menu

Hier kun je zien welke berichten james_cameron als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Adept - Silence the World (2013)

3,5
Vakkundig gefabriceerde metalcore uit Zweden. Dit is het derde album van Adept, maar het eerste dat ik van de band beluisterd heb. Het geluid is weinig origineel en een aantal songs heeft nogal last van allerlei flauwe hardcore-meezingkoortjes, maar ik moet zeggen dat alles wel heerlijk vet klinkt door de geweldige produktie. Hierdoor komt de plaat toch nog op een ruime voldoende uit.

Adestria - Chapters (2012)

4,0
Uitstekende metalcore, subliem uitgevoerd en geproduceerd. Het songmateriaal is weliswaar niet erg origineel, maar de band weet er vaak wel een frisse draai aan te geven. De toevoeging van allerlei keyboard- en zelf orkestpartijen draagt zeker bij aan de pret. Daarnaast beschikt de band over een uitstekende zanger, die goed overweg kan met zowel de ruige als de cleane zangpartijen. De songs zitten prima in elkaar en het album boeit van begin tot eind.

Adimiron - Timelapse (2014)

3,5
Degelijke moderne metal uit Italië. De vorige albums van deze band zijn langs me heen gegaan, maar dit is helemaal zo slecht nog niet. Qua stijl ligt de muziek een beetje tussen Mastodon en Machine Head in, al is Adimiron wel wat zwaarder en logger. De opgeworpen gitaarmuur is imposant en de songs klinken overweldigend, al mist het materiaal wel een beetje een eigen identiteit. De meeste songs zijn ook niet bepaald memorabel qua opbouw. Het beukt en dreunt allemaal maar een beetje door, waarbij de songs weinig houvast bieden. Daar moet de band dus nog wel aan sleutelen in de toekomst.

Adrenaline Mob - Men Of Honor (2014)

3,5
Stoere maar wel wat anonieme opgepompte rock in het straatje van een band als Five Finger Death Punch. Met even nietszeggende teksten. Dit tweede album is degelijk maar ook niet meer dan dat. Pas halverwege komen er wat echt interessante songs langs; de meeste songs gaan echter het ene oor in en het andere direct weer uit. Vooral de ballads zijn van een dubieus niveau. Het lekker vette gitaarwerk en de als altijd sterke zang van Russell Allen tillen één en andere gelukkig boven de grijze middelmaat uit. Hier en daar schiet het geluid wat uit richting een band als Trivium; luister maar eens naar het titelnummer en House Of Lies.

Adrenaline Mob - Omertá (2012)

3,5
Lekker plaatje, qua muziek en zang een soort combinatie van de hoekige metal van Disturbed en de meer traditionele hardrock van Ronnie James Dio. Het resulteert overwegend in goede songs, al kent de plaat met de curieuze/ dubieuze cover van Duran Duran's Come Undone en de slappe ballad Angel Sky wel een paar uitglijders. Vooral het gitaarwerk is bijzonder fijn- er is flink wat ruimte ingebouwd voor solo's en de stoere riffs vliegen je om de oren. Tekstueel houdt het allemaal niet bepaald over, maar goed, je kunt niet alles hebben. Zanger Russell Allen (Symphony X) is prima op dreef, net als drummer Mike Portnoy (ex-Dream Theater).

Adrenaline Mob - We the People (2017)

3,5
Energieke mengeling van moderne metal en meer klassieke werk a la Dio, met een hoofdrol voor zanger Russell Allen. Tekstueel aan de erbarmelijke kant, maar de songs zijn compact en liggen lekker in het gehoor, voorzien van stevig gitaarwerk. Bepaalde refreintjes zijn aan de knullige kant en hadden niet misstaan in de geföhnde haren-rock van de jaren '80, maar gelukkig vliegt de boel slechts zelden in negatieve zin uit de bocht. Geen hoogvlieger, maar best oké.

Advocacy - The Path of Decoherence (2024)

3,5
Aangename moderne progressieve metal uit Denemarken. Bepaalde songs lopen niet zo lekker door, zoals het lange Prayer For The Reckless, maar overwegend is deze band op dit debuutalbum goed bezig. De zanger heeft een lekker stemgeluid en het songmateriaal steekt degelijk en overtuigend in elkaar. De band moet nog wat meer een eigen smoel krijgen, zeker gezien het dichtbevolkte muzikale subgenre waarin men zich bevindt, maar potentie heeft Advocacy volop.

Aechoes - The Human Condition (2012)

3,5
Brute moderne metal die allerlei verschillende stijlen binnen het genre combineert tot een woest kolkend geheel. Productioneel kan het nog wel iets beter, vooral de drums klinken wat klinisch, maar het geluid van het album kan er zeker mee door. Voornaamste klacht betreft de sporadisch wat suffe cleane zang en een aantal flauwe refreintjes. Dan hoor ik de zanger liever de longen uit het lijf schreeuwen, zoals hij gelukkig in het grootste gedeelte van de songs doet. Variatie en energie genoeg in ieder geval; wanneer de band volgende keer iets meer memorabele songs schrijft komt het helemaal goed.

Aeges - Weightless (2016)

3,5
Stemmige, slepende amerikaanse rock, prima uitgevoerd en geproduceerd. Oké, de meeste songs blinken niet bepaald uit in pakkende melodielijnen en refreintjes, maar alles klinkt toch wel behoorlijk goed en vooral overtuigend. Doet hier en daar ook wel wat denken aan een band als Alice In Chains. En dat is natuurlijk nooit verkeerd.

Aerialis - Dear Silence (2022)

3,5
Pakkende rock/ metal uit Italië met een dikke laag electronica. Qua stemmige samenzang heeft dit heel veel weg van Alice In Chains, ook al lijkt de muziek daar eigenlijk helemaal niet op. Met slechts acht tracks die samen amper een half uur klokken aan de erg korte kant, maar door de eenvormigheid van het songmateriaal is dit niet direct een nadeel. Nu blijft alles net leuk. Enige misser is de flauwe cover Catch The Fox, die qua sfeer en geluid totaal niet binnen het geheel past.

Aerosmith - Music from Another Dimension (2012)

3,0
Dit album kan mij niet echt bekoren. De songs zijn aan de vlakke en langdradige kant en blijven absoluut niet hangen, ondanks het feit dat de insteek ditmaal minder poppy is en meer 'rock'. De obligate ballads zijn strategisch geplaatst tussen de meer uptempo songs, maar ook deze weten niet te overtuigen. Het is het allemaal net niet, wat mij betreft. Leuk dat deze oudjes nog zo vitaal voor de dag komen, maar volgende keer graag wel wat beter songmateriaal meenemen, svp.

Aeveris - White Elephant (2022)

3,5
Degelijke melodieuze thrashmetal uit België, en beetje ontsierd door de cleane zangpartijen die sporadisch de kop opsteken. Vooral de refreintjes zijn niet best. Gelukkig is het brulwerk wel op niveau en steekt het album muzikaal netjes in elkaar. De band zet een imposant geluid neer, met vooral veel lekker gitaarwerk. Het songmateriaal kan er mee door maar is nog wat aan de anonieme kant. Daar valt wel wat winst te behalen.

After Midnight Project - Let's Build Something We Can Break (2009)

3,5
Prima rockplaat, die na een flitsende start helaas toch wat inzakt op de helft. De energieke mengeling van nu metal, emo en poppy punk is evenwel goed te genieten, met flink wat afwisseling binnen de songs. Beste track is de opener, echt een ijzersterk nummer. Productioneel zit alles overigens piekfijn in elkaar, met veel fraaie electronische details. Verdient het om door te breken!

After the Burial - Dig Deep (2016)

3,5
De matige productie speelt de band ook nu weer parten, want het songmateriaal op dit alweer vijfde album is best oké. De vrij technische moderne death metal zit kunstig in elkaar en beukt ongenadig bruut door, maar door het gortdroge en nogal kale geluid wil het niet echt vlammen. Gelukkig heeft de band genoeg kwaliteit in huis om dit door de vingers te zien, maar een beetje een gemiste kans is het wel.

After the Burial - Evergreen (2019)

3,5
Wederom een prima album van deze stug doorploeterende amerikaanse deathcore-band. De vrij technische, loodzware metal kent ditmaal gelukkig een wat betere produktie, waardoor de songs goed uit de verf komen. Dat is in het verleden wel eens anders geweest. Daarnaast is het songmateriaal van vrij hoog niveau, met voldoende variatie en tempowisselingen om de volle lengte te blijven boeien. Het album is met 40 minuten ook precies lang genoeg.

After the Burial - In Dreams (2010)

3,5
Fijne meedogenloos voortbeukende metal, met hier en daar wat Meshuggah-invloeden. Met dit album gaat de band wel wat meer de metalcore-toer op. Niet verkeerd, maar origineel is het niet en slechts enkele songs zijn echt te gek. Degelijke plaat, maar niet heel bijzonder.

After the Burial - Rareform (2008)

3,5
Spijkerharde metal in het straatje van Meshuggah, maar wel met wat meer groove. Hier en daar verliest de band zich in een overdaad aan breaks en tempowisselingen binnen de songs en ik mis variatie en melodie, maar overtuigend bruut is het in ieder geval wel. Ik had zelf graag wat meer snelle songs willen horen (zoals Ometh), maar ook in het meer midtempo werk levert de band kwaliteit af.

After the Burial - Wolves Within (2013)

3,5
Grootste struikelblok betreffende dit album is de zwakke produktie, waardoor de songs niet optimaal uit de verf komen. De mengeling van metal- en mathcore is absoluut de moeite waard, met vele interessante details, vooral qua gitaarwerk, maar je denkt continu 'dit had veel beter en vooral vetter moeten klinken'. Jammer, want zo wordt het nooit echt wat met deze band, die al jaren aan de weg timmert maar vooralsnog niet is doorgebroken.

Agaze - Bullshit Drama Social Media (2016)

3,5
Makkelijk te verhapstukken en lekker in het gehoor liggende industriële metal uit Zweden. De band doet zich er soms iets te makkelijk vanaf in de refreintjes, maar het songmateriaal is verder best oké. Origineel is het allemaal niet, maar door de prima produktie en de korte speelduur gaat de boel in ieder geval niet vervelen.

Age of Daze - Hollywood Ending (2007)

3,0
Nogal standaard uitgevoerde amerikaanse rock, niet slecht maar ook niet bepaald goed. Opener Afflicted is best te pruimen en de overige songs zijn redelijk, maar het geheel mist gewoonweg originaliteit. Wel een lekker kort plaatje overigens.

Agua de Annique - Air (2007)

3,5
Mooi album, maar naar mijn smaak iets te rustig. Lijkt eigenlijk vrij sterk op de laatste paar, meer ingetogen, platen van The Gathering; als die band dit had uitgebracht had ik het ook geloofd. The Gathering had echter wat meer pit, hier is het voornamelijk zwijmelen geblazen. Niets mis mee natuurlijk en het is allemaal goed gedaan, maar ik had graag wat meer songs als het stevige Witnesses ter afwisseling gehad. Gelukkig blijft Anneke's stem er één om te koesteren.

Aiden - Knives (2009)

3,0
Heel kort album (feitelijk nog geen half uur), wat eigenlijk maar goed ook is. De stevige punkrock die Aiden hier ten gehore brengt is nu niet bepaald bijster interessant. De songs zijn best heavy en fel, maar het ontbreekt de plaat gewoonweg aan memorabel materiaal. Het is allemaal te vlak en gewoontjes. Ik ga me niet verder verdiepen in de band, dat is zeker.

Airway - Faded Lights (2007)

3,0
Volstrekt inwisselbare mengeling van emorock en metalcore uit Italië, met songs die amper tot de verbeelding spreken. Het is niet slecht, maar wel erg middelmatig. De zanger heeft een vervelend nasaal en dreinerig stemgeluid, dat snel op de zenuwen gaat werken. Net als de hele plaat eigenlijk.

Alchemist - Tripsis (2007)

3,5
Muzikaal dik in orde en de productie is geweldig, maar de songs gaan naarmate het album vormt op elkaar lijken en er zijn (afgezien van de geweldige opener) weinig uitschieters. Ook de zeer eentonige, grotendeels onverstaanbare, zang is een nadeel. Bij vlagen betrapte ik mezelf erop te denken dat het geheel beter had gewerkt als instrumentaal album. De originele sound en de vele coole details binnen de muziek tillen de plaat gelukkig nog wel boven de middelmaat uit.

Alice in Chains - Alice in Chains (1995)

4,0
Minder sterk dan het voorgaande meesterwerk Dirt, vooral door de wat lichtere sound en het minder indringende songmateriaal. Goed is het album zeer zeker, maar de lat lag gewoonweg te hoog voor deze derde plaat. Tegen het einde worden de songs steeds langer en begint de boel te slepen. Al met al het minste Alice In Chains-album, wat mij betreft.

Alice in Chains - Rainier Fog (2018)

3,5
Best goed album, maar wel aan de wat tamme en ingetogen kant. Het songmateriaal is degelijk genoeg en er zijn enkele pareltjes aanwezig, maar het is een beetje een gevalletje been there, done that. Het geluid is dan wel weer op en top Alice In Chains, te herkennen uit duizenden. Het overheersende gevoel is dat men op safe speelt en geen risico's neemt.

Alice in Chains - The Devil Put Dinosaurs Here (2013)

4,0
In 2009 maakte de band een opmerkelijk sterke comeback met het album Black Gives Way To Blue. Nieuwe zanger, zelfde geluid. Dit nieuwe werkstuk sluit naadloos aan op dat album. Slepende, stemmige songs voorzien van fraaie dubbele zang, uitstekend geproduceerd. Nadeel is wellicht dat er eigenlijk totaal geen verrassingen zijn qua songmateriaal, maar wat maakt het uit. Fijn dat Alice In Chains nog meetelt en zo te horen nog jaren meekan.

Alien Ant Farm - Always and Forever (2015)

3,0
Matig comeback-album, waarmee de band het volgens mij niet gaat redden. Het songmateriaal is gewoonweg niet sterk genoeg. Opener Yellow Pages is veelbelovend en een catchy song als Our Time heeft zeker hitpotentie, maar er zijn teveel matige tracks die amper een indruk achterlaten. Deze band heeft een mooie toekomst achter zich.

Alien Ant Farm - Up in the Attic (2006)

Alternatieve titel: 3rd Draft

3,5
Blijft een leuke en energieke rockband, maar dit derde album is wederom geen hoogvlieger. Her en der een paar aanstekelijke tracks, maar het songmateriaal is vaak net iets te vlak om het hele album te kunnen boeien. Eén van de leukste tracks is Forgive & Forget, die overigens niet op iedere versie van de plaat te vinden is. Het album is ook bekend onder de titel '3rd Draft'.

All but One - Square One (2017)

3,5
Best apart dit: stevige metalcore met zoete boyband-achtige zang. Het werkt wonderwel best goed, al gaat de formule na een aantal tracks wel een beetje vervelen. De eersteklas produktie en de prima uitvoering houden dit gelukkig grotendeels op de rails, maar wat meer variatie qua songstructuren en zangpartijen had geen kwaad gekund.