben gegeven in mijn concertbezoek-verleden staat als een paal boven water. Sterker: ik vind de band live vele malen sterker dan op cd!

Zita Swoon is een band waar je alle kanten mee op kunt en dat begint al met de naam (op de hoes van dit verzamelalbum zien we dat terug in het feit dat Stef is samengesteld uit diverse afbeeldingen van hemzelf). Het eerste levensteken is in 1990 in de gedaante van Kamil and the Beatband (ja over die 15 jaar kun je dus twisten). Maar in 1993 ontstond A Beatband die één EP uitbracht genaamd Jintro Travels the Word in a Skirt. Op die EP vinden we het nummer Spike Smiths' for All Lost Goods die terug te vinden is op cd 2 'Unreleased Anthology'.
In 1995 werd A Beatband Moondog Jr.. Omdat ik dEUS inmiddels ontdekt had en ik gefascineerd was door bassist Stef Kamil Carlens ging ik deze band al gelijk volgen en hun album Everyday I Wear A Greasy Black Feather On My Hat was een logische aanschaf. Ik heb Moondog Jr. dan ook een paar keer live aan het werk gezien, toen nog met saxofonist Benjamin Boutreur.
Over alle groepswisselingen zal ik het maar niet al te veel gaan hebben want het zijn er nogal wat. Wel opmerkelijk is het feit dat de meest recente bezetting wederom een saxofonist in de gelederen heeft en daarmee lijkt de cirkel rond.
Moondog Jr. heeft een nummer waar ik tot op de dag van vandaag verliefd op ben: TV Song en op deze Anthology is dat de opener van het eerste album 'Released Anthology'.
Moondog Jr. hield het bij één album omdat ze problemen kregen met een band uit ik meen de VS met dezelfde naam.
'Geen probleem', moet Stef gedacht hebben, 'dan verander ik het toch gewoon in Zita Swoon'.
En zo verscheen in 1997 hun eerste album onder die naam, maar wel gelijk een opmerkelijke want het ging om een soundtrack bij de film Sunrise, een zwart-wit film van F.W. Murnau uit 1927. Ook dat optreden was een bijzondere ervaring, want je kreeg de band zittend te zien naast een groot filmdoek waar de film in z'n geheel werd gespeeld en Zita Swoon live meespeelde. Giving Up the Hero is het enige nummer dat terug te vinden is op deze verzamelaar.
Een jaar later volgde het ijzersterke I Paint Pictures on a Wedding Dress met daarop ongelooflijk mooie nummers als Ragdoll Blues, About the Successful Emotional Recovery of a Gal Named Maria en Song for a Dead Singer (over Jeff Buckley). Helaas zijn deze twee niet terug te vinden op dit album. Wat we wel horen is My Bond with You and Your Planet: Disco! en dat zelfs twee keer (de tweede versie is de Soulwax remix). Live is en blijft dit nummer een absoluut hoogtepunt van de shows en elke keer krijgen we weer een andere spectaculaire versie te horen.
In 2000 verscheen de soundtrack behorende bij de dansvoorstelling Plage Tattoo / Circumstances en daarvan is niets terug te vinden op To Play, to Dream, to Drift: an Anthology. Op zich niet zo heel vreemd omdat het een vrij ontoegankelijk werkje is. Ik moet ook zeggen dat voor mij de puzzel ging kloppen toen ik de bijbehorende performance ook daadwerkelijk in de schouwburg zag.
Een jaar daarna verscheen Life = A Sexy Sanctuary dat opviel door zijn toegankelijkheid; alsof Stef een hit-album wilde scoren. Het is hem niet echt gelukt maar het leverde wel een bescheiden hitje op in de vorm van The Bananaqueen die merkwaardig genoeg niet terug te vinden is hier. Het dansbare Hot Hotter Hottest is dat wel evenals Fun for Three. In hetzelfde jaar verscheen nog een live mini-album in de vorm van Live at the Jet Studio, Brussels en daarvan afkomstig is het nummer People Are Like Slamming Doors. We horen op deze verzamelaar dus die versie.
Toen werd het even stil rond de band maar ze keerden terug in een compleet vernieuwde samenstelling en wel met de 3 zussen Gysel (waarvan er nu nog maar 2 in de band zitten). Dit bleek een goede zet, want live kregen ze er een nieuw geluid door. Een geluid dat wat warmer werd en waar de scherpe kantjes wat vanaf gingen.
A Song About a Girls was het eerste resultaat op cd en daarvan keren Hey You, Watshadoing?, Thinking About You All the Time en Josiesomething terug. Ja, Josie............. een naam waar Stef wat mee heeft want ze staat garant voor meerdere schitterende songs in het repertoire van de band.
Hierna bedachten ze een geweldige manier van optreden genaamd A Band in a Box; optredens waar ik misschien wel de beste herinneringen aan heb. Wat een vakmanschap kregen we voorgeschoteld zeg. De band stond op oosterse tapijten in het midden van de zaal en het publiek stond er gewoon omheen. Ze mochten lopen, drinken halen en wat al niet meer maar juist bij die shows was het publiek telkens muisstil en compleet in trance. We mogen van geluk spreken dat ze dit ook op cd hebben gezet, weliswaar zonder publiek, maar toch.......... voor mij hun mooiste album.
Deze optredens wierpen hun vruchten af voor wat betreft het geluid van Zita Swoon dat meer en meer veranderde. Het album Big City was het eerste album in die stijl en i.t.t. velen bevalt het mij meer dan goed. Twee nummers daarvan staan op dit album: I Feel Alive in the City en Quand même content . Ze sluiten disc 1 niet af want dat doet de Soulwax mix van My Bond With You and You Planet: Disco!.

Goed, over de samensteling van deze disc kunnen we zoals bij elke verzamelaar oeverloos in discussie gaan. Ik ga daar niet aan beginnen. Wat me wel opvalt is dat de nummers eigenlijk heel vloeiend in elkaar overlopen en dat het een behoorlijk krachtige plaat is geworden en als ik iets nu juist niet verwacht had was dat het wel omdat de band telkens zo'n kameleon-achtig gedrag vertoont. Eigenlijk valt alleen de Soulwax mix aan het einde wat uit de toon.
Echt interessant voor de fans gaat disc 2 natuurlijk worden met daarop werken vanaf het prille begin tot aan nu.

Unreleased Anthology gaat van start met het uit 1990 afkomstige Babe I'll Be Sad When I See You Again. Een bluesy nummer dat aardig klinkt maar verder niet echt spannend is of zo. De geluidskwaliteit is ook niet optimaal. Echt voer voor fans dus.
Ook Melinda's Blues is blues zoals we het Zita Swoon op hun albums niet hebben horen maken. Het is opgenomen in de huiskamer van drummer Aarich Jespers, overigens een bandlid dat er vanaf het begin al bij is. Een kort maar krachtig nummer.
Hangover In the Laundry is net als de voorgaande nummers niet optimaal qua geluid, wel horen we hier een beetje de latere Moondog Jr. / Zita Swoon terug. Een echt nummer met kop en staart is het niet.
Spike Smiths' for All Lost Goods is bij de liefhebbers misschien wel bekend doordat het op de EP van A Beatband staat. Op deze extra cd horen we een andere versie uit 1991, ook opgenomen in de huiskamer van de familie Jespers. Het zijn duidelijk schetsen en nog niet goed uitgebouwd tot volwaardige songs.
Two Horses Blues gaat er al meer op lijken maar dan wel op het meer grillige werk van Moondog Jr. en wederom met een bluesy sausje (let op de mondharmonica). En horen we daar niet Suds & Soda van dEUS in terugkomen? Het bekende door Stef gezongen 'Friday, Friday' was dus blijkbaar niet nieuw want dat horen we wel op dit uit 1991 stammende nummer. Alleen kan ik niet goed horen wat er hier nu precies gezongen wordt.
Looking for a Friend kennen we van het album Big Blueville, maar dit is de oerversie uit 1992 geheel rondom piano gebouwd of wacht eens: kwam Big Black TV Cat niet van de Beatband EP?! Jazeker ook dat was al een eerdere versie.
The Wind Got Lost In the Sky herkennen de fans ook wel. Op de Beatband EP stond namelijk het nummer A Jugboy = Lonely. Dit is een andere versie daarvan.
Exit Loneville zorgt opeens voor een flinke sprong in de tijd want dat nummer komt uit 1998 (waar de nummers hiervoor uit de periode 1990-1993 stammen). Het is ook gelijk veel meer een echte Zita Swoon track. De grilligheid is wat verdwenen en er keert iets lieflijks voor terug. Waar de vorige nummers leuk waren als in 'hoe is het allemaal ontstaan', daar is dit nummer gewoon een leuke aanvulling op de collectie. Gewoon een fijn nummer!
Orpheus komt ook uit 1998 en is een lekker swingend nummertje met uitstekende samenzang.
Thinking About You All the Time (2003/2009) [Demo Version] zegt het al in de titel: dit is een demo versie van het bekende swingende nummer van A Song about a Girls. Het enige vermeldenswaardige is dat Stef hier alles in z'n eentje doet.
Ook van Intrigue horen we een demo versie terug. Mauro Pawlowski en Guy van Nueten doen op deze versie mee, respectievelijk op gitaar en piano. Zo had dat album dus geklonken als deze twee grote namen mee hadden gedaan als vaste kracht en laat ik zeggen dat het er niet om liegt!
Van de laatste dans/muziek voorstelling The Sound Hobbyist is jammerlijk genoeg geen cd uitgebracht, iets waar ik nog steeds heel erg op hoop al was het alleen maar vanwege dat prachtige nummer Funeral Song. Helaas is ook dat nummer niet toegevoegd aan deze Zita Swoon schatkist maar gelukkig is er toch een nummer uit die voorstelling niet vergeten: Lonely Place. Het gaat hier om een live-versie opgenomen tijden de Sound Hobbyist theater-tour in Gent. Ik ben er blij mee, want ook dit is een schitterend nummer. De voorstellingen gaan in 2010 nog door dus wie weet komt die cd er toch nog eens.
Normaal gesproken staan er op verzamelaars altijd wel nieuwe nummers en hier is dat Wake Up for the Trees. Dit nummer is speciaal opgenomen voor deze compilatie en het mag er wederom wezen: wat moet dit live een feestje gaan worden. Ik zie de zaal al kolken en wat is het fijn om weer een saxofoon te horen in het geluid van de band.

Zoals gezegd gaat Zita Swoon nog even door met de dansvoorstelling The Sound Hobbyist maar daarna zullen we het even zonder Stef en kompanen moeten stellen. Ze nemen een sabbatical en Stef wil gaan reizen naar Burkina Faso en Mali om in contact te komen met andere muzikanten aldaar en zo ideeën opdoen voor de toekomst van Zita Swoon, want Stef schijnt er voorlopig nog niet mee klaar te zijn en dat is niet vreemd als je ziet wat een evolutie deze band doormaakt. Daarnaast wil hij een vervolg maken op Dancing with the Sound Hobbyist om muziek meer met dans te integreren en heeft hij plannen voor een instrumentaal project: Zita Swoon Orchestra. Een band die alle kanten op kan en wil gaan en dat siert ze. Het is een band die ik in 1995 in mijn hart gesloten heb en die daar een bescheiden plaats heeft ingenomen met de nadruk op bescheiden want dat is ook hoe ik Stef ervaar: de sexy performer die naast het podium zo vriendelijk overkomt.
Deze verzamelaar vormt vooral vanwege de tweede cd een welkome aanvulling op de rest van de discografie en ik kijk al reikhalzend uit naar de toekomst van Zita Swoon, maar eerst nog even dat feestje in Paradiso.

C U soon @ Zita Swoon!

Zita Swoon Group - Dancing with the Sound Hobbyist (2011)

Alternatieve titel: Music from Dancing with the Sound Hobbyist

4,0
Zoals bekend gaat Zita Swoon nu door het leven als Zita Swoon Group waarmee Stef wil aantonen dat dit een collectief is dat steeds andere kanten kan opgaan.
Mijn liefde voor de band komt hier ook uit voort. Al sinds hun bestaan als Moondog Jr. volg ik ze en de bandwissels zijn niet meer bij te houden, niet omdat er ruzie in de tent is, maar omdat de sound aangepast wordt.
Zo traden ze in het begin op met saxofoon en werden er later achtergrondzangeressen toegevoegd die een steeds belangrijker rol kregen (op dit album verzorgen zij de enige zang op slechts 1 nummer). Ik heb ze akoestisch gezien, met hun band in a box concept (midden in de zaal tussen hun publiek in en met niet al te veel versterking) en ik heb de film Sunrise mogen aanschouwen waar de band naast het filmdoek zat en de begeleidende muziek verzorgde. Hun eerste dans-muziek concept Plage Tattoo was even doorbijten en had wat mij betreft een hoog arty-farty gehalte maar wist me wel degelijk te boeien en het tweede project in deze stijl genaamd Dancing with the Sound Hobbyist vond ik ronduit geniaal.
Het was dan ook flink balen dat dit niet op cd werd uitgebracht. Een nummer als After I'm Gone wilde ik graag op cd hebben.

Helaas......... die cd is er nu dan wel gekomen (uiteraard zeer fijn) maar ontbeert dit nummer. Sowieso geen zang op dit album, terwijl dat tijdens de shows wel het geval was. Van de drie zussen zijn de laatste jaren alleen Eva en Kapinga Gysel overgebleven als achtergrondzangeressen en zij zijn te horen op Maridadi dat lekker broeierig klinkt en zeker een hoogtepunt vormt. Tijdens de optredens vond ik de dans van de dames overigens minder sterk. Een beetje heupwiegen noem ik niet speciaal.
Wat toen wel opviel was 'de fietsact' waar ook Stef aan deelnam. Dat kunnen we helaas niet aanschouwen en ik noem het dan ook een gemiste kans dat er geen dvd bij zit.
Tegelijkertijd snap ik dat ook wel weer omdat deze cd versie toch weer iets heel anders biedt dan wat we tijdens de theateroptredens voorgeschoteld kregen.
Tien instrumentale tracks en eentje met zang. Stef als producer en uiteraard te horen op o.a. gitaar. Een bescheiden rol dus dat tevens die naamswijziging verklaart en een hoofdrol voor percussietandem Aarich Jespers en Amel Serra Garcia die zorgen voor de warme sound op dit album (ook tijdens de shows vormden zij een belangrijke schakel in het geheel).

Dancing with the Sound Hobbyist, de soundtrack, klinkt in z'n geheel ook niet al te opdringerig en waar een Plage Tattoo zowel op cd als in theater wat arty overkwam daar vind ik deze cd behoorlijk relaxed en valt het me op dat het me helemaal niet stoort dat het instrumentaal is. Integendeel; ook deze kant van Zita Swoon (Group) komt goed uit de verf, zelfs als soundtrack die thuis gedraaid kan worden. The Rudy Trouvé Septet of Kiss My Jazz komen er ook mee weg op hun albums en in die categorie vind ik het heel af en toe wel een beetje passen.

Ter ere van recordstore day zal dit 16 april op vinyl uitgebracht worden en vervolgens de 18e op cd.
Het is een rijke aanvulling op de bonte discografie van Stef en companen en ik kijk al reikhalzend uit naar de optredens onder de noemer Wait for Me naar aanleiding van Stefs bezoek aan Burkina Faso waar hij heeft samengewerkt met artiesten als Mamadou Diabaté Kibié en Awa Demé die hem ook gaan begeleiden bij de optredens in Nederland in België. Ik zal er in Utrecht bij zijn zoals ik zo vaak aanwezig ben bij live optredens van Zita Swoon. Want boeiend blijven ze!

Zita Swoon Group - New Old World (2014)

3,5
Zita Swoon Group..... misschien wel mijn favoriete live-groep ooit. Op sterven na dood.

Stef is meer bezig met projectmatige dingen en als de subsidie dan stopt heeft het weinig zin meer, dus de kans is groot dat dit instrumentale album wel eens de zwanenzang van deze band zou kunnen zijn (als we Stef althans mogen geloven).

Begonnen als Moondog jr., gezeur rondom de naam werd dat Zita Swoon en sinds de aanpak is veranderd is er de toevoeging group gekomen.

New Old World heb ik 2 jaar terug in Rotterdam gezien. Het was een bijzonder stuk met strijkers in een behoorlijke hoofdrol en zo ook op dit album.
Visueel een belangrijke performance en dat ontbreekt nu waardoor de beleving heel ander is.
Ik was er bang voor maar het valt me echt enorm mee: het klinkt soms aanstekelijk en dan weer uiterst melancholisch (haast klassiek) en zeker niet zwaar.
In dat licht gezien zijn oudere albums als Plage Tattoo / Circumstances of Music Inspired by Sunrise, a Film by F.W. Murnau een stuk lastiger te doorgronden.

Een mooi vervolg ook op het eveneens instrumentale Dancing with the Sound Hobbyist maar of de band veel exemplaren gaat verkopen is ernstig te betwijfelen. Ze zijn als 'rockbandje' al te lang uit zicht en ik vraag me af hoeveel van de fans nog blijven aanhaken.

Misschien moeten we maar uitkijken naar solo-avonturen van Stef Kamil Carlens: voor mij een zeer bijzondere artiest die ik een warm hart toedraag en dat doe ik dit album dan ook weer.

Zita Swoon Group - Nothing That Is Everything (2015)

4,0
Zita Swoon Group.... al vanaf Moondog Jr. enorme helden van mij. Ik ben Stef-fan. Sinds hij uit dEUS vertrok werd het daar ook al snel ietsje minder. Zijn 'gekte' was een spannende toevoeging.

Qua albums wist dEUS me al die jaren toch altijd net even meere te boeien maar live is Stef van ongekende hoogte.

Toch is het de laatste jaren wel bikkelen voor de ware fan omdat hij sinds hij er 'Group' aan heeft toegevoegd het meer gaat om projecten van een bont gezelschap en niet meer om een band met nieuwe liedjes in een concertzaal.

Nothing That Is Everything is weer zo'n nieuw project. Deze keer gaat het om een dadaïstische performance die voortkomt uit het Cabaret Voltaire te Zürich uit 1916. Decor, masker, kostuums, dans, muziek, poëzie: alles komt terug in deze performance, die ik zelf overigens nog moet gaan zien zodra de mogelijkheid zich voordoet.

Klinkt pretentieus en si het misschien ook wel, maar wie Stef is blijven volgen met zijn laatste performances moet hier wel wat mee kunnen lijkt me. Toch is het voor de fan van het oude uur wel weer even slikken: niks geen pop/rock optreden en al helemaal geen nieuw album vol fijne liedjes waar Stef de hoofdrol vertolkt.

Toch is Nothing That Is Everything een prima plaat geworden: avontuurlijk, maar toegankelijk genoeg. Sterker: ik vind het de meest toegankelijke sinds de naamswijziging (alhoewel ik het Afrikaanse avontuur geweldig vond).
Tracks met zang (van Stef en/of o.a. oud-gediende Kapinga Gysel) wisselen instrumentale nummers af en het album duurt ruim een half uur, wat genoeg is. Het doet soms lichtjes denken aan Talking Heads wat natuurlijk geen slechte band is om mee vergeleken te worden.

Fris en fruitig. Dit 'kindje' van Stef Kamil Carlens en Aarich Jespers mag er best zijn!

Zita Swoon Group - Wait for Me (2012)

4,5
Dat ik een groot fan ben van Stef mag geen nieuwtje meer zijn op deze site dus mijn mening over de projecten van deze artiest zijn altijd gekleurd zo ook bij deze nieuwe cd.

Moondog Jr. moest Zita Swoon worden en sinds een tijd wil Stef liever spreken van Zita Swoon Group omdat er meer en meer in projecten gewerkt wordt.
Dancing with the Sound Hobbyist was de eerste en daar werd dans vermengd met de muziek van dit bijzondere gezelschap dat continue van samenstelling verandert. Ze hadden het al eens eerder gedaan maar deze voorstelling vond ik geslaagder.

Ik was vorig jaar erg benieuwd naar het project Wait for Me dat ik in Utrecht ben gaan zien: de stijl van Stef gemengd met Afrikaanse invloeden moest haast wel bijzonder zijn. Stef ging met wat collega's naar Burkina Faso om daar westerse blues te vermengen met Afrikaanse muziek.
In Mamadou Diabaté Kibié (op de balafoon) en Awa Démé vond hij zijn muzikale zielverwanten en dat werd vertaald naar de Nederlandse en Belgische podia onder de naam Wait for Me.

Het was zeer zeker een bijzonder optreden in het Utrechtse Rasa, een podium voor dit soort culturele uitingen. Je merkte het al aan het publiek dat bestond uit fans maar zeker ook aardig wat liefhebbers van wereldmuziek (het geitenwollensokken gehalte was hoog en dat is niet eens vervelend bedoeld).
Toch merkte ik dat naarmate het concert vorderde ik mijn aandacht wat aan het verliezen was: de nadruk lag heel erg dik op Awa Démé en Stef had een bescheiden rol aan de zijkant van het podium. Ook liet Stef zich vocaal niet erg horen die avond. Pas aan het einde was ik weer helemaal in extase bij een opzwepend nummer met dito dans. Het zorgde voor een prima optreden maar niet mijn favoriete van Stef en band.

Hoe anders is dat op de cd versie van Wait for Me dat in tegenstelling tot de optredens ook verrijkt is met blazers. Je merkt dat het geheel hierdoor wat toegankelijker is geworden.
Hulde voor deze aanpassingen, iets wat ze op Dancing with the Sound Hobbyist ook deden alleen dan tegenovergesteld: dat album werd insturmentaal terwijl in de voorstelling meer gezongen werd door Stef.
Op Wait for Me ook meer interactie tussen Stef en Awa (kan ook gevoel zijn) en qua begeleiding vlamt het weer als vanouds. Ondanks dat de cd wat aangepast is t.o.v. de live performances krijg je toch weer dat live-gevoel terug en live is Zita Swoon Group voor mij nog steeds verplicht voer, al 17 jaar lang.

Ik ben aangenaam verrast door deze cd die me wonderbaarlijk nog meer doet dan het optreden wat meestal andersom is bij dit gezelschap en ik kijk al weer reikhalzend uit naar het volgende project New Old World dat ik dit voorjaar zal gaan zien in de Rotterdamse Schouwburg. Een repetitie opname liet strijkers zien en horen waardoor we weer een compleet ander geluid voorgeschoteld krijgen met toch een duidelijk Zita Swoon stempel.
Voorlopig zal deze cd wel even een tijdje bivakkeren in mijn cd-speler want het is weer erg lekker allemaal.
Zita Swoon Group is er goed in geslaagd om westerse blues met de ritmes van Afrika te vermengen. Nieuw is het niet maar geslaagd wel en daar gaat het om.

Ik heb veel muzikale helden maar mijn liefde voor Zita Swoon Group is heel erg groot en daar zorgt dit album ook weer voor