menu

Hier kun je zien welke berichten keijzm73 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Anathema - The Optimist (2017)

4,0
Een sferisch/ stemmig album, met toch meer afwisseling dan ik bij de eerste luisterbeurt beluisterde.

Het album opent zeer fraai met - na de intro - het redelijk stevige Leaving It Behind. Aansluitend subtiele pianoklanken met daaroverheen het geweldig mooie stemgeluid van Lee Douglas in Endless Ways. Een zeer aangenaam nummer. Daarna - in de titeltrack The Optimist - hoor je elementen terug van Endless Ways (subliem gedaan). The Optimist is een erg mooi en dynamisch nummer met subtiele elementen. San Francisco voelt letterlijk als een autorit die je begint en lijkt daarmee een opmaat te zijn naar het latere Can't Let Go. Als tussenstop eerst Springfield. Alhoewel; tussenstop? In Springfield wordt stiekem nog een behoorlijke geluidsmuur opgebouwd. Daarna wordt de tussenstop nog even gerekt met het ingetogen en ontroerende Ghosts. In deze nummers ook de prachtige vocalen van Lee. En voorts weer door met de autorit. Can't Let Go is een nummer met een heerlijke 'drive' welke eindigt in stilstand en het zoeken naar radiostations. Uiteindelijk wordt er een jazz-zender gevonden. Close Your Eyes kan je feitelijk letterlijk nemen. Uitrusten en wegdromen op jazzy vibes. Maar pas op; met het risico op een nachtmerrie. Wildfires voelt als verloren rijden over een niet ophoudende weg dwars door de wildernis. Het laatste nummer Back To The Start (op papier ruim 11 minuten) duurt effectief ‘slechts’ 7 minuten en had wat mij betreft nog korter gemogen. Eigenlijk niet meer dan een outro. En dan zo’n outro waarvan de intro net iets te lang duurt, je vervolgens 3 minuten stilte voorgeschoteld krijgt, gevolgd door een afsluitende soundbite (‘n gelukkig kirrende baby). Dat soort van 'hidden' toestanden is sowieso nooit mijn ding geweest. Maar goed, dat is slechts een kritisch puntje aan het einde van een geweldig album.

Asaf Avidan - Gold Shadow (2015)

4,5
Zeéer fraai album wederom! Maar was niet mijn eerste gedachte toen ik het album hoorde. Tijdens de eerste 2 luisterbeurten dacht ik dat zijn 'kunstje' (z'n stem) wel wat was uitgewerkt. Ah, Different Pulses 2.0 kwam direct bij me op. Maar niets is minder waar blijkt na meerdere luisterbeurten. Asaf heeft meer muzikaliteit in zich dan alleen zijn zeer karakteristieke stemgeluid. Dat wist ik al, maar wordt bevestigd met dit tweede fraaie album zonder de Mojo's.

Het stemgeluid van Asaf is uniek, maar kan daardoor ook overheersend overkomen. Dat het teveel aandacht opeist op het geheel. Daar kan een gevaar in schuilen. Dat juist zijn typerende stemgeluid het extra lastig maakt om te blijven verrassen. Het verrassingseffect is weg. En daarom moet Asaf het nog meer hebben van kwalitatieve muziek. Hij kan niet blijven leunen op z'n schreeuwende excentrieke stemgeluid. En dat deed hij bij Different Pulses al veel minder als je dat album afzet tegen het werk met de Mojo's, waar hij voornamelijk de blues-rock 'uitschreeuwde'.

Stond Asaf op een tweesprong? Meer van hetzelfde of verder experimenteren? In mijn beleving is hij met Gold Shadow ergens het midden gaan zitten. Vernieuwen zonder het roer drastisch om te gooien. Al helt de balans wel over naar de veilige kant. De Oosterse elementen zitten nog steeds mooi verwerkt in de muziek. Over het algemeen is het album minder duister dan Different Pulses, maar kent nog voldoende spanning. En meer dan op Different Pulses wordt de spanningsboog vaker doorbroken met frisse/ vlotte nummers. Vind ik persoonlijk erg fijn, omdat ik bij Different Pulses regelmatig mijn aandacht verlies richting het einde van het album. Gold Shadow biedt meer afwisseling waardoor het ook meer toegankelijk is.

Grappig dat aERodynamIC bij het nummer 'Bang Bang' begint over die bekende cover (My baby shot me down). En inderdaad, staat er ver vanaf. Dit in tegenstelling tot het opvolgende nummer. Had ik net de associatie losgelaten met 'Bang Bang (My baby shot me down)' en dan komt 'The Labyrinth Song' voorbij.. Kan aan mij liggen, maar komt diezelfde associatie weer keihard terug. Het lijkt wel bedoeld. Ik vind het in ieder geval erg typisch... Verder krijg ik - bij de meer theatrale nummers op dit album - een associatie met Little Annie.


Asaf heeft voor mij de verwachting (meer dan) waargemaakt. Ligt in de lijn der verwachting dat ik Gold Shadow beter ga waarderen dan Different Pulses!

Ben Howard - I Forget Where We Were (2014)

4,0
Broem schreef:
Ik vind wel dat veel songs een 'Finkiaans' (vrij naar de singer songwriter Fink)



Dat had ik ook direct bij het uitkomen van het album Broem. Als is dat inmiddels wel wat afgezwakt en heeft Howard een meer eigen identiteit gekregen met zijn 'nieuwe' sound.

Howard komt met een interessant vervolg op zijn 'popdebuut'. Hij had zichzelf uiteraard al verraden met zijn EP 'The Brugh Island' uit 2012. Het heeft nog tamelijk lang geduurd voordat hij tevreden was over zijn vervolgstap. Of heeft hij wellicht bewust de tijd genomen voor de overstap naar een meer diepere laag in zijn muziek. Hoe dan ook; respect voor Howard dat hij geen nummers van zijn (goed ontvangen) EP klakkeloos heeft overgenomen op dit volwaardige album.

'I Forget Where We Were' is qua sound totaal anders dan zijn debuut 'Every Kingdom'. Al hebben beide albums in mijn beleving toch één grote overeenkomst. Beide albums zijn erg homogeen. Het lijkt allemaal net wat teveel op elkaar. Op opbouw van de nummers en de manier waarop het wordt gebracht. Een ervaring die ik ook had bij 'Every Kingdom'. Het duurde erg lang voordat ik de nummers uit elkaar kon houden. En tegen de tijd dat me dat was gelukt, had de plaat z'n magie alweer verloren. En dat dreigt nu weer te gebeuren. Vrijwel elk nummer heeft eenzelfde opbouw (met name de wijze van zingen). Het ontbreekt aan dynamiek. Het kenmerkende fingerpicking. Howard beheerst die techniek heel erg goed, dat weer ik. Maar dit dreigt op het album door te slaan naar een kunstje. Mooi als geheel maar nummers zijn te weinig onderscheidend. En omdat het allemaal veel op elkaar lijkt kan ik moeilijk favoriete nummers benoemen. Op 'End of the Affair' na dan

Nu klink ik wellicht heel negatief, maar zo is het niet bedoeld. Is gewoon een erg goed album, maar er zijn dit jaar betere gemaakt. En hierboven een poging/ mijn redenen waarom ik het album niet in mijn persoonlijke top 10 heb staan.

Bjørn Riis - Forever Comes to an End (2017)

4,0
Het solo-debuut; 'Lullabies in a Car Crash' heeft - achteraf bezien - geen hoog 're-play' gehalte gehad bij me. Waarschijnlijk gewoon verloren geraakt in de vele releases. Hoewel dit nieuwe werk van Riis prima aansluit bij z'n debuut, voelt dit nieuwe album toch net wat minder 'zwaar' aan. Het debuut is in mijn beleving veel indringender. Daar is dreiging echt een constante factor. Niet dat het nu een vrolijke muzikale uiteenzetting is geworden, maar de 2 intermezzo's en halverwege het album het nummer 'Getaway' zorgen voor iets meer lucht.

Ik kan me zo voorstellen dat het voor velen redelijk tamme muziek is, bekeken binnen het genre. Echter als ik eenmaal zijn muziek heb opstaan kan ik het maar moeilijk afzetten en dat is een goed teken. De afwisseling zit 'm meer in de details. En zo valt er bij elke luisterbeurt weer iets nieuws te beluisteren. Een fraai instrumentarium, sferisch, goede dynamiek. Nergens over te top en nergens te lange uitputtende passages. Misschien iets teveel binnen lijntjes. Maar er is meer dan voldoende muziek (ook binnen het genre) dat die lijntjes te buiten gaat en juist daarom vind ik dit erg fijn. 47 minuten is ook precies lang genoeg om mijn aandacht erbij te houden.

Favoriete tracks:
- Where Are You Now
- Forever Comes to an End
- Winter

Caligula's Horse - Bloom (2015)

5,0
Even dit album 'bumpen' hoor!!

Dit is werkelijk te goed om ongemerkt op de achtergrond te laten verdwijnen. Zelf ben ik bij 'Caligula's Horse' uitgekomen via 'Riverside'. 'Riverside' heeft dit jaar ook een geweldig album afgeleverd met 'Love, Fear and the Time Machine'. Minder hard dan het eerdere werk van 'Riverside' en meer melodieus. Ook het thema van die plaat bevalt me en dat helpt uiteraard ook altijd.

Ik kwam tot de ontdekking dat 'Riverside' zit bij het label van; 'Inside Out Music', Vervolgens zag ik dat daar veel artiesten huizen die ik tot mijn smaak reken in het 'prog genre'. Ik noem; Anneke Van Giersbergen, Arjan Lucassen (Ayeron), Devin Townsend, Beardfish, IQ, Nad Sylvan, Pain Of Salvation, Spock's Beard, The Flower Kings, The Tea Party, Transatlantic, Neal Morse, Steve Hackett, Steve Rothery en zo nog een paar. Niet dat ik alles ken van deze artiesten. Een aantal moet ik zelfs nog beter leren kennen. Ik ben niet een 100% prog luisteraar. Sterker nog, ik heb een voorjaar en zomer met voornamelijk veel hip-hop achter de kiezen. Als de dagen lengen neig ik automatisch weer wat meer naar metal en daarbij ben ik altijd zoekende naar nieuwe muziek. In welk genre en welk jaargetijde dan ook.


'Caligula's Horse' huist ook onder het label van 'Inside Out Music' en op het YouTube kanaal van het label klikte ik de video aan van het nummer; (Firelight). Oké niet meteen afhaken. Het is een redelijk catchy nummer met een wat poprock-commercieel karakter en daarmee wijkt het ook enigszins af van de rest op het album. Al met al is dit progressive rock/ metal zoals ik het graag hoor. Dynamisch, retestrak, heerlijke drumsecties en bassloopjes. En ook de zang klopt erbij. Een zangstem komt nogal nauw bij me. Moeilijk te omschrijven waar een zangstem aan moet voldoen. Ook muziek/ genre afhankelijk. Karakteristiek en authentiek zijn van die begrippen die me te binnen schieten. Muzikaal-technisch speelt 'Caligula's Horse' de nummers erg strak en voor sommigen misschien zelfs 'klinisch' weg. Dezelfde smet zoals 'Dream Theater' heeft voor redelijk wat prog liefhebbers. Ik kan dat juist wel waarderen. Ik heb meer moeite met van die volle 'geluidsmuren' zoals die regelmatig worden opgetrokken door bijvoorbeeld 'Steven Wilson' (Porcupine Tree). Het stemgeluid van zanger Jim Grey geeft ook echt emotie aan de 'klinische' sound. Regelmatig wordt er ook echt gas terug genomen tot aan akoestische stukjes in sommige nummers, om vervolgens weer prachtig uit te bouwen. Die dynamiek, dat vind ik mooi. En dat je de verschillende lagen (instrumenten) afzonderlijk blijft horen in het totaal. Bij het nummer 'Dragonfly' neigt de zang van Grey zelfs naar het geluid van 'Jeff Buckley' (dan zit je bij mij sowieso al in de juiste hoek). Mede door de gelijkenis met Buckley - maar ook muzikaal gezien - doet Caligula's Horse me erg denken aan de Amerikaanse band 'Ours'. en zo nu en dan hoor ik wat 'Fair To Midland' terug op dit fantastische album 'Bloom' !!

Inderdaad, ik ben erg enthousiast over deze ontdekking. Werkelijk zo geweldig als je totaal onverwachts, uit het niets, ineens op zoiets moois stuit. En dat in zo'n overbevolkt muzikaal landschap. En ook hun voorgaande twee albums mogen er zijn.

Caligula's Horse - In Contact (2017)

4,0
Gisteren en vandaag weer opgehad. Nu in een periode dat ik weer meer hardere muziek luister bevalt het album stukken beter. Inmiddels ook vaker geluisterd, wat meestal ook helpt. Tijdens het afsterven van de natuur buiten begint het album uit te groeien naar iets moois. Ik kom langzaam maar zeker 'In Contact' zou je kunnen zeggen. Mijn bovenbeschreven argumenten komen bijna volledig te vervallen. Aanvankelijk toch te snel beoordeeld na een tweetal luisterbeurten met nog 1 been staande in nazomerse hip-hop beats of iets dergelijks.

Even kort rechtzetten. Dream The Dead is verre van pretentieus en de schoonheid van het 15 minuten durende Graves openbaart zich nu ook goed. Beiden nummers gaan zelfs tot de meer favoriete nummers behoren. Songs for No One en Will's Song (Let the Colours Run) waren sowieso al favoriet. Enkel het vocale/ conceptuele 'Inertia and the Weapon of the Wall' had wat mij betreft achterwege gelaten mogen worden. The Cannon's Mouth sluit hier wel mooi op aan, zodat het niet heel verstorend werkt. @Sake Die vocale interruptie doet me nu ook minder denken aan Meat Loaf maar krijg er ineens een Eminem associatie bij

Van 3,5 naar 4 sterren.

Cosmograf - Capacitor (2014)

5,0
Geweldig album!! Met name de eerste 5 nummers zijn ijzersterk, waarvan White Car de topper is. Alhoewel? Ik moet bekennen dat ik een zwak heb voor de mystiek en later fantastisch 'rollende' albumopener The Spirit Capture, met de 'wetenschappelijke quotes' door het feitelijk instrumentale nummer heen. Het een-na-laatste nummer The Ghost Gets Made heeft een loom - en daarmee wat zeurend - karakter maar wordt nergens vervelend. Stuck in the Wood is een waardige afsluiter. De associatie met Steven Wilson is waarneembaar. Marillion hoor ik er zelf niet in terug. Eerder bands als Sylvan, Comedy of Errors, Mystery, Nine Stone Close en Carptree.

Capacitor telt (slechts) 7 nummers, waarbij het aanvoelt dat er per nummer precies voldoende tijd is ingestoken. Goed opgebouwde nummers, zeer overtuigend en met gevoel gebracht. Meeslepend zoals karbloos hierboven al terecht schreef. De totale tijdsduur van 52 minuten is meer dan prima voor een album als dit. Liever een lichte teleurstelling dat je weer door het album heen bent, dan dat je gaat kijken hoeveel nummers je nog hebt te gaan.

Het recent uitgebrachte album The Hay-Man Dreams moet ik nog wat vaker beluisteren. Is ook erg goed, maar ik betwijfel of ze daarmee dit album gaan overtreffen. Op dit moment (voor mij) zeker niet!

Cosmograf - End of Ecclesia (2009)

3,5
Tja.... Direct maar even verder uitgewerkt..

Het eerste (aardse *) project van Robin Armstrong opent sterk met 'Sins Of The Father'. Erg jammer dat het nummer nogal schel en vlak uit de hoek komt. Dit geluid stoort me vaker op dit album. Het luistert op momenten weg als een demoversie. Je hoort - in tegenstelling tot zijn latere werk - dat het album op een goedkope manier tot stand is gekomen. Tenminste, zo komt het op me over. Ook heeft hij z'n zangstem nog niet onder controle. Over het algemeen erg onstabiel en bij het nummer 'A Day On The Moon' zelfs ronduit slecht. Het mag best krassig en ruw zijn, maar liever niet vals -brrrr-. En toch, op momenten, heeft z'n stem en intonatie ook wat weg van Roger Waters. Muzikaal zit het allemaal al meteen goed in elkaar op dit debuut... Wellicht ooit; een remake!?

* Waarom schrijf ik specifiek over een 'aards project'. Ik heb de totale discografie van Armstrong nog niet heel erg vaak beluisterd. Simpelweg omdat ik pas bekend ben met deze artiest. Al z'n werken heb ik ten minste 2x beluisterd. Het geluid én het gekozen concept van dit debuut; 'End of Ecclesia' komt in mijn beleving het dichts in de buurt van z'n meest recente werk, namelijk; 'The Hay-Man Dreams'. De tussenliggende albums kennen meer ruimtelijke,- en wetenschappelijke verhaallijnen. Wat deze tussenliggende albums ook een moderner geluid geeft dan dit debuut en 'de dromen van de vogelverschrikker'. Dat is tenminste op dit moment mijn beleving bij de albums. Ergens las ik dat Robin Armstrong te kampen heeft (gehad?) met gezondheidsproblemen die op langere termijn zijn fijne motoriek zouden kunnen aantasten. Nu is de productiviteit van Armstrong groot, maar laten we hopen dat het verhaal achter de 'The Hay-Man Dreams' niet al te autobiografisch is en dat de muzikale cirkel van 'Cosmograaf Armstrong' niet nu al rond is.

Ondanks dat dit album; 'End of Ecclesia' niet mijn favoriete album is, is het nog steeds wel heel erg de moeite waard. Door Alicia beschreven spoiler San Francisco (Be Sure to Wear Flowers in Your Hair) van Scott McKenzie is niet al te moeilijk te ontdekken, maar is ook niet goedkoop gebruikt. De naderende - tuutúúúút - stoomtrein staat me slechts vaag bij. Die ga ik sowieso nog opsporen! Deze toegevoegde samples maakt de muziek van Cosmograaf meer levendig en versterkt het onderliggende verhaal.

Eindconclusie; al met al een zeer fraai eerste werkstuk van Armstrong, maar zeker nog niet bovenaards!

Cosmograf - When Age Has Done Its Duty (2011)

5,0
Een grote en knappe stap voorwaarts. Sommige artiesten komen uit het niets op de proppen met een geweldig debuut wat ze vervolgens nooit meer weten te evenaren. Laat staan overtreffen. Robin Armstrong is het wel gelukt. Zijn tweede album zit wederom erg knap in elkaar. Meer consistent dan de voorganger ‘End of Ecclesia’. Slechts een blik op de tracklist om te zien dat het ook nu weer om een conceptalbum gaat. En heel slim ook, een voor iedereen herkenbaar concept; het gewicht van de levensjaren en de vergankelijkheid van het leven. Het verhaal en daarmee de muziek is over het algemeen niet opbeurend. Donkere klanken al vanaf de geboorte bezongen in het prachtige openingsnummer; ‘Into This World’ en de droefenis duurt feitelijk tot aan de dood en dus tot het einde van het album. Ondanks het thema en donkere klanken is het in z’n algemeenheid geen deprimerend album. Sterker; je kan er bij wegdromen, maar soms ook heerlijk bij opleven.

Het verhaal wordt mooi bij elkaar gehouden door het gebruik van levensechte samples. Iets wat kenmerkend is bij de projecten van Armstrong. Al zijn uitgebrachte albums bevatten samples/ soundscapes waarmee hij zijn verhalen kracht bijzet. Dit doet Armstrong steeds binnen de lijntjes, zodat het niet voorspelbaar wordt of dat het teveel op een hoorspel gaat lijken.

De eerste 11 minuten zijn voor ‘Into This World’. Een prachtig nummer met een mooie spanningsboog. Het begin van het nummer doet me denken aan bands als ANATHEMA en SYLVAN. Na de opbouw neigt het meer naar DEEP PURPLE en LED ZEPPELIN. Na de fraaie opening belanden we ergens in Middeleeuwen. Zo voelt het tenminste door het geluid van een smid en de folkgetinte nummers; 'Blacksmith's Hammer' en 'On Which We Stand'. Deze nummers doen me denken aan BIG BIG TRAIN. Tegelijkertijd heeft de vertellende zang veel weg van PENDRAGON (The Wishing Well). Mooi zoals de prog-folk-sfeer wordt neergezet.

Dan samples van een carnavalesk dorpsfestival, een blaffende hond en weer de tikkende klok welke aan het begin van het album ook was te horen. Met 'Bakelite Switch' wordt de folk achter ons gelaten en worden we meegenomen naar een meer modern tijdperk met nieuwe technologie en vermaak in vele opzichten. Het geluk van de '70's wordt bezongen. Maar ook de meer moderne tijd met overvloed aan technologie. Het lijkt erop alsof Armstrong duidelijk probeert te maken dat; of je nu in de middeleeuwen bent geboren dan wel in de ’70s of in het heden; dat elk tijdperk zijn narigheden heeft. Geen muzikale referentie, maar bij het aftellen aan het einde van dit nummer komt ook DAVID BOWIE nog even voorbij.

Wederom festivalgeluiden en de tijdklok. 'Memory Lost' wordt duidelijk gezongen door iemand anders. Na wat zoekwerk weet ik dat het gaat om Huw Lloyd Jones (ALSO EDEN, UNTO US). Dit nummer geeft me associaties met MARILLION en PINK FLOYD. Prachtig nummer! Een van mijn favorieten op dit album.

‘When Age Has Done Its Duty’. Een levensbeschouwing. Maar ook een nabeschouwing van de eerdere nummers. Zo komt het op mij over. Hierdoor is het nummer erg tekstgericht. De eerste 3 minuten hoor je een verteller/narrator (Tom O Bedlam). Navolgende zang is voor rekening van STEVE THORNE. Diepzinnige teksten met een poging tot relativering aan het einde van het nummer door een inkomend telefoontje.

Het afwisselen van zangers en de beurt geven aan een verhalenverteller draagt op een positieve wijze bij aan de dynamiek en diversiteit van het album. Door het toepassen van verschillende stemmen, tezamen met de gebruikte samples komt het concept meer tot leven. Het wordt meer filmisch. Iets waar bijvoorbeeld Arjen Luccassen (AYREON) ook altijd handig gebruik van maakt bij z’n projecten.

Dan is daar de flatline en het witte licht. ‘White Light Awaits’ opent verrassend met mystieke synths. Die had ik nog niet gehoord op het album. Tenminste niet zo aanwezig als in dit nummer. Erg mooi toegepast! Het doet me denken aan de Netflix serie STRANGER THINGS. De zware en donkere gitaarrif die er tegen het einde inkomt is krachtig en meedogenloos. Ik denk wel het beste nummer tussen leven en dood. Tevens een van mijn favoriete nummers op het album.

‘Dog On The Clee’ Kerkklok, blaffende hond, vogeltjes. Outro.. Rust!


Zo hoppekee!! Eén recensie verder en weer wat dichter bij de dood

Counting Crows - Somewhere Under Wonderland (2014)

5,0
[quote]Bonk schreef:
(quote)


Op een mooie 3e plek in mijn eindlijst Met de aantekening dat 'Palisades Park' hét nummer van 2014 is voor mij. Zelfs een van de betere nummers ooit van Counting Crows. Soort van Round Here 2.0.

De uitschieters van 'Somewhere Under Wonderland'; zoals gezegd het meer dan geweldige 'Palisades Park' en het zeer fraaie 'God of Ocean Tides'. Ook 'Dislocation' en 'Possibility Days' zijn bovengemiddeld goed. De overige nummers zijn gewoon goed. Nou ja, op twee nummers na wat mij betreft. 'Elvis Went to Hollywood' begint me wat te irriteren. Eigenlijk al direct een soort van afkeer tegen dat nummer gehad en 'Cover Up The Sun' ligt in de lijn van het voorgaande cover-album 'Underwater Sunshine (Or What We Did on Our Summer Vacation)', terwijl ze met de rest van de nieuwe nummers juist afstand hebben genomen van die Americana/Country sound. Het is al geen briljant nummer maar valt ook gewoon buiten de boot op deze plaat.

Dit jaar meerdere malen in recensies - en zelfs bij aanhangers van de band - opgepikt dat dit het beste album is van Counting Crows. Wat mij betreft een keurige 5e plek binnen de discografie. En dat is nog steeds heel erg goed als je weet hoe zeer ik die eerdere albums waardeer. Ik vind het sowieso nog steeds lastig om de eerste 4 albums op volgorde te zetten. 'August and Everything After' is inwisselbaar met 'Recovering the Satellites', zoals 'Hard Candy' op momenten inwisselbaar is met 'This Candy Life'. Mede afhankelijk van het jaargetijde....

In zekere zin zou je kunnen zeggen dat Counting Crows terug is. Ze hebben met 'Somewhere Under Wonderland' een zeer genietbaar album afgeleverd, met daarop zelfs de instant klassieker 'Palisades Park'. Sommige nummers bezinken wellicht alsnog. Al twijfel ik daar wel aan. De meeste nummers hebben niet de verborgen lagen zoals 'Palisades Park' en de nummers op bijvoorbeeld 'August and Everything After' dat wel heel erg hebben. Daar bleef je steeds nieuwe dingen ontdekken. Wat dat betreft zijn de meeste nummers op het nieuwe album minder 'duurzaam'. Maar dat laatste zal de tijd moeten uitwijzen....

D'Angelo and the Vanguard - Black Messiah (2014)

4,0
Toen ik '1000 Deaths' de eerste keer over de speakers voorbij hoorde komen dacht ik dat er twee nummers door elkaar heen speelde. Wat een chaos! Inmiddels vaker geluisterd en dat nummer zit geweldig in elkaar. Komt vooral naar boven al luisterend via hoofdtelefoon/ earplugs. Heerlijk a-ritmisch en toch ook weer niet. Albumopener 'Ain't That Easy' (heerlijk funky met erg toffe 'claps') en albumafsluiter 'Another Life' springen er ook uit voor me. Alles ertussen luistert erg lekker weg. Nu al erg fijn. Laat staan over een paar maanden tijdens de opkomende lente Verder ben ik onbekend met D'Angelo, maar had wel gelijk een Prince associatie bij het luisteren van dit album.

Dream Theater - The Astonishing (2016)

4,0
Mijn eerste volledige luisterbeurt zit erop. Waarna ik niet zeker weet of ik er nog een keer in z'n geheel aan ga beginnen? Niet snel in ieder geval. Het album luistert weg als een film. Zowel vanwege het concept, de opbouw/ indeling van de nummers, de arrangementen en de totale lengte. Een film hoef ik ook niet direct nog een keer te zien. En dat gevoel heb ik ook na het luisteren van 'The Astonishing'.

Afgezet tegen een film is 2 uur nog niet eens zo heel erg lang. Zeker niet als je een goed verhaal wil vertellen. Of hier een goed verhaal schuilgaat achter de muziek weet ik niet. Wat ik her en der opving in de lyrics geeft niet direct aandrang om me erin te verdiepen. Ik heb de indruk dat het een oppervlakkige vertelling is met veel clichés. Is niet heel erg. Muziek is de hoofdzaak, al kan een goed thema/ concept zeker wel helpen als het je aanspreekt. Maar vooralsnog - bij dit album - is muziek de hoofdzaak en daar heb je wat mij betref geen 2 uur voor nodig om dat mooi tot uiting te brengen. Bij een film word je constant visueel gevoed (of afgeleid). Bij muziek 'moet' je je eigen beelden creëren. Meerdere malen 2 uur lang aandachtig naar een album luisteren om al het moois te ontdekken gaat 'm niet worden voor mij. Daarvoor werd ik tijdens de eerste luisterbeurt te weinig verrast. Hoewel het geheel ook zeker niet onaangenaam is. Ik heb niet de neiging gehad om het album/ 'de film' af te zetten en dat zegt ook wel iets.

Tijdens het luisteren had ik ook regelmatig associaties met het geluid wat je terughoort in het 'muzikale landschap' van 'Songs For Worship'. Is niet echt een stroming denk ik (misschien een sub-genre). Zit 'm deels in het concept van 'The Astonishing' , maar zeker ook in het gebruikte - zeer breed ingezette - instrumentarium, de arrangementen (het spelen met dynamiek) en uiteraard de lyrics. Knap gedaan, want hierdoor hoor ik in de muziek elementen terug van vrees, hoop, bezinning, geloof, overwinning en vrijheid. En dus; de thematiek van het album. Erg fraai, als je een bepaald concept bedenkt en vervolgens de bedachte thematiek kan vertalen en muzikaal terug kan laten horen in je muziek. Als je dat goed doet zijn de onderliggende teksten ook minder belangrijk. Net als een film met een zwak plot als onderlegger maar wordt gedragen door waanzinnig mooie beelden.

De komende tijd zal ik zeker vaker luisteren naar de aangereikte ingekorte versie van 'The Astonishing'. Als die nummers bevallen en verder doorgroeien zal ik op termijn verder gaan speuren naar mooie giften van muziek!

Elbow - The Take Off and Landing of Everything (2014)

5,0
The Take Of And Landing Of Everything is waar al het beste van Elbow bij elkaar komt. Als bij de meeste muziek laat het album zich het best ontdekken luisterend via een hoofdtelefoon. De muziek geeft mij rust. Ik kom tot een soort van bezinning als ik het album op heb staan. De betoverende stem van Guy Garvey geeft woorden als 'angel' en 'devotion' nog meer magie. Magisch zijn ook de klanken, de muziek onder de geweldige melodieuze zanglijnen van Guy. Anders kan ik het niet omschrijven. Elbow heeft zelfs zeer lang op de eerste plek van mijn eindlijst gestaan. Vorige week sloeg alsnog de twijfel toe of het album op nummer 1 zou moeten eindigen. Teveel geweldige muziek waartegen dit mooie werk moet concurreren. Korte toelichting hierop. The War Of Drugs is een nieuwe band voor me. Evenals The Pineapple Thief. Door deze bands werd ik echt zeer aangenaam verrast dit jaar. Terwijl Elbow - en andere bands - zich waar moesten maken met nieuw werk. En ja, Elbow heeft zich waargemaakt. Zelfs meer dan dat. Op dit moment (want ja, blijft een momentopname) niet mijn meest favoriete plaat van 2014, maar zeker wel mijn meest favoriete album van de band. En dat is ook wat waard.

Na een relatiebreuk heeft Guy het album grotendeels geschreven in New York. Het album gaat over terugkijken (go straight to the place where you first lost your balance), troost zoeken, de balans opmaken als je je 40e levensjaar hebt bereikt. Niet verbitterd achterom kijken, maar vooruitkijken wat de toekomst nog voor moois te bieden heeft.

"It's to do with the fact that there have been [so many] life events. There are five members of the band—people have split up, got together, had children. It never stops, this stuff. Especially round the [age of] 40 mark... and yet I wanted to remain celebratory about that. Everybody's feeling relief, with remorse, next to joy, next to loss. But I think laughing very hard and worrying very little is a good way to keep young." (via Wikipedia)

De eerste maanden nadat het album uit was had ik steeds weer een andere nummer als favoriet. Dit zonder dat de eerdere favoriet in kracht afnam. Met andere woorden; het album als totaal groeide. Nou ja, met name het eerste deel van het album groeide heel erg en het tweede deel bleef gewoon goed. In eerste instantie werd het bedoeld grillige 'Charge' mijn eerste favoriete nummer. Nadat de repeatfrequentie van Charge minder werd hoorde ik ineens de schoonheid van albumopener 'This Blue World'. Man-man, wat een hoogwaardige teksten. En dan ook nog eens prachtig en geloofwaardig gebracht;
A sober midnight wish flies over the rooves and down through the years
Hope that you and yours are sleeping
Safe and warm in size formation
While three chambers of my heart beat true and strong with love for another
The fourth, the fourth is yours forever

Maar zogezegd was het meer grillige 'Charge' mijn eerste favoriet van het album. Wellicht omdat dit (aanvankelijk) het meest kenmerkende Elbow nummer is. Onlangs las ik dat het nummer Charge gaat over een ouder wordende man die in zijn stamkroeg klaagt over dat hij weinig respect ontvangt van de nieuwe/ jongere bar bezoekers. Leuk om te weten dat Elbow - naar aanleiding van deze plaat - haar eigen bier heeft ontwikkelt; genaamd 'Charge' (http://elbowbeer.co.uk/)

Het mooiste stukje muziek op het album is het moment waar Fly Boy Blue (met het zeer toffe basloopje) aanzwelt met de bombastische blazers en strijkers, stilvalt en vervolgens overgaat naar het mooi rollende Lunette. Zo prachtig gedaan. Ook hier weer de prachtig melodieus gezongen zanglijnen. En ook het fundament van het album komt hier weer naar boven; “I’m reaching the age when decisions are made on the life and the liver”.

Vervolgens werden ook nog favoriet; New York Morning en Real Life (Angel). Op New Morning hoor je de stad echt tot leven komen. New York wordt (verder) (op)gebouwd. Je hoort letterlijk het bouwen aan de stad. Bewonderingswaardig als datgene wat je wil vertellen in een nummer ook daadwerkelijk kan worden gehoord. Momenten van rust en bezinning beleef ik tijdens het gehele album, maar op bepaalde momenten meer concreet. zoals bij het nummer Real Life;
You I’ve never known dumbfounded
So out of reach and hollowed through
Blue and white the light and sound surrounding
As the music pulls you through
And on that hallelujah morning
In the arms of new love
The peace that you’ll feel’s
Real life

Typte ik hierboven dat ik tijdens eerste luisterbeurten het meest werd aangetrokken tot het nummer 'Charge', vanwege het meer vertrouwde Elbow geluid. Later is dit weggeëbd omdat het album helemaal Elbow is. Mede door de karakteristieke zang van Guy. Wel kan ik voor mezelf een duidelijke tweedeling maken tussen de eerste 5 nummers en de 5 nummers die daarop volgen. Vanaf Honey Sun vind ik het allemaal veel meer 'typisch Elbow' klinken. In die nummers komt meer de dreiging naar voren welke ook hoorbaar is op voorgaande albums. Over het algemeen beluister ik bij de eerste 5 nummers een meer persoonlijk geluid van Guy terug op deze plaat. Ook niet gek als je bedenkt dat hij er een tijd lang alleen aan heeft gewerkt/ geschreven in een ander land, een grote wereldstad met een net wat andere cultuur vergeleken met zijn thuishaven Manchester. Als deze constatering juist is pleit dat voor zanger Guy Garvey maar dus wat minder voor Elbow als band.

Galahad - Empires Never Last (2007)

Inmiddels een paar luisterbeurten verder. Progrock die aanleunt tegen progmetal. De zang is enigszins dramatisch aangezet, wat het theatraal en clichématig doet klinken. In dit geval in wel perfect passend bij de muziek en het concept.

Het staat in mijn beleving verder af van neo-prog, want 'het geluid' van de oude giganten (Pink Floyd, Genesis, Yes, etc.) hoor ik hier toch minder in terug. Ook kan ik niet echt een connectie ontdekken met huidige neo-prog bands (Marillion, Anathema, Big Big Train, The Pineapple Thief). Over het algemeen is dit minder melodieus/psychedelisch en meer rechtuit en bombastisch rockend, maar toch met her en der symfonische stukjes. (nergens wordt het metal).

Het album opent wat apart met een rommelig instrumentaal nummer dat abrupt eindigt. Door deze onverwachte start en wending word je eigenlijk op het verkeerde been gezet, waardoor het tweede nummer Termination extra goed uit te verf komt. Mooi moment als de fraaie zangstemmen (van hem en haar) voor de eerste keer klinken. Van Termination tot aan de titeltrack Empires Never Last is het genieten. Om aan alle clichés te voldoen wordt het album afgesloten met een nummer dat voor een ballad door kan gaan.

Een heel erg fijn en krachtig album. Misschien niet vernieuwend maar toch fris genoeg om 61 minuten te boeien. Of 71 minuten als je de deluxe uitvoering hebt. Extra hierop; alternatieve versies van Termination en This Life Could Be My Last. Beiden onder enkel pianobegeleiding. Prachtig uitgevoerd!

Mezelf toch maar eens verdiepen in de discografie van Galahad. Dat zijn dus 10 reguliere albums, die over het algemeen erg goede scores hebben. Eerst maar eens luisteren naar hun meest recente werk Quiet Storms wat ze dit jaar hebben uitgebracht.

Kendrick Lamar - To Pimp a Butterfly (2015)

5,0
Woord vooraf
Ik vang aan een stukje te schrijven over mijn positie/ beleving van hip-hop. Normaal gesproken schrijf ik weinig binnen dit genre. Omdat ik niet het idee heb dat ik hier iets aan kan bijdragen. Misschien ook nu niet, maar ik ga het toch proberen. Lange tijd – ik gok tussen 1997 en 2012 – heeft hip-hop ver van me afgestaan. Omdat deze trending release van Kendrick ook veel muziekliefhebbers zal aantrekken die weinig of zelfs niets hebben met hip-hop kan ik me voorstellen dat dit album aanvankelijk klinkt als een van vele hip hop releases. Maar ik beluister wel degelijk een extra dimensie in dit album.

Begin jaren ’90 luisterde ik nog redelijk wat hiphop. Snoop Dog, 2 Pac, Dr. Dre, L.L. Cool J. Tone Loc, Eminem. De toen gevestigde namen en dus niet echt underground hip-hop. gaandeweg de jaren ’90 werd ik meer naar de Rock en Grunge getrokken en nog wat later heb ik een behoorlijk lange uitstap gehad naar het singer- songwriters genre. Hoe dan ook raakte hip-hop vrijwel geheel uit beeld bij me. Eminem is de enige die ik altijd ben blijven volgen.

Sinds 2012 ben ik weer meer aan het luisteren naar hip-hop. Het aandeel hip-hop waar ik naar luister neemt ook weer per jaar toe. Eigenlijk sinds de ontdekking van de meer melodieuze soul en jazzy hip-hop. ‘Orange’ van Frank Ocean uit 2012 was zo’n album wat me erg nieuwsgierig maakte naar de (voor mij) nieuwe lichting hip-hop. In hetzelfde jaar kwam ook Kendrick Lamars’ Good Kid, m.A.A.d. City uit. Destijds voor mij beiden albums die niet gelijk op de juiste plek vielen bij me, maar vanwege de hoge scores hier op MuMe wel blijven luisteren. Totdat de muziek wel echt binnen kwam. Stilletjes aan zijn er best veel hip-hop acts bijgekomen die ik erg goed weet te waarderen, zoals; The Roots, Atmosphere, CYNE, Cunninglynguists, Lupe Fiasco, Common, Ab Soul, Drake, de 'stal' van A$AP maar ook Justin Timberlake. Vorig jaar zijn daar J.Cale, Logic en Run The Jewels bijgekomen. En dit jaar Joey Bada$$, Ghostface Killah en Earl Sweatshirt.

Ik denk dat er een bepaalde overeenkomst zit in de flow en sound van de hierboven genoemde acts. Want er zijn ook behoorlijk wat hip-hop acts waar ik nog steeds weinig tot niets mee kan (zoals dit uiteraard ook geldt binnen andere genres). Als voorbeeld; op Good Kid, m.A.A.d. City (GKMC) van Kendrick rapt ene ‘MC Eiht’ mee op de titeltrack. Geweldig nummer, maar als ik vervolgens naar het werk van ‘MC Eiht’ luister kan ik daar erg weinig mee. Daarmee lijkt het alsof de hardere ‘Gangstra Rap’ verder van me afstaat en ik dus meer neig naar de ‘Gangstra Funk’ (G-Funk). Wat dat betreft is mijn smaak van hip-hop dus nog niet heel veel veranderd als ik kijk naar de hip-hop waar ik vroeger in de jaren ’90 naar luisterde.



To Pimp A Butterfly
To Pimp A Butterfly is werkelijk een geniaal concept album. Een album met een verhaal wat perfect aansluit op Kendricks’ vorige album. Ik heb naar aanleiding van deze release de berichten ook weer ‘s gelezen die staan bij GKMC. Wel leuk om te lezen dat sommige metaforen niet worden opgepikt. Zoals bijvoorbeeld bij het nummer ‘Backseat Freestyle’. Dit lijkt gewoon een heel erg vuig nummer. En dat is het ook -lol-, maar er zit wel meer achter zijn wens om een lul te hebben die zo groot is als de Eifeltoren (er staan ook niet voor niets 72 namen gebeiteld in de Eifel toren). Zijn grootheidswaanzin in dat nummer staat als metafoor voor wat hij wil bereiken als rapper/ hip hop artiest. Heel GKMC staat in het teken daarvan. ‘Bitch Don’t Kill My Vibe’ is daar ook een heel duidelijk voorbeeld van. Dat Kendrick ten koste van alles het wil maken met zijn muziek. En met dit nieuwe album borduurt Kendrick daar op door. Ten tijden van GKMC is Kendrick nog de niet ontpopte cocon. De cocon waarmee ook dit album begint met ‘Wesley’s Theory’.

gaandeweg het album hoor je steeds hetzelfde stukje tekst wat steeds verder wordt aangevuld. Een gedicht wat feitelijk geen gedicht is. Hier kom je pas achter als je het afsluitende ‘Mortal Man’ heb geluisterd. Het zijn flarden tekst afkomstig met een interview wat Kendrick had met Tupac in Zweden (1994);

It is revealed that Lamar was reading this poem to the late great hip hop icon, and Lamar’s biggest influence, Tupac Shakur. Using snippets from a 1994 interview with the Swedish radio show P3 Soul, Lamar is able to ask his idol every question that has been troubling him throughout the album: what it means to be rich, how to keep sane and in touch with your roots despite fame and success, when a man should fight, what the future holds for himself and his generation. Tupac, also from the West Coast, was an icon, still is, and during his height of fame he tried to remain connected to the streets that raised him, despite the efforts and temptations used to corrupt him: the money, the women, the court cases - “when shit hit the fan, is you still a fan?”.

Misschien wat arrogant van Kendrick. Maar hij ervaart een gelijkenis met zijn neergeschoten idool. Kendrick wil (net als Tupac) worden gezien als wereldverbeteraar. Veel luisteren en lezen draagt bij aan het besef waar het album over gaat. En nee, dat doe ik niet bij elk concept album. Maar bij deze deed ik het gelukkig wel. En was het meer dan waard. Draagt zeker bij aan mijn waardering voor het album. Eerder verwees user FelipeGutiérrez al naar deze link; http://thehippestkidsintown.tumblr.com/post/113897519856/kendrick-lamar-to-pimp-a-butterfly-explained.. Dank voor het plaatsen! Ik denk dat de schrijver van dat stuk erg dicht op het verhaal van Kendrick zit. Leuk om te ontdekken dat nummers een diepere laag hebben. ‘These Walls’ gaat bijvoorbeeld niet alleen over sex! Alle tracks vóór ‘Momma’ zouden gaan over zijn tijd buiten Comptom en vanaf ‘Momma’ (tweede deel van het album) is Kendrick weer teruggekeerd naar zijn ‘mad city. Binnen het totale verhaal en daarmee Kendricks' leven is Mortal Man een prachtig slotstuk. Het interview van Tupac functioneert als rode draad door het album. Fungeert als fundament (de cocon) van dit album. Dit ‘vlindertheorie’ laat zich pas op het laatst ontpoppen.. Zeer fraai neergezet.

Iets wat nog nergens heb gelezen maar zelf vermoed. Kendrick heeft het regelmatig over Lucy (met name in de track For Sale). Is Lucy zijn nieuwe vriendin ná Sherane? (GKMC). Of toch een metafoor voor drugs, met hierin een verwijzing naar The Beatles (LSD Lucy in Sky with Diamonds). Iets waarvan Kendrick claimt dat hij het nooit heeft gebruikt!?

En verder ben ik nog erg benieuwd naar de albumversie van 'I'. Aanvankelijk was ik wat teleurgesteld dat niet de singleversie erop stond die ik erg tof vind. Na vele luisterbeurten ben ik om. Deze live versie met opstootje in zijn eigen zwarte publiek past zo waanzinnig goed op het album dat het ervoor gemaakt lijkt te zijn. Als het werkelijk een geïmproviseerde liveregistratie betreft, is Kendrick nog briljanter dan ik nu al denk. Waanzinnig knap hoe hij dat oppakt en weet om te buigen naar een 'positief' verhaal.

Met de achtergrondinformatie en GKMC in het achterhoofd luistert To Pimp A Butterfly weg als een film. En in dit geval een waargebeurd verhaal. Ook al staan wij ver weg van de straten van Comptom waarin Kendrick is opgegroeid weet hij het verdomd goed in beeld te brengen. En dat zonder beelden, maar door middel van heerlijke flows, gevarieerde muziekstijlen een afwisselend stemgeluid. Alles tezamen gegoten in een coherent geheel. Het zit heerlijk melodieus in elkaar met soulvolle, jazzy en funky hip-hop sound. Als je het album vaker luistert zal je merken dat de interludes werken als lijm die de boel stevig bij elkaar houdt. Zo ervaar ik het tenminste.

Voor mij behoort Kendrick Lamar met het uitkomen van zijn nieuwe album tot de top van de huidige hip hop scene. Tot zover ik de scene kan overzien dan hè! Ik verdiep me niet altijd in een album als het uitkomt, maar deze release vroeg er gewoon om.. Waúw!

Machine Head - Bloodstone & Diamonds (2014)

4,0
Laatste maanden weer metal aan het luisteren. Dus deze nieuwe Machine Head kwam voor mij op het juiste moment. Voor mij het beste metal album van 2014. Maar goed, eerlijk zijn. Het overgrote deel van de metal releases zijn dit jaar aan me voorbij gegaan. Je kan ook niet alles luisteren. Maar - zoals ik jaren geleden ook deed - andere genres afwisselen met een stevig stukje metal tussendoor wil ik er wel weer inhouden.. \m/

Qua 'hardheid' sluit Machine Head altijd goed aan op wat ik graag hoor in metal. Harde maar nog verstaanbare en 'zuivere' zang. De snelheid en tempowisselingen met beukende tussenstukken, tezamen met innemende riffs. Zoiets! Hardere en meer duistere metal kan ik op zich ook wel aan. Zachter ook -lol-. Normaal gesproken kan ik een heel album van Machine Head zonder problemen uitzitten. De tijdsduur is de beproeving bij 'Bloodstone & Diamonds'. Heb het album sinds de release 2 of 3x in z'n geheel geluisterd en wat vaker in twee delen.. Of wat individuele nummers.

Absolute uitschieter voor is voor mij 'Night of Long Knives'. Echt een meesterlijke metal track. Verder springen 'Now We Die' en 'Game Over' er uit voor me. De intro van 'Sail Into the Black' is gezien de titel van het nummer erg tof, maar ik vind 'm wel wat lang duren. Was fijn geweest als er net wat meer wind in de zeilen had gestaan

Ought - More Than Any Other Day (2014)

4,0
DargorDT schreef:
Ought is voorlopig de minste van alle cd's uit 2014 die ik momenteel aan het proberen ben. Ik vind dit echt verschrikkelijk... Die zang! Hoe kan iemand zo zingen? Jack White kan ik ook niet aanhoren, het zal wel aan mij liggen. Hemeltergend onvast gekras. En de muziek is een onsamenhangend rommeltje.


Eerlijk en recht voor z'n raap. Dat mag ik wel. Zowel jouw reactie als deze muziek. Voor mij juist een van de leukere ontdekkingen tegen het einde van het jaar. Alleen wel lastig te beoordelen of dat Ought alsnog in mijn top 10 moet eindigen. Want met name het middenstuk met de nummers; 'Today, More Than Any Other Day', 'Habit' en 'The Weather Song' vind ik echt geweldig. Heerlijk stuiterend het jaar uit Dat de uitvoering muzikaal technisch niet briljant/ perfect is beluister ik uiteraard ook. De zang is op het randje. Maar (wat mij betreft) er niet overheen. Het past deze garage/ punk/ rockmuziek. Wat jij beschrijft als 'onvast gekrast' vind ik wel meevallen. Zou het eerder omschrijven als 'karakteristiek' en wat stoepkrijt schrijft 'tegen het irritante aan'. En 'onsamenhangend rommeltje' zoals Co Jackso al terecht omschreef als 'heerlijk chaotisch'. Ik kan dit wel waarderen op z'n tijd.

Albumopener een 'Pleasant Heart' is een tof nummer om mee in de stemming te komen. En dan de opbouw en dynamiek van 'Today, More Than Any Other Day'. De intro, het gesproken stukje en dan gaat het los; 1,2,3,4... En wat later, na de break;
Look into the eyes of the old man on the train and say
'Well everything is going to be ok'
Dadadadadada
Does the radio play
but it's ok because
Today More Than Any Other Day
I am the center of everything is play just for me
Everything is going to be ok


Tijdens de eerste keer luisteren naar 'Habit' was ik al weg van het nummer. Toen ik vervolgens (via MusicMatch) de tekst voorbij zag komen groeide het nummer nog wat meer. Geweldig hoe tekst en muziek samenkomen in dit nummer;
And I give in again.
( en dan die subtiele zucht )
And there it comes again.
My limitation.

en later:
I feel a habit forming.
A habit a habit a habit a habit a habit.
Well I feel a, I feel a habit a habit a habit a habit a ...


'The Weather Song' is bijna een reguliere popsong. Heerlijk up-tempo en vrolijk.
Tell me what the weather's like,
so I don't have to go outside,
and I'll shut up and spend a week inside my head.


'Around again' is zeer oké. Het lekker stevige 'Clarity' ook prima. De nummers 'Forgiveness' en 'Gemini' doen me vooralsnog niet zoveel. 'Gemini' is dan wel weer leuk als afsluiter met het meer psychedelische geluid. Al met al weet ik nog niet of het album in mijn eindlijst blijft staan, maar wel veel gedraaid de afgelopen dagen. Alleen al vanwege het knotsgekke middenstuk. Het staat momenteel nog op de 7e plek binnen mijn top 10. Misschien wat impulsief daar neergezet, maar ik vind het een erg tof album. Toch voelt het ergens niet geheel fear ten opzichte van andere 'kwalitatief betere' 2014 albums die ik dan toch 'degradeer'. Hetzelfde geldt eigenlijk voor het debuutalbum van Royal Blood die ik momenteel ook nog in mijn top 10 heb staan. Royal Blood ligt enigszins in dezelfde lijn met dit debuut van Ought. Al neigt Royal Blood dan weer meer naar het werk van Jack White. Dus niet een directe tip voor jou DargorDT maar daarmee is de cirkel wel weer rond

n.b.
Grappig ook. Want ik had totaal niet verwacht dat ik bij dit album mijn herintreding zou doen op MuMe. Het leven zit vol mooie verrassingen

Prong - Ruining Lives (2014)

4,5
Yep!! Belachelijk lekkere, strakke en harde metalen plaat. Nu regelmaat op m'n kop gehad! En doet nog steeds geen pijn. Integendeel. Als het album is afgelopen de neiging om 'm nog 's te luisteren. En nog 's. Dit in tegenstelling tot de nieuwe Machine Head Ook een zeer toegankelijk metal album. En is eigenlijk minder hard dan ik in eerste instantie beluisterde. Waarschijnlijk vanwege de fijne afwisseling. Want nummers als; Windows Shut, Absence of Light en Will Run Riot, daar zitten van die aanstekelijke pop-melodieuze elementen in. Maar andere nummers (Turnover, Ruining Lives, The Book of Change) beuken er gewoon (kei)hard in. Heerlijk die 'rollende drums' (is vast een meer technische benaming voor). Eerder spookte Monster Magnet door mijn hoofd. Dat is het echt niet... Tharepy? komt nu regelmatig bij me op tijdens het luisteren.

Ik ben momenteel eigenlijk de Top2000 aan het volgen. Album even opgezet tijdens die vervelend lange reclame-nieuws-reclame blokken. Maar kon 'm niet meer afzetten. En dat is dus een goed teken. Flinke sprong in mijn eindlijst. En komt op de valreep van 2014 vóór Machine Head te staan als beste metal plaat. Bedankt DargorDT

The National - Sleep Well Beast (2017)

5,0
Wederom een geweldig album van The National. Van begin tot einde. Alle reeds bekende elementen van de band komen erin terug én meer. Het geluid van de band is verrijkt door de diverse nevenprojecten van de bandleden. Deze verrijking is mooi subtiel en oprecht ingebracht.

Bewonderenswaardig om voor de 7e opvolgende keer een album neer te zetten dat staat als een huis. Tegelijkertijd vernieuwend te zijn, maar zonder direct het vertrouwde geluid overboord te gooien. Mooi extraatje op dit album is de gastbijdrage van Lisa Hannigan. Ze valt in een aantal nummers bij, zij het zeer minimaal. Ook de quote in 'Walk it Back' zou naar zeggen van Matt zijn ingesproken door Lisa. Al vind ik dat wat merkwaardig omdat dat stukje niet klinkt als een vrouwenstem!? Wat mij betreft had het aandeel van Lisa best groter mogen zijn. Het debuutalbum van de band bevat redelijk wat tweestemmige zang, wat ik een mooie aanvulling vind. Sleep Well Beast bevat – zoals we gewend zijn van de band – ook weer behoorlijk cryptische teksten. Vind ik mooi en passend bij de muziek. Dat niet alles gelijk wordt prijsgegeven. Maar soms ook behoorlijk irritant, omdat je diverse verwijzingen hoort maar je vinger er niet op weet te leggen.

Ik kan me de periode nog goed herinneren vóór de release van 'Trouble Will Find Me'. Hier op MuMe werd toen volop gespeculeerd over de komst van dat album. Toen kende ik 'The National' nog niet. Ben destijds gaan luisteren naar wat werk en vond het aanvankelijk niks. Te tam en eentonig. Het nummer 'Bloodbuzz Ohio' voor de zoveelste keer geluisterd en toen hoorde ik de drumpartijen. En vanaf dat moment was ik verkocht. Bij meer nummers viel me ineens die typisch klinkende drumritmes op. Dat is een aspect gebleven waarom ik de band zo goed kan waarderen.

In ‘Nobody Else Will Be There’ heeft Matt weer eens een 'Secret Meeting'. Echter deze keer niet in ‘the basement of my brain’ (openingstrack Aligator). Nee, in dit nummer heeft Matt een ontmoeting in ‘The Stairwell of The building you live in'. Het is misschien wat ver gezocht en gewoon toeval. Maar toeval of niet, het zijn beiden plekken om te ontsnappen aan de drukte (van de stad).

‘Day I Die’ start met de kenmerkende drumritmes die ik zo enorm waardeer van The National. Een heerlijk gedreven nummer met een ‘Bloodbuzz-feel’. Het benoemen van Cleveland (in Ohio) zou zelfs een directe verwijzing kunnen zijn naar 'Bloodbuzz Ohio'. Iets wat ik in ieder geval graag wil geloven. In het nummer speelt ook grootoom ‘Valantine Jester’ een rol. Hier weer een terugblik naar het album ‘Aligator’ waar zelfs een nummer is vernoemd naar hem (Val Jester). Een nummer over het verwerken van liefdesverdriet en boosheid door middel van muziek, drank en drugs. Wat mooi naar voren wordt gebracht door de wat venijnige gitaarrif in de tussenstukken.

‘Walk It Back’. Een heerlijk warm en ‘bescheiden’ nummer, met behoorlijk wat (elektronische) subtiliteiten. Matt is technisch beoordeeld niet de beste zanger, maar zoals hij dit nummer draagt is subliem (overigens ben ik zelf wel ‘fan’ van zijn zangstijl). Tekst en muziek komen helemaal samen vanwege deze ene zinsnede; ‘I only take up a little of the collapsing space. I better cut off. Don’t want to fuck up ’... Ook mooi; 'I won't let it, I won't let it ruin my hair'. Trivia over de quote in het nummer. Dit stukje tekst is afkomstig van Ron Suskind en uitgesproken door Karl Rove rondom de Amerikaanse presidentsverkiezing.

“We're an empire now, and when we act, we create our own reality. And while you're studying that reality—judiciously, as you will—we'll act again, creating other new realities, which you can study too, and that's how things will sort out. We're history's actors ... and you, all of you, will be left to just study what we do.”.

Toelichting van Matt op deze qoute: “It’s somebody saying out loud what one of the thing’s we fear most – when we can control what people understand is real or true, we can do whatever the f we want to – that’s what he said…It’s terrifying and I just couldn’t get it out of my head, so I re-purposed it and had Lisa Hannigan speak it."


The System Only Dreams in Total Darkness’. Mooi stuwend nummer. De terugkerende wat vuige gitaarriff vind ik heerlijk. Evenals de indrukwekkende solo die later wordt gespeeld met deze overstuurde gitaar. Het geluid van die prikkelende rif (en solo) vertegenwoordigd mijn inziens de ‘Total Darkness’ waarover wordt gezongen. Een nummer over ‘het systeem’, de wereld waarin we leven. Dat zomaar ineens kan veranderen van het ene op het andere moment.

‘Born to Beg'. Niets komt aangedragen. Een rustmoment maar zeer zeker ook de aanloop naar 'Turtleneck'. Als je het aansluitende nummer Turtleneck los ziet van een politieke invalshoek, zou je het ook kunnen benaderen als een nummer dat gaat over sex, mode en de maakbaarheid van alles. Een ‘geboren bedelaar’ die de fancy ‘coltrui’ uiteindelijk wel echt moet hebben. ‘Turtleneck’ is ontstaan tijdens een jamsessie op zoek naar een nummer met een harder geluid. Typisch. In een interview heeft Matt aangeven dat dit nummer gaat over het winnen van Trump met de presidentsverkiezing. Het nummer ‘Mr. November’ (Aligator) heeft betrekking op de Republikein John Kerry (kandidaat verkiezingen 2004). In zowel ‘Mr. November’ als in ‘Turtleneck’ windt Matt zich behoorlijk op. Iets wat ik heb gemist op de meer recente albums. Fijn wat opschudding halverwege het album! Pure emotie. De imperfectie in de zang. Dat Matt de uithalen eigenlijk niet aankan vind ik juist geweldig mooi.

‘Turtleneck’. A fantastic metaphor for celebrity obsession through social media: the average working person leaving their phones tuned into the diarrhoea of thoughts tapped out as tweets by celebrities on the toilet. In an interview with Rolling Stone Music Now, Matt Berninger explains: That’s obviously about Trump. The image of that line is of course the image of that man just tweeting his hate on his toilet just happens every morning – it’s happening literally every morning. But there’s also a Leonard Cohen line that I’m kind of stealing from, or just reforming:" The line in question is from “Tower of Song”: The rich have got their channels in the bedrooms of the poor And there’s a mighty judgement coming, but I may be wrong

“This must be the genius we've been waiting years for, oh no” > This song was debuted at an anti-Trump concert on the eve of his inauguration. Basically, Matt is sarcastically (and brilliantly) mocking the 63 million minority who voted him.


‘Empire Line’.Fantastische overgang van de drumcomputer in het begin van het nummer naar het authentieke drumwerk. Bij het ritme van het nummer moest ik denken aan een autorit, maar in werkelijkheid gebaseerd op een treinrit.

The song’s title refers to the Empire Service, a higher-speed commuter train that provides daily service between New York City and Albany, NY. This 460 miles train line is known as the Empire Corridor and is a likely means of travel between the Brooklyn-based band’s members and Aaron Dessner’s Long Pond Studio in Upstate NY. He uses the distance of the train line as a metaphor, as he so often does, for growing distance in a long-standing relationship. The drum machine and synths turn a sweet melodic hook into a distancing mechanism, playing into the theme of the song.


‘I’ll Still Destroy You’. Waarschijnlijk over de verleidingen/ verslavingen in het leven. Ook dit nummer heeft het kenmerkende drumgeluid en eindigt lekker chaotisch. Als in een overdosis.

‘Guilty Party’. Een ‘Break-up song’ en dat in de breedste betekenis. Scheiding tussen man en vrouw? Scheiding van de band? De scheiding van Amerika? Het nummer kent een wat hypnotiserende werking. Muzikaal en tekstueel sluit het perfect aan op elkaar. Er wordt exact de juiste sfeer neergezet. Iets van; ‘Jammer dat het zo is gelopen, maar het is goed zo’.

‘Carin at the Liquor Store’. Liefdesliedje voor de vrouw van Matt (Carin, die haar naam eigenlijk niet in het nummer wilde). Het nummer is opgebouwd rondom de pianoriedel die werd aangedragen door Aaron Dessner (wiens schoonmoeder overleed tijdens de opnames van het album). De schrijver ‘John Cheever’ is in het nummer terecht gekomen puur vanwege de klankkleur. Eenzelfde trucje haalde Matt eerder al uit in het nummer ‘Vanderlyle Crybaby Geeks’ (High Violet).

De laatste twee nummers van het album heb ik het meest aan moeten wennen. Zeker de eerste vijf luisterbeurten deden deze nummers me vrij weinig tot niets. ‘Dark Side Of The Gym’ is uiteindelijk een fijn nummer geworden voor me, maar niet meer dan dat.

The title of the song doesn’t refer to a fitness centre gym, but rather a gymnasium. It’s a reference to a Leonard Cohen song ‘Memories’: Just dance me to the dark side of the gym, Chances are I’ll let you do most anything. Matt, as he does about once an album, sings a pure love song. His metaphor seems to be Renaissance painting and music, with high-pitched castrati and imagery of the first man and woman emerging from the sea Botticelli’s Birth of Venus:


Het nummer ‘Sleep Well Beast’ ga ik bij elke beluistering steeds meer waarderen. Het bevat een lekkere flow en ook hier weer de hypnotiserende werking. En ja, ook weer de drumcomputer en wat niet meer voor elektronisch geneuzel. Maar ik vind het zeker wel wat hebben. Met name de wijze waarop de gegenereerde geluiden aanzwellen en meer dramatisch gaan klinken. Sleep Well Beast is een soort nabeschouwing van het album. Eerder bezongen elementen komen erin terug. Bezinning.

5*

The Pineapple Thief - Magnolia (2014)

5,0
Mijn kennismaking met 'The Pineapple Thief'. En een erg fijne ontmoeting. Afgelopen dagen het album vaker geluisterd en is inmiddels zelfs kandidaat geworden voor mijn eindlijst 2014. De muziek doet me erg denken aan iets anders, maar kan mijn vinger er nog niet op leggen. Soms neigt het naar 'Ours'. Maar dat is het niet. Ahgrr erg irritant.. Met name bij de titeltrack Magnolia krijg ik zo'n déjà vu gevoel van; 'dit heb ik toch eens eerder gehoord?'. Soms hebben het stemgeluid en de melodieuze zanglijnen wat weg van 'Lost In The Trees'. Is verder geen directe muzikale vergelijking (op de stemmige violen na dan misschien).

Naar aanleiding van Magnolia ga ik zeker andere albums terugluisteren van de band, want wat ik hier beluister vind ik erg fijn. Van wat ik lees zouden de nummers op Magnolia korter zijn dan op voorgaande albums en er wordt gesproken over progressieve muziek. Ik beluister wel een zekere progressieve basis. Het heeft er de elementen van, maar de muziek wordt nergens complex of nodeloos lang uitgerekt. Iets wat me toch regelmatig stoort bij het luisteren van progressieve muziek. 'The Pineapple Thief' heeft - met dit album - niet de drift gehad om te experimenten of iets vernieuwends (in algemene zin) te maken maar zet met 'Magnolia' een heel erg lekker en strak album neer.

Wat me nog opviel. In het tweede nummer 'Alone at Sea' slaat de drummer in de refreinen uit de maat! Of ligt dit aan mij? De band klinkt verder zo retestrak dat het niet bedoeld lijkt om er bewust tegendraadse percussie in te gooien. Maar goed, toch springt de percussie er op deze manier wel lekker uit. Het is niet 'spot on' te zijn maar ook weer niet te ver uit de maat om je er echt aan te storen!? En nu ik dit type hoor ik in het nummer 'The One You Left To Die' ook een a-ritmische percussie die wel duidelijk zo is bedoeld'. Bedoeld tegendraads dus ) Hou ik wel van, maar in 'Alone at Sea' klinkt het wat 'dubieus'.

The Smashing Pumpkins - Monuments to an Elegy (2014)

4,0
Gewoon weer een goed en constant album van The Smashing Pumpkins. Moet alles hetzelfde blijven klinken als vroeger? Liever niet wat mij betreft. Vernieuwing is niet altijd een verbetering; klopt! Maar moet het altijd beter zijn? Kan gewoonweg niet. Ik zet elke dag koffie met een ouderwets koffiezetapparaat; nou ja, met een filter en gemalen koffie. De koffie smaakt steeds anders. Soms helemaal geweldig! En ja, soms ook wat minder. Maar altijd beter dan die constante prut die uit een Senseo of elk ander 'cupjes apparaat' komt gesijpeld. Hoe dan ook, ik drink ook mijn mindere bak koffie met veel smaak op. Gewoon; omdat ik toe was aan koffie. Zo ervaar ik dit album ook.

'Monuments to an Elegy' heeft absoluut het kenmerkende geluid van The Smashing Pumpkins, maar is duidelijk meer toegankelijk dan alles wat ze hiervoor hebben gemaakt. Voor mij geen bezwaar. Ook gelijk hun kortste album. Wat jammer. Maar omdat het zo lekker kort en toegankelijk is zet je het wel wat gemakkelijker op. Andere albums moet ik echt meer aan toe zijn. En wil je andere albums écht luisteren moet je er wel wat meer tijd voor uittrekken. Niet erg, doe ik graag als ik eraan toe ben. Maar betekent niet automatisch dat ik dit album niets vind. Zoals gezegd; erg toegankelijk, maar door het stemgeluid van Corgan nog steeds overduidelijk The Smashing Pumpkins. Ook qua sound in zijn algemeenheid. Het gebruik van synth's is zeker niet nieuw voor de band. Maar het komt op mij over dat de manier waarop de synth's worden toegepast eraan bijdraagt dat scherpe randjes meer worden afgerond, waardoor het allemaal meer gepolijst overkomt. Al met al klinkt het album in z'n geheel genomen iets minder uniek dan ik gewend ben van The Pumpkins, maar voor mij nog steeds ZEER genietbaar!!

Tom McRae - Ah, the World! Oh, the World! (2017)

Een wel heel erg ingetogen werkstuk van Tom McRae. Nog meer op tekst gebaseerd, waarmee ook kleiner gemusiceerd dan alles wat hij hiervoor heeft uitgebracht en dat zegt al behoorlijk wat. Klaarblijkelijk wil hij meer dan ooit zijn verhaal vertellen. Zijn geweldige stem kan dit op zich best dragen. Toch had ik liever meer muzikale inbreng gehoord. Juist de combinatie van zijn stemgeluid met subtiele/ fragiele muzikale begeleiding heb ik altijd fantastisch gevonden. Enkel 'None of This Really Matters' komt nog enigszins in de buurt van een echt nummer. Met name de Cello mis ik heel erg in de totale 'McRae' sound.

Zijn eerste vijf albums zijn meesterlijk. Vanaf 2010 wordt het - met From the Lowlands - al wat minder. Op dat album heeft hij met de cover ' Sloop John B' de plank volledig misgeslagen. Navolgende albums weten mij steeds minder te boeien en helaas zet de glijdende schaal zich voort met 'Ah, the World! Oh, the World!'

Toto - Toto XIV (2015)

5,0
Ik heb nogal eens de neiging om in aanloop naar een nieuwe release van een band de volledige discografie van die band te beluisteren. Toen ik een aantal maanden geleden (eind 2014 geloof ik) las dat Toto met een nieuw album uitkwam vond ik dat een mooi moment om eens meer van de band te luisteren. Want heel eerlijk, tot toen kende ik de radiohits (en net wat meer). En wat een aangename kennismaking was het om de volledige albums te horen. Om de hits te horen in hun oorspronkelijkheid. Aanvankelijk vond ik het wel wat glad klinken allemaal. Of misschien beter gezegd; allemaal iets té perfect. Overgeproduceerd!? Maar duidelijk te horen dat alle leden buitengewoon muzikaal zijn. En de afwisseling van zangers vind ik ook erg prettig moet ik zeggen. Het debuut Toto, Hydra, IV, Isolation, The Seventh One en Falling in Between zijn allemaal al albums die ik van begin tot einde weet te waarderen. Prachtig! De '90 jaren albums moet ik nog luisteren.

Toen begin dit jaar de eerste single Orphan van het nieuwe album Toto XIV uitkwam was ik gelijk verkocht. Heerlijk nummer en in de lijn van wat ik tot dan had gehoord van Toto. Ik zat dus al wel in het geluid van de band. Waarbij ik misschien moet aantekenen dat ik dit jaar ook ben begonnen met de volledige discografie van Marillion. En dan met name het huidige 'Hogarth-tijdperk' (na Fish). De eerste 4 albums met Fish wist ik al op waarde te schatten! Naast Marillion en alle andere wat meer 'donkere' muziek waar ik toch wel naar neig is de afwisseling met de muziek van Toto erg prettig. Goed om Toto erbij te hebben als favoriet bandje.

Toto XIV is werkelijk geweldig! Van begin tot einde. Staat geen minder nummer op. Al moe(s)ten sommige nummers uiteraard nog wat groeien. Zelf moest ik even wennen aan het bluesrock geluid in 21st Century Blues maar is nu gewoon een heerlijk nummer en past ook prima binnen het geheel van het album. Alle nummers hebben zeker zekere potentie (ook The Little Things en zelfs de korte bonustrack Bend). En zoals ik inmiddels gewend ben van de heren; muzikaal perfect. Goed gelaagd met een zeer strakke structuur. (daar moet je van houden). Goede dynamiek. Fijne afwisseling van hardere nummers en goed uitgevoerde ballads. Zangstemmen vind ik altijd erg van belang en liggen erg goed in het gehoor. En niet onbelangrijk; het album geeft me een aangenaam gevoel tijdens het luisteren. Een bepaalde vibe. Nu wil ik niet zweverig gaan doen, maar er straalt een zekere positiviteit vanuit. Zit 'm deels ook in de teksten, die soms wel iets over het randje zijn (tegen het naïeve aan). Maar goed, waarom ook niet Vanwege dit laatste voorlopig mijn nummer één album van het jaar