menu

Hier kun je zien welke berichten james_cameron als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Ra - Black Sun (2008)

3,5
Aangename rock met hier en daar een metalen randje. Zeer lekker in het gehoor liggende songs, maar door het ontbreken van echte knallers is het album over de hele lijn sterk maar niet echt memorabel. Meest opvallende song is Waste Of Space, blijkbaar handelend over een vroegere manager die de band behoorlijk genaaid heeft.

Ra - Critical Mass (2013)

3,5
De alternatieve rock met een metalen randje is hier grotendeels verschoven richting toegankelijke radiorock a la Foo Fighters, maar de band weet gelukkig nog steeds pakkende songs te schrijven, die fijn in het gehoor liggen. Productie en uitvoering zijn helaas wel wat vlak en ongeïinspireerd, waardoor dit wat mij betreft het minste album van de band tot nu toe is. Tegen het einde trekt de boel gelukkig weer wat aan, met het sterke en felle Through The Valley als hoogtepunt van het album.

Ra - Duality (2005)

4,0
Tweede en nog steeds beste album van deze amerikaanse rockband. Mooie songs, fraai ingespeeld en meeslepend gezongen. De zanger doet hier en daar wel wat denken aan Sting; best typerend dan ook dat er een (overigens geslaagde) cover van The Police op de plaat staat, namelijk Every Little Thing She Does Is Magic. Beste track is wat mij betreft het aanstekelijke Tell Me. In 2008 volgde nog het redelijke derde album Black Sun, maar de laatste jaren is het jammergenoeg angstvallig stil rond deze band.

Ra - Intercorrupted (2021)

3,5
De scherpe metalrandjes zijn er duidelijk af en Ra beweegt zich tegenwoordig hoofdzakelijk in het amerikaanse radiorock-genre, maar doet dit helemaal niet onverdienstelijk. Het openende titelnummer laat direct horen dat de band nog steeds in staat is aanstekelijke, goed in het gehoor liggende nummers te schrijven. Hier en daar kent het album wel wat uitglijders, voornamelijk waar het de ballads betreft, maar overwegend is dit een lekker, zij het weinig opmerkelijk album.

Radiohead - A Moon Shaped Pool (2016)

3,5
Vanaf de aanstekelijke opener Burn The Witch voel je dat het wel goed komt met dit album. De band concentreert zich gelukkig weer wat meer op 'het liedje' dan op het experiment, met overwegend positief resultaat. Naar het einde van het album zakt de boel wel wat in en begint het overwegend ingetogen songmateriaal een beetje te slepen, maar tot die tijd... fijne sfeervolle plaat.

Radiohead - In Rainbows (2007)

3,5
Eigenlijk vind ik alles dat Radiohead heeft gemaakt na Ok Computer vrij tergend, maar dit is een aangename verrassing. Mooie songs, sfeervol en ingetogen uitgevoerd, met ditmaal gelukkig wel een kop en een staart. Dit album klinkt dan ook meer als het oudere werk van de band. Hierna ging men helaas weer verder experimenteren, met het meer abstracte The King Of Limbs als gevolg.

Raekwon - Shaolin vs. Wu-Tang (2011)

3,0
Nogal standaard hip-hop, met vlakke beats en nietszeggende teksten. De overdaad aan samples, die veel te veel in herhaling vallen, is aan de irritante kant. De gastartiesten, waaronder Method Man, Ghostface Killah, Busta Rhymes en Nas, zorgen voor wat variatie, maar overwegend is het album erg eentonig en saai.

Rage Against the Machine - Rage Against the Machine (1992)

4,0
Eerste en beste album van de band, met uitsluitend voltreffers. Het geluid was destijds behoorlijk innovatief en overrompelend, maar ook nu maakt dit nog steeds indruk. De verbeten raps en de hakkende ritmesectie, aangevuld door het atypische gitaarwerk, maken hier iets heel bijzonders van. Overtuigingskracht en energie zijn er ook genoeg. Jammer dat het hierna al snel bergafwaarts ging met de band.

Rage Behind - Eminence or Disgrace (2023)

3,5
Qua songmateriaal niet meer dan verdienstelijk, maar deze amerikaans klinkende metalband uit Frankrijk beschikt gelukkig wel over moddervette riffs en de nodige groove. Dit tilt het (debuut)album net iets uit boven de middelmaat. Aan zang en dynamiek mag echter nog wel het nodige gesleuteld worden in de naaste toekomst.

Raizer - Resurrection (2021)

3,0
Electronische rock uit Rusland, met een geluid dat niet afwijkt van de meeste europese en amerikaanse artiesten binnen het genre. Het is allemaal nogal druk en te weinig onderscheidend. De zanger weet het niveau van de meeste tracks daarnaast niet naar een hoger niveau te tillen, zodat je beter af bent met de instrumentale versie van het album, ook beschikbaar. Nee, het debuut was dan wel wat beter.

Raizer - We Are the Future (2017)

3,5
Stevige electronische rock uit Rusland, sporadisch aan de drukke kant door de overstuurde beats, maar tegelijkertijd ook best poppy en toegankelijk. Uitgebracht door Klayton van Celldweller op zijn Fixt-label, en dat hoor je er duidelijk aan af. Niet altijd even interessant en op den duur vrij eenvormig, maar het album steekt vakkundig in elkaar en luistert uiteindelijk best prettig weg.

Ram-Zet - Freaks in Wonderland (2012)

3,5
Vijfde album alweer van deze vrij unieke noorse metalband. De boel is misschien iets minder verrassend en afwisselend dan voorheen, maar nog steeds biedt het album een bonte mengeling aan stijlen en genres. Metal voert de boventoon, maar de luisteraar wordt herhaaldelkijk getrakteerd op allerlei maffe jazzy intermezzo's en geschifte details. De prominente vrouwelijke zang geeft de songs vaak een wat gothic metal-achtig sfeertje mee, maar net wanneer je denkt dat de band voorspelbaar dreigt te worden volgt er weer een bizarre break of tempowisseling. Juist die onvoorspelbaarheid is het handelsmerk van de band geworden en zorgt ervoor dat Ram-Zet een unieke onderneming blijft.

Ram-Zet - Neutralized (2009)

3,5
Zeer avontuurlijke metal van hoog niveau. Alles kan en mag binnen de songs, er wordt volop geëxperimenteerd met van alles en nog wat, maar toch blijft alles strak en bruut door de genadeloze ritmesectie en het geweldige gitaarwerk. De zang, afwisselend gedaan door zanger en zangeres, is ook erg sterk. Soms boeten bepaalde songs door te lange intermezzo's en outro's wat in aan stootkracht, maar het album biedt een aangename ontdekkingsreis langs de grenzen van de hedendaagse metal.

Ram-Zet - Pure Therapy (2000)

3,5
Prima debuutplaat, die hier al de originele, vrij complexe metal laat horen die de band later zou perfectioneren. Niet zo avontuurlijk als de meer recente albums, maar qua songs en produktie is er weinig op deze plaat aan te merken.

Ramage Inc. - Under the Skin (2018)

3,5
Met dik een uur speeltijd aan de lange kant en hier en daar ook wel een beetje langdradig, maar afgezien daarvan heeft deze schotse band de zaakjes wel goed voor elkaar. Echte uitschieters ontbreken weliswaar en de zanger weet me niet overal te boeien, maar het songmateriaal is degelijk genoeg en het geluid van de band, een mengeling van progressieve rock en slepende metal, is bijzonder aangenaam. Dit is reeds het vierde album, dus ik heb nog wel het één en ander in te halen.

Ramin Djawadi - Game of Thrones: Season 6 (2016)

4,0
Om het lange wachten op het volgende seizoen wat draaglijker te maken beluister ik af en toe dan maar de soundtrack van seizoen 6. En wat een fraaie soundtrack is het. Het sublieme, subtiel ijzingwekkende Light Of The Seven is onovertroffen, maar de rest van het album mag er ook zeker zijn. Heerlijk meeslepende bombast, die ook zonder de begeleidende beelden tot zijn recht komt.

Rammstein - Rammstein (2019)

3,5
Een soort greatest hits album met allemaal nieuwe nummers, zo kun je deze plaat wellicht omschrijven. Weinig nieuws onder de zon in ieder geval. Veel van wat de band hier laat horen klinkt als een herhaling van zetten, soms geïnspireerd en intens (Puppe), soms helaas ook geforceerd en flauw (Ausländer). Een mengelmoesje dus. De meeste songs zijn best de moeite waard en het album klinkt weer eens als de welbekende klok, maar na een hiatus van tien jaar mag je toch wel iets meer verwachten.

Rammstein - Zeit (2022)

3,5
Weinig opzienbarend maar wel weer aardig album van deze altijd betrouwbare duitse formatie, met de gebruikelijke combinatie van melancholische en schunnige tracks. De boel begint vrij ingetogen met drie vrij ingetogen midtempo tracks, maar vanaf de fijne stamper Giftig verloopt alles weer volgens beproefd recept. Qua teksten soms best flauw, maar wat verwacht je dan ook van songtitels als OK (Ohne Kondom) en Dicke Titten. Het titelnummer en het afsluitende Adieu doen overigens sterk vermoeden dat het einde van de band nabij is, maar wellicht is dat ook bedoeld als grap. Met Rammstein weet je het tenslotte maar nooit.

Raunchy - A Discord Electric (2010)

4,5
De dalende lijn die met het vorige album werd ingezet is gelukkig een halt toegeroepen. Deze plaat is heel wat sterker en evenwichtiger, al wordt het niveau van Death Pop Romance (wat mij betreft hun beste album) niet meer gehaald. Wel een fraaie collectie vrij lange en afwisselende songs, soms aan de zoete en poppy kant, soms ook lekker bruut en heavy. Dieptepunt is het zoetsappige niemendalletje Big Truth. Op dat punt denk je dat het album gaat inzakken, maar de band verrast vervolgens door met vier ijzersterke en loodzware tracks af te sluiten. Vooral het laatste nummer, Gunslingers en Tombstones, is erg gaaf. Ik ben er al met al behoorlijk blij mee!

Raunchy - Confusion Bay (2004)

3,5
Toch een halfje eraf. De euro-thrash blijft best lekker, maar het album is toch een stukje minder dan het debuut. De eerste drie tracks zijn te gek, maar dan komt de klad er een beetje in. Pas tegen het einde komen de sterke songs weer terug- de laatste drie tracks zijn lekker vet. Grootste misser is het Tiamat-achtige The Devil, die echt misstaat tussen de rest van de songs. Gelukkig zou de band hierna (met nieuwe zanger) met hun sterkste album tot nu toe op de proppen komen: Death Pop Romance.

Raunchy - Death Pop Romance (2006)

4,0
Een halfje erbij. Absoluut het beste album van de band tot nu toe. Alle songs zijn te gek. Perfecte balans tussen poppy melodielijnen en bruut hakwerk. De plaat klinkt ook nog eens als de spreekwoordelijke klok. Jammer dat het album hierna (Wasteland Discotheque) enigzins tegenvalt.

Raunchy - Vices. Virtues. Visions. (2014)

4,0
Een nieuwe zanger in de gelederen, ene Mike Semesky, maar dit heeft feitelijk amper invloed op het totaalgeluid. Sterker nog, de band klinkt meer dan ooit als de perfecte versie van zichzelf. De nieuwe zanger heeft in de ruige passages een iets zwaardere grunt, maar in de verslavende poppy refreintjes klinkt hij identiek aan de vorige. Opener Eyes Of A Storm beukt er direct heerlijk in en eigenlijk is het hele album prima, al lijken veel melodielijnen en refreintjes behoorlijk op songs van het vorige album, A Discord Electric. Hierdoor, en door de aanwezigheid van een reeks weliswaar goede, maar niet heel bijzondere songs, behoort de plaat net net niet tot het beste werk van de band. Neemt niet weg dat dit een bijzonder fijn album is. En een vette track als Frozen Earth, waarin alle typerende elementen aanwezig zijn, zou zich zomaar eens kunnen ontpoppen als de ultieme Raunchy-song.

Raunchy - Wasteland Discotheque (2008)

4,0
Omdat ik het nieuwe album (A Discord Electric) helemaal te gek vind heb ik deze plaat ook maar weer even in de herkansing gedaan. En wat blijkt: het album is de afgelopen jaren gerijpt, aangezien ik het nu meer op waarde weet te schatten dan toen de plaat uitkwam. Deze schijf heeft destijds de pech gehad uit te komen na het in mijn ogen ijzersterke Death Pop Romance. Bij vergelijking valt het album ook wel wat tegen, maar op zich is het een uitstekende plaat. De catchy refreinen zijn hier en daar geperfectioneerd en de afwisseling binnen en tussen de songs is groot. Grootste minpunt vind ik nog steeds het ietwat 'vrolijke' gitaarwerk, dat minder heftig is dan op voorgaande albums. Het zal nooit mijn favoriete album van de band worden, maar met terugwerkende kracht gooi ik er toch een halfje bovenop. Vooral The Bash, Warriors en The Comfort In Leaving zijn prachtig.

Re-Machined (2012)

Alternatieve titel: A Tribute to Deep Purple's Machine Head

3,5
De electronische, minimalistische uitvoering van Smoke On The Water door The Flaming Lips is belachelijk slecht en duidelijk het buitenbeentje hier, maar verder is dit een redelijk geslaagd tribute-album. Grote namen als Carlos Santana, Iron Maiden en Metallica stellen gelukkig niet teleur en ook de overige bands en artiesten leveren degelijk werk af.

Rectify - Home (2022)

3,0
Naar verluidt heeft Slayer's Paul Bostaph contact met deze nederlandse band gehad om uit te leggen hoe men aan een soortgelijk drumgeluid komt als op hun album Divine Intervention uit 1994. Welnu, dat is gelukt. De hele plaat klinkt sowieso behoorlijk als Slayer, maar dan minus de goede songs. Geen enkele track weet te beklijven en ramt maar een beetje fantasieloos door, met een punk-achtige vibe waar ik niet zoveel mee kan. De zanger klinkt daarnaast behoorlijk monotoon. Kortom; leuk geprobeerd, maar ik zet liever Divine Intervention nog eens op.

Red - Declaration (2020)

3,0
Stevigste album van de band tot nu toe, feitelijk meer metal dan rock. Normaalgesproken juich ik dat toe, ware het niet dat er in het geval van Red nogal wat verloren gaat. De balans tussen bombastische rock en slepende metal was in het naaste verleden juist het grote pluspunt, maar hier is de balans duidelijk doorgeslagen richting schreeuwzang en hoekige gitaarriffs, a la Disturbed. Het resulteert in een nogal vlak, eenvormig album, niet slecht maar uiteindelijk te weinig onderscheidend.

Red - End of Silence (2006)

4,0
Uitstekend debuut, waarmee de band direct de lat behoorlijk hoog legt. De mengeling van rock en metal resulteert in fraaie, meeslepende songs. Luister maar eens naar opener Breathe Into Me, die alles vertegenwoordigt waar de band voor staat. Lekker hoekige gitaarriffs, een mooi refrein, alles tot in de puntjes verzorgt qua geluid en produktie. De rest van het album doet hier niet veel voor onder, al zijn er halverwege wellicht iets te veel rustige songs achter elkaar te horen. Het is verder allemaal dik in orde, zonder missers.

Red - Gone (2017)

4,0
Prima zesde album van deze amerikaanse rockband. Het geluid is dit keer wat gladder en meer electronisch, maar het past wat mij betreft goed bij het unaniem sterke songmateriaal. De track Coming Apart is een beetje zeikerig, maar verder steekt het album vakkundig in elkaar en luisteren de nummers heerlijk weg, mede door de bijzonder verzorgde productie. Bombastisch waar het moet (het afsluitende Muse-achtige Singularity); poppy waar het kan (de geslaagde Sia-cover Unstoppable). De band doet op dit album wel wat denken aan genregenoot Starset, wat niet vreemd is aangezien de zanger daarvan heeft meegewerkt aan het materiaal.

Red - Innocence & Instinct (2009)

3,5
Redelijke amerikaanse rock, gelikt geproduceerd en goed in het gehoor liggend. Echt goede songs ontbreken helaas en naarmate het album vordert zakt het allemaal een beetje in. Niet slecht, maar duidelijk een geval van dertien in een dozijn.

Red - Of Beauty and Rage (2015)

4,0
Het vorige album, Release The Panic, viel een beetje tegen. De bombast en dik aangezette dramatiek waren een beetje uit het totaalgeluid verdwenen. Fans van de band kunnen met deze nieuwe plaat opgelucht ademhalen: de bombast en dramatiek zijn weer helemaal terug, en dikker aangezet dan ooit. Herhaaldelijk schiet Muse door je gedachten bij beluistering, maar wanneer je eenmaal wordt meegezogen in de heerlijke stroom van geluid die Red hier neerzet maakt dat weinig uit. Herhaaldelijk balanceert de boel op het randje van de edelkitsch, maar de songs zijn dermate sterk en de produktie zo krachtig dat dit een prima album oplevert.