menu

Hier kun je zien welke berichten Marco van Lochem als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Navarone - V (2023)

Alternatieve titel: 5

4,0
De uit Nijmegen afkomstige rockband Navarone heeft zijn vijfde album uitgebracht, toepasselijk getiteld "V". Het vijftal bestaat uit Robin Assen (drummer), Kees Lewiszong (gitarist), Merijn van Haren (zanger), Roman Huijbreghs (gitarist/zanger) en Bram Versteeg (basgitarist) en werd in 2008 opgericht. De naam werd mede door Golden Earring zanger Barry Hay bedacht en de heren maakten indruk met hun hardrock, alternatieve rock en een vleugje progressieve rock. De stem van Van Haren is er één waar ik geen genoeg van kan krijgen, indrukwekkend, powerful en met een eigen geluid.

Na een debuut EP in 2009, verscheen het eerste officiële album van Navarone in 2012, "A DARKER SHADE OF WHITE", waarop het ruim tien minuten durende, indrukwekkende "SAGE" te vinden is. Twee jaar later wordt het goed ontvangen "VIM AND VIGOR" uitgebracht, waarna het drie jaar duurt alvorens "OSCILLATION" verschijnt. Ook dit album wordt door de fans omarmd. De EP "LOUD AND CLEAR" vult de periode tussen albums drie en vier op. Dat vierde album verschijnt eind november 2018, "SALVO" getiteld, en is ook weer een meer dan prima schijfje. De groep trad op in het voorprogramma van onder andere de Golden Earring en Bon Jovi en op Pinkpop. Tevens waren ze te zien in The Voice en trad Van Haren af en toe op met The Analogues.

Het heeft een behoorlijke tijd geduurd voordat de band de tijd en inspiratie vond voor een nieuw schijfje, maar die is er nu dan. Waar de inspiratiebronnen bij bands als Led Zeppelin, Deep Purple, AC DC, Pink Floyd, Rage Against The Machine en Soundgarden te vinden waren, heeft Navarone nu voor een iets andere aanpak gekozen. De nummers werden door de band zelf geschreven, soms in samenwerking met producer Gordon Groothedde, die bekend is van zijn werk met Krezip en Nick & Simon. Dit geeft al aan dat de richting op “V” anders is dan op voorgaande albums, liedjes die op de piano gecomponeerd zijn en minder gitaar georiënteerd zijn. Twaalf nummers, 39 minuten fijne muziek, dat van start gaat met subtiel pianospel, maar na ruim 20 seconden valt de band in en blijkt dat “DIVIDED” een lekker rock liedje is. Het korte “FRIENDS” is geschreven door Krezip frontvrouw Jacqueline Govaerts en Groothedde en is een poppy liedje, pakkend, maar niet echt Navarone. Bij het begin van “HEROES SOMEDAY” moest ik meteen aan Queens “WE ARE THE CHAMPIONS” denken. Het pianospel, de opbouw en de melodielijn lijken wel heel erg op die klassieker. Van Haren laat in dit nummer wel horen waarom hij, wat mij betreft tot de beste zangers van ons land behoort. Het modern klinkend “GREEN LIGHTS” volgt deze pianoballad op, waarmee Navarone opnieuw duidelijk maakt dat ze een andere richting op zijn gegaan. Het is een aardig liedje, niets meer, maar ook niets minder. Het met een vervormde stem opgeluisterde “QUESTION WHY” is wel meer rock gericht, maar heeft ook weer een modernere aanpak. Het doet mij denken aan bands als Imagine Dragons, zonder dat ze het kopiëren. “THE END OF THE WORLD” is een pakkend nummer, lekker ritme en een goed refrein.

In het heerlijke “KEEP ON RUNNING” is Supertramp niet ver weg, doordat het van die band bekende orgeltje er prominent in zit. “WIRE” is weer een ballad, akoestische gitaar en een ongelofelijk prettige melodie. De mondharmonica is een geweldige toevoeging en het nummer werkt naar een prachtig slot toe. Hoogtepunt van het album wat mij betreft! In “COME WHAT MAY” zitten mooie vocale harmonieën, waardoor de vergelijking met Queen niet ver weg zijn. Het is mooie midtempo ballad, met een smaakvolle gitaarsolo. “STAKES” is ook weer een midtempo track, met fijne gitaarpartijen, een beetje Kensington-achtig. “BREAK AWAY” is weer een ballad, zij het een wat stevigere variant. “CAN’T LOVE” is een soort kampvuur-achtig nummer, klein gehouden en prima gemusiceerd en gezongen.

“V” is een Navarone anno 2023 plaat geworden. De oorspronkelijke inspiratiebronnen hebben plaatsgemaakt voor modernere acts, waardoor de band een behoorlijke gedaanteverwisseling heeft ondergaan. Toch zit er ook dit album wel degelijk Navarone ingrediënten, zoals de zang en de pakkende melodieën. Persoonlijk vind ik het wel gewaagd dat een band dit doet, ik juich het ook wel toe, omdat ze zich op deze manier blijven ontwikkelen. Of de fans het allemaal waarderen is een vraag die voorlopig open blijft, maar ik vind “V” een erg goed album geworden, die ik regelmatig opzet en die mij blijft bekoren.

NDV - Invisible (2020)

4,0
Nick D’Viriglio is een nu 51 jarige drummer/zanger/componist die zijn sporen in de pop/rock/prog al ruimschoots verdiend heeft. Begin jaren ’90 trad hij toe tot Spock’s Beard en was de drummer bij die band op 10 albums en vanaf het zevende album “FEEL EUPHORIA” tevens de leadzanger bij de Amerikaanse progressieve rockband. In 1997 was hij als drummer te horen op enkele track op het Genesis album “CALLING ALL STATIONS”, het eerste album na het vertrek van longtime drummer Phil Collins. Ook was hij jarenlang de live drummer van de Engelse band Tears For Fears en is hij tegenwoordig drummer bij de proggers van Big Big Train. Die veelzijdigheid van D’Virgilio is te horen op zijn tweede solo album, “INVISIBLE”. Het idee voor het concept kreeg de drummer toen hij 5 jaar lang en 1300 shows speelde met Circque Du Soleil. Hij zat in een soort drum hok waarin hij voor het publiek niet zichtbaar was, onzichtbaar dus. Het verhaal dat in het album verteld wordt is dat van een man met een 9 tot 5 baan die op een bepaalde dag er genoeg van heeft, vertrekt en op zoek gaat naar de zin van het leven. Uiteindelijk vindt hij dat en dan zijn we 69 minuten en 14 songs verder op dit geweldige album. Na de “PRELUDE” volgt het titelnummer, ‘INVISIBLE”, een werkelijk prachtig liedje met orkestrale bijdragen die opgenomen zijn in de beroemde Abbey Road studio’s in Londen. “TURN YOUR LIFE AROUND” is een pure prog-rock song met prachtige synthesizer solo’s, “I’M GONE” is een pop song en “MONEY (that’s what i want)” is een cover van het bekende liedje van onder andere Barrett Strong en de Flying Lizards. De versie van deze klassieker is spannend en kent een mooie opbouw. “WAITING FOR NO ONE” is een beklemmende ballad met een solo van Carl Verheyen (bekend van Supertramp), “SNAKE OIL SALESMAN” is een Styx-achtige rocker met dito toetsensolo, ‘WHERE’S THE PASSION” is weer een orkestrale progressieve rock song met Beatles-achtige arrangementen en na deze song volgt het stevigste nummer van “INVISIBLE”, “MERCY”. De basis is superstrak met D’Virgilio natuurlijk op drums en met de legendarische Tony Levin op basgitaar met daarover heen toetsensolo’s, tempowisselingen en prachtige orkestrale arrangementen. Mr. Big gitarist Paul Gilbert laat zijn kunnen horen in de rocker “OVERCOME” met Queen-achtige koortjes en vocale arrangementen, “IN MY BONES” is opnieuw een uptempo rocker met saxofoon bijdragen en Cheap Trick gitarist Rick Nielsen die laat horen nog steeds een geweldige gitarist te zijn. “WRONG PLACE WRONG TIME” is een klassieke rocker met enkele heerlijke tempowisselingen en toetsensolo’s, “NOT MY TIME TO SAY GOODBYE” begint als een poppy song met een lekker ritme, subtiele gitaarbijdragen, waarna het zich ontwikkelt tot één van de hoogtepunten van het album, met opnieuw de strijkers arrangementen die opvallen doordat ze op juiste momenten goed te horen zijn en elke keer een smaakvolle toevoeging zijn. “I KNOW THE WAY” is de afsluiter van “INVISIBLE”, een poprock song met een optimistische sfeer en tempo. Met “INVISIBLE” laat Nick D’Virgilio horen bij de toppers van het muzikantengilde te horen, want naast een zeer begenadigd drummer en zanger, is hij ook een briljante componist en dat laat hij met dit album horen.

Neal Morse - Life & Times (2018)

3,5
Neal Morse is een grootheid in de progressieve rock en heeft recent weer een singer-songwriter album uitgebracht. De Amerikaan is inmiddels 57 jaar jong en werd bekend in de progressieve rockband Spock’s Beard, waarmee hij 6 albums maakte en verliet deze band nar het zesde album, “SNOW”. Sindsdien was hij onderdeel van de bands Transatlantic en Flying Colors, maakte hij een reeks gospel albums en prog albums, maar “LIFE & TIMES” valt meer onder singer-songwriter, net zoals het in 2014 uitgebrachte “SONGS FROM NOVEMBER”. Morse is van huis uit zanger en toetsenist en in 12 tracks met een speelduur van ruim 51 minuten laat deze songsmid horen dat hij in staat is om prachtige song gerichte nummers te schrijven en op te nemen. Sfeervol, niet somber of sober, maar zeer smaakvol gemusiceerde liedjes die door de diversiteit aan tempo, een boeiend geheel zijn. “GOOD LOVE IS ON IT’S WAY” heeft een strijkers arrangement waarin je zijn liefde voor The Beatles kunt herkennen, “HE DIED AT HOME” gaat over het verdriet van een moeder over het overlijden van haar zoon, een ex-soldaat. Dit liedje is en blijft klein en is met veel gevoel voor sfeer opgenomen. “MANCHESTER BY THE SEA” is weer een uptempo, vrolijk liedje, met een soort reggae-achtig sfeertje. Neal Morse laat op zijn zoveelste album horen, dat hij een gigantisch talent is, veel stijlen omarmt en in staat is om die ook op plaat te zetten. Topper!

Nevena - Nevena (2022)

3,5
Nevena Dordevic is een in Kovin Servië opgegroeide zangeres, die op 31 juli 1993 werd geboren. Nevena, zoals haar artiestennaam is, is naast zangeres ook een songwriter en docent. Ze ademt muziek en studeerde muziek in Belgrado en Boston. Tijdens haar studie in Boston, in de Berklee College Of Music, ontdekte meer eigen kwaliteiten en werd haar muzikale smaak breder, doordat ze de schoonheid van verschillende culturen leerde kennen. In haar middelbare school tijd trad ze al op en werd een beroemde Serviër vanwege haar deelname aan First Voice Of Servië, Prvi Glas Srbije, het eerste seizoen van het programma. Sindsdien brengt ze regelmatig muziek uit, treedt ze veel op, heeft ze een muziekschool geopend en is ze het project Active Music Therapy Performances gestart, voor kinderen en volwassenen met speciale behoeften.

Samen met producer en muzikant Mike Palace heeft Nevena een album gemaakt met melodische poprock en is "NEVENA" uitgebracht op het Italiaanse Frontiers label. Elf tracks en 39 minuten lekkere, toegankelijke en dus goed in het gehoor liggende muziek. Met de opener "BULLETPROOF" en "BAD SIGN RISING" geeft Nevena flink gas, twee stevige rockers. Wat volgt zijn rockers met pop invloeden, soms zelfs een beetje Americana. Met "MIRACLES" gaat het tempo voor het eerst omlaag, waarna er weer een aantal lekkere rockers volgen. "OUTRAGEOUS" sluit het schijfje af, een fijn liedje met mooie vocale harmonieën. "NEVENA" is in het melodische rock landschap een prettige aanvulling. Deze blonde Servische zou op den duur een vaste waarde kunnen worden tussen het door mannen gedomineerde genre. Met dit album geeft ze haar visitekaartje in ieder geval af.

Nik Kershaw - Oxymoron (2020)

4,0
Nik Kershaw is een icoon uit de jaren ’80, want in dat decennium scoorde hij een aantal hits die bij de soundtrack van die periode hoort, wat mij betreft. “WOULDN’T IT BE GOOD”, “I WON’T LET THE SUN GO DOWN ON ME” en mijn persoonlijke favoriet “THE RIDDLE” bereikten allemaal in 1984 de Nederlandse Top 40 en daarna was het gedaan wat betreft het scoren van hits.
Dat betekent overigen niet dat hij zich terug trok uit de muziek, want de als Nicholas David Kershaw op 1 maart 1958 geboren Engelsman bracht na dat succesjaar nog 6 albums uit, de laatste in 2012, getiteld “EI8HT”. Het succes van de eerste 2 albums die allebei in 1984 verschenen, wist hij niet meer te evenaren, maar hij bleef stug doorgaan.
De stem van de inmiddels 62 jarige in Bristol geboren zanger klinkt nog steeds vertrouwt, de liedjes zijn nog steeds pakkend en de kwaliteit zeer behoorlijk. De titel van het album, “OXYMORON”, is een stijlfiguur waarbij 2 woorden worden gecombineerd die elkaar in hun letterlijke betekenis tegenspreken, zoals bijvoorbeeld “oud nieuws” en “groeikrimp”. Tot zover de verklaring van dit album, dat wel degelijk “oud nieuws” is wat betreft de songs. De liedjes hebben een duidelijke Nik Kershaw stempel gekregen, wat voor het grootste deel komt door de stem van hem, maar ook de liedjes hebben allemaal iets vrolijks en aanstekelijks. Aan de andere kant laten ze ook wel een geluid horen dan past in deze tijd, dus wat dat betreft is het zeker geen oxymoron.
Maar liefst 16 nieuwe songs, ruim een uur prachtige muziek en hiermee bewijst de man, die ook ooit samenwerkte met Genesis toetsenist Tony Banks (album “STILL” uit 1991) dat hij nog zeker past in deze tijd. “FROM CLOUDY BAY TO MALIBU” is zo’n modern klinkend liedje, vrolijk en zomers. “BABYLON BROTHERS” is een track die ook bij de toppers van dit album hoort, heerlijk ritme en een prachtig refrein en “THESE LITTLE THINGS” is een mooie, ietwat beklemmende ballad.
“OXYMORON” is een mooi album geworden, waarbij de fans van Kershaw hun hart weer op kunnen halen en waarbij ik hoop dat er ook nieuwe mensen geïnteresseerd zullen raken in de muziek van deze Brit.

Noiseworks - Evolution (2022)

4,0
De Australische rockband Noiseworks leerde ik in 1988 kennen dankzij vriend Jeroen. Hij had het debuutalbum "NOISEWORKS" uit 1987 uit Australië meegenomen en liet het mij horen. De zang van Jon Stevens en de muziek die een link had met INXS, Simple Minds en U2, maakte mij direct enthousiast en dat album moest ook in mijn cd-kast komen.

De single "TAKE ME BACK" van dat debuutalbum werd in hun thuisland een top 10 hit en daarmee was hun naam ook gevestigd. Het tweede album "TOUCH" was iets steviger, maar de stijl die ze eigen gemaakt hadden, klonk in elk nummer door. De in Nieuw Zeeland geboren Stevens weet met zijn geweldige stem een stempel op de muziek van de Aussies te drukken, die de songs een herkenbaarheid geeft. In 1991 verscheen album #3, "LOVE VERSUS MONEY", geproduceerd door de Amerikaanse muzikant Randy Jackson, die onder andere bij Journey heeft gespeeld. Daarna werd het stil rondom het vijftal.

De bezetting van het eerste album was met de reeds gememoreerde zanger Jon Stevens, bassist Steve Balbi, drummer Kevin Nicol, toetsenist Justin Stanley en gitarist Stuart Fraser. Fraser is in december 2019 overleden aan de gevolgen van longkanker en wordt op het nieuwe, vierde album "EVOLUTION" door Jack Jones. De ziekte van Fraser heeft ervoor gezorgd dat het album zo lang op zich heeft laten wachten. De band was er al een aantal jaren mee bezig, maar de songs bleven op de plank liggen. Er staan op het album tien tracks en de speelduur is slechts bijna 34 minuten. Toetsenspel opent "HEART & SOUL" waarna de drums invallen en je voor de eerste keer kunt genieten van de stem van Stevens. Voor degene die bekend zijn met Noiseworks is dit meteen "thuiskomen", een geweldige opener. Een telefoonstem start "AMERICA", een nummer dat een heerlijke rocker is met een prettig ritme en melodielijn. Dat Stevens nog steeds een fantastische stem heeft, met nog steeds dat karakteristieke geluid met een rauw randje, wordt duidelijk in "STAND UP". Een track met een iets trager ritme en een smaakvolle gitaarsolo. Mooi pianospel opent “LONG WAY”, waarna Stevens het weer vocaal geweldig overneemt. Het is een midtempo ballad met een mooie melodielijn en “Ooh Ooh Ooh Ooh’s” geven het nummer een aanstekelijk oorwurmpje.

“SUNSHINE” is één van de drie nummers die boven de vier minuten klokken en begint met zang, subtiel toetsen en gitaar. Als je bij het refrein aangekomen bent, krijg je deze na één keer horen niet meer uit je hoofd, wat een pakkend, prachtig deel van dit nummer. “LOW” heeft een Kensington-feel, wat voornamelijk komt door het gitaarspel in het begin. Als Stevens begint met zingen is het weer een typisch Noiseworks nummer. Ook bij deze track is het refrein geweldig en de gitaarsolo die je te horen is lekker rauw gespeeld. Zang en akoestische gitaar leiden “ONE IN A MILLION” in, subtiel elektrische gitaar, pakkend ritme, Noiseworks in topvorm. Het tempo gaat iets naar beneden in “LET IT GO”, Stevens zingt weer fenomenaal, de opbouw is boeiend, het drumwerk prachtig en het gitaarwerk geweldig. De ballad “OCEAN GIRL” is het langste nummer van “EVOLUTION” en is prachtig van opbouw. Mooi gitaarwerk, een melodielijn die beklijft en Stevens die op de toppen van zijn kunnen zingt. “TOUCH (Epitaph)” is een korte, naar het verleden verwijzend slot van een verrassend en prachtig album.

Op de drempel van 2023 werd ik zeer aangenaam verrast door een nieuwe Noiseworks plaat, eentje die ik niet verwacht had en waar ik ook niets over gelezen en gehoord had. Het is een album dat ondanks de opname technieken van nu, toch een duidelijke link heeft met 30 jaar terug, toen ze zeer succesvol waren, voornamelijk Down Under. Ondanks de korte speelduur en is er genoeg te genieten en hoop ik het album binnenkort in mijn cd-kast te kunnen toevoegen.

Nomden - Parallel Universe (2021)

4,0
Afgelopen dinsdag, 7 december, is hij 46 jaar jong geworden, Diederik Nomden. Geboren in het Gelderse Buren, groot geworden bij The Analogues, waarin hij zijn fenomenale muzikale kunnen bij elk optreden weer tentoon spreidt. Toetsen, gitaar, drums, zang, hij beheerst het allemaal en wel op zo'n geweldige wijze, dat ik hem als één van de beste muzikanten van Nederland wil bestempelen.

Nomden speelde onder andere met de geweldig interessante Nederlandse bands Johan en Daryll-Ann, maakte in nauwe samenwerking met Jacob de Greeuw, van die laatste band, een eerste solo album, die in 2012 verscheen onder de naam Royal Parks. In 2014 begon hij met 4 gelijkgestemden The Analogues, een unieke Beatles tribute band, die de liedjes van The Fab Four zo nauwkeurig mogelijk naspeelt. Vanaf 2016 speelt hij met onder andere Bertolf Lentink in Her Majesty, waarbij onder andere liedjes van Crosby, Stills, Nash & Young gespeeld worden. De kwaliteiten van Nomden komen bij beide bands volledig tot zijn recht, waarmee hij die muziek maakt, die het dichtst bij hem ligt. Kwalitatieve popmuziek, met meerstemmige zang en een geweldige beheersing van de instrumenten. Die kwaliteiten kwamen samen op het in 2019 verschenen tweede solo album, "WINGMAN RETURNS", die dit keer wel onder zijn eigen naam verscheen, Nomden. Ruim 33 minuten muziek, die ik toen, maart 2019 bestempelde als "één van de beste releases uit de Nederpop van de laatste tijd".

Diederik Nomden heeft gelukkig de tijd gevonden voor de opvolger en opnieuw is het geen overdaad aan muziek en liedjes, want het album klokt 'maar' iets meer dan 32 minuten en je krijgt 10 nummers voorgeschoteld op het album "PARALLEL UNIVERSE". Alles is overigens zelf door Nomden ingespeeld en gezongen in zijn eigen studio, op een enkele gastmusici na, zoals strijkers, violistes, een harpiste en een contrabassist. Het titelnummer geeft meteen aan waar Nomden zijn inspiratie vandaan haalt, The Beatles. Het is een zeer sfeervol nummer, met een echte Ringo Starr wijze van drummen, heerlijke gitaarsolo en dito samenzang. Het is trouwens het langste nummer van het album. “TENNESSEE RIDE” is een 3 minuten durende uptempo popliedjes, met een aanstekelijk refrein en smaakvolle arrangementen. Het tempo gaat naar beneden in “SO LONG” waarin het weglaten van instrumenten het nummer zijn kwaliteit geeft. Rond de 2 minuten is er een hoofdrol weggelegd voor klavecimbelachtig geluid, een mooie toevoeging. Een vrolijk liedje is “HAPPY WHEN IT’S RAINING”, mooie toetsen bijdragen, lekker tempo en de stem van hem past hier perfect in. Speciale aandacht voor de achtergrond vocalen, aangezien deze allemaal door hem zelf ingezongen zijn, erg goed en mooi! “MINER” begint met een piano, rustige zang valt in en een prachtig liedje volgt, waarin ook weer de arrangementen van de diverse instrumenten en zangpartijen erg mooi gedaan zijn.

Rond de 3 minuten klokt “WASTELANDS”, een typisch Beatlesk liedje, waarin alle kwaliteiten van Diederik Nomden naar voren komen. Strak tempo in “PIECE OF THE PIE” en een soort soulvibe, met een blazers sounds die het nummer een extra soul injectie geven. Een heerlijk liedje. Het één na langste nummer is “TAKE IT OR LEAVE IT”, een ballad met een mooie opbouw en een refrein dat blijft hangen, vooral door de sfeer die erin zit. “MASQUERADE” is met iets meer dan 2 minuten het kortste nummer op “PARALLEL UNIVERSE”. Een McCartney-achtig nummer, klein gehouden, mooie melodielijn en smaakvolle arrangementen. “NO BETTER PLACE TO BE” is het laatste nummer van het album. Opnieuw Beatlesk, klein gehouden qua zang, mooie arrangementen en een fantastisch mooie melodie.

Dit is een pure vorm van ambachtelijk gemaakte liedjes. Nomden laat op dit album horen dat hij tot de top van de Nederlandse muzikanten behoort, dat hij een album ook kan dragen zonder hulp van derden. Zijn stem is een genot om naar te luisteren en de verschillende koortjes laten horen dat hij veel met zijn stem kan. Ik hoop dat hij met dit album de Nederlandse podia op zal gaan, al zal zijn andere werkgevers, The Analogues en Her Majesty veel tijd opslokken. Tot die tijd moeten we het met dit album doen en dat is geen straf. Een must voor liefhebbers van The Beatles en prachtige, goed gemaakte popliedjes. Top album!!

Nomden - Wingman Returns (2019)

4,0
Diederik Nomden is bekend bij een groot deel van de Nederlandse muziekliefhebbers, vanwege zijn lidmaatschap van de bands The Analogues en Her Majesty. Deze respectievelijk Beatles en Crosby, Stills, Nash & Young tributes hebben een groot publiek weten te trekken, door de grote kwaliteit van de interpretaties van de songs van deze grote namen uit de popgeschiedenis. De in Buren Gelderland geboren Nomden, groeide op in de provincie Groningen en trad eind vorige eeuw toe tot de formatie Johan, met wie hij de Nederpop klassieker “PERGOLA” maakte. Daarna trad hij toe tot Daryll-Ann, de band van Jelle Paulusma, met wie Nomden tegenwoordig in Her Majesty zit. De multi-intrumentalist groeide op in de jaren ’80, maar nam vooral de muziek uit de jaren ’60 en ’70 in zich op en dat is te horen in de 10 songs die op zijn eerste echte solo album “WINGMAN RETURNS” staan. De titel slaat ook op het feit dat hij nu zelf in de spotlight staat, en dat is meer dan terecht. Wat een geweldig talent voor het schrijven van compacte, sfeervolle songs heeft Nomden. Natuurlijk komen de sixties en seventies terug in de liedjes, maar dat gebeurt op een natuurlijk wijze met prachtige arrangementen en gebruik passende instrumenten, zoals de banjo en mondharmonica. De stem van Diederik Nomden maakt het geheel af, die klinkt warm. Een paar uptempo songs, een paar rustieke ballads en de rest is midtempo, maar alles op een perfecte manier geplaatst in de tracklist, waardoor je elke keer weer verrast wordt. Dit is één van de beste releases uit de Nederpop van de laatste tijd. Mocht je dit een mooi album vinden, dan raad ik je aan om ook een luistersessie te wagen aan Royal Parks, een album dat onder die naam in 2012 is verschenen en die Nomden maakte in samenwerking met Jacob de Greeuw, de grote man van Johan. Die band is, samen met Bertolf, een referentie voor “WINGMAN RETURNS”, waardoor het maar weer eens bewezen wordt, dat Nederland heel veel muzikaal talent heeft!

Nona - No Tears in My Champagne (2022)

3,0
Nona van der Wansem bracht in 2019 haar debuutalbum uit, getiteld “NONA”, tevens haar artiestennaam. Ze werd dat jaar ook genomineerd voor een Edison voor "Beste Nieuwkomer", maar wist geen hits te scoren. Nona begeeft zich in het soul genre en heeft er ook de stem voor. Nona werd geboren op 31 juli 1993 in het Brabantse Odiliapeel en groeide op in Uden. Ze kreeg muziek met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten, want haar ouders waren eigenaar van een platenwinkel. Ze begon al op jonge leeftijd met zingen, leerde instrumenten te bespelen, zoals de dwarsfluit, gitaar en piano. Het overlijden van haar vader, toen Nona nog maar 14 jaar jong was, zorgde ervoor dat het zorgeloze leven veranderde. Ze werd opstandig, van school gestuurd en was een aantal jaren zoekende.

De muziek bleef belangrijk, ze ging zelf liedjes schrijven en wekte de belangstelling van een platenlabel, vertrok naar New York waar ze met Likeminds ging samenwerken. Een producers duo dat ook met John Legend, Leona Lewis, Avril Lavigne en Kanye West samen gewerkt heeft. In 2018 bracht ze haar eerste single uit, “IT’S ALRIGHT” dat de nodige airplay kreeg op de Nederlandse radio. In oktober 2019 volgde het reeds genoemde debuutalbum, dat de nodige positieve kritieken opleverde.

Ruim twee en een half jaar na dat eerste album, is het tijd voor de opvolger. Deze heeft de titel “NO TEARS IN MY CHAMPAGNE” meegekregen en met hulp van songwriters Benny Sings, Yoda en Wouter Hardy én producer Gordon Groothedde, kwam dit album tot stand. Ruim 45 minuten muziek en liefst 18 tracks, waarbij 3 tracks zitten die rond of ruim onder de één minuut klokken, eentje die net geen twee minuten duurt en de rest zit tussen de twee en vier minuten. De nummers zijn dus kort, maar daarmee wordt voorkomen dat je de aandacht verliest. Elk nummer heeft een andere sfeer, de ene keer is die echt pakkend, de andere keer heb ik het gevoel dat er iets meer mee gedaan zou kunnen worden. Toch vind ik dat het album als één geheel klinkt en de nodige kwaliteit heeft.

“INTRO” opent het album, aparte zang, maar als Nona begint met zingen, kun je je wel een voorstelling van maken wat er gaat komen. “FOREVER YOURS” was in 2020 een terechte Top 40 hit en is een pakkend popliedje. In “FLAWLESS” keert de geest van Amy Winehouse terug, een erg goed blue-eyed-soul track. “VICTORIOUS” is een beklemmende ballad, compleet met emotionele zang. “DAYDREAM EYES” heeft een meer R&B stijl, met een ongelofelijk lekker refrein en Nona zingt op de toppen van haar kunnen. “Q & A” is een soort lekker jazzy, met hiphopbeat track, waarin de titel van het album naar voren komt. “BETTER THAN EVER” is een pakkend soulliedje, waarin Nona laat horen een erg goede zangeres te zijn. “DON’T CRY ME A RIVER” is één van de vele liedjes van dit album die al op single zijn uitgebracht. Ik vind dat dit nummer wel een soort Adele feel heeft, pakkend en goed gezongen. “GOING CRAZY” is pakkend nummer met een aanstekelijk refrein.

“NO TEARS IN MY CHAMPAGNE” is een mooi album, de fans van het genre kunnen genieten van drie kwartier luisterplezier en waarop Nona best trots kan zijn. Aan de andere kant lijkt het erop alsof ze nog op zoek is naar haar definitieve stijl, omdat het behoorlijk afwisselend is, echter wel binnen het soul-jazz genre. Misschien past dit haar wel het beste en houdt ze juist van de variatie. Ik heb er met plezier naar geluisterd en uiteindelijk gaat het daarom.

Normaal - Normale Verhale (2021)

Alternatieve titel: 2020/1

4,0
Bij een ontmoeting in 1973 tussen Bennie Jolink in Jan Manschot in de eerste helft van de jaren zeventig werd het zaadje gepland voor één van de succesvolste Nederlandse rock bands allertijden, Normaal. In 1975 traden ze op Hemelvaartsdag op in Lochem, speelden daar “DRIETERI-JE BLUES”, de reacties waren ongekend positief en een nieuw genre was geboren, het dialectrock. Normaal werd vaandeldrager van dit genre, scoorden grote hits met “OEREND HARD”, “NET AS GISTEREN”, MAMA WOAR IS MIEN PILS”, HEIDI” en “HIEKIKKOWOKAN” in de periode 1977 tot en met 1984. Misschien wel de succesvolste van de band, qua hits, albumverkopen en uitverkochte veldtochten.

In die eerste periode waren er ook een aantal bezettingswisselingen en dit bleek een vloek die op de groep bleef rusten. Talloze muzikanten zijn bandlid van Normaal geweest, alleen zanger/gitarist/componist Bennie Jolink en bassist Willem Terhorst maakten vanaf het eerste single, “HELS AS ’N JAGDHOND” uit 1976, deel uit van de band. Gezondheidsproblemen van Jolink zorgden ervoor dat in december 2015 een afscheidsconcert in het Gelredome werd gehouden en het einde van Normaal een feit was. Jolink bleef ondanks die problemen muziek maken. Zo bracht hij in 2016 met de Pensionado’s een alleraardigst album uit, “ODI PROFANUM” en verscheen een solo album in 2019, “BERNARD JOLINK POST NORMAAL”. Een nieuw medicijn om zijn astmaproblemen beter onder controle te houden, opende de weg om met Normaal weer incidenteel op te treden.

Een nieuw Normaal album werd lange tijd niet meer voor mogelijk gehouden, maar Jolink en Terhorst (Wimken van Diene), staken met gitarist van het eerste uur Ferdi Joly de koppen bij elkaar en schreven 14 pakkende, echte Normaal liedjes die samen ruim 55 minuten klokken. ‘Brekken’ Jan Manschot, die overleed in 2014, was al in 1989 uit de band gestapt, maar trad al wel weer een aantal jaren op met de “oude” bezetting, die naast de “nieuwe” bezetting vele optredens verzorgden. Geen Manschot dus, Timo Kelder nam plaats achter de trommels en bekkens en zorgt met Terhorst voor een solide basis. Gastmuzikanten zijn toetsenist en accordeonist Roel Spanjers, op trombone Peter Delannoye en saxofonist Joppe Bestevaer. Van de 14 liedjes zijn er een aantal die door Normaal al eens eerder uitgevoerd zijn en zelfs door Boh Foi Toch gespeeld zijn, maar op dit album krijgen ze allemaal een Normaal anno 2021 uitvoering. Het grootste deel van de liedjes is door Bennie Jolink en Ferdi Joly geschreven, twee door Willem Terhorst en een paar door Jolink en Joly samen.

De opener zet meteen de toon, “DE LESTE KEER” is een heerlijk swingende opener, prachtig pianospel door Spanjer en de blazers zorgen voor een opgewekte sfeer. In het iets rustiger “THUUS” zit een mooie solo van Joly, die dit nummer ook geschreven heeft, het tempo gaat weer omhoog in “D’N EENENT ZEG” en ook hierin laat Joly horen een geweldige gitarist te zijn. De tekst is weer typisch Normaal, scherp, kritisch en met een knipoog. “ZUNDAG” heeft een tekst van Joly die geschreven is op de melodie van een nummer van Kris Kristofferson. Het heeft een heerlijke Boh Foi Toch sfeertje, accordeon, akoestische gitaar en een heerlijke tekst. De bijdrage aan het album van Timo Kelder is niet alleen bij het drummen gebleven, hij schreef “DE KACHEL AN”, een swingend, beetje rock & roll liedje. In “KOLD WEAJT DE WIND” gaat het tempo weer iets naar beneden, piano, saxofoon, samenzang en een prachtig countrysfeertje. Pakkend ritme in “PLANKENKOORTS” en een tekst waarin zakenlui een veeg uit de pan krijgen en een zeer toepasselijk stichtelijk tussenstuk, erg goed bedacht!

In “DOAR GENIET IK VAN” komt het huidige leven van de mannen naar voren, genieten van de kleine momenten in het leven, zoals wandelen met de honden. Swingend en pakkend is het weer in “BOAK”, waarin heel subtiel teruggegrepen wordt naar de eerste superhit van de band, “OEREND HARD”, maar ook “IK MOS PISSEN”, “OH DEARNE” en “NOAR ’T CAFÉ” en nog meer titels van Normaal klassiekers komen voorbij. In 1984 was er rondom de Top 40 hit “POLITIEK” een controverse tussen de band en radio dj Frits Spits, die de tekst van dat nummer te negatief vond. “POLITICUS” is geen loflied op de dames en heren die ons land besturen en dat doet de band opnieuw erg goed, soms direct, maar toch zeker ook met de welbekende Normaal knipoog. Het is weer swingen geblazen in “KOM PAK OW JAS”, geschreven door Terhorst, “NIKS DOEN IS DODELIJK” heeft een jazzy sfeertje en in “MAMA IK WIL NOAR DE ZWARTE CROSS” bezingt de band de afgelopen corona periode op een originele manier. Erg goed liedje! “’T ALTIED ’T ZELFDE” is de afsluiter, rocksfeertje, mooie samenzang en een prima afsluiter van een meer dan prima album.

Als je het album koopt krijg je daarbij een boek met prachtige tekeningen van Bennie Jolink en in 15 hoofstukken een mooie terugblik op de carrière van de Achterhoekse trots. Prachtig document, geweldige liedjes, weer een topper in het toch al fantastische muziekjaar 2021.