menu

Hier kun je zien welke berichten james_cameron als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Queens of the Stone Age - …Like Clockwork (2013)

3,5
Had wel wat meer mogen rocken, dit album. Het is nu allemaal wat ingetogen en gezapig, al moet ik zeggen dat de meeste songs wel fraai zijn. Het is alleen zo voorspelbaar, dat een band als dit het na een aantal albums wat rustiger aan gaat doen en 'volwassen' wordt. Hopelijk komt de tweede jeugd er snel aan.

Queens of the Stone Age - Era Vulgaris (2007)

3,5
Nu pas beluisterd, met het oog op de naderende release van het nieuwe album van de band. Lekker rauw en groezelig, waarbij de broodnodige melodie gelukkig niet uit het oog wordt verloren. Niet één van hun betere albums, het songmateriaal is wat mij betreft iets te gewoontjes, maar er zijn geen slechte songs en qua sfeer en gevoel zit het helemaal goed.

Queens of the Stone Age - In Times New Roman... (2023)

3,5
Geen baanbrekend album maar wel gewoon weer die lekker hoekige, beetje kaal geproduceerde rock die we van de band gewend zijn. De plaat gaat vlot van start met een grote reeks aangename tracks, om tegen het einde een beetje te verzanden in meer uitgesponnen en helaas ook wat minder interessant werk.

Queens of the Stone Age - Over the Years and Through the Woods (2005)

3,5
Prima live-album, dat eigenlijk meer een extraatje is bij de begeleidende dvd, waar nog veel meer materiaal op staat. Op de setlist is weinig aan te merken, al mis ik wel wat songs van de eerste paar albums, zoals Feel Good Hit Of The Summer. Josh Homme is in ieder geval goed bij stem en de band om hem heen speelt uitstekend. Bepaalde songs zeuren een beetje te lang door, maar ja, dat is vaker een euvel bij live-albums.

Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf (2002)

4,0
Beste album van de band tot nu toe, al zijn lang niet alle songs even sterk. Losjes opgezet als concept-album, opgebouwd rond het thema van een radiostation, maar laat je daar niet door afschrikken. De tomeloze energie en de voortdurende afwisseling maken veel goed; tevens is de aanwezigheid van drummer Dave Grohl een groot pluspunt. Het album kent weliswaar een paar mindere momenten, maar de flow van de plaat, gekoppeld aan een band op de top van zijn kunnen, zorgen toch wel voor een heel bijzondere luisterervaring.

Queens of the Stone Age - Villains (2017)

3,5
Gelukkig wat energieker en meer swingend dan het vorige album, maar toch ben ik niet heel enthousiast. Deels komt dit door de nogal kale en sobere productie, waarin amper plaats wordt ingeruimd voor gitaarpartijen, deels door het veelal wat langdradige songmateriaal, dat tevens te weinig onderlinge variatie kent. Het album begint sterk, maar gaandeweg begint de boel flink vast te lopen.

Queensrÿche - Condition Hüman (2015)

3,5
Redelijk geslaagd tweede album van het 'nieuwe' Queensrÿche met zanger Todd La Torre, die met zijn vrijwel identieke stemgeluid een meer dan waardige opvolger blijkt te zijn van Geoff Tate. Het songmateriaal is niet overal even interessant, maar tijdens de beste momenten roept het album toch wel prettige herinneringen op aan de klassiekers van de band. Er worden ook heel wat verbanden gelegd met de vroege albums, zowel muzikaal als tekstueel. Volgende keer graag wat meer uptempo werk en iets lekkerder in het gehoor liggende zanglijnen, dan moet het helemaal goed komen.

Queensrÿche - Dedicated to Chaos (2011)

2,5
Slechtste Queensryche-album ooit? Het zal niet veel schelen. Ik vrees dat ik de plaat zelfs nog wat minder vind dan Q2K en Tribe, die toch al niet best waren. De band weet wel weer, net als op ieder eerder album, heel anders te klinken dan op de voorgaande plaat, maar dat is dit keer zeker geen aanbeveling. De slome midtempo 'funky' rock weet slechts sporadisch te boeien (At The Edge, Hard Times en Drive). Het grootste gedeelte van de songs is flauw en futloos, zowel muzikaal als tekstueel. Het gitaarwerk, voor zover aanwezig, is erg simpel en de produktie is gortdroog. Helaas ook één van de langste albums in de geschiedenis van de band, althans, wanneer je de special edition luistert. Die versie geniet wel de voorkeur, anders mis je de beste song, Hard Times!

Queensrÿche - Digital Noise Alliance (2022)

3,5
Jammer dat het songmateriaal niet overal even sterk is, want met de sfeer en het geluid van dit album zit het wel snor. Bij vlagen klinkt de band hier als in de begindagen en doet men de tijden van onverwoestbare klassiekers als Rage For Order en Operation: Mindcrime herleven. Helaas pakt men op cruciale momenten dan net niet door. Uiteindelijk blijft het geheel een beetje steken in goede bedoelingen, een aantal sterke tracks ten spijt, zoals het lange Behind The Walls. Die cover van Billy Idol's Rebel Yell had men overigens wel mogen weglaten. Die voegt werkelijk niets toe aan het origineel en is hier behoorlijk misplaatst.

Queensrÿche - Frequency Unknown (2013)

3,5
Haastig in elkaar gezet plaatje, om er maar voor te zorgen dat zanger Geoff Tate na de breuk met de overige bandleden de eerste zou zijn met een nieuw album. Vreemd genoeg zijn de songs best oké (plus best stevig, vooral qua gitaarwerk) en is dit eigenlijk al met al één van de sterkere Queensryche-albums van de laatste jaren. Niet dat dat zo'n prestatie is gezien de matige kwaliteit van de meer recente albums, maar toch. Jammer van de brakke produktie en de soms te ver naar achteren gemixte zang van Tate, waardoor één en ander niet helemaal uit de verf komt. De vier remakes van klassieke Queensryche-tracks hadden tevens absoluut achterwege mogen blijven, die klinken nergens naar.

Queensrÿche - Hear in the Now Frontier (1997)

3,5
Vanaf dit album begon het mis te gaan met de band. De plaat staat vol met nogal trage,vlakke en eentonige songs die slechts sporadisch weten te boeien. De gortdroge produktie helpt ook niet bepaald. Tegen het einde van de plaat zijn er gelukkig wat lichtpuntjes, zoals het stevige Hit The Black en de prima afsluiter Spool, maar het is een geval van too little too late. De meer alternatieve rock-georiënteerde sound past de band in ieder geval niet.

Queensrÿche - Operation: Mindcrime II (2006)

3,5
Bij herbeluistering is dit toch wel een tegenvaller. Het origineel kan (natuurlijk) niet worden overtroffen, maar dit steekt er wel heel flets bij af. Zo is het songmateriaal absoluut niet pakkend waardoor, ondanks dat band en zanger op dreef zijn, er eigenlijk niets van het album blijft hangen. Daarnaast is de produktie te kaal en droog naar mijn smaak. Gelukkig zijn er her en der wel wat toffe momenten, zoals het gastoptreden van Ronnie James Dio in The Chase, één van de betere tracks. Qua gevoel zit dit er echter grotendeels naast. Het album heeft vrijwel nergens de benodigde sfeer.

Queensrÿche - Queensrÿche (2013)

3,5
Ontslagen zanger Geoff Tate bracht onlangs een album uit onder deze bandnaam; ditmaal is de rest van de band aan de beurt, verstrekt met nieuwe zanger Todd La Torre, bekend (maar bij mij niet) van de band Crimson Glory. Hij is geen onverdienstelijke vervanger van Tate en zijn stemgeluid is vrij identiek, vooral in de hogere regionen. Afgezien daarvan; hoe verhoudt het songmateriaal zich tot het album van Tate? Tja, ik moet zeggen dat ik beide albums redelijk goed vind, maar geen hoogvliegers. Dit keer klinken de songs iets meer als het Queensrÿche dat ik ken van albums als Operation:Mindcrime en Empire, maar echt sterke songs ontbreken en na een prima begin wordt één en ander snel wat vlak en voorspelbaar. De plaat is met zijn 35 minuten ook erg kort. Deze versie van de band heeft weliswaar mijn voorkeur, maar ik hoop wel dat men in de toekomst, als die er al is, betere albums gaat maken.

Queensrÿche - Take Cover (2007)

3,0
Vrij kansloos cover-album, waarbij de band naast voor de hand liggend werk (Pink Floyd, Queen, Black Sabbath) een paar rare keuzes maakt (The O'Jays, The Police, Peter Gabriel). Het resultaat is erg wisselvallig en komt nergens in de buurt van de originele versies. Het afsluitende Bullet The Blue Sky van U2 zeurt als doodsteek ruim 10 minuten door!

Queensrÿche - The Verdict (2019)

3,5
Een feest der herkenning, zo kun je dit nieuwe album wel omschrijven. Veel van de tracks sluiten naadloos aan op eerder werk, temeer omdat zanger Todd La Torre vrijwel niet te onderscheiden is van voorganger Geoff Tate. Het songmateriaal is acceptabel maar speelt behoorlijk op safe, waardoor vrijwel geen enkele track echt indruk maakt. Maar goed, de band klinkt in ieder geval weer energiek en vitaal, iets dat in het naaste verleden wel eens anders is geweest. De enigszins retro productie, waarbij het blikkerige drumwerk in negatieve zin opvalt, doet een beetje afbreuk aan de feestvreugde.

Queensrÿche - The Warning (1984)

4,0
Nog steeds een prima album, dit debuut van Queensrÿche. De loepzuivere, erg hoge uithalen van zanger Geoff Tate zullen niet door iedereen te trekken zijn, maar hij zingt hier toch wel erg goed en de songs zijn over de hele linie ook behoorlijk sterk. Productioneel had één en ander wel wat steviger en strakker mogen klinken, maar het album heeft de tand des tijds al met al goed doorstaan. Mooie orkestrale ondersteuning ook van componist/ dirigent Michael Kamen, die later ook zou bijdragen aan het fraaie Silent Lucidity. Uitschieters zijn hier het mooie No Sanctuary en de epische afsluiter Roads To Madness.