menu

Hier kun je zien welke berichten barrett als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Terence Trent D'Arby - Introducing the Hardline According To (1987)

4,5
Deze man was fantatisch in die periode, jammergenoeg wist hij het van zichzefl... Daarna kwamen er kwakkelalbums en nooit meer zou deze man dit niveau nog halen. Hij was de missing link tussen Jackson en Prince en Stevie Wonder..

Meestal schrikken bands die de stijl van een ander zo makkelijk kopieren me wat af, maar in dit geval pakte het goed uit. Deze man kopieert ook niet enkel hij heeft er zijn eigen touch aan. De man had de soul in hem en was een muzikaal genie.

Toch blijft de zelfde vraag steeds hangen, hoe kon hij het daarna allemaal zo makkelijk wegsmijten... Wat is er met hem toen gebeurt... Ok zijn ego die groeide is een gedeelte, maar toch ben ik ervan overtuigd dat er meer aan de hand moet zijn geweest...

Nuja hiervoor zullen we moeten wachten op zijn memoires als ze al niet bestaan... Voorlopig geef ik deze man maar een 4.5 voor een swingende soulvolle pop/rockplaat (om toch maar met een mengeling te eindigen)..

The Beatles - Rubber Soul (1965)

3,5
Ik ben verre van een Beatle kenner eigenlijk vroeger nooit naar een plaat van de beatles geluistert. Om dat gat op te vullen heb ik dus maar deze plaat eens beluistert, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik de genialiteit er nu niet onmiddelijk kan uithalen.

Norwegian Wood en Drive my Car zijn idd echt prachtige nummers. My Life kende ik vroeger al door de cover van Johnny Cash. Verder is Nowhere Man ook wel best te pruimen.

Maar als ik dan Michelle hoor dan krullen mijn tenen toch van dat lied. Wat een hatelijke melodie is dat toch... Voor mij is dat iets wat te simplistisch...

Dit is zeker verre van een slecht album een goed album zelf, maar zo geniaal als iedereen het hier afschildert vind ik het nu ook niet.

Deze plaat schommelt van mijn part tussen de 3.5 en 4

The Cure - Bloodflowers (2000)

4,0
Ik had ook dat gevoel, bij mij was het wel net iets anders. Ik had deze plaat namelijk eerst gekocht en daarna pas de recenties gelezen, schrok ik mij toen een bult zeg.

Iedereen vond deze plaat blijkbaar fake en totaal niet pakkend, dit is voor mij net het minste dat je van deze plaat kan zeggen. Het is een zeer pakkend werk over chaos en verdriet, het greep mij onmiddelijk naar de keel.

Robert Smith zingt hier depressiever dan ooit en teksten zoals ... There is no If of Maybe Someday zijn gewoon prachtige songs om een mislukte liefdeshistorie te besluiten... Wat kan die man toch schrijven.

Wat eigenlijk mij het meest aanspreekt is deze fantastische Wall of Sound dat wordt opgezet met gitaren en drums in combinatie met de accoustische gitaren die er ook inverweven zitten.

Je hebt gewoon onmiddelijk het gevoel dat je in een neerwaardse spiraal terecht bent gekomen, je luistert naar het leed van Robert en je hebt het gevoel dat je hem verstaat.

Perfecte plaat om in het donker naar te luisteren op een winterse nacht...

The Dead Weather - Horehound (2009)

3,0
Bij mij heeft het enthousiasme van weleer ook snel plaats geruimt voor de gewone nuchtere realiteit van de dag. Deze plaat is niet zo geniaal, het drumwerk is inderdaad te hakkelend de flow is er gewoon niet het swingt niet....

Dat is misschien de reden waarom ik deze plaat eigenlijk bijna nooit meer beluister. Ooit zal ik hem msh kopen maar dat zal dan wel bij de reductieartiekelen zijn.

The Doors - The Soft Parade (1969)

4,0
Ik heb nooit verstaan waarom mensen dit een echt slechte Doorsplaat vinden. Ok, akkoord mensen, hier experimenteren the Doors met nieuwe stijlen iets waar ze eigenlijk doorheen hun carriere constant mee bezig waren, het enige verschil is dat ze hier wel heel extreem uiteenlopende genres probeerden.

Zoals hier al eerder werd gezegt verliest de stem van Jim Morrison wel wat van zijn duister karakter door de nieuwe bezetting, maar geef toe het moet niet altijd even serieus of deprimerend zijn.

Het enige minpunt op de plaat vind ik Do it, daarbij komt nog dat de extra-tracks zijn hier eigenlijk heel overbodig, nuja kijk dat heb je meestal bij zo'n extra-tracks vind ik maar kom.

The Kills - Midnight Boom (2008)

3,5
Deze band leerde ik kennen via hun vorige plaat No Wow, in die tijd vond ik het al een aantrekkelijke plaat, maar dat enthousiasme werd overschaduwd door een wrange nasmaak. Deze band deed me in die tijd, heel veel denken aan The White Stripes, een band die in mijn ogen veel gevarieerder was en dus ook veel intressanter.

Deze stelling werd gedeeltelijk ontkracht toen ik deze band live aan de slag zag op Werchter, ze hebben namelijk een zeer uitgesproken live-reputatie.

Nuja het kwartje viel eigenlijk pas toen ik deze plaat hoorde, toen hadden ze mij helemaal overtuigd. Deze band is namelijk meer dan een White Stripe-listen-a-like, ze heeft meer in haar marge. Dit is dansbaar en rock, dit is voor man en vrouw, voor op feestjes en voor thuis. Je hoort het al het is een zeer divers geluid, die in mijn ogen, of liever oren, onmogelijk niet aanstekelijk kan beschouwd worden.

Het recept lijkt redelijk simpel een telkens terugkomende zanglijn en muzikale lijn, maar niets is minder waar, there is more than meets the ear.
Als je goed luisterd hoor je meer als je deze plaat meermaals beluisterd. De kracht van deze plaat zit hem in de korte duur van de song, de compactheid van de muziek, die toch complexer lijkt als je het goed beluisterd. Ze slagen hier in een heel nieuw universum te creëren in telkens minder dan 3 minuten.

Mij doet de muziek niet langer aan the White Stripes denken maar eerder aan een vernieuwde Velvet Underground, dit is muziek met een kantje af. De teksten zijn suggestief en zeer duister. Daarnaast heb je nog eens een Femme Fatal à la Alison Mosshart die zo heerlijk zingt ( kijk nu al uit naar de samenwerking met Jack White).
Haar stem bekt ook zeer mooi met haar partner in crime Jamie Hinch die hier echt verscheurend te keer gaat op zijn gitaar.

Kortom dit is een topplaat, mensen die al eerder genoten van The Yeah Yeah Yeahs en zeker hun laatste plaat, twijfel niet langer en check this out, ik vind deze allesinds beter.

The Moon and the Nightspirit - Regö Rejtem (2007)

3,5
Toen ik voor het eerst de titel en de cover bekeek van the Moon and the Nightspirti van Regö Rejtem dacht ik onmiddelijk dat ik deze muziek moest plaatsen in de metal/gothic hoek (vooral de cover dan ook).

Maar niets was blijkbaar minder waar deze plaat is een folkplaat uit de Balkanstreek. Bij de eerste luisterbeurt had ik onmiddelijk de sfeer van de Middeleeuwen te pakken. Ik moest onmiddelijk denken aan banketten overgoten met bier en wijn. Waarna je nog met moeite recht kunt blijven op de dansvloer. Deze plaat gaf me dan ook onmiddelijk zin om aan volksdansen te doen, jammer dat ik deze niet onder de knie heb maarja.

De eerste luisterbeurt bleek echter niet zo'n makkelijke luisterbeurt, vooral omdat ik geen getrainet oor heb voor dit soort muziek. Nuja na enkele keren te luisteren kon ik dan toch iets met deze plaat en nu leg ik hem zelfs s'avonds zonder verplichting uit. Deze muziek heeft dan ook een magisch effect s'avonds, iets mysterieus, iets magisch.

Nuja dit is eigenlijk verplichte kost voor mensen die houden van Blackmore's Night of graag folk uit de Balkan beluisteren. Voor andere leken zoals mij vergt deze muziek enkele luisterbeurten maar geloof me het is wel de moeite waard.

Bij deze 3.5 sterren voor een plaat die zich echt leent als achtergond muziek bij een avondmaal of voor een gewone luisterbeurt op het einde van de avond.

The Strokes - Is This It (2001)

3,5
Lekkere Rockplaat die de latere Indie scene duidelijk heeft beïnvloed heeft. De energie druipt van deze plaat af door de passie in de stem van de zanger en ook een opzwepend gitaarritme die typerend is voor de rocksound uit de jaren 00.

In de jaren 90 waren er Nirvana en Pearl Jam die de latere bands beïnvloed hebben, anno 2000 is dit dus the Strokes.

De songs blijken heel eenvoudig opgebouwd te zijn. De nadruk bij deze plaat ligt hem vooral op een eenvoudige riff met een aanstekelijke zanglijn. Soort van easy Sing along song, het pakt allesinds goed uit. Verder niet echt heel spectaculair deze plaat, gewoon makkelijke luister en sfeer plaat.

Voor mij dus een gulle 3.5 => mogelijkheid tot 4

The Velvet Underground - The Velvet Underground & Nico (1967)

5,0
Deze plaat is gewoon veel completer dan elk ander Lou Reed album in mijn ogen. Alleen al de instrumentenbezetting: guitaar, drum, bas, viool...

De wisselwerking tussen Lou Reed en John Cale is gewoon uiterst boeiend. Als je luistert naar liedjes als Heroin en Venus in Furs begrijp je duidelijk wat ik bedoel.

Lou Reed levert schitterende teksten over SM, Heroineverslaving en co terwijl John Cale meesterlijk de sfeer weet te zetten met viool en andere instrumenten.

Een uniek document die ieder muziekliefhebben, punkliefhebber, moet beluisteren. Voor mij is dit duidelijk het begin van een hele Punkscene... Dan denk ik aan Iggy and the Stooges en co...

Tim Buckley - Lorca (1970)

4,5
Wat is dit toch een zware taak, schrijf een recensie over Tim Buckley's Lorca. Het is al moeilijk genoeg om Tim Buckley te omschrijven of samen te vatten, laat staan over zijn minst toegankelijke plaat namelijk Lorca. Ik heb deze plaat ooit eens gekocht omdat de figuur van Tim Buckley zo fascinerend, ik kende hem als een zeer innoverende muzikant, en dat werd later enkel maar meer bevestigd na het horen van dit album.

Nu ja ik heb dit album al meer dan 2 jaar in mijn bezit en toch blijft het ergens nog steeds een rare gewaarwording als ik deze cd beluisteren. Het is geen hatelijke of afgrijselijke ervaring dat zeker niet, ik geniet er telkens weer van, maar toch snap ik deze plaat niet.

Misschien moet je er ook helemaal niets van snappen en is het belangrijker om je gewoon te laten gaan, je gewoon te laten meevoeren doorheen een halfuurtje mediteren. Dat is toch hoe ik het opvat, het is een meesterlijke plaat om te zweven om gewoon naar te luisteren en mee te zoeven doorheen een nieuw universum, het Buckley-universum. Want later zou Jeff heel veel van zijn papa opsteken, en ik denk nog het meeste misschien van deze plaat.

Mensen die houden van vreemde muzikale ervaringen, van trips die toppen willen zien en daarin in dalen meegesleept worden, luister naar dit, het is een hele rollercooster ervaring in de possitieve zin van het woord dan.

PS: Als iemand de songteksten kan uitleggen zou ik hem eeuwig dankbaar zijn, want ik versta er helemaal niet van

Tom Barman & Guy Van Nueten - Live (2003)

3,5
Niet alleen heeft Tom Barman een goed oor voor de juiste muziek op het juiste moment, nu vertolkt gij deze prachtige nummers ook op zijn eigen wijze.
Hij heeft me in der tijd kennis laten maken met deze artiesten, door ze te coveren en ze te vermelden in sommige van zijn interviews. Ik vind het enigsinds toch spijtig dat gij het niet aangedurft heeft om Tom Waits te coveren, ok ik geef toe een moeilijke taak maar toch blijft het een artiest die zeker zijn sporen heeft achter gelaten in het werk van dEUS.

Een ander minpunt vind ik persoonlijk de niet echt originele acoustische versies van zijn eigen dEUS hits. Voor mijn part mocht het heel wat origineler te werk gaan. De versies van Everybody's Weird en One Advice, Space lossen mijn verwachtingen niet in.

Ik vind het een gemiste kans, want aan de songkeuzes die gemaakt zijn voor dit album zal het allesinds niet liggen, het zijn stuk voor stuk krakers van formaat.
Nu goed, msh ben ik een beetje te sceptisch kzal deze zo dadelijk nog eens opleggen, wie weet verandert mijn mening wel.

Tom Waits - Foreign Affairs (1977)

3,0
Ik heb deze plaat ooit eens gekocht, want ik was toen (nog steeds eigenlijk) in de ban van deze man. Tom Waits heeft atlijd de uitstraling gehad van een versleten en getergde gentlemen te zijn. Gentlemen zul je denken, want de meeste onder jullie hebben vast wel de plaat Rain Dogs of Swordfishtrombone al beluisterd. Ja idd u leest het goed Gentlemen, en dat bewijst hij hier nogmaals met de plaat Foreign Affair.

Foreign Affair is voor mij zeker geen hoogvlieger in het Waits-oeuvre. Het gaat hier om een plaat uit het begin van zijn carriere. De plaat bevat vooral ballets die rijkelijk overgoten zijn door strijkers en er is zelfs een muzikaal orkest hier en daar bijgeplaatst om het album wat meer grandeur te geven.
De ballads die wij hier horen zijn naar Waits normen, dus zeker niet slecht, A seight for sore eyes en Muriel zijn hier duidelijk voorbeelden van.

Daarnaast zijn er, voor mij de meer interessante, stukken waarbij Tom Waits zich laat inspireren door de beatpoets zoals Jack Kerouac (vb: Barber shop et Burma Shave).
Er is natuurlijk nog het duet, I never talk to Strangers een grappig intermetzo die na een tijdje toch redelijk gaat tegensteken.

Nuja de globale sfeer die dit album uitstraalt is die van de oude Hollywoodfilms uit de jaren 50. Met blonde Marilyn Monroe-types de in de gietende regen op een taxi wachten terwijl ze door avondtuurlijke types zoals Marlon Brando of James Dean het hof worden gemaakt.

Nu moet ik wel toegeven dat meeste van Tom Waits zijn muziek de oude hollywoodsfeer uitstraalt, maar op deze plaat is het toch eerder de glamour kant die soms de bovenhand neemt, wsl door de toevoeging van die strijkers en co.

Voor mij is dit zeker een must-have in mijn Waits-collectie, maar ja dcat zegt een fan natuurlijk. Dit is zeker wel minder dan de latere albums als Rain Dogs, Swordfishtrombone en Mule Variation..

Tom Waits - Real Gone (2004)

4,0
Op deze plaat slaat mr Waits, want respect heeft gij bij mij al lang afgedwongen, weer de weg in van the Bone Machine, een rauwere plaat waarbij Waits meer lijkt te schreeuwen dan te zingen. Maar op welke manier schreeuwt hij je gelooft hem het is een schreeuw van ongeloof, machteloosheid (luister maar naar let it rain, wat een pracht nummer).

Meer nog dan bij The Bone Machine gaat waits terug naar de basis van de muziek, hij kleed de muziek als het ware meer en meer uit. Het is onvervalste blues dat hij hier ten berde brengt, John Lee Hooker achteraan. Licht vervormde gitaren, goed kope boxen, ruige stem en vooral een Wishkey overgoten sfeertje deze plaat heeft alles wat Blues eigenlijk zou moeten zijn.

Er zijn hier mensen die klagen over het feit dat deze plaat iets te lang duurt, wel die "luchtigere nummers" zijn echt wel nodig anders wordt deze plaat echt niet meer uit te luisteren. Deze plaat is zo zwaar emotioneel geladen dat het je na een tijdje toch snakt naar een adem pauze en die krijg je dan bij die latere ballets.

Als je deze plaat hoort, wacht je als fan op een nieuwe release, want die 3dubbelaar is eigenlijk maar niet meer dan een reeks b-kantjes die jammergenoeg ook nog slecht samengestelt is. Maar kom mr Waits zal vroeg of laat toch wel weer met een klasse plaat afkomen en laten we hopen dat het eerder vroeger dan later wordt.