menu

Hier kun je zien welke berichten Yestsida als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

halfBREED - 3P (2023)

2,5
Logic en zijn oude vriend C Dot Castro zijn samengekomen om het duo halfBREED te vormen, deze micro-EP genaamd 3P is hun debuut als duo.

Eigenlijk laat dit projectje drie verschillende vormen van Logic zien. Vroom Vroom zit meer in het Trap-straatje en hoort Logic half-fluisterend en met veel "swag" rappen. Doe maar gewoon denk ik dan!
Wie College Park beluisterd heeft en zich de allerlaatste minuut van dat sublieme album voor de geest kan halen weet dat Logic niet altijd wil blijven rappen maar graag een transitie wil maken naar zingen en gitaar spelen... That's What She Said is een nummer in die stijl. Wat Logic hier laat horen heeft 0,0 met Hip Hop te maken en hierdoor ben ik plots aan het vrezen voor de toekomstige muziek van deze artiest. Dat minuutje op College Park klonk wel goed vond ik, dit niet. C Dot Castro voelt ook een tikkeltje misplaatst op dat nummer.
Game 6 is exact wat ik wou van halfBREED en is het enige nummer dat me niet teleurstelt. Heerlijk ongecompliceerde rap op een lekkere mellow beat.

Normaal gezien draait het om twee MC's maar dat voelt niet zo aangezien Logic met drie verschillende stijlen experimenteert, hierdoor verdwijnt C Dot Castro pijnlijk genoeg op de achtergrond. Hij rapt echter uitstekend op 3P en doet het over het algemeen bekeken eigenlijk beter dan Logic op dit mini-project. Game 6 is sowieso met kop en schouders mijn favoriet hier, ook C Dot Castro vind ik hier zijn sterkste strofe hebben.

Graag meer zoals Game 6, halfBREED (of Logic als soloartiest). Liefst nooit meer iets zoals That's What She Said.

Magere 2,5*

Hit-Boy - SURF OR DROWN (2023)

3,0
Tegen de verwachtingen in is dit geen producersalbum.

De beats zijn (neem ik aan) wel van Hit-Boy zelf maar hij rapt ook gewoon lekker mee op elk nummer, iets wat ik niet verwacht had aangezien ook elke track één of meerdere gastartiesten heeft (exclusief de hekkensluiter).
Persoonlijk heb ik nooit zo'n zwak gehad voor deze artiest zijn producties, er zijn veel mensen lyrisch over de King's Disease-serie (en Magic) van Nas en ze zeggen dat die levende legende helemaal terug is door deze man maar dan doe je Nas toch (serieus) te kort vind ik. Het zijn absoluut geen slechte albums, maar ze blijven me toch minder goed bij dan zijn ouder werk.

Ookal word ik niet warm of koud van Hit-Boy toch besloot ik Surf or Drown eens een kans te geven door de korte speelduur en omdat Nas, Curren$y en mede rapper/producer The Alchemist bijdrages hebben op deze LP. The Tide is een sterke collaboratie tussen Nas en de rapper/producer en Spitta zorgt samen met de gastheer met Tony Fontana III ook voor een tof nummer.
Slipping Into Darkness vind ik de meest interessante track op dit project. Dit nummer is opgedeeld in twee delen. Het opent met een strofe van The Alchemist terwijl hij rapt over een beat van Hit-Boy, de tweede helft ziet Hit-Boy spitten over een productie van Uncle Al. Hit-Boy heeft al voor heel wat controverse gezorgd met zijn strofe aangezien hij conculega producers bij naam noemt en velen bijna letterlijk "one-trick ponies" noemt.

Slipping Into Darkness zal nog wel een aantal keren voorbij komen, dat vind ik oprecht wel een toffe samenwerking (The Alchemist wint het wel als rapper naar mijn mening, productie is gelijkspel). De rest van dit album is geen straf om te beluisteren maar er is voor mij geen waarde om dit nog eens op te zetten. Als producer kan ik Hit-Boy wel beter appreciëren, als rapper vind ik hem helemaal saai.

Jammer trouwens dat de instrumentals niet uitgebracht zijn als aparte CD maar meteen achter het eigenlijke album plakken.

3*

Hit-Boy & The Alchemist - THEODORE & ANDRE (2024)

3,5
Fijne surprise micro-EP!

Na hun geweldig collaboratie Slipping Into Darkness (stond op SURF OR DROWN van Hit-Boy) zijn deze twee populaire producer-rappers terug met een verrassing in de vorm van een EP. Beide heren zijn te horen op de drie tracks dat THEODORE & ANDRE EP kent, The Alchemist heeft de eerste track geproduceerd en Hit-Boy de volgende twee.

De drie producties zijn van een heerlijke kwaliteit, ook rappend komen beide mannen goed voor de dag.

3,5*

Hopsin - Gazing at the Moonlight (2009)

3,5
Een frisse wind toen dit pas uitgekomen was.

In het jaar 2009 was mijn kennis van Hip Hop nog niet wat het vandaag de dag is en was ik enkel gefocust op de mainstream artiesten. Het genre begon m'n interesse wat te verliezen want de (weinige) oudgedienden waar ik naar luisterde die periode brachten naar mijn inziens niet zo'n interessant materiaal meer uit en het was gewoon al ettelijke jaren geleden dat er een nieuwe frisse rapper op de proppen was gekomen. Qua nieuw talent was er die periode een verschrikkelijke droogte vond ik. Gazing at the Moonlight was de frisse wind die ik nodig had op dat moment. Helemaal verliefd was ik op dit debuutalbum van Hopsin en ik gaf het vol overtuiging mijn maximumscore (4,5*).

Hopsin was absoluut één van mijn favoriete rappers (allertijden zelfs) en als producer vond ik hem ook geweldig. Want jawel, dit album is ook volledig door hemzelf geproduceerd met het programma Fruity Loops. Hij heeft het zelfs helemaal alleen opgenomen in de kelder van zijn huis. Persoonlijker en intiemer wordt het er bijna niet op, zeker niet aangezien hij ook geen gastbijdrages op dit album heeft staan. Dit had niet alleen dé start van Hopsin zijn carrière moeten worden maar dit had het label van wijlen Eazy-E, Ruthless Records, terug op de kaart moeten zetten.

Laat zijn uiterlijk van toen en vooral zijn typerende ooglenzen je niet van de wijs brengen want deze man is wel degelijk een getalenteerd rapper. Het rappen op zich klinkt heel sterk, hij heeft (met momenten) goede teksten en kan ook nog eens grappig uit de hoek komen. Nog steeds vind ik ook dat hij een toffe stem heeft om naar te luisteren. Met zijn stem doet hij soms ook de gekste dingen op dit album.
Hij is een goed rapper maar wel eentje die in de standaard blijft hangen. Zijn teksten zijn niet ingewikkeld, zitten geen moeilijke rijmschema's in, geen doordenkers, heeft een goede flow maar niet veel variatie er in... het is allemaal ontzettend rechttoe rechtaan.

Wat mij in het begin ook zo aantrok is het feit dat dit album en Hopsin zelf veel gelijkenissen heeft met het oudere werk van Eminem. De teksten zijn vergelijkbaar want ook Hop is voornamelijk kwaad op de wereld, het onrecht dat hem aangedaan is, de mainstream rappers, zijn jeugd en voornamelijk op de vrouwen die hij in zijn leven tegen gekomen is. Wat natuurlijk ook vaak aan bod is is dat hij zichzelf een stuk getalenteerder vindt dan zijn concullega's.
Hij incorporeert ook redelijk wat humor in zijn muziek. Goede voorbeelden hier van zijn Who Do You Think I Am?, Bubblies, The B Bop, Slurpin' en Super Duper Fly. Stuk voor stuk sterke nummers maar moeilijk om aan te raden. Dit zijn niet het type nummers dat je over de streep gaan trekken om meer van deze producerende rapper te gaan beluisteren.

De sterkste tracks zijn diegenen waar hij écht iets te melden heeft, hij is een goed storyteller. Sexy Cyber (verkrachting/catfishing), Story of Mine (verschrikkelijke jeugd) en Chris Dolmeth (drugsverslaving) vind ik de beste nummer op Gazing at the Moonlight. De teksten zijn nog steeds niet complex of gelaagd maar hij kan goed een verhaal rappen en het interessant maken.

De single Pans in the Kitchen vind ik ook nog steeds heerlijk. Vocaal komt hij sterk uit de hoek maar ook de beat is donker en sinister. Geweldig ook hoe het tikken van de pannen hierin verwerkt zijn, zo van die kleinigheden gebruikt hij wel vaker in zijn producties. Zijn stem gebruikt hij af en toe ook als instrument in zijn beats, een leuk toevoeging wat mij betreft.
Net zoals zijn raps zijn de beats ook niet complex maar goed genoeg. Leuk gemaakt maar met vlagen toch wel amateuristisch.

De opvolger, Raw, was al een mooie evolutie tegenover dit debuutalbum waardoor ik dit album al met een halfpunt verlaagde. Nu kan ik nog steeds horen waarom ik zo verliefd werd op de muziek van deze rapper vanuit de Westkust maar het is goed te horen dat dit de start was van zijn carrière. Elk nummer vind ik tof maar soms net iets te simpel. Dit vind ik tegenwoordig ook gewoon gelden voor Hopsin als rapper én producer.

3,5*

Hopsin - Knock Madness (2013)

3,5
Na 3 jaren wachten was daar eindelijk zijn derde album.

Wat keek ik hier naar uit! Na (wat ik toen zag als) 2 meesterwerken waren de verwachtingen torenhoog, het stelde me ook absoluut niet teleur toen de dag er eindelijk was dat we Knock Madness konden beluisteren. Qua sound en onderwerpen ligt het in het verlengde van de voorgaande twee albums. Hij laat ook hier horen een geweldig rapper te zijn en als producer is hij ook gewoon heel consequent gebleven.

De onderwerpen hebben we allemaal al eens voorbij horen komen op zijn ouder werk. Zijn vrouwenproblemen (Tears to Snow, Good Guys Get Left Behind), vrienden met drugsproblemen (Old Friend), hoe hij denkt over de meeste mainstream rappers, dat hij ondergewaardeerd wordt, dat skaten een lifestyle is (Nollie Tre Flip) en ga zo maar verder. Er is vrij weinig nieuws onder de zon op dit project.
Het voornaamste probleem is dat hij kwaad klinkt en je niet vrolijk wordt van dit album maar hij om eerlijk te zijn wel op een goede plek in zijn leven stond. Veel van zijn frustratie en woede komen daarom niet zo oprecht over als op Gazing at the Moonlight en vooral Raw. Het lijkt me verfrissend dat hij wat meer over de goede kant van zijn leven toen rapte. Alles hier hebben we al eerder en grotendeels beter gehoord. De speelduur van 1:15u is daarom ook een vijand van deze plaat.

Funk Volume was ten tijde van dit project uitgegroeid tot een echt label. Waar voorheen enkel hijzelf en SwizZz daar een contract hadden mochten Jarren Benton en Dizzy Wright henzelf formeel voorstellen op dit album van hun voormalige baas. Getalenteerde rappers maar niet interessant genoeg naar mijn mening om me er in te gaan verdiepen.
Oudgediende Tech N9ne steelt hier toch wel de show hoor. Hop en hij rappen Rip Your Heart Out helemaal aan flarden!

The Fiends Are Knocking, Hop Is Back, Rip Your Heart Out, Hip Hop Sinister, Old Friend en Caught In the Rain zijn mijn favorieten op Knock Madness. De rest is zeker niet slecht maar waar ik voorheen de muziek van Hopsin helemaal geweldig vond doet het me steeds minder.
Good Guys Get Left Behind is wel vrij cringey alsook de intro van What's My Purpose.

Verlaging naar 3,5*

Hopsin - No Shame (2017)

4,0
Hij is terug in vorm op No Shame.

Hopsin had naar aanleiding van dit vijfde studioalbum weer een hoop miserie meegemaakt, zowel op privé als zakelijk vlak. Wie bekend is met de muziek van deze artiest weet dat hij dan op zijn artistieke best is. Op dit album is hij over het algemeen hongeriger dan op de voorgaande twee albums (met name het magere Pound Syndrome).

Hotel in Sydney is wel dé manier om een album te beginnen hoor, meteen één van zijn beste tracks naar mijn mening. Hier vertelt hij hoe het net misgegaan is met zijn ex-vriendin en hoe dit geleidt heeft tot zijn verbanning uit Australië. Dit feit maakte het enkel maar erger omdat zijn ex toen zwanger was met zijn eerste kind. Storytelling is geweldig en het nummer heeft een ontzettend cinematografisch gevoel.

Op de remix van All Your Fault (en de skit vooraf) gaat hij wat dieper in op die situatie en vanaf de tweede strofe bespreekt hij ook hoe het op zakelijk vlak misgegaan is. Funk Volume bestaat uiteraard niet meer en hij is op slechte manier uit elkaar gegaan met zijn zakenpartner Damien Ritter. Deze strofe is voornamelijk gericht naar zijn oude maat, SwizZz... de broer van Damien Ritter die de kant van zijn broer gekozen heeft. Jammer trouwens dat de diss-track tegen Damien, Ill Mind of Hopsin 8, er niet opstaat. Die vind ik echt geweldig!
Daarom is dit album het eerste (en tot nu toe enige) project op Hopsin zijn nieuw eigen label: Undercover Prodigy.

Ill Mind of Hopsin 9 is een nummer dat hij voor zijn zoon opgenomen heeft. Op dat moment had hij hem nog nooit ontmoet en hij laat horen dat hij het hier uiteraard ontzettend moeilijk mee had. Hier zijn de Eminem-invloeden weer duidelijk te horen.
Sterke track in een goede serie.

De rest is inhoudelijk minder sterk dan de drie genoemde nummers maar hij klinkt scherper dan de jaren hiervoor. Hij rapt op No Shame op een consequent hoog niveau en hij klinkt (buiten de genoemde situaties) minder gefrustreerd.
Het was dringend nodig maar ik heb het gevoel dat hij als producer eindelijk weer een groei gemaakt heeft op deze plaat. Het is nog duidelijk van zijn hand maar ze bevatten vaak meer lagen dan in het verleden vind ik. Zo'n beat als die van Tell 'Em Who You Got It From is heerlijk.
Een aantal beats zijn eerder in de Trap-richting gegaan en ik vind ze persoonlijk wel goed gelukt. Dat subgenre past goed bij 300 Entertainment, een label dat ook verantwoordelijk is voor deze LP.
Happy Ending is tenenkrommend en is om eerlijk te zijn gewoon vrij racistisch tegenover de Aziatische gemeenschap.

Black Sheep is een vreemde eend in de bijt. Dit is de eerste keer dat Hopsin op een album van hem rapt over iemand anders zijn productie. Deze beat komt van de hand van Harry Fraud, klinkt goed maar hij had evengoed van de gastheer zijn hand kunnen komen... klinkt redelijk "Hopsin-achtig".

Geen idee of er nog een zesde album van Hopsin komt en om eerlijk te zijn zit ik er niet op te wachten, uiteraard zal ik het wel beluisteren. De laatste jaren heeft hij heel veel losse singles uitgebracht maar ik ken er vrij weinig van, de weinigen dat ik ken hebben ook geen indruk achtergelaten. Het lijkt me geen slecht idee dat hij de studio in zou duiken met andere (getalenteerde, grote) producers, volgens mij zou dit goed zijn voor zijn artistieke groei.

4*

Hopsin - Pound Syndrome (2015)

3,0
Zijn minste tot nu toe.

Hier valt niet veel te ontdekken. Voor de fans is dit nog wel leuk om te beluisteren maar met zijn vierde studioalbum gaat Hopsin zeker geen nieuwe luisteraars kunnen veroveren vrees ik.
Hij rapt nog steeds sterk en de beats zijn nog oké maar er is totaal geen evolutie meer te horen in vergelijking met Raw en Knock Madness. Dit is letterlijk meer van hetzelfde en op Pound Syndrome heeft de gastheer eigenlijk zo goed als niets meer te zeggen.
Zijn Calimerocomplex is ook op dit project goed te horen.

Ramona is een grappige track met zijn voormalig artiest Jarren Benton, tijdens het maken hiervan hebben beide heren veel fun gehad zo te horen. Fort Collins is een sterk nummer waar hij zich verontschuldigd tegenover de fans die hij toen heeft laten wachten voor niets omdat hij depressief in zijn huis zat in plaats van op podium ging optreden. Ex-FV rapper Dizzy Wright levert ook een goede strofe af.
De Ill Mind of Hopsin-serie is kwaliteitsvol, nummer 7 is niet het beste nummer hierin maar wel relatief goed. FV Till I Die is wederom een heerlijke collaboratie met z'n maat SwizZz. I Just Can't is een knaller van jewelste.

Fly is een draak van een nummer. My Love is matig, maar wel lovenswaardig dat hij iets anders probeerde. De rest is niet slecht maar het blijft ook niet bij, voornamelijk omdat Hopsin hier niets nieuws laat horen. De onderwerpen, raps en beats klinken hetzelfde als op zijn voorgaande albums. Pound Syndrome is Hopsin zijn meest kleurloze album wat mij betreft. Zelfs de toppers op deze LP behoren niet tot zijn beste werk.

Ik snap dat de skit No Words een grap is... maar ik vind dat nog wel leuk klinken! Hij had het op het einde van die skit nog zo voorspeld...

Verlaging naar 3*

Hopsin - Raw (2010)

4,0
Een evolutie op alle vlakken.

Raw is de volgende stap op Gazing at the Moonlight. Als rapper en schrijver klinkt hij scherper en ook als producer hoor je de groei op dit tweede album. Over het algemeen is dit album ook een stuk serieuzer dan het debuutalbum, al is de komische kant nog niet weg. Zijn eerste op z'n voormalig eigen label Funk Volume.

Hopsin is nog steeds boos, ditmaal voornamelijk op zijn voormalig label Ruthless Records en diens CEO Tomica Wright (de ex-vrouw van Eazy-E). Die gerichte woede is voornamelijk te horen op de drie geweldige tracks Sag My Pants, You Are My Enemy en Kill Her. De invloeden van Eminem zijn wederom niet ver weg en net zoals die levende legende is Hop op zijn best als hij niet vrolijk is.
Op dit album is hij ook nog steeds kwaad op mainstream rappers (voornamelijk maar niet uitsluitend Lil' Wayne), de muziekindustrie en personen die hij ontmoet heeft en nooit in hem geloofd hebben (inclusief oude vrienden).

Trampoline, Baby's Daddy en I'm Not Introducing You zijn wat luchtiger van toon dan het bulk het album. Ik snap dat er commentaar is op de refreinen van Hopsin maar ik kan het meestal wel goed hebben, dat is ook één van de redenen dat ik die laatst genoemde zo kan appreciëren. De andere twee doen me niet veel meer, zeker Baby's Daddy is wel heel infantiel.

Voornamelijk als producer is hij volwassener geworden op dit album. Het klinkt allemaal net iets professioneler dan vroeger. Het is wel duidelijk dat hij zich voornamelijk liet inspireren door Dr. Dre, I Am RAW is hier een goed voorbeeld van.

Op zijn debuutalbum had hij geen gastartiesten uitgenodigd maar op dit album mag zijn voormalig Funk Volume-artiest SwizZz maar liefst 3 keer meedoen. Sterke rapper met goede teksten met minpunt dat hij geen fijne stem heeft.
De onbekende Cryptic Wisdom laat op I'm Not Crazy voor mij persoonlijk helemaal niets horen.

Goed tot zeer goed album. Absoluut zijn magnum opus wat mij betreft. Het verdient echter niet meer de 4,5* dat ik het eerst gaf. Daar ben ik hem toch wat voor ontgroeid vrees ik.

Dikke 4*.

Hopsin & SwizZz - Haywire (2009)

3,0
Bescheiden begin.

Deze collaboratie-mixtape is uitgekomen nog voor Hopsin's debuutalbum verscheen. Normaal gezien moest dit ook een retail project(/album) worden maar wegens zijn contract met Ruthless Records mocht het zo niet gebeuren. Vandaar dat Haywire een gratis mixtape geworden is.

Wie bekend is met de albums van Hopsin zal er niet van opkijken dat ook deze mixtape volledig geproduceerd is door hemzelf. De beats en raps zaten hier nog in het beginstadium, al was dat ook al vrij hoog... voornamelijk het vocaalgebied dan.
SwizZz is een getalenteerd rapper maar hij heeft een apart stemgeluid. Hij is niet het soort rapper waar ik een soloalbum van zou beluisteren, daar steekt zijn stem me te hard voor tegen. Op dit project stoort hij niet maar ik had hem ook niet gemist.

De solotracks van Hopsin zijn de sterkste op Haywire naar mijn mening, gevolgd door de collaboraties tussen beide heren. De solotracks van SwizZz zijn oké maar hebben geen replay-value voor mij persoonlijk.

Zowel als rapper als producer heeft Hopsin beter werk afgeleverd nadien.

3*.