menu

Hier kun je zien welke berichten Yestsida als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Bad Meets Evil - Hell: The Sequel (2011)

3,5
Verfrissende EP van Eminem en Royce da 5'9".

Bad en Evil vullen elkaar perfect aan, dat is al te horen op de single Fast Lane. Beide rappers flowen heerlijk over de leuke instrumentatie en moeten niets onderdoen voor elkaar. Hoewel Eminem sowieso mijn favoriet van het duo is zijn er op deze single (en de overige nummers) momenten te vinden waar Royce beter lijkt te zijn dan Shady.

Nog een aantal hoogtepunten op deze uitstekende prestatie: de opener, het komische I'm on Everything met Mike Epps, het door Bangladesh geproduceerde A Kiss en de Slaughterhouse samenwerking. Eigenlijk moeten de overige nummers (en bonustracks) hier niet echt voor onderdoen hoor.

Zelfs de commerciële radiosingle Lighters is een aangenaam nummertje. Bruno Mars vind ik wel een toffe zanger.

Dit project(je) is superieur tegenover Recovery en The Marshall Mathers LP 2.

4*

Bart Peeters - De Kat Zat op de Krant (2021)

4,0
Heerlijk.

Bart Peeters kan voor mij persoonlijk weinig mis doen. Ben zo'n grote fan van deze artiest, ongelofelijke persoonlijkheid. Zijn muziek vind ik uitermate mooi en op de televisie komt hij ook gewoon steeds ontzettend sympathiek over. Bekende Vlamingen interesseren me over het algemeen niet, maar Bartje is absoluut een uitzondering!
Geweldige liveperformer is deze meneer ook. Vroeger had ik hem al wel eens gezien bij ons in Turnhout op de Vrije Dagen, maar in maart 2019 heb ik hem ook live gezien in Hasselt samen met mijn vriendin. Zijn band, De Ideale Mannen, zijn ook ijzersterke muzikanten.

Ook dit 7de soloalbum is wederom een super toffe plaat, eentje waar zowel mijn vriendin en ik ten volle van kunnen genieten. Als geheel vind ik dit zelfs weer een stukje beter dan zijn vorige plaat.
Ben dan ook wel best trots dat ik hier een gesigneerd exemplaar (CD) van heb liggen thuis.

Van de singles Genstertje en voornamelijk Brombeer word ik echt goed gezind. Vrolijke clip heeft die laatstgenoemde ook!

Hopelijk denkt Bart nog niet aan stoppen. Hij mag gewoon fijn verder doen met albums als dit uitbrengen wat mij betreft.

4*

Bas - We Only Talk About Real Shit When We're Fucked Up (2023)

4,0
Zijn beste album tot nu toe.

Dreamville Records vind ik wel een leuk kamp om te volgen. Labelhoofd J. Cole brengt leuke dingen uit, JID is misschien wel interessanter dan zijn baas maar ook namen als Lute en Cozz brengen solide werken uit. Bas heb ik echter steeds als de zwakste schakel van deze bende gezien. Slecht is hij niet, er is gewoon niets unieks aan deze rapper. 13-in-een-dozijn stem, geen gedenkwaardige teksten en misschien wel de meest generieke artiestennaam ooit. Nee, de vorige drie albums van deze rapper waren niet slecht, wel relatief saai.

Dit vierde soloalbum, We Only Talk About Real Shit When We're Fucked Up, is echter een frisse wind door zijn catalogus. De producties op deze LP zijn ongelofelijk sterk en gevarieerd, voornamelijk hierdoor is dit een album waar ik nu al veel meer naar teruggegrepen heb dan naar zijn vorige projecten tezamen.

Op The Off-Season (J. Cole) hoorde we deze man plotseling zingen in plaats van rappen, ook op deze plaat wisselt hij tussen rappen en zingen al blijft het eerste genoemde wel de norm. Net zoals het rappen is hij niet de meest bedreven zanger, al klinkt het allemaal wel erg fijn in combinatie met het werk van de producers.

Light of My Soul heeft een vocale sample waar ik al dagen mee in mijn hoofd zit, één van de beats van het jaar voor mij. Home Alone is een banger dat hij ons samen met Cole brengt. Risk, Passport Bros, Testify, U-Turn en Khartoum zijn ondergedompeld in een zomerse feel-good Caraïbische sfeer. Paper Cuts met Cole is genieten met dat heerlijk aanstekelijke refrein.
In principe valt er over elk nummer op deze LP wel iets te zeggen, het enige waar ik me aan stoor is de zang van Amaarae op Decent.

Nooit verwacht dat ik een album van Bas meer dan eenmaal zou beluisteren, laat staan er zo van zou genieten.

4*

Benny the Butcher - Burden of Proof (2020)

4,0
Level-up voor The Butcher.

Deze rapper dat afkomstig is uit Buffalo besloot zichzelf op te sluiten in de studio met maar één producer. Niet met de logische keuzes zoals Daringer of The Alchemist maar een producer dat tegenwoordig wel het favoriete kindje in Hip Hop lijkt te zijn: Hit-Boy. Eerder heb ik het al op dit forum laten vallen maar ik vind dat geen bijzondere producer. Slecht is hij zeker en vast niet maar zelden blaast hij me omver.

Op Burden of Proof is dat niet anders. De beats klinken goed maar nergens vind ik er een ware topper tussen zitten en ik hoor de gastheer toch liever op grimey en grauwe beats waar Griselda bekend om staat.
Liever, dat is een belangrijk woord in die zin, want verdomme... wat klinkt Benny hongerig op dit tweede studioalbum. Het mag dan allemaal meer gepolijst en toegankelijker klinken dan we gewoon zijn maar dat wil niet zeggen dat hijzelf minder goed zijn best doet.

Rick Ross, Freddie Gibbs, Lil' Wayne, Big Sean en Dom Kennedy laten ook zien dat hij een grotere naam geworden is. Die namen doen het uitstekend maar Weezy doet het meer dan dat, hij is een beest op Timeless. De (voor mij onbekende) zangeres Queen Naija levert niets speciaals af, slecht klinkt het evenmin.
Ten slotte is het altijd wel genieten wanneer de 3 Griselda-mannen samen de studio induiken. Hulde trouwens voor de strofe van Conway op War Paint!

Burden of Proof draai ik heel wat minder dan Tana Talk 3 en de twee delen van The Plugs I Met. Dat komt door het feit dat ik liever die underground-sound hoor bij Benny in plaats van een meer commercieel geluid, maar er valt hier gewoon weinig op aan te merken. Akkoord dat de beats niets speciaal zijn maar de hoofdrapper en de overige artiesten gaan hier wel érg goed op hoor.
Weet iemand trouwens waarom Hit-Boy officieel gecrediteerd is al gastartiest op Legend terwijl hij niet te horen is? Dit is iets wat hij wel vaker doet overigens.

Ontzettend benieuwd naar de opvolger. Tana Talk 4 zou er snel aan kunnen komen blijkbaar. Aangezien dat zijn debuut zal zijn op Def Jam Recordings gaat dat album nog groter worden dan dit neem ik aan maar de Griselda-artiesten hebben al bewezen dat het niet hoeft te betekenen dat ze hun honger en authentieke geluid achter gaan laten.

4*.

Benny the Butcher - Everybody Can't Go (2024)

4,0
Niet dé knaller waar ik op gehoopt had.

Het heeft even geduurd voor dit Def Jam/major label-debuutalbum van Benny the Butcher het daglicht zag, even geduurd in "Griselda"-termen dan toch. Everybody Can't Go was in 2023 al klaar maar omdat dat jaar, volgens Benny, zo middelmatig was voor Hip Hop koos hij ervoor om dit album in 2024 uit te brengen zodat de lat hoog staat voor de rappers die na hem uitkomen in 2024. Oprecht dacht ik dat dit wel het album van het jaar ging worden maar die kwaliteit heeft het toch net niet. Slecht is het verre van, maar een instant classic ook zeker niet.

The Alchemist en Hit-Boy zijn de enige twee producers van Benny the Butcher zijn vierde studioalbum. Jermaine's Graduation, Big Dog, TMVTL, Buffalo Kitchen Club en Griselda Express zijn geproduceerd door ALC, de overige nummers door Hit-Boy.
Hit-Boy bewees keer op keer een geweldige chemie te hebben met Nas, op Burden of Proof was voor mij al duidelijk dat dit niet geldt met Benny. De producties op deze LP klinken altijd wel prima, toch hoor ik de gastheer liever over beats van ALC én Daringer zoals bij de Tana Talk-serie. Hit-Boy is iets te gelikt voor Benny.

Mijn absolute topfavorieten zijn Jermaine's Graduation, BRON, Big Dog, One Foot In, Buffalo Kitchen Club, Griselda Express en Big Tymers. Heerlijke nummers... al moet ik Silky & Smooth bijstaan in het feit dat ze geen van allen het niveau van Johnny P's Caddy halen.
Lil' Wayne is wederom in topvorm op Big Dog, Stove God Cooks doet wat 'ie moet doen op One Foot In en Armani Caesar klinkt ook weer subliem op Buffalo Kitchen Club.

De titeltrack vind ik ook geweldig klinken, al verpest de zang van Kyle Banks dit wel voor een deel. TMVTL en How to Rap klinken als 13-in-een-dozijn Griselda-tracks. Back Again met Snoop Dogg vind ik ook heerlijk, al mocht dat nummer langer doorgaan. Die track heeft een "outro" van ongeveer 1:20 minuten, dan had ik liever een extra strofe gehad.
Benny en Jadakiss doen het geweldig op Pillow Talk & Slander, die Babyface Ray had ik kunnen missen.

3,5* vind ik toch te weinig voor Everybody Can't Go, daarom ligt mijn cijfer iets hoger.

Kleine 4*.

Benny the Butcher - Pyrex Picasso (2021)

3,0
Meh.

Al deze tracks heeft Benny 3 jaar geleden op 1 dag opgenomen. Gedurende die tijd zaten ze in de kluis tot deze geweldenaar besloot ze toch aan de wereld te geven als deze EP.

Zo klinkt dit project ook, een verzameling van left-overs en een bijzaak. De left-overs van The Butcher klinken nog steeds prima, daar niet van... maar of Pyrex Picasso nu werkelijk een meerwaarde heeft voor zijn discografie? Daar ben ik niet van overtuigd.

Tof wel dat we ook 2 nieuwe strofes van Conway krijgen.

Prima, maar kan zich absoluut niet meten met een Tana Talk 3 of The Plugs I Met (2). Je mist niets als je dit project geen kans geeft.

Voor de kwaliteit van de discografie lijkt het me beter dat de mannen van Griselda iets selectiever zijn met wat ze naar buiten brengen. Dit heeft weinig toegevoegde waarde.

3*

Benny the Butcher - Tana Talk 3 (2018)

4,0
Eén van de beste Griselda-platen.

Benny the Butcher is een naam dat nu nog weinig introductie nodig heeft maar toen hij Tana Talk 3 uitbracht was hij nog relatief onbekend. Hij introduceert zich wel meteen op een sublieme manier op dit debuutalbum hoor.

Kenmerkend aan Benny is dat hij al zijn woorden perfect articuleert en zijn bars met het nodige zelfvertrouwen naar de oren van de luisteraar slingert. Het is een gangsta rapper en inhoudelijk gaat het album niet verder dan dat. Dit is één van de rappers dat zich niet profileert als een supergangster zoals bijvoorbeeld een 50 Cent dat wel deed, Benny brengt zijn straattaal op een realistischere manier. Uiteraard profileert hij zich als dé man en zijn er weinigen die beter waren in het drugs dealen als hij... maar dat soort opschepperij hoort nu eenmaal bij dit (sub)genre. Benny (en nog een paar andere) gaan soms meer in detail over het straatleven en geven ook goede voorbeelden dat het absoluut geen glitter en glorie is zoals gangsta rappers, voornamelijk vroeger, het laten uitschijnen.

Getalenteerd en één van de beste huidige rappers is hij naar mijn mening absoluut maar persoonlijk vind ik het toch een verademing dat we de stem van Westside Gunn horen voorbij komen in het midden van dit project. Het niveau van de hoofdartiest is constant hoog en de producties zijn ook zoals ze moeten zijn op een Griselda-project maar tot het punt dat we het refrein van Echo Long horen binnenkomen zit er wel weinig variatie in. Zoals te verwachten valt zijn de strofes van Royce da 5'9" en Conway the Machine ook om van te smullen.

Het gros van Tana Talk 3 is geproduceerd door Daringer, wat ik de beste producer vind voor de Griselda-crew. De enige andere producer dat hier aan meegewerkt heeft is The Alchemist, ook hier levert hij sublieme instrumentaties!

Over de gehele lijn is dit een sterk album maar wel eentje waar ik geen duidelijke uitschieters kan aanduiden. De eerste helft van '97 Hov vind ik wel héél lekker en All 70 vind ik perfect als afsluiter, de beat geeft me het gevoel van een victory lap.

Niet mijn persoonlijke favoriet van Benny the Butcher maar wel ontzettend goed.

4*.

Benny the Butcher - Tana Talk 4 (2022)

4,0
Het is inderdaad een geslaagde opvolger van Tana Talk 3.

Net zoals dat debuutalbum zijn al de beats ook hier van Daringer (soms met Beat Butcha) en The Alchemist. Beide heren zorgen over het algemeen voor de duistere en grauwe sfeer waar de Griselda-mannen wel bekend om staan, al heeft voornamelijk ALC ook kleurrijkere producties op dit derde studioalbum.
Wie bekend is met Benny the Butcher weet wel wat te verwachten natuurlijk. Hij rapt bijna uitsluitend over zijn vorige beroep en hoe goed hij hier wel niet in was maar wel op zo'n gedetailleerde (en sterke) manier dat het beluisteren hiervan met momenten al illegaal aanvoelt.

Johnny P's Caddy is zo verschrikkelijk goed dat het bijna oneerlijk is voor de andere nummers die op dit album staan, ik betrap me er veel op veel te blijven hangen op de opener. Benny brengt J. Cole naar zijn wereld en beide rappen de prachtige beat van The Alchemist helemaal kapot.
10 More Commandments is de volgende absolute parel op Tana Talk 4. De gastheer vervolledigd de bestaande lijst van Biggie en krijgt hier zelfs de zege van Diddy voor. Wanneer ik het over het illegale gevoel had heb ik het met name vooral over dit nummer.
Het album opent maar sluit ook met één van zijn beste nummers: Mr. Chow Hall. Tekstueel gaat hij hier ook iets dieper dan normaal gezien als het niet over drugs gaat. Wel jammer dat het zo kort is.

Tyson vs. Ali is een uitstekende collaboratie tussen Benny en Conway. Die laatstgenoemde zorgde initieel wel dat ik met verkeerde verwachtingen aan dit studioalbum begon. Hij heeft ons nog geen maand geleden zo verwend met diepgang op God Don't Make Mistakes, diepgang die we van Benny the Butcher niet krijgen. Conway the Machine brengt ook meer variatie in zijn flows, niet alleen in zijn songteksten.
Ik weet dat het twee aparte artiesten zijn en je ze niet constant tegen elkaar moet uitspelen, daar gaat het nummer ook over. Maar ze behoren wat mij betreft beide tot de top wat het genre te bieden heeft, ze rappen over dezelfde criminele onderwerpen en ze staan (of stonden) beide getekend bij Griselda Records.

De rest van het album is ook gewoon vol van kwaliteit, maar dat mogen we wel verwachten van de drie architecten dat dit project samengesteld hebben. Het enige minder nummer vind ik Guerrero met Westside Gunn, de beat van Daringer is me iet té abstract. Net zoals Jelle ben ik overigens ook niet overtuigd van de strofe van Boldy James, die is vooral slaapverwekkend. Zijn Griselda-album en de twee laatste albums met The Alchemist zijn me ook niet echt bijgebleven, enkel zijn debuut met ALC wel om eerlijk te zijn.
The Butcher is een veel beter rapper dan Stove God Cooks maar toch vind ik dat hij het nummer volledig overneemt op Back 2x. Wat een excentrieke verschijning is hij toch steeds op liedjes, ben blij dat onlangs mijn kwartje bij hem gevallen is.

De gastheer heeft aangekondigd dat dit zijn laatste onafhankelijk album is, vanaf nu zal hij albums uitbrengen via Def Jam Recordings. J. Cole en Diddy zijn hier alvast twee monsterfeatures, maar Benny heeft ze wel naar zijn wereld gebracht. Hopelijk blijft dit ook zo wanneer hij op een major label muziek uitbrengt.

4*

Benny the Butcher - The Plugs I Met (2019)

4,0
Briljant.

Deze EP is tot nu toe mijn favoriete project van Benny the Butcher. De 6 nummers op The Plugs I Met zijn één voor één geweldig, de producties liggen in de comfortzone van de gastheer en hij nodigt collega rappers uit die het beste in hem naar boven brengen.

Geen verrassingen op het vlak van producers. Crowns for Kings en 18 Wheeler zijn van wijlen DJ Shay, Sunday School en Dirty Harry van Daringer en Took the Money to the Plug's House en 5 to 50 van The Alchemist. De perfecte koks om een topgerecht van Griselda samen te stellen met andere woorden.

Benny rapt alle tracks kapot maar ook zijn gastartiesten leveren strakke strofes af. Black Thought en hij laten niets over van Crowns for Kings. Tezamen met 38 Spesh geeft hij ons een briljant duistere track genaamd Sunday School maar het is Jadakiss dat daar de show steelt naar mijn mening! Ik kan alleen maar dromen van een Jadakiss-project met enkel zo'n producties... zou album-van-het-jaar materiaal zijn. RJ Payne had hij nog achterwegen mogen laten maar Conway the Machine doet ook gewoon wat hij moet doen op een Daringer-productie. Wie kan je ten slotte beter uitnodigen voor een coke-gerelateerde plaat dan Pusha T?

5 to 50 had even nodig voor het kwartje viel. De manier dat Benny deze beat te lijf ging vond ik oorspronkelijk te ongemakkelijk en de bijdrage van zijn vriendin India haalde er momentum uit. Dit is ook gewoon één van zijn beste tracks tot nu toe hoor... hij tackelt die productie perfect en de kleine intermissies van zijn vriendin hebben een meerwaarde op de teksten van Benny.

Topmateriaal. Voor mij top 3 van 2019.

Dikke 4*.

Benny the Butcher & Harry Fraud - The Plugs I Met 2 (2021)

4,0
Het was moeilijk om het eerste deel te evenaren.

Toen naar boven kwam dat deze EP volledig geproduceerd ging worden door Harry Fraud hield ik mijn hart vast, kende wel wat van hem maar was nooit helemaal onder de indruk. Wat was ik verkeerd, na deze EP heb ik andere projecten van Harry (her)ontdekt en hij kan zijn run netjes meten met die van The Alchemist.

Geen zwak nummer op te bespeuren, Benny en Harry leveren met elke track een geweldig genot af. Benny rapt de prachtige beats helemaal aan flarden, deze sound ligt hem beter dan die van Hit-Boy.

Bij letterlijk elke gastartiest had ik eerst mijn bedenkingen voor ik aan het album begon maar net zoals de producer doen ze het allemaal voortreffelijk. Ze voelen niet misplaatst en zelfs French Montana is oké op Longevity.

Het zijn Benny the Butcher en Harry Fraud naar mijn mening gelukt om het eerste deel eer aan te doen.
Tot nu toe gaat het dit jaar voor mij tussen deze, Lloyd Banks en Yelawolf (& Caskey) al neig ik het meeste naar deze EP.

Topwerk dit!

Dikke 4*.

Beyoncé - RENAISSANCE (2022)

Alternatieve titel: Act I

3,5
Ze is terug van weggeweest.

Vier jaar na haar vorige album (met JAY-Z) en zelfs zes jaar na haar vorige soloworp, Lemonade, laat Beyoncé haar alweer zevende studioalbum RENAISSANCE los op de wereld. Het heeft al veel stof doen opwaaien op het internet waaronder op dit forum maar het gaat vaak niet over de muziek zelf. Er valt ook veel te lezen over het feit dat er een leger van songwriters gecrediteerd zijn voor de maak van dit project maar persoonlijk zal mij dat een worst wezen bij genres zoals R&B en Pop.

Queen B heeft me voornamelijk met de singles van haar eerste drie soloalbums steeds enthousiast kunnen maken maar pas vanaf het verrassingsalbum Beyoncé kon ze me echt bekoren met een volledige plaat, met Lemonade was het voor een tweede keer raak. RENAISSANCE ligt wat mij betreft niet in het kwalitatieve verlengde van de twee voorgaande LP's (Everything Is Love trouwens ook niet) maar is desalniettemin een onderhoudend album. Leadsingle Break My Soul is een heerlijk nummer en ook Cuff It is een knaller van jewelste maar het bulk grijpt me niet zo als de twee voorgaande soloplaten dat wel deden. Mevrouw Knowles-Carter is een prima zangeres, uitstekend entertainer en zij (+ haar leger van songwriters en producers) leveren absoluut geen rommel af als je het mij vraagt.

Wel stoor ik me steeds meer aan nummers zoals I'm That Girl en Alien Superstar. Persoonlijk kan ik niet tegen het feit dat sommigen denken meer te zijn dan de rest van de bevolking en kan het elitaire gedrag van Beyoncé maar weinig sympathie bij mij opwekken. Graag zou ik dan hebben dat ze een meer ingetogen en bescheiden plaat maakt zoals haar man met 4:44 gedaan heeft.

Prima commercieel album waar ik niet veel naar grijp maar dat heeft eerder met het genre te maken, hoe goed ik de twee voorgangers ook vind; die zet ik ook niet bijster snel op.

3,5*

Big Boi & Sleepy Brown - Big Sleepover (2021)

3,5
Dit klinkt goed.

OutKast heeft in het verleden uiteraard ontzettend mooie dingen gedaan, al heeft de meerderheid het steeds over André 3000 en wordt zijn partner vaak vergeten. Persoonlijk heb ik nooit gevonden dat Big Boi echt moet onderdoen voor die muzikale duizendpoot. Akkoord, hij is een heel stuk minder muzikaal, experimenteel en is meer eendimensionaal. Maar hij is een zeer getalenteerd rapper met een geweldige stem!
Solo is het jammer genoeg altijd afwachten wat je van de beste man krijgt. Zijn debuutalbum is een geniale plaat en ook Boomiverse was leuk. Met zijn tweede plaat en de collaboratie-EP met Phantogram probeerde hij echter iets anders en dat beviel me niet.

Nu is deze zuidelijke rapper terug, ditmaal met Sleepy Brown. Deze R&B-zanger staat natuurlijk voornamelijk bekend voor zijn werk met Dungeon Family. Solowerk ken ik er niet van maar op gastbijdrages viel hij in het verleden steeds positief op.

De meeste nummers zijn echt van deze heren als duo, enkel In U is een solotrack van Sleepy Brown en de zanger is op zowel Sucka Free als Return of the Dope Boi niet te horen.

Animalz, Can't Sleep, Baller, Intentions, In U, All You See en Do Ya Best zijn heerlijke nummers. Big Boi is zijn hoge niveau nog niet verleerd en Sleepy Brown zorgt voor goede meezingers! De meeste van die nummers zijn lekker swingend.
Lower Case (No Cap) is een goede knaller. Killer Mike laat zich trouwens met de 4(!) gastbijdrages ook weer van zijn goede kant zien. Return of the Dope Boi klinkt wat gedateerd maar wel een toffe throwback naar de "Dirty South" van weleer. Doin' It is een simpel vrolijke single maar net iets te poppy naar mijn mening.

We the Ones is de enige track die ze van mij mochten weglaten. De strofes van Big Boi en Killer Mike zijn goed, spoken-word van Big Rube is ook steeds leuk maar het refrein van de niet-gecrediteerde Cee-Lo op dat nummer vind ik vreselijk. De beat van Organized Noize doet me ook helemaal niets.

De nummers die ik niet genoemd heb zijn kleurloos en redelijk saai. Gastartiesten Kay-I, RENEGADE EL REY en Scotty ATL hadden ook weinig meerwaarde.

Over het algemeen toch een plezante feel-good LP van deze oudgedienden! Geen topper, maar dat hoeft ook niet altijd.

3,5*

Big K.R.I.T. - Cadillactica (2014)

4,0
Weer een érg sterk project van Big K.R.I.T..

In een eerder bericht gaf ik aan dat heel het album ontzettend goed is, behalve de eerste drie nummers. Dat bericht klopt nu niet meer, de eerste tracks zijn ook super!

Volgens Krit zelf is dit album één groot verhaal, de levensloop van de planeet Cadillactica. Vooral in de eerste drie nummers is dit te horen. Kreation is de creatie van de planeet, met Life komt er leven op Cadillactica en My Sub, Pt. 3 (Big Bang) is het ontstaan van de muziek. Heerlijke old school southern vibe heeft het derde nummer, ook zalig hoe er in het begin extra instrumenten in de beat komen.

De titeltrack is verrukkelijke banger zoals we van Big K.R.I.T. gewoon zijn. Soul Food kent niet alleen een sterke rapper, maar ook een mooie zang en productie van Raphael Saadiq. De gastheer rapt onder andere over het missen van de simpele tijden die hij als kind had.

De single, Pay Attention, is hier zo te lezen niet echt geliefd. Big K.R.I.T., Jim Jonsin en Rico Love leveren hier een aangename radiosingle af als je het mij vraagt!

King of the South is nog een bevredigendere banger dan de titeltrack, uitmuntend gewoon. Mind Control is ook een perfect voorbeeld waarom ik zo'n grote fan ben van Big K.R.I.T. en southern hip hop in het algemeen. Zo'n beat maakt me uitermate blij.

Na een aangename interlude gaat z'n tweede album verder met Do You Love Me: een liefdeslied gericht naar zijn auto. Heerlijk rustig nummertje waar Big K.R.I.T.'s vriendin het refrein verzorgt. Third Eye is ook zo'n rustgevende track waar deze muzikant heer en meester in is.

Mo' Better Cool is, zoals verwacht, een magnifiek southern hip hop nummer. Met zo'n line-up kan het niet anders natuurlijk.

Angels is weer een heerlijk rustgevend nummer. Saturdays = Celebration is ook leuk, maar dit is het nummer op het album waar ik het minste mee heb. Lost Generation is een sterke (inhoudelijke) track waar beide heren geweldig bezig zijn.

De bonustracks (Mt. Olympus [Reprise] en Lac Lac) zijn beide ook voortreffelijke liedjes. Eerst vond ik de beat van de reprise-versie van Mt. Olympus geen verbetering, maar hij past ook perfect op de teksten en manier van rappen.

Het is moeilijk om te zeggen of dit nu Big K.R.I.T.'s beste project is of niet, want ze zijn allen aan elkaar gewaagd. Volgens mij kan hij gewoon geen slechte muziek maken, al zou hij het willen.

Deze komt heel hoog te staan op mijn eindejaarslijst, waarschijnlijk zelfs op nummer één.

Dikke 4* dat misschien ooit nog wel een 4,5* wordt.

Big K.R.I.T. - Digital Roses Don't Die (2022)

4,0
Ik ben wederom verkocht.

Big K.R.I.T. heeft één van de beste discografieën van de laatste paar jaren op zijn naam staan naar mijn mening, enkel zijn laatste soloalbum kon me jammer genoeg niet bekoren. De voornaamste reden waren de producties, die voor één keer helemaal niet van hemzelf waren.
De eerste single van dit project, So Cool, vond ik goed klinken maar initieel vond ik het doodzonde dat het maar een speelduur heeft van minder dan 2 minuten! Southside of the Moon kwam als tweede single maar ik besloot het niet te beluisteren en te wachten op het volledige album. Na het zien van de tracklist en de gemiddelde speelduur van de tracks die maar op iets meer dan 2 minuten ligt had ik weinig hoop.

Digital Roses Don't Die is het vijfde studioalbum van Big K.R.I.T. en zie ik toch wel als zijn comeback-album! Buiten de vier interludes en de tweede single zijn alle instrumentaties weer gecreëerd door deze zuidelijke muzikant zelf, wat heb ik zijn producties gemist! Deze heer is wel degelijk een muzikant en heel wat meer dan een "simpele" rapper. Hij is één van de betere rappers, maakt topproducties en experimenteert op deze plaat nog meer dan ooit met zingen... wat hem geweldig goed afgaat!

Want jawel, KRIT mag dan terug zijn maar het klinkt toch anders dan zijn voorgaande sublieme studioalbums en mixtapes. De producties bevatten veel live instrumenten, de plaat swingt lekker, er hangt een feel-good sfeer over dit album en zoals eerder gezegd zingt de gastheer ongeveer evenveel als hij rapt! Hip Hop in combinatie met Soul, R&B en Funk. Zoals ik in mijn vorige bericht aanhaalde zou het Soul-genre niet misstaan naast Hip Hop bij Digital Roses Don't Die.

Dit is één sterk geheel, er zit een goede vaart in en wegens de korte speelduur van de tracks verveelt het voor geen moment. Ik word meteen een stuk vrolijker tijdens het beluisteren van dit project!
Het is ook een ontzettend persoonlijk album van Big K.R.I.T. aangezien ook de producties van hemzelf zijn en het maar één korte gezongen gastbijdrage van zangeres Rolynné bevat. Je hoort dat hij helemaal zijn eigen zin heeft kunnen doen zonder ergens te moeten inboeten en compromissen te maken.

Zelfs de interludes zijn perfect gebakken en horen mooi bij het geheel. Ook hier horen we prachtige geluiden, neem Earth als een voorbeeld. Genieten geblazen!

Jammer dat deze artiest niet meer van de aandacht mag genieten die hij ooit gehad heeft, niet enkel op MusicMeter maar ook gewoon over het algemeen. Digital Roses Don't Die verdient meer aandacht naar mijn mening!

Dikke 4*!

Big K.R.I.T. - K.R.I.T. IZ HERE (2019)

3,0
De opvolger van de briljante mixtape K.R.I.T. Wuz Here.

Big K.R.I.T. is zonder meer mijn favoriete rapper van de vorige generatie rappers... wat toch wel een beetje de nieuwe golden ages genoemd mag worden. Zijn drie voorgaande studioalbums maar ook zijn "mixtapes" (lees: gratis albums) K.R.I.T. Wuz Here, Return of 4eva, 4eva 'N a Day en King Remembered in Time vind ik allemaal vrijwel briljant. Je ziet vaak discussies over wie de beste is: Kendrick Lamar, Drake of J. Cole... dan doe je deze zuidelijke rapper toch ontzettend te kort naar mijn mening. Alle aspecten van de kunst rappen heeft hij volledig onder de knie, zingend klinkt hij super, heeft een prachtige stem met een dik zuidelijk accent én tel hier nog bij dat hij een magnifiek producer is.

Het schoentje wringt toch wel bij dat laatste op dit vierde studioalbum. We hebben KRIT al vaker gehoord op beats van andere personen, zie vooral de voorganger, maar een project zoals dit hadden we nog niet gekregen. Er staat geen enkele beat op van de gastheer! Wat mij betreft het grootste minpunt van K.R.I.T. Iz Here.

Nergens klinkt dit slecht (Life in the Sun is op het randje) maar het mist de "ziel" dat andere projecten van deze man wel heeft. Prachtig warme southern hip hop-beats moeten plaatsmaken voor voornamelijk dertien-in-een-dozijn beatjes die nergens echt spannend worden. Hij blijft toch het beste klinken over zijn eigen producties. Slecht is dit dus niet, vooral saai en je bent het vrij snel vergeten.

De titeltrack is een geweldige opener. Energy, Everytime, Believe, Family Matters, Learned from Texas en M.I.S.S.I.S.S.I.P.P.I. zijn de overige sterke nummers.
I Been Waitin', I Made en Outer Space zijn oké tracks in het Trap-subgenre maar dit is niet het type zuidelijke Hip Hop dat ik graag op een Big K.R.I.T.-project hoor langs komen.

De rest is wat aan de saaie kant. Met het rappen doet hij nog steeds zijn best maar ik vind de mengeling met de producties gewoon geen geslaagde combinatie. De tracks met de twee andere grotere rappers, Lil' Wayne en J. Cole, zijn helemaal aan de saaie kant. Prove It heeft nog potentieel maar voornamelijk J. Cole passeert met een vrij saaie flow op dat nummer. Tekstueel is het een sterke strofe maar de aankleding kon vele malen beter.
WOLFE de MÇHLS heeft in het verleden al laten horen dat ik hem niet graag voorbij zie komen op een track van deze rapper/producer.

Naar aanleiding van zijn vijfde studioalbum, DRDD, dat aan de horizon ligt wou ik dit nog eens een nieuwe kans geven maar mijn gedacht blijft onveranderd. Mijn wens voor het nieuwe album is dan ook dat hij de beats zoals vanouds weer zelf bakt.
Vrij saai album dat absoluut niet mag wedijveren met zijn overige (retail en gratis) albums.

3*.

Big K.R.I.T. - Regardless It's Still Timeless (2023)

3,5
Fijn tussendoortje.

Mensen die de rappende Big K.R.I.T. miste op zijn nieuwste album, Digital Roses Don't Die, kunnen hun hart hier ophalen. Deze southern rapper is weer heerlijk in vorm en doet dit zoals ik het liefst hoor op beats die hij ook zelf gebakken heeft.

Man on the Moon is het enige nummer op de EP Regardless, It's Still Timeless dat als verderzetting beschouwd kan worden van zijn vorige LP. Voor mij geen probleem, aangezien ik die sound ook héérlijk vind.

4 nummers is wat karig, maar moest hij in 2024 met een volwaardig album komen is dit al een mooi voorproefje.

3,5*

Big L - Lifestylez ov da Poor & Dangerous (1995)

4,5
Dit blijft staan als een huis.

Jongens toch, telkens ik besluit Lifestylez ov da Poor & Dangerous op te zetten of dat ik in een playlist Big L voorbij hoor komen word ik er aan herinnert wat voor een talent deze jonge heer wel niet was. Hij rapte op een niveau dat niet veel andere rappers nadien nog gehaald hebben en had een perfect oor voor beats. De beats op dit debuutalbum zijn allen vingerlikkend goed!
Big L heb ik ook steeds een vrij unieke woordenkunstenaar gevonden. Telkens hij besluit in het midden van zijn zinnen even het tempo te verdubbelen geniet ik nog harder dan ik al deed.

Stuk voor stuk zijn de nummers op deze plaat klassiekers. Of je nu bijvoorbeeld Put It On, All Black, Street Struck of I Don't Understand It opzet maakt niet uit, het is allemaal gelijkwaardig en Hip Hop van de hoogste plank.
De twee posse cuts zet ik het minst snel op gewoon omdat die nummers ons het minste van de gastheer geven, en we hebben al zo weinig van hem. Maar ook die tracks zijn uitstekend natuurlijk! Leuk ook om een jonge Cam'ron op 8 Iz Enuff en een jonge Jay-Z op Da Graveyard te horen.

Jammer trouwens dat de klassieker Devil's Son niet op deze plaat staat.

Het eerste en enige volledige album dat door Big L zelf gecreëerd is. Hierna kregen we in 2000 uiteraard nog The Big Picture wat ook een goed album is maar het is te horen dat dit niet compleet was toen hij vermoord werd in 1999.

4,5*.

Big L - The Big Picture (2000)

3,5
Een stuk minder dan zijn debuut.

Dit valt niet volledig aan Big L zelf te verwijten natuurlijk, toen hij in 1999 vermoord werd op 24 jarige leeftijd nam de mede-eigenaar van zijn label (Flamboyant Entertainment) de taak op hem om dit tweede studioalbum af te maken en uit te brengen.

The Big Picture klinkt inderdaad met momenten als een waar postuum studioalbum. Zo bevat het een (uitstekende) freestyle dat zo van de radio gepikt is, staat The Heist er twee keer op met telkens een andere beat en hebben ze Big L op hetzelfde nummer geplakt met 2Pac die nog langer geleden vermoord was. De opnamekwaliteit is ook niet altijd even sterk naar mijn mening.
Het is ook altijd zo jammer dat er naar de onfortuinlijke dood van een gastheer gerefereerd wordt op zijn eigen album, neem de intro en de strofe van Stan Spit op Holdin' It Down als voorbeelden.

Er staan voornamelijk nog meer dan uitstekende nummers op en ook de producties op dit tweede studioalbum zijn dikwijls geweldig... maar ik mis de rauwe sound van het debuutalbum. Alles klinkt hier een stuk meer gepolijst en minder ruw dan Lifestylez ov da Poor & Dangerous, de sound van dat album resulteert tot beter muziek van deze rapper.
Big L rapt ook op dit album heel goed, al mis ik de tempoversnellingen waar zijn debuutalbum vol mee stond. Dat is toch wat deze rapper zo uniek maakte en waarom ik zo verliefd werd op zijn muziek. Op '98 Freestyle krijgen we een glimps te horen maar daar stopt het ook.

Mijn favorieten zijn The Enemy met D.I.T.C.-collega Fat Joe en Platinum Plus met Big Daddy Kane. Games met Sadat X en Guru vind ik het minste, ook ben ik nooit fan geweest van Deadly Combination "met" 2Pac.

3,5*.

Big Sean - Dark Sky Paradise (2015)

4,0
Geen fan van Big Sean.

De gastheer heeft naar mijn mening één van de vervelendste stemmen in Hip Hop, ook klinkt zijn manier van rappen vaak amateuristisch. Finally Famous heeft erg lekkere nummers maar was al geheel niet zo sterk, Hall of Fame doet me niets.
Maar door recente gastbijdrages (bv. Detroit vs. Everybody) en de single I Don't Fuck with You was ik toch benieuwd naar Sean's derde album, Dark Sky Paradise.

Op dit project rapt Big Sean sterker dan op z'n vorige twee LP's. Bij momenten zijn de teksten wel beschamend slecht. Myke C-Town van DeadEndHipHop geeft in deze (video)review enkele perfecte voorbeelden.

De echte sterren van dit project zijn echter de producers. De producties op dit album zijn subliem, Kanye's stempel als executive producer staat er uitstekend op.

De absolute climaxen op Dark Sky Paradise zijn voor mij Blessings(!), All Your Fault(!), I Don't Fuck with You, Play No Games, Paradise, Stay Down en One Man Can Change the World.

De rest is tof, maar minder dan de eerstgenoemde tracks. Dark Sky (Skyscrapers) begint wat traag, maar eenmaal de beat écht start is hij ook goed! De nummers met Jhené Aiko zijn de minste (lees: niet slecht) van deze LP. Jhené's EP is heerlijk, maar na haar tegenvallend album stelt ze nu ook teleur op deze gastbijdrages.

Aangename verrassing, Sean! Hopelijk blijft hij nog lang getekend staan bij G.O.O.D. Music, anders vrees ik weer voor toekomstige projecten.

Onverwachte 4*

Bilal Wahib - El Mehdi (2021)

3,5
20 maart dit jaar zaten mijn vriendin en ik klaar voor het eerste live-concert van The Streamers, een initiatief opgericht door Guus Meeuwis en Kraantje Pappie. Na enkele nummers kondigde Guus Meeuwis de populairste artiest van Nederland op dat moment aan: Bilal Wahib!
Vragend keek ik mijn vriendin aan, zij is van Nederlandse origine (en grote fan van Guus, daarmee waren we ook op de hoogte van The Streamers), maar zij had ook nog nooit van deze jonge man gehoord.

Hij kwam op het podium gelopen toen hij Tigers bracht... we waren meteen verkocht. Wat een aanstekelijke hit, wat een precense en ongelofelijk plezier had hij die avond op het podium. Later op de avond bracht hij ook nog 501, wat ik nog beter vind.
Na afloop waren we beide onmiddellijk fan van deze zanger en waren er zeker van dat er nog een mooie carrière voor hem weggelegd was. Volgens mij exact een week later kwam hij echter in het Nederlandse nieuws met een schandaal dat zich op Instagram afgespeeld had met een minderjarige jongen. Fin de carrière, wat balen en ongelofelijk stom (vooral van hemzelf uiteraard)...

Maar nog niet zo lang geleden was Ibiza daar! Hij is weer helemaal terug hoor, deze mag zo in de rij met de voorgaande 2 aanstekelijke hitsingles.
Nu is het debuutalbum hier, toch nog via Top Notch (hadden ze hem niet ontslagen?), en Bilal blijkt echt een hitmachine te zijn! Bad, 1%, Lijn 51 en Potentie zijn zeker even aanstekelijk dan de 3 genoemde singles. De niet genoemde nummers zijn ook leuk, maar beduidend minder dan de rest. Vooral de opener en Paranoia trek ik niet echt lekker.

In België heeft deze man nooit een carrière gehad bij mijn weten maar hoe zit het in Nederland? Komt dit nog veel langs op de radio of televisie? Of hangt er niet veel hype meer rondom deze man?

Leuk album waarvan vele nummers nog geregeld de revue zullen passeren! 501 blijft topfavoriet.

3,5* met ruimte voor groei.

Billie Dave Hart & The Alchemist - First & Last Judgement (2022)

2,0
Saai.

Billie Dave Hart (of Billie D. Hart zoals op de hoes) kende ik nog niet en ik vind er ook niet veel van online. Volgens mij is hij een vrij lokale rapper afkomstig uit Philadelphia aangezien hij bijvoorbeeld op Instagram maar net over de 2.000 volgers zit. Afgaande van de hoes, titel en tracktitels zou je verwachten dat hij een Christelijke rapper is maar niets is minder waar. Hij past perfect in het straatje van de underground New York/East Coast-stijl dat tegenwoordig zo populair is. Dave God (zo noemt hij zichzelf op de plaat) heeft een "slow flow" en rapt over het straatleven en vooral over hoe goed hij wel niet is in het rappen.

Wat mij betreft is deze heer een leugenaar, want een erg getalenteerd rapper is hij niet naar mijn mening. Veel teksten heb ik voorheen al gehoord én vooral beter door andere woordenkunstenaars. De gastartiesten die alom aanwezig zijn op First & Last Judgement zijn nog van een niveau lager. Dit is eigenlijk een heel saaie plaat en bevat niets om hier vaak naar terug te keren.
Een favoriete track kan ik niet aanduiden, wel is het absolute dieptepunt Church Organ Needs Maintenance.

De enige reden dat ik dit project een kans gegeven heb was natuurlijk de producer: The Alchemist. Toch vreemd dat een producer van dit statuut een collaboratiealbum gemaakt heeft met een lokale rapper waar niets speciaals aan is. Ik kan me ook niet voor de geest halen dat Uncle Al hier promotie voor gemaakt heeft.
Zijn beats kunnen dit album ook niet redden. Slecht zijn ze niet maar vooral traag, hebben weinig om het lijf en zijn in combinatie met de vocalisten redelijk saai. The Alchemist op automatische piloot.

In totaal heb ik dit twee luisterbeurten gegeven, er zal geen derde volgen.

2*

Birdman & Rick Ross - The H (2013)

Alternatieve titel: The Lost Album, Vol.1 (2008)

3,0
Sinds de aankondiging in 2008 keek ik al uit naar The H. Na vijf jaar wachten had ik dan ook niet meer verwacht dat het collaboratie album van Birdman en Rick Ross ooit het daglicht nog zou zien. Vorige week verscheen er dan bericht dat het album toch nog ging uitkomen, in zekere zin.

The H is van LP naar een mixtape gedegradeerd. Een mixtape waar dan nog eens geen 'nieuw' materiaal opstaat. We hebben het allemaal nooit eerder gehoord (behalve Sun Come Up dan: zie Glasses Malone's album), maar het is niet nieuw in de zin van dat het recent opgenomen is. Nee, het is allemaal materiaal dat opgenomen is in 2008.

Dat vind ik jammer. Vooral omdat de sound van mainstream Hip Hop de laatste paar jaren ten goede is veranderd. Rick Ross is nu een beter MC/entertainer dan circa 2008, naar mijn mening. Birdman daarentegen zat toen wel op zijn hoogtepunt, gezien 5 * Stunna een pareltje is waar hij nooit meer over kan.

Verdere minpunten zijn de host, DJ Khaled, die elk nummer zijn zegje eens wilt doen, de 'ontploffing' aan het begin van elk nummer, de twee minuten durende intro van Flashy Cars Movie Stars en het 'nummer' Homey 'N' Hoes.
Begrijp me niet verkeerd, het klinkt nergens echt slecht. Maar het album mist enkele uitschieters.

Hopelijk komt er ooit nog een volledig album (geen mixtape, zeker niet gehost door Khaled!) van Birdman & Rick Ross vol met nieuwe nummers. Dat zou nog eens geweldig kunnen zijn!

Dit project is een tegenvaller. 3*

Black Panther: The Album (2018)

4,0
Toffe soundtrack voor een toffe film.

Van superhelden-films ben ik sowieso een liefhebber, met name de MCU-films (en in mindere maten series) vind ik echt geweldig. Daarom was het wel tof om te kijken wat één van mijn favoriete artiesten, en labels (Top Dawg/Aftermath), zouden doen met de soundtrack voor zo'n populaire filmfranchise.

Het is geen soloalbum van Kendrick Lamar geworden maar hij komt wel ontzettend veel voor op deze compilatie van nummers, op alle nummers waar hij niet gecrediteerd is hoor je hem zelfs subtiel en/of heeft hij productie-credits. Daarnaast is hij uiteraard ook de executive producer van Black Panther: The Album.

De 5 nummers waar Kendrick Lamar gecrediteerd is als hoofdartiest zijn genieten geblazen. All the Stars is een leuke radiosingle met SZA en de 2 afsluiters zijn geweldige collaboraties met Travi$ Scott en The Weeknd. Deze versie van King's Dead is ook leuker dan die op Jay Rock's derde album vind ik.

De 2 overige Black Hippy-leden leveren hier ook sublieme nummers af. Ab-Soul en Anderson .Paak zorgen met Bloody Waters voor een sterke track en ScHoolboy Q laat vooral horen dat het jammer is dat X zijn enige contributie is aan deze soundtrack.

Opps en Paramedic! zijn harde bangers, Jorja Smith laat zien een talentje te zijn op I Am en Seasons is een leuk nummer om REASON te introduceren aan de wereld.

De overige nummers zijn ook goed gecomponeerd maar minder noemenswaardig.

Benieuwd of dit team ook gevraagd wordt voor de sequel van Black Panther!

4*

Black Soprano Family (2020)

Alternatieve titel: Benny the Butcher & DJ Drama Presents Black Soprano Family

3,0
Hier kan ik maar weinig mee.

Met deze mixtape stelt Benny the Butcher de artiesten van zijn label Black Soprano Family (BSF) voor: Rick Hyde, Heem, Jonesy en LoveBoat Luciano.

Dit project opent met een geweldige solotrack van Benny zelf en nadien krijgen we Grams in the Water wat ook één van de hoogtepunten is, voornamelijk de sound van die track en het refrein van gastartiest Dwayne Collins vind ik wel tof. Da Mob heeft misschien wel de vetste beat van dit tapeje, eentje dat The Butcher wederom butchered.
Nadien zijn zowel het labelhoofd als mijn interesse spoorloos.

Het probleem is dat ik het BSF-collectief niet interessant vind. Het verschil tussen de kwaliteiten van de "Crime boss" en zijn "captains" is best groot. De 4 artiesten zijn naar mijn mening, afgaande van dit project en wat andere strofes, op hun best maar gemiddelde rappers. Geef mij maar Griselda zelf en ook Conway zijn label (DrumWork) lijkt me wel potentieel te hebben.

Benny besluit terug te komen om de mixtape af te sluiten en deze track bevestigd mijn gevoel voor mij persoonlijk.
DJ Drama verpest de boel toch ietwat... maar dat moet je erbij pakken met tapes van de Gangsta Grillz-serie.

Sinds de eerste luisterbeurt twijfel ik tussen 2,5* en 3*. Wegens de vier nummers met de baas en dat de overige 4 nummers niet echt slecht zijn (gewoon erg 13-in-een-dozijn), krijgt dit het voordeel van de twijfel. Zeker ben ik er daarentegen niet van dat ik een tweede labelalbum van BSF een kans zou geven.

Magere 3*.

Black Thought - Streams of Thought, Vol. 1 (2018)

4,0
Hoe meer tijd er verstrijkt hoe meer ik liefhebber aan het worden ben van Black Thought.

Als ik deze meneer in een tracklist als gastartiest zie staan kijk ik uit naar die track want je weet dat de hoofdrapper dan ook met zijn A-game moet komen, dat is sowieso wat Black Thought steeds doet. Na meesterstrofes op het werk van andere artiesten was het ongeveer twee jaar geleden toch tijd voor mij om Streams of Thought, Vol. 1 (en 2) ook eens een kans te geven.

Het concept van de EP is simpel: de woordenkunstenaar rapt vier beats van 9th Wonder (een producer dat ik heel hoog heb zitten) helemaal aan flarden en laat horen waarom de fans al die jaren al aan het wachten waren op solowerk. Enkel het vijfde nummer is niet geproduceerd door 9th Wonder maar door Khrysis, niet dat dit onder moet doen voor de vorige vier tracks hoor.
Ik betrap me er op dat ik veel sneller naar het solowerk van Black Thought teruggrijp dan naar de albums van The Roots.

Persoonlijk vind ik het toch interessant dat hij na meer dan 25 jaar in de industrie te zitten eindelijk besloot een soloprojectje uit te brengen. Volgens mij moest hij zijn artistiek ei kwijt aangezien The Roots al sinds 2009 de huisband is van Jimmy Fallon en sinds 2014 geen album meer uitgebracht hebben. Met de gastbijdrages en dit (en de twee opvolgers) herinnert Black Thought er iedereen wel mooi aan heel wat meer in zijn mars te hebben dan deel uit te maken van een band voor een komiek op televisie.

4*

blackwave. - no sleep in LA (2022)

4,0
Heel lekker album inderdaad!

Sinds enkele jaren ben ik meer en meer aan het luisteren naar Frithop (Belgische Hip Hop) en tijdens mijn ontdekkingstocht kwam ik ook het werk van blackwave. tegen. De vorige twee projecten vielen goed bij mij in de smaak al zet ik het niet zoveel op tegenover een Zwangere Guy of Pasi bijvoorbeeld. Waar dit duo zich onderscheidt is uiteraard dat ze Engelstalige muziek maken in tegenstelling tot hun landsgenoten.

Beide heren vind ik persoonlijk niet uitblinken in het rappen en zingen maar in combinatie met hun beats klinkt het echt wel prima hoor. Dit project ligt in het verlengde van hun vorig werk voor mij aangezien ik hier ontzettend van geniet als het opstaat maar er staan geen uitschieters op noch denk ik er veel aan om no sleep in LA op te zetten. Wel durf ik zeggen dat dit album veel meer aandacht verdient!

Heel leuk trouwens dat ze een gastbijdrage van Dreamville-rapper Lute hebben! Zelfs in Amerika is dit maar een kleine rapper maar alsnog geweldig dat ze dit voor elkaar gekregen hebben als Belgische muzikanten.

4*

Boogie - Everythings for Sale (2019)

4,0
2019 is gestart met een timide knal.

Voor mij komt deze rapper helemaal uit het niets. Toen eind 2017 bekend gemaakt werd dat Boogie de nieuwste telg is in het Shady-kamp was ik verward maar tegelijk ook zeer benieuwd. Het zit nog steeds zo in mij gebakken dat ik het hele G-Unit/Shady/Aftermath-team met een grote interesse volg... al is het de laatste jaren niet echt nog een team te noemen.
Boogie was te gast op Book of Ryan van Royce da 5'9" waar hij me positief opviel maar verder bleef ik vooral in het ongewisse.

Pril in het huidige jaar was het album er dan net zoals het nieuws van zijn getekend contract: als een verrassing. Zonder enige verwachting begon ik aan Everything's for Sale en het overtuigde me meteen.
Deze LP is met zijn kleine 40 minuten een project met een consequente en laidback sound.

Naast Soho, Rainy Days en Self Destruction moet je hier geen knallers verwachten. Het gros van dit debuut bestaat uit rustige nummers waar Boogie met zijn manier van rappen en harmoniëren prima tot zijn recht komt. Spannend wordt het nergens, maar het luistert o zo lekker weg.

Lolsmh is voor mij persoonlijk het enige mindere moment in een anders uitermate genietbaar project.

Boogie moet gewoon in zijn comfortzone blijven en niet te veel met andere artiesten gaan samenwerken en/of te veel bemoeienissen van Eminem opzoeken. Blijkbaar was het Boogie's voorwaarde dat hij gewoon artistieke vrijheid mocht behouden toen hij zijn contract tekende bij Shady/Interscope... dit kan enkel maar positief uitdraaien lijkt me. Geen Slaughterhouse-gevalletje hierzo.

4*

Bun B - II Trill (2008)

4,0
Sterke opvolger.

Zijn debuutalbum had hij gemaakt als soort zoethouder voor de fans aangezien Pimp C in de gevangenis zat maar ik denk niet dat hij echt van plan was een soloartiest te worden. Vanaf het overlijden van zijn partner kon hij niet anders dan verder gaan als soloartiest en zo was zijn tweede soloalbum II Trill (woordspeling op Too Trill) tot stand gekomen.

Net zoals het bij Trill het geval was mag J. Prince dit album wederom openen, de titeltrack is een epische track geworden waar Z-Ro ook laat horen waarom hij een ondergewaardeerd artiest is.
Damn I'm Cold, de liefdesbrief naar Southern Hip Hop dat You're Everything (Mr. Lee!) is, My Block, het tekstueel diepere Get Cha Issue, Good II Me, de UGK-track Underground Thang, If I Die II Night, het eerbetoon aan Pimp C (Angel in the Sky) en Keep It 100 zijn allen ook prachtige nummers.

Pop It 4 Pimp vind ik een gedrocht, heb ik nooit iets aan gevonden. That's Gangsta met Sean Kingston is het type radiosingle waar er vroeger veel van bestonden en achteraf bekeken niet heel natuurlijk over komt.
De overige nummers zijn gewoon leuk.

Niet zo sterk als de klassieker dat de voorloper was maar nog steeds wel een heel solide album hoor. Buiten Pop It 4 Pimp is dit gewoon over het algemeen weer goede muziek gebracht door een levende legende.

4*

Bun B - Return of the Trill (2018)

3,5
Big K.R.I.T. vist Bun B op.

Na Trill OG: The Epilogue had ik om eerlijk te zijn niet veel zin meer in een nieuw album van Bun B, na zo'n tegenvaller had ik genoeg met zijn oude materiaal. In 2017 kwam echter het nieuws naar buiten dat niemand minder dan Big K.R.I.T. het nieuwe album van Bun B zou produceren. KRIT is diegene dat voor mij persoonlijk het dichtst bij de sound en gevoel van UGK van weleer komt dus mijn vertrouwen in een project van Bun was voorzichtig terug.
Midden 2018 was Return of the Trill er dan eindelijk, Big K.R.I.T. heeft het niet volledig geproduceerd maar is wel één van de executive producers. Hij heeft 6 beats op dit album (de eerste twee, Outta Season, Blood on the Dash, Slow It Down en Gone Away) en is maar liefst 5 keer te horen.

Waar Bun B bij de twee Trill OG-albums experimenteerde en meer afstand nam van de warme Southern-sound gaat hij op dit vijfde soloalbum volledig terug naar de roots.
De collaborateurs houden ook meer steek dan die van de twee voorgaande albums. Naast KRIT produceren onder andere Big E, Mannie Fresh, BeatKing en Cory Mo ook op deze plaat.
Qua gastartiesten zijn naast KRIT namen zoals Killa Kyleon, T.I., Slim Thug, Lil' Keke, Lil' Wayne en 8Ball & MJG exact hetgeen wat je wil op een plaat van deze levende legende. Wijlen Pimp C is zelfs tijdens korte interludes op U a Bitch nog eens te horen op een LP van zijn oude partner.

Blood on the Dash vind ik het hoogtepunt. Bun rapt sterk en laat zijn storytelling skills nog eens zien op de heerlijke productie van KRIT, het refrein door die laatstgenoemde en Gary Clark, Jr. maakt het plaatje af. Zoals te verwachten valt behoren de overige 5 producties van KRIT ook tot de sterkste punten van Return of the Trill.
KnowWhatImSayin is een heerlijk Southern nummer met H-Town buren Slim Thug en Killa Kyleon. Hoes from da Hood met BeatKing is een lekker knallertje. U a Bitch "van" UGK met een productie van Cory Mo is ook goed comfortabel. Grow Up is een leuke reünie met andere grootheden 8Ball & MJG.

Er staan ook een paar vreemde keuzes op dit album dat het toch weerhoudt van een betere score.

Het door Mannie Fresh geproduceerde Traphandz met Yo Gotti en 2 Chainz klinkt veel commerciëler en meer opgetogen dan de bulk van het album. Het is een leuk nummer maar het past niet geheel bij de sfeer van het album om eerlijk te zijn. Myself met Run the Jewels (+ beat van El-P) had beter tot zijn recht gekomen op een album van dat duo. Rudeboi met Lil' Wayne is een Reggae-achtig nummer geworden waar beide heren ook zo'n accent imiteren, heel vreemd... veruit het minste nummer op de plaat. Never Going Back vind ik ook niet zo'n geslaagd experiment wegens de mindere beat en de bijdrage van UK-rapper Giggs.

Volgens mij had er meer ingezeten als Big K.R.I.T. meer beats verzorgd had maar al bij al was dit toch een goede comeback van Bun B. Persoonlijk blijf ik duimen of er ooit een volwaardig collaboratiealbum van beide heren zou komen!

Stevige 3,5*!

Bun B - Trill (2005)

4,0
Op deze manier start je een solocarrière.

Pimp C zat opgesloten in de gevangenis dus kon UGK geen muziek meer maken maar om de fans niet in de koude te laten staan besloot Bun B zijn debuut als soloartiest de wereld in te sturen en zo de namen UGK, (Free) Pimp C en H-Town relevant te houden. Trill is één van de beste albums dat H-Town (Houston, Texas) te bieden heeft. Voor diegenen die het nog niet zouden weten: "trill" is de overtreffende trap van "real", een term dat Bun steeds laat terugkomen in zijn albums.
Pimp C is enkel te horen op klassieker Get Throwed.

De baas van legendarisch label Rap-a-Lot Records, J. Prince, mag het album openen. Hij heeft een ontzettend vette stem (hij praat, het is geen artiest) en vind ik steeds een goede keuze om een album van deze regio te openen. Nadat hij zijn zegje gedaan heeft rapt Bun B die korte intro volledig kapot en hij stopt hier niet mee tot hij aan de laatste track belandt is. Hij wou de naam UGK eer aan blijven doen en ervoor zorgen dat zijn broeder Pimp C niets te kort kwam wanneer hij vrijgelaten werd. Bun laat op elke track horen één van de sterkste rappers allertijden te zijn.

Mr. Lee, wat een producer is het toch hé! Absoluut één van mijn favoriete producers allertijden en dé naam die meteen opkomt als we het over H-Town rap hebben, jammer dat hij relatief onder de radar blijft en we tegenwoordig niet veel beats meer horen van deze man. Get Throwed, Pushin' en I'm a G (co-productie) zijn alle drie van zijn hand en behoren tot het summum van Bun B zijn carrière, voornamelijk die eerste twee genoemde. De eerste genoemde is een reünie tussen de mannen van UGK en Jay-Z, Young Jeezy en Z-Ro maken het feest compleet en leveren een ware klassieker af.

Draped Up, de remix, What I Represent en Retaliation Is a Must zijn ook duidelijke voorbeelden van de typische H-Town sound. De vibraties op de achtergrond en muzikale invloeden van Westernfilms zijn typische kenmerken die ik ongelofelijk verslavend vind klinken.
De remix van Draped Up is, naar mijn mening, misschien wel de beste posse cut allertijden. Wat mis ik de tijd dat een hoop H-Town allstars op dezelfde geniale beat kropen om zo als één solide geheel naar buiten te komen. Alle rappers doen het uitstekend op die remix en ten slotte rapt Bun B iedereen netjes naar huis.

Trill Recognize Trill is een heerlijke banger, The Story laat horen dat Bun B een begenadigd storyteller is terwijl hij de levensloop van UGK uit de doeken doet en Hold U Down is een magnifieke collaboratie tussen Bun, Birdman, Mike Jones en R&B-zanger Trey Songz.
I'm Fresh, I'm Ballin' en Who Needs a "B" luisteren ook leuk weg.

Deze klassieker is echter niet zonder misstappen jammer genoeg. Bun rapt op Bun ijzersterk maar de beat is wat te kaal en het refrein te eentonig. Get It is duidelijk een product van zijn tijd, in die tijd waren Ying Yang Twins populaire rappers en Mr. Collipark een graag gezien producer maar dat is toch een sound dat de tand des tijd niet volledig doorstaan heeft naar mijn mening.
Bonustrack Late Night Creepin' vind ik volledig kleurloos en niet echt bij het geheel passen. Skinhead Rob en Travis Barker zijn ook maar een vreemde combinatie met deze levende legende.

Absoluut een klassieker en een album dat één en al H-Town uitademt.

Dikke 4*