menu

Hier kun je zien welke berichten Manfield als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Talk To Her - Love Will Come Again (2020)

3,5
Hollow is het prijsnummer! Ook de tweede single "Away / Afraid" is sterk. Al met al een aardige plaat. Maar ik ben niet helemaal content met de productie. Bij tijd en wijlen teveel galm en de zang komt er wat mij betreft niet helemaal goed uit. Jammer, want de beste man is prima bij stem.

Tamino - Amir (2018)

4,0
Ik had hier net iets meer van verwacht. Het album bevat te weinig afwisseling en wellicht daarmee ook spanning.Graag had ik ook meer Egyptische invloeden terug gehoord, dat maakte , naast zijn stem, zijn eerdere uitgebrachte EP voor mij uniek.

Slecht is het zeker niet. Ik ga hier ongetwijfeld nog regelmatig van genieten en hoop dat daarmee het album nog wat verder groeit. Zou eigenlijk nog steeds graag 4,5* willen geven, maar in z'n geheel vind ik dat het album daarvoor te kort komt.

Tamino - EP (2017)

Alternatieve titel: Tamino

4,5
Mooi hoor om met deze nummers een carrière te kunnen starten. Prachtige songs. Mooie voorbode voor de toekomst, zo zie ik het. Ik ben benieuwd welke richting hij zijn sound gaat uitbouwen. Hier wellicht nog wat zoekende en onwennig. Geeft niks, ik ben fan!

The Buttertones - Jazzhound (2020)

4,5
Ik ben wat laat op het "feestje". Want inmiddels is de band opgedoekt vanwege seksuele escapades met een minderjarige door de ex-zanger van de band. Zonet heb ik dit album voor het eerst beluisterd via de link die blur8 hierboven heeft geplaatst.

Op basis van die ene luisterbeurt ga ik zeker achter een fysiek exemplaar aan. Wat een ontzettend lekkere plaat zeg. Een allegaartje dat wel. Ik hoor hier voornamelijk veel 80's post-punk en jangle pop in terug, maar daarnaast ook 60's surf rock en de iets recentere neo-psychedelia. Huidige favorieten zijn: "Denial You Win Again", "Dirty Apartment" en "Velour". Die laatste borduurt een beetje verder op waar Morphine gebleven was. De gepassioneerde zang haalt me definitief binnen!

Aankomende dagen zal deze plaat nog regelmatig voorbij komen. En dan is er best een kans dat ik mijn top 10 van dit jaar op de valreep moet aanpassen.

The Coral - The Coral (2002)

4,0
Een vergaarbak vol van muzikale melodieën en ideeën. Dat is toch wel een beetje mijn gevoel bij dit album. Wel in positieve zin dan. Er komt van alles voorbij, veel daarvan is behoorlijk aanstekelijk en vrolijk makend. Een zomers plaatje, voor overdag. Er wordt gegrepen naar veel verschillende muziekstijlen uit verschillende decennia. Het is een blend van ska, psychedelica, folk, motown, Merseybeat en nog een zooi stijlen. En dat uitgevoerd door jonge gasten. Niks nieuws, wel opvallend. Fijn debuut!

The Feelies - Only Life (1988)

4,0
Het derde album van The Feelies. En wederom een album vol met heerlijk in het gehoor liggende composities. Het klinkt allemaal niet heel ingewikkeld, maar sterk is het zeker. Mooie solide basis in het drumwerk en hypnotiserend gitaarwerk. Knap hoe ze tegelijk nummers geschreven hebben welke catchy zijn, niet te lang aanhouden en waarvan je toch het idee hebt dat ze stuk voor stuk nog wel 3 minuten mochten doorgaan. Het zorgt er voor dat de aandacht wordt vastgehouden. Echt een elegant album.

The Lafayette Afro Rock Band - Darkest Light (1999)

Alternatieve titel: The Best of the Lafayette Afro Rockband

4,5
The Lafayette Afro Rock Band maakte enkele platen boordevol afro-funk, afrobeat en makossa muziek. Makossa betekent dansen. En het swingt zeker. De reguliere albums van deze band ken ik niet. Maar met deze verzamelaar heb je meteen een behoorlijke hoeveelheid songs die ze ooit uitgebracht hebben te pakken. Zo staan 4 van de 6 nummers van hun debuutalbum “Soul Makossa” al op deze verzamelaar. De naam voor dat album en dito nummer (hier opgenomen) zijn vernoemd naar de single Soul Makossa van de Kameroener Manu Dibango, dat nummer bleek een sleutelpunt te zijn in de ontwikkeling van discomuziek.

Ook deze versie van Soul Makossa is erg fijn en heerlijk swingend. Maar behoort nog niet tot mijn drie favorieten van dit album. Dat zijn "Malick", "Hihache" en "Darkest Light". De laatste twee nummers zijn vaak in de hip-hop scene gesampled. Respectievelijk bijvoorbeeld door Wu-Tang Clan en Public Enemy.

Interessant aan dit album is de verbintenis tussen folk/wereldse invloeden uit midden Afrika, maar ook Latijns Amerika – wat op zichzelf natuurlijk een mooie combi is – met heerlijke swingende en soms qua ondertoon ook lome jazz. Bovenal is dit natuurlijk gewoon een echte funk plaat! Mooie smeltkroes, die ik graag opzet voor een stoot energie.

The Lilac Time - The Lilac Time (1987)

4,0
Mooie debuut plaat van "The Lilac Time". Band opgericht door "Stephen Duffy". Tevens mede oprichter en zanger van "Duran Duran", voordat hij in 1979 die band verliet. Nog voor die band bij label EMI tekende.
Op dit debuut sfeervolle, melodische en inderdaad weemoedige jangle pop. Meer een herfst dan lente plaat. Goede, interessante teksten. Harmonieus sterk. Eerste drie nummers zijn meteen mijn favoriet en helaas richting het einde raakt de klad er een klein beetje in.

The Pale Fountains - Pacific Street (1984)

4,5
Wat een prachtig debuut van The Pale Fountains. Gepassioneerde jangle pop met een zekere weelderigheid gebracht – zoals ik het album Forever Changes van Love ook ervaar. Het voelt als een duidelijke flirt naar de 60’s. Op menig nummer kleuren trompet, cello, fluit en diverse strijkers de composities prachtig in. De zang van Michael Head is warm, optimistisch en iets speels. Ik luister er graag naar.

Het album opent met “Reach”, start rustig met trommel en barst open met fijn gitaarspel om te eindigen met een mooi samenspel van blazers. “Something on My Mind” had prima een hit kunnen zijn. Zomers, klein beetje eigenzinnig, maar ook toegankelijk. De fluit hoor je bijvoorbeeld terug in het tweede gedeelte van de heerlijke lichtvoetige zomerse track “Southbound Excursion”. Ach, inmiddels moet je het wel door hebben. Deze hele plaat staat vol met songs met opbouwende melodieën, vol van optimisme en een ontspannen sfeer. Naast de hierboven benoemde 3 tracks, wil ik er graag nog 2 positief benoemen: “Beyond Friday’s Field” en wellicht wel de allerbeste (helaas wel een bonustrack) “Thank You”.

“Unless” is voor mij het minste nummer van deze plaat. Het kabbelt iets te lang door en weet me daardoor niet te raken. Of wellicht raakt het me niet en kabbelt het daardoor te lang door. Het andere mindere nummer vind ik “Natural”. Dat nummer is ook enigszins een dissonant op deze plaat. Duidelijk meer rock. Op zich een prima nummer, maar het past naar mijn idee niet helemaal op deze plaat.

De productie van deze plaat ligt mij wel en is gedaan door Howard Gray. Gray heeft een jaar later een belangrijke bijdrage geleverd in de productie van “The Head on the Door” van “The Cure”, waar hij 3 nummers voor heeft geproduceerd, waaronder het geweldige “A Night Like This”.

The Psychedelic Aliens - Psycho African Beat (2010)

4,0
De band The Psychedelic Aliens ofwel The Magic Aliens wordt gezien als één van de eerste van een hele rits jonge Ghanese Afro-Funk bands in de jaren 60 van de vorige eeuw. Ze opereerden in de hoofdstad van Ghana, Accra.
De bandleden werden geïnspireerd door soul, funk, psych en garage rock. Duidelijk te horen op de eerste 4 nummers. Waar o.a. regelmatig een hammondorgel wordt gebruikt. Fantastisch instrument vind ik dat! Wanneer de bovenstaande invloeden worden gekoppeld met een flinke laag Afrikaanse ritmes en melodieën krijg je zoiets als de laatste 4 nummers. Waarvan vooral 'Gbe Keke Wo Taoo' fantastisch is.
Vooral door die laatste 4 nummers is dit een lekkere verzamelaar. Jammer genoeg schreef deze band enkel deze nummers. De band stopt nadat zowel de gitarist als de organist vertrokken in 1971. Ik had best meer van ze willen horen!

The Tapes - Party (1980)

4,0
Dit album bevat mooi hoekige gitaarpop liedjes. Wat me daar zo in aanspreekt, zijn de afwijkende gitaar-melodieën en de ritmesectie. Het heeft spanning en intrigeert. De zang van Rolf Hermsen dwingt de aandacht van de luisteraar. Deze band is urgent, ademt toekomst. De eerste vijf nummers vind ik het mooist!

De referentie naar de Talking Heads snap ik wel - ze hebben ook eens in het voorprogramma van die band gestaan. Het (gitaar)pop geluid van dit album is dwars en afwijkend t.o.v. veel generatiegenoten van eind jaren '70.

The Unknown - The Unknown (1987)

4,0
Dit album bevat een geluid welke mij goed bevalt: jangle pop met wat post-punk invloeden. Het betreft het debuut van deze tamelijk onbekende band. Heus niet het meest vernieuwend of bijzonder in dit genre. Maar voor een ieder die deze subgenres kan waarderen, zal het vast ook geen teleurstelling zijn. Zang is meer dan prima. Lekker typisch gitaarwerk, basloopjes en soms wat staccato drums. Niet super dromering, het heeft behoorlijk wat energie. Mijn favorieten zijn "Eternity", "The Clock" en "Dear Mrs. Jones". Twijfel een beetje tussen 3,5* en 4*. Ach, ik geef ze het voordeel van de twijfel. Wellicht trekt het nog iemand over de streep om de stap eens te wagen. Het album is op YouTube terug te vinden.

The Waterboys - A Rock in the Weary Land (2000)

3,5
Dit lijkt me toch vooral een solo album van Mike Scott. Alle songs zijn door hem geschreven en hij heeft het album geproduceerd. Enkel bassist Livingstone Brown , drummer Jeremy Stacey en Thigpaulsandra (synthesizer) spelen op meerdere nummers mee en delen de credits. Verder een hoop gastbijdrages.

Meer rock georiënteerd dan de voorgaande Waterboys albums. Folk invloeden zijn op deze plaat veel minder te vinden. Op zich een leuk uitstapje, na een serie goede platen. Helaas bevallen niet alle songs mij. Het is me te wisselvallig. Het middelste gedeelte van deze plaat doet me maar weinig.

Gelukkig opent de plaat lekker agressief met 'Let it Happen'. Het zet de toon neer. De volgende song is prachtig! Het 8 minuten durende 'My Love Is My Rock in the Weary Land'. Waarop het London Community Gospel Choir een fantastische bijdrage heeft. Ook interessante muzikale toevoegingen van de mellotron en tamboerijn. Een knaller van jewelste. Daarna volgt een wisselvallig middenstuk. Bij vlagen interessant, maar soms moet ik me er bijna door heen skippen. Het album sluit gelukkig ook weer meer dan prima af met 'Crown'. Voelt soms wat aan als improviseren. Er wordt gebruik gemaakt van een uiteenlopend instrumentarium. Ik waardeer het.
Al met al een leuk album met absoluut enkele hoogtepunten. Leuk zijspoor.

This Winter Machine - The Man Who Never Was (2017)

4,0
Ik open met 4*, maar mocht het stemgeluid van de zanger me na meerdere luisterbeurten beter bevallen, dan wordt dat zeker verhoogd. Gaandeweg het album merk ik al dat de zang al wat beter binnenkomt.

Sfeerisch album en af en toe behoorlijk heftig. Dikke baslijnen, stuwende bas en hoekige gitaren . Maar anderzijds ook weer heel melodisch gespeeld op gitaar. Afwisselende plaat hoor. Meer dan prima debuut.

Thomas Feiner & Anywhen - The Opiates Revised (2008)

5,0
Via de pindakaas mogelijkheden een paar jaar geleden kennis mogen maken met dit wonderschone album. Toen heb ik het album veel geluisterd. Sinds begin 2013 heb ik last.fm en mijn pagina leert mij dat ik in die tijd dit album geen enkel keer gedraaid heb. Ondanks dat de last.fm lang niet up to date is. Rond Kerst heb ik de tijd genomen om mijn computer eens een goede ‘schoonmaakbeurt’ te geven. Tijdens deze tijdrovende klus kwam ik deze parel tegen. Meteen ben ik gaan luisteren en ik ben weer helemaal in de ban van dit album. Bijna dagelijks staat hij op. Vandaag alweer voor de tweede keer.

Het begint al bij de eerste tonen, echt een onheilspellend begin en direct wordt ik geprikkeld en wil ik alles om me heen laten vallen. Gewoon op de bank, koptelefoon op, ogen dicht en luisteren. Een heerlijke plaat om ’s avonds bij weg te mijmeren. Waar het eerste nummer groots, onheilspellend en rijk gearrangeerd is, zijn de nummers die volgen wat ingetogener maar absoluut van grote schoonheid. De nummers slaan zich als een warme deken om je heen. Sommigen voor mij maken – wat mij betreft – terecht de vergelijking qua zang met Sivert Høyem van de band Madrugada. Dat deel ik. Een groot compliment aan Thomas Feiner!
Kortom een heerlijke plaat, waardoor de tijd even stil lijkt te staan. Vanmiddag dan ook maar de volle score gegeven, vijf sterren en niet minder!

Tim Bowness - Lost in the Ghost Light (2017)

4,0
Muzikaal zeer goed in orde en een sterke productie van Steven Wilson. Leuk om ineens Ian Anderson op z'n 'fluitje' te horen op het eerste nummer. Zo typerend.

Echter, de stem van Tim Bowness weerhoudt me een 4,5* te geven. Zijn stem is voor een heel album mij toch te saaiig. Zijn stemgeluid weerhoudt me er ook van om veel vaker naar no-man te luisteren.

Tomasz Stanko Quintet - Dark Eyes (2009)

4,5
Dit is een van mijn favoriete jazz platen. In de stijl van het ECM label. Tomasz Stanko is trompetist en startte zijn muzikale carrière in het Krzysztof Komeda quintet. En is ook te horen op dit album Krzysztof Komeda - Astigmatic. In 1970 startte hij een eigen quintet in de hoek van de freejazz. Inmiddels zo'n 30 a 40 jaar verder is die stijl dus veranderd naar het kenmerkende ECM geluid. Een echte latenight plaat voor mij, welke in vervoering brengt. Geen zwakke broeders op dit album. Wel favorieten, namelijk: "So Nice" en "Grand Central".