menu

Hier kun je zien welke berichten james_cameron als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Face Down - Mindfield (1995)

4,0
Nog steeds een prima album, deze lekkere beukplaat uit Zweden. Jammer dat de band hierna niet heeft weten door te pakken, Aan dit debuut ligt het in ieder geval niet; de tien songs staan nog steeds als een huis en er is voldoende afwisseling binnen het materiaal. Zowel in het midtempo- als uptempo-werk weet de band te overtuigen, met een glansrol voor zanger Marco Aro, die later werd ingelijfd als zanger van The Haunted. Zo'n overtuigende prestatie als hij hier neerzet heeft Aro overigens later niet meer geleverd.

Face Down - The Will to Power (2005)

4,0
Brute metalplaat, opgefokt en overtuigend woest. Een aanrader voor fans van bands als Slayer. Een en ander dreigt soms ten onder te gaan in een maalstroom van lawaai, maar de goede produktie en de prima muzikanten houden alles op de rails. Zanger Marco Aro is ook in prima vorm. Check ook hun prima vorige albums eens: Mindfields en The Twisted Rule The Wicked.

Fair to Midland - Arrows & Anchors (2011)

4,0
Sterk, zeer afwisselend en veelzijdig album, een waardige opvolger van de voorganger uit 2007. Iets meer metal dan de vorige plaat, met zwaarder gitaarwerk en een iets agressievere sfeer. Gelukkig blijft het gevoel voor melodie behouden en ook ditmaal levert de band een grote reeks ijzersterke tracks af.

Fair to Midland - Fables from a Mayfly: What I Tell You Three Times Is True (2007)

4,0
Fijne energieke en vrij originele rock, een combinatie van allerlei stijlen en genres. De songs zijn erg aanstekelijk en blijven direct hangen, om na meerdere draaibeurten alleen maar beter te worden. De sublieme zanger heeft een zeer eigen stemgeluid; hij geeft de band net dat beetje benodigde meerwaarde. Ik vind het album overigens nergens inzakken en een constante kwaliteit handhaven. De plaat die hierop volgt, Arrows & Anchors, is zelfs nog iets beter.

Faith No More - Album of the Year (1997)

3,5
Typische Faith No More-humor, die albumtitel... Zeker niet het beste werk van de band, maar er staat een reeks ijzersterke songs op, afgewisseld door een paar mindere goden. Vooral tegen het einde van de plaat komt de klad er een beetje in. Qua stijl grijpt de band sporadisch terug op de bombast van Angel Dust, al wordt dat niveau nergens gehaald. Songs als Stripsearch, Last Cup Of Sorrow en Ashes To Ashes blijven echter wel erg fijn.

Faith No More - Angel Dust (1992)

4,0
Beste, meest avontuurlijke album van deze geweldige band. Afwisseling troef, met een haast onafgebroken reeks krakers die nog steeds staan als een huis. Malpractice en Jizzlobber liggen behoorlijk zwaar op de maag en zijn wellicht te abstract en bizar, maar verder kent de plaat geen missers. Faith No More heeft hier haar perfecte geluid gevonden, gekoppeld aan uitstekend songmateriaal. Jammer dat men het heilige vuur hierna enigszins kwijtraakte.

Faith No More - King for a Day, Fool for a Lifetime (1995)

3,5
Een tegenvaller na het geweldige Angel Dust, maar met terugwerkende kracht toch best wel een oké album. Het geluid is hier meer transparant en minder verstikkend, wat soms goed en soms wat ongelukkig uitpakt. Bepaalde songs zijn hierdoor wat aan de kale en doorzichtige kant, wat afbreuk doet aan de impact. Er zijn al met al flink wat sterke tracks en er is heel veel afwisseling qua songmateriaal, maar met schreeuwerige missers als Cuckoo For Caca en Ugly In The Morning kan ik helaas weinig.

Faith No More - Sol Invictus (2015)

3,5
De band is alweer een tijdje bij elkaar, maar dit is het eerste nieuwe album in 18 jaar. Het is echter alsof er geen tijd is verstreken. Het songmateriaal sluit naadloos aan bij de rest van het oeuvre en het bandgeluid is direct herkenbaar. Ook ditmaal zijn de songs weer origineel, vervreemdend en onbehaaglijk, maar op een prettige manier. Wel jammer dat echte krakers ontbreken, althans, ik heb ze nog niet kunnen ontdekken.

Faith No More - The Real Thing (1989)

4,0
Opvolger Angel Dust is het meesterwerk van de band, maar ook deze plaat is erg goed. Het aparte geluid van de band, gecombineerd met het unieke stemgeluid van zanger Mike Patton, zorgt direct voor iets bijzonders. Dat zou natuurlijk weinig voorstellen zonder goede songs, maar die zijn volop aanwezig. Vooral de langere songs, Zombie Eaters en het titelnummer, zijn erg sterk, maar eigenlijk is alles de moeite waard. Van ruige rocksongs als Surprise! You're Dead! tot een jazzy ballad als Edge Of The World: Faith No More kan alles aan.

Faithful Darkness - Archgod (2014)

3,5
Weinig mis met dit derde album van deze zweedse melodieuze death metal-band. Qua geluid lijkt men wel wat op genregenoten Children Of Bodom, maar dan zwaarder en ruiger. Ook hier duiken sporadisch wat keyboard-riedeltjes en cleane vocalen op, al wordt er overwegend behoorlijk op losgebeukt. Vooral de snelle passages zijn heerlijk. Het songmateriaal is degelijk genoeg en de plaat blijft over de hele linie boeien, al is de band wellicht te weinig onderscheidend om op langere termijn echt mee te kunnen tellen.

Faithful Darkness - Black Mirrors Reflection (2012)

3,5
Over het algemeen genomen het betere beukwerk uit Zweden, maar ook deze band heeft moeite met het tweede album-syndroom. Hier en daar duiken melodielijntjes en refreintjes op die net niet goed passen binnen de context van het songmateriaal, waardoor het eindresultaat een beetje op twee gedachten hinkt. Gelukkig overheersen de coole en brute elementen, maar toch laten de geforceerde, meer commerciële details een beetje nare smaak in de oren achter.

Faithful Darkness - In Shadows Lies Utopia (2008)

4,0
De gebruikelijke zweedse degelijkheid gaat hier ook weer op: kunstig in elkaar gezette, snelle moderne metal, met afwisselend brute en cleane vocalen. Tot in de puntjes verzorgd en uitstekend geproduceerd. Niet erg origineel uiteraard, maar fans van zweedse metal kunnen dit blind aanschaffen.

Faithless - All Blessed (2020)

3,0
Als een belangrijk bandlid (in dit geval boegbeeld Maxi Jazz) opstapt is dit niet de manier om met een comeback-album op de proppen te komen, namelijk vrijwel volledig gespeend van goede songs. Het titelnummer is prima en er zijn daarnaast nog wel een paar aardige tracks (Synthesizer en Innadadance), maar verder is het album alarmerend vlak en saai. De meeste tracks vervelen al na amper een minuut en zeuren vervolgens ook nog eens veel te lang door. Nee, dit is het werk van een band die op muzikaal en tekstueel gebied eigenlijk niets meer te vertellen heeft.

Faithless - Outrospective (2001)

Alternatieve titel: Outrospective / Introspective

3,5
Iets minder sterk dan voorganger 8PM, wat mij betreft het beste album van Faithless, maar toch wel weer een lekkere en vooral afwisselende plaat. Fijne dancestampers als We Come 1 en Tarantula doen het altijd goed, maar ook meer hiphop-achtig werk als Not Enuff Love en Muhammad Ali is prima. Het resulteert allemaal in een onevenwichtige vergaarbak van stijlen, maar alles is zo vakkundig uitgevoerd en degelijk geproduceerd dat het toch wel weer een geheel vormt.

Faithless - Sunday 8PM (1998)

Alternatieve titel: Sunday 8PM / Saturday 3AM

4,0
Beste album van Faithless, alhoewel zeker niet perfect. Sterke tracks als Bring My Family Back, Take The Long Way Home en God Is A DJ overheersen echter gelukkig het mindere werk. Afsluiter Killer's Lullaby is ook top. Eén van de sterkste troeven is de voortdurende wisseling van sfeer en tempo, waardoor het album als geheel niet snel verveelt. Pluspunt is ook de toevoeging van de bonusdisc 'Saturday 3 AM', voorzien van negen prima remixen en één uitstekende nieuwe song, Thank You. Laatstgenoemde is een fijne op en top Faithless-stamper.

Faithless - The Dance (2010)

Alternatieve titel: The Dance Never Ends

3,5
Wisselvallig maar uiteindelijk best oké album van Faithless, met de gebruikelijke afwisseling van stampende en ingetogen dance-tracks. Het album komt moeizaam op gang maar wordt gaandeweg wel beter, al zijn bepaalde tracks (vooral halverwege) gewoonweg niet boeiend genoeg. Tevens mis ik het zo typerende geluid van de eerste paar albums.

Faktion - Faktion (2006)

3,5
Prima stevige amerikaanse rock, destijds ook wel bekend als nu metal. De band heeft een prima zanger in huis en men weet overwegend goede songs te schrijven. Vooral de wat ruigere tracks zijn de moeite waard. Zodra men een ballad neerzet wordt het allemaal wat minder, maar gelukkig gebeurt dat niet al te vaak. Lekker gitaarwerk, luister maar eens naar het spetterende begin van Maybe. Ook het afsluitende Better Today is erg goed. Door het veranderende muzikale klimaat was het helaas snel gedaan met Faktion. Men bracht hierna nog een paar EP's uit, maar daarna viel het doek.

Fall of Serenity - The Crossfire (2007)

4,0
Woeste, zeer overtuigende metalcore. Soms wat eenzijdig door het ontbreken van cleane vocalen en er zit weinig variatie in het songmateriaal, maar door de orkaankracht en de sublieme produktie is dit album voor de liefhebber van extreme metal onweerstaanbaar.

Fall Out Boy - Folie à Deux (2008)

3,5
Vrolijk, energiek album vol catchy meezingers. Niet echt mijn ding, maar de songs zijn best leuk. Iets meer diepgang in zowel muziek als teksten had geen kwaad gekund, maar dan zijn we bij deze band waarschijnlijk aan het verkeerde adres.

Fall Out Boy - Infinity on High (2007)

3,5
Prettige poppy punkrock, afwisselend en onderhoudend, al wordt het nergens echt geweldig. De hit This Ain't A Scene, It's An Arms Race steekt er duidelijk met kop en schouders bovenuit. Het songmateriaal ligt lekker in het gehoor maar mist net dat beetje extra dat het kan doen onderscheiden van genregenoten.

Fall Out Boy - Save Rock and Roll (2013)

3,0
Weinig rock 'n roll te vinden op dit album; de titel zal wel ironisch bedoeld zijn. De band zakt steeds verder af naar het niveau van de meest recente albums van bands als Train en Maroon 5, overgoten met een Backstreet Boys-sausje. Dat betekent makkelijk te behappen popsongs voor de massa, die het ene oor in en het andere oor uitgaan. Eigenlijk bevat de hele plaat uitsluitend single-kandidaten, iets dat de oppervlakkigheid wel weergeeft. Overigens apart dat men Elton John heeft weten te strikken voor het afsluitende titelnummer, één van de zwakste en meest zoetsappige songs van het album.

Falling in Reverse - Coming Home (2017)

3,5
Geen metalcore meer op dit vierde album; wel een overdaad aan aanstekelijke poppy punkrock. Aangezien ik daar niet zo van gecharmeerd ben is het wel zo fijn dat de band inmiddels ook bedreven is in het maken van meer sfeervolle, bombastische rocksongs a la 30 Seconds To Mars. Dus veel electronica, science fiction-elementen en een prettig melancholische sfeer. Gecombineerd met een werkelijk knallende produktie levert dit al met al toch wel weer een aardig album op. Dan neem ik de flauwe punkrock maar op de koop toe.

Falling in Reverse - Fashionably Late (2013)

3,5
Net als het debuut is dit album een bizarre cocktail van muziekstijlen. Opener Champion hakt er stevig in met venijnige metalcore; track nummer twee, Bad Girls Club, is een flauw poppy punkrock-liedje. En zo blijft de plaat lekker schizofreen bezig. Metal, rock, punk, pop, hiphop en zelfs dubstep; het komt allemaal langs. Gelukkig wordt alles met zoveel overgave gebracht dat zelfs de slapste songs, zoals het nogal kinderachtige Game Over, compleet met computerbliepjes, overeind blijven. Vooral de zang van Ronnie Radke is heerlijk energiek en bijzonder meeslepend. Wat een strot heeft die man. Uiteindelijk is het jammer dat er slechts een handjevol echt sterke tracks op het album staan, maar stiekem is dit toch best een lekkere plaat.

Falling in Reverse - Just Like You (2015)

3,5
Wederom een bonte mix van stijlen, van poppy pretpunk tot woeste metalcore, en alles dat daar tussenin zit. Ook ditmaal is het songmateriaal niet heel erg bijzonder, maar de energie die van de plaat afspat en de volle overgave van zanger Ronnie Radke zorgen toch weer voor een leuk album.

Falling in Reverse - The Drug in Me Is You (2011)

3,5
Aanstekelijke mengeling van punkrock en metalcore, enthousiast en met veel humor vertolkt. Raised By Wolves is een sublieme opener; daarna volgt het wat flauwe Tragic Magic. Zo wisselt het album wel vaker af tussen sterke songs en wat simpele meezingers. Hierdoor is de plaat aan de wisselvallige kant, maar het komt de variatie ten goede en door de energie en de solide sound blijft alles makkelijk overeind. De beste songs bevinden zich in de tweede helft van het album.

Falling Up - Captiva (2007)

4,0
De sound is verschoven van rock naar meer radiovriendelijke popmuziek, maar het verrassende is dat de kwaliteit van de songs erop vooruit is gegaan. De sound is meer volwassen en wat experimenteler, op wat commerciële deuntjes na. Het geluid van de band ligt nu dichtbij een band als Carpark North, die ook veel electronica gebruikt. Falling Up heeft eigenlijk eenzelfde ontwikkeling meegemaakt als Linkin Park, waar de muziek op de eerste paar albums veel van weghad. Alleen is Linkin Park vlak en voorspelbaar geworden, en in deze band zit absoluut nog veel potentie en groei. Lekker album.

Falling Up - Crashings (2004)

3,5
Lekker debuut van deze amerikaanse rockband. De licht industriële, poppy rocksongs laten hier het kenmerkende geluid van de band reeds horen, al zouden de albums hierna snel wat complexer en minder commerciëel worden. Korte, compacte songs die zonder uitzondering goed in het gehoor liggen. Het uitstapje richting hip-hop (het Linkin Park-achtige Jacksonfive) is niet voor herhaling vatbaar, maar verder een leuke plaat.

Falling Up - Dawn Escapes (2005)

3,5
Lekkere moderne rock met metal-kantjes, in de stijl van Linkin Park, maar dan zonder de hip hop-elementen. Wat gladjes en niet alle songs zijn bepaald geweldig, maar het album luistert lekker weg.

Falling Up - Discover the Trees Again (2008)

Alternatieve titel: The Best Of

4,0
Mooie verzamelaar met daarop meer toegankelijke en commerciële songs van de band. Veel van hun mooiste songs ontbreken derhalve, maar toch is het een goed overzicht en een prima kennismaking met de band wanneer je nog niets van hen kent.

Falling Up - Exit Lights (2006)

3,5
Gedeeltelijk een remix-album, gedeeltelijk nieuw werk. Bij vlagen erg mooi, vooral nieuwe songs als The Islander, maar bepaalde remixen van wat ouder, Linkin Park-achtig werk, zijn wat minder.