menu

Hier kun je zien welke berichten Lura als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

I Am Oak - Osmosis (2019)

4,5
In een recent, interessant interview met The Next Gig verklaarde Thijs Kuijken, zanger en liedjesschrijver van de Utrechtse altfolkformatie I Am Oak, dat hij voor ieder album op zoek gaat naar een nieuwe uitdaging tijdens het liedjesschrijven.

Dit keer werd het componeren op de piano, een instrument wat hij hiervoor speciaal leerde beheersen. Er is was een goede reden om hiervoor te kiezen, omdat de bron via de gitaar een beetje opgedroogd leek te zijn geraakt.

Intussen is Osmosis het zesde album in tien jaar tijd en het meest veelzijdige en ambitieuze album geworden. De werkwijze van componeren is bijna altijd hetzelfde : “Ik begin intuïtief met spelen, op zoek naar een mooie riff of akkoordenschema. Wanneer ik iets heb verzonnen wat me aanspreekt ga ik hier over zingen, in eerste instantie zonder na te denken over wát ik zing, zowel qua melodie als qua tekst. Wanneer hier iets uit ontstaat wat ik mooi vind, neem ik dat snel even met de voice memo functie van mijn telefoon op.”.

Je zou dit proces dus met een beetje fantasie kunnen vergelijken met het filteren tijdens het biologische proces osmose. Ik moet mij sterk vergissen, maar een van die zinnetjes die opborrelde uit zijn onderbewuste zal ongetwijfeld “The trouble in me is me” in Tundra zijn geweest. Het wordt hier omgetoverd tot een heuse mantra.

De piano is een grote verrijking voor het palet van de muziek van I Am Oak. Het levert de nodige, fraaie, meer uitgesponnen, slepende composities op. Bovendien is de muziek af en toe iets steviger als je van hen gewend bent. Tekstueel durft hij zich deze keer enigszins bloot te geven.

De afgelopen maand belandde Osmosis bijna dagelijks met bijzonder veel genoeg op de draaitafel en begon daarbij heel snel onder de huid te kruipen. Het album verschijnt bij het kleine, sympathieke Snowstar Records, onder andere ook bekend van de prachtig verzorgde albums van de eigenzinnige broeder Dieleman.

Bij het label waren ze er zeker van dat Osmosis het mooiste en meest veelzijdige album van I Am Oak is geworden, volgens mij hebben ze gelijk. Binnenkort zal I Am Oak door het land toeren om de release te ondersteunen.

iamthemorning - The Bell (2019)

Na zijn gelijknamig getitelde solodebuut vorig jaar vond klassiek pianist Gleb Kolyadin het weer tijd worden voor een nieuw studioalbum van het duo Iamthemorning, wat hij samen met zangeres Marjana Semkina vormt.

Het duo uit Sint Petersburg vernoemde zich in 2010 naar de song I Am the Morning van de voormalige Britse groep Oceansize. Hun debuutalbum ~ werd nog in eigen beheer uitgebracht, waarna ze opgepikt werden door Kscope Records.

Hun vierde album The Bell is weer een mix van (prog)rock, klassiek en folk geworden. In hun muziek klinkt de invloed door van hun favoriete artiesten zoals Steven Wilson, Porcupine Tree, Riverside, Tesseract, Tool, Mike Oldfield, Brian Eno en David Sylvian. Met name de eerstgenoemde, vooral in de opbouw van de songstructuren en de dynamiek.

Verder vond men inspiratie in de klassieke, negentiende songcycli, vooral in Winterreise van Franz Schubert, maar ook verwerkt men thema’s uit de kunst en cultuur uit de Engelse Victoriaanse periode. De stem van Semkina mag geregeld op de luisteraar feeëriek overkomen, dat geldt zeker niet voor de teksten. Alle songs hebben als thema de menselijke wreedheid en de pijn die dat veroorzaakt bij anderen.

Deze keer worden ze ondersteund door minder bekende namen, met daar onder de uitstekende gitarist Vlad Avy, die ook te horen was op het solodebuut van Kolyadin. Af en toe worden de songs ingekleurd door harp, marimba, saxofoon, trompet, accordeon en bellen. Het meeslepende element wordt af en toe aangebracht door het strijkerensemble St. Petersburg Orchestra "1703".

De basis van de muziek blijft echter het virtuoze pianospel van Kolyadin en de vaak betoverende zang van de charismatische Semkina. Met The Bell hebben ze wederom een meeslepend album afgeleverd, wat ze binnenkort live hier op de bühne komen voorstellen.

Iamthemorning live:

18-09 ZWOLLE: Hedon

Ian Hunter & The Rant Band - Fingers Crossed (2016)

Een groot aantal rockmuzikanten brandt snel op, maar op Ian Hunter lijkt maar geen echte sleet te komen. Intussen alweer zevenenzeventig en nog steeds vitaal genoeg om vaak op te treden en daar is zeker weer reden toe met de release van Fingers Crossed en op 21 oktober verschijnt de uit dertig cd’s bestaande box Stranded in Reality met een overzicht van zijn carrière.

Die begon eind jaren zestig toen hij toe trad tot de glam rock groep Mott the Hoople. Vooral de albums Mott en All the Young Dudes hebben de tand des tijds doorstaan. Het titelnummer van laatstgenoemde is een song van de hand van David Bowie.

De cd had overigens ook Suffragette City kunnen heten, als Hunter het door Bowie eerder aangeboden nummer Suffragette City niet had geweigerd. De twee hadden een goede band en het lag dus geheel voor de hand, dat Hunter een hommage zou gaan brengen aan Bowie op Fingers Crossed.

Dandy is een ontroerende ode geworden en doet muzikaal denken aan de Bowie’s muziek ten tijde van Hunky Dory.

In 1975 begon Hunter een succesvolle solocarrière. In het persbericht van Proper Music wordt slechts gewezen op de laatste, succesvolle reeks soloplaten als Rant (2001), Shrunken Heads (2007), Man Overboard (2009) en When I’m President (2012).

Volgens mij ten onrechte want hij maakte al prachtige albums in de jaren zeventig zoals bijvoorbeeld You’re Never Alone with a Schizophrenic. Mijn favoriet is Shrunken Heads, waarop hij fel van leer trekt tegen van alles en nog wat.

Zijn huidige fans kunnen met een gerust hart Fingers Crossed aanschaffen, want het is weer van hetzelfde niveau als zijn voorgangers. Het kan natuurlijk ook een mooi begin zijn voor nieuwe luisteraars.

Ian Siegal - One Night in Amsterdam (2015)

Mijn eerste kennismaking met Ian Siegal was als lid van de Lee Sankey Group, die ook grote talenten als David Midgen en Matt Schofield herbergden. In 2004 echter verkoos Lee Sankey een zakelijke carrière boven een muzikale.

Vanaf 2005 begon Ian solo platen uit te brengen, die veel lovende kritieken en prijzen zouden gaan ontvangen. Het wachten op een eerste live-album duurde tot vorig jaar toen hij het acoustische en solo opgenomen Man & Guitar uitbracht. Over dit album schreef Rein v. d. Berg vorig jaar een recensie voor Johnny’s Garden: Ian Siegal: Man & Guitar | www.johnnysgarden.nl . Dat album werd vastgelegd door de BBC in de Royal Albert Hall.

Dit nieuwe live-album werd 17 april vorig jaar op een minder illustere plaats opgenomen, de North Sea Jazz Club in Amsterdam. Grote man achter de bluesconcerten daar is Johan Derksen, bluesfan in hart en nieren.

Op One night in Amsterdam wordt Ian meer dan uitstekend begeleid door bassist Danny van ’t Hoff, drummer Raphael Schwiddesen en gitarist Dusty Ciggaar, beter bekend als The Rhythm Chiefs. Reeds zeven jaar geleden debuteerde dit Dordrechtse trio op geweldige wijze met Ships of wonder. De gemiddelde leeftijd was toen zeventien jaar! Naast dit trio verzorgen Tess en Joel Gaerthé van Ashtraynutz de achtergrondvocalen.

Het album opent op zeer energieke wijze met bekende eigen songs als I am the train, Brandy Balloon en Kingdom Come. Laatste twee songs worden redelijk funky gebracht. Hierna volgen twee songs van vrienden van hem Writing on the wall van Harry Stephenson en Temporary van Oostenrijker Ripoff Raskolnikov, waarvan vooral de laatste indruk maakt.

Early Grace nam Ian reeds twee keer op. Deze liveversie wijkt erg af van de studioversies. Enigszins vreemde eend in de bijt is het bekende, bijna tien minuten durende Gallo del Cielo van Tom Russell. Een nummer wat terecht veel bijval oogst van het aanwezige publiek.

Zeer bekend is natuurlijk Love Hurts van Boudleaux Bryant. Bekend geworden door The Everly Brothers. Mijn favoriete versie is echter die van Emmylou Harris en Gram Parsons. Hier wordt Ian vocaal op prachtige wijze begeleid door Tess en Joel. Het album wordt meeslepend afgesloten met Please don’t fail me. De opnames zijn overigens van uitstekende kwaliteit.

One night in Amsterdam is een gevarieerde mix van eigen werk en bekende en minder bekende songs van anderen geworden.

Ibrahim Ferrer - Buenos Hermanos (2003)

4,5
In 1997 werd Ibrahim Ferrer op zijn zeventigste aan de vergetelheid ontrukt door zijn medewerking aan A Toda Cuba Le Gusta van Afro-Cuban All Stars. In de jaren veertig en vijftig genoot hij in Cuba grote bekendheid als zanger van Pacho Alonso's orkest in Havana.

Begin jaren negentig trok Ferrer zich terug uit de muziek; hij poetste schoenen en leefde van een klein maandelijks pensioen. Zijn bijdrages aan het album van Afro-Cuban All Stars bleek slechts nog maar de opmaat naar nog veel groter succes met Buena Vista Social Club in datzelfde jaar.

Van hun geweldige debuutalbum werden zo’n negen miljoen exemplaren verkocht. Het bracht de groep wereldwijd op grote podia als Carré en Carnegie Hall. In 1999 volgde het eveneens succesvolle Buena Vista Social Club Presents: Ibrahim Ferrer.

Op het hoogtepunt van zijn roem verscheen in 2003 onder zijn eigen naam Buenos Hermanos. Uiteraard weer geproduceerd door Ry Cooder en Nick Gold. Wederom is een bijzonder geslaagde combinatie van Cubaanse en Amerikaanse muzikanten te horen. Naast Ry Cooder en diens zoon Joachim werkte een karrenvracht aan fantastische muzikanten mee als Flaco Jiménez, Jim Keltner, Jon Hassell, Roberto Fonseca en The Five Blind Boys of Alabama.

Naast drie eigen composities zingt hij een aantal klassiekers uit de Cubaanse muziek, zoals het bekende Perfume De Gardinas en het fantastische titelnummer. Het album bevat tevens vier nummers vanuit de originele albumsessies die niet eerder te horen waren.

Ry Cooder over het herbewerken van het album : “It’s better than ever, if I may say. We went back into the session tapes and found songs that were overlooked for some reason, and you’re going to be as thrilled as I am. We’ve really polished it up and improved it and expanded it, it sounds almost brand new. There’s one thing for sure: we need something good, something beautiful in these days and times.”.

De laatste zin kan ik zeker beamen. Daartoe behoort zeker deze heruitgave van Buenos Hermanos.

Imarhan - Aboogi (2022)

4,0
De Algerijnse Toearegband Imarhan (vertaald: “De mensen waar ik om geef”) bestaat al sinds 2006. Hun gelijknamige debuutalbum verscheen pas een decennium later, maar sindsdien steeg hun populariteit gestaag. Zeker door de opzwepende opvolger Temet.

Het nieuwe album Aboogi laat een stuk ingetogenere kant van de band horen. De titel is ontleend aan hun splinternieuwe Aboogi Studio, genoemd naar de structuren die hun nomadische voorouders bouwden bij het vestigen van nederzettingen. Het is de eerste professionele opnamestudio in hun thuisstad Tamanrasset. Bedoeld om de gemeenschap van muzikanten in de Sahara-regio te dienen, waarvan velen nog nooit toegang hebben gehad tot high-end opnameapparatuur.

Voor Aboogi kreeg men de nodige hulp. Zo is de geweldige Soedanese zangeres Sulafa Elyas te horen in Taghadart, een van de hoogtepunten. Voor de hand liggend is de medewerking van Abdallah Ag Alhousseyni van Tinariwen, een band waarmee Imarhan regelmatig wordt vergeleken. Minder voor de handliggend vind ik de medewerking van Gruff Rhys van Super Furry Animals.

De nummers op Aboogi zijn van het heden, overbruggen het verleden, verwijzen vaak naar voorouderlijke teksten en de toekomst. Ze behandelen veel actuele problemen die de gemeenschap van Imarhan betreffen, van onderdrukkende wetten tot grote economische ongelijkheden.

Hoogtepunt vormt voor mij afsluiter Adar Newlan, waarop Gruff Rhys meezingt. Gelukkig zorgt een uptemponummer als Assossam voor een welkome afwisseling op dit redelijk serene album.

Imarhan live :

19-03 HAARLEM : Patronaat
21-03 DEN HAAG : Paard

Ina Forsman - Been Meaning to Tell You (2019)

4,5
“I always aspire to make music that gives me the chance to fully open my soul and heart to whoever decides to listen” schrijft de nu vierentwintigjarige Ina Forsman op de achterkant van het tekstboekje. Dat zichzelf volledig openstellen doet ze eigenlijk al vanaf haar zesde toen ze een speelgoedgitaar kreeg.

Wat goed is komt snel luidt een bekend spreekwoord en is zeker van toepassing op Forsman. In 2013 verscheen reeds het album Ina Forsman with the Helge Tallqvist Band. Bandleider Tallqvist is sinds een aantal jaren haar mentor. Platenbaas Thomas Ruf onderkende ook haar grote talent en gaf haar de mogelijkheid om een soloalbum op te nemen.

Precies op de dag af schreef ik drie jaar geleden een laaiend enthousiaste recensie over haar solodebuut Ina Forsman. Mijn eindconclusie was toen: “Voor mij is het overduidelijk, Ina Forsman wordt de komende jaren een van de grote blues- en souldiva’s.”.

Op glorieuze wijze wordt die conclusie op Been Meaning to Tell You bevestigd. Never change a winning team was het parool en dus mocht Forsman andermaal naar Austin, Texas om opnieuw onder leiding van producer Mark “Kaz” Kazanoff op te nemen.

Overigens liep het liedjes schrijven in 2016 grote vertraging op, doordat Forsman tijdens een tournee in New York haar telefoon verloor met daarop de nodige songs. Ze besloot om met een schone lei te beginnen en startte het scheppingsproces opnieuw.

Dat is misschien een geluk bij ongeluk geworden want zowel als zangeres als componist is ze de afgelopen jaren duidelijk gegroeid. Deze keer schreef ze Figure en afsluiter Sunny geheel alleen en de overige ofwel met Samuli Rautiainen dan wel met Anna Wilkman. De uitstekende arrangementen schreef ze samen met producer Kazanoff.

Net als op het debuut gaan de meeste liedjes over de liefde en/of relaties. De hoofdmoot van de songs is soul en blues, maar ook is er een verrassend Latijns uitstapje te horen in Every Single Beat. Wederom wordt ze begeleid door de crème de la crème, waaronder The Texas Horns. Haar solodebuut Ina Forsman werd al bijzonder positief ontvangen door publiek en pers en dat gaat zonder enige twijfel wederom gebeuren bij Been Meaning to Tell You.

Ina Forsman - All Good - YouTube

Ina Forsman - Ina Forsman (2016)

4,5
Zelfbewust in de camera kijkend staat de pas 19-jarige Finse blues zangeres Ina Forsman afgebeeld op hoes van haar debuutalbum. Op de binnenhoes is een grappige foto te vinden van een 6-jarige Ina die vol overgave met wagenwijde open mond zingend aan haar speelgoedgitaar staat te plukken. Op die leeftijd wist ze het al zeker: ze wilde maar één ding en dat was zangeres worden.

Nationale bekendheid kreeg ze in Finland toen ze in de finale van het tv-programma Idols een fantastische vertolking bracht van de Etta James song All I Could Do Is Cry. Ook de bekende Finse mondharmonicaspeler Helge Tallqvist raakte er danig van onder de indruk. Al spoedig mocht Ina regelmatig met zijn band meespelen.

In 2013 verscheen het album Ina Forsman with the Helge Tallqvist Band. Helge Tallqvist is de afgelopen jaren uitgegroeid tot haar mentor en niet alleen op muziekgebied. Veelvuldig treedt ze op, onder anderen ook in Nederland. Ze speelde met fantastische musici als Guy Verlinde, Steven Troch, en onze eigen Richard van Bergen en werd daardoor snel een betere zangeres.

Platenbaas Thomas Ruf onderkende ook het grote talent van Forsman en gaf haar de gelegenheid haar debuutalbum op te nemen in Austin, Texas met gelouterde muzikanten. Naast een geweldige zangeres blijkt ze ook nog een begiftigd songschrijver te zijn. Ze schreef tien van de elf liedjes zelf. Acht ervan schreef ze samen met Tomi Leino.

De teksten schreef ze alleen en handelen zonder uitzondering over de liefde. Zo is Pretty Messed Up een laatste liefdesverklaring aan haar ex-vriendje en handelt Bubbly Kisses over seks in dronken staat. Het intro door de blazers in Pretty Messed Up zou overigens ook het intro van een Van Morrison nummer kunnen zijn.

Naast die eigen nummers brengt ze een fraaie vertolking van Nina Simone’s I Want a Little Sugar in My Bowl. Farewell zou overigens niet misstaan op een Grace Jones album. De geweldige musici tillen het al hoge niveau van de songs nog een treetje of twee hoger. Het spelplezier is hoorbaar. Naast blues-, zijn er ook soulinvloeden te horen.

Dit debuutalbum is een heerlijk gevarieerde cd geworden. Voor mij is het overduidelijk, Ina Forsman wordt de komende jaren een van de grote blues- en souldiva’s.

Intergalactic Lovers - Liquid Love (2022)

De eerste drie studioalbums en live-album van deze popband uit Aalst zijn geruisloos aan mij voorbij gegaan. De band bestaat uit frontvrouw Lara Chedraoui, gitarist Maarten Huygens, bassist Raf De Mey en drummer Brendan Corbey.

Voor de in Nigeria geboren Chedraoui moet 2022 het jaar van de comeback worden. Na dertien maanden revalidatie (waarvan zeven weken in isolatie) is ze nog steeds niet volledig hersteld van een Coronabesmetting. Maar ze heeft alle vertrouwen dat het helemaal goed gaat komen.

Ze maakt binnenkort haar debuut als actrice in de tv-serie “Lost Luggage” en nog wel in een hoofdrol. “Lost Luggage”gaat over de nasleep van de aanslagen op de luchthaven en in de Brusselse metro, ze speelt de rol van een politievrouw.

Aanstaande vrijdag verschijnt hun vierde album Liquid Love. Het verraste me dat het album verschijnt op het eigenzinnige Unday label, want hun muziek is behoorlijk mainstream. De muziek ligt goed in het gehoor, vaak richting easy listening. Duidelijk gericht dus op een groot publiek en zal ongetwijfeld veel gedraaid gaan worden op de radio.

De liedjes gaan zonder uitzondering over de liefde en de zielenroerselen van Chedraoui. Cheadraoui beschikt over een aangename stem. Live schijnt ze vaak de hoofdrol voor zich op te eisen. Iets wat ze binnenkort weer kan doen tijdens de Nederlandse clubtour. Alhoewel ik niet tot hun hoofddoelgroep behoor, is Liquid Love voor mij een prettige, meer dan vijftig minuten, durende luistertrip.

Intergalactic Lovers clubtour :

13-03 : BREDA : Mezz
17-03: UTRECHT : De Helling
18-03 : GRONINGEN : Oosterpoort
24-03: NIJMEGEN : Doornroosje
25-03 : EINDHOVEN : Effenaar
26-03 : ROTTERDAM : Rotown
31-03 : AMSTERDAM : Paradiso

Iris DeMent - Workin' on a World (2023)

4,0
Acht jaar wachten op een nieuw album van Iris DeMent is niet ongebruikelijk, het gebeurde al twee keer eerder. De stilte werd de afgelopen jaren eigenlijk alleen verbroken door haar medewerking aan het fantastische Come Hell or High Water van Malcolm Holcombe, waarop ze een aantal beklijvende duetten met hem zong.

John Prine wist het al, Iris DeMent is een van Amerika’s beste liedjesschrijvers, wat andermaal wordt bewezen op Workin’ on a World. Haar nieuwste album, begon met de zorg die DeMent wakker schudde na de verkiezingen van 2016: hoe kunnen we dit overleven? "Elke dag werd er een nieuw trauma toegevoegd aan de oude die zich bleven herhalen, en net als iedereen probeerde ik het gewoon te verdragen", herinnert ze zich.

Ze keerde terug naar een waarheid die ze al sinds haar kindertijd kende: muziek is medicijn. “Mijn moeder had altijd een manier om het nummer te vinden dat geschikt zou blijken te zijn voor elke situatie waarmee we werden geconfronteerd. Mijn hele leven hebben liedjes me een handje geholpen. Liedjes schrijven, liedjes zingen, ze op platen zetten, is voor mij een manier geweest om die hand naar anderen uit te steken.”.

Een goed voorbeeld van een ijzersterke song is het geëngageerde acht minuten durende Goin' Down to Sing in Texas, waarin ze van haar hart geen moordkuil maakt :

“I’m goin’ down to sing in Texas
Where anybody can carry a gun
But we will all be so much safer there
The biggest lie under the sun
Go ahead and shoot me
If it floats your little boat
I’ll live by my conscience
Even if that’s all she wrote
I’m goin’ down to sing in Texas
Where anybody can carry a gun

It’s been way too long comin’
But I wanna thank The Chicks
They found out what it’s like to be a women
And defy the Establishment
Merle Haggard, Willie Nelson
Any guy in a cowboy hat
Would’ve walked away unscathed
Takin’ a stand like that
It’s been too long coming
But I wanna thank The Chicks”

The Chicks zijn The Dixie Chicks die ooit weigerde voor aanvang van een concert het Amerikaanse volkslied te laten spelen en toen een deel van de natie over zich heen kreeg. Bij The Cherry Orchard kreeg ik associaties met de McGarrigle Sisters. De meeste songs schreef Iris alleen. The Sacred Now en I Won’t Ask You Why met Pieta Brown en I Won’t Ask You Why met Greg Brown. Walkin’ Daddy en Waycross, Georgia zijn geschreven door Greg Brown. Zoals altijd is de gospel nooit ver weg in haar rootsmuziek. Vier jaar Trump heeft het beste in Iris naar boven gehaald, prachtplaat!

Iris Penning - Dan Maar Genieten (2023)

4,5
“Welkom in de hersenkroeg van Iris Penning! Iris Penning maakt eigenwijze poëtische pop. Tekstueel, eigenzinnig, soms theatraal, soms precies zoals ze is.“. Deze kernachtige omschrijving vind je als eerste als je deze Eindhovense singer-songwriter opzoekt op internet. Geboren in 1993 maar al zichzelf sinds 2009 muzikant noemend. En met de nodige vlieguren, ze trad al meer dan duizend keer op.

Haar doorbraak naar een groter publiek kwam met de prachtige voorganger Liever Vieze Voeten, wat ook al uitkwam op Concerto Records. Op dat album werd gekozen voor een volledig akoestische setting door de Brabantse topproducer Gabriël Peeters. Ik schreef toen dat Iris in staat is om met weinig woorden tot de essentie te komen. Dat geldt ook voor het nieuwe album Dan Maar Genieten. Deze keer uitstekend geproduceerd en opgenomen door Huub Reijnders, die ook mellotron, moog en wurlitzer speelt.

Het album is opgedragen aan haar vader Frans Michel Penning, die wordt geëerd in het titelnummer. Andermaal is een belangrijke rol weggelegd voor zangeres en celliste Mirthe de Jonge, die met haar inventieve spel iets wezenlijks aan de liedjes toevoegt. Bovendien begint Mirthe zich ook te ontpoppen als componist. Ze schreef al eerder voor Björn van der Doelen It’s Just a Ride. Nu schreef ze de muziek voor Iets Beters en het indringende Ik Bepaal.

Ook nu zijn de teksten regelmatig spitsvondig, zoals in Oogcontract, waarvan het refrein meteen blijft hangen :

"Oogcontact is een contract
Dat niemand heeft geschreven
Oogcontact is een contract
Dat ik nooit heb ondertekend
Oogcontact is een contract
En ik zal wel dyslectisch wezen
Als hier helder staat te lezen dat het mag”

Op dit nummer speelt Peter Slager van de band BLØF trouwens bas.

De zonder uitzondering bovengemiddelde songs worden ook prachtig ingekleurd. De trompet van Philip Lassiter in Een Mensenleven Lang en de saxofoon van Floriaan Wempe in Een Mensenleven Lang en Tranen Met Azijn zijn een duidelijke verrijking. Meestal beweegt men zich in het popidioom, maar maakt men ook nog een lekker uitstapje naar de reggae.

Was voorganger Liever Vieze Voeten al een prachtplaat, toch is Dan Maar Genieten nog net iets mooier. In het prachtig vormgegeven hardcoverboekje zijn naast de teksten ook de nodige andere gedichten te vinden. Wie mocht denken dat dit soort fraaie Nederlandstalige albums schaars zijn vergist zich, twee weken verscheen bijvoorbeeld nog het debuutalbum van de Zeeuwse band De Toegift op Snowstar Records, net zo eigenzinnig als dat van Iris Penning.

Het label van platenzaak Concerto brengt trouwens regelmatig prachtige albums op de markt. Binnen afzienbare tijd zal daar ook het debuutalbum van de zeer talentvolle Nederlandse singer-songwriter Paul Bond gaan verschijnen.

Iris Penning live :

25-03 OOSTERHOUT : De Schelleboom
19-04 NAALDWIJK : Westland Theater De Naald

Bron : Music that needs attention - musicthatneedsattention.blogspot.com

Iris Penning - Liever Vieze Voeten (2019)

4,5
Gisteravond presenteerde de jonge Eindhovense singer-songwriter Iris Penning in een uitverkochte Natlab haar derde album Liever Vieze Voeten. Haar vorige twee, Droomverf en Spreken Met Suiker, werden al enthousiast onthaald.

Een ervaren muzikante, want de afgelopen jaren trad ze meer dan duizend keer op. Vorig jaar werd haar bekendheid nog eens vergroot doordat ze meewerkte aan het nummer Step By Step van DROELOE, goed voor meer dan een miljoen views op YouTube.

Haar vorige albums waren al fraai, maar haar nieuwste is een grote stap voorwaarts. Zelf omschrijft ze haar muziek als poëtische pop. Op Liever Vieze Voeten is gekozen voor een akoestische setting. Een belangrijke rol is weggelegd voor topproducer Gabriël Peeters, die voor een wonderschone inkleuring zorgt.

De meeste van de poëtische liedjes worden ingetogen gezongen, een uitzondering is opener Alles Achter, waar even de zang uit haar tenen lijkt te komen. Nergens doen haar teksten gekunsteld aan en vormen een organisch geheel met de muziek. Teksten die vaak erg kernachtig zijn. In Niks aan de Hand komen regels voor als “liever snel geleefd dan weinig beleefd” en “ liever een fijn bestaan dan alles gedaan”. Iris is in staat om met weinig woorden tot de essentie te komen.

Muzikaal gezien is trouwens Niks aan de Hand de vreemde eend in de bijt op het album. Het bezit een heerlijke flow en de fluwelen saxofoon van Leon Steuns is hier de kers op de taart. Wonderschoon zijn vaak de cellobijdrages van Mirthe de Jonge, bekend van haar medewerking aan de laatste twee albums van Björn van der Doelen.

Zangeressen als Eefje de Visser, Wende, Maaike Ouboter en Aafke Romeijn bewezen al dat Nederlands gewoon geschikt is om in te zingen. Misschien is Iris Penning wel het beste voorbeeld. Oor recensent Hans van der Maas zette het album al op zijn shortlist van 2019, ik denk dat ik hem maar volg.

Iris Penning live:

22-03 NOARDEWIJN: Omrop Fryslan
23-03 LEIDEN: Plato instore 16:45 uur
24-03 AMSTERDAM: Concerto instore 16:00 uur
30-03 DEVENTER: Plato instore 14:30 uur
30-03 APELDOORN:Plato instore 16:30 uur
31-03 NIJMEGEN: Thiemeloods
02-04 AMSTERDAM: De Nieuwe Anita
06-04 KAATSHEUVEL: Theater in het Klavier
10-04 NIEUWEGEIN: Akoesticafe
13-04 ARNHEM: Kroese instore
13-04 NIJMEGEN: Kroese instore
20-04 VENLO: Sounds instore 16:00 uur
26-04 UTRECHT: Plato instore 17:00 uur
26-04 UTRECHT: Cultureel Podium Kargadoor
09-05 BERGEN OP ZOOM: Gebouw-T

Iron & Wine - Archive Series Volume No. 5: Tallahassee Recordings (2021)

4,5
Op de hoes van Archive Series Vol. 5: Tallahassee prijkt een stickertje “the LOST debut album from Iron & Wine”. Het had inderdaad het debuutalbum van Sam Beam kunnen zijn en, na een aantal keren intensief beluisteren, misschien wel moeten zijn. Bij het doorspitten van zijn archief vond Beam ruim twintig nummers terug uit zijn studententijd. Opgenomen in 1998 en 1999 toen hij studeerde aan het College of Motion Picture Arts van de Florida State University. Het herbeluisteren riep bij hem de nodige herinneringen op. Bij het opnemen van de songs probeerde hij op zijn eigen bescheiden manier zijn grote voorbeelden uit die tijd, Neil Young en Jason Molina, te imiteren. Ook kwamen de herinneringen opborrelen aan de ruimte in St. Augustine’s waar hij ze samen met zijn goede vriend E.J. Holowicki opnam. Niet veel later gevolgd door herinneringen aan de veel mooie, langlopende vriendschappen die hij in die periode afsloot. Het is echter niet uit nostalgie dat hij dit album uitbrengt. Archive Series Vol. 5: Tallahassee bevat namelijk een elftal ijzersterke, verrassend coherente songs, dat zich zondermeer kan meten met zijn eerste drie albums. Met zijn bekende fluwelen fluisterzang begeleid hij zichzelf alleen ondersteund door akoestische gitaar, mondharmonica en drums. Vriend E.J. speelt bas en verder hoor je alleen op Straight and Tall de achtergrondzang van Brandi Bradbun. E.J. produceerde en mixte vorig jaar het album. Het album wist mij net zo snel te overtuigen als zijn eerste drie. Zoals gewoonlijk zal het album digitaal, als op vinyl, cd en cassette verschijnen.

Iron & Wine - Beast Epic (2017)

Het lijkt me dat Sam Beam eigenlijk geen verdere introductie nodig heeft. Deze singer-songwriter dankt zijn grote populariteit aan zijn eerste drie albums, waarvan The Sherperd’s Dog mijn persoonlijke favoriet is. De twee opvolgende albums, Kiss Each Other Clean en vooral Ghost on Ghost, waren in mijn ogen beduidend minder beklijvend.

Voor zijn nieuwste worp Beast Epic nam Beam vier jaar de tijd. En dat heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Beast Epic is een allegorische vertelling, waarin de opgevoerde karakters dieren zijn met menselijke gevoelens en motieven. Veelal hebben ze volwassen worden in de huidige maatschappij als onderwerp.

De liedjes hebben over het algemeen wel wat tijd nodig om onder de huid te kruipen. Slechts het reeds vrijgegeven Call It Dreaming en About a Bruise spraken me direct bij de eerste beluistering aan. Maar naarmate men de liedjes vaker hoort, wordt duidelijk, ondanks de vrij sobere invulling, hoe ingenieus de arrangementen zijn. En het is natuurlijk altijd een genot om zijn fluwelen stem te horen.

Intussen, na veelvuldige beluistering, ben ik van mening dat Beast Epic zich kan meten met zijn eerste drie albums. Zoals tegenwoordig gebruikelijk verschijnt het album naast op cd en lp ook nog op cassette. De kopers van vinyl krijgen echter vijf extra liedjes. Het album is eventueel onder anderen reeds bij de Konkurrent te bestellen.

Iron & Wine - Our Endless Numbered Days (2004)

Ter gelegenheid van het feit dat het vijftien jaar geleden is dat Our Endless Numbered Days verscheen wordt er een luxe uitvoering van dit meesterwerk uitgebracht. Het album wordt aangevuld met acht niet eerder uitgebrachte demo’s. Sam Beam is een singer-songwriter, die bekend staat om zijn literaire, oprechte teksten, die altijd met zijn warme, gedempte stem worden gebracht. Liedjes waar de kracht zit in het subtiele en de puurheid. In een notedop, Our Endless Numbered Days is een album over het verstrijken van tijd en hoe weinig invloed je daarop kan uitoefenen. Dit jaar zal Beam in juli en augustus samen met Calexico door Europa toeren, of Nederland aangedaan wordt is nog niet bekend.

Iron & Wine - Weed Garden (2018)

4,0
De zes songs op de nieuwe EP Weed Garden liggen duidelijk in het verlengde van het vorig jaar augustus verschenen Beast Epic. Sam Beam werkte op dat moment al aan de liedjes, echter kreeg ze niet op tijd klaar. Tijdens de herfsttoer vorig jaar vonden ze uiteindelijk hun definitieve versies, waaronder het onder fans populaire Waves of Galveston.

Opener is het urgente What Hurts Worse, daarnaast ook een luchtige song als Last of Your Rock ‘n’ Roll Heroes en een persoonlijke afsluiter als Talking to Fog, waaraan de titel is ontleend. Laatstgenoemde song is een persoonlijke favoriet.

Er is weinig nieuws onder de zon en dat is in het geval van Sam Beam een goed teken. Want zoals altijd zingt hij zijn liedjes op dezelfde rustgevende wijze. Overigens vind ik deze EP iets mooier dan Beast Epic.

Isbells - Sosei (2019)

Twijfel beheerst niet alleen het leven van menig atleet, maar ook van de nodige kunstenaars, zo ook van Gaëtan Vandewoude, de frontman van Isbells. Hij verloor hierdoor zelfs even zijn interesse in muziek. Gelukkig zorgde het liedje One Cause ervoor dat het plezier terug kwam in het componeren.

One Cause kan dus gezien worden als de sleutelsong van Sosei, het vijfde studioalbum in tien jaar tijd. De titel van het album is de naam van een Japanse dichter en boeddhistische priester. Op de hoes is een afbeelding te zien van “Envol” van de Japanse kunstenaar Shōichi Hasegawa.

Heerste op het vorige album Billy de melancholie, handelen hier de liedjes vooral over droefenis en hoop, zijn vader, maar ook over een brand, die Vandewoude bijna fataal werd. Father is een mooie ode aan zijn overleden vader, waarin een aantal belangrijke herinneringen worden opgesomd. Het is geen triest liedje, want hij eindigt met de positieve regels: “I’m supposed to say goodbye now but I won’t, I’m gonna take you with me anywhere I’ll go, father”.

Sosei is muzikaal gezien een rijker en warmer album geworden dan we van Isbells gewend zijn. Synthesizers, andere elektronica zoals de omnichord en tribale drums spelen deze keer een belangrijke rol in de gelaagde muziek. Verder vallen niet zo gebruikelijke instrumenten als de bugel en euphonium op. Maar het belangrijkste ingrediënt blijft gelukkig toch wel de stem van Vandewoude, waardoor de songs voor mij nog meer beklijven.

Isbells live:

26-03 LEUVEN: Het Depot
27-03 GENT: Balzaal Vooruit
30-03 DIKSMUIDE: 4AD
13-04 GENK: C-mine Cultuurcentrum
10-05 UTRECHT: Ekko

ISLAND - Yesterday Park (2021)

4,0
De laatste jaren wordt Londen overspoeld door (alternatieve) rockbands. Een ervan is de alternatieve rockband ISLAND (inderdaad met hoofdletters), die sinds 2015 succesvol aan de weg timmert. Intussen is hun muziek al meer dan 50 miljoen keer gestreamd. Naast een viertal ep’s werd debuutalbum Feels Like Air in 2018 positief ontvangen. Tot nu toe produceerde de groep hun muziek zelf. Voor Yesterday Park vroegen ze Mikko Gordon (Thom Yorke, Arcade Fire) als coproducer voor een wat dynamischer en experimenteler geluid, hetgeen uitstekend gelukt is. De meeste songs werden net voor de lockdown geschreven en hebben nostalgie als thema. Niet zozeer het terugdenken aan een specifieke tijd of plaats, maar meer het gevoel dat hoort bij herinneringen uit de kinder- en tienerjaren. De band verduidelijkt het als volgt : “The songs cover a lot of different themes, but at their heart they all stem from formative memories. When writing we considered how our understanding of past experiences had shifted through the many different retrospective lenses we have. Life has become more complex and we wanted to capture that feeling of looking back, finding the beauty in those simple moments that exist as silver-linings in our memories. That reflection also brought us to think differently about the complexity and challenges of life today. It inspired us to consider the importance of taking responsibility for the harm that the world is doing to itself, at the same time as needing to take more responsibility in our own lives.”. Tijdens de lockdown kregen de songs voor hen een nieuwe betekenis. Nostalgie kreeg door de pandemie nog meer relevantie. Vorig jaar zomer nam de band een dozijn nieuwe compacte nummers op, waarvan intussen al een vijftal zijn vrijgegeven. Het zal ongetwijfeld weer de nodige airplay krijgen van Saunders / Jess Iszatt op BBC Radio 1 en van Jo Whiley op BBC Radio 2, want Yesterday Park overtreft mijns inziens duidelijk het debuut. De heren staan trouwens te popelen om het album live te gaan spelen, hopelijk ook snel in Nederland.

Isolde Lasoen - Oh Dear (2023)

4,5
Al meer dan twintig jaar is Isolde Lasoen vooral bekend als drumster bij Daan. Daarnaast werkte ze freelance voor de meest uiteenlopende artiesten. De voorliefde voor slagwerk begon al heel vroeg bij haar, net als de rest van het gezin werd ze lid van de plaatselijke fanfare. Na de middelbare school studeerde ze jazz aan het Koninklijk Conservatorium van Gent.

De afgelopen jaren liet ze van zich spreken als Isolde et Les Bens met onder andere de Ramses Shaffy klassieker We Zullen Doorgaan in Coronatijd. Een jaar later gevolgd door een cover van The Four Horsemen van Aphrodite’s Child wat een flinke radiohit werd in Vlaanderen. Dat succes gaf haar de goesting om aan een nieuwe (zelf zegt ze ‘excentrieke’) soloplaat te werken, zonder zich te wringen in het keurslijf van muzikale mainstream.

Al haar invloeden, alles waar ze van houdt, zou ze laten doorsijpelen: haar opleiding als jazzdrummer en uiteenlopende genres van vintage soundtracks over psychedelica tot progressieve rock en Franse muziek uit de jaren 70. Less is doorgaans more voor Isolde, maar in haar muziek mag het bombastisch zijn, met rijke arrangementen, een uitgebreid instrumentarium en meeslepende harmonieën. Bij de DAAN-albums Simple en Le Franc Belge viel ze op als allround muzikant: op deze platen verzorgde ze de zang, drums, vibrafoon, trompet, bassynthesizer en percussie. Deze instrumenten combineert ze ook tijdens liveoptredens.

Ook op Oh Dear spelen die instrumenten een belangrijke rol. Voorafgaande aan de release werd het meeslepende en symfonische Douce Mélancolie, een duet met de Franse cultartiest Bertrand Burgalat, reeds een hit. Een lied waarin haar voorliefde voor het chanson in het algemeen en Serge Gainbourg in het bijzonder naar voren komt. Verder hoor je invloeden van filmcomponisten als Mancini en Morricone, fascinerende neo psychedelica (titeltrack Oh Dear), smooth jazz, frisse indie pop en elektro à la Goldfrapp of Air. Regelmatig ondersteund door meeslepende strijkers en intrigerende ritmes.

Ook collega Daniël Stuyven ontbreekt niet, met hem zing ze een duet in Batterie. Isolde schreef, componeerde en styleerde Oh Dear helemaal zelf. Voor alle songs is ze - nog meer dan anders - vertrokken vanuit de drums, vibrafoon en haar eigen stem als instrument, die haar signature sound is geworden en gelaagde melodieuze lijnen vormt die vaak de hooks van de songs definiëren. Oh Dear is op tijden nostalgisch dan weer meeslepend of intrigerend. Aan het eind van het jaar zou het album weleens heel hoog kunnen gaan eindigen in mijn jaarlijst.

Isolde Lasoen live :

09-03 ARDOOIE : De Schaduw Try-out
16-03 GRIMBERGEN : Eldorado Try-out
17-03 HEIST-OP-DEN-BERG : Hnita Hoeve Try-out (Uitverkocht)
18-03 GENT : Vooruit
31-03 LEUVEN : Depot
06-04 KORTRIJK : Wilde Westen
06-05 INGELMUNSTER : Labadoux 2023
25-05 BERGEN OP ZOOM : Poppodium Gebouw-T
15-06 WEERT : Bosuil

Itasca - Open to Chance (2016)

Achter de artiestennaam Itasca gaat de jonge, getalenteerde, uit Los Angeles afkomstige, singer songwriter Kayla Cohen schuil. Open to Chance is reeds haar vierde album en mijn eerste kennismaking met haar muziek.

Direct bij het horen van haar duidelijk herkenbare, kalme, warme stem met een hees randje was ik verkocht. Niet alleen daardoor, maar ook door de muziek, die nergens opdringerig wordt, zelfs vaak pastoraal en dromerig aandoet.

Bij meerdere beluistering kruipen de songs langzaam, maar heel zeker op een zeer aangename wijze onder de huid. Het repertoire blinkt uit door de subtiele arrangementen.

In sommige liedjes is er een belangrijke rol weggelegd voor de pedal steel. Een aantal andere keren is dat een fluit, die het pastorale karakter nog extra benadrukken. En in de nieuwe single Carousel vertolkt een traag voortslepende piano de hoofdrol. Slechts een uptempo nummer is er te vinden, in de vorm van G.B.

Bij het warme weer van de afgelopen tijd was het buitengewoon aangenaam verpozen met Open to Chance. Maar in de komende periode, wanneer de dagen korter en kouder gaan worden, zal het luisteren ernaar meer als een warme deken gaan aanvoelen.

In het begeleidende persbericht komen nogal wat namen voorbij, waarmee ze vergeleken wordt en in geen enkele genoemde naam kan ik me echt vinden. Het is in ieder geval muziek, waarin de echo van de folkmuziek uit het begin van de jaren zeventig doorklinkt, zij het wel met de nodige country invloeden.

Ondanks het bescheiden karakter van het repertoire maakt Open to Chance veel indruk op mij, prachtplaat.

Itasca - Spring (2019)

Na haar vorige, goed ontvangen album Open to Chance verruilde Kayla Cohen (AKA Itasca) haar huis in Los Angeles voor het platteland van New Mexico. Ze leefde er twee jaar lang in een eeuw oud adobe huis, wat afgebeeld staat op de hoes. Adobe is niet alleen computer software, maar ook een bouwmateriaal bestaande uit zand, water, klei en organische materialen zoals stro en mest.

Ze werd geïnspireerd door het landschap tijdens haar vele wandelingen door de Four Corners regio en verdiepte zich in de geschiedenis en literatuur erover. Zo is “the canyoned river” in Cornsilk een verwijzing naar de dichter Clayton Eshleman.

Zij is niet bepaald de eerste, die zich liet inspireren door de regio, iemand als Terry Allen ging haar al heel lang geleden voor. Maar ook de groep Gun Outfit haalt er de inspiratie getuige hun album Out of Range. Niet zo verwonderlijk dus om Daniel Swire van die band op dit album aan te treffen.

Naast eerder genoemde inspiratiebronnen, ook een respectvol eerbetoon in A’s Lament aan een overleden vriend : “I just want you to be free”. De strijkers, die erg jaren zeventig aandoen, werden gearrangeerd door James Elkington (oa Joan Shelley, Michael Chapman en Steve Gunn).

Het album werd gemixt door Chris Cohen (oa Deerhoof). Wat zijn relatie tot Kayla is, weet ik eerlijk gezegd niet. Wat ik wel weet is dat Spring me nog meer weet te overtuigen dan de al fraaie voorganger.

Izo FitzRoy - A Good Woman (2023)

4,5
Zes jaar terug werd ik door muziekvrienden Gerard Muijs en Freek Medendorp van Grolloo Radio geattendeerd op het debuutalbum Skyline van de geweldige powerhouse zangeres Izo FitzRoy. Het repertoire hierop beweegt zich voornamelijk in de r&b/soulhoek, maar er zijn ook de nodige blues-, gospel-, jazz- en funkinvloeden (Dr John, The Meters) te horen. Soms neemt de piano het voortouw, soms de blazers en soms de ritmesectie. Bovendien waren de liedjes regelmatig opgesmukt met fraaie koortjes. Ook opvolger How the Mighty Fall wist mij moeiteloos te overtuigen.

Izo is in Nederland vooral bekend van haar samenwerking met Kraak & Smaak, een band die dit jaar trouwens alweer twintig jaar bestaat. Op haar nieuwe album A Good Woman schreef ze op een na alle songs samen met Kraak & Smaak's Oscar de Jong. Zonder de vorige albums te kort te doen, het nieuwe album bevalt me nog beter dan de twee voorgangers. Haar geweldige, door de gospelmuziek in haar jeugd gecultiveerde stem komt nog meer tot zijn recht.

Regelmatig swingt het als de neten, zoals in de reeds vrijgegeven Chasing Days en nog meer in Keep You Light on Me. Give Me the High heeft zelfs een regelrechte Earth, Wind & Fire vibe. Izo draait haar hand ook niet om voor een intense pianoballade (God Gets a Little Busy Sometimes). Naast de nodige muzikale invloeden, liet Izo zich ook inspireren door sterke vrouwen (“My sisters, my mother. My two grandmothers. Female friends of mine.”). Maar ook door een sterke vrouw als Joan Armatrading, wier song Love and Affection Izo hier covert. Iemand die al op vroege leeftijd uitkwam voor haar seksuele geaardheid en wier song Rosie op dit moment weer brandend actueel is.

Net als op de voorgangers ontbreken de blazers en heerlijke koortjes niet. Live is Izo een absolute aanrader, net als dit verslavende album A Good Woman.

Izo FitzRoy live :

14-06 UTRECHT : TivoliVredenburg, Cloud Nine