menu

Hier kun je zien welke berichten james_cameron als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Eagles - The Very Best Of (1994)

3,5
Lekker voortkabbelende verzamelaar. Nooit een groot fan geweest van de band (mede door het doodgedraaide Hotel California), maar de hier verzamelde nummers zijn best aangenaam. Alle krakers staan erop. Herhaaldelijk moest ik door de hoge zang overigens denken aan Bee Gees. Countrypop van niveau, zullen we maar zeggen.

Earthside - A Dream in Static (2015)

3,5
Indrukwekkend debuut van deze amerikaanse metalband. De overwegend instrumentale progressieve metal zit sfeervol en meeslepend in elkaar, met hier en daar een gastzanger voor de broodnodige afwisseling. Die zangpartijen zijn overigens niet het sterkste punt van het album; slechts op Crate (met Björn Strid van Soilwork) vallen alle puzzelstukjes in elkaar. In de instrumentale passages weet de band gelukkig wel voortdurend te overtuigen, met vooral in de tweede helft van het album een reeks fraaie en lekker zware tracks.

Earthside - Let the Truth Speak (2023)

3,5
Acht jaar na het debuut komt deze amerikaanse metalband eindelijk met een sfeervolle opvolger, wederom voorzien van een keur aan gastzangers. De progressieve, overwegend behoorlijk lange tracks weten niet over de hele linie te boeien, maar wanneer men van leer trekt is het direct heel erg goed. Iets te vaak schakelt men echter een tandje terug en dan is het niet altijd makkelijk de aandacht erbij te houden, ondanks de volop aanwezige variatie binnen en tussen de tracks. De speelduur van bijna 80 minuten is in dat opzicht ook geen pluspunt.

Echoes - Nature | Existence (2010)

3,5
Progressieve metal uit Venezuela, of all places, maar verwacht geen swingende sound; dit is amper te onderscheiden van een amerikaanse genregenoot als Dream Theater. Echoes gaat wel wat subtieler te werk, met over het algemeen ingetogen songs, maar hier en daar komt er wel een lekker zware gitaarriff langs. Iets te weinig onderscheidend om echt op te kunnen vallen, wat mij betreft, maar degelijk uitgevoerd en vakkundig geproduceerd is het zeer zeker.

Echovalve - Helloagaingoodbye (2008)

3,5
Redelijk goede amerikaanse rock, afwisselend ruig en melodieus. De songs zijn degelijk maar niet heel bijzonder; de uitstekende zanger tilt één en ander naar een iets hoger niveau. Jammer dat de produktie wat aan de rommelige kant is. Vooral de drums klinken hol en kaal.

Ed Kowalczyk - Alive (2010)

3,5
Natuurlijk valt het album erg mee na alle negatieve kritieken. Edje mag dan een arrogant heerschap zijn en rare fratsen hebben uitgehaald, maar zingen kan hij nog steeds als de beste. En pakkende songs schrijven ook. Tekstueel is het uiteraard soms te dik en zweverig aangezet, maar ik moet zeggen dat het album me stukken beter bevalt dan de laatste twee, drie platen van Live. Qua stijl sluit dit album aan bij Live's The Distance To Here, mede door het lekker zware gitaarwerk.

Ed Kowalczyk - The Flood and the Mercy (2013)

3,5
Tweede soloalbum van Ed en net als het debuut ligt dit volledig in de lijn van zijn voormalige band Live. Dat betekent dus de gebruikelijke mix van dweperige ballads en uptempo rocksongs, prima uitgevoerd en ingezongen maar wel nogal aan de voorspelbare kant. Echt sterke songs ontbreken ook. Het klinkt allemaal best lekker maar blijft een beetje steken in de middelmaat.

Ed Kowalczyk - The Garden EP (2012)

3,5
Leuke EP met de lengte van een gemiddeld album, ruim 40 minuten. Vijf nieuwe songs en vijf remixen van diezelfde vijf songs. De track Mind Games is een misser en niet alle remixen zijn even interessant (alhoewel de dubstep-elementen best oké zijn), maar de overige vier nieuwe songs zijn prima. Ook leuk dat deze niet te vinden zijn op het nieuwe album van Ed.

Eddie Vedder - Into the Wild (2007)

3,0
Binnen de context van de gelijknamige film van Sean Penn werkt de muziek van meneer Vedder uitstekend, maar als op zichzelf staand album kan ik er helaas weinig mee. Dan spreken de stijl en sfeer van de muziek me toch onvoldoende aan. Met uitzondering van Long Nights dan, wat ik echt een prachtig nummer vind.

Eden's Curse - Symphony of Sin (2013)

3,0
Het vorige album Trinity vond ik best oké, maar vlak na de release begon het stevig te rommelen in de band. Zanger Michael Eden stapte op, om vervangen te worden door de servische Nikola Mijic. Geen verbetering, helaas. Hij is niet slecht, maar zijn stemgeluid wordt op den duur een beetje vervelend. Niet dat een betere zanger echt iets had kunnen maken van dit oersaaie songmateriaal. De progressieve elementen die het vorige album zo leuk maakten zijn grotendeels verdwenen, om plaats te maken voor oubollige melodielijnen en bijzonder saaie en algemene teksten. Het lange en bombastische titelnummer opent de plaat redelijk sterk, maar direct daarna gaat het al fout. Eigenlijk is verder geen één song de moeite waard. Productioneel staat het album als een huis, maar de songs zijn futloos en oubollig. Het gitaarwerk deed me overigens vaak denken aan het oude Accept.

Eden's Curse - Trinity (2011)

3,5
Redelijk goede, licht progressieve metal. De oubollige elementen staan een optimale waardering een beetje in de weg (de ballad Guardian Angel is bijvoorbeeld vrij tenenkrommend), maar de band heeft absoluut kwaliteit in huis. Met het epische Jerusalem Sleeps bewijst men in staat te zijn grootse en meeslepende songs te kunnen schrijven. Het komt er alleen nog niet overal even goed uit. Dream Theater's James LaBrie zingt mee op No Holy Man en verzorgt de achtergrondzang op het hele album.

Edenshade - The Lesson Betrayed (2008)

3,5
Vrij obscure progressieve melodieuze death metal uit Italië, maar best goed! De band komt met een reeks boeiende songs voor de dag die in zowel de ruige als de rustige passages weten te overtuigen. De zang, qua uitspraak vaak een probleem bij dergelijke italiaanse bands, is hier juist een flink pluspunt. Men heeft hierna nog een album gemaakt, maar volgens mij kent praktisch niemand deze band. Onbekend maakt onbemind. Jammer.

Edgend - A New Identity (2009)

4,0
Sterke debuutplaat van deze progressieve metalband. De songs worden zeer overtuigend gebracht en door de vette produktie klinkt het allemaal bijzonder fijn. Vooral het heerlijk scheurende gitaarwerk is grandioos, maar de hechte ritmesectie mag er ook zeker zijn. De band heeft daarnaast een prima zanger in huis, die weliswaar in de uithalen soms op de zenuwen werkt, maar grotendeels voor een flinke meerwaarde zorgt. Enig puntje van kritiek is het soms knullige engelse taalgebruik. Zo wordt er gezongen "the sins that I have done", in plaats van "committed". Maar goed, dit valt alleen maar op omdat de rest zo goed verzorgd is. Aanrader voor fans van Dream Theater.

Editors - An End Has a Start (2007)

3,5
Fijne stemmige popmuziek op dit tweede album. Halverwege zakt de boel een beetje in en worden de songs wat minder interessant, maar feitelijk is de hele plaat de moeite waard. Zo goed als het titelnummer wordt het verder nergens meer en op gegeven moment gaat de eentonige zang wel wat vervelen, maar de songs zitten knap in elkaar en de kwaliteit blijft de hele speelduur gehandhaafd. De bonustracks zijn ook sterk.

Editors - Black Gold (2019)

Alternatieve titel: Best Of

4,0
Uitstekende verzamelaar met eigenlijk alleen maar sterke nummers. Ook de nieuwe tracks, Frankenstein, Upside Down en Black Gold, mogen er zeker zijn. Daar waar ik de studioalbums van de band doorgaans wat aan de saaie kant vind heb ik daar hier totaal geen last van.

Editors - EBM (2022)

3,5
Ik ben waarschijnlijk één van de weinige mensen die meer affiniteit heeft met het nieuwere werk van Editors dan met het oudere. Ik kan dan ook wel iets met het meer electronische, new wave- en dance-georiënteerde geluid dat de band hier laat horen. Niet alle tracks zijn even leuk en vaak zeurt het materiaal een paar minuten te lang door, maar van onweerstaanbare stampers als Picturesque en Karma Climb word ik best enthousiast.

Editors - In This Light and on This Evening (2009)

3,0
Vervelend derde album, waarop de britse band de aanstekekelijke gitaarsound heeft vervangen door zwaarmoedige electronica. Namen als Joy Division en Depeche Mode schieten bij beluistering door je hoofd. Niet dat dat nu zo erg is, maar de songs zijn overwegend zeurderig en saai. Zelfs een aanstekelijke track als Papillon is te eenvormig en vlak. Mislukt experiment derhalve.

Editors - The Weight of Your Love (2013)

3,5
Het vorige album, In This Light And On This Evening, vond ik behoorlijk saai en vervelend, maar gelukkig herpakt de band zich met deze plaat. De prettig in het gehoor liggende, gitaar-georiënteerde pop/rock-songs van de eerste twee albums zijn terug, in plaats van de zwaarmoedige gekunstelde electronica van de voorganger. De plaat begint erg sterk met een reeks prima songs; na verloop van tijd wordt alles wel wat minder, maar het album blijft de volle lengte overeind.

Eels - Beautiful Freak (1996)

4,0
Eerste en wat mij betreft nog steeds beste album van deze vrij unieke band. De zwaar ironische, tragikomische teksten zijn zeer treffend en men treft precies de juiste balans tussen ingetogen, breekbare liedjes en meer uptempo en stevige pop/ rock. Veel positieve uitschieters, met Your Lucky Day In Hell als mooiste track.

Eels - Blinking Lights and Other Revelations (2005)

3,5
Leuk, afwisselend concept-album, verdeeld over twee schijfjes. Het zwaarmoedige navelstaren van zanger E is ook ditmaal verpakt in luchtige, vaak verraderlijk vrolijk klinkende liedjes voorzien van droogkomische teksten. Een zwartgallige verhandeling over de zinloosheid van het bestaan, verrassend optimistisch gebracht. Eén van de betere albums van Eels, wat mij betreft.

Eels - End Times (2010)

3,0
Luchtig, vrij vlak album dat op mij weinig indruk weet te maken. De overwegend korte liedjes zijn op en top Eels, vol ironische observaties en onderkoeld drama, maar het is me ditmaal allemaal iets te vrijblijvend. Het album kabbelt aangenaam genoeg door maar weet eigenlijk nergens echt indruk te maken. De vijf korte bonustracks op de luxe uitvoering zijn van hetzelfde laken een pak.

Eels - Hombre Lobo: 12 Songs of Desire (2009)

3,5
Mooi uitgebalanceerd album dat een fraaie mengeling biedt van uptempo en meer ingetogen liedjes, in de typische Eels-stijl, dus zowel ironisch als melancholisch. De korte, compacte liedjes steken stuk voor stuk fraai in elkaar. Nieuwe fans zal de band er niet door verkrijgen vermoedelijk, daar is het songmateriaal gewoonweg te eigenwijs voor, maar liefhebbers van het eerdere werk kunnen blind toehappen.

Egypt Central - White Rabbit (2011)

3,5
Aangename maar weinig originele stevige amerikaanse rock, met hier en daar een metalen randje. Het is allemaal vakkundig uitgevoerd en de songs liggen goed in het gehoor, maar de voorspelbaarheid van het materiaal werkt niet in het voordeel van de band. Men zal de volgende keer toch echt met iets inventievers moeten komen wil men bestaansrecht blijven houden.

Eisbrecher - Antikörper (2006)

3,5
Iets meer techno dan Rammstein en helaas ook minder goed. Redelijke songs met hier en daar een uitschieter en een sterke produktie, maar het album is iets te simpel en te vlak om echt te blijven boeien.

Eisbrecher - Die Hölle Muss Warten (2012)

3,5
Deze wat meer electronische en poppy versie van Rammstein levert steevast aardige albums af. Hier en daar ligt het melodrama er iets te dik op, maar vooral de meer uptempo en stevige tracks weten te overtuigen. De luxe uitgave bevat maar liefst zeven bonustracks, die niet onderdoen voor de rest van het songmateriaal.

Eisbrecher - Eisbrecher (2004)

3,5
Dit duitse gezelschap is inmiddels aan het vijfde album toe, maar ik had dit debuut nog niet eerder gehoord. Natuurlijk, de Rammstein-elementen zijn hier reeds aanwezig en niet bepaald origineel, maar men heeft meer te bieden. Het geluid is door de toevoeging van allerlei electronica veel minder zwaar dan dat van Rammstein en men weet best aardige songs te pennen. Luister maar eens naar het lekkere titelnummer. Geen hoogvlieger, net als de overige albums, maar best oké.

Eisbrecher - Eiszeit (2010)

3,5
De band doet er nog steeds weinig aan om de vergelijkingen met Rammstein ongedaan te maken, maar het is wel weer een lekkere plaat geworden. Hier en daar vliegt alles een beetje uit de bocht, zoals in het slappe engelstalige Gothkiller, maar overwegend zijn de songs de moeite waard. Sterke bonustracks ook.

Eisbrecher - Liebe Macht Monster (2021)

3,5
Sporadisch wat steviger en zwaarder dan we van de duitsers gewend zijn; zo is opener Es Lohnt Sich Nicht Ein Mensch Zu Sein haast metal-achtig. Gaandeweg nemen de electronische elementen en simpele refreintjes echter weer de overhand, zoals ook het geval was op de voorgaande albums. Het zorgt voor een nogal schizofreen en onevenwichtig geheel, dat weliswaar makkelijk wegluistert maar amper weet te beklijven. Het lukt de band maar niet om de kwaliteit van de eerste paar albums te benaderen.

Eisbrecher - Schock (2015)

3,5
Zolang Rammstein nog steeds op zijn gat ligt kan Eisbrecher de achtergelaten leegte mooi vullen. De electronische metal van deze duitse tweemansformatie is meer poppy en lichter verteerbaar dan die van Het Grote Voorbeeld, maar zeker niet verkeerd. Dit zesde album is overigens weer wat steviger dan het vorige, met een iets ruigere aanpak van het songmateriaal en wat meer uptempo tracks. Echte uitschieters kent ook deze plaat niet, maar het luistert allemaal best lekker weg.

Eisbrecher - Sturmfahrt (2017)

3,5
Iets flauwer dan we doorgaans van de band gewend zijn, vol eenvoudige rampestampers met makkelijk mee te zingen refreintjes. De melige cover van Eisbär spant wat dat betreft wel de kroon. Maar goed, gezegd moet worden dat de tracks overwegend lekker in het gehoor liggen en her en der stuiten we toch wel op een paar positieve uitschieters. Zo is het stemmige In Einem Boot, opgebouwd rond het muzikale thema van de film Das Boot, erg fraai en beuken uptempo tracks als Besser, het titelnummer en Das Gesetz fijn door. Geen hoogvlieger binnen het oeuvre van de band, maar het kan er mee door.