menu

Hier kun je zien welke berichten Lura als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Yellow Grass - More Than You Should Know (2014)

4,0
Dankzij Bregje Sanne Lacourt leerde ik enkele maanden terug de stichting Voordekunst kennen. Hier worden onder andere talentvolle muzikanten de kans geboden om hun productiekosten voor een cd te financiëren door middel van crowdfunding.

Onlangs maakte ik via hun site kennis met de muziek van Yellow Grass. Met hun live-clip van het nummer Out of the grey maakte ze direct indruk op me. De kern van Yellow Grass bestaat uit Nienke Cusell (Franse roots), Pepijn van der Burgt en Bram Wesdorp.

De drie leerde elkaar kennen op het Amsterdamse conservatorium en besloten direct samen muziek te gaan maken. Yellow Grass staat volgens Nienke voor een ultiem vrijheidsgevoel en het beeld van enorm uitgestrekte gras- en maisvelden. Hun muziek is een samensmelting van diverse muziekstijlen zoals onder andere americana en folk.

Ze bestaan sinds 2012 en brachten vorig jaar reeds een titelloze EP uit. En met hulp van Voordekunst is nu de release van More than you should know gerealiseerd. Het is een zeer gevarieerde cd geworden met zowel de nodige uptemponummers, als met een aantal ingetogen liedjes. Ook de zang is gevarieerd en zeer goed verzorgd. Soms maakt men gebruik van meerstemmigheid en soms van solozang.

Het album opent met het heerlijke ritmische en dynamische Man the roads, waarbij het moeilijk stilzitten is. It’s time is ook een meer op ritme gestoeld nummer, met prachtig ingetogen zang. More than you should know is een zeer ingetogen liefdesliedje met mooi gitaarwerk.

Een onderhuidse spanning kenmerkt Hit and run. Dit nummer roept bij mijn zeer sterke associaties met de muziek van My Baby op. Het zeer aanstekelijke Holes in the pocket stond reeds op hun vorig jaar verschenen EP, met prachtige CSN-achtige samenzang. De toevoeging van de mondharmonica is erg mooi.

Follow is behoorlijk stevig door de losgaande gitaren. Het contrast is groot met het zeer ingetogen en buitengewoon subtiele Sleep in. Zeer goed in het gehoor ligt het bevallige countryliedje Miles from home, met wederom geweldige zang. Door de samenzang lijkt Drank it all zo uit de jaren zeventig weggelopen.

Een van de hoogtepunten vormt voor mij het ingetogen Mine to keep, de samenzang is hier bloedmooi. Van hetzelfde stramien is het traag voorslepende, door Nienke gezongen Without me. Het reeds eerder gememoreerde Out of the grey stond ook al op hun eerder verschenen EP.

Het beste wordt tot het laatst bewaard, het niet op de hoes vermelde Please don’t go. Alleen prachtige zang en gitaar. Kippenvel.

More than you should know is een prachtig debuutalbum geworden, wat zich met gemak kan meten met het beste wat dit jaar in dit genre verschenen is.

Yola - Walk Through Fire (2019)

Het zou me niet verbazen als haar leven ooit verfilmd zou worden. Yola Carter groeide op in armoede met strenge ouders, die haar op geen enkele wijze steunden en tevens belemmerden haar muziek te maken. Net als Marianne Faithfull zwierf ze ooit dakloos door Londen en kreeg ook nog eens te maken met stress geïnduceerd stemverlies.

Gelukkig wist ze al deze problemen te overwinnen en begon haar carrière door middel van het schrijven en spelen van pophits. Ze kreeg als Yolanda Quartey bekendheid doordat ze enige tijd deel uitmaakte van Massive Attack.

Ze werd rond 2008 ook de frontvrouw van Phantom Limb en bracht met deze groep drie albums uit, waarvan het fantastische country soulalbum The Pines in 2012 de doorbraak leek te gaan worden. Ze waren een sensatie op Lowlands dat jaar, maar begin 2013 meldde het management zonder opgave van reden dat de band besloten had te stoppen.

Sindsdien verdween Yola een aantal jaren van het toneel. Vanuit het niets was ze eind 2016 plotseling terug met de ep Orphan Offering. Sindsdien werkte ze gestaag aan een comeback. Voor haar debuutalbum Walk Through Fire wist ze Dan Auerbach van The Black Keys te strikken.

Eigenlijk was het meer andersom, een vriend van Auerbach stuurde hem een video van Yola in Nashville. Hij was meteen diep onder de indruk van haar stem en de mogelijkheden ervan, maar later ook van haar persoonlijkheid.

Net als met Phantom Limb blijft Yola trouw aan de countrysoul en in de vakkundige, af en toe ietwat brave productie van Auerbach levert dat een prachtplaat op. Vooral als Yola haar registers volledig opentrekt als in It Ain’t Easier.

Voorlopig staan alleen optredens gepland in het Verenigd Koninkrijk en Ierland, maar Yola zou zeker niet misstaan op de grote Nederlandse festivals komende zomer.

Yorick van Norden - Playing by Ear (2021)

4,5
Het tweede, voor een Edison genomineerde, soloalbum The Jester bracht Yoricks carrière in een stroomversnelling. Het album kreeg naast lovende kritieken, veel airplay en Yorick was bijna niet van de buis af te slaan.

Ter voorbereiding van een nieuwe plaat reisde hij vorig jaar in februari met zijn band af naar Vlieland, in de zomer zou dan zijn, sinds zijn tienerjaren, gekoesterde wens in vervulling moeten gaan. Een album opnemen in Abbey Road, waar zijn grote helden The Beatles, maar bijvoorbeeld ook Pink Floyd, klassiekers opnamen.

Corona gooide echter roet in het eten en had Yorick opeens zeeën van tijd. Ideaal om liedjes te gaan schrijven en veel na te denken. Vandaar dat Playing by Ear persoonlijker is geworden dan voorgaand werk. Het album laat een wat moderner en tijdlozer geluid horen. Gedeeltelijk verantwoordelijk voor het modernere geluid is geluidsmagiër Tom Broshuis, die eerder dit jaar ook een belangrijke stempel drukte op La Belle Épogue, Volume 1 van La Belle Épogue. Een project van Danny van Tiggele, waarop naast Yorick onder andere ook Judy Blank en Paul Bond te horen zijn. Judy, Paul en Danny werkten nu ook mee aan Playing by Ear.

Het verfrissende geluid is meteen in de uptempo opener en eerste single Empty Words duidelijk aanwezig. Het is een politiek getinte song, wie goed luistert hoort een stukje van de geruchtmakende speech van Thierry Baudet na afloop van de verkiezingen. Een speech waaraan overigens, op Baudet na, niemand een touw kon vastknopen. Hij is trouwens niet de enige politicus die vaak loze woorden spreekt, geen wonder dat het vertrouwen van de Nederlandse bevolking in politici nog nooit zo laag geweest is.

Er is nog een reden waarom de teksten meer autobiografisch geworden zijn. Yorick leest uitsluitend non-fiction, dus kan geen inspiratie uit de literatuur halen en vertelt hij dus over zijn eigen leven. Nothing’s Ever Planned gaat over zijn gedachten over tijd, vergankelijkheid en klimaatverandering. Met als boodschap dat de toekomst en het leven zich nooit helemaal laten plannen door de mensheid.

Het meest persoonlijk zijn Part of Me en Maybe Tomorrow en hebben allebei te maken met een erfelijke aandoening die in zijn familie van moeders kant heerst. “Toen mijn oom in 1992 op 29-jarige leeftijd verongelukte werd bij de autopsie toevallig ontdekt dat hij leed aan cystenieren, een erfelijke nieraandoening. Na familie onderzoek bleken ook mijn oma en moeder genetisch behept. Na een tweede mislukte niertransplantatie overleed mijn moeder in 2018. Op wat haar zestigjarige verjaardag had moeten zijn schreef ik het liedje Part Of Me.”.

Ook Yorick en zijn zus Dominique zijn drager van het bewuste gen. Zijn zus Dominique zat noodgedwongen een jaar lang thuis in afwachting van een niertransplantatie. Om haar een hart onder de riem te steken schreef Yorick het liedje Maybe Tomorrow. Intussen heeft ze gelukkig een nieuwe nier.

Afgelopen jaar had Yorick zijn meest creatieve periode uit zijn carrière en ging het persoonlijk uitermate goed met hem. Yorick over deze periode : “Ik beleefde één van de meeste creatieve periodes van mijn leven. Ergens voelde ik me bijna schuldig om dat hardop uit te spreken. Want ook in mijn omgeving waren er sterfgevallen te betreuren. En dat waren lang niet allemaal zeventigplussers.”. Op een ochtend schreef hij in een ruk Let it Roll, een liedje om mensen die het zwaarder hadden dan hijzelf te steunen en vragen moed te houden.

Playing by Ear is homogener dan zijn voorgaand werk en is Yorick wederom gegroeid als songschrijver. Zijn feitelijke derde album, wat mei volgend jaar in Abbey Road gaat worden opgenomen, zit gelukkig nog in het vat. Wellicht wint hij dit keer wel een Edison. Het zou volgens mij meer dan terecht zijn, want het is wederom een prachtplaat!

Tourdata:

21-11 ALKMAAR : Victorie (try-out)
27-11 HAARLEM : Patronaat (albumpresentatie)
03-12 GRONINGEN : Simplon
11-12 BREDA : Mezz
12-12 UTRECHT : Tivoli
16-12 AMSTERDAM : Paradiso

Yorick van Norden - The Jester (2018)

4,5
In juli werd ik door muziekliefhebbers Margot en John uitgenodigd voor een huiskamerconcert van singer-songwriter Yorick van Norden, een naam die toen bij mij geen enkel belletje deed rinkelen. Kort erop las ik het artikel met Yorick in Popmagazine Heaven.

Het maakte me erg nieuwsgierig, vooral omdat hij zichzelf als liedjesschrijver probeert uit te dagen. Zo schreef hij voor zijn eerste, positief ontvangen album Happy Hunting Ground, het nummer Gonna Try for the Sun door gebruik te maken van zo weinig mogelijk akkoorden. Op het nieuwe werkstuk The Jester was in More Than Words de uitdaging het tegenovergestelde. Het liedje klinkt bedrieglijk eenvoudig, maar is het dus niet.

Wat ook mijn belangstelling vergrootte, was het feit dat hij koos voor een popkant en een georkestreerde kant en dat hij op die georkestreerde kant tweemaal gebruik maakt van de beginjaren zeventig populaire kunstvorm de suite.

De jaren zestig en zeventig waren en zijn een grote inspiratiebron voor hem. Op de leeftijd van een jaar of acht ontdekte hij in de platencollectie van zijn ouders Rubber Soul en Revolver, een ervaring, die zijn leven blijvend zou veranderen. Niet alleen werd daardoor Paul McCartney een grote held voor hem, bovendien zou het hem aanzetten om in zijn vroege tienerjaren zelf te gaan componeren.

Het is dan niet vreemd dat op The Jester, invloeden van The Beatles te horen zijn. In de opener The Forest of the Mind horen we oosterse invloeden, zoals The Beatles en The Stones die rond 1967 ook al integreerden. Ook maakt Yorick gebruik van die heerlijke koortjes als waar de The Beatles en The Beach Boys patent op hadden. In Winter zingt hij op een gegeven moment zelfs twaalf stemmen tegelijkertijd!

De eerste kant bevatten dus de popliedjes, maar je zou ze ook kunnen omschrijven als de meer feelgood nummers. Nummers, die ook erg uitnodigen tot meezingen.

Kant twee opent met Suite No 1. Oudere luisteraars zullen direct bij de eerste maten denken aan De Clown van Ben Cramer. Het was geen bewuste toevoeging, want Yorick bleek De Clown niet te kennen. Schitterend gearrangeerd is het tweede deel ervan, The Girl in the Window. De kers op de taart zijn hier de violen en fluit.

A Song for You associeer ik een beetje met Bent van Looy, een artiest waarbij Yorick in de begeleidingsband speelt. Een van mijn persoonlijke favorieten is het erg aanstekelijke Love’s Taking Over. Zelfs de grootste stijve hark begint erbij te heupwiegen en de ergste zuurpruim wordt er vrolijk van. Geheid een grote hit.

Een andere favoriet is Light Up Love, vanwege de fraaie combinatie van inventief gitaarspel, hemelse violen en zang. Het buitengewone slotakkoord wordt gevormd door Suite No. 2, waarin naar een geweldige climax wordt toegewerkt. De naam Yorick komt voor in Hamlet van William Shakespeare. Hij is de overleden hofnar, vandaar de titel The Jester.

Binnenkort gaat Yorick, in samenwerking met Popmagazine Heaven, op toer met Maarten Kooiman, Danny van Tiggele (Mister and Mississippi) Paul Bond en Wouter Tol (beiden Dandelion) om de release te ondersteunen. In korte tijd ben ik totaal verslaafd geraakt aan The Jester en het zal zeker niet gaan ontbreken in mijn top tien van dit jaar.

Heaven Presents… Yorick van Norden:

15-09 HAARLEM: Patronaat
30-09 GRONINGEN: Platoplanet
05-10 AMEN: Cultureel Café De Amer
06-10 UTRECHT: Molen De Ster
12-10 BREDA: MEZZ
27-10 ALKMAAR: Victorie
28-10 LELYSTAD: Underground

Yorick van Norden & Anne Soldaat - Unsung Heroes Too (2019)

Alhoewel Anne Soldaat en Yorick van Norden niet van dezelfde generatie zijn delen ze een gezamenlijke passie voor popmuziek, vooral uit de late jaren zestig en uit de jaren zeventig. Een paar jaar terug ging het duo langs de podia met de voorstelling “Usung Heroes”, waarin ze een aantal liedjes ten gehore brachten van onbekende, maar ook van grotendeels vergeten artiesten. Ze kregen daar veel respons op en besloten een jaar later een aantal van die liedjes op te nemen, met de hulp van bassist Danny van Tiggele, drummer Kees Schaper en producer Frans Hagenaars.

Deze keer is de volgorde gewijzigd, eerst werd het tweede album Unsung Heroes Too opgenomen met behulp van dezelfde muzikanten en producer en met pianist Paul Bond en begint overmorgen de tournee. In opener I Keep a Close Watch van John Cale pakken de heren meteen behoorlijk uit. Net als in het origineel wordt dit pure liefdesliedje zonder dubbele bodems opgesierd met fraaie strijkers, vakkundig gearrangeerd door Reyer Zwart.

In mijn muziek DNA gebakken zit Late Again van Stealers Wheel, wat ik ken uit de tijd dat ik nog Toppop keek begin jaren zeventig. Het was voor mij wel even wennen dat dit van oorsprong trage nummer getransformeerd wordt naar een uptemponummer, maar wel erg geslaagd.

The Monkees waren een groep die vooral bekend werden door hun gelijknamige tv-show in de jaren zestig en door covers van I’m a Believer en Daydream Believer. Hier wordt hun veel minder bekende, maar interessantere uptemponummer The Door into Summer gecoverd.

Van one hitwonder Dean Friedman covert men niet zijn hit Ariel uit 1977, maar Lydia. Door Anne opvallend, met een stuk zwaardere stem gezongen. How Sweet to Be an Idiot is een mooie pianoballade uit beginjaren zeventig van Neil Innes, bekend van The Bonzo Dog Band. Hier fraai gezongen door Yorick en met fraai gitaarspel.

De heren houden ook van linken leggen, want Song to the Siren van Tim Buckley werd voor het eerst gespeeld in de laatste episode van de tv-serie van The Monkees. Zo is er bijvoorbeeld ook een link tussen de nummers Waiting for the Band van Nicky Hopkins en het bijzonder fraaie Winter is Blue van cult folkheldin Vashti Bunyan.

Nicky Hopkins werd vooral bekend door zijn medewerking aan een aantal legendarische albums van The Rolling Stones. Maar was daarnaast te horen op albums van onder anderen The Who, The Beatles, maar ook van de eerder genoemde Vashti Bunyan.

Tot de fraaiste songs op het album behoort de Fairport Convention song Fotheringay, een van Sandy Denny’s mooiste liedjes. Fotheringay zou later trouwens de naam van de gelijknamige band worden, waarvan Denny ook deel uit zou gaan maken.

Het meest obscure liedje is zonder enige twijfel The River van Michael Farneti afkomstig van diens album Good Morning Kisses uit 1976. De heren hadden overigens terecht commentaar gekregen op het feit, dat op het vorige album geen composities van vrouwen te vinden waren en maken het nu dus goed met twee composities.

Misschien een interessante uitdaging om een eventuele volgende schijf met alleen vrouwelijke bijdrages te maken, iets wat volgens mij een fluitje van cent moet zijn. Maar voorlopig kunnen we vooruit met dit prachtige tweede deel.

Yorick van Norden & Anne Soldaat live:

14-03 HENGELO: Metropool
15-03 HAARLEM: North End, instore
16-03 LEUSDEN: De Tuin
17-03 CULEMBORG: Theater aan de Slag
21-03 HOOFDDORP: De Meerse
22-03 SNEEK: Lewinski
23-03 TERSCHELLING: West End Theater
24-03 AMSTERDAM: Roode Bioscoop
26-03 DEN BOSCH: Verkadefabriek
31-03 HAARLEM: Patronaat
04-04 EDAM: De Harmonie
05-04 BAARN: Mi Casa Su Casa
06-04 AMEN: Cultureel Café De Amer
07-04 AMERSFOORT: Fluor

Yuri Honing / Wolfert Brederode - Avalon Songs (2020)

4,5
Eerder dit jaar verscheen al het bijzonder fraaie album Bluebeard van het Yuri Honing Acoustic Quartet. Op de valreep van dit jaar wordt door de helft van dit kwartet ook nog eens het wonderschone Avalon Songs uitgebracht. Erik Voermans van Het Parool omschreef onlangs in zijn recensie het album al als “muziek zo mooi dat het pijn doet”. Werd voor Bluebeard inspiratie gezocht bij het drie eeuwenoude Franse sprookje nu is dat het onbereikbare, mythische eiland Avalon. Het onderwerp duikt trouwens al eeuwen op in de literatuur, tot zelfs in de popmuziek aan toe (Avalon van Roxy Music). Avalon Songs is een prachtige collectie verstilde composities zonder een overtollige noot geworden. Brederode speelt naast piano ook op een rhodes, wat bijdraagt tot een nog meer dromerige sfeer. Honing componeerde Avalon, Under Milkwood en Goldbrun. Laatstgenoemde compositie kenden we al van het gelijknamige album uit 2017. Collega Bredero leverde Ebb aan. Wenn ich mir wünschen dürfte is een instrumentale interpretatie van een compositie van Friedrich Hollaender, ooit beroemd geworden door Marlene Dietrich. Men waagt zich zelfs op voortreffelijke wijze aan de folk song Black is the Colour. De fluwelen embouchure van Honing is zoals altijd een genot voor de oren. Deze man werd niet voor niets al diverse malen beloond met een Edison voor zijn werk. Het zou me totaal niet verbazen als dat met Avalon Songs wederom gaat gebeuren. Ook nu weer zijn de geluidsopnames van superieure kwaliteit. Het album werd slechts in een dag van de zomer in de vermaarde Wisseloord Studio’s opgenomen. Voor snelle beslissers tot aanschaf van de cd krijgen op het moment een Kerstkorting van dertig procent, ook op eerdere cd’s van hem.