Hier kun je zien welke berichten Dibbel als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
AC/DC - Let There Be Rock (1977)
5,0
1
geplaatst: 24 maart 2013, 20:53 uur
Voor mij ook de allerbeste AC/DC-plaat.
Heb hem destijds nieuw gekocht op LP (15 gulden 90 bij Gelcom Stereo als ik me niet vergis) en jonge deze heeft wat feestjes meegemaakt.
Heb inmiddels ook de CD waarbij gek genoeg Crabsody In Blue vervangen is door Problem Child.
Ik ken dit album nog steeds van buiten en als ik nog eens een keer uit mijn plaat wil gaan, zet ik deze weer eens op.
Hoogtepunten blijven nog steeds het staccato voortdenderende Let There Be Rock, het heerlijke slepende Overdose, Go Down en niet te vergeten de über-alltime-hardrockhit Whole Lotta Rosie.
En de rest eigenlijk ook.
En inderdaad Bon Scotch wàs een betere zanger dan Brian Johnson. Minder schreeuw, meer blues.
AC/DC heeft daarna nog genoeg goede platen gemaakt, maar ik blijf dit hun beste vinden.
Een ware hardrock-klassieker die nooit verveelt!
Heb hem destijds nieuw gekocht op LP (15 gulden 90 bij Gelcom Stereo als ik me niet vergis) en jonge deze heeft wat feestjes meegemaakt.
Heb inmiddels ook de CD waarbij gek genoeg Crabsody In Blue vervangen is door Problem Child.
Ik ken dit album nog steeds van buiten en als ik nog eens een keer uit mijn plaat wil gaan, zet ik deze weer eens op.
Hoogtepunten blijven nog steeds het staccato voortdenderende Let There Be Rock, het heerlijke slepende Overdose, Go Down en niet te vergeten de über-alltime-hardrockhit Whole Lotta Rosie.
En de rest eigenlijk ook.
En inderdaad Bon Scotch wàs een betere zanger dan Brian Johnson. Minder schreeuw, meer blues.
AC/DC heeft daarna nog genoeg goede platen gemaakt, maar ik blijf dit hun beste vinden.
Een ware hardrock-klassieker die nooit verveelt!
Alice Cooper - Billion Dollar Babies (1973)
4,0
0
geplaatst: 2 maart 2012, 22:08 uur
Ook voor mij was dit de eerste 'echte' LP die ik kocht (na een paar verzamel-elpees van K-Tel en Arcade).
Gefascineerd door de hit Elected was ik al fan geworden en heb deze vrijwel meteen na uitkomen gekocht.
Het waren de hoogtijdagen van de glitterrock en Alice Cooper was daar een beetje het lelijke eendje in de bijt van. Die langharige man vol met make-up met zijn freakshow op het podium had een dermate hoog ' Moeders hou je dochters thuis'- gehalte dat je je er wel voor moest interesseren.
Elpee natuurlijk erg veel gedraaid, maar heb hem nog steeds, alleen die poster met die afscheurbare plaatjes en het dollarbiljet niet meer.
De muziek staat intussen nog steeds als een huis met het geweldige Unfinished Sweet (doe mij ook zo'n tandarts) en het macabere I Love The Dead.
Album leverde verder 3 Top-40 hits op: het spannende Elected (december 1972), het net zo spannende Hello Hurray (maart 1973) en het wat toegankelijkere No More Mr. Nice Guy (leuke tekst) in mei 1973.
Ook Raped and Freezin' en Generation Landslide zijn sterke rocksongs.
Het rustige Mary Ann heb ik altijd het minste gevonden.
Draait nog wel eens een rondje op de platenspeler.
Gefascineerd door de hit Elected was ik al fan geworden en heb deze vrijwel meteen na uitkomen gekocht.
Het waren de hoogtijdagen van de glitterrock en Alice Cooper was daar een beetje het lelijke eendje in de bijt van. Die langharige man vol met make-up met zijn freakshow op het podium had een dermate hoog ' Moeders hou je dochters thuis'- gehalte dat je je er wel voor moest interesseren.
Elpee natuurlijk erg veel gedraaid, maar heb hem nog steeds, alleen die poster met die afscheurbare plaatjes en het dollarbiljet niet meer.
De muziek staat intussen nog steeds als een huis met het geweldige Unfinished Sweet (doe mij ook zo'n tandarts) en het macabere I Love The Dead.
Album leverde verder 3 Top-40 hits op: het spannende Elected (december 1972), het net zo spannende Hello Hurray (maart 1973) en het wat toegankelijkere No More Mr. Nice Guy (leuke tekst) in mei 1973.
Ook Raped and Freezin' en Generation Landslide zijn sterke rocksongs.
Het rustige Mary Ann heb ik altijd het minste gevonden.
Draait nog wel eens een rondje op de platenspeler.
Alison Gross - Sit with the Guru (1994)
4,0
0
geplaatst: 4 maart 2012, 23:41 uur
Vergeten Nederpop-plaat die ik notabene zelf heb moeten toevoegen.
Een klassieker wil ik het net niet noemen, maar het komt er dichtbij.
Driemansformatie rondom Erwin Wolters (ex Fatal Flowers) met Muriel Brugman (zingt ook) en Paul van Rijswijk.
Het eerste nummer Nocturnal Bliss is wat mij betreft een klassieker en ook Genie's Crying en Always on the Run zijn erg sterke nummers.
Eigenlijk geen slechte nummers.
In de credits noemen ze o.a The Lau (The Scene), Johan, Darryl-Ann, Bartel Bartels, Wieb Zigtema (Rousers/The Thought) en in die richting moet je ongeveer denken, aangevuld met wat mij betreft een vleugje Serenes.
Sterke plaat.
Een klassieker wil ik het net niet noemen, maar het komt er dichtbij.
Driemansformatie rondom Erwin Wolters (ex Fatal Flowers) met Muriel Brugman (zingt ook) en Paul van Rijswijk.
Het eerste nummer Nocturnal Bliss is wat mij betreft een klassieker en ook Genie's Crying en Always on the Run zijn erg sterke nummers.
Eigenlijk geen slechte nummers.
In de credits noemen ze o.a The Lau (The Scene), Johan, Darryl-Ann, Bartel Bartels, Wieb Zigtema (Rousers/The Thought) en in die richting moet je ongeveer denken, aangevuld met wat mij betreft een vleugje Serenes.
Sterke plaat.
Alison Moyet - Alf (1984)
3,5
0
geplaatst: 11 maart 2013, 22:14 uur
Nadat zij in 1983 Yazoo hadden ontbonden ging Vince Clarke verder met The Assembly en daarna met Erasure.
Alison Moyet ging solo.
Haar eerste solo-album werd meteen haar best verkochte.
Het album stond in Nederland vanaf november 1984 anderhalf jaar in de LP Top-50 met een 5e plaats als hoogste.
Aangewakkerd door Music Box, Sky Channel en dat soort clipzenders die in 1984 opkwamen, leverde deze plaat 3 hits op die iedereen kent, en wel Love Resurrection, All Cried Out en Invisible, maar waarvan slechts All Cried Out daadwerkelijk de Top 40 haalde.
Album is geproduceerd door het producersduo Jolley & Swain (vooral bekend van hun werk voor Imagination) en dat kun je horen ook. Het klinkt typisch jaren 80 gladjes, met veel keyboard-inkleurinkjes en synthetische drums.
De muziek is typische jaren 80-pop met hier en daar soul- of jazzrandje, zonder dat het ergens echt scherp wordt.
Dat alles gedragen door de enigszware stem van de fantastisch zingende Alison Moyet.
Naast bovengenoemde hits of bijna-hits zijn ook Steal Me Blind, Honey For The Bees en de gedragen ballad Where Hides Sleep (wat helemaal typisch '80's klinkt) mooie nummers.
De latere albums van Alison Moyet (hoewel ik ook na 1994 ben afgehaakt) hebben hier een veel te lage quotering.
Voor deze toch nog wel een krappe 3,5.
Grote kans dat je deze op vinyl nog wel terugvindt in kringloopwinkel of rommelmarkt.
Gerust meenemen zeg ik dan.
Op vinyl.
Alison Moyet ging solo.
Haar eerste solo-album werd meteen haar best verkochte.
Het album stond in Nederland vanaf november 1984 anderhalf jaar in de LP Top-50 met een 5e plaats als hoogste.
Aangewakkerd door Music Box, Sky Channel en dat soort clipzenders die in 1984 opkwamen, leverde deze plaat 3 hits op die iedereen kent, en wel Love Resurrection, All Cried Out en Invisible, maar waarvan slechts All Cried Out daadwerkelijk de Top 40 haalde.
Album is geproduceerd door het producersduo Jolley & Swain (vooral bekend van hun werk voor Imagination) en dat kun je horen ook. Het klinkt typisch jaren 80 gladjes, met veel keyboard-inkleurinkjes en synthetische drums.
De muziek is typische jaren 80-pop met hier en daar soul- of jazzrandje, zonder dat het ergens echt scherp wordt.
Dat alles gedragen door de enigszware stem van de fantastisch zingende Alison Moyet.
Naast bovengenoemde hits of bijna-hits zijn ook Steal Me Blind, Honey For The Bees en de gedragen ballad Where Hides Sleep (wat helemaal typisch '80's klinkt) mooie nummers.
De latere albums van Alison Moyet (hoewel ik ook na 1994 ben afgehaakt) hebben hier een veel te lage quotering.
Voor deze toch nog wel een krappe 3,5.
Grote kans dat je deze op vinyl nog wel terugvindt in kringloopwinkel of rommelmarkt.
Gerust meenemen zeg ik dan.
Op vinyl.
All About Eve - All About Eve (1988)
4,5
0
geplaatst: 26 september 2012, 00:38 uur
En dan na 3 jaar weer eens...
Wat een fantastisch mooie plaat is dit toch van deze ten onrechte nooit echt doorgebroken band.
Een van de klassiekers van de late jaren 80.
Zoals al eerder gezegd, hele mooie overwegend vrij rustige rockmuziek met folk- en gothicinvloeden steeds gedragen door de betoverend mooie stem van Julianne Regan.
Breed uitwaaierende gitaarlijntjes, af en toe wat viool .
En liedjes die blijven hangen, meestal met prachtige melodieen.
Wild Hearted Woman/Martha's Harbour werd in Nederland als single uitgebracht, maar haalde zelfs de tipparade niet. Ik heb het singeltje wel lekker nog steeds.
Het doet mij af en toe denken aan een lichte versie van Sioux-Sie and the Banshees, een rustige Cult met zangeres, Sinead O' Connor, Fairport Convention en hier en daar ook Kate Bush. Dat alles dan weer begeleid door de rest van de groep die soms aan The Mission doet denken.
Geen enkel zwak nummer of opvullertje op deze plaat.
Beste nummers zijn het mooi opbouwende In The Meadow, de werkelijk kippevel trekkende versie van de traditional She Moves Through The Fair (a.k.a. Belfast Child), In The Clouds (prachtig), Like Emily, Gypsy Dance en Shelter From The Rain (wauw, wauw, wauw).
De rest doet er nauwelijks voor onder.
Lekker weer even een uurtje gechilled zojuist.
Het is een LP, de liedjes met sterretje staan extra op de CD-versie.
Hangt tegen de 5 sterren aan.
Aanrader!!!! Voor wie het wil lezen...
Wat een fantastisch mooie plaat is dit toch van deze ten onrechte nooit echt doorgebroken band.
Een van de klassiekers van de late jaren 80.
Zoals al eerder gezegd, hele mooie overwegend vrij rustige rockmuziek met folk- en gothicinvloeden steeds gedragen door de betoverend mooie stem van Julianne Regan.
Breed uitwaaierende gitaarlijntjes, af en toe wat viool .
En liedjes die blijven hangen, meestal met prachtige melodieen.
Wild Hearted Woman/Martha's Harbour werd in Nederland als single uitgebracht, maar haalde zelfs de tipparade niet. Ik heb het singeltje wel lekker nog steeds.
Het doet mij af en toe denken aan een lichte versie van Sioux-Sie and the Banshees, een rustige Cult met zangeres, Sinead O' Connor, Fairport Convention en hier en daar ook Kate Bush. Dat alles dan weer begeleid door de rest van de groep die soms aan The Mission doet denken.
Geen enkel zwak nummer of opvullertje op deze plaat.
Beste nummers zijn het mooi opbouwende In The Meadow, de werkelijk kippevel trekkende versie van de traditional She Moves Through The Fair (a.k.a. Belfast Child), In The Clouds (prachtig), Like Emily, Gypsy Dance en Shelter From The Rain (wauw, wauw, wauw).
De rest doet er nauwelijks voor onder.
Lekker weer even een uurtje gechilled zojuist.
Het is een LP, de liedjes met sterretje staan extra op de CD-versie.
Hangt tegen de 5 sterren aan.
Aanrader!!!! Voor wie het wil lezen...
Alle 13 Goed! - Deel 1 (1971)
2,5
0
geplaatst: 27 november 2011, 18:40 uur
Omdat je toch ergens moet beginnen als aspirant-lid leek me deze wel een goede. Mijn leeftijdscategorie is inderdaad opgegroeid met deze serie. De Alle 13 Goed-serie was een afwisseling van soms heel aardige nummers, afgewisseld met (meer dan de goede), (soms gruwelijk slechte (dikwijls Nederlandstalige)) kommersjeele liedjes. Toen een jaar of 10-15 jaar geleden echt iedereen zijn elpees ging wegdoen heb ik die welke ik nog niet had nog op de kop kunnen tikken in de kringloopwinkel, meestal voor 2 kwartjes of maximaal 1 gulden.
Deze:
3 goede nummers (Elton John, Ramses Shaffy en Sandra en Andres (jazeker!)), 3 redelijke nummers (Bryan Hyland (pop/country achtige interpretatie van een Curtis Mayfield(!)-song), Casey and the Pressure Group (alleen voor het Norderney-gevoel) en Lally Stott (originele versie van het Middle of the Road nummer). Lenny Kuhr (met het Love Story-thema) ook nog wel om aan te horen. De rest mag je vergeten. Het nummer van Dalida is overigens een Griekse traditional en ook bekend als Loop di Love van Juan Bastos (ook uit 1971) en dat van Samantha Jones is een gruwelijke cover van Edith Piaf. Saskia en Serge hebben de tijd ook niet doorstaan en van Tober en Vink (ook allebei covers trouwens) springt het glazuur al helemaal van mijn tanden af.
En ja, die hoezen zijn echt leuk...
Deze:
3 goede nummers (Elton John, Ramses Shaffy en Sandra en Andres (jazeker!)), 3 redelijke nummers (Bryan Hyland (pop/country achtige interpretatie van een Curtis Mayfield(!)-song), Casey and the Pressure Group (alleen voor het Norderney-gevoel) en Lally Stott (originele versie van het Middle of the Road nummer). Lenny Kuhr (met het Love Story-thema) ook nog wel om aan te horen. De rest mag je vergeten. Het nummer van Dalida is overigens een Griekse traditional en ook bekend als Loop di Love van Juan Bastos (ook uit 1971) en dat van Samantha Jones is een gruwelijke cover van Edith Piaf. Saskia en Serge hebben de tijd ook niet doorstaan en van Tober en Vink (ook allebei covers trouwens) springt het glazuur al helemaal van mijn tanden af.
En ja, die hoezen zijn echt leuk...
Alle 13 Goed! - Deel 2 (1971)
2,0
0
geplaatst: 27 november 2011, 19:49 uur
Deel 2 van de bekende Philips-elpeeserie uit de jaren 70 en 80. Deze heeft iets betere nummers dan deel 1.
4 goede: het onovertroffen Aphrodite's Child met Demis Roussos en Vangelis met het vrolijke Such a Funny Night; Mouth (R.I.P.) and MacNeal met de alltime Nederclassic How Do You Do; John Dummer's Famous Music Band met het elektrische-violen-drinkinstrumentaaltje Nine by Nine (Dummer was overigens de drummer) en Don Rosenbaum (heeft in 2006 nog een CD uitgebracht) met Miss America (vrolijke popsong met een country-feel).
3 redelijke: toch weer Sandra en Andres met het gedragen Mary Madonna, Daniel Boone met de originele versie van Pappie loop toch niet zo snel (wie kent het niet) en toch ook wel de sonore Roger Whittaker (die later helaas het schlagercircuit inging) met Mamy Blue (wat overigens een grote(re) hit werd van de Poptops.
Ekseption heb ik altijd al overschat gevonden en Frida Boccara zal wel mooi zijn, maar is mijn ding helaas niet. Over Ronnie Tober, Saskia en Mie Ketelkamp wil ik het al helemaal niet hebben.
Leuk jurkje trouwens..
4 goede: het onovertroffen Aphrodite's Child met Demis Roussos en Vangelis met het vrolijke Such a Funny Night; Mouth (R.I.P.) and MacNeal met de alltime Nederclassic How Do You Do; John Dummer's Famous Music Band met het elektrische-violen-drinkinstrumentaaltje Nine by Nine (Dummer was overigens de drummer) en Don Rosenbaum (heeft in 2006 nog een CD uitgebracht) met Miss America (vrolijke popsong met een country-feel).
3 redelijke: toch weer Sandra en Andres met het gedragen Mary Madonna, Daniel Boone met de originele versie van Pappie loop toch niet zo snel (wie kent het niet) en toch ook wel de sonore Roger Whittaker (die later helaas het schlagercircuit inging) met Mamy Blue (wat overigens een grote(re) hit werd van de Poptops.
Ekseption heb ik altijd al overschat gevonden en Frida Boccara zal wel mooi zijn, maar is mijn ding helaas niet. Over Ronnie Tober, Saskia en Mie Ketelkamp wil ik het al helemaal niet hebben.
Leuk jurkje trouwens..
Alle 13 Goed! - Deel 20 (1983)
2,5
0
geplaatst: 18 november 2012, 15:09 uur
Op deze nummer 20 zoals gewoonlijk weer een allegaartje van Top40-hits, net niet hits en onbekende nummers van artiesten die met deze LP onder de aandacht gebracht moesten worden.
Alle afkomstig uit de Phonogram-stal. Het geheel speelt zich af in voorjaar 1983.
Track voor track dan maar:
De trekker voor deze plaat was natuurlijk de nummer-1 hit Fame (uit de musical) van Irene Cara. Een liedje dat ik nu gedateerd vind klinken, maar op een ietwat irritante manier toch nog steeds goed vind. Detail: Toen Irene Cara hier te lande moest optreden op het Edisongala, werd zij ziek en uitstekend vervangen door de op deze LP ook aanwezig zijnde Dianne Marchal.
Heartbeats van Yarbrough & Peoples is een bonafide discoklassieker, maar iets minder dan Don’t Stop The Music.
Het uit de film Annie afkomstige Tomorrow (oorspronkelijk Barbra Streisand dacht ik), wordt hier echt waar erg mooi gezongen door Patricia Paay. Overgeorkestreerd en musicalachtig, maar ja, dat moet dan maar een keer.
Dianne Marchal was destijds de vrouw van Hans Vermeulen en een veelgevraagd achtergrondzangeres. Beklom zelf de Top 40 met dit door Hans Vermeulen geschreven nummer wat een niet onaardige popsong oplevert met refreintje dat blijft hangen en een lekker gitaartje.
Het Twentse synthesizerduo The Future World Orchestra haalde deTop 40 met het Theme From E.T. dat me iets te synthi-disco-achtig wordt. Had het graag wat ingetogener gehoord.
Candy Race doet hier een soort van funky cover van Wild World van Cat Stevens die ik eerlijk gezegd stiekem wel leuk vindt.
De Bennet van Bennet & Bee is Rudi Bennet (ex-Motions en nog van alles).
Het liedje Put A Pretty Smile Upon Your Face is zo’n vreselijk eind jaren 70, begin jaren 80 Nederlands Top40-gedrocht, waar ik teveel Luv’/Babe/Volcano en zoiets allemaal in hoor. Bah.
De nog steeds als pianist aktief zijnde Griekse Nederlander (van Armeense ouders) Aristakes zingt hier ook en haalde de Top 40 met een nummer waarvan je denkt dat het toch echt Neil Diamond is die je hoort. Die blijkt dan ook Aristakes zijn grootste inspiratiebron te zijn. In zijn soort niet onaardig.
Renee en Renato scoorden een redelijk grote hit met Save Your Love.
Dit is echt net of je Willy & Willeke Alberti hoort zingen en net zo fout ook. Vreselijk.
Toen de Cats een cover gingen doen van het aloude La Diligence ben ik van de bok afgesprongen bij hen en niet meer teruggekeerd. Dan redt de stem van Veerman het ook niet meer.
Lisa (Boray), een zeer bekende achtergrondzangeres, die in 1992 meedeed aan het Eurovisie Songfestival en ook de tune van Goede Tijden, Slechte Tijden zingt, heeft hier met Break It Out (geschreven door de leden van American Gypsy, waar ze ook al in zong trouwens) een lekkere disco/funk klassieker te pakken, die nog steeds lekker klinkt.
Candlelight van Next One (Volendam) is een vreselijk klef nummer waarin The Cats geimiteerd worden, maar dan nogal niet goed.
Joe Bourne had eind jaren 70 een aantal zeer behoorlijke soft-soul/funk nummers, maar dit Going Out Of My Head vind ik nogal een niemendalletje.
De keurige huisvrouwenpop van Lori Spee heeft nog nooit iemand zich een buil aan gevallen. Dat is dan ook weer het geval met het veilige Time To Go.
Een afsluiter van jewelste zowaar: de non-album rock&roll single Twisting By The Pool van Dire Straits, het beste nummer van deze plaat.
En lineair gezien, dus dan toch maar 2,5 sterren deze.
P.S.: Ik heb deze LP op een of andere manier 3 keer.
Edit: Blijkt dus dat Willy en Willeke Alberti inderdaad Save Your Love van Renee And Renato gecovered hebben als "Niemand Laat Zijn Eigen Kind Alleen".
Alle afkomstig uit de Phonogram-stal. Het geheel speelt zich af in voorjaar 1983.
Track voor track dan maar:
De trekker voor deze plaat was natuurlijk de nummer-1 hit Fame (uit de musical) van Irene Cara. Een liedje dat ik nu gedateerd vind klinken, maar op een ietwat irritante manier toch nog steeds goed vind. Detail: Toen Irene Cara hier te lande moest optreden op het Edisongala, werd zij ziek en uitstekend vervangen door de op deze LP ook aanwezig zijnde Dianne Marchal.
Heartbeats van Yarbrough & Peoples is een bonafide discoklassieker, maar iets minder dan Don’t Stop The Music.
Het uit de film Annie afkomstige Tomorrow (oorspronkelijk Barbra Streisand dacht ik), wordt hier echt waar erg mooi gezongen door Patricia Paay. Overgeorkestreerd en musicalachtig, maar ja, dat moet dan maar een keer.
Dianne Marchal was destijds de vrouw van Hans Vermeulen en een veelgevraagd achtergrondzangeres. Beklom zelf de Top 40 met dit door Hans Vermeulen geschreven nummer wat een niet onaardige popsong oplevert met refreintje dat blijft hangen en een lekker gitaartje.
Het Twentse synthesizerduo The Future World Orchestra haalde deTop 40 met het Theme From E.T. dat me iets te synthi-disco-achtig wordt. Had het graag wat ingetogener gehoord.
Candy Race doet hier een soort van funky cover van Wild World van Cat Stevens die ik eerlijk gezegd stiekem wel leuk vindt.
De Bennet van Bennet & Bee is Rudi Bennet (ex-Motions en nog van alles).
Het liedje Put A Pretty Smile Upon Your Face is zo’n vreselijk eind jaren 70, begin jaren 80 Nederlands Top40-gedrocht, waar ik teveel Luv’/Babe/Volcano en zoiets allemaal in hoor. Bah.
De nog steeds als pianist aktief zijnde Griekse Nederlander (van Armeense ouders) Aristakes zingt hier ook en haalde de Top 40 met een nummer waarvan je denkt dat het toch echt Neil Diamond is die je hoort. Die blijkt dan ook Aristakes zijn grootste inspiratiebron te zijn. In zijn soort niet onaardig.
Renee en Renato scoorden een redelijk grote hit met Save Your Love.
Dit is echt net of je Willy & Willeke Alberti hoort zingen en net zo fout ook. Vreselijk.
Toen de Cats een cover gingen doen van het aloude La Diligence ben ik van de bok afgesprongen bij hen en niet meer teruggekeerd. Dan redt de stem van Veerman het ook niet meer.
Lisa (Boray), een zeer bekende achtergrondzangeres, die in 1992 meedeed aan het Eurovisie Songfestival en ook de tune van Goede Tijden, Slechte Tijden zingt, heeft hier met Break It Out (geschreven door de leden van American Gypsy, waar ze ook al in zong trouwens) een lekkere disco/funk klassieker te pakken, die nog steeds lekker klinkt.
Candlelight van Next One (Volendam) is een vreselijk klef nummer waarin The Cats geimiteerd worden, maar dan nogal niet goed.
Joe Bourne had eind jaren 70 een aantal zeer behoorlijke soft-soul/funk nummers, maar dit Going Out Of My Head vind ik nogal een niemendalletje.
De keurige huisvrouwenpop van Lori Spee heeft nog nooit iemand zich een buil aan gevallen. Dat is dan ook weer het geval met het veilige Time To Go.
Een afsluiter van jewelste zowaar: de non-album rock&roll single Twisting By The Pool van Dire Straits, het beste nummer van deze plaat.
En lineair gezien, dus dan toch maar 2,5 sterren deze.
P.S.: Ik heb deze LP op een of andere manier 3 keer.
Edit: Blijkt dus dat Willy en Willeke Alberti inderdaad Save Your Love van Renee And Renato gecovered hebben als "Niemand Laat Zijn Eigen Kind Alleen".
Alle 13 Goed! - Deel 3 (1972)
Alternatieve titel: Voor de Derde Keer!
3,0
0
geplaatst: 27 november 2011, 21:50 uur
Voor de Derde Keer Alle 13 Goed. De trend is nu gezet. Er zullen nog vele andere verzamelhitseries gaan uitkomen vanaf nu. Uitmondend tot in Hitzone 59 zeg maar. Deze is weer een beetje beter dan deel 2.
6 goede nummers: Cardinal Point vertegenwoordigt de aankomende glitterrock in Nederland met Mama, Papa (een nummer van Fernando Arbex (R.I.P.) van Barrabas, eigenlijk Nana, Nana); Mouth and MacNeal met hun tweede nummer1-hit Hello-A; Boudewijn de Groot (die moest je wel goed vinden toen) met Als de rook om je hoofd is verdwenen; de Amerikaanse singer-songwriter Lobo met het rustige The Albatross; de onovertroffen Peter en zijn Rockets met het ook al glitterrockachtige De Wolf en de Nederlandse progressieve rockgroep Drama (met Polle Eduard, Frank van der Kloot en Shell Schellekens) met het voor de progessieve (veelgezochte!) enige elpee niet representatieve vrolijke meezingstampertje Mary's Mamma.
3 redelijke nummers: de nummers 1 en 2 van het Eurovisie-songfestival van 1972 resp. Vicky Leandros met Apres Toi (wat ik vroeger werkelijk vreselijk vond, maar die ik nu bij de 'guilty pleasures' koester) en de New Seekers uit Engeland met Beg, Steal or Borrow (vrolijk meezingniemendalletje) en dan ook nog reggaeveteraan Johnny Nash met Stir it Up van Bob Marley, wat een jaar of 7 later voor hemzelf wel een hit zou worden. Verder dan nog Saskia en Serge met een cover van No Sad Songs van Helen Reddy, Lenny Kuhr met Les Enfants (prachtige stem, maar niet mijn ding) onze eigen Bonnie St. Clair met haar eerste rampestamp solohit Manana, Manana en nog een gruwelijke schlager van ene Ulli Martin.
En leuke blouse weer.
6 goede nummers: Cardinal Point vertegenwoordigt de aankomende glitterrock in Nederland met Mama, Papa (een nummer van Fernando Arbex (R.I.P.) van Barrabas, eigenlijk Nana, Nana); Mouth and MacNeal met hun tweede nummer1-hit Hello-A; Boudewijn de Groot (die moest je wel goed vinden toen) met Als de rook om je hoofd is verdwenen; de Amerikaanse singer-songwriter Lobo met het rustige The Albatross; de onovertroffen Peter en zijn Rockets met het ook al glitterrockachtige De Wolf en de Nederlandse progressieve rockgroep Drama (met Polle Eduard, Frank van der Kloot en Shell Schellekens) met het voor de progessieve (veelgezochte!) enige elpee niet representatieve vrolijke meezingstampertje Mary's Mamma.
3 redelijke nummers: de nummers 1 en 2 van het Eurovisie-songfestival van 1972 resp. Vicky Leandros met Apres Toi (wat ik vroeger werkelijk vreselijk vond, maar die ik nu bij de 'guilty pleasures' koester) en de New Seekers uit Engeland met Beg, Steal or Borrow (vrolijk meezingniemendalletje) en dan ook nog reggaeveteraan Johnny Nash met Stir it Up van Bob Marley, wat een jaar of 7 later voor hemzelf wel een hit zou worden. Verder dan nog Saskia en Serge met een cover van No Sad Songs van Helen Reddy, Lenny Kuhr met Les Enfants (prachtige stem, maar niet mijn ding) onze eigen Bonnie St. Clair met haar eerste rampestamp solohit Manana, Manana en nog een gruwelijke schlager van ene Ulli Martin.
En leuke blouse weer.
Alle 13 Goed! - Deel 4 (1972)
1,5
0
geplaatst: 27 november 2011, 22:36 uur
Dit vind ik nu net een van de minsten van de hele serie.
Welgeteld 2 goede nummers: Don Rosenbaum met Swimming Into Deep Water (steelgitaar!) en de Zweedse Nederlander Cornelis Vreeswijk (R.I.P.) met het erg leuke (hoort eigenlijk iedereen's guilty pleasure te zijn) De Nozem en de Non.
3 redelijke nummers: het funky Honky Cat van Elton John, het veel te gladde My Reason van Demis Roussos (maar ja, die stem) en het tweede singletje van zijn (gelijknamige) derde elpee van Julio Iglesias (mocht je in 1972 nog goed vinden) Por Una Mujer.
Matige nummers van Cardinal Point met Come On And Say It (beklijft niet); Mouth and MacNeal met You-Kou-La-Le-Loupi (chocoladesnoepie als ik het me goed herinner en derhalve te niemendallerig) en Sandra en Andres met Mamma Mia (die moeten geen vrolijke nummers doen). De rest is te verwaarlozen: Vicky Leandros met het ubersentimentele Ich Hab die Liebe geseh'n; ene Dick Ridder met een cover van Jurgen Marcus (nou ja) en het nummer van Rika Zarai heeft George Baker nog aan meegeschreven.
Zelfs het jasje is niet leuk (boerenzakdoekhoofddoekje wel...).
Welgeteld 2 goede nummers: Don Rosenbaum met Swimming Into Deep Water (steelgitaar!) en de Zweedse Nederlander Cornelis Vreeswijk (R.I.P.) met het erg leuke (hoort eigenlijk iedereen's guilty pleasure te zijn) De Nozem en de Non.
3 redelijke nummers: het funky Honky Cat van Elton John, het veel te gladde My Reason van Demis Roussos (maar ja, die stem) en het tweede singletje van zijn (gelijknamige) derde elpee van Julio Iglesias (mocht je in 1972 nog goed vinden) Por Una Mujer.
Matige nummers van Cardinal Point met Come On And Say It (beklijft niet); Mouth and MacNeal met You-Kou-La-Le-Loupi (chocoladesnoepie als ik het me goed herinner en derhalve te niemendallerig) en Sandra en Andres met Mamma Mia (die moeten geen vrolijke nummers doen). De rest is te verwaarlozen: Vicky Leandros met het ubersentimentele Ich Hab die Liebe geseh'n; ene Dick Ridder met een cover van Jurgen Marcus (nou ja) en het nummer van Rika Zarai heeft George Baker nog aan meegeschreven.
Zelfs het jasje is niet leuk (boerenzakdoekhoofddoekje wel...).
Alle 13 Goed! - Deel 5 (1973)
1,5
0
geplaatst: 4 maart 2012, 17:36 uur
Deel 5 van deze reeks die een begrip was in de jaren 70 en eerste helft 80.
Een van de slechtste eruit ook nog, maar ook deze haalde niettemin de eerste plaats van de
LP Top20 (toen nog) in de zomer van 1973.
Deze albums hadden sowieso een erg hoog Willem Duys (R.I.P.) gehalte, maar deze wel heel erg.
Welgeteld 2 echte goede liedjes, te weten Daniel van Elton John (klassieker) en het prachtig dramatische il neige sur Le Lac Majeur van Mort Shuman (R.I.P.), een bekende songwriter (samen met Doc Pomus) die veel liedjes heeft geschreven voor Elvis en bv. The Drifters. Een terechte nummer-1 hit in het voorjaar van 1973.
Een verrassing hierop is Toots ('swerelds beste mondharmonicaspeler) en natuurlijk ook een goed nummer. Ook hier te vinden de evergreen Only You van The Platters (1957), die bij mijn weten niet in 1973 opnieuw werd uitgebracht.
Verder nog wel aardig Rob De Nijs met Jan Klaassen (liedje van Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh) en Vicky Leandros (sorry) met Hey Joe McKenzie, wo bleibt unser Wein? (met grappige tekst over cafehouder die in de kelder met zijn vriendin aan het flikflooien is, ipv zijn gasten te bedienen).
Demis Roussos wederom te klef (maar ja die stem he). Verder nog 's Neerlands bekendste accordeonist John Woodhouse (waarom staat die man niet op Music Meter?) en Saskia en Serge (kleinkunst met een hele kleine k, maar toch kent iedereen dit nummer). De schlager van Ulli Martin is ook nog gecoverd door ene Peter Waaldrecht) en erg klef. De liedjes van Sandra en Andres, Ciska Peters en Anita Kerr (erg middle of the road, al had deze destijds een behoorlijk publiek) zijn ook niks.
En wat een leuk gehaakt spencertje!
Tot de volgende maar weer.
Een van de slechtste eruit ook nog, maar ook deze haalde niettemin de eerste plaats van de
LP Top20 (toen nog) in de zomer van 1973.
Deze albums hadden sowieso een erg hoog Willem Duys (R.I.P.) gehalte, maar deze wel heel erg.
Welgeteld 2 echte goede liedjes, te weten Daniel van Elton John (klassieker) en het prachtig dramatische il neige sur Le Lac Majeur van Mort Shuman (R.I.P.), een bekende songwriter (samen met Doc Pomus) die veel liedjes heeft geschreven voor Elvis en bv. The Drifters. Een terechte nummer-1 hit in het voorjaar van 1973.
Een verrassing hierop is Toots ('swerelds beste mondharmonicaspeler) en natuurlijk ook een goed nummer. Ook hier te vinden de evergreen Only You van The Platters (1957), die bij mijn weten niet in 1973 opnieuw werd uitgebracht.
Verder nog wel aardig Rob De Nijs met Jan Klaassen (liedje van Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh) en Vicky Leandros (sorry) met Hey Joe McKenzie, wo bleibt unser Wein? (met grappige tekst over cafehouder die in de kelder met zijn vriendin aan het flikflooien is, ipv zijn gasten te bedienen).
Demis Roussos wederom te klef (maar ja die stem he). Verder nog 's Neerlands bekendste accordeonist John Woodhouse (waarom staat die man niet op Music Meter?) en Saskia en Serge (kleinkunst met een hele kleine k, maar toch kent iedereen dit nummer). De schlager van Ulli Martin is ook nog gecoverd door ene Peter Waaldrecht) en erg klef. De liedjes van Sandra en Andres, Ciska Peters en Anita Kerr (erg middle of the road, al had deze destijds een behoorlijk publiek) zijn ook niks.
En wat een leuk gehaakt spencertje!
Tot de volgende maar weer.
Alle 13 Goed! - Deel 7 (1974)
1,5
0
geplaatst: 28 november 2011, 00:21 uur
Nummer 7 alweer uit de Alle 13 Goed-serie van Philips. Dit is ook een van de mindere.
Toch 3 goede nummers: Leon van de Engelse singer-songwriter Phillip Goodhand-Tait (nummer was wel een kleine hit voor Euson, ook in 1974), het prachtig dramatische Te Veel, Te Vaak van Liesbith List (vond ik destijds niks) en het gevoelige popliedje Billy Don't Be A Hero van het Engelse groepje Paper Lace.
Redelijke nummers van Rob de Nijs met He Speelman (een nummer van Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh en dat kun je horen ook), Demis Roussos met My Only Fascination (te bombastisch, maar ja alweer die stem) en Bonnie St. Claire and Unit Gloria met Voulez Vous (niet zo'n rampestamper meer).
Verder nog de uberzwetende, witte pakkendragende satinsheets-soulman Barry White (R.I.P.) met een van zijn betere hijgsongs Never Never Gonna Give Ya Up en Mouth and MacNeal met de Eurovisie-songfestival inzending van 1974 Ik Zie een Ster. De rest is te verwaarlozen, al dient de zoveelste (vreselijke) versie van True Love door Sandra en Anders nog een aparte vermelding te krijgen.
En wat een leuk fleurig hesje!
Toch 3 goede nummers: Leon van de Engelse singer-songwriter Phillip Goodhand-Tait (nummer was wel een kleine hit voor Euson, ook in 1974), het prachtig dramatische Te Veel, Te Vaak van Liesbith List (vond ik destijds niks) en het gevoelige popliedje Billy Don't Be A Hero van het Engelse groepje Paper Lace.
Redelijke nummers van Rob de Nijs met He Speelman (een nummer van Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh en dat kun je horen ook), Demis Roussos met My Only Fascination (te bombastisch, maar ja alweer die stem) en Bonnie St. Claire and Unit Gloria met Voulez Vous (niet zo'n rampestamper meer).
Verder nog de uberzwetende, witte pakkendragende satinsheets-soulman Barry White (R.I.P.) met een van zijn betere hijgsongs Never Never Gonna Give Ya Up en Mouth and MacNeal met de Eurovisie-songfestival inzending van 1974 Ik Zie een Ster. De rest is te verwaarlozen, al dient de zoveelste (vreselijke) versie van True Love door Sandra en Anders nog een aparte vermelding te krijgen.
En wat een leuk fleurig hesje!
American Gypsy - Angel Eyes (1974)
4,0
0
geplaatst: 7 maart 2012, 20:33 uur
Wat heb ik deze lang niet meer gehoord (tot nu)
Ik heb deze plaat met een andere hoes en een Amerikaanse persing op het Chess label en die heet gewoon American Gypsy.
Je kunt wel zeggen dat American Gypsy de funk in Nederland heeft geintroduceerd.
Groep komt uit Los Angeles en spelen daar funk in de trant van Larry Graham, Sly & The Family Stone en aanverwanten onder de naam Pasadena Ghetto Orchestra. Er zijn er bij die gespeeld hebben met o.a. Santana, Hendrix, Dr. John en Jefferson Airplane om maar eens wat te noemen.
In 1972 komen ze naar Europa en blijven uiteindelijk steken in Maastricht.
In 1974 nemen ze met Hans van Hemert en Piet Souer deze elpee op.
Angel Eyes ging vooraf als hitsingle in juni 1974. Een funkklassiekertje.
De rest is te kwalificeren als tamelijk vette funk met soul en af en toe een jazzy touch, altijd opgeleukt met veel strijkers, want dat was altijd in de jaren 70. De diep donkerbruine stem van Steve Clisby geeft de songs hier en daar een wat onheilspellende kleur.
Inside Out is een lekrkere slow funk opener, 10000 Miles heeft er wat jazz tussen en zelfs een gitaarsolo (tegelijk met de strijkers!).
Ooh Why Not heeft iets meer rock in zich en ook meezing-gehalte.
Wie het lieflijke folky Lady Eleanor van Lindisfarne kent, moet deze versie eens luisteren, met erg diepe spreekstem gecroond door Steve Clisby. Met resultaat, want haalde ook de Top 40
Kant 2 werd geheel geschreven door Souer en Van Hemert.
While It's Cold Outside is weer funky met veel dameskoortje, wat zomaar in de Kerst Top 100 terecht zou kunnen. Stuck on You is weer meer een soulnummer met veel strijkers net als Let Your Life Lead by Love.
Tribute to American Gypsy is de instrumentale afsluiter en klinkt als een opgevoerd Love Unlimited Orchestra.
In 1984 werd American Gypsy (nog steeds in Nederland) opgeheven.
Volgens mij is deze plaat nooit op CD verschenen (ook niet bij Fonos) en is de LP ook vrij zeldzaam. Meeste kans op rommelmarkt of bij kringloopwinkel lijkt me.
Ik heb deze plaat met een andere hoes en een Amerikaanse persing op het Chess label en die heet gewoon American Gypsy.
Je kunt wel zeggen dat American Gypsy de funk in Nederland heeft geintroduceerd.
Groep komt uit Los Angeles en spelen daar funk in de trant van Larry Graham, Sly & The Family Stone en aanverwanten onder de naam Pasadena Ghetto Orchestra. Er zijn er bij die gespeeld hebben met o.a. Santana, Hendrix, Dr. John en Jefferson Airplane om maar eens wat te noemen.
In 1972 komen ze naar Europa en blijven uiteindelijk steken in Maastricht.
In 1974 nemen ze met Hans van Hemert en Piet Souer deze elpee op.
Angel Eyes ging vooraf als hitsingle in juni 1974. Een funkklassiekertje.
De rest is te kwalificeren als tamelijk vette funk met soul en af en toe een jazzy touch, altijd opgeleukt met veel strijkers, want dat was altijd in de jaren 70. De diep donkerbruine stem van Steve Clisby geeft de songs hier en daar een wat onheilspellende kleur.
Inside Out is een lekrkere slow funk opener, 10000 Miles heeft er wat jazz tussen en zelfs een gitaarsolo (tegelijk met de strijkers!).
Ooh Why Not heeft iets meer rock in zich en ook meezing-gehalte.
Wie het lieflijke folky Lady Eleanor van Lindisfarne kent, moet deze versie eens luisteren, met erg diepe spreekstem gecroond door Steve Clisby. Met resultaat, want haalde ook de Top 40
Kant 2 werd geheel geschreven door Souer en Van Hemert.
While It's Cold Outside is weer funky met veel dameskoortje, wat zomaar in de Kerst Top 100 terecht zou kunnen. Stuck on You is weer meer een soulnummer met veel strijkers net als Let Your Life Lead by Love.
Tribute to American Gypsy is de instrumentale afsluiter en klinkt als een opgevoerd Love Unlimited Orchestra.
In 1984 werd American Gypsy (nog steeds in Nederland) opgeheven.
Volgens mij is deze plaat nooit op CD verschenen (ook niet bij Fonos) en is de LP ook vrij zeldzaam. Meeste kans op rommelmarkt of bij kringloopwinkel lijkt me.
Angela & The Rude - Walking on Water (1992)
3,5
0
geplaatst: 11 februari 2012, 17:23 uur
Nul berichten bij deze lekkere CD. Nu de eerste dan maar:
Begin jaren '90 bracht ons aller jeugdliefde en jurymoeder Angela Groothuizen onder de naam Angela & The Rude 2 albums uit met verantwoorde rock/AOR. De eerste daarvan (Young Souls) heb ik (nog) niet, de tweede wel.
The Rude is Ruud Mulder, bekend van vooral Spargo (verantwoordelijk voor een van de meest irritante disco-liedjes aller tijden en dat in 1980 al). Ruud is de gitarist. Een andere bekende naam op deze Cd is Tjeerd van Zanen.
Deze vanmiddag tijdens het strijken (moet ook gebeuren), nog eens opgezet.
Het is niet zo dat ik ongelukken gemaakt heb met het strijkijzer, maar ben toch ook niet geheel stokstijf achter mijn plank blijven staan.
Bij het strijken van de wat fijnere weefseltjes me Angela in die tijd maar voor de geest proberen te halen.
Angela en Ruud rocken er hier en daar behoorlijk op los wat aardig stevige, goed in het gehoor liggende nummers oplevert als Guilty Hearted, Foolish Heart, The Wild Life en Walking on Water.
In de rustigere nummers zoals Don't Give Up on Me, Carry Me Round, Wait for You en No One Can Stop us Now, wordt het mij ietsje te MOR, maar alla.
Aparte nummers zijn verder Restless Heart met Carel Kraayenhof(!) op bandoneon en Up Down.
Angela zingt vrij hoog, en heeft af en toe een wat dunne stem, maar ze kan wel echt zingen dus. Doet me heel af en toe aan Pat Benatar denken.
Deze CD klinkt als een klok, met alles lekker voor in de mix.
Angela en Ruud nemen zelf de credits voor de produktie, maar achter de knoppen zat de bekende Robin Freeman.
Gewoon kopen deze, als je hem voor weinig ziet liggen.
Begin jaren '90 bracht ons aller jeugdliefde en jurymoeder Angela Groothuizen onder de naam Angela & The Rude 2 albums uit met verantwoorde rock/AOR. De eerste daarvan (Young Souls) heb ik (nog) niet, de tweede wel.
The Rude is Ruud Mulder, bekend van vooral Spargo (verantwoordelijk voor een van de meest irritante disco-liedjes aller tijden en dat in 1980 al). Ruud is de gitarist. Een andere bekende naam op deze Cd is Tjeerd van Zanen.
Deze vanmiddag tijdens het strijken (moet ook gebeuren), nog eens opgezet.
Het is niet zo dat ik ongelukken gemaakt heb met het strijkijzer, maar ben toch ook niet geheel stokstijf achter mijn plank blijven staan.
Bij het strijken van de wat fijnere weefseltjes me Angela in die tijd maar voor de geest proberen te halen.
Angela en Ruud rocken er hier en daar behoorlijk op los wat aardig stevige, goed in het gehoor liggende nummers oplevert als Guilty Hearted, Foolish Heart, The Wild Life en Walking on Water.
In de rustigere nummers zoals Don't Give Up on Me, Carry Me Round, Wait for You en No One Can Stop us Now, wordt het mij ietsje te MOR, maar alla.
Aparte nummers zijn verder Restless Heart met Carel Kraayenhof(!) op bandoneon en Up Down.
Angela zingt vrij hoog, en heeft af en toe een wat dunne stem, maar ze kan wel echt zingen dus. Doet me heel af en toe aan Pat Benatar denken.
Deze CD klinkt als een klok, met alles lekker voor in de mix.
Angela en Ruud nemen zelf de credits voor de produktie, maar achter de knoppen zat de bekende Robin Freeman.
Gewoon kopen deze, als je hem voor weinig ziet liggen.
Anouk - Urban Solitude (1999)
4,0
0
geplaatst: 9 april 2012, 01:18 uur
Tweede album van Nederlands rockchick nummer 1 en net iets beter dan het debuut.
Plaat trapt erg goed af met In The Sand, Don't (beste nummer van de CD) en de hit 'R U Kiddin' Me (wat mij op een of andere manier aan The Police doet denken).
Tom Waits pakt je niet de eerste paar malen luisteren, maar is een groeinummer.
Goede nummers zijn verder The Dark (terecht een hit), Urban Solitude en Body Brain.
Michel heb ik wel iets teveel gehoord en dat nummer met Dinand vind ik er net mee door kunnen.
De rest kan er ook zeker mee door, waarbij aangetekend dat It Wasn't Me ook een groeinummer is.
Anouk was rond de milleniumwisseling Top of the Bill op alle festivals en terecht. Haar optredens waren een feestje en er was geen een mannelijke hetero tussen de 18 en de 50 die haar het bed uit zou schoppen, als ze er per ongeluk in zou liggen .
Het verbaast mij dat Anouk ook bij de min of meer gebashten hoort hier.
Ze lijkt mij namelijk, ondanks haar enigszins 'moeilijke' persoonlijkheid toch iemand die leeft en staat voor haar uiterst aangename rockmuziek.
Iets wat te prijzen valt.
Bij mij kan ze i.i.g. niet veel fout doen.
Plaat trapt erg goed af met In The Sand, Don't (beste nummer van de CD) en de hit 'R U Kiddin' Me (wat mij op een of andere manier aan The Police doet denken).
Tom Waits pakt je niet de eerste paar malen luisteren, maar is een groeinummer.
Goede nummers zijn verder The Dark (terecht een hit), Urban Solitude en Body Brain.
Michel heb ik wel iets teveel gehoord en dat nummer met Dinand vind ik er net mee door kunnen.
De rest kan er ook zeker mee door, waarbij aangetekend dat It Wasn't Me ook een groeinummer is.
Anouk was rond de milleniumwisseling Top of the Bill op alle festivals en terecht. Haar optredens waren een feestje en er was geen een mannelijke hetero tussen de 18 en de 50 die haar het bed uit zou schoppen, als ze er per ongeluk in zou liggen .
Het verbaast mij dat Anouk ook bij de min of meer gebashten hoort hier.
Ze lijkt mij namelijk, ondanks haar enigszins 'moeilijke' persoonlijkheid toch iemand die leeft en staat voor haar uiterst aangename rockmuziek.
Iets wat te prijzen valt.
Bij mij kan ze i.i.g. niet veel fout doen.
Arcadia - So Red the Rose (1985)
4,0
0
geplaatst: 13 november 2014, 23:54 uur
Produktietechnisch hoogstandje (Alex Sadkin en Arcadia) wat klinkt als een klok, met veel fijne nuances en bijgeluidjes.
Nog fijner jaren 80 geluid zul je niet veel tegenkomen.
Het is natuurlijk gewoon een Duran Duran album en nog een van de betere ook.
De mooie hit Election Day (met Grace Jones) haalde een 14e plaats in december 1985. Het voorjaar daarna bleef het iets mindere The Flame (dat het meest als de 'oude' Duran Duran klinkt) in de tipparade steken.
Prijsnummers hier (en die te lang duurden voor de hitparade) zijn het onwaarschijnlijk mooie The Promise (met ook Sting op zang) en El Diablo.
Goodbye is Forever is inderdaad wat funky en de afsluiter van kant 1 (Missing) lijkt wel weer op een zoveelste versie van She Moves Through The Fair, maar is wel mooi gezongen (lijkt Bryan Ferry wel).
Overigens waart de geest van de gladde jaren-80 Bryan Ferry voortdurend rond op dit album.
Enige minpuntje wat ik kan bedenken is dat het afsluitende Lady Ice misschien wat pittiger had gemogen en dat het korte instrumentale stukje Rose Arcana overbodig is.
Een prachtige gladde jaren-80 plaat.
Op vinyl, gloednieuw, op Parlophone. Made in EEC (dat was vanaf 1984), maar ik denk dat dit gewoon de Duitse perserij in Alsdorf is.
Volgens mij in 1986 al gekocht in de aanbieding (3 voor 25 gulden) bij de FRS.
Nog fijner jaren 80 geluid zul je niet veel tegenkomen.
Het is natuurlijk gewoon een Duran Duran album en nog een van de betere ook.
De mooie hit Election Day (met Grace Jones) haalde een 14e plaats in december 1985. Het voorjaar daarna bleef het iets mindere The Flame (dat het meest als de 'oude' Duran Duran klinkt) in de tipparade steken.
Prijsnummers hier (en die te lang duurden voor de hitparade) zijn het onwaarschijnlijk mooie The Promise (met ook Sting op zang) en El Diablo.
Goodbye is Forever is inderdaad wat funky en de afsluiter van kant 1 (Missing) lijkt wel weer op een zoveelste versie van She Moves Through The Fair, maar is wel mooi gezongen (lijkt Bryan Ferry wel).
Overigens waart de geest van de gladde jaren-80 Bryan Ferry voortdurend rond op dit album.
Enige minpuntje wat ik kan bedenken is dat het afsluitende Lady Ice misschien wat pittiger had gemogen en dat het korte instrumentale stukje Rose Arcana overbodig is.
Een prachtige gladde jaren-80 plaat.
Op vinyl, gloednieuw, op Parlophone. Made in EEC (dat was vanaf 1984), maar ik denk dat dit gewoon de Duitse perserij in Alsdorf is.
Volgens mij in 1986 al gekocht in de aanbieding (3 voor 25 gulden) bij de FRS.
Avril Lavigne - Let Go (2002)
3,5
1
geplaatst: 6 september 2013, 23:41 uur
Lekker poprock-album van deze Canadese, die hier in feite de voorloper is van een geheel eigen genre, door haar zelf en haar producers gecreerd.
Van dit soort muziek wordt aan de overkant van de oceaan nog iedere paar maanden een nieuw al dan niet Disney-sterretje gelanceerd. Ik zal ze niet allemaal gaan noemen, maar Avril is misschien wel zomaar de eerste en de beste daarvan.
Ook horen wij op dit album de eerste voortekenen van de zo verfoeide autotune, maar dat terzijde.
Los van dit alles staan op dit album wel een aantal toch wel zeer aanstekelijke en meezingbare deuntjes, waarvan vooral Sk8er Boy (onbenullige tekst of niet) een van mijn all-time guilty pleasures is en waarvan ik steevast goede zin krijg.
I'm With You is daarnaast gewoon een erg mooie ballad en Tomorrow en Anything But Ordinary zijn ook mooie nummers. Ook de hit Complicated mag ik nog steeds graag horen.
De rest luistert ook gewoon lekker weg en zing je zo mee.
Producersplaat, kindsterretje, het zal me allemaal worst wezen.
Als ik er goeie zin van krijg vind ik het prima.
En mijn dochter is ook fan
Van dit soort muziek wordt aan de overkant van de oceaan nog iedere paar maanden een nieuw al dan niet Disney-sterretje gelanceerd. Ik zal ze niet allemaal gaan noemen, maar Avril is misschien wel zomaar de eerste en de beste daarvan.
Ook horen wij op dit album de eerste voortekenen van de zo verfoeide autotune, maar dat terzijde.
Los van dit alles staan op dit album wel een aantal toch wel zeer aanstekelijke en meezingbare deuntjes, waarvan vooral Sk8er Boy (onbenullige tekst of niet) een van mijn all-time guilty pleasures is en waarvan ik steevast goede zin krijg.
I'm With You is daarnaast gewoon een erg mooie ballad en Tomorrow en Anything But Ordinary zijn ook mooie nummers. Ook de hit Complicated mag ik nog steeds graag horen.
De rest luistert ook gewoon lekker weg en zing je zo mee.
Producersplaat, kindsterretje, het zal me allemaal worst wezen.
Als ik er goeie zin van krijg vind ik het prima.
En mijn dochter is ook fan