menu

Hier kun je zien welke berichten aERodynamIC als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

K Anderson - The Overthinker (2010)

4,0
Bij het intro van This Changes Everything dacht ik toch echt even dat het winnende songfestival nummer van vorig jaar (Lena) van start ging: eenzelfde drive in elk geval en het lijkt er verdacht veel op. Wie de eerste was zou ik niet durven zeggen.

K Anderson is een nog onbekende artiest die ik ontdekte op de last.fm pagina van Rufus Wainwright waar hij mensen aanspoorde om ook zijn muziek eens te beluisteren. Het mag wat goedkoop lijken om zo de aandacht op je te vestigen, maar waarom ook niet?

Ik ben blij dat ik ben gaan luisteren en dat ik de cd besteld heb want we hebben hier te maken met lekkere, ongecompliceerde pop-rock-folk van een singer-songwriter die zijn eigen muziek omschrijft als 'lesbian music by a boy' (Anderson is zelf openlijk homo).
Leuk bedacht natuurlijk, maar is het ook wat?

Laat ik voorop stellen erg gecharmeerd te zijn van zijn ietwat rauwe stemgeluid (doet me soms een beetje aan Amos Lee denken of de zanger van de band Toploader); voeg daarbij de grote toverbal die zijn muziek toch is en je hebt een zeer leuke cd waar ik enorm goedgemutst van raak. Zo'n toverbal kan vervelend zijn, maar alles klopt gewoon waardoor er een eigen geluid ontstaat, terwijl je toch niet het gevoel hebt naar iets vreemds of experimenteels te luisteren.
Jammer dat deze release nogal ongemerkt voorbij is gegaan en ik hoop dat zijn oproep die mij in elk geval bereikt heeft nu ook anderen weet te bereiken. Daarvoor is The Overthinker een té leuk album!

Kacey Musgraves - star-crossed (2021)

3,5
Kacey Musgraves... ik vond Golden Hour een prima plaatje, maar meer ook niet. Maar het sloeg aan bij mijn partner en het bleek de perfecte soundtrack voor een roadtrip in de Verenigde Staten in 2018, één van de allermooiste vakanties ooit (ik denk zelfs wel de mooiste, ondanks dat het niet de eerste keer VS was).

Golden Hour werd daardoor een album dat voor altijd verbonden blijft met die trip, hoor ik de nummers van dat album dan rijden we weer door woestijnen, zie ik prachtige natuurparken en beleef ik steden als New York, San Francisco en Las Vegas weer. Geen enkel album is zo intens verbonden aan een vakantie als Golden Hour. Het concert in Amsterdam later dat jaar was een heerlijk toetje.

Haar oudere albums vond ik ook prima, maar hadden zeker niet dezelfde impact.

Star-crossed is het eerste album van Kacey voor mij dat nieuw verschijnt en waar ik naar uit kon kijken. Gek genoeg deed ik dat niet echt. Het zou zomaar kunnen dat Golden Hour gewoon een status aparte heeft in mijn collectie. Was ik daar aanvankelijk ook niet een beetje neutraal over? Was het niet zo dat de herinneringen het allemaal mooier maakten waardoor ik er zo van ben gaan houden? En zou er op dit nieuwe album wel een Slow Burn staan?

Het antwoord kan nu gegeven worden: neen! Het is allemaal wat meer pop en hier en daar ontwaar ik wat effectjes op haar stem (was dat nodig?!). In mijn oren allemaal wat flets ten opzichte van het geweldige Golden Hour. Maar ook daar had ik wat meer tijd nodig. Ik vermoed dat dit veel draaibeurten in de auto gaat krijgen; wie weet doet ons Nederlandse landschap ook wel wonderen!

Star-crossed helt over naar de pop-kant die we op de voorganger al konden horen, en dat is opvallend daar haar huwelijksperikelen hier verwerkt worden. Ik vind de wat meer kwetsbare en langzamere nummers er dan ook wat meer bovenuit steken.

Is het een slecht album? Nee, zeker niet. Ik had alleen iets meer van een 'divorce-album' verwacht. Dat zou toch een meesterwerk kunnen opleveren en een meesterwerk is dit zeker niet. Maar het is zeker niet onaangenaam om naar te luisteren. Vijftien persoonlijke nummers in een dikke drie kwartier. We kunnen weer even vooruit met Kacey.

Kaiser Chiefs - Yours Truly, Angry Mob (2007)

3,5
Januari 2005 (bij het debuut):

aERodynamIC schreef:
De single "I Predict a Riot" belooft al veel goeds. Vrolijke up-tempo rock. Niks nieuws onder de zon, maar gewoon lekkere muziek a la bv. Dogs Die in Hot Cars.
Het zou mij niet verbazen als dit goed gaat scoren


Ik wil zelfs terug naar ergens begin december 2004. User titan zei me toen eens naar 2 clips te luisteren van ene Kaiser Chiefs. Hij was net als ik liefhebber van bandjes als Franz Ferdinand en Dogs Die in Hot Cars en dacht dat ik dit wel leuk zou vinden. Hij zei me ook nog te vermoeden dat dit wel eens groot zou kunnen gaan worden.
Altijd gevaarlijk dit soort uitspraken, maar ik was het volledig met hem eens. Bij Franz Ferdinand voelde ik het ook (wat uitkwam) en bij Dogs Die in Hot Cars idem (wat dus weer niet uitkwam, en dat laatste komt natuurlijk ook veel vaker voor, ik ben geen waarzegger).
Ik wachtte af totdat ik het album kon toevoegen om vervolgens nog even geduld te hebben tot aan de release.
Employment werd één van de leukste plaatjes van dat jaar......

Januari 2007:

aERodynamIC schreef:
Als het album zo slecht is als het artwork haak ik af
Ik moet eerlijk zeggen dat het debuut erg leuk was, maar ik heb hier niet echt heel veel belangstelling voor.
Ik laat het wel van de berichten hier en in andere media afhangen of die belangstelling er alsnog gaat komen.


En dit moest ik even later ook maar eens verantwoorden. Tja, soms heb je van die bands waar één album genoeg van is en dan is de nieuwsgierigheid naar een tweede niet of nauwelijks aanwezig.
Maar zoals misschien te verwachten: Ruby mag dan geen wereldwonder zijn, het is wederom een aanstekelijk nummer, dus dan toch ook maar eens naar het hele album luisteren dat dus gelijk al opent met deze frisse gitaar-pop. Niks nieuws onder de zon (alweer), maar misschien is het juist wel wachten op de zomerzon, want ik zie me toch wel in de auto zitten op weg naar het strand met de raampjes open, in de file tussen al die andere strandgangers en dit nummer dan lekker luid draaien.
En verdikkeme, ik ben toch wel wat snel met oordelen geweest, want ook het volgende nummer The Angry Mob doet me glimlachen. Het is weer net zo vrolijk als op het debuut. Wederom niks nieuws, maar wel weer lekker te horen.
Heat Dies Down huppelt vrolijk door en toont aan dat de heren het schrijven van catchy songs niet verleerd zijn en vooral nog niet vies zijn van oeh en aah koortjes.
Dat zelfde koortje oeht er al flink op los in het intro van High Royds. Het is een iets 'ruiger' gitaar nummer. Beetje raggen zeg maar, zonder het catchy geluid uit het oog te verliezen.
Love Is Not A Competition (But I'm Winning) is wat rustiger. Britpop zoals ook Blur in vroegere tijd wel eens maakte. Niet een heel sterk nummer, maar zeker niet beroerd. Op de één of andere manier wel catchy, maar ik mis een beetje spanning. Thank You Very Much hakt er weer in. Ook dit is uitstekende britpop, misschien iets minder pakkend als een aantal nummers van het debuut, maar daar stonden dit soort nummers ook wel op dus het maakt eigenlijk niet zo veel uit. Dit is muziek waar ik gewoon vrolijk van kan worden.
I Can Do Without You is een nummer dat heerlijk meegezongen kan worden tijdens live-shows. Zo'n publieksparticipatie-lalalalala-ding. Niet negatief bedoeld: ik lalalala namelijk heerlijk mee, en ik vind dit eigenlijk wel een mooi nummer.
My Kind Of Guy probeert wat meer op avontuur te gaan hier en daar. Het lukt ze niet echt, want ook dit blijft weer zo'n typisch Kaiser Chiefs-liedje. En Kaiser Chiefs liedjes zijn gewoon leuk.
Toch loert het gevaar van verveling. Dat merk ik bij Everything Is Average Nowadays. Nu begin ik een beetje het gevoel te krijgen van 'alweer zo'n springerig rockliedje'. Hier was ik een beetje bang voor toen ik het album nog niet eens gehoord had en de uitspraak deed dat ik er niet zo naar uitkeek. Het is dat de nummers van prima kwaliteit zijn....
Gelukkig horen we Boxing Champ op piano openen. Tijd voor even wat anders dus. Het blijkt maar een kort liedje wat op zich niet stoort omdat het ook niet zo veel voorstelt.
Op naar de drums van Learnt My Lesson Well die een nummer inluiden dat lekker swingt en de Britpop traditie keurige in ere weet te houden.
Try Your Best wil dan opeens even heel gek gaan doen in het intro. Verrek: geen drums, geen gitaar. Dus toch het experiment opzoeken???
Het valt mee, ook hier wil ik weer een lijntje naar Blur leggen die altijd sterk zijn geweest in het maken van midtempo-nummers. Kaiser Chiefs doorstaat de vergelijking met glans op dit nummer. En dat is een compliment te noemen. Niks nieuws? Klopt, maar daar zouden we het maar niet meer over hebben.
Aan alles komt een einde, zo ook aan de nieuwe Kaiser Chiefs. Hier met Retirement. Na employment nu dus retirement. Aardig nummer, meer niet.

Daarmee moet ik dus weer terug naar mijn opmerking aan het begin bij dit album. Ik keek er niet naar uit. Ik kon me niet bedwingen. Ik heb toch geluisterd. Ik concludeer daar geen spijt van te hebben. Ik geef toe dat deze tweede helemaal niet tegenvalt (wat vaak het geval is bij dit soort bandjes).
Dit zal bij mij wel een beetje gaan als met de tweede Fanz Ferdinand die ook helemaal niet tegenviel: flink wat draaien in het begin, daarna stof laten vergaren en misschien later nog eens met een glimlach opvissen. Voor nu is dat niet erg, want ik vind het eigenlijk toch wel plezierig ze weer te horen.

Kaizers Orchestra - Maskineri (2008)

3,5
Kaizers Orchestra blijft op mij altijd overkomen als een stelletje vrijbuiters die maar wat doen en daarmee ondertussen wel erg lekkere muziek weten af te leveren.
Waar het solowerk van Janove Ottensen wat toegankelijker was daar hebben de Kaizers altijd wat ruige randjes.

Al bij het horen van Moment merk je dat al: aan de ene kant een geraffineerd nummer waar ik wat Police-achtige koortjes hoor tegen een achtergrond van wat rauwere Tom Waits-achtige blues (ik herken er ook de oude Zita Swoon / Moondog Jr in terug maar dat is niet zo vreemd omdat die in dezelfde vijver vissen of beter gezegd visten).
Apokalyps Meg start als een of ander Lenny Kravitz nummer! Al snel blijkt dat niet het geval, maar ze wisten me wel op het verkeerde been te zetten. Typisch weer een Kaizers nummer waar ze er meer van hebben: leuk, aardig maar ook wel een beetje ene oor in en andere weer uit.
Den Andre Er Meg heeft een aardig meedein gehalte en zwiert lekker weg onder begeleiding van strijkers. Echt ruw vind ik het nog steeds niet overkomen moet ik zeggen. Een mooi liedje is het wel.
Alsof Tom Waits komt binnenmarcheren op Bastard Sønn, maar zodra het intro voorbij is marcheert de beste man ook snel weer weg en moet ik toch weer aan The Police denken. Ook dit is weer zo'n nummer waar je even in moet komen: het beklijft niet gelijk na een eerste luisterbeurt.
Verdomd, daar hebben we ome Tom weer terug: Maskineri laat horen dat Rain Dogs een favoriet album van de heren moet zijn. Toch mis ik dan weer de roggel van heer Waits. Dit is iets te netjes allemaal. Wel een pakkende melodie moet ik zeggen en voor het eerst valt me weer de Noorse taal op. Zo tegen het einde lijkt het wel of ze ook Adam Ant ten tonele willen doen laten verschijnen.
Toxic Blod zou zo gecovered kunnen worden door Zita Swoon: pop met een scherp randje.
9mm heeft een lekker orgeltje, ondersteund door rockend gitaarwerk. Het zou vies en voos willen doen overkomen maar blijft vreselijk keurig allemaal. Het brave jongentje van de klas wil ook graag stout wezen maar lukt hem nooit.
Bij Volvo I Mexico beland ik een beetje op en dood punt: er begint wat vermoeidheid op te treden. Het blijft allemaal leuk, maar op de een of andere wijze weten ze me ook niet echt helemaal in te pakken.
Op het Tom Waits (hallo daar zijn we weer) achtige Enden av November nemen de mannen gas terug. Gelukkig maar, want hierdoor ben ik weer bij de les. Wat wel opvalt is dat we dit allemaal toch al eens eerder hebben gehoord van de band.
Med En Gang Eg Når Bånn blijft het gaspedaal niet diep ingedrukt en krijgen we een Beatle-achtig nummer voorgeschoteld met koortje en al.
Dan toch maar een beetje freaky doen op Kaizers 115. Drøm, alhoewel ik beter kan zeggen 'willen doen' want ook dit blijft allemaal netjes binnen de lijntjes.
De cirkel is rond met de zeemansballade Ond Sirkel en daarmee hink ik een beetje op twee gedachten: ik vind het allemaal ietsje tegenvallen, maar tegelijkertijd weet ik me er ook wel goed mee te vermaken. Laat ik daarom voor een veilige beoordeling van 3,5* kiezen.

Kaizers Orchestra - Violeta Violeta Volume I (2011)

4,0
Kaizers Orchestra is altijd goed voor een flinke glimlach op mijn gezicht en ook Violeta, Violeta, Volum I klinkt weer lekker gek: de band Man Man die een wals aangaat met Tom Waits.

Ik moet er voor in de stemming zijn en blijkbaar was de tijd rijp voor weer eens rondje mallemolen met de Kaizers.
Heel veel nieuws hoor ik niet waardoor de verrassing achterwege blijft, maar de liedjes klinken goed en zijn erg pakkend. Er valt dan ook niet heel erg veel over te melden. Ken je de band dan hoor je een prima nieuw Kaizers hoofdstuk en ken je ze niet dan maak je kennis met een Noors gezelschap dat lekker eigenwijs zijn eigen koers vaart en op de proppen komt met liedjes die in eerste instantie vrolijk en gek overkomen maar bij nadere beluistering heel vernuftig in elkaar blijken te zitten. Dat is dan ook de kracht van Kaizers Orchestra en is iets waar ik een zwak voor heb. De band Man Man doet dat ook maar wil soms net even te ver doorslaan waardoor het vermoeiend wordt en dat gebeurt niet bij Kaizers orchestra. Althans niet bij mij.
Het is dan ook erg lastig om aan te vinken welke nummers ik nu het leukst vind.....

Van Kaizers Orchestra - Violeta, Violeta Volum I word ik gewoon heel erg blij

Kaizers Orchestra - Violeta Violeta Volume III (2012)

4,5
Deel 3 blijkt net zo fijn als deel 1 en 2 waarmee er een perfect einde is gekomen aan dit drieluik.
Kaizers Orchestra blijft doen waar ze goed in zijn en waarom ook niet?!

Deze keer wederom 10 nummers maar wel met langere duur. Neem een Forloveren; dat is haast filmmuziek en ik heb dat gevoel eigenlijk wel vaker op dit album. Ook de term 'musical' komt in me op bij het horen van bijvoorbeeld Satan I Halsen terwijl The Wall van Pink Floyd me ook door het hoofd schiet.
Waarschijnlijk geen aanbeveling voor velen maar ik ben behoorlijk enthousiast over het gebodene op deel 3. Soms gierend uit de bocht (wederom Satan I Halsen dat binnen het musical concept heel even een paar seconden heavy metal klanken draagt) en lekker vol, vet aangezet.
Een orkest dat een lekker grote rol speelt.... kom maar op zeg ik dan. Smullen geblazen.

Ik denk dat dit 3e deel misschien wel eens de beste van de 3 zou kunnen zijn maar daarvoor moeten meer draaibeurten volgen.
De potten en pannen zijn deze keer ingeruild voor een chique orkest dus ook dat is even wennen voor de fans maar bij mij winnen ze er alleen maar mee aan kracht. Ik houd van dit soort bombast.

Zeer fijn en rijk georchestreerd album in elk geval en absoluut een verrassende afsluiting van een geweldige trilogie. Mogen ze vaker zo doen!

Karen Elson - The Ghost Who Walks (2010)

3,5
Het eerste nummer deed me een beetje aan The Doors denken.
Voor wat betreft de rest van het album is de invloed van haar man Jack White natuurlijk onmiskenbaar. Toch pakt dat prima uit (zo vind ik Adele die het nummer Many Shades of Black zingt ook zo geweldig: zijn muziek leent zich toch wel voor dit soort vocalisten).
De stem van van Elson is niet al te opvallend; er zijn er zovelen die er op lijken, maar slecht is het zeker niet en ook ik krijg nu niet de indruk dat ze het moet hebben van haar bekende man en het feit dat ze model is. Dat het een belangrijke bijdrage heeft geleverd is een ander ding.

Over de hele linie klinkt het allemaal erg sympathiek maar is het ook niet categorie 'wereldplaat'. Daarvoor is het hier en daar toch iets te flets en weet het zich niet goed genoeg te onderscheiden.
Jack White komt altijd wel met fijne dingen aanzetten en gezien het feit zijn invloed hier duidelijk hoorbaar is kan ik dat wel een pré noemen.
Het is verder niet zo erg dat het een niet al te onderscheidend album is: het klinkt gewoon prettig en daar is niks mis mee. De hele dag alleen maar luisteren naar hoogtepunten in de muziekgeschiedenis wordt op den duur ook weer saai en daar zijn albums als deze dan zeer geschikt voor: het is de perfecte afwisseling op de hoogtepunten in je platenkast zonder dat het vervelend is om uit te zitten.

Van mij mag Karen Elson nog wel met een vervolg komen want The Ghost Who Walks is een redelijk pretentieloos, onbekommerde cd.

Karima Francis - The Author (2009)

4,0
Vraag me niet waarom, maar ik heb het voorgevoel dat deze dame wel eens groot zou kunnen worden dit jaar......... er zullen er heel wat zijn die haar eind 2009 kennen.
Nergens op gebaseerd, puur gevoel!

Over gevoel gesproken: deze nog jonge zangeres legt haar hele ziel en zaligheid in haar nummers en ze weet er bij mij mee op te vallen en dat is knap omdat er momenteel toch misschien een beetje overkill is aan zangeressen binnen dit genre.
Een track voor track bespreking gaat me niet lukken omdat ik het hele album één sfeer vind uitstralen, een sfeer die velen wel zal aanspreken.
Zoals ik ooit al bij Adele schreef: nu geliefd bij een 'wat alternatiever' publiek en over een jaar bij iedereen: van libelle-lezende huisvrouwen tot studentes. Van aERo's tot de manager van de supermarkt om de hoek
Makkelijk in het gehoor liggende liedjes die oprecht worden vertolkt.

Na Adele nu dus misschien Karima Francis?

De albums komen in elk geval gezellig naast elkaar te staan want dit staat inmiddels in bestelling en wie ook nieuwsgierig is geworden kan het hele album nu beluisteren via last.fm.

Karima Francis - The Remedy (2012)

4,0
Bij het debuut uit 2009 riep ik vol zelfvertrouwen dat Karima wel eens heel groot zou kunnen worden.
Ze had dan ook alles mee: ze begaf zich in een genre dat het op dat moment goed deed en Adele deed het met haar debuut immers ook behoorlijk goed en we weten hoe dat verder is gegaan.
De voortekenen waren dus goed maar het pakte anders uit: The Author deed niet veel, Karima werd ziek en dat was het dan.

Drie jaar later is ze terug met een nieuw album geproduceerd door Flood. De verwachtingen, ook de mijne, zijn nu een stuk minder hoog. Karima zal met The Remedy geen potten breken (what's in a name).
Dat is jammer want wederom staat er een album van haar bol met intense nummers. Aangezien Karima ook nog eens te maken kreeg met een verbroken relatie kun je je voorstellen dat de pijn er afdruipt en dat hoor je (of het origineel klinkt is een geheel andere vraag die makkelijk met nee beantwoord kan worden). Maar ja, de wereld is het verdriet van zangeressen misschien wel beu na Adele dus een garantie voor een doorbraak is het zeker niet. Tijden veranderen zoals ook Karima Francis verandert.

Flood voegt duidelijk iets toe aan dit nieuwe album: subtiele, warme verrijkingen t.o.v. haar debuut.
De scherpe manier van zingen (soms wat hard en schel) moet je kunnen waarderen maar dat deed ik bij het debuut al dus dat is voor mij geen probleem.

The Remedy is een hartverscheurend album van een vrouw die het even zwaar te verduren heeft gehad. Hopelijk heeft het maken van deze cd haar geholpen uit een dal te klimmen maar het blijkt wel weer dat ellende toch vaak bijdraagt aan sterke muziekresultaten. The Remedy is er zeker eentje van.

Karine Polwart & Dave Milligan - Still as Your Sleeping (2021)

4,0
Lijstjes, lijstjes, lijstjes.

Altijd leuk om door andermans lijstjes te struinen zo aan het einde van het jaar. Zijn er releases die ik wellicht gemist heb?! Ongetwijfeld, een mens kan immers niet alles luisteren.

Dit album staat in de top 3 van Culture VBJ en aangezien onze smaken nogal overeenkomen.... dan zie ik vervolgens dat er nog een stem staat van Lura en dan gaat het interessant worden.

Een snelle beluistering op Bandcamp gaf mij Joni Mitchell vibes. Misschien wat gemakkelijk, want folk hoeft nu ook niet gelijk aan (de vroege) Joni gekoppeld te worden. Maar de klankkleur van de stem van Karine doet me er wel een beetje aan denken en als het dan ook nog eens om alleen haar en het pianospel van Dave Milligan gaat is de gedachte niet heel vreemd.

Dat het veelal om covers en traditionals gaat is voor mij niet van belang, want bijna geen enkel nummer doet bij mij een belletje rinkelen.

Waarschijnlijk is Still as Your Sleeping het laatste album uit 2021 dat ik dit jaar nog ontdek. En daarmee is het een rustige, dromerige afsluiting van een turbulent jaar waar we als mensen steeds minder van elkaar kunnen hebben en de sfeer er niet beter op wordt. In dat kader mogen we best stellen dat het even pas op de plaats maken is met dit rustige album dat ik zeker kan waarderen, maar waar ik ook eerlijk moet toegeven dat een kleine drie kwartier alleen zang en piano net iets te veel is om bij mij dezelfde waardering op te roepen als de genoemde users. Maar misschien is het ook een kwestie van tijd en meer rust gunnen........... en aangezien we met z'n allen nog even 'opgesloten' zitten zou de betovering misschien toch nog net even groter worden als ik dit album de komende dagen nog wat draaibeurten gun.

Voor nu: een mooi album dat blijkbaar bij iedereen onder de radar is gebleven waar ik denk dat er meer liefhebbers te vinden zullen zijn.

Karkwa - Le Volume du Vent (2008)

3,5
Toen ik dit album van de Canadese band [Karkwa] voor het eerst hoorde dacht ik bij de allereerste klanken van de cd: 'Hey dit lijkt wel wat op Midlake'. En toen was daar opeens een gitaareruptie en dacht ik 'Radiohead'.
Nu is Radiohead al zo vaak als vergelijkingsmateriaal bij allerhande bands aangehaald dus ik zal dat dan ook maar niet doen. Wel kan ik zeggen dat de fans van die band (maar ook van bands als Kashmir) hier wel wat mee kunnen. Het gaat van hard naar zacht en de zang is soms wat over the top (o ja: Muse fans hallo!).
Al op opener Le Compteur trekken ze deze eigenschappen uit de kast. Leuk extraatje vind ik dan weer dat het nu eens in het frans gezongen is allemaal. Patrick Watson doet mee op deze ijzersterke song. Iemand nog aanmoediging nodig?
Deux Lampadaires doet me door de banjo en viool dan weer denken aan Andrew Bird. Zwierige rock die alle kanten opzwiept en waar lieflijke klokgeluidjes perfect geplaatst kunnen worden naast banjo-getokkel en ruige gitaren. De zang van Louis-Jean Cormier is soms fluisterend en kent soms wat prima samenzang.
Échapper Au Sort is rock met rijk versierde randjes zonder echt bombastisch te worden. Ook hier vallen de vocalen behoorlijk op: heerlijke samenzang.
Oublie Pas lijkt aanvankelijk wat nuchterder te zijn door de drums en akoestische gitaar, maar al snel voegen ze er weer allerlei kleine dingen aan toe waardoor het een zeer rijk nummer wordt. Als de nieuwe Coldplay zo zou gaan worden mogen ze zich daar zeer gelukkig mee voelen want het zou een sterke verbetering zijn t.o.v. hun laatste album. Maar dit is geen Coldplay, dit is [Karkwa]. Opvallend trouwens dat dit al hun derde album is.
Ook deze band doet aan intermezzo's en daar is Le Frimas een goed voorbeeld van.
Het door de piano gedragen, slepende nummer Le Temps Mort volgt. Het is een redelijk eenvoudig nummer in vergelijk met de rest en het is goed dat dit nu opgevoerd wordt.
Het tempo gaat omhoog op het Belle & Sebastian-achtige La Façade, wat een jachtig pop-rock nummer blijkt te zijn. Het zit uitstekend in elkaar en ik moest onwillekeurig toch weer even aan Coldplay denken.
Mieux Respirer begint heel lieflijk met zang + akoestische gitaar. Later komt er piano bij en bouwt het nummer zich langzaam op tot gegalm aan het einde. Klinkt wat pathetisch, is het niet. Gewoon een mooi nummer.
Combien gaat ook vrij rustig van start en hier mag de piano de hoofdrol opeisen. Zoals te verwachten zwelt het nummer op een gegeven moment aan maar blijft het melodieus en zwierig.
Klokkenspel opent Le Volume Du Vent. Zangtechnisch krijgen we wat acrobatische toeren van Cormier die hier alleen zijn stem gebruikt als instrument en dat werkt wonderwel zeer goed.
Le Solstice is eigenlijk net als alle vorige nummers een goed in elkaar stekend stukje muziek. Toch moet ik wel toegeven dat ik bij dit nummer juist even wat aandacht verlies. Er komt best veel over je heen deze cd en blijkbaar is het tijdens dit nummer allemaal net even te veel of zo.
Dormir Le Jour is dromerig en zweverig en kent halverwege een apart intermezzo. Erg sfeervol allemaal.
En dan komen we aan bij het laatste nummer genaamd À La Chaîne. Een gedreven ritme stuwt dit nummer op om uiteindelijk te eindigen met een kinderkoor. Het vormt een uitbundig einde van een best bijzondere cd. Er komt de laatste tijd aardig wat kwaliteit uit Canada en deze band verdient het wel om nu ook het daglicht te betreden. Misschien dat de naam Patrick Watson daar nu bij kan helpen. Wie weet. Op deze site heb ik alvast een voorzet gegeven.

Kasabian - Velociraptor! (2011)

4,0
Ik heb een rare verhouding met Kasabian: het debuut was smullen en typisch zo'n ontdekking van een onbekend, veelbelovend bandje. En toen kwam die tweede en geloofde ik het op dat moment al weer. Bij West Ryder Pauper Lunatic Asylum keek ik even de kat uit de boom maar dat album won meer en meer aan kracht bij elke nieuwe luisterbeurt en het bijwonen van een optreden (Watt, Rotterdam) kon niet meer uitblijven. Ik heb me daar kostelijk vermaakt en draaide rond die tijd heel erg veel Kasabian.

Toen werd het weer stil en werd bekend dat de nieuwe Velociraptor! zou gaan heten. Er was iets meer belangstelling van mijn kant dan de vorige keer door dat optreden maar toch ook niet zo dat dit nu het album was waar ik het meest naar uitkeek.

De vooruitgesnelde nummers Days Are Forgotten en Switchblade Smiles wisten me snel in te pakken en ik kon zeggen er toch meer en meer zin in te krijgen.
Nu is het dan zo ver. Velociraptor! is te beluisteren en doet wat het moest doen: de verwachtingen inlossen. Gelukkig waren ze niet extreem hoog gespannen noch nonchalant de schouders over ophalend en dat speelt natuurlijk wel een rol.

Dit nieuwe album laat horen dat de band er in slaagt om pakkende nummers te schrijven met soms wat soul (Goodbye Kiss) en ook wel een hoop Beatle-esque momenten. De groove van het debuut komt heel af en toe de hoek om kijken en zo krijgen we een bonte toverbal voorgeschoteld met de krenten uit de Kasabian pap.
Voor elk wat wils kunnen we wel zeggen.

Dat kan gevaarlijk zijn omdat je niet in een bepaalde sfeer terechtkomt maar heen en weer geslingerd in een rollercoaster genaamd Velociraptor! (lekkere titeltrack trouwens die heerlijke blazers heeft en me wat doet denken aan Adam Ant met de Red Hot Chili Peppers i.p.v. The Ants).
Het album past goed in de huidige shuffle-generatie en laat alle kanten van deze strakke band voorbij komen.

Vernieuwende Kasabian? Niet echt, alhoewel er genoeg momenten zijn waar je toch even van opveert.
Ik denk dat de heren het heel goed hebben aangepakt op deze manier. Mij weten ze er in elk geval goed mee te plezieren. Ik was wel weer eens toe aan een album dat vol staat met losse nummers en diverse sferen. Als je dat ook zoekt ben je bij deze nieuwe Kasabian aan het goede adres!

Kasabian - West Ryder Pauper Lunatic Asylum (2009)

4,0
Het debuut van Kasabian kon ik indertijd heel erg appreciëren ondanks dat het een samenraapsel van van alles en nog wat was (maar ach, welk hedendaags rockalbum is dat niet?!).
De opvolger daarentegen viel mij zwaar tegen en daarmee was het eigenlijk exit Kasabian wat mij betreft.
'The West Ryder Pauper Lunatic Asylum? Leuk hoor, ik zal het toevoegen en daar laat ik het verder wel bij'. Totdat ik het enthousiasme bij velen las waarmee het toch een beetje begon te kriebelen. Zou die tweede dan gewoon een missertje zijn geweest? Zou ik deze nieuwe dan toch weer wel weten te waarderen? Moet ik niet afhaken maar gewoon weer aanhaken?
Ja dus, en achteraf gezien gelukkig maar want The West Ryder Pauper Lunatic Asylum is wederom een typisch album uit het Verenigd Koninkrijk.
Ik vind het album één groot avontuur doordat de nummers goed op elkaar aansluiten (het is dan ook een concept-album als ik het goed begrepen heb). Alsof je in een rollercoaster terecht bent gekomen en er na 50 minuten heen en weer geschud weer uit komt. Ik las elders ook dat dit de soundtrack moest zijn van een niet bestaande film, ongetwijfeld zich afspelend bij het West Ryder Pauper Lunatic Asylum in West Yorkshire ergens aan het einde van de 19e eeuw.
T.o.v. de vorige albums is het muzikaal gezien ook wat rijker qua inkleuring en dat juich ik toe.
Nogmaals: ik ben blij dat ik toch ben gaan luisteren naar dit album en dat is te danken aan alle enthousiastelingen hier op de site want ik ga me daar vanaf nu bij aansluiten. Voor mij is Kasabian terug van weggeweest!

Kashmir - E.A.R (2013)

4,0
Kashmir heeft de twijfelachtige eer de eerste band te zijn waar ik ooit niet naar toe ben gegaan terwijl ik wel een kaartje had gekocht, zondag, hoofdpijn en een lamlendig gevoel waren de boosdoeners (en de vriendin met wie ik daar naar toe zou gaan had dezelfde verschijnselen). Lamlendig? Lamzak natuurlijk.
Ik had me er gewoon even overheen moeten zetten met ongetwijfeld een heerlijk concert als gevolg.

Maar goed, ik ben niet geweest en ik heb nog steeds spijt. Dit alles was ten tijde van hun album Zitilites. Inmiddels zijn we al weer 3 albums verder. No Balance Palace en Trespassers vond ik een slagje minder dan het genoemde Zitilites en The Good Life.

Zouden ze daar in blijven hangen of zou E.A.R, met artwork afkomstig van Marco Mazzoni, weer net even dat beetje meer gaan bieden?
Al bij de eerste nummers valt me op dat de sfeer nog steeds droevig is maar dat de kleur lichter lijkt. De zware melancholie lijkt wat doorbroken te worden door een zeker luchtigheid en dat voelt zeer aangenaam: de lente die maar niet door de winter heen kan breken terwijl je toch weet dat het eens een keer goed moet gaan lukken. Qua timing komt dit album dus op het perfecte moment uit.

De lijnen op dit album zijn mooi en zorgvuldig door elkaar heen gewoven; nergens krijgt een instrument te veel de hoofdrol en ook de zang is bescheiden ingebed tussen al die fraaie klanktapijten.
De opbouw in een nummer als Peace in the Heart is schitterend. Zo subtiel en toch opbouwend naar een heerlijke ontknoping en Milk For The Black Hearted doet me denken aan John Grant, ook niet de minste.

Dit album staat als een huis en klinkt bloedmooi. Wat mij betreft zijn ze helemaal terug!

Kashmir - Trespassers (2010)

3,5
In 2003 kwam ik door het lezen van een lovende recensie in aanraking met Kashmir. Ik meen dat het 'Radiohead-woord' viel en dat hielp ook een handje.
Hoe dan ook: Zitilites kwam in de collectie en de voorganger The Good Life volgde direct daarna (de eerste twee albums ken ik niet).
Toen Kashmir in Rotown Rotterdam zou gaan optreden kon ik mijn geluk niet op. Maar............. Kashmir heeft de twijfelachtige eer de eerste en enige band te zijn waar ik niet op ben komen dagen. Ik voelde me lamlendig, had hoofdpijn en daardoor gewoon geen zin! Degene met wie ik zou gaan had exact hetzelfde en we lieten Kashmir gaan. Tot op de dag van vandaag heb ik daar spijt van: ik had gewoon moeten gaan. Doorzetten, en dan verdwijnt de misere vanzelf wel leert meestal de ervaring.
Maar goed, gedane zaken nemen geen keer.
Gelukkig volgde twee jaar later nog het uitstekende No Balance Palace en heeft het vijf jaar moeten duren eer Trespassers het licht zag. En wat voor licht!
Wederom horen we emotionele rock die goed in het gehoor ligt. Mooie arrangementen, mooie zang en daarme gewoon weer de kwalitatieve Kashmir zoals we ze kennen.
Meestal kost het mij wat moeite om hun muziek in één keer te doorgronden maar ik moet zeggen dat nu ik goed bekend ben met ouder werk het veel sneller pakt allemaal.
Nu maar hopen dat ze weer komen optreden in Rotown (want een lekker klein zaaltje in de buurt) en dan heb ik het weer helemaal goed gemaakt met de mannen. In elk geval is Trespassers genoeg aanleiding om ze ook live te wllen zien want het is een uitstekend album geworden. Niks nieuws onder de horizon maar dat vind ik in dit geval niet erg.

Kate & Anna McGarrigle - La Vache Qui Pleure (2003)

4,5
Een heerlijk album van Kate & Anna McGarrigle.
Ik persoonlijk vind dit album nog leuker dan het debuut-album (die toch gezien wordt als hun enige klassieker).

Allereerst bevalt het me uitstekend dat de nummers in het frans gezongen worden (m.u.v. één track: een overbodige "version anglaise" van Ah Tournesol).
Daarnaast verzorgen dochters Martha Wainwright en Lily Lanken een grote rol op dit album, wat ook zeker niet verkeerd is.

Liefhebbers van Nick Cave's No More Shall We Part (waar de McGarrigles een belangrijke rol op speelden) zouden toch zeker ook moeten luisteren naar dit album.
Hier en daar ademen sommige nummers toch wel een beetje de sfeer van dat album.
Dit album van Kate & Anna is alleen wat lichter van toon.

Er is overigens kortgeleden een Dutch Version van dit album verschenen met daarop het nummer "La Complainte du Phoque en Alaska" als bonustrack.

Kate & Anna McGarrigle - The McGarrigle Hour (1998)

4,0
Van de zussen Kate & Anna McGarrigle ken ik een paar albums: uiteraard het titelloze debuut met daarop een goede jeugdherinnering genaamd Complainte Pour Ste. Catherine. Als kind fascineerde dat nummer me enorm, en daarnaast de prima opvolger Dancer with Bruised Knees en het franstalige La Vache Qui Pleure.
Aan The McGarrigle Christmas Hour beleef ik rond de kerstdagen altijd zeer veel plezier, puur omdat het gewoon een welkome aanvulling is op de bekende en doodgedraaide kerstsongs. Het is een heerlijk familiealbum waarop naast Kate en Anna o.a. Rufus en Martha Wainwright te horen zijn.

Dat is ook het geval op The McGarrigle Hour, dat de voorloper genoemd kan worden op de kerstversie: de hele familie levert op allerlei manieren een bijdrage aan deze cd evenals bekende artiesten als Emmylou Harris en Linda Ronstadt.
Opvallend is wederom dat ik de franstalige nummers erg hoog heb zitten en eigenlijk gaat dat voor het hele album op dat een enorme levenslust uitstraalt en me positieve energie weet te geven.
Naast eerder genoemde namen horen we hier ook de man van Anna, Dane Lanken en hun kinderen Sylvan Lanken en Lily Lanken, de zus van Kate & Anna, Jane McGarrigle, Kate's ex en de vader van Rufus en Martha, Loudon Wainwright III en verder Chaim Tannenbaum, Joel Zifkin plus Philippe Tatartcheff.
Een bont gezelschap dus die zorgt voor een warm album dat veel meer aandacht zou mogen krijgen op deze site.

Kate Bush - 50 Words for Snow (2011)

3,5
Het was even wachten (niet zo lang als toen Aerial het levenslicht zag maar toch nog 6 jaar) en dan krijg je opeens twee albums. Het lijkt 1978 wel toen The Kick Inside en Lionheart kort na elkaar binnen het jaar verschenen.
Nou ja. Of we Director's Cut echt nieuw moeten noemen is discutabel. Nog steeds weet ik niet zo goed wat ik echt van dat project moet vinden.

En dan nu een album met slechts 7 nummers waarvan Wild Man op de fanfare vooruit liep.
Goed, weliswaar 7 lange nummers die samen meer dan een uur aan speelduur hebben, maar toch.... het lijkt wat karig.
Maar wie ben ik om te klagen. Het is fijn dat één van mijn favoriete zangeressen aller tijden die het nooit fout kan doen bij mij met nieuw werk komt.

Toch weet Wild Man me niet helemaal te pakken zoals Kate composities dat normaal bijna altijd wel doen. Maakt niet uit welke richting ze op gaat: elk album weet me wel te betoveren en dit nummer doet dat niet.
Ga ik toch weer een lichte teleurstelling ervaren zoals Director's Cut dat ook was? Ja, een mooi album maar ergens knaagt er iets bij mij als ik daar naar luister.
Gaat 50 Words for Snow wel bevallen als één van die zeven nummers al niet goed pakt? Zou ik het dan toch gaan meemaken dat ik enigszins mijn schouders ga ophalen voor een Kate Bush album? Ho, vergeet The Red Shoes niet..... die viel ook niet helemaal in goede aarde indertijd en ook daar is nooit echt verandering in gekomen; 3,5* is voldoende ja maar ook weer niet uitmuntend.

Al bij opener Snowflakes voel ik al dat dit geen makkelijke kost gaat worden. Geen uitbundigheid of barokke orkestraties maar soberheid troef. Ja, ze doet het thema van dit album eer aan dat blijkt al heel snel bij dit nummer dat nauwelijks op gang wil komen en dat het vooral van sfeer moet hebben. Een, hoe toepasselijk, onderkoelde sfeer. Wel herkenbaar van Aerial maar dan toch echt een heel stuk kaler.
En als ik Lake Tahoe hoor weet ik al dat dit dus inderdaad een vrij zwaar album gaat worden. De ( ) van Kate Bush wellicht?!
( ) van Sigur Rós is ook sferischer en vind ik wat zwaarder op de muzikale maag liggen (alhoewel dat album uiteindelijk heel goed is gaan vallen na verloop van tijd).

Het is een open deur intrappen om 50 Words for Snow te omschrijven als winters album (dat vind ik van dat Sigur Rós album ook) maar het is gewoon niet anders. Op dat vlak is Kate Bush er in geslaagd dit in muziek te vertalen zoals de titel alleen al aangeeft.
Dat het een groei-album zal blijken te zijn (vervelende term toch) wil ik ook graag geloven en zal ik dan nog moeten ervaren.

Deze cd mag best experimenteel genoemd worden kijkend naar de plaats in haar discografie. Heel in de verte echoot de naam Björk door mijn hoofd, niet dat het te vergelijken is, maar wel een beetje door de aanpak er van.

Ik moet helaas toegeven dat dit album me (nog) niet weet te grijpen na de eerste draaibeurten. Het mag sferisch helemaal in orde zijn en wel degelijk typisch Bush, het is absoluut een ijzersterk album, dat hoor ik zeer zeker, maar ik ervaar afstand tussen mij en 50 Words for Snow en dat zou niet moeten wil je een album helemaal in je hart sluiten

Laat ik nu ook eens de pest hebben aan winter..... zou het dat dan zijn?

Uiteraard hoop ik dat de klik alsnog komt maar ik vrees dat ik daar nog veel moeite voor zal moeten doen. Zeven nummers met deze lengte is niet iets wat je even makkelijk opzet. Ik hoor graag dit soort sfeernummers (op Hounds of Love en Aerial bijvoorbeeld staan die immers ook) maar dan wil ik ze wel afgewisseld hebben met andersoortige nummers en die zijn hier niet te vinden in de duisternis.

Mooi? Zeker! Nu die klik nog!

Dazzler lijkt het aan te voelen:

dazzler schreef:
Wild Man wordt hier in twee woorden geschreven.
YouTube - Kate Bush - Wild Man - radio edit still video

Een nummer dat hoofdzakelijk uit retro Bush ingrediënten bestaat.
Het is wat zoeken naar een song die beklijft ...

Komt wellicht beter tot zijn recht als rustpunt op een wat spannender album ... hoop ik dan maar.


50 Words of Snow is voor mij zoeken naar songs die beklijven en het blijkt een en al rustpunt te zijn wat iets te veel van het goede is. Ik mis afwisseling. Ik mis ook mijn euforie die ik bij Aerial wel had.

Hoe dan ook: Kate Bush is en blijft een zeer bijzondere artiest waar ik heel veel respect voor heb.

Kate Bush - Aerial (2005)

4,5
King of the Mountain opent deze dubbelaar sterk. Duidelijk een staaltje songschrijverschap zoals we dat ook kennen van Hounds of Love. Gelukkig: het belooft al veel goeds (met haar laatste album van 12 jaar terug, the Red Shoes, in gedachten al helemaal).
Pi is een wat monotoon nummer waar bij mij de vertwijfeling wat toeslaat. Het pakt me nog niet echt en tegelijkertijd boeit het me ook wel weer enorm (zoals een aantal nummers van the Dreaming dat ook doen). Ik ben er vooralsnog niet uit en wacht wel af wat de tijd met dit nummer gaat doen.
Hierna Bertie (de naam van haar zoontje). Dit nummer opent een beetje mysterieus. Het krijgt een melancholisch folk-tintje mee en ik dwaal af naar Middeleeuwse taferelen. Grote tafels vol eten en drank in een groot kasteel. En dan een troubadour die de feestvreugde wat verhoogd met zijn muzikale kunsten. Die troubadour heet hier Kate Bush
Mrs. Bartolozzi is een op piano leunend nummer. Hier hoor je dan wel weer waar Tori Amos haar inspiratie vandaan haalt. Wel vreemd om telkens het "Washing Machine" terug te horen.
How to Be Invisible is een nummer dat me wat minder boeit. Absoluut creatief, maar behoort toch wel een beetje tot de wat zwakkere nummers op Aerial.
Song nummer 6, Joanni, is er weer eentje waar de piano de hoofdrol vertolkt. Een beetje in de stijl van een nummer als This Woman's Work. Dat nummer vind ik wel een stuk sterker. Joanni is wederom een iets zwakker nummer op deze cd, het kabbelt iets te lang door naar mijn idee.
A Coral Room is de afsluiter van cd 1 (A Sea of Honey genaamd). Wederom een wat zwaarder piano-nummer over verlies. Het zorgt voor een wat zwaarmoedig einde van deze eerste cd.
Even bijkomen toch wel.

Op naar cd 2 (A Sky of Honey) dat opent met Prelude. Duivengekoer, vogelgezang, een kinderstem en weer die mooie piano-klanken. Daar mogen we het mee doen.
Door met Prologue. Wederom een mysterieus nummer. Enigszins monotoon, maar dat draagt dan wel weer bij aan dat mysterieuze.
An Architect's Dream doet een beetje denken aan de sfeer van het nummer Don't give up. Een mooi mellow nummer met percussie, gitaar en electronica.
The Painter's Link opent met viool en snel daarna begint Rolf Harris te zingen. Een duet dus. Voor mijn gevoel gaat dit nummer nergens naartoe en is het niet af.
Sunset zou op Hounds of Love hebben kunnen staan. Ook dit is weer een uiterst rustig nummer, maar het pakt me wel (vooral de luchtige tussenstukjes). Er hangt ook een wat jazzy sfeertje omheen. Op een gegeven moment verdwijnt het jazzy sfeertje om plaats te maken voor een licht flamenco-tintje. Prima nummer.
Aerial Tal opent wederom met vogelgezang en eindigt met duivengekoer (alweer). Maf tussenstukje dus.
Somewhere in Between is ook weer een nummer die Hounds of Love-sferen uitademt, maar ook The Sensual World-stijl is herkenbaar. Ook dit is weer een mellow nummer. Een van mijn favorieten toch wel.
Nocturn. Dit nummer is in het begin gefocust op de zweverige zang van Kate Bush. En opeens begint het dan toch weer wat gewoontjes te worden door toedoen van de ondersteunende beat. Hierdoor vind ik het zelfs ietwat saai. Het dreint een beetje te lang door.
En dan zijn we aangekomen bij de afsluiter: titelnummer Aerial. Hevig leunend op electronica en voor het eerst is er wat sprake van een hoger tempo. Kate's stem is hier meer als instrument ingezet; het gaat op in de muziek en heeft minder een hoofdrol. Ook hier komt het vogelgezang terug en Kate mengt zich hier wonderlijk in door hysterisch gelach te laten horen. Vogels en Kate zijn één. Erg ambitieus dus, maar het pakt zeker goed uit. Al helemaal als de rockende gitaar ook nog eens flink uithaalt zo naar het einde toe. Langzaamaan kom je in een bepaalde trance, die ruw onderbroken gaat worden door......jawel.....tsjilpende vogels en een koerende duif. Bijzondere afsluiter. Van mij had ze best wat vaker op deze manier mogen uitpakken.

En dan kom je bij de eindconclusie. Zit de I-pod generatie op mevrouw Bush te wachten? Ik denk het niet. Missen ze dan wat? Ik denk enigszins van wel, want dit album is toch wel weer eens wat anders in het huidige muziek-aanbod. Maar om heel eerlijk te zijn raad ik ze dan toch oudere albums als bv. Hounds of Love aan.
Okee, dan is er nog de generatie die Kate Bush bewuster heeft meegemaakt (zeg maar alle 30 plussers). Is het voor hen de moeite waard? Uiteraard, een nieuwe Kate Bush blijft een happening, en al helemaal als er 12 jaar tussen haar laatste album en deze inzit. Maar of dit album het gaat halen bij klassiekers als The Kick Inside, Never for Ever of Hounds of Love valt enigszins te betwijfelen. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit. Het is een behoorlijk zware dubbelaar, en af en toe wat meer lucht (of gekte) had ik zeker weten te waarderen. Maar het is zeker ook een album dat zal moeten rijpen.
Beter dan voorganger the Red Shoes dat zeker, maar vooralsnog krijg ik nog niet het idee dat dit tot mijn favo-Kate Bush albums zal gaan behoren.
Ik had heel sterk gehoopt op een 4,5* album (of zelfs 5*), maar voorlopig hou ik het op 4. Geen overtuigende 4, want het kan nog 2 kanten opgaan. Welke zien we t.z.t wel. Mijn gevoel zegt ondanks de kritiek-punten toch wel naar boven. Kwestie van dit album stukje bij beetje beter leren kennen en begrijpen.

Kate Bush - Director's Cut (2011)

3,5
Dat ik al sinds mijn jonge jaren, ik was 8 toen ik haar voor het eerst bij TopPop zag met Wuthering Heights, een zwak voor Kate Bush heb mag een understatement heten.
The Red Shoes vond ik een grote teleurstelling en ook haar nummer met toen grote idool Prince deed me bitter weinig. Het had zo mooi kunnen zijn tussen die twee.
Dat we daarna niets meer van haar hoorden vond ik eigenlijk wel okee. Liever goede herinneringen dan een glijdende schaal naar beneden.
Aerial was een project waar ik enerzijds reikhalzend naar uitkeek maar waar ik ook vreesde voor wederom een grote teleurstelling na zoveel jaar. Mijn hemel wat was ik er blij mee toen het uitkwam. Kate had het nog in zich. Ook nu nog steeds een verbluffend sterke cd moet ik zeggen.

En vervolgens werd het weer stil......

Tot onlangs bekend werd dat er misschien weer nieuw werk aan gaat komen later dit jaar en dat we alvast zeker konden zijn van Director's Cut, een album met herbewerkingen van The Sensual World en The Red Shoes.
En sinds vandaag weten we hoe dat is gaan klinken.

Deeper Understanding als voorbode zorgde er voor dat ik niet al te enthousiast was. Leuk dat mams trots is op haar zoon, maar die vreselijke vocoder verpest het nummer volledig. En of het nu echt wat toevoegt aan het origineel?!

Het is een vraag die ik me gedurende het hele album stelde: voegt het echt wat toe? Horen deze albums niet gewoon hun plek te behouden in de muziekgeschiedenis zoals ze zijn.
Leuk hoor dat ze The Sensual World nu kon opnemen zoals ze altijd gewild heeft en het nu Flower of the Mountain noemt. Maar in mijn beleving was er niks mis met het origineel en zo enorm veel anders is dit nu ook weer niet.
This Woman's Work van The Sensual World vind ik een juweeltje maar de versie op dit album ontbeert wat mij betreft het sprookjesachtige. Ik heb hier heel veel minder mee. En Rubberband Girl lijkt verdomme wel een Rolling Stones nummer geworden. Hoe krijgt ze het voor elkaar! Dit is gewoon een slechte versie.
Het koor op Moments of Pleasure zoals hier uitgevoerd bevalt me dan weer wel.
En haar stem is duidelijk veranderd. Minder scherp, rijper misschien, maar of ik het mooier vind weet ik niet. Dat komt omdat ik de nummers al zo goed ken. Op Aerial vond ik die vocale veroudering goed passen. Maar nu?!
En zo slingert mijn gevoel het hele album continue heen en weer.

Was het echt nodig om dit allemaal uit te brengen? Heeft La Bush gewoon geld nodig? De fans (ik zelf incluis) vreten het toch wel en leggen er hun centen voor op de toonbank.
Het is geen fijne gedachte die ik ook helemaal niet wil hebben bij deze muzikale heldin. Toch laat het me niet helemaal los.
The Director's Cut heeft voor mij een vreemd bijsmaakje. Even helemaal los van The Red Shoes en The Sensual World vind ik het dan net iets leuker dan The Red Shoes maar dat komt mede doordat veel zwakke broeders van dat album hier niet terug te vinden zijn.
Zeer gemengde gevoelens dus en ik weet niet goed wat ik er mee aan moet. Het is en blijft Kate Bush en misschien dat ik daarom een heel stuk milder ben. Hoger dan 3,5* kom ik nu in elk geval zeker niet en ik betwijfel of dat in de toekomst hoger gaat worden.
Dit is afdeling 'voer voor fans' en meer niet.

Kate Bush - Hounds of Love (1985)

5,0
Kate Bush............ sinds ik haar bij toppop zag is er iets voorgevallen wat ik tot op de dag van vandaag niet kan verklaren.
Als 8 jarig jongentje zag ik een heuse heks op het tv-scherm ronddwarrelen. Echt waar: het was een heks, maar wel een goede heks, eentje die je op positieve wijze kon betoveren. Ze deed het met Wuthering Heights.
Deze mevrouw bleef rondspoken in mijn hoofd.

Zeven jaar later was ze daar opeens weer (tussendoor ook hoor, alleen ging dat wat langs me heen), maar verrek het leek nu wel een klein knulletje. Heks? Nee een tovenaarsleerling in de weer met een groot magisch apparaat. Nu heette het Cloudbusting. Zie je wel...........magie.........

En die magie start gelijk al met de eerste single Running Up That Hill. Die drums, het zijn net machines die maar doordenderen. Ze krijgt je er gelijk mee in een trance. Zeker als ze er op haast stiekeme wijze allerlei andere geluiden bij tovert.
Derde single Hounds of Love dondert je kamer in onder begeleiding van haar waakhonden. Of is het dan toch die mevrouw zelf die honden nadoet. Ik ga steeds meer twijfelen. Een harde sound waar af en toe rauw doorheen gezongen wordt.
En dan opeens het wat uibundige The Big Sky die wederom drums in de hoofdrol heeft. En dan die vocalen! Om je vingers bij af te likken. Altijd een enorme favoriet geweest van mij. Het heeft wat middeleeuws en was dat niet de tijd dat ze niet zo vriendelijk waren voor heksen? Ach, hou daar maar over op, concentreer je, laat je niet te veel meevoeren door alle magie want de wereld is jou straks kwijt aERo.
En dat gaat ook niet gebeuren, want op Mother Stands For Comfort schrik ik wakker door het rinkelende glasgeluid. Kurkdroog en zelfs wat kil. Let vooral eens op de bas in dit nummer. Je krijgt er spontaan kippenvel van, maar of dat nu is omdat het zo koud klinkt of omdat de zang zo huiveringwekkend is of simpelweg vanwege de pracht van het nummer.........
De strijkers van het Medicci Sextet dragen het fantastische Cloudbusting, die van die clip dus.
Heel gedragen, maar tegelijk ook episch. Duidelijk een juweel uit de Kate Busch schatkist.
Ook wel één van de toegankelijker nummers op dit album en daardoor waarschijnlijk ook een grote hit waarmee Kate Bush weer in ieders hart werd gesloten (want ze raakte door het album hiervoor toch wel wat vervreemd van veel mensen).
Op die goede, oude LP begint nu kant 2 en hier opent And Dream Of Sheep de grilliger kant van Hounds of Love die hier overigens de titel The Ninth wave draagt.
Die titel is niet zomaar gekozen. Deze kant 2 verhaalt over een vrouw die van boord is geslagen en in een donkere nacht aan het verdrinken is (let ook op de bijbehorende foto's van Kate). Hier levert deze vrouw een strijd met alle emoties van dien die dus bezongen worden in 7 experimentele nummers. Zoals gezegd dus geopend door dit And Dream of Sheep, een schitterende piano-ballade dat ondersteuning krijgt van o.a. bouzouki en whistles. Zo hoor ik haar toch altijd heel erg graag.
Under Ice klinkt haast luguber, maar wat wil je met zo'n onderwerp. Is dit dan het gedeelte dat de vrouw de strijd gaat opgeven?
Als je de titel Waking The Witch ziet zou je denken van niet. Ook hier weer die enge, verstikkende sfeer. Het schijnt dat de titel verwijst naar het verleden waarin vrouwen het water in werden gesmeten en waar men keek of ze bleef dreven. Dit om te zien of het een heks was of niet. Het zijn blijkbaar de beelden die de verdrinkende vrouw krijgt.
Vocaal ook een bijzonder nummer want het gegrom is wel degelijk La Bush zelf. Spannend en haast ongrijpbaar. Dit is nu avontuurlijke muziek. En Kate overtreft zichzelf.
Bij Watching You Without Me lijkt het wel of we langzaam in een trance wegzakken. Het is allemaal niet helder meer. De vrouw is ongetwijfeld buiten bewustzijn. Het klink allemaal heel watterig. Kate zingt ook minder helder. Let vooral maar eens op de achtergrondzang in dit nummer.
Opmerkelijk is dan de opleving in Jig of Life. Dit Iers klinkende folk nummer zweept weer op. 'Come on Let me Live Girl' zingt ze dan ook. Niemand minder dan Bill Whelan schijnt aan dit nummer meegewerkt te hebben (ja die van Riverdance).
En na deze opleving volgt misschien wel mijn favoriete kate Bush nummer ooit: Hello Earth. Duidelijk grootster aangepakt. Piano die bijval krijgt van een flinke stoot strijkers. Bombastisch zo u wilt. En dan weer die vocals: alsof de engelen klaar staan om de verdrinkende vrouw op te nemen in hun midden: 'Get Out of the Water'.
Ik krijg telkens weer kippenvel bij het horen van dit nummer.
Bij afsluiter The Morning Fog krijg ik telkens het gevoel dat ik genept ben. Dit klinkt zo lichtvoetig en zoet. Is het dan toch allemaal niet waar? Ben ik er dan toch ingetuind? Ben ik dan toch betoverd als 8-jarig jongentje en verbreekt die betovering nu pas?
Geen idee (eigenlijk wel: want de vrouw verdronk niet maar werd gered). Waar ik in elk geval duidelijk over uit ben is dat dit een meesterwerk is. Zo eentje waar je U tegen zegt. Volwassen, gerijpt en vooral heel groots................dat is Hounds of Love / The Ninth Wave voor mij

Kate Bush - The Kick Inside (1978)

5,0
Kate Bush, de dame die mij ooit wist te betoveren, me wist te overtuigen dat ze magische krachten bezat en me het gevoel wist te geven er alleen voor mij te zijn.
En dat op 19 jarige leeftijd toen ze met dit verpletterende debuut op de proppen kwam!

Moving is al zo'n nummer waar ze dat gevoel weet te geven: 'kom maar bij mij, ik troost je wel'. Met haar hoge, ijle stem zweeft ze over alles en iedereen heen en even denk je haar te verliezen, maar telkens weer keert ze terug bij jou, alleen bij jou.
Die Dave Gilmour wist toch maar mooi wat ie in huis haalde.
Moving vloeit mooi over in The Saxophone Song, een melodieuze song die gracieus tot je weet te komen. En even vrolijk fladdert ze het nummer ook weer uit om te komen bij Strange Phenomena. Bijzondere tekst, bijzonder mooie muziek. Het is typisch Kate en maakt haar tot zo'n pracht-zangeres die volstrekt haar eigen ding doet.
Kite is voor mij meer een fun-nummer. Het gaat niet diep en het huppelt vrolijk door. Toch is het hier vooral de zang (en vergeet de background niet) die dit nummer boven de middelmaat weet uit te trekken.
Als we over middelmaat spreken moeten we niet zijn bij het nummer The Man With The Child In His Eyes. Dit nummer verdient simpelweg een standbeeld. Wat een zeggingskracht heeft dit nummer zelfs nog na bijna 30 jaar.
Dit soort nummers maken mij helemaal week en laten me telkens weer sprakeloos achter. Terecht een grote hit.
Nergens ook een noot te veel en nergens duurt het ook maar een minuut te lang.
Als je achter zo'n nummer dan ook nog eens het overbekende Wuthering Heights kunt presenteren dan behoor je tot de allergrootsten. U zegt dat Madonna de Queen of Pop is. Dan is Kate Bush Goddess of Pop. Qua impact hoort dit nummer zonder ook maar een seconde na te denken in mijn singles top 10.
Dat het nummer gebaseerd is op het boek Wuthering Heights van Emily Brontë hoef ik niemand meer te vertellen mag ik hopen.
James And The Cold Gun klinkt een beetje over the top op bepaalde momenten. 'It won't be funny when they rat-a-tat-tat you down'.
Ik kan er goed mee leven, maar de dreun die voorgangers The Man With the Child in His Eyes en Wuthering Heights hebben uitgedeeld is nog iets te hard voelbaar waardoor dit nummer nogal eens een beetje aan me voorbij gaat.
Op Feel It is Kate weer duidelijk achter haar piano aanwezig. Heerlijk intiem en dit is een prima voorbeeld van wat ik bedoelde te zeggen met het feit dat Kate er alleen voor jou is.
Oh To Be In Love is tot op de dag van vandaag een persoonlijk lievelingetje gebleven. Het kleine broertje (of moet ik zeggen zusje) van die 2 verpletterende hitsingles.
Als ik dit hoor is het net of ik zelf transformeer tot dat kleine heksje dat ook in Kate schuilt, nog even en ik zweef zelf tussen de bomen door.
L'Amour Looks Something Like You grijpt misschien niet meteen naar de strot maar kruipt wel geniepig onder de huid. Het lijkt wat minder op te vallen, maar voor je het beseft heeft het je wel degelijk te pakken.
Hierna komt Them Heavy People waar ik ook zo ongelooflijk blij van kan worden. Een pakkend ritme dat je welhaast dwingt mee te bewegen op de maat van de muziek. Kate mag mij zo vaak pakken als ze maar wil op deze manier.
Room For The Life herbergt weer het intieme. Vocaal ook weer heel sterk, alhoewel ik ook kan begrijpen dat er mensen zijn die hier voor weglopen. Echt alledaags is het niet te noemen natuurlijk.
Aan alle moois komt een eind en hier is dat in de vorm van titelnummer The Kick Inside, een bezwerende afsluiter kan ik wel zeggen. Een moment om even stil te staan bij alles wat mooi is in het leven. Dat dit debuut-album van Kate Bush daar zeker een onderdeel van is moge duidelijk zijn.
Ze zette zichzelf hiermee zeer duidelijk neer en ze volgde al snel met een nieuw album. Helaas nam de produktiviteit later wat af, maar luister ook eens naar haar laatste album Aerial en hoor wat een progressie deze dame heeft gemaakt.
En bijzondere vrouw, dat is ze.

Katie Melua - Secret Symphony (2012)

3,5
Voor Call Off the Search viel ik als een blok: lekker toegankelijke muziek waarmee het heerlijk relaxen was.
Alles wat daarna kwam ging volgens hetzelfde recept en daardoor was mijn interesse ook wel ietwat gezakt maar toch telkens weer voldoende om te luisteren of het weer net zo relaxed zou zijn.

Voor Secret Symphony was het al niet anders: niet een album waar reikhalzend naar uitgekeken wordt maar als het er dan is waarom niet even zwijmelen?!
Want zwijmelen is het ook nu weer. De formule werkt nog steeds.

Voor verrassingen moet je hier niet zijn. Eén album van mevrouw staat gelijk aan haar hele discografie en je moet van zoetigheid houden.

Opener Ron Sexsmith-cover Gold in Them Hills is prachtig ook al blijft het origineel mooier (minder stroperig).
Alles wat volgt borduurt er fijntjes op voort. Het zou dan ook raar zijn als Katie nu nog mensen trekt die geen idee hebben waar ze aan beginnen tenzij ze echt nog nooit een noot van haar hebben gehoord.

Mierzoet dus, rustig voortkabbelend, geschikt voor al uw open haard-momentjes met vrienden en geliefden en vooral heel erg Katie Melua.

Katie Melua - The House (2010)

3,5
Laten we het een lichte koerswijziging noemen op enkele nummers van The House: genoeg om het nog een beetje boeiend te houden en ook weer niet te groot om de liefhebbers van zich te vervreemden. Over het algemeen toch ook weer zeer veel herkenbaars.
Ben ik een liefhebber? Indertijd bij het debuut zeer zeker, daarna was het een beetje oppassen dat te veel zoetigheid niet voor te veel bederf zou zorgen.
Ook dit album is niet stekelig en past in de categorie 'zoet', alleen heeft de toverbal een iets andere kleur gekregen.
Prima zo, niks mis mee. Typische 'wijntje, kaarsje, kaasje muziek'.
Zoek je avontuur dan heb je niks te zoeken bij Katie Melua. Voor mij persoonlijk is het een redelijk plezierige afwisseling en draai ik haar nooit al te veel. Daarbij is de muziek altijd wel geschikt voor algemene gelegenheden (oom, tante en de rest vinden haar vast wel te pruimen).
Gewoon een leuk plaatje dit The House en verder eigenlijk niets.

Kay Kay and His Weathered Underground - Introducing Kay Kay and His Weathered Underground (2011)

3,5
Kirk Huffman en Kyle O'Quin zijn de belangrijke namen achter dit bonte gezelschap dat niet echt uit een duidelijk samenstelling bestaat; de leden wisselen doorlopend en kunnen gezien worden als gastmuzikanten.
Als je naar de hoes kijkt zie je een hoop lulligheid en zou het album decenia teruggevoerd kunnen worden. Muzikaal gezien zit je er dan ook niet eens zo heel ver van af. Een psychedelisch tintje is ze niet vreemd: Sgt. Pepper en Pet Sounds liggen op de loer, twee albums die ik als klassiekers erken maar waar ik tegelijkertijd ook niet heel erg warm voor kan lopen (zeker Pet Sounds niet).
Vocaal doet het me een beetje denken aan The Shins, ook niet echt de mooiste stem die ik ken.

Introducing Kay Kay and His Weathered Underground heeft geen gunstige kaarten om ervoor te zorgen goed te kunnen aanslaan bij mij. Laat dat een feit zijn.
Laat ik dat gelijk volgen door te zeggen dat ik er toch ook wel door geboeid ben: het heeft ook wel wat weg van bombastische gezelschappen als Emanuel and the Fear, een ontdekking die ik vorig jaar deed, maar dan minder rock. Het cabaret-gehalte is redelijk hoog (en dat slaat eigenlijk altijd wel goed aan) en ik hoor veel frivoliteiten die ik hoor bij bijvoorbeeld DeVotchKa (maar dan minder werelds), The Tiger Lillies (maar dan minder ranzig), Man Man (minder gek) of misschien wel een beetje The Polyphonic Spree (maar dan minder gospel).
Het blijft een beetje een raad-spelletje en telkens weet ik net niet wie. Misschien is dat ook wel de kracht van deze cd.

Dat dit best wel eens breed zou kunnen aanslaan is iets waar ik wel in geloof. Ik denk dat users als titan dit wel eens zouden kunnen waarderen en zo zijn er nog wel wat namen te noemen.
Namen noemen gebeurt misschien ietwat teveel nu. Laat eenieder zelf maar uitzoeken waar dit op lijkt of juist niet.
Introducing Kay Kay and His Weathered Underground was voor mij een uitstekende introductie op dit gezelschap, ook al is het hun tweede album. Het heeft wel iets en wat dat iets is moet ik maar eens verder gaan ontdekken om vervolgens te kijken of dit in de categorie 'groei-albums' valt of toch 'mwoah, laat verder maar zitten' valt.

Keane - Night Train (2010)

3,5
Ach ja, het ietwat 'sprookjesachtige' (voor zover dat echt opging op het debuut) heeft inmiddels al lang en breed plaats gemaakt voor een aardser geluid, en dat vond ik op de laatste twee albums eigenlijk al wat teleurstellend, want daarmee werd dit bandje meer en meer anoniemer, en dat is best opvallend natuurlijk omdat juist bij het debuut nogal wat vergelijkingen werden gemaakt en ze verweten werd niet genoeg eigen smoel te hebben. Eerlijk is eerlijk: ik deelde die kritiek wel een beetje maar vond dat debuut zo ongelooflijk fijn dat ik het ze wel vergaf.
Achteraf gezien was Hopes and Fears toch wel een hoogtepuntje te noemen want veel beter werd het daarna niet voor mij.
Dat ik Night Train ben gaan beluisteren was meer uit nieuwsgierigheid of die dalende lijn zich zou gaan voortzetten.
Dat er op 2 nummers gerapt wordt stoort mij totaal niet: ik vind het zelfs wel wat toevoegen aan de band en Ishin Denshin (You've Got to Help Yourself) is mede door toedoen van zangeres Tigarah wel een favorietje.
Looking Back doet me zelfs wat denken aan Pet Shop Boys.
Ook voor deze EP gaat op dat ik de band een wat nuchterder sound vind hebben, mede door toedoen van rapper K'Naan. Maar aards en nuchter in combinatie met Keane zorgt tegelijkertijd ook wel een beetje voor 'minder interessant'. En ergens twijfel ik aan mijn eigen uitspraak hieromtrent: want is het eigenlijk niet verrassend dat juist Keane met raps aan komt zetten en past het op de een of andere manier niet vrij gemakkelijk in hun sound?!
Ik vind deze EP dan ook zo slecht nog niet. Feit is alleen dat ik wat ben afgedwaald van Keane wat zich ook uit in het nauwelijks nog draaien van ouder werk inclusief het debuut.
Dat kan gebeuren tussen luisteraar en band, maar neutraal luisterend naar Night Train kan ik concluderen dat ik het erger verwacht had en dat het me best wel bevalt. Ietwat saai misschien, maar niet vervelend saai. Het is een aardig plaatje geworden.

Keane - Perfect Symmetry (2008)

3,5
Nog steeds vind ik Spiralling een vervelend nummer (zijn het diezelfde oohhh koortjes die me bij The Verve ook al zo ergerden?). Ik was dus al wat argwanend met betrekking tot dit nieuwe album. Maar ook moet ik er bij zeggen dat ik Keane eigenlijk nooit meer draaide en dat de heren daarmee een beetje in de categorie 'been there done that 'terecht waren gekomen. Toch kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen toen dit album voor mij te beluisteren was.
The Lovers Are Losing is al wat langer te beluisteren en dat zorgde er mede voor dat de nieuwsgierigheid niet verder afzakte maar juist toenam want dit nummer pakte me wel en doet dat nog steeds.
Ligt het aan mij of klinkt de zang van zanger Tom Chaplin anders? In elk geval vind ik dat op het jaren '80-achtige Better Than This wel zo klinken, maar misschien komt het ook wel omdat dit toch anders is dan we gewend zijn. Het is meer die Spiralling-sound en in eerste instantie vond ik het nummer ook ietwat vervelend met het handjeklap. Inmiddels begint het wat te wennen maar echt juichen kan ik nog niet ondanks het Ultravox geluid wat ze hier een beetje proberen te benaderen lijkt het wel (minus de handjeklap).
Ook You Haven't Told Me Anything heeft een jaren '80-echo in zich maar klinkt toch behoorlijk 2008. Dat vind ik in elk geval lovenswaardig: geen retro-nummers maar toch wel proberen die vibe te vangen. Het lukt ze behoorlijk ook al vind ik het nog erg wennen. Dit nummer is redelijk opgewekt en lijkt op het eerste gehoor wat monotoon maar als je langer luistert hoor je steeds meer kleine dingen.
Perfect Symmetry, de titelsong, heeft dan weer het volle geluid zoals we dat ook van de vorige albums kennen. Beetje galmend, lekker wijds en nu betrap ik mezelf op een raar gevoel: juist omdat dit wat vertrouwder klinkt merk ik dat die andere, nieuwe richting toch wat spannender is. Maar eerlijk is eerlijk: het is ook wel erg fijn om nummers als deze te horen want blijkbaar vind ik het dus toch nog erg lekker. Misschien komt het omdat ik Keane lang niet meer gedraaid heb, maar dit is toch wel een erg fijn nummertje.
You Don't See Me vind ik gewoon een heel mooi nummer: niet te veel opsmuk en wat puurder terug naar de basis. Heel soms hoor ik zelfs even een beetje iets U2-achtigs. Dat zal vast wel een vies woord zijn maar niet voor mij in elk geval.
Again & Again is uptempo en is ook weinig vernieuwend. Dit is de Keane zoals iedereen ze toch wel kent. Fijn te weten voor de mensen die twijfelen over de nieuwe richting die ze hier soms ook opslaan nietwaar?! Ondanks het wat grootste geluid toch een redelijk recht door zee nummer.
Playing Along is wat rustiger wat weer afgewisseld wordt door voor Keane-begrippen wat ruigere momenten. De 'gilletjes' die we zwak op de achtergrond horen tegen het einde doen me een beetje aan de bombast van Muse denken. Bombast? Dus aERo kan er zijn goedkeuring weer aan geven zult u denken? Jazeker!
Die goedkeuring geef ik ook aan het poppy Pretend That You're Alone. Zeker op zijn regenachtige zondag als vandaag slaat dit nummer extra goed aan: weg chagrijn, weg grauwe wolken; de lente hangt in de lucht.
Black Burning Heart heeft wat bliepjes en piepjes als toevoeging maar dat blijft allemaal binnen de perken. Typisch Keane-nummer.
Love Is the End is een zoet, lieflijk nummer dat langzamerhand toch nog wel weet uit te groeien tot een wat vollere song zonder over de rand te gaan. En daarmee is er een einde gekomen aan de nieuwe Keane, tenzij je de Japanse versie in handen hebt of zoals zovelen doen het nummer pindakaast. Ik vind het een beetje overbodig na de afsluiter Love Is the End, want het kent eenzelfde soort aanpak.
En dan heb je het allemaal gehoord, en nog eens, en nog eens en dan kun je een mening vormen. Spiralling zal misschien nog wel eens wennen en zo niet dan is er geen man overboord want dit album is me 100% meegevallen en Keane staat weer in mijn schijnwerpers, iets wat ik van veel andere bandjes die nu met hun derde album komen of net uitgekomen zijn niet kan zeggen. Dat is verrassend te noemen want ik had dat zelf nooit kunnen bedenken: ik was er heilig van overtuigd dat dit me niet veel meer zou doen.
Dat is mooi natuurlijk, want nu kan ik toch dit album in mijn winkelmandje deponeren.

Keaton Henson - Birthdays (2013)

4,0
Ik heb al menig mooi album ontdekt omdat de hoes me zo aanstond.
Birthdays hoort daar niet bij: het stootte me af en daardoor liet ik het links liggen.... totdat user Ruby1966 een nummer op haar Facebook pagina plaatste (Sweetheart, What Have You Done to Us) en ik was verkocht.
Ik hou nu eenmaal van dit soort breekbare nummers met natuurlijke instrumenten waar strijkers een mooie rol toebedeeld krijgen.

Het werd nog gekker: ik kwam er ineens achter dat ik de voorganger Dear ook ken maar dat ik die in tijden niet meer gedraaid heb.
Het bijzondere is dat ik daar soms wat moeite had met zijn stemgeluid die ik toen vergeleek met die van Devendra Banhart of nog beter Charles Frail.

Allemaal toevalligheden maar uiteindelijk gaat het om de beoordeling van Birthdays!
Die spuuglelijke hoes mag best symbolisch genoemd worden voor wat betreft de inhoud van het gebodene: breekbaar, kwetsbaar en misschien niet al te aantrekkelijk maar daardoor des te boeiender en dwingender. Dwingender om er goed naar te luisteren, het in je op te nemen en vooral te genieten.

Keaton Henson maakt muziek uit het hart: puurder dan de 13 nummers die je hier hoort (ja er zijn 3 bonustracks) krijg je ze niet vaak op je muzikale bordje of je moet Antony Hegarty heten.
Het is misschien even doorzetten, ik had daar op de voorganger nog veel meer moeite mee, maar als je dat doet zul je er geen spijt van krijgen.

Birthdays is wel een bescheiden feestje waard.

Kele - The Boxer (2010)

3,0
coldwarkids schreef:
Kele maakt er inderdaad voor het eerst een potje van.. zo ineens is dat .. met Bloc Party heeft hij het nooit fout gedaan.. en nou net een andere richting en boem.. het gaat fout.
Eerst bevestigt hij dat ie homo is en daarna maak tie zo'n plaat.. ik kan het niet meer volgen

Ik snap niet goed wat zijn homo zijn nu weer met de kwaliteit van dit album te maken heeft maar dat terzijde. Misschien moet dat bij hetero artiesten die een slecht album maken voortaan ook maar vermeld worden.

Anyway. The Boxer.

Eigenlijk had ik daar geen enkele interesse in omdat ik Bloc Party per album achteruit vond gaan, maar aangezien dit wat anders zou moeten zijn besloot ik er toch maar naar te gaan luisteren.
De voortekenen waren niet geweldig, maar slecht is weer wat anders.
Al bij opener Walk Tall kreeg ik het idee dat het toch wel eens niet zo best zou gaan uitpakken. Beetje dreinerig en niet bepaald opzienbarend. Tel daar de kenmerkende stem van Kele bij op en het wordt een lastige strijd om mij te overtuigen (ik heb een soort haat-liefde gevoel bij zijn stem). Gooi daar On the Lam achteraan en ik wilde er het bijltje al bij neergooien.
Maar omdat Tenderoni hierna volgt leek het me verstandig nog even vol te houden. Ik vind dit nummer niet zo heel erg verkeerd eigenlijk. The Other Side weet mijn aandacht ook nog prima te vangen, net als Everything You Wanted, maar daarna begint het spel der 'ups and downs' weer.
Unholy Thoughts doet me trouwens wat aan Depeche Mode denken en misschien komt dat wel doordat hij daar heel anders zingt.
Ik weet gewoon niet goed wat ik er nu van moet vinden allemaal: het komt soms zo plat over.
Nee, The Boxer is blijkbaar niet aan mij besteed. Laat ik het vooral maar doen met het debuut van Bloc Party.
Kele solo mag zo af en toe eens opduiken in mijn iTunes (leuk voor de shuffle; een heel album achter elkaar geloof ik wel en als de tijd anders gaat leren laat ik dat zeker even weten ). Ik start met 2,5* wat misschien nog een halfje omhoog kan gaan na verloop van tijd.

Kelis - Flesh Tone (2010)

3,0
Kelis heb ik ooit eens gezien als voorprogramma van U2. Ik kende toen alleen het nummer Milkshake dat ik alleraardigst vond. Helaas vond ik haar wat misplaatst als voorprogramma van een rockband als U2 en haar optreden ging dan ook volledig aan me voorbij.
Verder heb ik sowieso nooit zo'n aandacht gehad voor deze dame.

Toen ik las dat Flesh Tone een dance/disco album zou zijn in de seventiesdisco stijl van Donna Summer, Giorgio Moroder met een hedendaagse stijl zoals we dat Madonna op haar Confessions album ook hoorden doen werd ik wakker en leek het me de moeite waard om Flesh Tone in z'n geheel te beluisteren.
Het klink allemaal prima, de vergelijkingen gaan me wat ver maar zijn ook niet helemaal vreemd alleen gleden de nummers deze keer wat langs me heen. Ik werd er niet echt door gepakt en kreeg niet spontaan zin om met de voetjes van de vloer te gaan (iets wat ik bij genoemde vergelijkingen veel meer heb).
Misschien komt het omdat ik de nieuwe Scissor Sisters zo leuk vind dat dit gewoon net eentje te veel is, maar ik betwijfel of dat een juiste reden is. Ik mis iets in de composities: het komt wat mat en vlakjes op me over in sommige nummers.

Dit alles maakt Flesh Tone niet de spontane klapper waar ik hoopte komende zomer mee in te gaan. Het is zeker niet beroerd en ze zal er ongetwijfeld nieuwe liefhebbers mee aantrekken zoals ze er ook zal afstoten en dat prijs ik op zich wel. Voor mij is dit een album dat ik nog wel even de kans geef maar dat zeker niet verder zal komen dan een vermakelijk plaatje voor autoritten richting strand of zo en daarbij is er niks mis met een beetje platte pop/dance op z'n tijd alleen rijmt dat gevoelsmatig niet met de naam Kelis en dat is een rare uitspraak voor een niet-kenner natuurlijk.